Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Ο κόκκινος κάβουρας

Ο κόκκινος κάβουρας είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του μίμη ανδρουλάκη, που βασίζεται στην υπαρκτή (απ’ όσο καταλαβαίνω) περίπτωση ενός πράκτορα της κυπ, που είχε διεισδύσει στο κόμμα και τα ηγετικά του κλιμάκια, φτάνοντας να γίνει και μέλος της κετουκε –αν δεν κάνω λάθος ήταν στο γραφείο της κοθ και λεγόταν σταμπουλίδης, αν και ο ανδρουλάκης αποφεύγει επιμελώς να τον κατονομάσει συγκεκριμένα και σε όλο το βιβλίο αναφέρεται σε αυτόν με την κωδική του ονομασία. Ενώ η αποκάλυψή του ήταν δώρο της αλλαγής και της νέας πράσινης και δημοκρατικής πολιτικής διοίκησης της κυπ (νομίζω του τσοχατζόπουλου) στο κόμμα.

Το παραδέχεται και μόνος του ότι είναι
Η ιστορία αυτή αποτελεί την χαρά και το έσχατο καταφύγιο στην επιχειρηματολογία κάθε αναρχικής ή εξωκοινοβουλευτικής ομάδας, που δικαιολογεί, με ένα ακλόνητο παράδειγμα από τη ζωή, τη δική της μισοδιαλυτική οργανωτική κατάσταση, εφόσον ούτε η «σκληρή δομή» του κουκουέ αποδείχτηκε άτρωτη και στεγανή από τους ασφαλίτικους μηχανισμούς του κράτους. Φανταστείτε βέβαια με το ίδιο σκεπτικό, τη «δικαίωση» που πρέπει να ένιωσαν οι μενσεβίκοι, όταν άνοιξαν τα μυστικά αρχεία της οχράνα κι αποδείχτηκε πως ο μαλινόφσκι, μέλος του πολίτ-μπιρό του κόμματος των μπολσεβίκων, ήταν πράκτορας της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Και δεν το λέω αυτό για να ισχυριστώ πως το κκε στέκει στο ύψος των μπολσεβίκων, αλλά για να δείξω την κοινή, διαχρονική μενσεβίκικη λογική στο οργανωτικό ζήτημα, όπως είχε αποτυπωθεί και στην πρόταση καταστατικού του μάρτοφ, να είναι μέλη του κόμματος όσοι είναι συμπαθούντες και σύμφωνοι γενικά με το πρόγραμμά του –ή με άλλα λόγια, όποιος παλεύει γενικά και γενικώς δεν την παλεύει άλλο με τη σημερινή κατάσταση.

Όποιος διάβαζε πέρσι βέβαια στον αστικό κυριακάτικο τύπο την αναγγελία του βιβλίου και την προδημοσίευση κάποιων αποσπασμάτων του, θα σχημάτιζε τελείως διαφορετική εντύπωση –όχι μόνο για το περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά και για το κείμενο της ίδιας της παρουσίασής του- από τους συντονισμένους πρωτοσέλιδους τίτλους και τον τρόπο με τον οποίο διαφήμιζαν τον κόκκινο κάβουρα: ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΚΕ!
Για να υποθέσει ο αναγνώστης πως μιλάμε για κάποια καινούρια, τωρινή αποκάλυψη για το σημερινό κκε, που είναι διάτρητο και ξέφραγο αμπέλι, όπου αλωνίζουν πράκτορες, χαφιέδες, σταυρόπουλοι, πληροφοριοδότες του σταυρόπουλου, σκυλιά, γατιά και αλεστικά μη δίνετε. Και για να ερεθίσει το θυμικό του μέσου συντρόφου, που με έναν ιδιότυπο μαζοχισμό –από τον οποίο δεν εξαιρώ φυσικά τον εαυτό μου- παρακολουθεί και συγκεντρώνει τις διάφορες αντικομμουνιστικές χυδαιότητες –λες και θα αναλάβει να απαντήσει ο ίδιος ή απλώς για να ‘χει εικόνα. Κι η αλήθεια είναι πως είμαστε μία από τις βασικές κατηγορίες του αναγνωστικού κοινού στις οποίες απευθύνονται τέτοια βιβλία και που μπορεί να (τα) τσιμπήσει, όχι με αυτά που λένε, αλλά για να δει τι λένε.

Όσο άθλια και εφετζίδικη ήταν λοιπόν η ρεκλάμα που του έκανε ο αστικός τύπος, άλλο τόσο άθλιο κι απογοητευτικό είναι το ίδιο το βιβλίο του ανδρουλάκη, που ενδιαφέρεται πρωτίστως να πουλήσει πάση θυσία, αλλά μας πούλησε τελικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες, χωρίς να μας δώσει καν αυτό που διαφήμιζε: δηλ ένα φτηνό αντικομμουνιστικό καλτ, με τζεϊμς-μποντιλίκια και κρυφές βουτιές στα άδυτα του περισσού, παρασκήνια και μια εσάνς πολιτικού κουτσομπολιού.

Ο φλωράκης πχ εμφανίζεται σε ένα μικρό, δευτερεύοντα ρόλο, βασικά μόνο στο πρώτο κεφάλαιο, όπου ο στόχος είναι να εμπεδώσουμε πως ο ανδρουλάκης ήταν παιδί του χαρίλαου, διαρκώς δίπλα του στις κρίσιμες στιγμές και την τελική ευθεία εκείνης της «σκοτεινής υπόθεσης» -εδώ το σκοτάδι μπαίνει για να ανατριχιάσουμε και να μπούμε στο κλίμα της περιπέτειας. Ακολουθεί ένα κεφάλαιο με σημειώσεις για διάφορες ιστορικές συμπτώσεις και ιντριγκαδόρικους συνειρμούς-παραλληλισμούς συγκαιρινών γεγονότων με το κομβικό έτος 1913 (στο φετινό βιβλίο του –γιατί βγάζει περίπου ένα κάθε χρόνο- μπορεί να μας λέει για τα εκατό χρόνια από τον πρώτο παγκόσμιο), αλλά όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, θα μπορούσαμε να το παραλείψουμε χωρίς να χάσουμε κάτι από την πλοκή.

Η οποία πλοκή εκτείνεται χωρίς ουσιαστικό λόγο στις επόμενες τριακόσιες και βάλε σελίδες του βιβλίου και είναι τόσο ανιαρή και αδιάφορη, που μπορεί και να την έχεις ξεχάσει –καλή ώρα- μόλις λίγους μήνες αφού την έχεις διαβάσει. Θυμάμαι μόνο πως στο τέλος ο ανδρουλάκης ανακαλύπτει τη γερμανίδα σύζυγο του κόκκινου κάβουρα, την κυρία καβουρίνα (κάπως αλλιώς τη λένε αλλά δεν έχω συγκρατήσει το όνομα), ενώ στο ενδιάμεσο έχει προλάβει να γοητεύσει αυτήν και όλες τις υπόλοιπες γυναίκες της υπόθεσης, με τις τρομερές του γνώσεις και την ακατάσχετη ανδρουλακολογία του. Μία ζωγράφος μάλιστα διακόπτει σε κάποια στιγμή την τέχνη της κι αφήνει τον πίνακα για να αυνανιστεί μπροστά του και να φτάσει σε οργασμό.

Ο ανδρουλάκης φαίνεται να αναπολεί περασμένα μεγαλεία και το ντόρο που προκάλεσε, την εποχή που βγήκε, το μν, όταν μας γράφει για το μουνί της ζωγράφου και μας το επαναλαμβάνει, για να το εμπεδώσουμε και να σοκαριστούμε με το τολμηρό, ελευθερόστομο πνεύμα του: «μουνί-μουνί». Ενώ το ίδιο περίπου αποτέλεσμα φαίνεται να επιδιώκει και με τη συνεχόμενη επανάληψη «πράκτορας-πράκτορας».

Θεωρητικά ενδιαφέρεται από ερευνητική, λογοτεχνική άποψη να διεισδύσει στο φαινόμενο των λεγόμενων «διπλών ανθρώπων-πρακτόρων», τη διχασμένη προσωπικότητα και την ψυχολογία τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μάλλον για ένα είδος υποσυνείδητης ενδοσκόπησης κι αυτοβιογραφικών αναζητήσων γύρω από τη δική του διπλή ψυχολογία, γλώσσα, στάση, τον καιρό που ήταν αναπληρωματικό μέλος του πγ της κετουκε, κι έπρεπε να πασπαλίζει με μαρξικές αναφορές αυτά που πρέσβευε. Δεν χρειάζεται εξάλλου να είναι κανείς έμμισθος, στρατολογημένος, πράκτορας, για να υπηρετεί την αστική τάξη και τα συμφέροντά της. Αν και ο ανδρουλάκης ανταμείφθηκε με το παραπάνω για την εξαργύρωση του κομμουνιστικού του παρελθόντος (κολαούζος του κόκκαλη στον φλας, πολιτική καριέρα με το πασόκ του γιωργάκη, κτλ).

Ο ανδρουλάκης ξέρει πως το κουκουέ πουλάει ακόμα, αφού το πούλησε κι αυτός την περίοδο του μαζικού ξεπουλήματος ιδανικών σε τιμή ευκαιρίας. Κι επιχειρεί πιθανότατα μια τελευταία αρπαχτή με μεταχρονολογημένες επιταγές από το πέρασμά του στο κόμμα, βλέποντας τις δικές του μετοχές στο πολιτικό χρηματιστήριο να κατρακυλάνε και το ρόλο της στυμμένης λεμονόκουπας να πλησιάζει επικίνδυνα. Δυστυχώς για αυτόν την έκανε πολύ νωρίς, με πλαϊνά, καβουρίσια πηδηματάκια, από το συνασπισμό (πριν από το εκλογικό ναυάγιο του 93’) γιατί ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, αλλά δεν κατάφερε να πηδήξει εγκαίρως, όπως κάποια άλλα ποντίκια, από το πολιτικό ναυάγιο του πασόκ. Μπορεί όμως να πιάσει το τραγούδι, τώρα που θα μείνει πιθανότατα εκτός βουλής, στις επόμενες εθνικές εκλογές. Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια...

Το βιβλίο λοιπόν έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αρπαχτής, σε πολλαπλάσιο βαθμό από ό,τι άλλα, προηγούμενα έργα του ανδρουλάκη, και συνεπώς δε συνίσταται, ούτε καν για ανάγνωσμα παραλίας ή τρένου. Η βασική αίσθηση που μένει στο τέλος είναι η ανεξάντλητη περιαυτολογία και αυταρέσκεια αυτού του σεμνού ανδρός, ίσως το μοναδικό χαρακτηριστικό το οποίο έχει παραμείνει σταθερό πάνω του σε αυτήν τη διαδρομή και στο οποίο παρουσιάζει θαυμαστή πολιτική συνέπεια. Όλος ο κόσμος ήτανε δικός του και δημιούργημά του. Κι ο εαυτός του ήτανε όλος ο κόσμος.


Αναρωτιέσαι πολλές φορές τι θα γινόταν ο μίμης ανδρουλάκης αν ήταν στοιχειωδώς εμφανίσιμος. Θα διοχέτευε σε άλλους τομείς την εγωπάθειά του ή θα έβγαινε περισσότερο πολιτικά ψωνισμένος, να ασκεί το αντικειμενικά (το λεν και τα βιβλία του) ακαταμάχητο σεξαπίλ του, λέγοντας σε καθεμιά αυτό που ζητάει να ακούσει; Και μήπως έτσι έβλεπε και το κόμμα και εξάσκησε πάνω στη ράχη μας, με περίτεχνες μαρξίζουσες αρλούμπες που ακούγονταν όμως όμορφα, αυτή τη ρητορική δεινότητα, να ντύνει το τίποτα με τόσο πομπώδεις φράσεις;

15 σχόλια:

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Η τελευταια παραγραφος μου θυμισε την περιοδο που συνεργαζοταν ο Ζουραρις με το Κομμα *μπρρρ*

Θυμαμαι μια φορα τσακωνοταν στα παραθυρα με εναν,για το κατα ποσο στην Κομμουνα του Παρισιου ειχε θρησκευομενους,και ποσοι ηταν.Πιθανον ηταν ΣΥΝ ο αλλος και του την ειπε για το οτι ειναι Χριστιανος.Καλτ καταστασεις.

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΛΙΣΤΑ. Μιλησε και ο ανδρουλακης για πρακτορες. Αθελα του δειχνη ποιος ειναι ο πραγματικος αντιπαλος της αστικης ταξης και ποιον φοβαται. Απο εκει και περα υπηρχε ολοκληρο πανθεον οπορτουνιστων στην Κ.Ε μαζι του που τον ιδιο ρολο με τον καβουρα ειχανε και αυτοι. Και ερχονται σημερα και σου λενε ελα να φτιαξου με ενα μετωπο γιατι ολοι αριστεροι ειμαστε να σωθει και ο καπιταλισμος απο την κριση του. Και επειδη εχουμε βγαλει συμπερα σματα και λεμε οτι σε κυβερνηση με τους καπιταλιστες στην εξουσια δεν μπαινουμε ειμαστε λεει τροτσκιστες Μαλλον πρεπει να εχουμε φεουδαρχια και δεν το πηραμε χαμπαρι ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Πού ειναι ενα chocomilk οταν το χρειαζεσαι...

sniper

Ανώνυμος είπε...

Οταν εχουνε περασει δεκαετιες ολο κληρες τα πολιτικα μετωπα δοκιμαστεικανε παντου και αποτυχανε και επιμενουνε ορισμενοι σε αυτο αυτο λεγεται ΜΑΝΙΑΔΑΚΙΣΜΟΣ. Οταν εισαι μελος του κομματος εχεις διαφωνησει σε ολα απο το 1995 δινεις εσωκκομμα τικα ντοκουμεντα στον αστικο τυπο το 2012 διαστρεβλωνεις το 15ο συνε δριο και ενω διαφωνουσες τοτε σημερα κανεις πως συμφωνεις αυτο ειναι αβαντα στην ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ οταν τον οπορτουνισμο τον βλεπεις σαν αριστερα και οχι σαν γαγγραινα μεσα στο ΚΚ αυτο αποτελει αβαντα στους αστους. Η αστικη ταξη εχει δυο τροπους να παρεμβαινει στα ΚΚ. τους εμμισθους χαφιεδες και τους οπορτουνιστες που παιζουνε τον ιδιο ρολο. Χωρις βεβαια να σημαινει οτι ο καθε απλος ανθρωπος που εμπλεξε σην παγιδα τους ειναι πραχτορας. Η μαχη εναντια στον οπορτουνισμο ειναι μαχη ζωης και θανατου. οπου επικρατησε κατεστρεψε ΚΚ και ανετρεψε καθεστω τα. Η συντριβη του ειναι πρωταρχι κος στοχος για να παρει η εργατικη ταξη την εξουσια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Ας δουμε ορισμενα στοιχεια απο τα γεγονοτα στην ουγγαρια για να δουμε οτι μεταξυ εμμισθου πραχτορα και οπορτουνιστη δεν υπαρχει διαφορα. Απο τις 13 μεχρι της 16.6.1953 η ηγεσια της ουγγαριας με επικεφαλης τον ΜΑΤΙΑΣ ΡΑΚΟΣΙ Γ.Γ Απο το 1945 επισκεφθηκε την ΕΣΣΔ οταν επεστρεψαν βαλανε στην ηγεσια τον ΙΜΡΕ ΝΑΓΚΙ Που υποστηριζε το αστικο πολυκο μματισμο ανελαβε και καθηκοντα πρω θυπουργου αντι του ΡΑΚΟΣΙ. Η αποκα τασταση του λαζλο ρα ικ και η μετα φορα της σορου του στην βουδαπεστη 6.10.56 δωσανε την αφορμη για την αντεπανασταση και για την πληρη επικρατηση των οπορτουνιστων στην κομματικη και κρατικη ηγεσια το πρωι της 24ης οκτωβρη ο ΝΑΓΚΙ ανελαβε επικεφαλης της κυβερνησης ενω ειχε ξεκινησει ενοπλη αντεπανα σταση. στις 25 οκτωβρη στρατιωτι κες μοναδες απο την επαρχια που δεν ειχανε διαβρωθει απο την αντεπανασταση κυρηξανε απαγορευση κυκλοφοριας ο ΝΑΓΚΙ ανεστειλε το μετρο απειλουσε το υπουργειο αμυνας να μην κανει καταστολη και στην συνεχεια βαφτισε αντεπαναστα ση το δικαιο ξεπασμα του λαου Στις 30 οκτωβρη τα σοβιετικα στρατευμα τα αποσυρθηκανε απο την βουδαπεστη με απαιτηση ΝΑΓΚΙ ο ελιγμος αξιο ποιηθηκε απο τους οπορτουνιστες για να ενισχυσουνε την αντεπανα σταση. το πογκρομ και οι δολοφο νιες κομμουνιστων κρατησανε μεχρι τις 4.11.1956 2ος τομος ιστοριας σελ.584 588. Και μετα οι ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ ΔΕΣ Μιλανε οτι οι οπορτουνιστες δεν ειναι και πραχτορες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αναυδος είπε...

Πράκτορας δεν σημαίνει κατάσκοπος

Chuev, Feliks. Molotov Remembers. Chicago: I. R. Dee, 1993, p. 340

Ανώνυμος είπε...

γράφει :
" Φανταστείτε βέβαια με το ίδιο σκεπτικό, τη «δικαίωση» που πρέπει να ένιωσαν οι μενσεβίκοι, όταν άνοιξαν τα μυστικά αρχεία της οχράνα κι αποδείχτηκε πως ο μαλινόφσκι, μέλος του πολίτ-μπιρό του κόμματος των μπολσεβίκων, ήταν πράκτορας της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Και δεν το λέω αυτό για να ισχυριστώ πως το κκε στέκει στο ύψος των μπολσεβίκων, αλλά για να δείξω την κοινή, διαχρονική μενσεβίκικη λογική στο οργανωτικό ζήτημα, όπως είχε αποτυπωθεί και στην πρόταση καταστατικού του μάρτοφ, να είναι μέλη του κόμματος όσοι είναι συμπαθούντες και σύμφωνοι γενικά με το πρόγραμμά του –ή με άλλα λόγια, όποιος παλεύει γενικά και γενικώς δεν την παλεύει άλλο με τη σημερινή κατάσταση."

Ξέρει κανένας που μπορεί κάποιος να βρει την πρόταση καταστατικού του μάρτοφ και την απάντησή του Λένιν επί του θέματος

Λιβόρνο

Ανώνυμος είπε...

"Τι να κάνουμε" Λένιν το βασικό, αλλά και μια σειρά άλλα άρθρα της εποχής που δεν τα έχω πρόχειρα τώρα

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Η εποχή 1900-1903 περίπου πριν το 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Ας παρουμε μια γευση απο τσεχοσλοβακια 1968. Σε αντιθεση με την ουγγαρια εδω η αντεπανασταση ξεκινησε με πιο προσεκτικα βηματα αποφευγοντας απευθειας χρηση ενοπλης βιας αν και υπηρξε σημαντικη ανακαλυψη οπλων ακομα και σε γραφεια εφημεριδων. η αντεπανασταση στο ιδεολογικο και πολιτικο εκφραστηκε με θεσεις παρο μοιες με εκεινες της εκθεσης ΛΙΜΠΕ ΡΜΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΑΡΚΟΒΟΥ 1962. χωρις να υποτιμαται η επιδραση του εξωτερικου αντεπαναστατικου παραγοντα τα γεγονοτα ητανε αποτελεσμα της επικρατησης του οπορτουνισμου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 2ος τομος ιστοριας σελ.588 590

demis είπε...

"Αναρωτιέσαι πολλές φορές τι θα γινόταν ο μίμης ανδρουλάκης αν ήταν στοιχειωδώς εμφανίσιμος..."

Tσοχατζόπουλος!

faros είπε...

Θα είχε ενδιφέρον, αν ο Ανδρουλάκης (με την ευκαιρία, να πούμε ότι είχε την δική του ομάδα στο τότε "εσωτερικό"), έγραφε και ένα βιβλίο για το τι στο διάολο έκανε - μαζί με την Δαμανάκη - στο πρώτο συνέδριο του κόμματος του Γιέλτσιν, λίγους μήνες από την ανατροπή της Σοβιετικής Ένωσης !

Πολύ ενδιαφέρον ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ας τα πάρουμε με τη σειρά
Ναι ο λένιν αναφέρει "στο τι να κάνουμε" (ή μήπως στο "ένα βήμα μπρος δυο πίσω;" κάτι μου λέει πως είναι σε αυτό)) τις λεπτομέρειες της διαμάχης με το μαρτόφ και τους μενσεβίκους
Ναι η κε του μπλοκ αγόρασε τελικά το βιβλίο και αν δεν το έκανε θα της τόχε αγοράσει κάποιος άλλος.
Ναι έφτασα μέχρι το τέλος αν και δυσκολεύτηκα αρκετά πρέπει να πω.

Κατά τα άλλα, όπως μου υπέδειξε σωστά ένας φίλος της κε του μπλοκ, λογικά την εποχή του μαλινόφσκι, οι μπολσεβίκοι είχαν ακόμα κε και όχι πγ. Πάντως ήταν κι αυτή αρκετά ολιγομελής (σε σχέση και με τα σημερινά δεδομένα) κι είχε νομίζω παρόμοιες ή τις ίδιες αρμοδιότητες
Το βασικό πάντως όπου πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή μας είναι ότι διάφορες φαινομενικά ξεκάρφωτες πηγές, από τον μίμη, μέχρι τις παρυφές του ικεα και δεν ξέρω ποιον άλλο, συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση και αρχίζουν να την καλλιεργούν με διάφορους τρόπους: ότι δηλ στο κόμμα υπάρχουν πράκτορες που το οδηγούν στα βράχια, ξεγράφουν την ιστορία του, κτλ. Αν μη τι άλλο πολύ περίεργη σύμπτωση, για να είναι τυχαία

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ. τιποτα δεν ειναι τυχαιο η αντικομμουνιστικη επιθεση ειναι οργανωμενη απο ενιαιο κεντρο. Χρησιμοποιει ολους τους τροπους με αιχμη τους ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΔΕΣ. που δηθεν υπερασπιζουνε το 15ο συνεδριο μονο που το αρχειο του ριζοσπαστη ειναι αποκαλυπτικο για ολα αυτα. θελουνε παση θυσια να χτυπηθει το ΚΚΕ στην στρατηγικη του ωστε να μην υπαρχει το κομμα εμποδιο στα σχεδια τους. εμεις συνεχιζουμε την δουλεια μας αφηνοντας πισω τους αθλιους. χωρις να θελω να πω οτι ενας απλος ανθρωπος που εχει αποριες τον ταυτιζω μαζι τους ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ