Είναι σαφές ότι η χώρα πάσχει από το σύνδρομο Καραμανλή. Κι αν ψάχνει κανείς λογική τεκμηρίωση, θα βρει αρκετούς συνειρμούς να το συνδέσει.
-Πχ η πανηγυρική εκλογή του υπουργού των Τεμπών στις Σέρρες, που κάνει το σύνδρομο της Στοκχόλμης να φαντάζει αθώα διαταραχή.
-Ή πολιτική διεκδίκηση της καραμανλικής κληρονομιάς από τη σοβαρή δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ που παίρνει αποστάσεις από τη σοβαρή ακροδεξιά του Μητσοτάκη, αλλά δε θα είχε πρόβλημα να τσιμπήσει τις ψήφους της «σοβαρής Χρυσής Αυγής» του Κασιδιάρη.
-Η περιβόητη ερντογανοποίηση (ή κατ’ άλλους «ορμπανοποίηση») και η κουμπαριά του Ταγίπ με τον βασιλιά Ήλιο Καραμανλή. Την ίδια ώρα, εμβριθείς αναλυτές αποφαίνονται ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του β’ γύρου στη γειτονική χώρα, η διεθνής πολιτική της Τουρκίας, πχ στο Αιγαίο, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Σε αντίθεση πχ με το διακύβευμα των ελληνικών εκλογών, όπου κρίνεται αν θα μείνουμε πιστό σκυλί του ΝΑΤΟ ή θα εκκινήσουν οι διαδικασίες για την ίδρυση της 5ης Διεθνούς στη χώρα μας…
-Κι αν υποθέσουμε πως ο πρεσβύτερος Καραμανλής ήθελε να γίνει ο Έλληνας Ντε Γκολ, το προχτεσινό αποτέλεσμα μοιάζει με μικρογραφία του Παρισινού Μάη, καθώς μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, επικράτησε η καταθλιπτική βάρβαρη τάξη του κόμματος των νοικοκυραίων.
-Αλλά αν ψάχνουμε τέτοιες αναλογίες, μπορούμε να δούμε και τις εθνικές εκλογές του ’77 στα καθ’ ημάς, που είχαν διαφορετικά δεδομένα και δυναμικές, αλλά παραπλήσια ποσοστά ως αποτύπωση της στιγμής. Η ΝΔ ήταν λίγο πάνω από το 40%, με διαφορά 20 περίπου μονάδων από το ΠΑΣΟΚ. Τα συντηρητικά κατάλοιπα της Ένωσης Κέντρου λίγο κάτω από το 12%, και το ΚΚΕ κάπου κοντά στο 10 (που ήταν η σταθερά -5,5%- στα χρόνια της Μεταπολίτευσης). Το μούδιασμα της Συμμαχίας (2,7%) παραπέμπει στην αποτυχία του Βαρουφάκη να μπει στη Βουλή, ενώ η διακριτή καταγραφή της ακροδεξιάς (Εθνική Παράταξις) θυμίζει πως τα σταγονίδια δεν είναι φρούτο της δικής μας εποχής.
Κι η μόνη βασική διαφορά είναι πως ο Μητσοτάκης εκείνης της εποχής μάζεψε με το ζόρι 1 μονάδα από φίλους και συγγενείς στην περιοχή της Κρήτης, που τότε αγνοούσε πως μια μέρα θα βαφόταν και αυτή μπλε.
Αλλά το βασικό συνδετικό στοιχείο είναι η τάση φυγής από τη χώρα που εκφράζει μια μεγάλη μερίδα στο αριστεροχώρι, με αεροπλάνα και βαπόρια, memes, φωτό διαβατηρίων και τον στίχο που καληνυχτίζει τον Κεμάλ: ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει.
Αλλά ακόμα και ο Κεμάλ γνωρίζει καλά πως έτσι και αλλιώς (η γη θα γίνει κόκκινη και πως) δε θα αλλάξει ποτέ ο ντουνιάς στις κάλπες, γιατί «με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Και δε χρειάζεται να είσαι ξεφτέρι νικημένο, για να καταλάβεις δυο βασικά πράγματα. Πως δεν παραδίδουμε τα όπλα και δεν κοιτάμε ποτέ αφ’ υψηλού τον κυρίαρχο λαό –και ας αφήνει άλλους να κυριαρχούν πάνω του. Μισούμε την ηθική του δούλου και όσους την καλλιεργούν στο πόπολο, όσους κρατάνε τον λαό στο πνευματικό επίπεδο του ραγιά, αλλά ποτέ τον ίδιο τον σκλάβο και της γης τους κολασμένους –και ας ξεπουλούν την ψήφο τους στο διάβολο, για λίγα ψίχουλα φιλανθρωπίας.
Κι αν κάποιος, με πολιτική σκέψη νηπίου, αναζητά σοβαρά καταφύγιο στη δημοκρατική Ευρωλάνδη, με τις φαιο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις του ρατσισμού, της φτώχειας και του αντικομμουνισμού, ας πάψει να γκρινιάζει για το brain drain και ας φροντίσει τη δική του διαρροή, από όπου χάνει πολιτική συνείδηση. Κι ας μας πει τουλάχιστον αν θα διαφύγει στο Παρίσι με άλλο όνομα, όπως έκανε ο «εθνάρχης» Τριανταφυλλίδης, στον καιρό του.
Γιατί, Κεμάλ, ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει, αν δε μείνεις εδώ να παλέψεις γι’ αυτό.
Ζούμε όντως σε μια χώρα όπου ευδοκιμούν οι 50 αποχρώσεις του ζόφου, αλλά πρώτα να συμφωνήσουμε πώς τον ορίζουμε.
Ζόφος είναι η άνοδος και οι ψήφοι της ΝΔ. Η εκλογική επιβράβευση της καφρίλας, του αυταρχισμού, της απάνθρωπης εκμετάλλευσης. Του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη. Του εγκλήματος διαρκείας με τη διαχείριση της πανδημίας.
Ζόφος είναι να αναρωτιέσαι πόσο θα είχαν πάρει, δηλαδή, αν δεν είχε μεσολαβήσει το έγκλημα στα Τέμπη.
Έριξαν λεφτά, λέει. Οι αποζημιώσεις στα αποκαΐδια της Εύβοιας. Τα μίζερα επιδόματα και τα κουπόνια, ως ομπρέλα προστασίας από τον βράχο της ακρίβειας που τα πλακώνει όλα. Το μόνο προϊόν που δεν ακριβαίνει στη χώρα, είναι οι φτηνές συνειδήσεις που είναι πρόθυμες να ξεπουληθούν, όσο-όσο…
Ζόφος είναι το ποσοστό της Νίκης. Ότι ο Παΐσιος πιάνει 50% στους τηλεοπτικούς δέκτες και 3% στους ψηφοδέκτες –το ένα ως φυσική συνέχεια του άλλου. Ότι έχουμε ένα κόμμα της Εκκλησίας να σφραγίζει την επιστροφή στον πνευματικό μεσαίωνα. Ότι τα δικά τους επιτελεία ρίχνουν τα μυαλά του κόσμου στο μπλέντερ και τα ρίχνουν όπου και όποτε θελήσουν. Πότε στον Λεβέντη, πότε στη Νίκη, πότε στις κηραλοιφές του Βελόπουλου ή σε όλα αυτά μαζί…
Ζόφος είναι να περπατάς σε μια πόλη και να ξέρεις πως κάθε δεύτερος άνθρωπος που συναντάς, στατιστικά είναι ψέκας, φασίστας, εθνοχτυπημένος ή κάτι παρόμοιο. Και αν θέλει να αλλάξει παραστάσεις ένας χίπστερ που ασφυκτιά με την πλέμπα στο Κουκάκι, τι να πουν και όσοι ζουν στην –πάλαι ποτέ- ΛΔ του Βορρά;
Αδέρφια μας, Σλάβοι, ελάτε πάρτε μας από δω…
Ζόφος είναι η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ, η πριμοδότηση της Πλεύσης από τους νεοναζί του Κασιδιάρη, τα γενικά ποσοστά στη Μακεδονία, που δεν ξεπέρασε ποτέ τις πολιτικές συνέπειες του εμφυλίου και της εκδικητικής μανίας των νικητών.
Ζόφος δεν είναι η καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ ή ότι έμεινε εκτός Βουλής ο Βαρουφάκης. Ζόφος δεν είναι η τιμωρία ενός κόμματος που ψήφισε τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ και τα μισά άρθρα του νόμου Χατζηδάκη ή ενός νάρκισσου που θεωρούσε θετικό το 70% του δεύτερου μνημονίου, αλλά σκίζει τα λαχούρια του πως δεν έδωσε λευκή επιταγή για το τρίτο –και ας λέει άλλα η υπογραφή του.
Ζόφος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται, πάνω στο πτώμα της σοσιαλδημοκρατίας.
Θάνατος και ο δημοσκόπος που ζυγώνει, για να μετρήσει μια ελλιπή αστική μερίδα.
Η απάντηση στον ζόφο δεν είναι η άλλη όψη του αστικού νομίσματος (αλά ΣΥΡΙΖΑ), ούτε ένα ψηφιακό νόμισμα (αλά Βαρουφάκης) ή ένα εθνικό νόμισμα (αλά Λαφαζάνης, παλιότερα). Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η μόνη ελπίδα είναι στους δρόμους και το κόμμα που μπήκε μπροστά κι οργάνωσε την αντίσταση. Στις παλλαϊκές διαδηλώσεις για τα Τέμπη, στις απεργίες, στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, στην Πρωτομαγιά που έγραψε ιστορία εν μέσω της πανδημίας.
Η μόνη ελπίδα φωτός απέναντι στον ζόφο, εντός και εκτός εκλογών, δεν είναι αυτοί που θα λογαριαστούν μετά –στο επέκεινα μιας νικηφόρας κάλπης που θα πείσει τους λύκους να γίνουν αρνάκια. Αλλά αυτοί που φέρνουν μικρές μέρες φωτός στο σήμερα, για να σκίσουν τα σκοτάδια και τη μαυρίλα του σάπιου κόσμου της εκμετάλλευσης, που –εκεί που σάπιζε- ξανατονώθηκε.
Όσοι φοβούνται την ερντογανοποίηση της χώρας, ας αποδείξουν πρώτα πως δεν είναι ερ-ντουγάνια, που μένουν στο περιθώριο της ιστορίας να κλαίνε τη μοίρα τους, σαν τους Μοιραίους του ποιητή. Αν κάποιος τρέμει τη λαίλαπα της «χούντας του Μητσοτάκη», ας μείνει εδώ να παλέψει μαζί με τους κομμουνιστές –και όσους άλλους σηκωθούν από τον καναπέ τους. Και αν είχαμε σήμερα έναν κουζουλό σαν τον Μίκη, μπορεί να το έλεγε με έναν τρόπο εριστικό, όπως την εποχή που έπασχε από το σύνδρομο Καραμανλή.
Ή με το ΚΚΕ ή με τα «τανκς» της αγοράς, που απειλούν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.
Και όποιος δε θέλει να μοιραστεί τον αγώνα μας, ας είναι έτοιμος να μοιραστεί την ήττα μας. Και ας ψάχνει παρηγοριά στον καναπέ του σαλονιού (με στίχους του Κεμάλ) ή στον καναπέ του ψυχαναλυτή του, για μια χώρα που δεν τον λυπάται και δεν του αξίζει…
Και μερικά ακόμα υστερόγραφα
-Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα είπαμε στο πρώτο μέρος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα κινηθεί στις επόμενες εκλογές –με ανοδικές ή καθοδικές τάσεις- και κυρίως με τι είδους αφήγημα θα απευθυνθεί στον κόσμο, μετά από μια συντριβή. Αλλά αν η βασική του ιδέα είναι να κατηγορεί τον κόσμο που δεν τον ψήφισε και όσα κόμματα δε φάνηκαν εξ αρχής πρόθυμα να συνεργαστούν μαζί του, καλύτερα να ακολουθήσει άλλη γραμμή, όπως τα σοφά λόγια του Αντετοκούνμπο, μετά τον αποκλεισμό των Μπακς.
Δεν υπάρχει αποτυχία στις εκλογές. Ήταν απλά ένα βήμα προς την επιτυχία.
-Το κερασάκι στον ζόφο ήταν η παραίτηση και η διαφαινόμενη απόσυρση του Τζήμερου στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας. Ο Θάνος φεύγει βαθιά πικραμένος από την αχαριστία του κόσμου που δεν τον ψήφισε και της εκκλησίας. Ξέρεις τι είναι να γλείφεις πατόκορφα νυχθημερόν τα αφεντικά και αυτοί να δίνουν γραμμή για να στηριχθεί άλλο φασιστικό απόκομμα –όπως η Νίκη;
Εξίσου πικραμένοι δηλώνουμε και εμείς, με τη σειρά μας, από αυτή την εξέλιξη. Δε χάνουμε φασίστα εμείς, χάνουμε τον καλύτερο γελωτοποιό της αστικής τάξης, που ακόμα και την ύστατη ώρα δε βρήκε μια κουβέντα αυτοκριτικής για το μεγαλείο του που δε μας αξίζει.
Θάνο, γεια χαρά, και να περνάς πότε-πότε να τα λέμε, για κάνα καφέ…
-Η Αντάρα (χαϊδευτικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είχε ένα μάλλον συμπαθητικό όνομα. Αλλά αν αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της (ήταν;), θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Και αν όντως ήταν, θα «πεθάνει» και δε θα μάθουν ποτέ κάποιοι τι γένος παίρνει το άρθρο από μπροστά (το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ). Ή γιατί δεν μπαίνει παπάκι να τελειώνουμε.
Κι αν είναι συμπαθητικό το αποτέλεσμα της Αντάρας, δεν είναι περίπου εντυπωσιακό του πίσω μουλού, που πέρασε μόνο του το 0,2; Όχι, δεν είναι. Γιατί είναι διαχρονικά ευθέως ανάλογο με τις διαρροές του ΚΚΕ, από υπέργηρους ψηφοφόρους με πρεσβυωπία, που δεν ξεχωρίζουν μες στον σωρό το σωστό ψηφοδέλτιο με τα τρία κόκκινα γράμματα –χωρίς αστερίσκους και άστρα στο σφυροδρέπανο.
-Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για τη βασική αντίθεση πόλης-υπαίθρου. Όχι στον σοσιαλισμό, αλλά στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας. Και για τα αστικά κέντρα που μπορεί να φαίνονται σαν οάσεις, αλλά είναι ζήτημα αν λειτουργούν πάντα ως τέτοιες.
Και επίσης πρέπει να δούμε και ποιοτικά στοιχεία από το αποτέλεσμα του ΚΚΕ. Αλλά αυτά σε κάποια επόμενη ανάρτηση...
