Οι εκλογές πέθαναν, ζήτω οι εκλογές.
Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ,
να τις προϋπαντήσουμε ως αντιπολίτευση (λαϊκή)
Κι αν γράφαμε στην εξοχή, θα παρέπεμπε στο βουνό, όπως τότε στο Λιτόχωρο.
Ο Ιούνιος ξεκινάει με το δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών και το ερώτημα αν μπορεί η Λαϊκή Συσπείρωση να επαναλάβει το επίτευγμα του 2014 και να κρατήσει κόκκινους τους πέντε δήμους της χώρας, κάτι που είναι αντικειμενικά δύσκολο -ένεκα τα συμφέροντα και τα λεφτά που ρίχνουν κάποιοι υποψήφιοι- όχι όμως και απίθανο.
Κι αμέσως μετά ξεκινάει η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές στις 7 Ιουλίου και ενώ δυο μέρες πριν, θα έχουμε την επέτειο του δημοψηφίσματος και η Μπέτυ θα κλαίει -κάθε μέρα τέτοιο χρόνο- στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα, αλλά όχι μάλλον από το πλήθος που δε θα δει μπροστά της.
Κι αν βγαίνει αβίαστα ένα συμπέρασμα, είναι πως χωρίς δυνατό κίνημα και αγωνιστικές διεργασίες, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο από την γκαστρωμένη κάλπη. Και αν είναι κάτι άλλο βέβαιο, είναι πως όσοι έχουν αλλεργία με τους κομμουνιστές, περιμένουν να τους δουν να πιέζονται από την πόλωση -που έμεινε κάτω από το 60% στις ευρωεκλογές, παρά το χαρακτήρα που είχαν- και να θυμηθούμε μέρες του Ιουνίου του 12'.
Η κε του μπλοκ λέει πως θα μείνουν με την όρεξη. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν είναι οι κάλπες το σημαντικό μήνυμα που θα αλλάξει τον αρνητικό συσχετισμό. Εκεί μπορεί -στην καλύτερη- απλώς να αποτυπωθεί μια τάση ή μια αλλαγή.
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε και στην πορεία, στα σχόλια που θα ακολουθήσουν από τη βάση του μπλοκ
Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ,
να τις προϋπαντήσουμε ως αντιπολίτευση (λαϊκή)
Κι αν γράφαμε στην εξοχή, θα παρέπεμπε στο βουνό, όπως τότε στο Λιτόχωρο.
Ο Ιούνιος ξεκινάει με το δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών και το ερώτημα αν μπορεί η Λαϊκή Συσπείρωση να επαναλάβει το επίτευγμα του 2014 και να κρατήσει κόκκινους τους πέντε δήμους της χώρας, κάτι που είναι αντικειμενικά δύσκολο -ένεκα τα συμφέροντα και τα λεφτά που ρίχνουν κάποιοι υποψήφιοι- όχι όμως και απίθανο.
Κι αμέσως μετά ξεκινάει η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές στις 7 Ιουλίου και ενώ δυο μέρες πριν, θα έχουμε την επέτειο του δημοψηφίσματος και η Μπέτυ θα κλαίει -κάθε μέρα τέτοιο χρόνο- στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα, αλλά όχι μάλλον από το πλήθος που δε θα δει μπροστά της.
Κι αν βγαίνει αβίαστα ένα συμπέρασμα, είναι πως χωρίς δυνατό κίνημα και αγωνιστικές διεργασίες, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο από την γκαστρωμένη κάλπη. Και αν είναι κάτι άλλο βέβαιο, είναι πως όσοι έχουν αλλεργία με τους κομμουνιστές, περιμένουν να τους δουν να πιέζονται από την πόλωση -που έμεινε κάτω από το 60% στις ευρωεκλογές, παρά το χαρακτήρα που είχαν- και να θυμηθούμε μέρες του Ιουνίου του 12'.
Η κε του μπλοκ λέει πως θα μείνουν με την όρεξη. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν είναι οι κάλπες το σημαντικό μήνυμα που θα αλλάξει τον αρνητικό συσχετισμό. Εκεί μπορεί -στην καλύτερη- απλώς να αποτυπωθεί μια τάση ή μια αλλαγή.
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε και στην πορεία, στα σχόλια που θα ακολουθήσουν από τη βάση του μπλοκ