tag:blogger.com,1999:blog-817871522774909652024-03-22T00:20:02.347+02:00ΣφυροδρέπανοΜπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.comBlogger2226125tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-52407449667090420442024-03-20T14:30:00.005+02:002024-03-20T14:30:48.569+02:00Ποια θυσία<p><i>Ποια θυσί-ποια θυσί-ποια θυσία-ποια θυσία;<br />Έχει
κάνει για σένα ποτέ η εξουσία;</i></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/2J3dIOGomGE?si=H9KC4FiQzqvjDZ7L" title="YouTube video player" width="500"></iframe>
<p class="a_______">Η κορυφαία στιγμή του Τραγουδόσαυρου.
Η καλύτερη διασκευή σε τραγούδι της Άντζελας.
Πιθανότατα και των Modern Talking. Προσοχή στους στίχους
και το νόημα, αν δεν το προσέξεις, το ’χασες.</p><p class="a_______" style="text-align: center;">-.-</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο Αγαμέμνονας πήρε χρησμό ότι έπρεπε
να θυσιάσει την Ιφιγένεια, για να φυσήξει ούριος
άνεμος. Αλλά αυτό αφορούσε τα καράβια των Αχαιών,
που δεν είχαν φτιάξει ακόμα σιδηρόδρομο, για να τον
ιδιωτικοποιήσουν. Όσο για τη χώρα των -κατά φαντασία-
ένδοξων απογόνων τους, με κάτασπρο πανί ένα
καράβι απ’ το 50 έχει να φανεί.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο Αβραάμ καλούνταν να θυσιάσει το μονάκριβο
παιδί του, αλλά τα Τέμπη κείτονται μακράν και
τελικά η πίστη του τον έσωσε -και αυτόν και τον
Ισαάκ.<br />-<i>Μπαμπά, θα με σφάξεις;<br />-Όχι παιδί μου,
θα σε θυσιάσω</i>.<br />Δεν πηδιόμαστε λέω εγώ, όπως <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Vw3GVmsVKkk&ab_channel=%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82" target="_blank">έλεγε και η βιβλική μορφή του Χαρούλη</a></i> με ένα παιδί στην αγκαλιά του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjACqSknjB18p0AXidv2rPMShAjMPeoG1MOc-KERuoeT-1reCdjK93lckTbcAGtsm-VoaSxjo-sm5ycGqbkAYm5CtWBLcXTteTTYO_4j6H31B437l83o3AcV_BeVi7LsjGEbeaAiMIwkB_iqPCswR4fGiijle_4BXoyKaA0Dh3unklxeBUsCVfINs-KaEKH/s671/8-13.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="671" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjACqSknjB18p0AXidv2rPMShAjMPeoG1MOc-KERuoeT-1reCdjK93lckTbcAGtsm-VoaSxjo-sm5ycGqbkAYm5CtWBLcXTteTTYO_4j6H31B437l83o3AcV_BeVi7LsjGEbeaAiMIwkB_iqPCswR4fGiijle_4BXoyKaA0Dh3unklxeBUsCVfINs-KaEKH/s320/8-13.png" width="320" /></a></span></div><span class="tm5"><br />Εμάς όμως, τον σύγχρονο «περιούσιο λαό»,
πότε ακριβώς μας έσωσε και από τι η αφελή μας
πίστη; Ποια δική μας θυσία έπιασε τόπο και ποιον
ωφέλησε; Η μόνη φορά που είδε το ποίμνιο θαύματα,
ήταν όταν σταμάτησε να πορεύεται σαν πρόβατο
στη σφαγή.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Σφάξε μου αγά μου να αγιάσω</i>, στην άλλη
ζωή. Και δως μου σ' αυτήν για να πορεύομαι λίγα
ψίχουλα, θεάματα χωρίς άρτο, κακής ποιότητας,
άρλεκιν να ξεχνιέμαι, λίπη και αλκοόλ. Να φτιάξω
λαϊκή μπιροκοιλίτσα -που πλέον προδίδει την
πλέμπα, όχι τους καλοθρεμμένους αστούς-, να είμαι
σαν μόσχος σιτευτός, έτοιμος να θυσιαστώ, νιώθοντας
τύψεις για τον καιρό των παχιών αγελάδων, γιατί
«όλοι μαζί τα φάγαμε».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Να ζήσουμε τον μύθο μας στην Ελλάδα, πχ
του μετανοημένου τζίτζικα, που είναι πρόθυμος
να γίνει ταπεινό μυρμηγκάκι και να θυσιαστεί
για τη βασίλισσά του.<br /><i>Εν-δυο, προσκυνάμε!/Εν-δυο
πολεμάμε!</i><br />Και προπαντός δεν πεινάμε και δεν
έχουμε παράλογες απαιτήσεις για αυξήσεις,
ούτε δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει με όσα εμείς παράγουμε. Και αν θυμώνουμε με την αδικία, ξεσπάμε
στους ομοίους μας, σαν εκείνο τον μικρό Μήτσο:
<i>άει χάσου, μυρμηγκάκι</i>...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ή σαν τον άλλο μύθο -όχι τον Αισώπειο- του
καλού Σαμαρείτη, που είναι έτοιμος να θυσιάσει
δυο μισθούς για τη χώρα του, αλλά εμφανίζεται σαν όραμα μόνο σε πρωθυπουργούς (σαν τον Σαμαρά, εξ ου και
Σαμαρείτης) και πολυχρονεμένους, να τους ζητήσει να του κόψουν μισθούς
με τη χατζάρα, σαν Χατζατζάρης: <i>ο θεός να μου κόβει
δικαιώματα, για να πληρώνουμε το χρέος και τις
αγίες τράπεζες</i>.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Οι κρατούντες είναι πάντα γενναιόδωροι,
όταν δεν κόβουν δικά τους προνόμια. 57 ψυχές και
η γυναίκα του πρωτομάστορα δώρο, για να στεριώσει
ο σιδηρόδρομος.<br /></span>Αλλιώς δε θυσιάζουν τίποτα, ούτε καν
μια θεσούλα, ως αποδιομπαίο τράγο, για να εξευμενίσουν
το αγριεμένο πλήθος, σύμφωνα με τις οδηγίες
χρήσης του συστήματος.<br />Και δεν ξέρεις τι είναι προκλητικό: που
βάφτισαν το έγκλημα «θυσία»; Ή που δεν έχουν
κάνει τίποτα, για να πιάσει τόπο αυτή η «θυσία»
-ακόμα και αν δεχόμασταν τον όρο και το σκεπτικό τους;</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Άιντε μία είναι η θυσία<br />Για μια άλλη
κοινωνία...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και το μέγα ερώτημα είναι τι ακριβώς
φοβάται ο κόσμος. Τι έχει να θυσιάσει, πέρα από
τις αλυσίδες του, αφού δεν του έχει μείνει σχεδόν
τίποτα; Ούτε καν η ελπίδα (που ήρθε, είδε και απήλθε)
στον πάτο του κουτιού;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κάποιοι δε θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια
τους -και ας μην τα περνάνε ζάχαρη. Το δικαίωμα
στην αδιαφορία, την πλήξη, το «μη με ανακατώνετε».<br /></span>Αλλά οι πιο πολλοί πέφτουν θύματα της
Μεγάλης Ιδέας. Όχι αυτής που ναυάγησε πριν από
έναν αιώνα, αλλά της μεγάλης ιδέας που έχουν
για το τεράστιο ΕΓΩ τους. Που είναι ξεχωριστό,
πολύ πάνω από τον μέσο όρο, αλλά δεν έχει αναγνωριστεί
ακόμα και (εκ)τιμηθεί όπως του αρμόζει.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Πολλοί αρνούνται να θυσιάσουν το «εγώ»
τους στο μεγάλο «Εμείς». Άλλοι το εντάσσουν εκεί τυπικά, για να το τονίσουν περισσότερο, σε αναζήτηση αξιωμάτων, like/fav, κοινωνικού κεφαλαίου ή και πιο υλικών ανταλλαγμάτων.
Κάποιοι καταλήγουν απλώς «ταξικά ψώνια», που λατρεύουν
να ακούν και να προβάλλουν τον εαυτό τους. Ή νιώθουν
πως τους χρωστάμε χάρη για την παρουσία τους.
<br /><i>-Ξέρεις πόσα χρόνια είμαι στο κίνημα/την αριστερά;<br />-Α
όχι, δεν ήξερα ότι βαράς κάρτα και κόβεις ένσημα.</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι εμένα αρχίζει να μου λείπει ο Μπογκντάνοβ,
που ήταν χοντροκομμένος και αδιόρθωτος αντιδιαλεκτικός,
αλλά μας έδωσε πολύ γλαφυρές λογοτεχνικές
περιγραφές για τον Κόκκινο Πλανήτη, όπου η παντελής
έλλειψη εγωισμού, θα περνούσε στη γλώσσα μας
και τις καθημερινές μας συνήθειες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Αυτό θέλετε, λοιπόν; Τσαλαπατημένες
προσωπικότητες, που δε θα σηκώνουν κεφάλι, για
να μην παρεκκλίνουν από τον μέσο όρο; Που θα φοβούνται
να πουν τη γνώμη τους, να εκδηλώσουν τις κλίσεις
και τα ταλέντα τους;</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Όχι, δε χρειαζόμαστε ταπεινά χαμομηλάκια,
σαν τα Λυκαβήτεια ’92: <i>Ποια είμαι εγώ; Μήπως είμαι
κάποια</i>... Ούτε τσαλαπατημένα εγώ με μηδενική
κρίση, η οποία δεν προσφέρει τίποτα στο γενικό
άθροισμα, πόσο μάλλον στο γινόμενο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63FW9I_CQJKs8L6zWVDfCfR2XNYP7R0Z-LDI3feqPFhlX0HAUNp_2ksO_c6NFhC8IWraxYaJAuC9m8m4Ecz36zGI2EfgsmB_MEwE5jkwfCFj8I52s_3wdtJE0ah1-H2E-suYHIdvt0xO52j95s9rVkxfqsvQbsUNXFdkKlLqprTxoqRkKFzVxPG51CdH5/s498/ExAajfjWYAMuhIT.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="498" data-original-width="498" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63FW9I_CQJKs8L6zWVDfCfR2XNYP7R0Z-LDI3feqPFhlX0HAUNp_2ksO_c6NFhC8IWraxYaJAuC9m8m4Ecz36zGI2EfgsmB_MEwE5jkwfCFj8I52s_3wdtJE0ah1-H2E-suYHIdvt0xO52j95s9rVkxfqsvQbsUNXFdkKlLqprTxoqRkKFzVxPG51CdH5/s320/ExAajfjWYAMuhIT.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm5"><br />Θέλουμε συντρόφους που να καταλαβαίνουν
τον ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία, τη
διαλεκτική του ατόμου με το σύνολο, την έννοια
της κοινωνικής ατομικότητας. Ότι οι ατομικές
ικανότητες και το ταλέντο μόνο για ένα συλλογικό στόχο μπορούν να δώσουν καρπούς. Ο αθλητισμός
μας δίνει τα πιο απλά-κατανοητά (ακόμα και σε
μικρά παιδιά) παραδείγματα για του λόγου το
ασφαλές. Η ποίηση του Ρίτσου μας δίνει ένα ακόμα
καλύτερο, γιατί δεν είχε στόχο να ξεχωρίσει
από τον κόσμο, αλλά να βρει σωστά λόγια για να
ανεβάσει το επίπεδό του, τόσο ώστε να πει: <i>τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα</i>...</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ό,τι έχουμε καταφέρει είναι συλλογικό,
γιατί κατέκτησε τις μάζες και έγινε υλική δύναμη.
Ό,τι σπουδαίο πέτυχε ατομικά κάποιος από εμάς,
έχει τη σφραγίδα του συνόλου και του περιβάλλοντος
που τον διαμόρφωσε.<br /></span>Όπου έχουμε αποτύχει είναι γιατί δεν
μπορέσουμε να οργανωθούμε σε ένα σύνολο και
να πάρουμε ό,τι καλύτερο έχει να δώσει ο καθένας
μας. Κι ίσως γιατί δε διώξαμε εγκαίρως όσους
ήρθαν μαζί μας υστερόβουλα, για να βγουν στον αφρό...</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κάποτε η ταινία Polaroid έψαχνε το (χαμένο) νόημα
της (χαμένης) συλλογικότητας. (<i>Αμ εμείς θα την
φτιάξουμε την οργάνωση, χαμένε, α χαμένε!</i>). Αρχικά
ειρωνεύτηκε -με πρώιμο χιπστερικό, ποταμίσιο
ύφος- τη Σοβιετία και ένα τραγούδι της που έδωσαν
γελώντας σαν απάντηση, δύο ιερόδουλες από την
πρώην ΕΣΣΔ. Αλλά κατέληξε σε ένα σωστό συμπέρασμα.
<br />Συλλογικότητα είναι η ανάγκη μας να δώσουμε
νόημα στα χρόνια που περνάνε, να τα γεμίζουμε
για να μη νιώθουμε άδειοι. Πόσοι νιώθουμε πραγματικά
αυτήν την ανάγκη και τι κάνουμε στην πράξη για
να την καλύψουμε;</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-78059728395611486482024-03-17T17:35:00.008+02:002024-03-17T22:49:45.222+02:00Ο μόνος δρόμος είναι ΚΚΕ και καρναβάλι<p></p><p class="a_______"><em><span class="tm5">Ναι, κοιτάξτε, ο διονυσιασμός βεβαίως
είναι ένα δυνάμει επαναστατικό ξέσπασμα, ένα
προτσές με άλλη λογική ίσως και τις δικές του
μορφές, ωστόσο τίθεται ενάντια στην καταπίεση,
τη ρουτίνα, και όσα μας πνίγουν, ενώ...<br /></span></em><em><span class="tm5">-Κόφ’ το, ρε φίλε. Τι θες να ’ούμε;<br /></span></em><em><span class="tm5">-Τίποτα, ρε παιδιά, να χαμηλώναμε λίγο
τη μουσική, γιατί μας έχει ξύσει τα άντερα και
έχουμε δουλειές αύριο.</span></em></p><p class="a_______"><em></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYsSFCuzAQy5THD7HAMdIQU99JSPHE2DQ1_iucJmf0lcrgH_LmZRVuy9LXM_sMWTcrbBfbKhOSj5GyI1ImDA4FcuHhIvKLwfvWSsQD5jKrDcmx6XCcoMvQlKqxbbHRlNOhHOOZVDA8_B7LRO_E1Rnev7rptkLEzmUzEjQ-xn8eYjef0Ry8J40RzW4bjivU/s500/tumblr_n808iiKKfV1te50mio1_500.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYsSFCuzAQy5THD7HAMdIQU99JSPHE2DQ1_iucJmf0lcrgH_LmZRVuy9LXM_sMWTcrbBfbKhOSj5GyI1ImDA4FcuHhIvKLwfvWSsQD5jKrDcmx6XCcoMvQlKqxbbHRlNOhHOOZVDA8_B7LRO_E1Rnev7rptkLEzmUzEjQ-xn8eYjef0Ry8J40RzW4bjivU/s320/tumblr_n808iiKKfV1te50mio1_500.gif" width="320" /></a></em></div><p></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm5">-Μα τώρα, είναι μουσική αυτή; Τραπ, ραπ,
μπίτια, κότερα και ελικόπτερα; Εμείς είχαμε
ένα επίπεδο, ακούγαμε άλλα τραγούδια.<br /></span></em><em><span class="tm5">-Σαν τι δηλαδή; Κε τε λα πόνγκο και μπουμ-μπουμ;<br /></span></em><em><span class="tm5">-Όχι, το άλλο που έλεγε:</span></em></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm5">Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, πέσαν
πάνω στην εργατιά.</span></em></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm5">-Μα αυτό είναι αντάρτικο, κομμουνιστικό!<br /></span></em>Γιατί, το <i>Μπέλα Τσάο</i> τι είναι; Το πήρατε
και του αλλάξατε τα φώτα, όμως, σε κλαμπ και γήπεδα.<br />Κι αν το δεις έξυπνα, μαρκετίστικα, τα
«μαύρα κοράκια» πιάνουν μεγάλο φάσμα. Από εμβατήρια
(για την Κράσναγια Άρμιγια) μέχρι διασκευές
και νανουρίσματα. Δοκιμασμένη συνταγή σε λιλιπούτειους
συντρόφους, που ηρεμούσαν πριν φτάσουν καν
στη δεύτερη στροφή της Τρίτης Διεθνούς του
Λένιν-Στάλιν -ομοούσιος δυάδα, ένα και το αυτό
πρόσωπο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Εν παρόδω, το κετελαπόνγκο έχει ερωτικό
υπονοούμενο, «να σου το βάλω» (το κομμάτι, το
μόριο, οτιδήποτε) και στην αργκό te pongo, μπορεί να
σημαίνει σε ερεθίζω -σε γκαβλώνω, που θα λέγαμε
στον Βορρά. Αλλά είναι παράδοξο, γιατί το «que»
μάλλον θέλει υποτακτική και άλλον τύπο -να σου
το βάλω. Εκτός και αν ο τύπος πανηγυρίζει μόνος
του, σου </span><em><span class="tm5">το βάζω-σου το βάζω</span></em><span class="tm6">, σαν κάτι τελειωμένους οπαδούς, που φωνάζουν
«σας γ...με», με πέτσινο γκολ στο '90. Μετά όμως λέει «ούτε
που θα το νιώσεις» («...y no lo sentiras»), οπότε τι ακριβώς πανηγυρίζουμε;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-</span><em><span class="tm5">Να του ’ρθει; -Τι να μου ’ρθει ρε
παιδιά; -Αυτό</span></em><span class="tm6">!<br />Εδώ όμως χρειάζεται συγκεκριμένη
ανάλυση του συγκεκριμένου γιαουρτιού -αν είναι
L’ami τυποποιημένο ή κάτι άλλο. Πρέπει να μιλήσουμε με τον Παπασταύρου για τις εξελίξεις.</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm6">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Δε μου λες, εσύ που έχεις καθίσει και με
τη νεολαία. Το «αχ, τι θα έλεγε το άγαλμα του Καπετάνιου,
αν μπορούσε να μιλήσει» είναι καλή ατάκα, για
να σε πούνε «μπάρμπα»;<br /></span><em><span class="tm5">-Μπούμερ το λένε τώρα, μπάρμπα.<br /></span></em><em><span class="tm5">-Ναι αλλά εγώ είμαι milenial...</span></em></p>
<p class="a_______"><strong><em><span class="tm9">Ιντερμέδιο με διευκρινίσεις</span></em></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η εκδρομή μας ξεκινά στην ορεινή Παύλιανη,
στο πάρκο αναψυχής, που έχει μια πολύ ωραία διαδρομή,
με υπαίθρια όργανα και θεματικά στολίδια, σαν
«Παιχνίδια χωρίς Σύνορα» χωρίς την Μπόκοτα,
που έφυγε είκοσι χρόνια πριν και είναι σα να
λείπει μια ζωή. Χαίρεσαι σα μικρός φασαίος στο
(φέρτε μου ένα) τραμπολίνο, στραβώνεις με τα σκίτσα
του Αρκά, αλλά τα ξεχνάς όλα όταν δεις τον θρόνο
και βασικά την επιγραφή από το ημερολόγιο του
θρυλικού Διαμαντή.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_dPAKUanNEJx03vVdJQ65Vhmb68DVStmU1c4LvjjLoqHhguUH8mQiCjK0wo4V82WZkuCVNp-LdiBOGzQz_WpKQ8lvVk8qqqUmyDfJUyosuWDii9pf-1gmK4XGhWI07AKEMl4vOpkiPDcSSu4qG0Q1B9I1wi6So0HXbJ6RQd7g_1nBLDoxS-Hjk5YKDeV/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-15_20-09-03-343.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_dPAKUanNEJx03vVdJQ65Vhmb68DVStmU1c4LvjjLoqHhguUH8mQiCjK0wo4V82WZkuCVNp-LdiBOGzQz_WpKQ8lvVk8qqqUmyDfJUyosuWDii9pf-1gmK4XGhWI07AKEMl4vOpkiPDcSSu4qG0Q1B9I1wi6So0HXbJ6RQd7g_1nBLDoxS-Hjk5YKDeV/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-15_20-09-03-343.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Βόλτα στο χωριό, όπου όλα τα σπίτια έχουν
διακόσμηση στο ίδιο στιλ. Καταλήγεις νομοτελειακά
στην ταβέρνα της Λίτσας, τρως μισό κοπάδι και
τα βλέπεις κωλυόμενα. Ξαπλώνεις βαρύς στη σκιά
του δέντρου, ένα ελαφρύ αεράκι ρίχνει τα φύλλα,
σημαδεύει το συκώτι και ακολουθεί πολεμική
ιαχή.<br /></span><em><span class="tm5">-Δεν το ήξερα πως μπορεί να παραφάει
κανείς Αστερίξ.</span></em><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMtcA3jfURjqXXHhueTw9tMoGgWAmSDFfvJJFb3ee-VFt4KNVMn6A_zZFTIT47_DoHVaKZ-gV5755pTLr1DtigFFSIqguM-PTV9ng5-ddtwys8YBtgBU1ZTyjnJBQmq_hG7EV7nUuxh3PjyHksirsK1tU6wOpqwNQmv_PYXnk7-IQC6sxaMnw0P7U4zsxD/s490/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-17_16-01-24-426.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="156" data-original-width="490" height="102" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMtcA3jfURjqXXHhueTw9tMoGgWAmSDFfvJJFb3ee-VFt4KNVMn6A_zZFTIT47_DoHVaKZ-gV5755pTLr1DtigFFSIqguM-PTV9ng5-ddtwys8YBtgBU1ZTyjnJBQmq_hG7EV7nUuxh3PjyHksirsK1tU6wOpqwNQmv_PYXnk7-IQC6sxaMnw0P7U4zsxD/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-17_16-01-24-426.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Είσαι έτοιμος να ασπαστείς τον βιγκανισμό,
για πολύ καιρό. Το βράδυ έχεις ήδη μετανιώσει,
κάνοντας βόλτα στην πόλη, με την τσίκνα απ’ τις
σούβλες να σε σέρνει απ’ τη μύτη. Λένε άλλωστε
πως το όνομά της συγγενεύει <i><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1" target="_blank">ετυμολογικά με το «αχόρταγος»</a></i>.<br /></span><em><span class="tm5">-Και η βαρυστομαχιά πριν;<br /></span></em><em><span class="tm5">-Δεν ήταν τίποτα. Ήμουν λίγο κουρασμένος
πνευματικά</span></em><span class="tm6">.<br /></span>Μην καρτεράτε να λυγίσουμε.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Δεν τρώμε επειδή πεινάμε, αλλά για την
απόλαυση. Σαν μια μορφή τέχνης, το περιττό που
είναι ζωτικά αναγκαίο. Και η γεύση από αίσθηση
γίνεται αισθητική, μια μορφή συνείδησης.<br /></span>-<i>Σιγά μην κάνει και διαλεκτική ανάβαση
από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο</i>.<br /><span class="tm6">Είμαστε ό,τι τρώμε. Ούτε κτήνη, ούτε φυτά,
αλλά τα πάντα -παμφάγοι γαρ- ικανοί για το καλύτερο
και το χειρότερο. Αρκεί να μη γίνουμε κανίβαλοι,
στον στίβο της ζωής, σαν αυτούς που σατιρίζει
ο Τσαβαρία στον </span><em><span class="tm5">Καλιμπά</span></em><span class="tm6">ν του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Φτάνουμε στο μαγευτικό Ζητούνι, που
κάποτε πρέπει να ήταν πανέμορφη πόλη, αλλά μεγάλωσε
άχαρα και άναρχα, γιατί δεν ήξερε πώς να εκσυγχρονιστεί
(που είναι βασικά το πρόβλημα όλης της χώρας
και των -κατά κανόνα- άσχημων πόλεών της). Κι είναι
σαν την ασπίδα της Αρβέρνης, όπου οι έμποροι
πουλούσαν κρασιά και κάρβουνα, αναπολώντας
τον παλιό καλό καιρό, που πουλούσαν κρασιά και
κάρβουνα. Αντ’ αυτών, η Λαμία έχει σούβλες και
τυροκομικά. Και άπειρα καφεκοπτεία, που κανείς
δεν ξέρει πώς επιβιώνουν όλα μαζί.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πέραν αυτών, η σύγχρονη πόλη δεν έχει
πολλά πράγματα να δεις. Τρεις πλατείες, πέντε
δρόμους, ένα κάστρο, τα ΤΕΙ και... τον Καρλίτος
-που φεύγει και αυτός. Αλλά το σπίτι βλέπει φάτσα
στην πλατεία Λαού, με τον έφιππο καβαλάρη της.
Συναντάς κι ένα στένσιλ, έξω απ’ τα γραφεία του
Κόμματος -ένα είναι το Κόμμα και δεν <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82" target="_blank">εννοώ την τοπική κοινότητα</a>. Και αναζητάς το σπίτι της
φαμίλιας Κλάρα, στην οδό ΚΡΙΤΣΑ. Δε θέλει πολλά
μια πόλη για να ομορφύνει απότομα. Αρκεί να μη
βάζει ο δήμος τα μεγάφωνα στη διαπασών να παίζουν
όλη νύχτα.</span></p><p class="a_______"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzEhEWaibh7GyazQLVkG8dHQVYcDGUsvO75YKZv9yojUWZ0Tlv6oSKQw8mEQKZEumXQImS30jY6ciJFcrz8Nuctcokz2dZNhBomC4GMJjQsOI3IWXtkBZ7Xwl9AlEXwE-olmTyZcfETS2YNlfP12aqZKL2mDySX95ZKxbz0Z-ZAtX8hyphenhyphenVDolClps20AqCu/s701/433110430_1535635213676038_1567758924445722030_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="701" data-original-width="526" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzEhEWaibh7GyazQLVkG8dHQVYcDGUsvO75YKZv9yojUWZ0Tlv6oSKQw8mEQKZEumXQImS30jY6ciJFcrz8Nuctcokz2dZNhBomC4GMJjQsOI3IWXtkBZ7Xwl9AlEXwE-olmTyZcfETS2YNlfP12aqZKL2mDySX95ZKxbz0Z-ZAtX8hyphenhyphenVDolClps20AqCu/s320/433110430_1535635213676038_1567758924445722030_n.jpg" width="240" /></a></div><p></p><p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm6">-.-</span></p>
<p class="a_______">Τι θα έλεγε, αν μπορούσε να μιλήσει για όλα αυτά ο καπετάνιος; Πιθανότατα τίποτα. Θα βουτούσε μαζί τους στην κραιπάλη και θα μιλούσε στη γλώσσα τους, γιατί δεν ήταν σνομπ τύπος, μακριά από τις αδυναμίες ή τις χαρές (και τις χάρες) του λαού.</p><p class="a_______">Σπάιντερμαν, Κατγούμαν, σέξι νοσοκόμες
και Σκουμπιντούδες, που ’ναι από χέρι χαμένοι,
αλλά κερδίζουν αλλού (στο φαγητό). Πυροσβέστες,
Νταρ Βέιντερ, μαζορέτες, γατούλες, μπάτσοι που
κυνηγούν κουκουλοφόρο (!). Αλλά κάποιος λείπει.
Αλήθεια τώρα, ούτε ένα γκρουπ Μαυροσκούφηδες,
τιμής ένεκεν για τον έφιππο καβαλάρη της πλατείας;</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitxoFClvZ-aK0WR3VDYgowsU7Ov_c8QJlDqTNGAhffaUIfO-26UGUL_QKCL1Ajun7wsFTuFHwjeknAES2-ZxR0G-8Kjmzo1VVt1hH5vQVBj1G61S-YZw7Qo0vRdyJbsAmyJZn5ZySbtGBTx1BmBtivnjHQG_nl0JiQaBpR8sfft_mCUdFjzS4lZoePX0EC/s1200/5_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitxoFClvZ-aK0WR3VDYgowsU7Ov_c8QJlDqTNGAhffaUIfO-26UGUL_QKCL1Ajun7wsFTuFHwjeknAES2-ZxR0G-8Kjmzo1VVt1hH5vQVBj1G61S-YZw7Qo0vRdyJbsAmyJZn5ZySbtGBTx1BmBtivnjHQG_nl0JiQaBpR8sfft_mCUdFjzS4lZoePX0EC/s320/5_1.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Ρόπαλα, φωτόσπαθα, καραμούζες, σφυρίχτρες,
στολές, στερεότυπα, χορός, τραγούδι, επίδειξη,
κουτσουμπολιό, έρωτας, εφηβική αδρεναλίνη.
Παρέλαση με σχολικά συγκροτήματα. Το Καρναβάλι
προβάλλει γενικώς ως ευκαιρία. Για τα παιδιά
να φλερτάρουν και να ξεσκάσουν. Για τον δήμαρχο
να δείξει πόσα λεφτά μπορεί να χαλάσει σε πυροτεχνήματα.
Και για την πόλη να δείξει την ταυτότητά της,
χωρίς προσχήματα.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κυράτσες και νοικοκυραίοι, παραταγμένοι
στον διάδρομο, κατά μήκος της πασαρέλας, σαν
κριτική επιτροπή. Όλο το «χωριό» έτοιμοι να
χειροκροτήσει, να τραβήξει βίντεο, να σχολιάσει,
να μαζέψει υλικό για το σπίτι. Παντού παράγοντες,
βλαχοδήμαρχοι -ένας εκλέχτηκε κιόλας-, προύχοντες
και κοτζαμπάσηδες, χατζατζάρηδες και ραγιάδες,
κολίγων απόγονοι που έγιναν κάτι και πουλάνε
μούρη. Καρναβαλιστές, σάτυροι με πολιτικά, σόγια
και επίδοξοι γαμπροί, ένα σύγχρονο νυφοπάζαρο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον αργό
θάνατο της ελληνικής επαρχίας; Το υπεράνω βλέμμα
του πρωτευουσιάνου που νομίζει πως διαφέρει.
Κι ας βρωμάει το ψάρι απ’ το κεφάλι του υδροκεφαλικού
κράτους. Το είχε πει, εδώ και χρόνια, ο Ραφαηλίδης
πως η Αθήνα είναι απλώς μια συνομοσπονδία ελληνικών
χωριών.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μα γιατί είστε τόσο μίζεροι; Γιατί ενοχοποιείτε
τη χαρά του κόσμου;<br /></span><span class="tm6">Κι εσείς γιατί μασκαρεύετε την κατάθλιψη;
Γιατί θέλετε χαρούμενους υπηρέτες, με καρφιτσωμένα
κέρατα -και δαρμένους από πάνω- και χαμόγελα;
Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος, πατέρα;
Γιατί είναι σαν το </span><em><span class="tm5">Γελαστό Αγριογούρουνο</span></em><span class="tm6"> από το Αστερίξ στη Βρετανία -που δεν έχει κανέναν λόγο να γελά αλλά το κάνει. Και προτιμά τσάι
και συμπάθεια από τους ισχυρούς -ή ψίχουλα άρτου και θεάματα- αντί
να τους πολεμά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία να απενοχοποιήσουμε
τη δεκαετία με τις βάτες, αναγνωρίζοντας την
ιδεολογική της ηγεμονία στη μουσική.<br /></span><span class="tm10"><b>She is crazy like a fool, wild about (Sugar) Daddy Cool...<br /></b></span><span class="tm6">-</span><em><span class="tm5">Μα αν ήταν (τόσο) ωραία, θα τα ακούγαμε
κάθε μέρα, όχι μόνο στις Απόκριες</span></em><span class="tm6">.<br /></span>Και για τα μελομακάρονα τα ίδια λέτε,
αλλά στο Ζητούνι έχουν φημισμένους κουραμπιέδες,
όλο τον χρόνο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μα χαλάμε εμείς τη χαρά του Καρναβαλιού;
Πού πήραμε Πάτρα και Τύρναβο; Που βγάλαμε memes για
τη ΛΑΣΥ Τυρνάβου και βγάζουμε τόσα μπλουζάκια,
με κέφι και φαντασία;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI6nv3OonZoMLGVpvDJVbjzUWCK2_CGQhFzxWYbGseIm1RWOAhuds1ere6hcV4eszPaRHh65pIUZBR60ZJYeRPWypSVckBnMf6_rv84NYFkWp_8Zrq5frqy8s4NLAYDHbJwIZIc2OLhz_633fQ1FCJZ0kGFOKfQIe5KBbiOXxI6J-qm1JP3rKxme40__d_/s612/4aec0f64aa99b65174e2f8ff233bad07.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="408" data-original-width="612" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI6nv3OonZoMLGVpvDJVbjzUWCK2_CGQhFzxWYbGseIm1RWOAhuds1ere6hcV4eszPaRHh65pIUZBR60ZJYeRPWypSVckBnMf6_rv84NYFkWp_8Zrq5frqy8s4NLAYDHbJwIZIc2OLhz_633fQ1FCJZ0kGFOKfQIe5KBbiOXxI6J-qm1JP3rKxme40__d_/s320/4aec0f64aa99b65174e2f8ff233bad07.jpg" width="320" /></a></div><br /><i>Απόψε θα ζηλέψει ο Κηλαηδόνης το πάρτι
που θα κάνουμε εμείς</i>. Και να σου πω γιατί; Γιατί
ήταν με το Εσωτερικού που ποτέ δεν έγινε σοβαρό
κόμμα -ούτε όταν έφτασε στην κυβέρνηση. Και αν
ψάχνεις τον ορισμό του party-pooper, το καλύτερο παράδειγμα
είναι ο Ανδρουλάκης και το σινάφι του, που ήθελαν
να το διαλύσουν. Αλλά όχι να μας πουν κομματόσκυλα
χωρίς ζωή, εμάς που είμαστε party-animal.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στο Καρναβάλι είμαστε στο στοιχείο μας. Έχει
πορείες (το λέμε παρέλαση για ξεκάρφωμα),
μαζικά γκρουπ σαν μπλοκ, με φωτόσπαθα αντί για κοντόξυλα,
μουτσούνες Πελετίδη (με γυαλιά και μουστάκι),
ακόμα και συνθήματα.<br /></span><em><span class="tm5">Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι<br /></span></em><em><span class="tm5">Ο μόνος
δρόμος είναι ΚΚΕ και Καρναβάλι.</span></em></p><span class="tm6"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzZ_-0ic8cuH8NgwulAFfPSjhLXxtPZVnFbegP96i9lrDyO3Cts0rebx-E3m3Nmz1ZBVlWp1RZ4HxQduM2KW1T5Zmq9y1Ajohn4kY-ihNKkjEKjBUTEdLX4a18mJpM9_AfBabCsNCs3Zgn4PJFlvnxKZhH00-h7IEv55MyMKQo8vt1bETEtqlcmuDHP8sf/s680/GIzt_EcW8AAaNu6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="680" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzZ_-0ic8cuH8NgwulAFfPSjhLXxtPZVnFbegP96i9lrDyO3Cts0rebx-E3m3Nmz1ZBVlWp1RZ4HxQduM2KW1T5Zmq9y1Ajohn4kY-ihNKkjEKjBUTEdLX4a18mJpM9_AfBabCsNCs3Zgn4PJFlvnxKZhH00-h7IEv55MyMKQo8vt1bETEtqlcmuDHP8sf/s320/GIzt_EcW8AAaNu6.jpg" width="320" /></a></div><br />Ίσως να μην έχουν όλοι καθαρά μηνύματα,
σαν της (δημοτικής αρχής της) Πάτρας για την Παλαιστίνη. Έχουν όμως διονυσιακή σάτιρα κατά της εξουσίας -αρκεί
να στοχοποιούν τους εκπροσώπους της, για τους
σωστούς λόγους. Ο Κασσελάκης είναι ένας influencer που
έγινε πρόεδρος και έχει χίλια στραβά να σατιρίσεις
-από όσα λέει, μέχρι τον τρόπο που στέκεται, για
να δείχνει τα μούσκουλά του. Αλλά όσοι ασχολούνται
με ό,τι κάνει στο κρεβάτι του, είναι φασίστες
της διπλανής πόρτας, που πρέπει να απομονώσουμε.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κι αν μας φαίνονται λίγο ρηχά και (όχι
τόσο) αστεία κάτι άρματα, σαν τους «Κρυφακούληδες»,
είναι ασορτί με το πολιτικό χιούμορ
του μέσου Τουιτερά -αν όχι καλύτερα. Ή σαν τους Σεκίτες, που τρέχουν
χορεύοντας στο ρυθμό του «Α-Αντί-Αντικαπιταλίστα»
και φωνάζουν ρυθμικά «</span><em><span class="tm5">μη στύβετε ανθρώπους, στύψτε πορτοκάλια</span></em><span class="tm6">», ζουλώντας νοερά τον αέρα με τα χέρια τους.
Φοβού τους πολιτικούς μασκαράδες και αντικαπιταλισμό
φέροντας...</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpCXFjaPMnijzFPPpkKuE1nLv5Ikay7jVCb8NXRj6IcJRo6maHnGzaxk5nsbSm8jA5JYjL2S6oMHul3Yg5_EfHYEksr8KKxJK397ouQKB6fzw4xbpmrdUNFN8He7Ugi9S-UgoN3_llcL8M3pL6FToW1cW5_2KG8-c0DFbnYP2nhXqNtL0iri9Me5bQBqgA/s494/5d134c31250000480de9b92f.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="494" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpCXFjaPMnijzFPPpkKuE1nLv5Ikay7jVCb8NXRj6IcJRo6maHnGzaxk5nsbSm8jA5JYjL2S6oMHul3Yg5_EfHYEksr8KKxJK397ouQKB6fzw4xbpmrdUNFN8He7Ugi9S-UgoN3_llcL8M3pL6FToW1cW5_2KG8-c0DFbnYP2nhXqNtL0iri9Me5bQBqgA/s320/5d134c31250000480de9b92f.webp" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />-.-</span><p></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm5">Πιο σιγά όμως, ρε παιδιά, να χαμηλώσουμε
λίγο τη μουσική αν γίνεται.</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ζηλεύεις τα νιάτα σου, όταν πετούσες
και μπορούσες να κοιμηθείς καθιστός από την κούραση στο κλαμπ της πενταήμερης, χωρίς να υπολογίζεις
τίποτα. Μετράς προβατίνες και σούβλες και τελικά
συναντάς την αγκαλιά του Μορφέα. Ένα μικρό κατόρθωμα, σαν εκείνους τους αντάρτες, που έπρεπε να περπατάνε
μέρες ολάκερες στα βουνά και κοιμόντουσαν
στην πορεία, περπατώντας μηχανικά με κίνδυνο
να γλιστρήσουν και να χαθούν -αλλά όχι τόσο ηρωικό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μα ο έξυπνος είναι ετυμολογικά στην
άλλη πλευρά από όσους κοιμούνται τον ύπνο του
δικαίου, στη λάθος πλευρά <strike>του κρεβατιού</strike> της ιστορίας. Κοιμούνται
όρθιοι και περπατάν σκυφτοί, με υπνωτισμένες
συνειδήσεις. Και ξεχνάνε μόλις ξυπνάνε τα όνειρά τους, λες και θα γίνουν ποτέ πράξη από τον καναπέ ή το κρεβάτι μας.</span></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm5">Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία<br />Μια
μέρα, ο διονυσιασμός δε θα ’ναι ουτοπία..</span></em></p><p></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-69340903552577416952024-03-14T17:31:00.004+02:002024-03-14T18:04:37.989+02:00Ο Οπενχάιμερ ήταν κομμουνισταράς<p><i>Ψηφιδωτό σημειώσεων</i></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWcSdQInUR6mAaPLAHm9lQRKMxrWlowQs2Lb-0YE0ZlnMWk-gSQk9yyfk28ojlkok3hAgNbsvK8O3Olrq6f2qQxeoxO_2LxeZX5ASFn45Zn_p26qAvEun3X2aNJZplZ5oAT6gyZMkZttmHBTir_ujV3Hw_H_t9foR73_q5114oaQaMLIDqZKKWX45AyOf8/s1200/AP275297396138-scaled-e1689346465368.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="782" data-original-width="1200" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWcSdQInUR6mAaPLAHm9lQRKMxrWlowQs2Lb-0YE0ZlnMWk-gSQk9yyfk28ojlkok3hAgNbsvK8O3Olrq6f2qQxeoxO_2LxeZX5ASFn45Zn_p26qAvEun3X2aNJZplZ5oAT6gyZMkZttmHBTir_ujV3Hw_H_t9foR73_q5114oaQaMLIDqZKKWX45AyOf8/s320/AP275297396138-scaled-e1689346465368.jpg" width="320" /></a></div><br />Μύρισε θυμάρι και αντι-ιμπεριαλισμό
την περασμένη Δευτέρα στο Σύνταγμα. Όπως στα
νιάτα μας, που να ’ταν δυο φορές, και ας μην είχαν
πάλι την αξέχαστη Νεανική Δράση για την Ειρήνη.
Και αν με ρωτούσες, σφε αναγνώστη, θα έλεγα πως
χρειάζονται και άλλες -περισσότερες- τέτοιες
κινητοποιήσεις. <em><span class="tm6">Να εντείνουμε τη δράση
μας</span></em><span class="tm5">, που θα έλεγε και η εισήγηση. Όχι για
να τσεκάρουμε τυπικά το σχετικό κουτάκι, όχι
ως κάτι παραπάνω, επιπρόσθετο σε όσα κάνουμε
-βάλε κάτι και για την Παλαιστίνη- αλλά ως βασικό
και αναπόσπαστο μέρος όσων λέμε και κάνουμε.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Είναι βασικό να μη γίνουμε κρέας για
τα κανόνια τους. Να μη σφυρίζουμε αδιάφορα όταν
ανάβουν εστίες πολέμου στη γειτονιά μας -γιατί
είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα αρπάξει και
το δικό μας σπίτι. Να σπάσει η απάθεια του τύπου
«μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι»,
που είναι ο κλασικός ατομισμός αλλά σε κλίμακα
χώρας. Να σπάσει το κυρίαρχο δόγμα πως «οι Νατοϊκοί
είναι φίλοι μας» -και θέλουν το καλό μας. Να αλλάξουμε
τη φθίνουσα πορεία του αυθόρμητου αντι-ιμπεριαλισμού
των μαζών. Να ανακτήσει τη χαμένη ιδεολογική
του ηγεμονία το σύνθημα «ΕΕ και ΝΑΤΟ το ίδιο
συνδικάτο».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δεν είναι ένα ακόμα πεδίο, αλλά ο πυρήνας
όσων λέμε. Ανέκαθεν ήταν. Από την εποχή ακόμα
που οι Δαπίτες γκρίνιαζαν για τις διακοπές
- παρεμβάσεις στα αμφιθέατρα και τις ανακοινώσεις
για τον πόλεμο στη Νικαράγουα. Ενώ οι εναλλακτικοί
εξηγούσαν με ύφος πως εκτός από τον ιμπεριαλισμό
υπάρχει και η μοναξιά. Όχι το ένα εξαιτίας του
άλλου, αλλά παρεμπιπτόντως, το ένα δίπλα στο
άλλο, σαν ειρηνική συνύπαρξη αλλά με πόλεμο.
Σήμερα όλοι αυτοί μας κυβερνάν εναλλάξ ή από
κοινού και πασχίζουν να μας βάλουν στη «σωστή
πλευρά του πολέμου», δηλαδή στο πλευρό της δικής
τους λυκοσυμμαχίας. Και όσο ο λαός κοιμάται
με αυτό το πλευρό, κινδυνεύει να βρεθεί στη λάθος
πλευρά της κάννης και βασικά στην μπούκα του
κανονιού.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι όχι, δεν είναι απλό θέμα ο ιμπεριαλισμός.
Έχουμε πολλά να αναλύσουμε και να λήξουμε, θεωρητικά,
ιστορικά και πρακτικά. Αν είναι αλυσίδα ή πυραμίδα.
Αν μπορούμε να πούμε όλες τις χώρες ιμπεριαλιστικές.
Αν έχει νόημα, στον αντίποδα, να περιορίζουμε
τον όρο σε μια χούφτα χώρες. Αν θα αρχίσουμε να
μιλάμε για «εκμετάλλευση έθνους από έθνος»,
εγκαταλείποντας την ταξική ανάλυση. Τι ακριβώς
είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα σε μια ιμπεριαλιστική
χώρα -ή ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Αν περιλαμβάνεται σε αυτά η ΑΟΖ. Αν αυτή η χώρα
-ενταγμένη στο σύστημα ή ιμπεριαλιστική- μπορεί
ποτέ να διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο. Και αν όχι,
τι νόημα έχει να υπερασπιστούμε το έδαφός της.
Αν αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου -δηλαδή
η πολιτική μιας χώρας- όταν επιτίθεται ή όταν
αμύνεται. Αν θα πάρουμε τα όπλα να πολεμήσουμε.
Ή για να ξεκινήσουμε την επανάσταση, στρέφοντάς
τα στην κυρίαρχη τάξη και τα όργανά της. Αν θα
το κάνουμε μέσα από τον στρατό, λιποτακτώντας
ή πολεμώντας σε δικές μας, αυτόνομες μονάδες.
Ή αν τελικά θα μας συλλάβουν όλους την πρώτη
κιόλας μέρα, οπότε κουβέντα να γίνεται.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δε χρειάζεται όμως να τα έχεις λυμένα
όλα αυτά, για να (αντι)δράσεις. Δε χρειάζεται να
είσαι καν κομμουνιστής, για να ζητάς να γυρίσει
πίσω η φρεγάτα «Ύδρα» και να μην έχει καμιά συμμετοχή
στο ματοκύλισμα των λαών η χώρα σου. Αρκεί να
είσαι απλώς έντιμος, απέναντι στη συνείδησή
σου πρωτίστως, όπως η αντισμηναγός Αμαλία Π.</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm5">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Διάφορα ΜΜΕ μέτρησαν τις αντιδράσεις
του κόσμου και έσπευσαν να βγάλουν διάφορα
«επανορθωτικά» κείμενα, που μετρίαζαν κάπως
τις εντυπώσεις από τα αρχικά τους δημοσιεύματα
για τους ζαχαρομπαμπάδες του Κουτσούμπα στη
Βουλή. Όλα τα ΜΜΕ; Όχι. Γιατί το ηρωικό Protagon αντιστέκεται
και κρατά ψηλά τη σημαία του αντικομμουνισμού,
σε αυτήν την τελευταία σοβιετική γωνιά της
Ευρώπης, με <i><a href="https://www.protagon.gr/apopseis/i-dilwsi-koutsouba-i-pws-na-milas-asovara-gia-sovara-themata-44342897518" target="_blank">σημαιοφόρο τον Χαρίδημο Τσούκα</a></i>
και τη συμπυκνωμένη σοφία του, που μας κάνει
τη χάρη να ασχοληθεί με την «ασόβαρη προσέγγιση
του ΓΓ» για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η φοιτητική
πορνεία. Το καταστάλαγμα αυτής της σοφίας μπορεί
να κωδικοποιηθεί σε μαργαριτάρια του στιλ:</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Υπάρχουν πολλοί καπιταλισμοί.<br /></span>-Η Κούβα είναι δεύτερη παγκοσμίως στην
πορνεία.<br />-Στη Σουηδία τα περισσότερα πανεπιστήμια
είναι δημόσια και δωρεάν -άρα δεν ευθύνεται
η ιδιωτική πρωτοβουλία για τη στροφή των φοιτητών-ιών
στην πορνεία.<br />-Την τελευταία την τρέφουν η ανισότητα
και οι οικονομικές δυσκολίες -και όχι τα ιδιωτικά
πανεπιστήμια.<br />-Οι σοβαρές χώρες καταπιάνονται με το
ζήτημα της φοιτητικής φτώχειας και της φοιτητικής
σεξουαλικής εργασίας, αλλά όχι με τον κουτσούμπειο
τρόπο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τις αρετές
της Τσούκειου μεθοδολογίας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Οδηγούνται στην πορνεία οι φοιτήτριες
(και οι φοιτητές) της Κούβας, για να εξασφαλίσουν
τα δίδακτρά τους; Όχι, γιατί δεν υπάρχουν δίδακτρα.
Στοιχειώδες -και δε χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ
Χολμς, για να το διαπιστώσεις.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Υπάρχει γενικά πορνεία στην Κούβα. Ασφαλώς,
αν και πιθανότατα όχι στις διαστάσεις που δείχνουν
τα αμερόληπτα στοιχεία του Τσούκα και των αμερόληπτων
πηγών του από τις ΗΠΑ, που έχουν πάντα οξυμένες
ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι’
αυτό και έχουν επιβάλει ένα δολοφονικό εμπάργκο
με ανυπολόγιστες συνέπειες στο νησί της επανάστασης.
Έχει ακούσει άραγε κάτι για αυτό ο αξιότιμος
αρθρογράφος; Ναι, αλλά δεν έχει θέση στην ανάλυσή
του, για να μη χαθεί το ήδη έτοιμο συμπέρασμα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Υπάρχουν πολλοί καπιταλισμοί; Όχι, μόνο
ένας και έχει για θεό του το κέρδος. Υπάρχουν
βέβαια πολλές χώρες με διαφορετικό επίπεδο
ανάπτυξης. Αλλά αν στο «καλό, σκανδιναβικό μοντέλο»
-που δεν είναι ίδιο με τους «άλλους καπιταλισμούς»-
υπάρχουν δυσκολίες, φτώχεια και ανισότητες,
τότε αλήθεια ποιον καπιταλισμό μπορούμε να
αναζητήσουμε, που να έχει εξαλείψει τέτοια
φαινόμενα αντί να τα καλλιεργεί και να τα διαφημίζει
ως ευκαιρίες; Άγνωστο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Υπάρχουν δημόσια πανεπιστήμια στις
καπιταλιστικές χώρες; Ναι, αλλά η απάντηση είναι
λίγο σχετική. Γιατί πρέπει αμέσως να ρωτήσουμε:
Έχουν δίδακτρα; Λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος;
Διασφαλίζουν δωρεάν συνθήκες σπουδών στους
φοιτητές; Κι εδώ αυτομάτως, οι απαντήσεις γίνονται
πιο σύνθετες και αλλάζουν την αρχική κατάφαση.
Δυστυχώς η Τσούκειος σκέψη δεν έχει φτάσει
ακόμα τόσο μακριά, για να καταλάβει πως το πρόβλημα
δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά
η μετατροπή της παιδείας συνολικά σε ένα πανάκριβο
εμπόρευμα. Ότι τα δημόσια πανεπιστήμια μετατρέπονται
ταχύτατα σε μαγαζάκια -για να ’ναι ανταγωνιστικά-
και βλέπουν τις δομές τους να ιδιωτικοποιούνται,
παραμένοντας κατ’ όνομα δημόσια.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά το βασικό ζήτημα που αποκλείει
κάθε ελπίδα συνεννόησης με τον Τσούκα και το
σινάφι του, είναι εκείνη η φρασούλα περί «φοιτητικής
σεξεργασίας», που μπορούμε να τη δούμε διατυπωμένη
και σε άλλα σημεία: </span><em><span class="tm6">Η ισχυρότερη αντίληψη
περί αυτοδιάθεσης του σώματος και η αυξανόμενη
απενοχοποίηση των επ’ αμοιβή σεξουαλικών
υπηρεσιών συμβάλλουν στην αποδοχή και ενδυνάμωση
του φαινομένου</span></em><span class="tm5">.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και να πώς η νεοφιλελεύθερη οπτική του
Χαρίδημου Τσούκα έρχεται να συναντήσει τους
«αντισυστημικούς» αριστερούς ψάλτες της
</span><em><span class="tm6">ελεύθερης οικονομίας</span></em><span class="tm5"> που προσυπογράφουν το σημείο για την «αυτοδιάθεση
του σώματος». Τελικά η πορνεία μπορεί να μην
είναι πρόβλημα αλλά μια μορφή ελευθερίας και
αποβολής των παλιών μας ταμπού. Σκεφτείτε το...</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm5">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Είναι ο «Οπενχάιμερ» το magnus opus του Νόλαν;
Μπορεί. Δεν είμαι τόσο σινεφίλ, για να έχω άποψη,
αλλά κάνοντας μια μικρή σφυγμομέτρηση στο
περιβάλλον μας, θα λάβουμε διάφορες απαντήσεις,
από χλιαρές μέχρι πολύ θετικές αντιδράσεις.
Πολύ λίγοι όμως θα κινηθούν εκτός αυτού του
φάσματος, λέγοντας πως η ταινία δε βλεπόταν
ή ότι ήταν ένα σύγχρονο αριστούργημα. Είχε σφιχτό
μοντάζ, πυκνό κινηματογραφικό χρόνο -για να
παρακολουθήσει τον αντίστοιχο ιστορικό-, εμφανή
σκηνοθετική σφραγίδα -ιδίως στην εκκωφαντική
απουσία ήχου τη στιγμή της έκρηξης. Είχε επίσης
ενδιαφέρον θέμα, με σοβαρές προεκτάσεις, που
δεν έκανε χρονικές εκπτώσεις -τελειώνοντας
με τη σκηνή της έκρηξης, όπως ήθελε ο μέσος θεατής-
και χώρεσε αρκετές από αυτές, χωρίς όμως να εμβαθύνει
-που είναι εν μέρει λογικό και αναπόφευκτο, αλλά
ως ένα βαθμό και συνειδητή επιλογή. Και έχουμε
δει πολλά αριστουργήματα να μην παίρνουν αγαλματάκι,
σχεδόν κανένα όμως χωρίς βάθος...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εξίσου ανοιχτή παραμένει η συζήτηση
για τα πολιτικά μηνύματα του «Οπενχάιμερ».
Είναι η ταινία ενός μάλλον συντηρητικού σκηνοθέτη,
αν δεν κάνω λάθος -ως προς το πολιτικό του στίγμα
και όχι ως προς το έργο του- για έναν κομμουνιστή
επιστήμονα ή έστω συμπαθούντα, που τον υποψιάζονταν
για πράκτορα των Σοβιετικών (κυνηγήθηκε όντως
στα χρόνια του Μακαρθισμού απ’ τους αχάριστους
ευεργετηθέντες). Η οποία όμως κλείνει με την
αποκατάστασή του, χάρη και σε ενέργειες των
«Δημοκρατικών», υπηρετώντας τελικά μια τάση
που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στο Χόλιγουντ
και καθορίζει παγκόσμια τα κριτήρια της κοινής
γνώμης περί προοδευτικότητας -χαρακτηριστικό
παράδειγμα η περσινή «Μπάρμπι» και ας μην τιμήθηκε
με Όσκαρ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αυτό που νομίζω ότι επιτείνει κάπως
τη σύγχυση είναι η στάση του ίδιου του ΚΚ ΗΠΑ,
που ταυτίστηκε σχεδόν απόλυτα με το New Deal του Ρούζβελτ,
συνέχισε εκ των πραγμάτων να τον στηρίζει στα
χρόνια του πολέμου και της Αντιφασιστικής
Συμμαχίας, που ήταν μια μορφή «Λαϊκού Μετώπου»
σε διεθνή κλίμακα, χωρίς αυταπάτες -άλλο αν καλλιεργήθηκαν
τελικά τέτοιες σε μια σειρά ΚΚ- για να φτάσει
μεταπολεμικά στον μπραουντερισμό, σε μια υπαρξιακή
κρίση και ένα ιδεολογικό τέλμα, με αποτέλεσμα
να αποπροσανατολιστούν οι μάζες -και καλά κρασιά,
έπεσε στον γκρεμό, καλό κόμμα πρέπει να ήταν...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ίσως για να απαντήσουμε στο ερώτημα
αν ήταν κομμουνιστής ο Οπενχάιμερ, πρέπει να
πιάσουμε βασικά το ερώτημα τι γραμμή είχε το
ΚΚ ΗΠΑ και τι σήμαινε να είσαι κομμουνιστής
τότε -που το πιάνει ακροθιγώς ένας διάλογος
της ταινίας, στο πλαίσιο της ανάκρισης.<br />-</span><em><span class="tm6">Ήσουν κομμουνιστής; <br />-Ήμουν με το New Deal</span></em><span class="tm5">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Όπως και να έχει, ο Όπι ήταν τουλάχιστον
κομμουνίζων, μελετημένος και κατασταλαγμένος
(είχε διαβάσει και τους τόμους του «Κεφαλαίου»)
και είχε ισχυρούς δεσμούς με οργανωμένους
κομμουνιστές στο περιβάλλον του. Συνεπώς, μια
στοιχειωδώς έντιμη βιογραφική ματιά -έστω
κινηματογραφική- δε θα μπορούσε να παραβλέψει
και να αποσιωπήσει αυτήν την παράμετρο. Κι ο
Νόλαν σίγουρα δεν επιλέγει αυτήν την οδό -ίσα-ίσα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Σε τελική ανάλυση, εφόσον κατάπιαμε
αμάσητη (για λόγους πολιτικής χρησιμότητας)
την παραχάραξη στο Τελευταίο Σημείωμα του
Βούλγαρη, που το προβάλαμε παντού και το εκθειάσαμε
γιατί ένας από τους 200 της Καισαριανής ψιθύρισε
«κομμουνιστής ως το τέλος», δε χρειάζεται να
κοιτάμε στα δόντια τον γάιδαρο που μας χαρίζει
ο Νόλαν.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δίνει ανοιχτά το πολιτικό στίγμα του
Οπενχάιμερ, θέτει εύστοχα το πρόβλημα της σχέσης
της επιστήμης με την εξουσία και πόσο ανεξάρτητη
(δεν) μπορεί να είναι, βάζει τους ηθικούς προβληματισμούς
του επιστήμονα που βλέπει την εφεύρεσή του
να μπαίνει στην υπηρεσία άλλων σκοπών από αυτούς
για τους οποίους σχεδιάστηκε. Κι αν αφήνει -σκόπιμα-
κάποια σημεία ανοιχτά, δίνει τουλάχιστον στον
θεατή πολλά ερεθίσματα για να τα ψάξει παραπάνω
μόνος του. Όπως σκοπεύει να κάνει και η κε του
μπλοκ, έχοντας αγοράσει το ογκώδες βιβλίο στο
οποίο βασίστηκε η ταινία -και ας μην είναι γραμμένο
από αυστηρά δική μας σκοπιά.</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm5">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μπορεί οι συλλήψεις έξι οπαδών της ΑΕΚ
επειδή άναψαν πυρσούς σε μια ταράτσα, δίπλα
από το γήπεδο της Λαμίας να μην είναι της ίδιας
βαρύτητας με τις σκηνές που περιγράφει ο στίχος
«χτυπάνε στην ταράτσα τον Ανδρέα» -και ποιος
να το έλεγε τότε ότι ο Λεντάκης θα πήγαινε μια
μέρα με αυτούς που τον χτυπούσαν- αλλά το γεγονός
δε στερείται καθόλου σημασίας. Όπως λέει και
ο 2310, οι οπαδοί γίνονται πειραματόζωα για την
αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα. Και τα γήπεδα
-που ήταν ανέκαθεν πιστός καθρέφτης της κοινωνίας-
θεωρούνται προνομιακό πεδίο για την εμπέδωση
του δόγματος «νόμος και τάξη». Αυτό δεν αλλάζει
επειδή οι οπαδοί αθωώθηκαν λόγω άγνοιας-παρανόησης
του αθλητικού νόμου (και τάξη), που είναι περίπου
σα να λέμε «λόγω βλακείας». Τουλάχιστον αυτή
είναι η μόνη αθώωση -από όσες έχει προτείνει
εσχάτως η εισαγγελική έδρα- που δε σε κάνει να
αναρωτιέσαι: υπάρχει τίποτα που να μην έχει
σαπίσει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι αν μαγνητοσκοπηθούν και ανέβουν
στο διαδίκτυο οι παρεμβάσεις της σημερινής
εκδήλωσης για τον Ποινικό Κώδικα, μπορεί να
βρεθεί η αφορμή να πούμε περισσότερα.</span></p><p class="a_______"><br /><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRfLqmMLfk3hOMv14XHVEAr8_Xt2U1u2yz2n8pUCPlXrS_HEvODymLIq4eVvnCjfMO6LvtIC1mVouTehUhgxnDPh4AGPqunoczayCqnvZIyi5uA1hwgDJL3pVkBTFDqnB_JUXU_leY1vqd6o_Rplw4GsfRgS7nCSBMqyJTREJWIM8EBXFMYBJKGYUYUE3O/s710/afisa_to_dikaiosynhs_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="710" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRfLqmMLfk3hOMv14XHVEAr8_Xt2U1u2yz2n8pUCPlXrS_HEvODymLIq4eVvnCjfMO6LvtIC1mVouTehUhgxnDPh4AGPqunoczayCqnvZIyi5uA1hwgDJL3pVkBTFDqnB_JUXU_leY1vqd6o_Rplw4GsfRgS7nCSBMqyJTREJWIM8EBXFMYBJKGYUYUE3O/s320/afisa_to_dikaiosynhs_1.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm5">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η σχέση του ΚΚ Πορτογαλίας με το ΚΚΕ μου
θυμίζει συνειρμικά το αθλητικό ντοκιμαντέρ
Once Brothers, για τον Ντράζεν, τον Ντίβατς και την κάποτε
ενιαία Γιουγκοσλαβία. Κάποτε ήμασταν αδελφά
κόμματα, τα μόνα που έμειναν όρθια στη λαίλαπα
της αντεπανάστασης, και ο Κουνιάλ ήταν ο Πορτογάλος
Φλωράκης -και αντιστρόφως. Η Πορτογαλία έζησε
τη δική της μεταπολίτευση την ίδια χρονιά με
τη δική μας, αλλά χωρίς εκβιαστικά διλήμματα
«Καραμανλής ή τανκς», αφού οι φαντάροι που οδηγούσαν
τα οχήματα ήταν στην πρώτη γραμμή της Επανάστασης
των Γαριφάλων. Κι η δική τους «σοσιαλμανία»,
με την έννοια μιας σχετικής αριστερόστροφης
ιδεολογικής ηγεμονίας, εκφράστηκε στα ονόματα
των αστικών τους κομμάτων, καθώς η αντίστοιχη
ΝΔ είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, σε διάκριση
με το σοσιαλιστικό αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αν λοιπόν σε αυτή τη χώρα θεριεύει σήμερα
η ακροδεξιά -τα ορφανά του Σαλαζάρ- και εκμηδενίζεται
η αξιοπιστία και η επιρροή του ΚΚΠ, η ευθύνη είναι
βασικά δική του και δε μετριάζεται από τις αντίστοιχες
ενισχυμένες τάσεις στη φασίζουσα Ευρωλάνδη.
Κι είναι απορίας άξιο πώς/γιατί δεν έχει εκφραστεί
ως τώρα ένα ρεύμα εσωτερικής αντιπολίτευσης
σε αυτόν τον κατήφορο, στο πλαίσιο μιας αυτοκριτικής
που να παίρνει αποστάσεις από τη στρατηγική
επιλογή του ΚΚ να γίνει ουρά των σοσιαλιστών
και της αντιλαϊκής τους κυβέρνησης, στο όνομα
του μικρότερου κακού, που φέρνει πάντα το μεγαλύτερο.
Και το δικό μας καθήκον δεν είναι να επιχαίρουμε
πάνω από το πολιτικό πτώμα ενός τέτοιου ιστορικού
κόμματος, ούτε να αφήσουμε ένα γαρίφαλο στη
μνήμη της επανάστασης και του ένδοξου παρελθόντος
του. Αλλά να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την κρίση
του, βγάζοντας πρώτα μια σωστή διάγνωση για
τις αιτίες της.</span></p>
<p class="tm8" style="text-align: center;"><span class="tm5">-.-</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ποιο είναι άραγε το μεγαλύτερο επίτευγμα
του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι κατάφερε να πλασάρει τη θεωρία
των δύο άκρων, σαν γνήσιο -έστω γενόσημο του- ΠΑΣΟΚ;
Ότι το έκανε σε μια περίπτωση καθαρής ομοφοβικής
βίας, φασίζουσας και ρατσιστικής; Ότι ανακάλυψε
ομοφοβική επίθεση στην πολιτική κατακραυγή
-και όχι μάτσο κράξιμο- του «κοσμαγάπητου» Κασσελάκη
-όπως θα μιλούσε για σεξισμό αντίστοιχα, αν είχε
εκλεγεί η Αχτσιόγλου στη θέση του; Ότι τα τρολ
της υπόγας στοχοποίησαν πλαγίως και το ΚΚΕ
για την επίθεση στα διεμφυλικά άτομα; Ότι δικαιώνει
κάθε μέρα πιο πολύ το σχήμα του σοσιαλφασισμού
-που μιλάει για τα δίδυμα αδελφάκια; Ότι ο Κασσελάκης
είναι, σαν παρουσία και ουσία όσων λέει, μια κινούμενη
πατριαρχία;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ας αφήσουμε να το κρίνει η ιστορία. Και
ας κρατήσουμε μια ανάλυση για τη συμβασιλεύουσα
για κάποια άλλη ανάρτηση.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-14565978444899705192024-03-12T12:27:00.001+02:002024-03-12T12:35:39.796+02:00Της Ελλάδος τα παιδιά<p><em><span class="tm7">Έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά</span></em></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm7">Ο χρόνος τελειώνει, αδειάζει η κλεψύδρα<br />να
γυρίσει πίσω η φρεγάτα «ΥΔΡΑ»</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σύνθημα-ψυχεδέλεια. Έμοιαζε κάπως με
ψαγμένο στίχο των Πυξ Λαξ, ενάντια στους πρίγκιπες
(άρχοντες) του δυτικού κόσμου, σε μια διαδήλωση
για τον περήφανο λαό της Δυτικής Όχθης και της
πολύπαθης λωρίδας της Γάζας. Αλλά στα μεγάφωνα
έπαιζε Βασίλη, «το παιχνίδι παίζεται ακόμα»,
λες και είμαστε ακόμα νέοι, σε άλλη δεκαετία,
τότε που φωνάζαμε «νίκη στην Ιντιφάντα». Τελικά
δεν έχουν αλλάξει τόσο πολλά στο πέρασμα του
χρόνου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μετά ο Μητροπάνος έλεγε το «γυρίζω τις
πλάτες μου στο μέλλον», σε μια ερμηνεία-έκπληξη,
γιατί δεν περίμενες να σου λείψε ποτέ ο Διονύσης,
σε οποιαδήποτε συμφραζόμενα. αι ύστερα η μεταλλική
φωνή -από το σπάνιο μέταλλο των κομμουνιστών-
μας ανήγγειλε: «</span><em><span class="tm7">Καταφτάνει τώρα στο Σύνταγμα
ένα κατακόκκινο ποτάμι</span></em><span class="tm6">...» </span><em><span class="tm7">From the river to the sea, Palestine will be free</span></em><span class="tm6">. Μα πού είναι η θάλασσα;
Να την. Δεν είναι λαοθάλασσα, αλλά μια μικρή Ερυθρά
θάλασσα, που άνοιξε μαγικά στα δύο, χωρίς ραβδάκι,
όταν χρειάστηκε να περάσει ένα ασθενοφόρο
ανάμεσά μας. Αρκεί να γυρίσει πίσω η φρεγάτα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πήραμε να μετράμε τις ελληνικές σημαίες,
αναλογιζόμασταν ποια να ήταν η αναλογία με
τις κόκκινες -μία στις 20, τις 50 ή τις 100- και άρχισαν
οι αναμνήσεις. Διαδήλωση της ΕΔΥΕΘ, νεοφώτιστος
στο κίνημα, μου έλαχε κλήρος-χρέωση η γαλανόλευκη
και εγώ να αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι, αμήχανα
αλλά σθεναρά: </span><em><span class="tm7">ευχαρίστως ναι, αλλά όχι.
Ό,τι άλλο θέλετε...</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τώρα τα χρόνια έχουν περάσει. Ούτε σήμερα
θα την σήκωνα μάλλον, δέχομαι όμως την ειρηνική
μας συνύπαρξη και τη λογική να ανεμίζουν κάνα
δυο μες στις κόκκινες. Δεν έχω πρόβλημα με τις
σημαίες, έχω και φίλους σημαίες, αρκεί να μην
ανεμίζουν πολύ προκλητικά. Σέβομαι απεριόριστα
όμως τους αξιωματικούς που μιλάνε για τη γαλανόλευκη
που τιμήθηκε στους αγώνες του λαού μας και αρνούνται
να πολεμήσουν κάτω από τη σημαία του ΝΑΤΟ. Πόσο
μάλλον όταν είναι εν ενεργεία αξιωματικοί
και ρισκάρουν το κεφάλι τους, παίρνοντας τον
λόγο δημόσια σε μια αντιιμπεριαλιστιική συγκέντρωση
του ΚΚΕ. Όπως έκανε η Αμαλία Παπασωτηρίου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Δε γίνεται να μη συγκινείσαι, ακούγοντας
την αντισμήναρχο να λέει πως είναι στη σωστή
πλευρά της ιστορίας, γιατί αρνείται να γίνει
η χώρα της «πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται
βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Να θέτει το ερώτημα,
στον εαυτό της αλλά και στον καθένα μας: «τι έκανα
εγώ για να εμποδίσω τα πολεμοκάπηλα σχέδια»;
Να αναρωτιέται πόσοι από τους συναδέλφους
της είναι περήφανοι που συμμετέχουν στην αποστολή
της φρεγάτας «Ύδρα» για την Ερυθρά θάλασσα.
Να δίνει «απλά μαθήματα πατριωτισμού», μιλώντας
για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη Γιουγκοσλαβία,
την Κορέα παλιότερα και να αναρωτιέται ρητορικά
πόσο πατριωτικό είναι να συμμετέχει η χώρα
σε αυτούς.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Δε γίνεται να μη θαυμάσεις το θάρρος
και τη στάση της να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια,
«εκτός υπηρεσίας», χωρίς να υπολογίζει τις
συνέπειες. Πρέπει να είσαι αν μη τι άλλο πολύ
γενναίος-α, για να γράψεις στα κάκαλά σου (και ας μην έχεις στην κυριολεξία) τον
Κάκαλο, τον Τζαζλέα κι όλη την ιεραρχία που
προσκυνά νατοϊκές σημαίες. Και προπαντός τους
Χλαπάτσες που σε περιμένουν στη γωνία με την
κουκούλα και τα σύνεργα της δουλειάς, ζητώντας
άμεσα να αποταχθείς, να φυλακιστείς ή να σε εκτελέσουν
στον τοίχο για παραδειγματισμό.<br /><i>Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUJH9qrPzU5_ddVyPfKeJ_asiXRaHWUpVgr9N5aa5qfZxsiZn7pksztQLg8-i7awGzUVQGCfRUft22FfUeb_i9Kw1H5XsCpsAN29yJD-8vAR3dvEPJh_UP9VArqpST846eBCNRLOxYLb8Gs9WD4fFYXYJcIMs8q28fIF2fsYKMOHq6bobom2RkVczfRCip/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-12_08-56-57-289.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1072" data-original-width="1600" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUJH9qrPzU5_ddVyPfKeJ_asiXRaHWUpVgr9N5aa5qfZxsiZn7pksztQLg8-i7awGzUVQGCfRUft22FfUeb_i9Kw1H5XsCpsAN29yJD-8vAR3dvEPJh_UP9VArqpST846eBCNRLOxYLb8Gs9WD4fFYXYJcIMs8q28fIF2fsYKMOHq6bobom2RkVczfRCip/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-12_08-56-57-289.jpg" width="320" /></a></div><br />Και αν αυτά είναι «της Ελλάδος τα παιδιά»,
ας φέρουν όσες σημαίες θέλουν. Μακάρι η παρέμβαση
του Κόμματος στον στρατό -που δεν μπορεί παρά
να είναι περιφρουρημένη- να έχει προχωρήσει
τόσο, που αυτοί οι αξιωματικοί να μη νιώθουν
το βάρος της μοναξιάς για τις επιλογές τους
και να βγαίνουν μπροστά με θάρρος! Κάθε φορά
και ένα βήμα παραπάνω...<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο ΓΓ συνέχισε στο ίδιο μήκος κύματος,
με την ίδια ελληνική προφορά, λέγοντας πως το
ΚΚΕ σπάει την ομερτά. Για ποια ομερτά λέει όμως;<br />Σκέψου
αν και τι έχουμε μάθει από τα ΜΜΕ για το έγκλημα
διαρκείας στην Παλαιστίνη, που λαμβάνει διαστάσεις
γενοκτονίας, με μικρά παιδιά να πεθαίνουν της
πείνας καθημερινά, αβοήθητα και αποκλεισμένα.<br />Σκέψου
τι και πόσα μάθαμε για το πολιτικό χρώμα της
απονομής των Όσκαρ, τη διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης
έξω από το θέατρο, τις μαύρες κονκάρδες ως σύμβολο
εκεχειρίας και τη γενναία στάση του εβραϊκής
καταγωγής σκηνοθέτη που δήλωσε επί σκηνής
ότι αρνείται να σφετερίζεται μια Κατοχή το
Ολοκαύτωμα και την καταγωγή του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ας σκεφτούμε την ομερτά για το έγκλημα
των ελληνικών (αστικών) κομμάτων, που χαριεντίζονταν
τις προάλλες -πλην Λακεδαιμονίων- με τον Ισραηλινό
πρέσβη. Ή κατά παρέκβαση, την οργανωμένη συγκάλυψη
για το έγκλημα στα Τέμπη, όπου ήθελαν να σβήσουν
ακόμα και τα ονόματα των θυμάτων μπροστά από
τη Βουλή. Χτες πάντως τα είχαν περιφραγμένα
με κιγκλιδώματα (!), ίσως για να τα «προστατέψουν»
από τους περίεργους τουρίστες και τα περιστέρια...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο Κουτσούμπας μίλησε επίσης για τον
πόλεμο στην Ουκρανία. Που δεν ξεκίνησε προχτές,
αλλά ήδη από το ’14, με τους νεοναζί να εκτελούν
ρωσόφωνους συνδικαλιστές στο κτίριο των συνδικάτων.
Αλλά ο κατά φαντασίαν «ήρωας πολέμου» Μητσοτάκης
δε βρήκε χρόνο να αφήσει ένα λουλουδάκι και
στη δική τους μνήμη. Και αν μη τι άλλο είναι φαιδρό
να μιλάνε για «πουτινάκια», τα τρολ και οι οπαδοί
ενός κόμματος που είχε αδελφοποιηθεί με την
«Ενιαία Ρωσία» του Βλαδίμηρου...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όταν ο ΓΓ μίλησε για το υπαρκτό ενδεχόμενο
πυρηνικού πολέμου, μύρισε αναπόφευκτα πιρινίνι
και αντίστροφη μέτρηση (The final countdown), για το τέλος του
κόσμου. Και όσο το πλήθος φώναζε «Ένωση και ΝΑΤΟ,
πολέμου συνδικάτο», σκεφτόμασταν συνειρμικά
την εξέλιξη ενός συνθήματος ή μάλλον των πενήντα
αποχρώσεων της σοσιαλδημοκρατίας, που το ασπάζονταν
στη θεωρία. Πόσο νερό κύλησε στο αυλάκι -και τον
μύλο της αντίδρασης- από τον καιρό του «ΕΟΚ και
ΝΑΤΟ» και παλιότερα, απ’ τη θέση της ΕΔΑ για
τον «λάκκο των λεόντων» της κοινής αγοράς. Σε
λίγα χρόνια, φτάσαμε στην ευρωλιγούρα της νατοϊκής
αριστεράς, που κομπάζει γιατί εξημέρωσε τον
αυθόρμητο αντι-αμερικανισμό των μαζών και
έφερε τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με
τις ΗΠΑ στο καλύτερο σημείο της ιστορίας τους.
Και δεν είναι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα ή πως
δεν είχε δώσει εγκαίρως τα δείγματα γραφής
του ο ευρωκομμουνισμός...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου στο
τέλος, πετύχαμε το ανθοστόλιστο μνημείο των πεσόντων αγωνιστών της ΓΣΕΒΕΕ και τις ανθοδέσμες που τιμούσαν
την επέτειο της μεγάλης πανεπαγγελματικής
απεργίας της 10ης Μάρτη του 1927. Ο απολογισμός της
ματωμένης Πέμπτης, όπως πέρασε στην ιστορία,
ήταν τρεις νεκροί ΕΒΕ (δυο υποδηματοποιοί και
ένας υδραυλικός), εκ των οποίων οι δύο ήταν εβραϊκής
καταγωγής. Και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να
ξέρουμε για τις «εθνικές ευαισθησίες» των
κυβερνήσεων, τις (λυκο)φιλίες τους και το μένος
τους ενάντια στους αγώνες, που έχει πάντα ταξικό
πρόσημο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF9w6bc2BOmp4s4_kncAg4fXr4nmn6rNQ07FW4RiJ2EYV2F-3LG3wZI4RYeIRwKmY49YZJOI4-EOHPTwxbLvUQKjq68HCCDCqxBzfyeqXice_gnmnfCUbGeEmgT8-DIRKPPIaI2451LqwtVLHYXSFbFeVD93EtwkcZTcrM8x3XRuHDL77T4Bl-i8TJO8oT/s1024/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%93%CE%A3%CE%95%CE%92%CE%95%CE%95-jpeg.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="683" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF9w6bc2BOmp4s4_kncAg4fXr4nmn6rNQ07FW4RiJ2EYV2F-3LG3wZI4RYeIRwKmY49YZJOI4-EOHPTwxbLvUQKjq68HCCDCqxBzfyeqXice_gnmnfCUbGeEmgT8-DIRKPPIaI2451LqwtVLHYXSFbFeVD93EtwkcZTcrM8x3XRuHDL77T4Bl-i8TJO8oT/s320/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%93%CE%A3%CE%95%CE%92%CE%95%CE%95-jpeg.webp" width="213" /></a></div><br />Εδώ θα χωρούσαν μερικά υστερόγραφα,
πχ για τον Μπεκρή του σωματείου στην Κόσκο, που
μπορεί να μην είναι διάσημος σαν τη Σάτι, αλλά
είναι «πρώτη μούρη» εκεί που πρέπει -στο κίνημα-
και σφυροκοπά τους εργοδότες σαν πολυβόλο:
τα-τα-τα-τα... Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για αύριο,
καλώς εχόντων των πραγμάτων...<p></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-39094550691406623792024-03-11T15:30:00.005+02:002024-03-13T12:21:20.481+02:00Οι τρεις ταφές του αριστεροχωρίου<p>Τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας
του Μελκιάδες Εστράδα-αριστεροχώρι.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVmvNFegjSMBkyMBSPr8rCSUl1Ae3uQTfQovlj_lnmX5jgBJTFNzxrYB4aeLwjDDuq5oBbMtdIL79V0C4BQAwLTtgUR3OqJ2Vv5s3u3tfGFiWiQpgwHYySbJCMbbBtmksZ8M_lEGHbrVGJQydHT48e_BOUbojhC4EwZA6v4o2_AGpHjChKklwdKskVUgOp/s1200/three.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1200" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVmvNFegjSMBkyMBSPr8rCSUl1Ae3uQTfQovlj_lnmX5jgBJTFNzxrYB4aeLwjDDuq5oBbMtdIL79V0C4BQAwLTtgUR3OqJ2Vv5s3u3tfGFiWiQpgwHYySbJCMbbBtmksZ8M_lEGHbrVGJQydHT48e_BOUbojhC4EwZA6v4o2_AGpHjChKklwdKskVUgOp/s320/three.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Ξέχασα να γράψω για το 5ο Συνέδριο του
ΝΑΡ πως οι θέσεις ψηφίστηκαν από το 71%, αλλά δεν
είμαι σε θέση να γνωρίζω από τι σκοπιά διαφώνησε
το υπόλοιπο 29%, αν είναι ενιαία και ομαδοποιημένη
η στάση του, αν απηχεί έναν γενικότερο προβληματισμό-ξενέρωμα
ή αν κυμαίνεται σε φυσιολογικές για το χώρο
επίπεδα, μακριά από τις ομοφωνίες των νεκροταφείων
-που ταιριάζουν μακάβρια και με τον τίτλο της
ανάρτησης.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σημειώνω επίσης τις αντιδράσεις κάποιων
αιώνιων (μετα)φοιτητών για τις εξελίξεις στα
ΕΑΑΚ, που ρωτούσες να μάθεις τι γίνεται, ξαφνικά
δήλωναν πολύ μεγάλοι για να έχουν επαφή και
να γνωρίζουν ή υποβάθμιζαν το ζήτημα, γιατί
«και πέρσι ήταν ξεχωριστή η καταγραφή» κτλ,
που προσωπικά τις θεωρώ ό,τι πιο κοντινό στο
αστεριξικό μοτίβο για την Αλεζία, που προφανώς
έγινε και πώς να το αρνηθείς, </span><em><span class="tm7">αλλά χμφ, χμ, τι γυρεύετε και τα σκαλίζετε,
και τέλος πάντων τι την θέλετε εσείς αυτήν την
Αλεζία, ε;</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Είχαμε μείνει όμως στο σημείο όπου με
επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του συνεδρίου,
το οποίο είναι αβάσταχτο κλισέ, κάτι σαν το «ανταμώσαμε
και τραγουδήσαμε» για Φεστιβάλ και διήμερα,
αλλά λιγότερο διασκεδαστικό -αν δεν το ζεις
απέξω-, για αυτό ανταμώνουν ίσως κάθε 5-6 χρόνια,
βάσει διασταλτικής ερμηνείας του καταστατικού
τους.<br /></span>Ή σα να λες με επιτυχία σηκώθηκα σήμερα
από το κρεβάτι, βούρτσισα τα δόντια μου και σημάδεψα
τη λεκάνη -που δεν είναι και αυτονόητο αν δεν
τα πας καλά με το πρωινό ξύπνημα-, γιατί το παν
στη ζωή είναι να έχεις στόχους.<br /><span class="tm6">Ή ένα είδος οργουελικής,
διπλής γλώσσας, που βασικά εννοεί: </span><em><span class="tm7">οριακά αποφεύχθηκαν τα παρατράγουδα στις
εργασίες του συνεδρίου, παρά τα προγνωστικά
περί του αντιθέτου</span></em><span class="tm6">. Αλλά αν έχεις σαν μέτρο
σύγκρισης το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η επιτυχία
και η ομόνοια είναι δεδομένες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Φαντάσου εν τω μεταξύ μια ανακοίνωση
απ’ το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που θα έλεγε
τα εξής: </span><em><span class="tm7">με φαντεζί λάμψη, γκλάμουρ και
επικοινωνιακό πάταγο ολοκληρώθηκε η συνεδριακή
performance του president Στέφανου. Διαβάστηκαν μικρά αποσπάσματα
πολιτικού λόγου από ότο-κιου, ενώ ξεσηκώθηκαν
θυελλώδη χειροκροτήματα και αυθόρμητες ουρανομήκεις
επιδοκιμασίες από τους συνεδριακούς θαυμαστές
του προέδρου. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου,
είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε υψηλής
αισθητικής θέατρο του παραλόγου, με τη συντρόφισσα
Γεροβασίλη στο ρόλο του βαρίδιου, ενώ το plot-twist στη
λήξη συνάντησε διθυραμβική υποδοχή από κριτικούς
στο X. Για τις ανάγκες του συνεδρίου χρησιμοποιήθηκαν
ζωντανοί, ομιλούντες κομπάρσοι, που γιούχαραν
κατά παραγγελία, με σύστημα εξειδικευμένης
τηλεδιοίκησης, ενώ πολλαπλασιάστηκαν με εφέ
τεχνητής νοημοσύνης, για να συγκροτηθούν σε
συνεδριακό όχλο. Σημειώνεται πως κανείς σύνεδρος
της αντιπολίτευσης δε βασανίστηκε κατά τη
διάρκεια των γυρισμάτων</span></em><span class="tm6">.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ή ακόμα καλύτερα, μια αντίστοιχη ανακοίνωση
το ’91, μετά το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που μεταδιδόταν
ζωντανά και από την τηλεοπτική συχνότητα του
902. «Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι επεισοδιακές
εργασίες του συνεδρίου, που σηματοδοτεί μια
νέα πορεία για το Κόμμα, τονίζοντας την ενότητα
στους κόλπους του και την ιστορική του συνέχεια».
Που θα ήταν και απολύτως ακριβές, ως προς την
επιτυχία τουλάχιστον, με την χιτσκοκική, γκρανκινιολική,
θριλερική εκλογή της Αλέκας αντί του Δραγασάκη
και το ανανεωτικό του σινάφι (57-53).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κι αν όλα αυτά φαντάζουν χαζομάρες, ας
κρατήσουμε τη συνείδηση της αναγκαιότητας
(που είναι η ελευθερία για εμάς) να βρούμε άλλες
πιο ζωντανές φράσεις για να περιγράφουν τέτοιες
-ελπίζουμε πάντοτε ζωντανές- διαδικασίες. Γιατί
αν ένα κλισέ δεν είναι παρά το κουρασμένο μυαλό
που βαριέται να σκεφτεί και ψάχνει καταφύγιο
στα έτοιμα, τότε είναι μεγάλο πρόβλημα αν αποτυπώνει
όσα γίνονται σε ένα συνέδριο. Και όλα αυτά δεν
αφορούν προφανώς μόνο το ρεύμα και το δικό του
συνέδριο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ναι αλλά τι είναι και τι θέλει ένα -οποιοδήποτε-
Συνέδριο; Δεν πρέπει να γίνει απλώς επειδή πρέπει,
για να (μην) τηρηθεί το καταστατικό και να βγει
η υποχρέωση. Δεν πρέπει να έχει ίχνη ρουτίνας
και αγγαρείας, στημένες διαδικασίες ή μέλη
που νιώθουν πως δεν τα αγγίζει και δεν τα αφορά
άμεσα. Θεωρητικά το συνέδριο είναι εργαλείο
και οδηγός για δράση, που εξοπλίζει όσους μελετούν
τα υλικά του, αναλύει την πείρα, συγκεντρώνει
ερμηνείες και συμπεράσματα, τα εμπλουτίζει
στην πορεία, γειώνεται στα προβλήματα αιχμής,
επεξεργάζεται λύσεις, τακτικά ζητήματα, τη
σύνδεσή τους με τον στρατηγικό στόχο, δίνει
απαντήσεις -αλλά τις ψάχνει κιόλας, χωρίς να
τις έχει έτοιμες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η κε του μπλοκ δεν είναι καθόλου σίγουρη
πως τα έχουμε όλα λυμένα. Πώς γίνεται ένα συνέδριο,
τι ακριβώς ψηφίζεται -οι θέσεις, η εισήγηση που
γίνεται στην αρχή του;- πώς γίνεται η συζήτηση,
οι προσθήκες, οι παρατηρήσεις, πώς αλλάζει μια
θέση αν δε συγκεντρώνει την πλειοψηφία του
σώματος, πώς εκφράζει κάποιος μια επιμέρους
διαφωνία -με αρνητική ψήφο, με επιμέρους ψήφισμα
στο επίμαχο σημείο; Ή και για συνολικά ζητήματα:
γιατί τα Συνέδρια της Κομιντέρν κρατούσαν
μερικές βδομάδες; Γιατί οι μπολσεβίκοι φρόντιζαν
να κάνουν Συνέδριο κάθε χρόνο; Γιατί παλιά υπήρχαν
διάφορες θεματικές εισηγήσεις και επιμερισμός
δουλειάς στα πρόσωπα που θα τις παρουσίαζαν;</span></p><p class="a_______">Δεν εννοώ πως η λύση είναι να αντιγράψουμε
μιμητικά ό,τι γινόταν τότε -ακόμα και αν το θέλαμε,
ίσως να μην υπήρχε η πρακτική δυνατότητα πχ
για ένα πολυβδόμαδο συνέδριο. Λέω όμως πως πρέπει
να προβληματιστούν όλοι -και ίδως το οργανωτικό
δυναμικό κάθε κόμματος - οργάνωσης, να πιάσει
ξανά αυτά τα ερωτήματα -και όχι μόνο-, να δώσει
πιο ουσιαστικές απαντήσεις στο ερώτημα: τι
σηματοδοτεί και ποιον αφορά ένα συνέδριο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Τούτων λεχθέντων και -ας πούμε- αναλυθέντων,
μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό και ένα
σκηνικό από το ΣΜΤ, που δείχνει κάποιες αντιφάσεις
και περιορισμούς του χώρου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Εκεί η Αριστερή Παρέμβαση κατέβασε
ένα ψήφισμα για την τεκνοθεσία και τον γάμο
των ομοφύλων, όπου έκανε μια προσπάθεια να βάλει
κάποιους άξονες από τη δική της σκοπιά και ίσως
μπορούσε να προβληματίσει έναν κόσμο που αμφιταλαντευόταν.
Κάποιοι από το δεξιό αριστεροχώρι, όμως, πρότειναν
να βγει η παράγραφος για τις παρένθετες μητέρες
και την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος
και να μπει ένα επιπλέον σημείο που να περιγράφει
πώς η κυβέρνηση έλαβε τη σχετική νομοθετική
πρωτοβουλία, κατόπιν πίεσης του κινήματος...
Η παράταξη το δέχτηκε, για να μη χάσει τους συμμάχους
στην ψηφοφορία και διευκόλυνε όσους είχαν
ενστάσεις να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν. Το
βασικό πρόβλημα στην πολιτική αντιπαράθεση
είναι η κριτική των αντιπάλων. Όχι γιατί υπάρχει,
αλλά γιατί τείνει συχνά σε ανόητα και απλοϊκά
σχήματα, που καθηλώνουν σε αντίστοιχο επίπεδο
και τον προβληματισμό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXHQqJ_DFvVdjwVDsPmaefbV7jZdY5nyUWotPeojiuu7lstv2t1VPKOphKp-SuILyMIL_pfsj3ZYN-MmYfotqldK-sq8h0Q4gSPpdtik-FLFFW9PfuVyZiVrmcPhOtaSZJ1oL-6XfrVz83Lw92kVAdpNUNS6fpc2zVHK5OOFg2kDX_ydvvmbRMZgqOWYgQ/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-06_11-31-54-014.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1030" data-original-width="1600" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXHQqJ_DFvVdjwVDsPmaefbV7jZdY5nyUWotPeojiuu7lstv2t1VPKOphKp-SuILyMIL_pfsj3ZYN-MmYfotqldK-sq8h0Q4gSPpdtik-FLFFW9PfuVyZiVrmcPhOtaSZJ1oL-6XfrVz83Lw92kVAdpNUNS6fpc2zVHK5OOFg2kDX_ydvvmbRMZgqOWYgQ/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-06_11-31-54-014.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />-Μας λείπει ένας επίλογος και ένα τελικό
συμπέρασμα της τριλογίας, για να δικαιολογηθεί
και ο τίτλος της ανάρτησης.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το Αριστερό Ρεύμα είναι ένας άταφος
πολιτικός νεκρός, που έχει δώσει ήδη τα οργανικά
συστατικά του σε άλλους χώρους, που ετοιμάζονται
να ακολουθήσουν την πορεία του. Οι διαδικασίες
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν νεκρώσει, και ας έχει μείνει
ως «εκλογική φανέλα» -γιατί τις εκλογές πολλοί
εμίσησαν, μα τα κουκιά ουδείς. Κι αν συνεχίσει
έτσι δυναμικά ο περφόρμερ Στέφανος, μπορεί
να δούμε και το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες
νεκρολογίες -όπου μέχρι πρότινος ήταν το ΠΑΣΟΚ,
που αναστήθηκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και η Νέα Αριστερά μπορεί να μη μακροημερεύσει
μετά τις εκλογές, αλλά θα αφήσει πίσω της καλτ
στιγμές και βίντεο στο τικ-τοκ, με χαρούμενες,
θλιβερές ιδέες και ερωτήσεις του στιλ.<br /></span>-<i>Τι ζώο θα ήταν η Νέα Αριστερά;</i> (επιεικώς
χαμαιλέοντας).<br />-<a href="https://www.tiktok.com/@neaaristera/video/7343310910905273633?_r=1&_t=8kachzCwYZE" target="_blank"><i>Ποιο τραγούδι θα ήταν η Νέα Αριστερά</i>;</a>
(Το ζάρι, ως γενικός αχταρμάς, τα ναυάγια του Σφακιανάκη
ως περιεχόμενο και πιθανή κατάληξη ή ακόμα
καλύτερα το «άλλος για Χίο τράβηξε, πήγε και
άλλος για Μυτιλήνη»).<br />Και είναι κρίμα να μη συνεχίσει με νέα
ευφάνταστα ερωτήματα, του στιλ: τι φαγητό θα
ήταν η Νέα Αριστερά; (Μάλλον κάτι χίπστερ, που
δεν τρώγεται).
</p><blockquote cite="https://www.tiktok.com/@neaaristera/video/7343507884459691296" class="tiktok-embed" data-video-id="7343507884459691296" style="max-width: 605px; min-width: 325px;"> <section> <a href="https://www.tiktok.com/@neaaristera?refer=embed" target="_blank" title="@neaaristera">@neaaristera</a> Αν η Νέα Αριστερά ήταν ζώο, ποιο θα ήταν; 🦁🐯🐱🦦 <a href="https://www.tiktok.com/tag/%CE%B7%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B5%CE%B9?refer=embed" target="_blank" title="ηπολιτικήεπιστρέφει">#ΗΠολιτικήΕπιστρέφει</a> <a href="https://www.tiktok.com/tag/%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC?refer=embed" target="_blank" title="νέααριστερά">#ΝέαΑριστερά</a> <a href="https://www.tiktok.com/tag/%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1?refer=embed" target="_blank" title="ελπίδα">#Ελπίδα</a> <a href="https://www.tiktok.com/music/πρωτότυπος-ήχος-7343507899978746656?refer=embed" target="_blank" title="♬ πρωτότυπος ήχος - NeaAristera">♬ πρωτότυπος ήχος - NeaAristera</a> </section> </blockquote> <script async="" src="https://www.tiktok.com/embed.js"></script>
Αλλά τα ανακυκλώσιμα υλικά δεν πάνε
ποτέ χαμένα. Και ο χώρος θα δίνει πάντα νέα και
ελπιδοφόρα θνησιγενή μορφώματα. Ίσως όταν
βγει ανακοίνωση για την τακτική της Αναμέτρησης
στις εκλογές και ευοδωθεί το φλερτ του χώρου
με το ΜεΡΑ του Βαρουφάκη, να πούμε και περισσότερα.
Αλλά όσοι ετοιμάζονται να ράψουν κοστούμια
για τη Βουλή, ας έχουν έτοιμη την επόμενη νεκρολογία
για το επόμενο νέο μόρφωμα.<br /><br /><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ακολουθούν δυο εκτενή υστερόγραφα
που τα πλασάρω εδώ σαν τροπολογίες σε άσχετο
νομοσχέδιο, γιατί δε χώρεσαν αλλού και δεν υπήρχε
λόγος να μπουν μόνα τους σε ξεχωριστό κείμενο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Ήταν γλυκός άνθρωπος ο Δημήτρης Φύσσας;
Όσοι τον γνώρισαν λένε πως ναι -και δεν έχω λόγο
να αμφιβάλλω. Υποψιάζομαι επίσης ότι είχε μια
αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη, με σπάνια κομμάτια
που είχε αρχίσει να τα εκποιεί ή να τα χαρίζει
και κάπως έτσι βρήκα κάτι σπάνιους τόμους με
Οδηγητές και Πανσπουδαστικές της Μεταπολίτευσης,
σε ένα παλαιοπωλείο στη Θεμιστοκλέους, που
όμως έκλεισε -και έχασα τα ίχνη του ρέκτη συλλέκτη,
που άνοιγε πάντα τις πρώτες... απογευματινές
ώρες και άφηνε τη γάτα του να σεργιανίζει και
να ξαπλώνει ανάμεσα στους τόμους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Λένε πως ήξερε να ξετρυπώνει ωραία στέκια
και λαϊκά ταβερνάκια. Και εικάζω πως ήταν γενικώς
ερανιστής τρομερών στοιχείων και ερευνητής
πεδίων, είτε με μεγάλο ενδιαφέρον -όπως τα παλιά
λησμονημένα σινεμά της πόλης- είτε επιεικώς
περίεργα -όπως τα τσοντοσινεμά που έπαιζαν
πορνό. Αλλά όσο συγκεκριμένη ανάλυση της εποχής
και της κατάστασης και αν κάνω, όσο και αν γνωρίζω
πως η κοινωνία εναποθέτει τα αγοράκια και τη
σεξουαλική τους μόρφωση στο πορνό, αδυνατώ
να συμμεριστώ τη νοσταλγική λατρεία κάποιων
μπαρμπάδων γι’ αυτά τα σινεμά ή για τους οίκους
ανοχής, όπου κάποια ιερόδουλη με υπομονή και
κατανόηση τους «έκανε άντρες». Μη βροντοχτυπάς
τη χούφτα...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αλλά το πιο ακατανόητο για μένα είναι
η επιλεκτική μνήμη, για να δικαιώσουμε το «ο
νεκρός δεδικαίωται» και να αφήσουμε απέξω
το πιο γνωστό έργο του Δ. Φύσσα: «πλατεία Λένιν,
πρώην Συντάγματος». Όπου δε βγάζει απλά τη χολή
του αλλαξοπιστήσαντα γενίτσαρου, δε δίνει
απλώς μια -ας την πούμε- λογοτεχνική εκδοχή της
θεωρίας των δύο άκρων -γιατί και οι κομμουνιστές
μια χούντα θα έφτιαχναν- αλλά φανερώνει την
εμπάθειά του απέναντι σε ιστορικές μορφές,
όπως ο Χαρίλαος και ο Ρίτσος, που τον παρουσιάζει
σαν ποιητή της πεντάρας, πρόθυμο να ντύσει με
στίχους χωρίς έμπνευση τα πιο γκρίζα και άχαρα
γεγονότα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και τέλος πάντων, όποιος τον εκθειάζει
και για αυτό το έργο του, έχει καλώς, γιατί διατηρεί
μια συνέπεια. Οι υπόλοιποι όμως, που κλείνουν
τα μάτια τους στις εμμονές του με το αντικομμουνιστικό
άρωμα, ας διαβάσουν απλά το βιβλίο εναλλακτικής
ιστορίας του Αλεξάτου, που απαντά εν πολλοίς
στο λιβελογράφημα του Φύσσα. Καθώς και την<a href="https://sfyrodrepano.blogspot.com/2011/03/blog-post_30.html" target="_blank"> κριτική της κε του μπλοκ</a> στο συγκεκριμένο βιβλίο -από
μια άλλη σκοπιά, που ενοχλείται από κάποιες
εμμονές, αλλά σίγουρα δεν το βάζει απέναντι,
όπως τον μακαρίτη.<br /><br /></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Ένας φίλος είπε ότι του έλειψαν λίγα
ντεσού από τη μέρα της απεργίας, σαν ανταπόκριση.
Ναι αλλά και τι να πούμε; Ας δούμε μερικά βασικά,
έστω και με κάποιες επαναλήψεις. Είδαμε τα ορφανά
της ΓΣΕΕ -που δεν καλούσε πουθενά-, συριζοπαράγοντες,
το αιώνιο ΣΕΚ να διαδηλώνει ενάντια στο έγκλημα
στον ΟΣΕ -ναι αλλά για την ΟΣΕ δε λένε τίποτα.
Λαός πολύς, κάνουν κίνηση τα μπλοκ προς την Αγίας
Σοφίας, αλλά έρχονται οι άλλοι από Καμάρα και
κάνουμε ελιγμό στην Εγνατία από την ανάποδη,
μισή ώρα περίπου ψάχναμε να βρούμε πού είναι
η ουρά, για να βρει ο σφος το καλύτερο εναέριο
πλάνο για το drone.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Με τούτα και με εκείνα, η πορεία έγινε
περίπου ενιαία, κατά μήκος της Εγνατίας και
της Μοναστηρίου, πήγε προς τον ΟΣΕ -πρώην ΣΕΚ-,
έκανε τον κύκλο προς το Υπουργείο μέσω Ξηροκρήνης,
ενώ με το Λαϊκό Στρώμα μετρούσαμε πόσοι γύροι
χρειάζονται να αναπληρώσουν τις χαμένες δυνάμεις
-ο τρίτος είναι ο τελικός. Αρχίζουν οι κουπουριές,
πιο πολύ ακούγαμε παρά τις μυρίζαμε, κάναμε
αλυσίδες και ύστερα ακριβώς πίσω μας άρχισαν
συνθήματα: το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Νιώθεις
σαν τον Μπέζο στο Φρικ-Άουτ, που πήγε με καμουφλάζ
στην κατάληψη του Ζαραλίκου: ποιο αίμα, τι λένε
οι κύριοι; Και λίγο σαν λεγεωνάριος σε ρωμαϊκό
ελιγμό από Αστερίξ.<br /><i>-Μα δεν είναι η αλυσίδα του
ΠΑΜΕ εδώ;<br />-Μα όχι, είναι η χελώνα του Σκιπίωνα.<br />-Μα
ναι σας λέω, είναι η αλυσίδα...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και ύστερα σημάναμε υποχώρηση αηδιασμένοι,
στα σενά κάτω από την Αγίου Δημητρίου, αλλά τους
βρίσκαμε πάλι μπροστά μας.<br /><i>-Αστερίξ, να τους
δείξω πόσο ευγενικός μπορώ να γίνω;<br /></i></span><i>-Όχι Οβελίξ, σκάσε και προχώρα. Διαλυόμαστε
συγκροτημένα.</i><br />Αλλά μια κουβέντα είναι αυτό και είναι
αντίφαση εν τοις όροις, που θα έλεγε ο Ευτύχης
-και ας μη βρήκε ευτυχία στις πιο πρόσφατες αναζητήσεις
του, στους κόλπους της ενσωμάτωσης.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αλλά το βασικό ήταν ο κόσμος, ο παλμός,
η οργή, η μαζικότητα. Το μήνυμα πως δε θα ξεμπερδέψουν
μαζί μας τόσο εύκολα, αν ποντάρουν στη λήθη, για
να στεριώσει το μπάζωμα και η συγκάλυψη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το λεπτό σιγής και πιο πριν, οι τρεις εργαζόμενες
στα σύγχρονα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων
ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της μέρας. Αλλά
την πιο ξεχωριστή, συγκινητική σχεδόν) ομιλία
από τον χώρο την έκανε τελικά χτες ένας συνάδελφός
τους στο ΣΕΦ. Που μέχρι ένα μήνα πριν, δεν είχε
απεργήσει ποτέ στη ζωή του, αλλά έκανε εντατικά,
ταχύρρυθμα μαθήματα στο σχολείο του δρόμου
και της ταξικής πάλης, για να φτάσει μες σε τόσο
λίγο καιρό, να αρθρώνει άπταιστο ταξικό λόγο
και να καλεί σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα
που είδε να συμπαραστέκεται στον αγώνα τους
έμπρακτα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/3eyAnbliuX8?si=4HZCjuzZ6Ox254ed" title="YouTube video player" width="500"></iframe> </span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Και αυτό βασικά πρέπει να το κάνουν όλοι,
κάθε εργαζόμενος. Όχι απαραίτητα να συμπορευτούν
και να ψηφίσουν το ΚΚΕ -αυτό από μόνο του δε λέει
πολλά, σε τελική ανάλυση. Αλλά να βγάλουν πολιτικά
συμπεράσματα από την πείρα που αποκτούν μες
σε έναν αγώνα. Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι
περί τάξης και όχι περί πάρτης.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-19085984185924405052024-03-09T14:35:00.001+02:002024-03-09T14:44:54.528+02:00Ποτέ δεν είναι αργά<p>Κατεβαίνεις στο κέντρο, αγχώνεσαι για
την κίνηση, κοιτάς βιαστικά του εργάτη το ρολόι,
«άργησα» σκέφτεσαι, φτάνεις αλαφιασμένος
και... όλα είναι εκεί. Όλα είναι συνειδητά, η συγκέντρωση
ανάβει, η πλατεία είναι γεμάτη, έστω και χωρίς
ΕΦΕΕ. Αλλά με αυτήν την αιώνια δικλίδα, της φοιτητικής
χαλαρότητας, σχεδόν ηδυπαθούς: μη βιάζεσαι,
ποτέ δεν είναι αργά. Τα παιδιά έχουν όλη τη ζωή
μπροστά τους. Και η πορεία ξεκινά πάντα με ένα
διώρο καθυστέρηση απ’ το κάλεσμα.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι όμως έχουμε αργήσει -και οι άλλοι έχουν
κινήσει. Γιατί έχεις γίνει μεταφοιτητής στα
40, πριν καν το καταλάβεις. Και ο μόνος τρόπος να
γεμίσεις με νόημα τα χρόνια, τη στιγμή που περνά
και χάνεται, να πυκνώσεις τον χρόνο, να μη νιώσεις
ότι γερνάς, είναι το κίνημα, η συλλογικότητα,
η ομορφιά του αγώνα που μας έλεγαν. <i>Οργανωθείτε,
μας έλεγαν Αστερίξ</i>. <i>Θα συναντήσετε ένα ωραίο,
συντροφικό περιβάλλον, μας έλεγαν</i> -και είχαν βασικά δίκιο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δίνεις στον εαυτό σου λόγια παρηγοριά
ότι είσαι σαν δύο εικοσάρηδες φοιτητές. Προσπαθείς
να μπεις ξανά στα παπούτσια τους, να νιώσεις
πώς σκέφτονται, τι έχουν ζήσει. Κρίση, μνημόνια,
ξανά κρίση, καπάκι πανδημία, μια κρίση διαρκείας,
η κρίση σαν κανονικότητα. Αλλά υψώνουν ανάστημα,
κόντρα στον κανόνα της εποχής, με τα γονατιστά
τετράποδα. </span>Μην καρτεράτε να ξενοιάσουμε, μήτε για
μια στιγμή. Μηδέ όσο κρατά ένα χαβαλέ βιντεάκι
στο τικ-τοκ.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Παρακολουθείς αμήχανος την αργκό τους,
τι λένε, τι (μουσική) ακούνε, τι (βιντεάκια) βλέπουν,
τι παίζουν, με τι γελάνε, τι τους συγκινεί. Σε
βλέπουν να τους περιεργάζεσαι μουδιασμένος.
Συχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ
και οι αριθμοί. Οκ, λένε από μέσα τους. Αλλά ποια
είναι αυτή η Ρόζα;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ποτέ δεν είναι αργά να συναντηθούμε
-και ας μην βγήκε ένα κάλεσμα για απογευματινό
συλλαλητήριο. Ίσως είναι λίγο αργά για να αποτρέψουμε
την ψήφιση του νόμου. Δεν είναι αργά για να τον
ακυρώσουμε στην πράξη. Πότε ωριμάζουν οι συνθήκες;
Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή; Ένα ξεπούλημα
πριν αργά, ένα μετά ακόμα πιο αργά. Τώρα είναι
η στιγμή. Ποτέ δεν είναι αργά για να παλέψουμε
και να τους πάρουμε αμπάριζα -όχι άλλο σύριζα,
όχι άλλο Πασόκ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο ντι-τζέι παίζει Σαράγεβο, ratm -μάλλον δικός
μας είναι-, Κάπα-Θήτα -σίγουρα δικός μας είναι.
Πολιτικά, ηλικιακά, δεν έχει σημασία. Βλέπεις
μια κοπέλα με πατερίτσες, ένα ζευγάρι ηλικιωμένους
με άσπρα μαλλιά, χωρίς μαυρίλα στα μυαλά. Ένας
καπουτσίνος (κουκουλοφόρος), με το παιδί του
κατά πόδας, και το σπρέι παρά πόδα, γράφει συνθήματα
στο κτίριο, με υπογραφή «τα φαντάσματα του ’06-’07».
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το Μαξίμου. Μα
δε θα παίζουμε σ’ αυτόν τον θίασο (του Τεό) μόνο
ως φαντάσματα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKTDBP2woSbtzh4n9kAVcAZwP3ew1ypDOKrOy4oTzQFkZnPtOBcMhgg86iokxO6bt3YF7rllA8ZsnjAAh1sjCh-T5Pl-V0czWVofeNaQIVhjTwNZnzP3fglfU7a9-nEVEqvPeaz3b9Lz1ZX6ZSxKbdT9ZQgT1VmfWBjw6slwRn0PJeJ8-g_Z27mqThY8f1/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-08_13-58-17-679.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKTDBP2woSbtzh4n9kAVcAZwP3ew1ypDOKrOy4oTzQFkZnPtOBcMhgg86iokxO6bt3YF7rllA8ZsnjAAh1sjCh-T5Pl-V0czWVofeNaQIVhjTwNZnzP3fglfU7a9-nEVEqvPeaz3b9Lz1ZX6ZSxKbdT9ZQgT1VmfWBjw6slwRn0PJeJ8-g_Z27mqThY8f1/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-08_13-58-17-679.jpg" width="320" /></a></div><br />Μια φωτεινή επιγραφή μας καλεί να σκεφτούμε
τι θα γινόταν αν κυβερνούσαν οι γυναίκες. Μαριέττα
το ακούς; Πες το στον Πιερακάκη, να φοβηθεί λιγάκι,
τι τον περιμένει.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj44W-g7sP6xNUbl1PeXFHyQcVKrHulOcDGss1_nWIQ2OVw7mvEY7SUGgj_LOj1YEKJNqtKksP-AI9FHw_4MRdGy9wr7mTD7u74RVDaTkZxunEQWcBtM56uAFfNTQgmQX8NF4un-prfdv2kuDqk5CF84GSQDtLgI2WCFyXALgBaTXwoOZqB0gmCc8_XR8JH/s1600/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj44W-g7sP6xNUbl1PeXFHyQcVKrHulOcDGss1_nWIQ2OVw7mvEY7SUGgj_LOj1YEKJNqtKksP-AI9FHw_4MRdGy9wr7mTD7u74RVDaTkZxunEQWcBtM56uAFfNTQgmQX8NF4un-prfdv2kuDqk5CF84GSQDtLgI2WCFyXALgBaTXwoOZqB0gmCc8_XR8JH/s320/1.jpg" width="180" /></a></div><br />Οι μπάτσοι κάνουν χύμα προσαγωγές, για
να μην κατέβει κόσμος στο κέντρο. Σταματούν
τα παιδιά από την Πάτρα στο Μεταξουργείο. Χτες
άφηναν φασιστοειδή από το Ισραήλ να αλωνίζουν
και να την πέφτουν σε όποιον είχε παλαιστινιακή
σημαία. Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβεις ότι
η αστυνομία είναι επιλεκτική και αποτελεσματική
μόνο όταν θέλει και έχει σχετικές εντολές άνωθεν.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το παιδί βγαίνει στην κάμερα, δεμένος
επίδεσμος στο κεφάλι, αίματα στο μπλουζάκι,
η αδέσμευτη ρεπόρτερ τον ρωτάει αν έφαγε πέτρα,
της απαντά «είναι από χτύπημα γκλομπ», την παρακαλά
σχεδόν να μην το κόψει, ο Ευαγγελάτος από το στούντιο
καγχάζει, «τι να κόψουμε, ζωντανή μετάδοση είναι...».
Μετά από λίγο η κάμερα απομακρύνεται, πέφτει
ξαφνικά το κύκλωμα. Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβει
πως δεν υπάρχουν συμπτωματικές συμπτώσεις.
Η τέταρτη εξουσία φτάνει όπου δεν μπορεί το
κνούτο της καταστολής.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η επίσημη αστυνομία δίνει τυχαίους
αριθμούς -ίσως για το Λόττο. Τελικό άθροισμα
17.500. Που σημαίνει τουλάχιστον τα διπλά, με συντελεστή
βαρύτητας και προσομοίωσης στην πραγματικότητα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Πάμε από τους δρόμους, στους διαδρόμους,
όπου τα βρίσκουν όλοι μαζί ενάντια στις δηλώσεις
του Κουτσούμπα. Όποιος κατάλαβε ότι ο ΓΓ είπε
τις φοιτήτριες πόρνες, είναι απλά χαζός φασαίος
και δεν έχει σωτηρία. Όποιος προχώρησε μάλιστα
στην ψαγμένη χαζομάρα ότι το είπε για να γίνει
viral από το Luben, είναι Πασόκος με περικεφαλαία ή με
πολιτική -μικρή σημασία έχει. Και όσοι καταπίνουν
αμάσητη μια ενορχηστρωμένη επίθεση, με στοχευμένα
ρεπορτάζ για την «άνοδο και πτώση του Γραμματέα»,
είναι σχεδόν κλινικές περιπτώσεις -εγκεφαλικά
νεκροί προς το ανεγκέφαλο. Περίπου στο επίπεδο του Παπανίκου.</span></p><p class="a_______"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmkcpkWFJ95d52YfbN5Jcyz9iG1svCwP5cQRUIpb3P0XmUrL-iv3TfVOX5QST851fSMm2QSnrNtZODsFWsYz8ovQ73euSdbePztDEbt_QBWzJvUv9uj02-O0IqqP4im0K7PPsti1OTEWJxX_RbVC19GPuCZBWBohyphenhyphenGb-FPQUY14hgMq3aE3_njBzk0esbm/s680/3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="618" data-original-width="680" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmkcpkWFJ95d52YfbN5Jcyz9iG1svCwP5cQRUIpb3P0XmUrL-iv3TfVOX5QST851fSMm2QSnrNtZODsFWsYz8ovQ73euSdbePztDEbt_QBWzJvUv9uj02-O0IqqP4im0K7PPsti1OTEWJxX_RbVC19GPuCZBWBohyphenhyphenGb-FPQUY14hgMq3aE3_njBzk0esbm/s320/3.jpg" width="320" /></a></div><br />Φίλε φα(ρι)σαίε, που δε διαβάζεις αυτό
το κείμενο, γιατί έχεις όριο λέξεων ένα ποστ
του Ανδρουλιδάκη, μάντεψε αν και τι έχασες από
την ουσία της χτεσινής συνεδρίασης στη Βουλή
και αν γνωρίζεις την απάντηση στην ερώτηση:
πόσα κόμματα είναι τελικά από θέση αρχής ενάντια
στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και την αναθεώρηση
του άρθρου 16.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ποτέ δεν είναι αργά να αναρωτηθείς πόσες
φορές αγανάκτησαν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι
με τον σεξισμό -σε συσκευασία αντικομμουνισμού-
όσων έβγαζαν ιστορίες από την κοιλιά τους για
τις σοβιετικές γυναίκες που τους κάθονταν
για ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ποτέ δεν είναι αρκετά αργά για να ακούς
τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει «πραγματική
αντιπολίτευση» μέχρι τελικής πτώσης, διαβάζοντας
ένα προς ένα όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου. Ή για
να κάνεις την αυτοκριτική σου που την είχες
για αντισυστημικιά και αναρριγούσες το ’15 με
τις φλογερές παρεμβάσεις της.</span></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm6">Popolo avanti, vogliamo Sugar Daddie...</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η Ζέτα Μακρή, σοκαρισμένη, απεφάνθη πως
δε θα ακούγαμε ποτέ τέτοια λέξη από την Παπαρήγα.
Κι αυτή είναι μια πολύ καλή αφορμή για να επανακυκλοφορήσει
η μπροσούρα της Αλέκας για το γυναικείο ζήτημα,
με ξεχωριστό κεφάλαιο για τους ζαχαρομπαμπάδες
και ειδική αφιέρωση. Αλλά είναι συγκινητικό
να βλέπεις ότι η φάμπρικα-η φάμπρικα δε σταματά
και συνεχίζει με την Αλέκα το ίδιο βιολί και
την αέναη αλυσίδα σχολίων του στιλ: <i>αααχ</i>, (διακοπή,
ρουφηξιά τσιγάρου για έμφαση), <i>παλιά με τον Ζαχαριάδη,
τον Χαρίλαο και την Αλέκα, ήταν αλλιώς...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η κόρη του βασιλοκομμουνιστή Βούλτεψη
είχε βάλει όμως τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας
πως το ΚΚΕ είχε τις αντάρτισσες στο βουνό για
να πλέκουν κάλτσες. Εντάξει, μπορεί παράλληλα
να πολεμούσαν, να σκότωναν φασίστες, να έπαιρναν
στρατιωτικά αξιώματα και παράσημα, να φορούσαν
παντελόνια, να μιλούσαν σε συνελεύσεις και
να ψήφιζαν, αλλά μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες
να χαλάσουν ένα τόσο ωραίο ανέκδοτο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι να
τα ακούς όλα αυτά από μια παράταξη που έχει κάνει
σημαία τις γυναίκες του ’40 που έπλεκαν κάλτσες
για τους φαντάρους στην Πίνδο, γιατί δεν έχει
και τόσο πολλά να πει για αυτήν την εποχή. Είναι
ότι είχαν «άμιλλα» για τη χειρότερη ατάκα από
συναδέλφους τους του «δημοκρατικού τόξου».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μην μπερδεύεσαι ούτε στιγμή. Προοδευτικό
είναι να μην κρίνεις τους άλλους, να τους αφήνεις
ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν και να μισθώνουν
όποιον θέλουν. Αυτοδιάθεση σώματος το λένε,
μην ακούς δογματικούς και κολλημένους, που
δε μιλάνε για σεξεργάτριες. Να πώς τιμάνε τη
μέρα της γυναίκας...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ας κλείσουμε όμως με κάτι σχετικό. Δεν
υπάρχει τίποτα καλύτερο, εύστοχο, επίκαιρο
και συγκινητικό, από τη σφισσα που σου διηγείται
ότι ο ρωσικής καταγωγής συνάδελφός της στη
δουλειά της ευχήθηκε, της πήγε ένα λουλούδι
και απορούσε γιατί δεν είναι αργία -έστω απεργία-
αυτή η μέρα, όπως στη μαμά πατρίδα. Γιατί είχε
σοβιετική παιδεία-ανατροφή και εκεί αν ξεχνούσες
τις ευχές και το δωράκι, τέτοια μέρα, κέρδιζες
τη γενική κατακραυγή των υπολοίπων.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0xCVx_esATMRq30jnN-9JVYYLRK24_0p46jx0qp0jLlhtsnKLwYRZtdzT9tHCKy-uBARLTuQx0x4xU3kBQjenHT-HkGNFmfYKlhLguPdpyU7WXXYlnJR5Ol0Ayu_kD7t15VCyMOZnZQx-6jdFIE8Yx0x33t8oTP2gCPG1onxAS_j9R_exnsI7pvqoNlEc/s1600/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0xCVx_esATMRq30jnN-9JVYYLRK24_0p46jx0qp0jLlhtsnKLwYRZtdzT9tHCKy-uBARLTuQx0x4xU3kBQjenHT-HkGNFmfYKlhLguPdpyU7WXXYlnJR5Ol0Ayu_kD7t15VCyMOZnZQx-6jdFIE8Yx0x33t8oTP2gCPG1onxAS_j9R_exnsI7pvqoNlEc/s320/2.jpg" width="180" /></a></div><br />Υγ: όχι, η κε του μπλοκ δεν είναι ενημερωμένη
και δεν έχει γιουροβιζιονική άποψη γενικώς
-πόσο μάλλον χτες, λόγω της ημέρας, που είχε πολύ
πιο σοβαρά θέματα στη διάταξη. Και δεν είμαστε
καν στην Ισπανία, με το <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=U7L9WCTGGII" target="_blank">φεμινιστικό Zorra</a></i> -που είναι
ο θηλυκός Ζορό, αλλά δεν προφέρεται έτσι και
σημαίνει αλεπουδίτσα, με διπλή σημασία όμως,
ανάλογη με τη δική μας «πεταλουδίτσα»- για να
δικαιολογούσε κάπως τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό
που σάρωσε το αριστεροχώρι...<p></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-45605646294460707612024-03-08T10:43:00.000+02:002024-03-08T10:43:04.696+02:00Ιδιωτικοποιήστε τους sugar daddies και την π... τη μάνα που σας γέννησε<p>Διακόπτουμε την κανονική ροή της άτυπης
τριλογίας του αριστεροχωρίου, για μια απαραίτητη
παρένθεση λόγω της ημέρας -όχι αυτή της Γυναίκας,
αν και δεν υστερεί καθόλου σε σημασία, σε αντίθεση
με τις περισσότερες παγκόσμιες ημέρες. Ή μάλλον
λόγω της συγκυρίας, με την ψήφιση του νομοσχεδίου
για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακολουθούν μερικές
πρόχειρες σημειώσεις.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCBEHGMVMELaAnv5bUjErL5vJHqn4wuNKIQr1x3KAxfiU1vZirdLyBriDIxIZsTf242vf2hDOFRobKACvZgl3h6GvQi26aV_0o7pCo05RmtRoTgfBL7Z-YDYzPfol-XzcnyH4x2yzC-oBASVKW0k8ugTrisR2ly3Xi9nj3ue-avSw9IEcZJV6uPtux5MiI/s810/Panelladiko-8.3-195.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="648" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCBEHGMVMELaAnv5bUjErL5vJHqn4wuNKIQr1x3KAxfiU1vZirdLyBriDIxIZsTf242vf2hDOFRobKACvZgl3h6GvQi26aV_0o7pCo05RmtRoTgfBL7Z-YDYzPfol-XzcnyH4x2yzC-oBASVKW0k8ugTrisR2ly3Xi9nj3ue-avSw9IEcZJV6uPtux5MiI/s320/Panelladiko-8.3-195.jpg" width="256" /></a></div><br />-Όπου ακούμε περιφράσεις του τύπου «μη
κρατικά, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα», υπάρχει σχεδόν πάντα παγίδα και κρυφτό πίσω από τις
λέξεις. Είναι σαν τις ΜΚΟ (τις Μη Κυβερνητικές
Οργανώσεις), που στην πράξη είναι το ακριβώς
αντίθετο από ό,τι δηλώνουν: βαθιά συστημικές
και εξ ολοκλήρου κρατικοδίαιτες. Αντιστοίχως
τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι κατεξοχήν
κερδοσκοπικά, με γνώμονα την κονόμα και όχι
την ψυχή της μανούλας του ιδιοκτήτη τους. Και
μπορεί να δηλώνουν μη κρατικά, αλλά περιμένουν
μπόλικο ζεστό κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις,
για να... κινηθεί η αγορά.<br />Στον αντίποδα τα δημόσια πανεπιστήμια
αρχίζουν να λειτουργούν (ακόμα περισσότερο)
ως ιδιωτικά, με όρους αγοράς, για να γίνουν «ανταγωνιστικά»,
ενώ οι δομές τους απειλούνται με ιδιωτικοποίηση, σε ένα μικρό βάθος χρόνου. Η υποτιθέμενη ενίσχυσή τους είναι σύντομο ανέκδοτο, σαν τη στήριξη και την αναβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων, μες στην πανδημία.<p></p><p class="a_______">-Ένα βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης
είναι ότι πρέπει να ισχύει για τα Πανεπιστήμια
ό,τι και στις υπόλοιπες βαθμίδες, χωρίς εμπόδια
και απαγορεύσεις. Αφού δηλαδή οργιάζει η
ιδιωτική πρωτοβουλία στη βασική και τη μέση
εκπαίδευση, γιατί όχι και στην Ανώτατη; Ή ακόμα
πιο χυδαία: αφού η δημόσια δωρεάν παιδεία έχει
γίνει ανέκδοτο για τους μαθητές, γιατί να μην
είναι και για τους φοιτητές; Το χάλι της παραπαιδείας,
της μπίζνας με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (σκοιλ
ελικικου), η φάμπρικα με τα φτηνά ξενόγλωσσα
πτυχία κτλ, αξιοποιούνται ως «κανονικότητα»
που επικράτησε και πρέπει να επεκταθεί.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Αυτό που καίει την κυβέρνηση -και φέρνει
το νομοσχέδιο- δεν είναι να έρθει το Χάρβαρντ
να ανοίξει παράρτημα στη χώρα μας. Αλλά να ανοίξει
ο ασκός του αιόλου για αρπακτικά και αετονύχηδες,
που περιμένουν στη γωνία. Παράλληλα νομιμοποιούνται
αναδρομικά ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα -δίδακτρα
στα περισσότερα μεταπτυχιακά κ.ά.- καθιστώντας
την παιδεία κατ’ όνομα δημόσιο αγαθό. Οτιδήποτε άλλο είναι μακριά από την ουσία και αφηγήματα του αέρα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Για τη σημειολογία του πράγματος, η κυβέρνηση
διάλεξε να ψηφίσει ως νόμο τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια
στις 8 Μάρτη, στην επέτειο ενός συγκλονιστικού
πανελλαδικού (φοιτητικού και όχι μόνο) συλλαλητηρίου
το ’07, για την υπεράσπιση του άρθρου 16. Τότε που
οι δυνάμεις καταστολής, με μια άλλη κυβέρνηση
της ΝΔ, χτύπησαν στο ψαχνό, κακοποίησαν φοιτητές
και από καθαρή τύχη δε θρηνήσαμε θύματα. Ποιος
είπε πως το κράτος δεν έχει συνέχεια -μνησικακία
και εκδικητικότητα;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, παραμονή της ημέρας της Γυναίκας, οργανωμένα τρολ άρχισαν να πουλάνε πληγωμένες ευαισθησίες για μια αποστροφή του
Κουτσούμπα για τους sugar daddies -που χρηματοδοτούν σπουδές
φοιτητριών έναντι ερωτικού ανταλλάγματος-
και τη σαπίλα του συστήματος. Πάλι καλά που δεν
τον κατηγόρησαν για ταμπού (της μεταπολίτευσης
και γενικώς). <br />Γιατί σε ένα οργουελικό σύμπαν
-για να πιάσουμε έναν κλασικό ήρωα των ευαίσθητων τρολ-
σεξισμός είναι να καταγγέλλεις ανοιχτά το
πρόβλημα, όχι να το ανέχεσαι και να καλλιεργείς συστηματικά ένα νοσηρό φαινόμενο. Όταν το μισό αριστεροχώρι
έχει πειστεί ότι ο ΓΓ είπε μια τραβηγμένη ατάκα,
για να γίνει viral στο Luben, γίνεται φανερό πόση δύναμη
(επικοινωνιακή και γενικώς) έχει ο αντίπαλος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBDOK_LSwR7qW5uUoJC7Wb7e0L1FYLOzAicixwNGLoZy5FEFUbVt6ZUrjITAWCOwWf5KBYxIEKrJf85UrvMu0ZCvppkTeT4vFu1oLZBe3ne2k6HYMsZqUzqVbE-W15koNVEklvpaxJzEcndrq_xzXsN3st8FfeF0Q8xqkYscrYpYrSF6WgetdGzS4CqHG1/s1824/431823468_10161215844948700_185953279645978953_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1824" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBDOK_LSwR7qW5uUoJC7Wb7e0L1FYLOzAicixwNGLoZy5FEFUbVt6ZUrjITAWCOwWf5KBYxIEKrJf85UrvMu0ZCvppkTeT4vFu1oLZBe3ne2k6HYMsZqUzqVbE-W15koNVEklvpaxJzEcndrq_xzXsN3st8FfeF0Q8xqkYscrYpYrSF6WgetdGzS4CqHG1/s320/431823468_10161215844948700_185953279645978953_n.jpg" width="189" /></a></div><br />-Πώς γίνεται να κοπούν τα παπαγαλάκια
του συστήματος στο δικό τους μάθημα (αστικής)
δημοκρατίας, που κηρύσσουν καθημερινά από
τον τηλεοπτικό τους άμβωνα; Εύκολα. Αρκεί να υπερασπίζονται με έμμισθο πάθος
μια κυβέρνηση μειοψηφίας που παρακάμπτει το
Σύνταγμα, γιατί δεν της βγαίνουν τα κουκιά για
την αναθεώρηση -αλλά στη δημοκρατία τους δεν
υπάρχουν αδιέξοδα για τα μονοπώλια που δεν
μπορούν να περιμένουν. Την ίδια στιγμή βάζουν στο στόχαστρο τους φοιτητές, τις μαζικότατες συνελεύσεις τους -όπου χάνει κατά κράτος η ΔΑΠ- και δημοκρατικές αποφάσεις εκατοντάδων συλλόγων από όλη τη χώρα. Δεν είναι λάθος, απλώς (αλάνθαστο) ταξικό κριτήριο...<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης
της αστικής δημοκρατίας, βασικό εργαλείο επιβολής
της κυρίαρχης τάξης, που όμως μπορεί κάλλιστα να γίνει
λάστιχο όταν δεν την βολεύει, όπως άλλωστε και οποιοσδήποτε
νόμος. Ας το έχουν αυτό στο νου τους
όσοι ενθουσιάζονταν στις προγραμματικές δηλώσεις
του ’15 με τη φράση «είμαστε κάθε λέξη αυτού του
Συντάγματος» -ακόμα και του άρθρου περί ευθύνης
υπουργών που αρνήθηκε σθεναρά η ΠΦΑ να το συμπεριλάβει στην αναθεώρηση. Κι ας δουν ποιος είναι σήμερα η πραγματική αντιπολίτευση
σήμερα στον οδοστρωτήρα της ΝΔ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Το αυτί της κυβέρνησης δεν ιδρώνει, επειδή
η επιχειρηματολογία της είναι σαθρή και το
σύνολο των φοιτητών απέναντι. Το βασικό της
χαρτί απέναντι στα πραγματικά αφεντικά
του τόπου, είναι ότι κάνει τη βρώμικη δουλειά,
φέρνει αποτελέσματα, ανοίγει μέτωπα, κλείνει
εκκρεμότητες, διαλύει «ταμπού της μεταπολίτευσης»
-όπως τους sugar daddies. Νιώθει αρκετά ισχυρή
να ψηφίσει αντισυνταγματικούς νόμους, να συγκαλύψει
στεγνά το έγκλημα στα Τέμπη, να φέρει εργολάβους παντού -στα νοσοκομεία, στα αρχαία μνημεία, στα Πανεπιστήμια. Και δε φοβάται το πολιτικό κόστος, γιατί με το 41% νιώθει άτρωτη. Με δυο λόγια, κάνει επίδειξη δύναμης, πιστεύοντας πως δεν έχει αντίπαλο.</span></p><p class="a_______"><span class="tm5">-Σε αυτή την αυταπάτη, συμβάλλει το γεγονός ότι απολαμβάνει εδώ και χρόνια μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία -και ας σκούζει σκόπιμα ο Άδωνης για το αντίθετο- που την απέκτησε με κόπο, προπαγάνδα, πληρωμένα ΜΜΕ και όνειρα που διαψεύστηκαν. Είναι η παντοδυναμία του </span>«αήττητου» (=βλακώδους) αφηγήματος για το σπάταλο και ανίκανο δημόσιο, και τον ιδιωτικό τομέα που τα κάνει όλα -και δε συμφέρει- υπεύθυνα, καλύτερα και αποτελεσματικά.</p><p class="a_______">Το στερεότυπο αυτό έχει κυριαρχήσει -δια της επανάληψης σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου- τόσο βαθιά, που πολλοί το επαναλαμβάνουν με κεκτημένη φόρα, σε κάθε περίσταση για πάσα νόσο (και μαλακία), ακόμα και όταν λούζονται τα δεινά της ιδιωτικοποίησης. Έχουμε τόσα κραυγαλέα παραδείγματα για την υπεροχή της υπέροχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, άλλωστε... Από το έγκλημα στα Τέμπη, μέχρι την ανείπωτη ταλαιπωρία ενός καρκινοπαθή, που του αφαίρεσαν το λάθος νεφρό -για να περιοριστούμε στα πιο πρόσφατα, και ο κατάλογος είναι μακρύς! Τι μπορεί να πάει στραβά λοιπόν;</p><p class="a_______">Αλλά το βασικό ατού στο οποίο ποντάρει η (εκάστοτε) κυβέρνηση είναι άλλο. Η δύναμη της αδράνειας, η απάθεια, η μοιρολατρία ότι τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή έστω να το σταματήσουμε (και όμως, ακόμα και αν θέλαμε να μείνουν όλα ίδια, θα έπρεπε να τα αλλάξουμε όλα). Σε πλήρη αντίθεση με τον Γκράμσι και τη γνωστή του φράση, το σύστημα λατρεύει τους αδιάφορους, βασίζεται στο πλήθος τους και τους πλασάρει ως πρότυπο που προοδεύει γιατί κοιτά τη δουλειά του...</p>
<p class="a_______">Όμως, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (όπως και το ξεπούλημα του ΟΣΕ, των αεροδρομίων, της Υγείας, της Πολιτιστικής Κληρονομιάς κτλ) δεν αφορούν στενά έναν κλάδο (τους φοιτητές και την εκπαιδευτική κοινότητα εν προκειμένω) ή "κάποιες συντεχνίες". Όλη η κοινωνία -τρόπος του λέγειν, γιατί προφανώς είναι ταξικά διαχωρισμένη- θίγεται και πρέπει να είναι στον δρόμο. Κατά κανόνα, όμως, κοιμάται τον ύπνο (του δικαίου της σφαχτού, όπως λέει ο Τριπολίτης). Σημειωτέον -αν και αυτονόητο- ότι η αδιαφορία δεν είναι παρά το απαραίτητο πρώτο βήμα για το επόμενο στάδιο του κοινωνικού αυτοματισμού -πχ ενάντια στην "ανομία" των απεργιών και των φοιτητικών καταλήψεων.</p>
<p class="a_______">Εδώ όμως αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα-ρήγματα στο κυρίαρχο αφήγημα. Ακόμα και στις δικές τους μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με τα βολικά διατυπωμένα ερωτήματα, δεν τους βγαίνει το αποτέλεσμα και οι πλειοψηφίες που ήθελαν. (Παρόλα αυτά, ας σημειωθεί παρενθετικά η διακριτή τάση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών στις μεγαλύτερες γενιές, που μπορεί θεωρητικά να μεγάλωσαν με κοινωνικό κράτος και "σοσιαλμανία" στον απόηχο της μεταπολίτευσης, αλλά φαίνεται να πασχίζουν να δικαιώσουν το σχήμα του Τσόρτσιλ για τη μεταστροφή του "σώφρονος" κυρ-Παντελή στα γεράματα. Το ζήτημα όμως κάθε άλλο παρά ηλικιακό είναι. Και η συζήτηση περί γενεών είναι εντελώς προβληματική, ακόμα και αν μιλάμε για τη "γενιά του άρθρου 16").</p>
<p class="a_______">Τα προβλήματα του κυρίαρχου μπλοκ συνεχίζονται στον δρόμο, που είναι πάντα η καλύτερη σφυγμομέτρηση και δείχνει στην πράξη ότι η κυβέρνηση δεν παίζει χωρίς αντίπαλο και πόνταρε στο κουτσό άλογο της αδιαφορίας του αποχαυνωμένου τηλεοπτικού όχλου, αλλά δεν υπολόγισε καλά τα δεδομένα. Δεν υπολόγιζε τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την επιμονή του φοιτητικού αγώνα, όπως δεν περίμενε να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής για τα Τέμπη (και τη συγκάλυψη του εγκλήματος) στην απεργία της περασμένης βδομάδας.</p><p class="a_______">Οι φοιτητές αρνούνται πεισματικά να δεχτούν μια ήττα άνευ αγώνα και κατά μια έννοια έχουν ήδη νικήσει. Δεν είναι κλισέ, ούτε λόγια παρηγοριά. Είναι ότι πέτυχαν να οργανώσουν ένα μαζικότατο, ισχυρό φοιτητικό κίνημα, να απομονώσουν την κυβερνητική παράταξη, να απονομιμοποιήσουν στη συνείδηση των φοιτητών (και όχι μόνο) τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.</p>
<p class="a_______">Εκτός απροόπτου, από σήμερα οι φοιτητές θα έχουν να κάνουν με έναν ψηφισμένο αντιδραστικό νόμο, όπως ακριβώς και με τον ν. 815, επί Καραμανλή. Τότε συνέχισαν τον αγώνα και κατάφεραν τελικά να τον ακυρώσουν στην πράξη. Ίσως κάποιοι τονίσουν πως τότε ήταν μια άλλη εποχή, με διαφορετική πολιτική ατμόσφαιρα, εν αναμονή μιας κυβερνητικής (εν)Αλλαγής. Μια συνθήκη δηλαδή που σήμερα δεν υφίσταται, σε κοντινό ορίζοντα. Αλλά η αναμονή ενός κυβερνητικού σωτήρα είναι η μεγαλύτερη παγίδα, για κάθε αγώνα που θέλει να σπάσει τον αρνητικό συσχετισμό. Το μαζικό κίνημα έχει γευτεί πολλές φορές τη διάψευση τέτοιων φρούδων ελπίδων. Και η πείρα είναι πολύτιμο εργαλείο, για να την αφήνουμε αναξιοποίητη.</p><p class="a_______">Αν οι φοιτητές θέλουν να νικήσουν, η μόνη εγγύηση που έχουν είναι ο αγώνας τους. Και (υπερ)ατού είναι η ισχύς εν τη ενώσει με το εργατικό, ταξικό κίνημα -που θα είναι και σήμερα στον δρόμο, παρά και ενάντια στο κατάπτυστο πτώμα της ΓΣΕΕ. </p><p class="a_______">Μόνο εκεί πετυχαίνουμε νίκες και ανατρέπουμε τις ήττες μας. Στον δρόμο του αγώνα δεν υπάρχουν αδιέξοδα...</p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-55816258202800496332024-03-06T20:58:00.002+02:002024-03-06T23:50:04.770+02:00Με παρέσυρε το ρεύμα<p>Στο δεύτερο ημίχρονο ασχολούμαστε
με το 5ο Συνέδριο του ΝΑΡ, που είναι ρεύμα ανάδελφο,
χωρίς διεθνείς αναφορές, αδελφά κόμματα-οργανώσεις
και ιδεολογικά ρεύματα, όπως οι τροτσκιστές,
οι μαοϊκοί ή οι αλτουσεριανοί. Σχεδόν κατ’ εικόνα
και ομοίωση του Κόμματος των τελευταίων δεκαετιών,
που όμως έχει διεθνή εμβέλεια και είναι το ίδιο
σημείο αναφοράς για άλλα μικρά κόμματα και
γκρούπες, που θέλουν να του μοιάσουν όταν μεγαλώσουν.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfaPRWqm2tO1Kl99zZwNMXtl6KswbNm_vyZFo021-aW9V2q6IJhDu5FK2bY8hYs6MOXj_iRSVJUvOW2pCHNGJiBoYP5iI7JggnKgSXJaidKPw0IyUllhXgKjHzfxgw0mIgnd0CEyjyZQ3-ZzcMhkDARyHfTiZU6014Z196MQcjSeP5JnuB2ENrgUvPRfMJ/s480/5_synedrio_NAR_Logo_net_b.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="308" data-original-width="480" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfaPRWqm2tO1Kl99zZwNMXtl6KswbNm_vyZFo021-aW9V2q6IJhDu5FK2bY8hYs6MOXj_iRSVJUvOW2pCHNGJiBoYP5iI7JggnKgSXJaidKPw0IyUllhXgKjHzfxgw0mIgnd0CEyjyZQ3-ZzcMhkDARyHfTiZU6014Z196MQcjSeP5JnuB2ENrgUvPRfMJ/s320/5_synedrio_NAR_Logo_net_b.png" width="320" /></a></div><br />Οφείλω να ομολογήσω πως εδώ και κάποια
χρόνια δεν παρακολουθώ στενά τα δρώμενα στο
ρεύμα, οπότε η εικόνα που έχω μπορεί να είναι
λίγο μπαγιάτικη ή πολύ γενική και να χάνει από την οπτική της κάποιες πρόσφατες επιμέρους εξελίξεις. Γι’ αυτό ακριβώς,
όμως, μπορεί να είναι κάπως σφαιρική και να συγκρατεί
το δάσος αντί να χάνεται στα παρακλάδια της
εφήμερης επικαιρότητας.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο ιστορικός του ρεύματος/του μέλλοντος
θα αναγνωρίσει στο ΝΑΡ που γνωρίσαμε -και δεν
αγαπήσαμε- την ύπαρξη δύο βασικών τάσεων που
καθόρισαν εν πολλοίς και την πορεία του, και
που αν έπρεπε να τις ορίσουμε, κάπως απλουστευτικά
και χοντροκομμένα, θα τις περιγράφαμε ως εξής:
μία πιο «κινηματική» και αριστερίστικη, που
μιλούσε για αντίστροφη ιεράρχηση, με τη στρατηγική
στο τιμόνι, ενίοτε και για αντιθεσμούς -με κάποιες
αναρχικές επιρροές. Και μια πιο «πολιτική»,
που μιλούσε για επαναστατική τακτική -και σύνδεση
με τη στρατηγική-, μετωπικές συμμαχίες και μεταβατικό
πρόγραμμα στην κρίση. Τελείως σχηματικά, αρχικά
ηγεμόνευε μάλλον η πρώτη, ενώ το σκηνικό ανατράπηκε
μετά το 2ο Συνέδριο (το ’06) και την αντιπαράθεση
που οδήγησε στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και
τη σιωπηλή διάλυση του ΜΕΡΑ, πολύ πριν σφετεριστεί
τον τίτλο ο Βαρουφάκης, ως σύμβουλος του ΓΑΠ
τότε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σήμερα
ένα μεγάλο μέρος και των δύο τάσεων (αν όχι η πλειοψηφία
τους, σίγουρα πολλοί εμβληματικοί εκπρόσωποί
τους) βρίσκεται εκτός ΝΑΡ! Η πρώτη τάση κινήθηκε
προς το ΕΕΚ και την ευρύτερη αναρχία -αν και ένα
κομμάτι της επαναπροσέγγισε το ρεύμα-, ενώ ένα
διακριτό τμήμα της δεύτερης έφυγε με την Αναμέτρηση,
η οποία ήδη από το ’15 είχε προνομιακό συνομιλητή
της όσους έφυγαν από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς
να είναι καν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ- και έβαζε το σύνθημα
«να φτιάξουμε τον τόπο όπου θα ξανασυναντηθούμε»!</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το ΝΑΡ δεν έγινε κρανίου τόπος, αλλά ήταν
ο τόπος που εγκατέλειψαν πολλοί, κάτι σαν την
κοινή συνισταμένη όσων διαφώνησαν και αποχώρησαν
-δεν υπολογίζω σε αυτούς, όσους έφυγαν στο ενδιάμεσο
για να συνεργαστούν με το Κόμμα. Ελλείψει άλλης ισχυρής ταυτότητας, ο ετεροπροσδιορισμός από το ΚΚΕ
παρέμεινε βασικός συνδετικός κρίκος, με πιο
χαρακτηριστικά παραδείγματα την επίθεση στον
Πελετίδη και τα πεπραγμένα της διοίκησής
του στην Πάτρα ή την πολεμική στο ΠΑΜΕ, που σηκώνει
σταθερά απεργιακό μέτωπο παρακάμπτοντας το
γραφειοκρατικό πτώμα της ΓΣΕΕ. Αλλά αυτό δεν
αρκεί για να κρύψει την κρίση του τόπου/χώρου
σε όλα τα επίπεδα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Οργανωτικά, το ΝΑΡ υπέστη σοβαρό πλήγμα
στις δυναμικές ηλικίες (σπουδάζουσα νεολαία
και οι επόμενες κλάσεις) με τη διάσπαση της Αναμέτρησης
από τα... δεξιά του (η τραγική ιστορία του ’89 επαναλαμβάνεται
ως φάρσα), ενώ δεν απέκτησε ποτέ ισχυρή, μαζική
παρέμβαση σε χώρους δουλειάς, πέρα από κάποιους
σποραδικούς πυρήνες, κυρίως στους εκπαιδευτικούς.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αντίστοιχη είναι η εικόνα στα διάφορα
μετωπικά σχήματα που συμμετέχει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
έχει βαλτώσει, αν δεν είναι στα πρόθυρα της διάλυσης,
και αδυνατεί διαχρονικά να διασφαλίσει μια
κοινή στάση των οργανώσεών της, με κραυγαλέο
παράδειγμα το β’ γύρο των δημοτικών εκλογών
και το παταγώδες άδειασμα της ανακοίνωσης
της ΠΕ του εκλογικού μετώπου από το ΣΕΚ, που έκανε
το δικό του και στήριξε πανηγυρικά, χωρίς αυταπάτες,
τον Χάρη Δούκα στην Αθήνα. Αν έχεις τέτοιους
συμμάχους, τι τους θέλεις τους εχθρούς...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Παράλληλα, στο φοιτητικό κίνημα γινόμαστε
παρατηρητές μιας οριακής στιγμής και ενός
«τέλους εποχής» για τα/την ΕΑΑΚ που γνωρίσαμε
-κι ουδέποτε αγαπήσαμε, με το ΝΑΡ να παίρνει οριστικά
διαζύγιο κυρίως από την ΑΡΑΣ -που είναι μια κινούμενη
κακοποιητική συμπεριφορά-οργάνωση- και άλλες
δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Περάσαμε όμορφα και ευτυχισμένα χρόνια
ψάχνοντας τον σωστό αριθμό και το άρθρο (η ΕΑΑΚ,
τα ΕΑΑΚ, @ ΕΑΑΚ, ενιαία παράταξη ή δίκτυο σχημάτων)
ή μαλώνοντας για το τελικό άθροισμα και τη (μη)
ενιαία καταγραφή στις φοιτητικές εκλογές.
Όλα όμως -είτε είναι ωραία, είτε όχι- έχουν ένα
τέλος, κατά κανόνα αυτό που τους αξίζει. Ας θυμηθούμε
εξάλλου το γνωστό τσιτάτο των κλασικών που
λέει ότι οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου
είτε δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ή θα είναι
αντιδραστικές. Πόσο δίκαιο είχαν...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ξεπερνάω με δυσκολία, δεμένος στο κατάρτι,
τον πειρασμό να αναφέρω παρενθετικά κάποια
επιμέρους περιστατικά - παραδείγματα (ίσως
σε επόμενη ανάρτηση) και επιστρέφουμε στον
πολιτικό σχεδιασμό του ΝΑΡ, που προϊόντος του
χρόνου πρόσθεσε στο όνομα και το «Κομμουνιστική
Απελευθέρωση» (κατοχυρωμένο από τη νεολαία
του, και ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα domain
στον χώρο), θέτοντας ως βασικό στόχο τη δημιουργία
<a href="https://neoprogrammakomma.home.blog/" target="_blank">ενός νέου κομμουνιστικού φορέα</a> -η νιότη του
κόσμου, χωρίς άλλες παιδικές αρρώστιες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ποιοι άξονες τέθηκαν, ποιοι προχώρησαν
και τι έγινε στο ενδιάμεσο προς αυτή την κατεύθυνση
έκτοτε, δηλαδή τα τελευταία έξι χρόνια; Τίποτα
απολύτως, αν και αυτό είναι η μισή αλήθεια. Για
την ακρίβεια, έγιναν μερικά βήματα προς τα πίσω,
που δεν ήταν φόρα για να κινηθούν μπροστά, ούτε
υλικό για να γραφτεί μια μπροσούρα στα χνάρια
του Βλαδίμηρου -<i><a href="https://narnet.gr/articles/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC" target="_blank">ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω</a></i>.
Έτσι λοιπόν, στην απόφαση του Συνεδρίου, επαναλαμβάνεται με ζήλο Τραμπάκουλα ο ίδιος ακριβώς στόχος, χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής
για όσα μεσολάβησαν, και με εμφανώς πιο δειλές
διατυπώσεις, σαν κι αυτή:</span></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm6">Το 5ο Συνέδριο θέτει σαν στόχο να γίνει
το αμέσως επόμενο διάστημα το αποφασιστικό
ποιοτικό βήμα συγκρότησης μιας ανώτερης κομμουνιστικής
οργάνωσης. (...) Το 5ο Συνέδριο αποφασίζει ένα συγκεκριμένο
σχέδιο πρακτικών και πολιτικών βήμάτων που
οδηγούν στην ίδρυση της νέας οργάνωσης, σχέδιο
που θα αφορά τα πολιτικο-οργανωτικά βήματα
και τους σταθμούς που απαιτούνται ως εκεί, με
στόχο την ίδρυση της νέας οργάνωσης.</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μια εναλλακτική διατύπωση θα μπορούσε
να είναι ως εξής: </span><em><span class="tm6">Το Συνέδριο αποφασίζει
την έναρξη των διαδικασιών ώστε να γίνουν τα
προκαταρκτικά βήματα για την πρώτη φάση του
σχεδίου που θα μας οδηγήσουν στην προσέγγιση
του στόχου και το ξεκλείδωμα της επόμενης πίστας</span></em><span class="tm5">. Αυτό δεν είναι συγκρότηση φορέα (που πλέον
λέγεται οργάνωση) αλλά η θεωρία των σταδίων
σε άλλα πεδία! Και όταν διαβάζετε στην απόφαση
«το αμέσως επόμενο διάστημα», μην το δέσετε
κόμπο. Αρκεί να σημειωθεί πως αρχικά το 5ο συνέδριο
ήταν να διεξαχθεί τον Απρίλη του ’23 (στα 5 χρόνια
από το προηγούμενο, ενώ το καταστατικό προέβλεπε
να γίνεται κάθε τρία), αλλά αναβλήθηκε λόγω των
πυκνών εξελίξεων (δηλαδή των εκλογών) για τους
επόμενους μήνες του τρέχοντος έτους και τελικά
έγινε αισίως τον Μάρτη του ’24. Ας όψεται ο πυκνός
πολιτικός χρόνος.<br /></span><em><span class="tm6">Αλλά εμείς θα την φτιάξουμε
την οργάνωση. Χαμένε, α χαμένε...!</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ως συνήθως, στον προσυνεδριακό διάλογο
μπορεί να βρει κανείς περισσότερη ευθύτητα
και (ωμή) ειλικρίνεια από ό,τι στις στρογγυλεμένες
διατυπώσεις των Θέσεων και των επίσημων υλικών.
Μπορείτε λοιπόν να διαβάσετε την <i><a href="https://narnet.gr/articles/%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%81%CF%84-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8C-%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AE" target="_blank">επιστολή του Βασίλη Μηνακάκη</a></i>, που διατηρώντας ακέραια
και αθεράπευτη την αλλεργία του στο ΚΚΕ, μιλάει
ανοιχτά για τις ανοιχτές πληγές του ρεύματος:
οργανωτική συρρίκνωση, κρίση μετωπικών σχημάτων,
λογική σταδίων, συμμαχίες από τα πάνω. Θεωρεί
όμως πως το βασικό πρόβλημα είναι ότι αντέγραψαν
-σε πιο αριστερή βάση- τη συνταγή του ΚΚΕ (!), ενώ
παρά τη διαπίστωση ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κλείσει
τον κύκλο της και δεν μπορεί να μετασχηματιστεί»,
παραδέχεται ότι διασφαλίζει αναγνωρισιμότητα
-ιδίως στην επαρχία- και μπορεί να διατηρηθεί
«απλώς ως εκλογική φανέλα και τίποτα παραπάνω»,
φροντίζοντας να μη γίνει μειοψηφία το ΝΑΡ εντός
του μετωπικού σχήματος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Όπως θα έλεγε και ένας άλλος Βασίλης:<br /></span><em><span class="tm6">Είσαι η φανέλα μας, δίνουμε το αίμα μας<br />Είσαι
η ομάδα μας, μάδα-μάδα-μάδα μας</span></em><span class="tm5">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ξεχωρίζει επίσης <i><a href="https://narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1" target="_blank">μια άλλη επιστολή</a></i>,
στο σημείο που αναφέρεται στα Τέμπη και τον
στόχο της εθνικοποίησης, θυμίζοντας το παιχνίδι
«Βρες τη Λέξη». Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα.</span></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm6">Με αφορμή την κριτική στο ΚΚΕ στη θέση
29, το σύνθημα της «εθνικοποίησης» πρέπει να
αφαιρεθεί από την αιτηματολογία μας. Αφενός
είναι πολύ πρόσφατη η χρήση του, κυρίως μετά
τα Τέμπη και υιοθετήθηκε από άρθρα συντρόφων
στο ΠΡΙΝ. Δεν έχει συζητηθεί στην οργάνωση, στις
ΟΒ του ΝΑΡ και της νΚΑ και πολλοί σύντροφοι/ισσες
διαφωνούν με τη χρήση της λέξης και την υιοθέτηση
ενός τέτοιου αιτήματος. Άρα, μέχρι να συζητηθεί,
νομίζω οτι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Αφ΄ετέρου
είναι λάθος πολιτικά, γιατί εμεις δεν εντάσσουμε
την πάλη μας σε καμιά εθνική προσπάθεια και
κατεύθυνση. Αντίθετα, θέλουμε αυτή να υπηρετεί
τα συμφέροντα των εργαζομένων και την κρίσιμη
στιγμή, κατά την επαναστατική κατάσταση, θα
διαλέξουμε την ταξική και όχι την εθνική ενότητα.
Από αυτή τη σκοπιά, ο όρος της εθνικοποίησης
δεν βοηθά και στην προετοιμασία της τάξης. Κατά
τη γνώμη μου, ούτε ο όρος κοινωνικοποίηση δεν
είναι σωστός, γιατί δεν έχουμε σοσιαλισμό και
τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στην κοινωνία.
Δεν θα ήταν σωστός ούτε στη μεταβατική περίοδο,
γιατί εργατικό ναι μεν, αλλά κράτος θα είχαμε.
Με δεδομένο οτι και τώρα αστικό κράτος έχουμε,
θα ήταν καλύτερος ο όρος κρατικοποίηση. ΄Η αν
πει κάποιος οτι ούτε με αυτό το κράτος είμαστε,
να λέμε Δωρεάν αγαθά και Υπηρεσίες για όλους
και όλες, με δημόσια ιδιοκτησία των εταιρειών
κοινής ωφέλειας και λειτουργίας τους με βάση
τις κοινωνικές ανάγκες, με εργατικό και κοινωνικό
έλεγχο από τα σωματεία των εργαζομένων και
τις συλλογικότητες του κινήματος. Ή κάτι τέτοιο,
ας το συζητήσουμε λίγο και θα το βρούμε...</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ιδίως η τελευταία φράση ταιριάζει γάντι
στην επέτειο των Τεμπών και το διαβόητο «πάμε
και όπου βγει» -αρκεί να το συζητήσουμε. Τι γίνεται
όμως αν το πρόβλημα είναι στη θέση και όχι στη
διατύπωση; (Και δεν τα λέω όλα αυτά επιτιμώντας
τον επιστολογράφο αλλά τα αδιέξοδα του χώρου
και τις αντιφάσεις του αιτήματος, όταν προβάλλεται
από κομμουνιστική σκοπιά).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Στις επίσημες ανακοινώσεις του Ρεύματος
διαβάζουμε επίσης:</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Για τους <a href="https://narnet.gr/articles/%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-5%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%81" target="_blank"><i>χαιρετισμούς των άλλων οργανώσεων</i></a>
την 1η μέρα του συνεδρίου, όπου κάποιος σημείωσε
εύστοχα την απουσία του ΜΛ-ΚΚΕ, με το οποίο το
ΝΑΡ συνεργάζεται στις Παρεμβάσεις -την παράταξή
του στο δημόσιο τομέα.<br /></span>-Για τη <a href="https://narnet.gr/articles/%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%81-1" target="_blank"><i>σύνθεση της 51μελούς ΠΕ</i></a>, όπου με
μια πρόχειρη ματιά, βλέπουμε να λείπουν τα ονόματα
του Μηνακάκη (η επιστολή του άλλωστε το είχε
προαναγγείλει) και του Πι-Τζι (αν και αυτό μπορεί
να είναι και δείγμα σοβαρότητας).<br />-Και ότι οι εργασίες του Συνεδρίου <i><a href="https://narnet.gr/articles/%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-5%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%81" target="_blank">ολοκληρώθηκαν με επιτυχία</a></i>, που είναι αφόρητο κλισέ για όλους
μας, σα να αφήνει υπονοούμενο πως δεν ήταν αυτονόητη
κατάληξη και υπήρχαν πιθανότητες για το ακριβώς
αντίθετο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά αυτό ας το δούμε καλύτερο σε επόμενη
ανάρτηση, μαζί με κάποια άλλα συμπεράσματα
και υστερόγραφα, για να πιάσουμε τη νόρμα της
τριλογίας.</span></p><p class="a_______"><span class="tm5">Υγ: ευχαριστώ τον σφο "γράμματα από μακριά" που μου υπέδειξε το σημείο με το "κάτι τέτοιο και θα το βρούμε"...</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-42497900664510197692024-03-05T20:23:00.002+02:002024-03-06T12:06:39.301+02:00Τρία συνέδρια και μια κηδεία<p>Το περασμένο ΠΣΚ (για τους νεότερους
ΠΚΣ, 1η δύναμη ξανά), μπορεί να μην ήταν ένα τριήμερο
που συγκλόνισε τον κόσμο, ίσως όμως να τάραξε
κάπως τον μικρόκοσμο του αριστεροχωρίου και
τα στάσιμα νερά του, χάρη σε μια σπάνια συναστρία,
όπου έτυχε να συμπέσουν τις ίδιες ακριβώς μέρες:
το 5ο Συνέδριο του ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα για
την Κομμουνιστική Απελευθέρωση), το 3ο Συνέδριο
του Αριστερού Ρεύματος και η ιδρυτική Συνδιάσκεψη
της Ν(ε)ΑΡ, της ελπιδοφόρας Νέας Αριστεράς.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2BHcfbvC7-pzcBwK4lnjWWhPrV26ibaz62rStdvNvMbt8ThQlrkAFlkG-c4SFs9N1JWuJMl3aivY0ginaaa5POKOYiigbYoDCiJPy3wQaeKQfZ_WaSZE9oNIWz_uyilM5A_b7DQPcuJqqSeoZa4qH9pxlvmjkj1m19yCto5jBphEShVpftkNsxg-Mz7FF/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-05_16-34-29-495.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1476" data-original-width="1600" height="295" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2BHcfbvC7-pzcBwK4lnjWWhPrV26ibaz62rStdvNvMbt8ThQlrkAFlkG-c4SFs9N1JWuJMl3aivY0ginaaa5POKOYiigbYoDCiJPy3wQaeKQfZ_WaSZE9oNIWz_uyilM5A_b7DQPcuJqqSeoZa4qH9pxlvmjkj1m19yCto5jBphEShVpftkNsxg-Mz7FF/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-03-05_16-34-29-495.jpg" width="320" /></a></div><br />Οι παλιότεροι -που έχουν προλάβει ΠΣΚ
1η δύναμη και Μόντι Πάιθον- θυμήθηκαν το σκετσάκι
με το Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας. Οι περισσότεροι
αναμενόμενα έδειξαν τι σημαίνει εξουσία στη
φαντασία, λέγοντας κάτι σαν «προσέξτε μην μπερδευτείτε»,
λες και είμαστε τίποτα γέροι στην κάλπη με πρεσβυωπία,
που μπορεί να βλέπουμε θολά τα κοντινά και άμεσα
αιτήματα, αλλά δε χάνουμε ποτέ τη στρατηγική
προοπτική του σοσιαλισμού και το βάθος του
ουρανού που είναι πάντα κόκκινο. Αυτό το λέει
και ο Μαρξ και ο Ένγκελς και ο Βίτσας της Ν(ε)ΑΡ.<br /><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=VlrOPqyvQeA" target="_blank">Να του 'ρθει</a></i>;<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά αν κάποιος εξαντλεί έτσι τα ανέκδοτα
για το αριστεροχώρι, δείχνει απλώς την κακή
σχέση του με τον χώρο -σαν του Σεφερλή με το χιούμορ.
Με άλλα λόγια (να αγαπιόμαστε), υπάρχουν πολύ
πιο αστεία σκηνικά για όποιον αναζητά μια αφορμή
να γελάσει. Ας προσπαθήσουμε να τα δούμε ένα
προς ένα, συγκεκριμένη ανάλυση του κάθε χώρου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα ότι
υπάρχει ακόμα το «αριστερό ρεύμα» και ότι έχει
μάλιστα συλλογικές διαδικασίες. Και αν δείχνει
κάτι η δική του πορεία προς την ανυποληψία, είναι
πως το παραμύθι πολλοί αγάπησαν -μέχρι που βγήκε
ο δράκος-, ενίοτε και τον παραμυθά, που τα λέει
ωραία -και ας μην λέει κουβέντα για δράκο (ή πευκοβελόνες),
όχι όμως τους κομπάρσους που ήταν οι κλακαδόροι
του εκάστοτε παπατζή-απατεώνα και στην καλύτερη,
οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τον βοήθησαν. Οπότε
στη δική τους περίπτωση μπαίνει εύλογα το ερώτημα:
συνένοχος ή βλαξ. Και κανείς δεν είναι τόσο βλαξ
για να ψηφίζει βλάκες στις εκλογές -αν και αυτό
γενικώς ελέγχεται.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ΛαΕ στον καιρό της -ως ομπρέλα του Αριστερού
Ρεύματος- έριξε τη δική της ζαριά και έχασε, γιατί
δε συσπείρωσε καν τις φυγόκεντρες δυνάμεις
του ΣΥΡΙΖΑ. Το μετέωρο βήμα της νεολαίας κατέληξε
στην εξωκοινοβουλευτική Αναμέτρηση, η -αρχικά
συνεργαζόμενη- Ζωή και ο Βαρουφάκης διάλεξαν
σόλο καριέρα και είχαν καλύτερη πορεία με προσωποπαγή
κόμματα, ενώ ο απλός κόσμος που γιόρταζε στο
δημοψήφισμα, πήγε σπίτι του να πενθήσει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ΛαΕ είχε πιασάρικο όνομα και σποτάκια,
τηλεοπτική παρουσία, το momentum της συγκυρίας, πατριωτικό
αέρα για το πιο συντηρητικό κοινό, πολιτικό
σχέδιο για GRexit, διεθνείς αναφορές -στο ξανθό γένος
του Πούτιν- και γενικώς μια σειρά θετικούς οιωνούς.
Αλλά δεν έπεισε κανέναν για την αξιοπιστία
της ή ότι πρεσβεύει κάτι άλλο από την καλή εκδοχή
- επανάληψη ενός πειράματος «ρεαλιστικής ανυπακοής»
που έσβησε σαν κούφιο πυροτέχνημα. Σε μια άλλη
συνθήκη, η ΛαΕ μπορεί να ήταν χρήσιμη σε έναν
πιο ενεργό ρόλο για ένα «σχέδιο Β», αλλά κατέληξε
σύντομα στο χρονοντούλαπο με τα αναχώματα
της ιστορίας, ψάχνοντας τι πήγε λάθος. Κι αυτή
είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ρόλο (βοηθού) κομπάρσου σε αυτό το έργο
είχε η ΑΡΑΣ, που ανέλαβε να καλύψει το εκκωφαντικό
κενό της ΛαΕ στους φοιτητές, για να καταλήξει
να λούζεται τις εθνικιστικές κορόνες για τη
Μακονία ή τις επαφές του Λαφαζάνη με κύκλους
της εκκλησίας. Συνέχισε την καριέρα της «δανεικής
νεολαίας» στον Βαρουφάκη, όπου προσκολλήθηκε
μαζί με τη ΛαΕ, δεν έσπασε όμως την κατάρα που
κουβαλούσε κάποτε η ΚΟΕ: ό,τι αγαπάει αυτή αργοπεθαίνει,
φυτοζωεί, δεν εκλέγεται στη Βουλή και ξαναρχίζει
από την αρχή, με άλλον ξενιστή. Αλλά δεν έχουν
ξεχάσει όλες οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -που
αναβοσβήνει σαν τον αστυνομικό- και των διασπασμένων
πολιτειών του εξωκοινοβουλίου το όνειρο μιας
εφόδου στη Βουλή. Δε θα τους «εμποδίζει» και
η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ αυτή τη φορά...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ΑΡΑΣ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως
συγκολλητική ουσία -με το όλον εξωκοινοβούλιο-
γιατί δρα από φυσικού της ως μπαρούτι. Και αν
εγκατέλειψε πρόθυμα αριστερίστικες ρίζες
και συνθήματα, δεν απέβαλε ποτέ την εαακίτικη
ψυχή, που ευφραίνεται με μπάχαλα και καφρίλες,
κινούμενη έτσι στο φάσμα ενός ιδιότυπου «τραμπούκικου
ρεφορμισμού» -κατά το «ένοπλος ρεφορμισμός»
που αποδόθηκε εύστοχα στην 17Ν για τις πασοκικές
της καταβολές. Όσα υγιή στοιχεία υπήρχαν σε
αυτόν τον χώρο, έφυγαν με τη διάσπαση της ΑΡΙΣ
και βρίσκονται πλέον στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Κλείνει η εξωκοινοβουλευτική παρένθεση, επιστροφή
με ένα μεταβατικό άλμα στη σοσιαλδημοκρατική
σκουριά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ΝΑΡ ή -για να μην μπερδευόμαστε- ΝεΑρ,
που θα μπορούσε να είναι και μια νέα εκδοχή της
ΕΑΡ κι ας μην έχει έναν Κύρκο (που δε φέρνει την
άνοιξη), έχει ακόμα μεγαλύτερο έλλειμμα αξιοπιστίας
και η διαφωνία της δεν πατά σε καμία απολύτως
πολιτική βάση -σε αντίθεση με τους υπουργούς
της κατοπινής ΛαΕ, όπου ήταν τουλάχιστον σαφές
πού διαχωρίζουν τη θέση τους, θέλοντας όμως
να κρατήσουν, αν γίνεται, τις θέσεις τους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Πολιτικά μιλώντας, η Ν(ε)ΑΡ και ο (όλος)
ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς αδιάφορος χώρος, που δεν
παράγει πολιτική -και ας διακήρυσσε το σύνθημα
της συνδιάσκεψης ότι επιστρέφει- παρά μόνο
πατατάκι, ωραία «συντροφική ατμόσφαιρα» και
μαχαιρώματα -σαν το στιλέτο του Τίτο πισώπλατα.
Εκτός και αν θεωρήσουμε ως «επιστροφή της πολιτικής»
τη δήλωση του Βίτσα ότι ο πολιτικός τους στόχος
δεν είναι ο σοσιαλισμός αλλά ο κομμουνισμός!
Πσςςς... Την ακούς νοερά με φωνή Γιάννου Παπαντωνίου
(</span><em><span class="tm6">για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι,
σύντροφοι!</span></em><span class="tm5">) και λες ότι αυτοί μολογάνε
μόνοι τους, χωρίς ξύλο και ΑΡΑΣ, πόσο φαιδροί
είναι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ουσιαστικά η Ν(ε)ΑΡ δεν έχει πρόγραμμα
-λαοκρατία- παρά μόνο μια γενική ιδρυτική διακήρυξη
με ξαναζεσταμένα υλικά. Και αυτή είναι ίσως
η μόνη της ελπίδα να επιβιώσει, όπως η αβάσταχτη
α-πολιτική ελαφρότητα του Κασσελάκη είναι
το βασικό ατού του για να επιπλεύσει και να γίνει
μια μέρα ίσως πρωθυπουργός.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το βασικό μειονέκτημα της νέας σοσιαλδημοκρατίας
(μια χαρά όνομα, αν εξαιρέσεις τους ηχητικούς
συνειρμούς με τη ΝΔ είναι ότι δεν έχει ως ατραξιόν
κάποιον μεγάλο πολιτικό αστέρα. Έχει όμως χίλιους
μικρούς (επίδοξους) βασιλιάδες-ήλιους, που φιλοδοξούν
να ανατείλουν και να βασιλέψουν όλοι μαζί, στον
ίδιο ουρανό -όπου θα κάνουμε έφοδο μαζί με τον
Βίτσα. Και βασικά θέλουν να βρουν τον ανατέλλοντα
ήλιο του ΠΑΣΟΚ και του Χάρη Δούκα, που ήταν καλεσμένος
στα εγκαίνια, πρώτο τραπέζι πίστα, για να μην
υπάρχει καμία διαφορά με το κόμμα του κυρ-Στέφανου
(θα το κάψουμε). Όπου λαλούν πολλά κοκόρια όμως
-για το κουμάντο στο κοτέτσι- αργεί να ξημερώσει
και ανατείλει εκείνη η μέρα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η Ν(ε)ΑΡ είναι η σοσιαλδημοκρατία του
αιώνα μας. Αν γινόταν ταινία, θα είχε τίτλο: μερικοί
το προτιμούν ξινισμένο και ξαναζεσταμένο.
Και αν πρέπει να βρούμε οπωσδήποτε διαφορές
με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο Κασσελάκης στήνει
ένα κόμμα-επιχείρηση, απολιτικό και προσωποπαγές,
«όπως Αμερική» -και ας πάει άπατο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Πρέπει όμως να έχει κανείς αμνησία για
να μη θυμάται: Πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο. Ποιος
κατάπιε αμάσητη την προσωπολατρία για τον
Αλέξη -που χωρίς αυτόν, δε θα τους ήξερε ο θυρωρός
της κεντρώας πολυκατοικίας τους. Ποιος νομιμοποίησε
τις λουδοβίκειες παρεμβάσεις -δεν ξέρω αν καταλάβατε,
αλλά ψηφίζετε ενάντια στην εισήγησή μου. Ποιος
δέχτηκε την εκλογή προέδρου από τη (νατοϊκή)
βάση με όρους ριάλιτι, μέλη του δίευρου και της
τελευταίας στιγμής. Στην τελική ποιος ψήφισε
μνημόνια, εφαρμοστικούς νόμους και ανήγαγε
το ΠΑΣΟΚ σε βασικό σύμμαχο. Κι όσοι τότε συναίνεσαν
με τη σιωπή τους, τώρα δε δικαιούνται δια να ομιλούν,
που θα έλεγε κι ο Μένιος -όχι ο Φουρθιώτης, άλλος
παλιότερος «σύμμαχος».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η Ν(ε)ΑΡ κάνει την αποτυχημένη ΛαΕ να φαντάζει
πολιτικός γίγας (στους γίγαντες) πολιτικής
αξιοπιστίας. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι σπουδαίο
επίτευγμα. Εφάμιλλο με τη νεκρανάσταση του
ΠΑΣΟΚ -που πέτυχε ο ίδιος χώρος. Να δούμε αν υπάρχει
κάποιος ικανός να πετύχει παρόμοιο άθλο για
τα ρετάλια της (πάλαι ποτέ) κυβερνώσας αριστεράς.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εδώ κανονικά ακολουθεί ανάλυση για
το Συνέδριο του ΝΑΡ. Αλλά καλύτερα να σφυρίξουμε
ημίχρονο και να το δούμε χωριστά, σε δεύτερο
μέρος -όπως στα παλιά αφιερώματα του ΛΣ στον
Αριστερισμό.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-8910698378459525692024-03-04T21:47:00.002+02:002024-03-04T21:47:41.864+02:00Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού<p>Βλέπεις ένα βιβλίο που έγινε διάσημο
αναδρομικά χάρη σε μια χολιγουντανή παραγωγή.
Και μια (επαν)έκδοση, που είναι σαν διαφήμιση
της ταινίας, με επιπλέον εξώφυλλο και τον Ντι
Κάπριο. Για να είμαι ειλικρινής, οι οιωνοί δεν
ήταν και οι καλύτεροι. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να
κρίνεις κάποιον από την εμφάνιση. Πόσο μάλλον
ένα βιβλίο!</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8f35xNp4f8rVKscMV66LPwyVRcbEINAH_Wn2y_7Ba0Qw2XD2T1ZYQtRLLRHIIvQ6tRv4pN5ZX0SO-fk_pnMdM4YfkL7PTxFL6w-xKsL-qps_P40Mk4nqNN9Rc18KGMJqJa67Sno-tZ4v_JlA-tdTSUH0THSJ8tN4buKNqMBd4ECl6tjRGLGnb1sEM8P5/s2576/killers_flower_moon_new_cover.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2576" data-original-width="1669" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8f35xNp4f8rVKscMV66LPwyVRcbEINAH_Wn2y_7Ba0Qw2XD2T1ZYQtRLLRHIIvQ6tRv4pN5ZX0SO-fk_pnMdM4YfkL7PTxFL6w-xKsL-qps_P40Mk4nqNN9Rc18KGMJqJa67Sno-tZ4v_JlA-tdTSUH0THSJ8tN4buKNqMBd4ECl6tjRGLGnb1sEM8P5/s320/killers_flower_moon_new_cover.jpg" width="207" /></a></div><br />Αν κάποιος δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται,
μπορεί να διαβάσει την παρουσίαση από <a href="https://www.politeianet.gr/books/9786185422011-grann-david-bibliopoleio-laburinthos-oi-dolofonoi-tou-anthismenou-feggariou-298281" target="_blank">το οπισθόφυλλο της έκδοσης</a> -που ευτυχώς έμεινε και στο νέο, γυαλιστερό εξώφυλλο.
Η ινδιάνικη φυλή των Οσέιτζ εξορίζεται στην
άκρη του πουθενά, που όμως είναι πλούσια σε κοιτάσματα
μαύρου χρυσού και δίνει τη σπάνια ευκαιρία
στους έσχατους να γίνουν πρώτοι -προσλαμβάνοντας
και λευκούς στη δούλεψή τους, σε μια τρομερή
ειρωνεία της ιστορίας- για να ανακαλύψουν πως
το χρήμα δεν τους φέρνει τελικά την ευτυχία,
αλλά άγρια αρπακτικά, ντυμένα φίλους, που βάζουν
στο μάτι τον θησαυρό τους και έχουν τις τοπικές
αρχές με το μέρος τους, σε μια ωραιότατη ομερτά
αλά αμερικανικά. Μέχρι που έρχονται οι Ομοσπονδιακές
αρχές να φωτίσουν την υπόθεση.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα «δημοσιογραφικό
μυθιστόρημα», όπου ο ερευνητής πατάει σε υπαρκτά
ντοκουμέντα, για να ξετυλίξει την αφήγησή του.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ρέουσα γραφή για
ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και ένα άκρως αξιόλογο
βιβλίο, που εκτός από την προφανή διάσταση του
ρατσισμού ενάντια στους ινδιάνους, δίνει τροφή
για σκέψη και προεκτάσεις, και μια σειρά ιστορικά
στοιχεία. Ακολουθούν σε κωδικοποιημένη μορφή
μερικές σχετικές σημειώσεις.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Στο πρώτο τέταρτο του περασμένου αιώνα,
η πρόδρομη μορφή του FBI ήταν μια ήσσονος σημασίας
υπηρεσία, γνωστή ως Γραφείο Ερευνών. Οι ιδρυτικές
αρχές και οι σκοποί του ήταν εμποτισμένοι στον
ρατσισμό και αυτό μας οδηγεί σε άλλη μια ιστορική
ειρωνεία, καθώς η γιγάντωση και η εδραίωσή του
ως ομοσπονδιακή αρχή βασίστηκε εν πολλοίς
στον μύθο και τη θετική αύρα από τη διαλεύκανση
μιας σειράς δολοφονιών, με θύματα Ινδιάνους
Οσέιτζ και έντονο άρωμα συγκάλυψης και διαπλοκής
από τις τοπικές αρχές. Ο δαιμόνιος -και αντικομμουνιστής
ολκής- Χούβερ πάτησε στην πολύ καλή δουλειά
ενός πράκτορά του, για να δημιουργήσει έναν
τεράστιο, πολυπλόκαμο οργανισμό, και να παραμείνει
επικεφαλής του επί πολλές δεκαετίες, μέχρι
τον θάνατό του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Είναι εντυπωσιακό ότι την ίδια εποχή
στην επικράτεια των ΗΠΑ επιβίωναν σημαντικά
κατάλοιπα μορφών πολιτοφυλακής και μια σχετική
παράδοση συλλογικής αυτενέργειας για την επίλυση
τέτοιων υποθέσεων, που βασιζόταν στην εδραιωμένη
δυσπιστία ενάντια στην κεντρική κρατική αστυνομία
και τον ρόλο της -μέχρι που οι ντόπιες εγκληματικές συμμορίες άρχισαν να φαντάζουν ως χειρότερη απειλή
και μεγαλύτερο κακό από το ίδιο το κράτος! Σε
αυτό το έδαφος άρχισε από νωρίς να ανθεί η «ιδιωτική
πρωτοβουλία» με πρακτορεία ντετέκτιβ, που
στρατεύτηκε από νωρίς ενάντια και στο εργατικό
κίνημα της εποχής.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">-Η βία δεν είναι μόνο η μαμή της ιστορίας
-για τις επαναστάσεις- αλλά και αδερφάκι της
εξουσίας που επιβάλλεται θέλοντας να διαιωνίσει
την ισχύ της. Γνωρίζουμε πως στη θεωρία ένας
νέος τρόπος παραγωγής δεν επιβάλλεται με τη
βία, αλλά μόνο όταν ωριμάσουν οι συνθήκες εμφάνισης
και εδραίωσής τους, για να επιβληθούν με «φυσικό»,
οικονομικό τρόπο. Η ιστορία επέκτασης του καπιταλισμού
εκτός Ευρώπης, ωστόσο, είναι δεμένη με βία, αίμα
και μια σειρά φρικιαστικών εγκλημάτων. Όσοι
Ινδιάνοι είχαν την «κακοτυχία» να ζουν σε έναν
τέτοιο ευλογημένο τόπο, με άπειρο φυσικό και
ορυκτό πλούτο, βίωσαν στο πετσί τους τα καλά
του «εκπολιτισμού» και είχαν να επιλέξουν
εκβιαστικά μεταξύ του αφανισμού και της ενσωμάτωσης,
που γινόταν κατά κανόνα με βία και όχι επειδή
υπέκυψαν στα θέλγητρα και τις ανέσεις της ζωής
των χλομών προσώπων.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Γνωρίζουμε επίσης πως το Κράτος του
Ισραήλ είναι εκ γενετής προϊόν εποικισμού
και βίαιης εκτόπισης των Παλαιστίνιων, που έχει εμφυσήσει αντίστοιχη νοοτροπία σε μεγάλο μέρος
-πλειοψηφικό ίσως- του «περιούσιου λαού». Αντιστοίχως,
η ιστορία του κράτους των ΗΠΑ, της χώρας του ονείρου
και των ευκαιριών, είναι συνυφασμένη με τον
ρατσισμό και τη δουλοκτησία, τον αποκλεισμό
και το ξεζούμισμα των ντόπιων φυλών, την αποικιακή
τύπου εκμετάλλευση των λαών που ζούσαν ειρηνικά
πριν καταφτάσει η «λευκή μάστιγα» να τους «εκπολιτίσει».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μπορεί η ανακάλυψη του «Νέου Κόσμου»
να σηματοδότησε το πέρασμα σε μια νέα εποχή
και το κράτος των ΗΠΑ να είναι προϊόν της καπιταλιστικής
περιόδου, χωρίς φεουδαρχικά βαρίδια... Η βαρβαρότητα
όμως είναι καταστατική, ιδρυτική αρχή του. Τα
εγκλήματα που το συνοδεύουν, από τα πρώτα κιόλας
βήματά του, δεν είναι κατάλοιπο του «σκοτεινού
Μεσαίωνα» (που είναι παρεξηγημένη-συκοφαντημένη
περίοδος, ιδωμένη κυρίως από την οπτική της
αστικής ιστοριογραφίας), αλλά είναι δεμένα
με το κυνήγι του κέρδους και την άγρια επέλαση
των καπιταλιστικών σχέσεων.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αυτές οι τελευταίες εισάγουν βίαια
τον θεσμό της ατομικής (βασικά, ιδιωτικής) ιδιοκτησίας,
που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον κοινοτικό
τρόπο ζωής των ινδιάνων. Αλλά οι κατακτητές
δε δείχνουν καμία ανοχή και δεν αφήνουν περιθώρια
επιλογής σε όποιον δεν ασπάζεται τις αξίες
τους. Το παράδειγμα του ινδιάνου φύλαρχου, που
έλεγε πως δε χρειάζεται τίποτα γιατί τα προσφέρει
όλα απλόχερα η φύση, είναι ίσως κάπως απλοϊκή,
εξιδανικευτική αντίληψη, αλλά σαφώς αντιπροσωπευτική
ενός τρόπου σκέψης, που στην πράξη απαγορεύτηκε
δια της βίας. Η περιβόητη «Γη της Ελευθερίας»
είναι τέτοια μόνο για τους επιτήδειους κερδοσκόπους.
Τους προσφέρει ασυλία και παντελή έλλειψη
περιορισμών για να θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό
του κέρδους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αυτά είναι ίσως γνωστά, αλλά η μέση φαντασία
δεν υποψιάζεται καν την πραγματικότητα. Οι
Ινδιάνοι εξορίζονται σε άγονα μέρη, πρέπει
να υποταχθούν και να αφομοιωθούν με κάθε τρόπο.
Το εξωφρενικό, όμως, είναι ότι ακόμα και όταν
αποκτούν περιουσία από σπόντα, με τα κοιτάσματα
πετρελαίου που βρέθηκαν στον τόπο εξορίας
τους στην Οκλαχόμα, οι Οσέιτζ δεν αποκτούν δύναμη
και δικαιώματα ή έστω την ιδιότητα του πολίτη.
Αντιθέτως, αντιμετωπίζονται ως ανήλικα όντα,
που δεν έχουν ώριμη κρίση για να διαθέσουν </span><strong><span class="tm6">τα δικά τους χρήματα</span></strong><span class="tm5">. Το κράτος ορίζει «δικαστικούς συμπαραστάτες»,
που πρέπει να συναινέσουν για το παραμικρό
έξοδο και ουσιαστικά διαχειρίζονται την περιουσία
των Ινδιάνων, βρίσκοντας προφανώς και διάφορες
ευκαιρίες να καρπωθούν ένα μεγάλο μέρος της
ή και το σύνολό της.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Σε αυτό το έδαφος προκύπτουν οι δολοφονίες
των μελών της φυλής. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόλις
εκατό χρόνια πριν, στη διαφημισμένη «χώρα της
ελευθερίας», την ίδια περίοδο που ο δυτικός
τύπος έφριττε πχ για τα «εγκλήματα των μπολσεβίκων»
στη Ρωσία, αφού δεν έβρισκε κάτι πιο κοντινό
για να εκφράσει τις ευαισθησίες του για τα ανθρώπινα
δικαιώματα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο πράκτορας του Γραφείου Ερευνών δε
βρίσκει την αλήθεια γιατί έχει μαγικές ικανότητες,
αλλά γιατί φτιάχνει μια έμπιστη ομάδα και αναζητά
αυτό που οι υπόλοιποι γνώριζαν αλλά συγκάλυπταν,
διαπλεκόμενοι με τον ισχυρό λευκό κτηματία,
που -ω τι έκπληξη- παρίστανε τον μεγάλο φίλο των
Ινδιάνων. Δεν είναι θέμα ικανών και τίμιων προσώπων,
αλλά κατεξοχήν δομικό. Η ιστορία όμως δε σταματά
εκεί, καθώς η αλήθεια είναι σχετική, όχι με τη
φιλοσοφική, αλλά με τη δικαστική έννοια, όπου
σημασία έχει τι μπορείς να αποδείξεις. Η νομική
απόδειξη της ενοχής των κατηγορούμενων περνάει
από σαράντα κύματα, αλλά η κάθαρση δεν έρχεται
ποτέ και οι ένοχοι αποφυλακίζονται μετά από
κάποια χρόνια, ενώ αρκετοί φόνοι παραμένουν
μέχρι σήμερα ανοιχτοί φάκελοι, που δεν έχουν
διαλευκανθεί.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εκτός από το βασικό θέμα της αφήγησης,
ο ερευνητής δίνει πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες
πληροφορίες, που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα. Από
την εξιστόρηση των γεγονότων που βλέπουμε
στις κλασικές κινηματογραφικές σκηνές από
το «κυνήγι γης» με τις άμαξες και τους πιονέρους
που ονειρεύονται ένα νέο ξεκίνημα -και όπου
επικρατεί ο απόλυτος νόμος του ισχυρού. Ως την
ιστορία που κρύβεται πίσω από το ξακουστό Ma Baker,
των Boney M...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVgiNKprk8gF8viC9cdFZ4nPDp7IShLm0iFpSdJFLilHsZuJB5DFs6oq5vYnpemiryAwFiZHdhNlBU3-Tfpoegu0nQTzloxfN9tpuIFaSUwW_DX3NI_Jc5kCKn_jjLmPkPe30Unw879Q4ugdnxFQijainbzsiufWYFi2esh7oiKwn9Ix0VfHlJVz4f5wOv/s2048/412819825_1490988924807334_6200889159776800937_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVgiNKprk8gF8viC9cdFZ4nPDp7IShLm0iFpSdJFLilHsZuJB5DFs6oq5vYnpemiryAwFiZHdhNlBU3-Tfpoegu0nQTzloxfN9tpuIFaSUwW_DX3NI_Jc5kCKn_jjLmPkPe30Unw879Q4ugdnxFQijainbzsiufWYFi2esh7oiKwn9Ix0VfHlJVz4f5wOv/s320/412819825_1490988924807334_6200889159776800937_n.jpg" width="240" /></a></div><br />Επιμύθιο<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο βασικός λόγος που πήρα το βιβλίο είναι
ότι για την κε του μπλοκ είναι μάλλον πιο εύκολο
να βρει χρόνο και συγκέντρωση για να αντιμετωπίσει
400 σελίδες στο χαρτί, παρά 3,5 ώρες σε μια οθόνη. Τελειώνοντας
το βιβλίο ένιωθα γεμάτος και είχα την απορία
τι από όλα αυτά κατάφερε να χωρέσει ο Σκορτσέζε
σε 200 λεπτά. Για κάποιους το τελικό αποτέλεσμα
ήταν άρτιο, για άλλους όχι -και για πολλούς κάτι
ενδιάμεσο. Για μένα ήταν απλά η επιβεβαίωση
ενός χρυσού κανόνα. Νόμος είναι το δίκαιο του
εργάτη. Και ότι ένα βιβλίο είναι πάντα καλύτερο
από την τηλεοπτική-κινηματογραφική μεταφορά.
Νόμος! Κι αν κάποιος θέλει να βρει οπωσδήποτε
μια εξαίρεση, μπορεί να πιάσει το Babylon Berlin. Αλλά αυτό
είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης...</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-87398522279008831452024-02-29T00:13:00.003+02:002024-02-29T00:13:57.956+02:00Το μαύρο και το κόκκινο <p>Ένας χρόνος μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Η γη έκανε μια πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο. Το επίπεδο του σιδηρόδρομου παραμένει πίσω από τον ήλιο. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Πολλούς αγώνες, πολλές απεργίες, πολλές θυσίες –όχι σαν αυτές στα Τέμπη, όπου αλλάζουν όνομα τα εγκλήματα, στην πολιτεία του μαύρου, του βούρκου, της σαπίλας. Το πιο βαθύ σκοτάδι, όμως, είναι λίγο πριν τη χαραυγή του νέου κόσμου, που θα τους πνίξει στα σκατά που μας βουλιάζουν τώρα. Και οι διαδηλώσεις σαν τις σημερινές είναι οι πρώτες λάμψεις που δείχνουν το μέλλον.</p><p>Ίσως κάποτε –πολλά χρόνια μετά, σε μια άλλη κοινωνία- να τα θυμόμαστε όλα αυτά με ένα πικρό χαμόγελο. Της μαύρης νύχτας τα καμώματα... Τώρα γελάνε αυτοί στα μούτρα μας και διασκεδάζουν στην επιτροπή της Βουλής. Και αν είναι να στερέψουν τα δάκρυα, δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί. Να μην τα σκεπάσει η λήθη και το τσιμέντο που έριξαν. Να μην τσιμεντώσουν τη συλλογική μνήμη, για να οχυρώσουν την εξουσία τους.</p><p>Στο βαθμό που το καταφέρνουν, συναντάμε μικρές σκηνές καθημερινού φασισμού. Όχι γιατί ψήφισαν 41%, δυο φορές, στον απόηχο του εγκλήματος, βάζοντας και τα δικά τους δακτυλικά αποτυπώματα. Αλλά γιατί έγινε η απάθεια συνήθειά μας/τους. Τα κτήνη πατάνε πάντα στην αποκτήνωση, για να επικρατήσουν. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους παραμένει ο άνθρωπος που δεν έχει ξεχάσει να στέκεται περήφανος στα δυο του πόδια.</p><p>Οι κρατούντες κάνουν το άσπρο μαύρο, μαζί με τις ζωές μας. Θάβουν την αλήθεια, μαζί με τα άλλα θύματα. Μαυρίζουν όνειρα, νιάτα, μανάδες, τα ρούχα τους, την ανάσα τους. Ρουφάνε κάθε ελπίδα και κάθε χρώμα, σαν μαύρη τρύπα. Μας προσφέρουν αντίδωρο μια πολύχρωμη μαυρίλα, για να ξεχνιόμαστε –και βασικά να ξεχνάμε. Κάποτε η Γώγου έγραφε στίχους «προς υπεράσπιση του μαύρου». Τώρα αυτοί ξεγράφουν ζωές «προς τη συγκάλυψη της μαυρίλας».</p><p>Ένα χρόνο και μια περιφορά της Γης μετά, περιφέρουμε τα σαρκία μας και ζούμε από καθαρή τύχη, σε μια αέναη περιφορά, σαν Επιτάφιος διαρκείας, για μια ζωή εν τάφω. Η πόλη μοιάζει γενικώς, τάφος οικογενειακός. Και τα απλά ερωτήματα αναζητούν απάντηση. Πώς φέρονται στους χαροκαμένους συγγενείς; Τι μετέφερε το εμπορικό τρένο; Τι δικαιοσύνη αποδόθηκε; Τι έχει αλλάξει έναν χρόνο μετά; Τι διόρθωσαν στο ενδιάμεσο; Έχουμε ασφαλή δρομολόγια; Έχουμε σηματοδότηση και τηλεδιοίκηση; Ασφαλείς διαβάσεις και υπόγειες ράγες μες στις πόλεις; Έχουμε τελειώσει με τις χειροκίνητες μπάρες;</p><p>Δεν είναι μόνο ότι ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με όρους του περασμένου αιώνα και ότι είναι δεκαετίες πίσω. Είναι ότι μια ευθεία σύγκριση, σε «απόλυτες τιμές» δείχνει πως πριν από 20 χρόνια, είχαμε φτηνότερες υπηρεσίες και ολοκληρωμένα δίκτυα –ως τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Χωρίς παρακάμψεις και χρονοβόρες ανταποκρίσεις με πούλμαν. Αλλά μας έχουν πείσει πως η ιδιωτικοποίηση είναι το κλειδί για μια ορμητική ανάπτυξη, χωρίς φραγμούς –κυρίως ηθικούς. Αυτά που λες τα νέα της «τελευταίας Σοβιετίας της Ευρώπης»…</p><p>Στείλε όταν φτάσεις…</p><p>Η αθάνατη ελληνίδα μάνα, λένε κάποιοι. Με τα θνητά παιδιά όμως. Σε μια πολιτεία που τα σκοτώνει κάθε μέρα –ενίοτε κυριολεκτικά. Που γεννά φόβο και απελπισία, σε αστείρευτες ποσότητες. Κανείς τους δε βάζει στο κάδρο την «αθάνατη ελληνική πολιτεία», τη μάνα κάθε εγκλήματος, που τα καλύπτει όλα, σαν παιδιά της.</p><p>Ντροπή; Να νιώσουν ντροπή; Σιγά μην κοκκινίσουν. Σκέτη μαυρίλα. Δεν ντράπηκαν για τους νεκρούς, για τα ψέματα, τη συγκάλυψη. Θα νιώσουν τώρα ντροπή για τα χημικά ενάντια στις διαδηλώσεις; Ντροπή που έκαναν τους μπράβους της Hellenic Train και έκλεισαν τον δρόμο με κλούβες; Που ζητάνε βουβό τρόπο, για να μη σπάσει το τείχος της σιγής νεκροταφείου που επέβαλαν –στην κυριολεξία;</p><p>Και ας μην ξεχάσουμε τους επίσημους χορηγούς του μαύρου. Την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και τις διοικήσεις των Εργατικών Κέντρων, που δεν έκαναν κάτι για τα μάτια του κόσμου. Δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να αντιδράσουν όταν έγινε το έγκλημα, θα το κάνουν τώρα, στην επέτειο; Η ΓΣΕΕ γιορτάζει τον έρωτά της με τα αφεντικά κάθε μέρα, δεν έχει ανάγκη από επετείους να το αποδείξει.</p><p>Υπό άλλες συνθήκες, θα γράφαμε για άλλα πράγματα, σοβαρά ή πιο ανάλαφρα.</p><p>Για τις μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα. Για τις απογευματινές συγκεντρώσεις στον σταθμό των τρένων, σε Αθήνα και Σαλονίκη. Για την τρομερή, υποβλητική ατμόσφαιρα στο ένα λεπτό σιγής. Για τη δύναμη που έχει η σιωπή, όταν σπάει το τείχος της αφωνίας. Για τους ορφανούς ροζ παράγοντες, τύπου Μηταφίδη, που έμειναν ξεκρέμαστοι από την ΓΣΕΕ –ή από τον Κασσελάκη. Για τις συγκεντρώσεις που πρακτικά ενώθηκαν σε μια τεράστια πορεία –στη ΛΔ του Βορρά τουλάχιστον. Για τα οργισμένα συνθήματα στα πλακάτ, όπου δεν υπήρχε χώρος για «πολιτική ορθότητα». Για το σύνηθες κουκλοθέατρο με τους άλλους μαύρους –με τις κουκούλες. Για το αποτέλεσμα στο ΣΜΤ, όπου το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ή για τον τζάμπα μάγκα που πήγε να κόψει την πορεία και να περάσει μέσα της, χωρίς τρίκυκλο, βρήκε όμως μπροστά του την Καλαντίδου, να πέφτει στο παρμπρίζ και να του λέει: «Πάτα με…». Για την αναγκαιότητα να σπάσει το απόστημα της ΓΣΕΕ. Και για τη δυνατότητα να προχωρήσουμε χωρίς αυτό, που φάνηκε και σήμερα.</p><p>Αυτά όμως μικρή σημασία έχουν. Αυτό που μετράει είναι το μαύρο που μας πλακώνει. Και η ελπίδα που θα το τσακίσει. Και αυτή η ελπίδα έχει πάντα, υποχρεωτικά και νομοτελειακά, χρώμα κόκκινο. Όπως σήμερα...</p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-2475508889571155112024-02-27T11:21:00.001+02:002024-02-27T11:21:51.616+02:00Τιναφτόρε; - Της Κακομοίρας...<p>Ένα παλιό ανέκδοτο, του οποίου η γονεϊκότητα
1 αποδίδεται στο Λαϊκό Στρώμα, πάει ως εξής.<br />Τι
είπε ο Γκόρμπι, στο κλείσιμο του τελευταίου
συνεδρίου του ΚΚΣΕ;<br />-...<br />-<i>Σύντροφοι, διαλυόμαστε...</i></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Που είναι η κλασική λικβινταριστική
ατάκα που κλείνει κάθε φορά τις πορείες μας,
αν και κανείς δε φανταζόταν πως αυτή των μπολσεβίωκν
θα κρατούσε 74 χρόνια, μια ζωή ολόκληρη -και έναν
σύντομο εικοστό αιώνα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τα πρακτικά εκείνου του Συνεδρίου -που
ήταν το 28ο και ήταν λίγο μετά την πτώση του τείχους
και λίγο πριν την υποστολή της κόκκινης σημαίας
από το Κρεμλίνο- κυκλοφόρησαν από τη Σύγχρονη
Εποχή το 1990, με τίτλο «για έναν ανθρώπινο, δημοκρατικό
σοσιαλισμό», βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του
ΚΚΕ Εσ., της ΔΗΜΑΡ και λοιπών σοσιαλδημοκρατικών
δυνάμεων. Ένα καλτ διαμάντι στην υπηρεσία της
αντεπανάστασης, που ωστόσο δε συνέπεσε ακριβώς
με την οριστική ταφόπλακα στη Σοβιετία που
γνωρίσαμε. Πάει να πει ότι σε εκείνο το Συνέδριο
μπορούσες να βρεις τα πάντα, ακόμα και κομμουνιστές
-για να παραφράσουμε τον Ραφαηλίδη, που παρέφραζε
συχνά τον μαρξισμό- που πίστευαν ακόμα ότι μπορούσαν
να ανατρέψουν τα δεδομένα που οδηγούσαν στις
ανατροπές. Κι αν μας φαίνεται περίεργο, ας σκεφτούμε
πως υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ειλικρινά
ότι η αριστερά θα θριαμβεύσει με τον Κασσελάκη...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λοιπόν, το «σύντροφοι διαλυόμαστε»
είναι κάπως εσωτερικό -αλλά όχι του Εσ.- αστείο
του κινήματος -αλλά όχι του ΠαΣοΚ- που το καταλαβαίνουν
μόνο όσοι κατεβαίνουν συχνά στις πορείες -δηλαδή
ένας μάλλον στενός κύκλος- και μένουν ως το τέλος
-χωρίς να στρίβουν στο Χίλτον ή πριν τα λουλουδάδικα,
όπως ο Τσίπρας και ο Κασσελάκης στο Πολυτεχνείο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι όμως, στην εποχή μας διαδηλώνει άπειρος
κόσμος -γεμάτος απειρία-, εργάτες, αγρότες, φοιτητές
και όχι μόνο. (Κι είναι αλήστου μνήμης οι υπολογισμοί
και οι εκτιμήσεις μιας γκρούπας -που κατάλαβε
εγκαίρως ότι μπορεί πιο εύκολα να γίνει σελίδα
στο διαδίκτυο, παρά σοβαρή οργάνωση-: τόσες πλάκες
και τόσα τ.μ. στο Σύνταγμα, τόσους χωράει η πλατεία,
πόσες χιλιάδες θέλουμε για επαναστατική κατάσταση;
Να βρεθεί ο άγνωστος ΧΙ κι οι γνωστοί άγνωστοι).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά αν είναι έτσι, πόθεν (έσχες) προκύπτει
το ρημάδι το 41%; Αφενός, γιατί βράζουν και διαδηλώνουν
και κάποιοι γαλάζιοι ψηφοφόροι. Αφετέρου γιατί
κάποιοι ροζ ψηφοφόροι νομίζουν πως αρκεί να
τραγουδήσουν ή να γράψουν στον τοίχο τους «Μητσοτάκη
γαμιέσαι» για να ρίξουν μια κυβέρνηση -και μετά
απορούν γιατί δεν πέφτει. Και τρίτον -και βασικότερον-,
αρκεί να ρίξεις μια ματιά στους βασικούς αντιπάλους
της ΝΔ, για να λυθεί κάθε απορία.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW38NjTJpQwVjBBE9tOlKZWOJ_rVnWOaJqwDIsI9XJe1RmQzKr9DhgZfqXs2_qg5eRc09lrV-YQbuk-ttKP9sl8vIexAWnc66qsuc19Pu3hfQxEDzn8JK9JrcuS9qk8xMvJf7R-iNwMoYQLlAVLGqHvvGHt4cAiTMPTG85Wc78lO9em0mw4rAQRHqMsuLF/s680/GHL_tojXoAALBRk.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="680" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW38NjTJpQwVjBBE9tOlKZWOJ_rVnWOaJqwDIsI9XJe1RmQzKr9DhgZfqXs2_qg5eRc09lrV-YQbuk-ttKP9sl8vIexAWnc66qsuc19Pu3hfQxEDzn8JK9JrcuS9qk8xMvJf7R-iNwMoYQLlAVLGqHvvGHt4cAiTMPTG85Wc78lO9em0mw4rAQRHqMsuLF/s320/GHL_tojXoAALBRk.jpg" width="320" /></a></div><br />Στο τελευταίο (;) συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ,
λοιπόν, έπρεπε να βγει στο τέλος ο πρόεδρος και
να κλείσει με την ατάκα: σύντροφοι διαλυόμαστε
-αρκεί να την διάβαζε σωστά από το ότο-κιου- κι
οι κλακαδόροι του από κάτω να παραληρούν, διαλυμένοι
από ενθουσιασμό. Κι αν είχε μερακλή λογογράφο,
θα θυμόταν τη χτεσινή επέτειο της μυστικής
έκθεσης του Νικήτα στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και
θα είχε μια ειδική ομιλία για τα εγκλήματα του
Τσίπρα -ότι δηλαδή δεν τον στηρίζει-, κηρύσσοντας
την έναρξης της «απαλεξοποίησης».<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Επιχειρείς να πιάσεις σοβαρά το κόμμα
του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό μοιάζει με επιχείρηση
-που βουλιάζει. Θέλεις να κάνεις πολιτική κριτική,
αλλά το μόνο που σου έρχεται στο νου είναι το
«μεγάλο μας τσίρκο», με παλιάτσους, ακροβασίες
και θηρία, ανήμερα για την εξουσία -που θα τους
ξανάρθει ανήμερα του Αγίου Ποτέ. Αν και μια σφισσα
λέει πως ο Κασσελάκης πιάνει τέτοια επίπεδα
γελοιότητας, που είναι αδύνατο να μη βγει πρωθυπουργός
-μέχρι τώρα όποιον μας κάνει να γελάμε, τον έχουμε
λουστεί κιόλας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει
το να δίνεις υλικό στη σάτιρα από το να κλέβεις
το ψωμί των κωμικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ -που ούτως ή άλλως
δεν είχε ποτέ μία μόνο γραμμή- την έχει αφήσει
έτη φωτός πίσω και δεν την βλέπει καν. Η σκηνή
όπου φεύγουν οι εκλογές (προέδρου) που μένουν,
που φεύγουν είναι βγαλμένη από τον μπακαλόγατο
Ζήκο:<br /></span><i>-Μαλώνες, ρε; Μαλώνεις; Κάνεις εκλογές;<br />-Βρείτε μου αντίπαλο. (Μη με αφήνεις, κράτα με).<br />-Μάλωσε μονάχος, δε μαλώνω εγώ. Τον εξευτέλισα...</i></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW48LX5kQr5RZuD0R-x9VONUQt2XB50l3xBafIOA5fPIQvNFMa5kWcaI6tx9WmPmXxrx3kbI9mmWnyMBZqjyusQHN_BfbX1Bi4OpFJ9M9n7zSuDhMbGStji1dcjmpbXodv9P_uh0tog79Zm5ZTVt3HrpMoLGetEZemWBQZ5rnoRwWMvppQCb-bxWO0iyFA/s456/vlcsnap-2019-07-16-17h37m43s483.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="456" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW48LX5kQr5RZuD0R-x9VONUQt2XB50l3xBafIOA5fPIQvNFMa5kWcaI6tx9WmPmXxrx3kbI9mmWnyMBZqjyusQHN_BfbX1Bi4OpFJ9M9n7zSuDhMbGStji1dcjmpbXodv9P_uh0tog79Zm5ZTVt3HrpMoLGetEZemWBQZ5rnoRwWMvppQCb-bxWO0iyFA/s320/vlcsnap-2019-07-16-17h37m43s483.png" width="320" /></a></div><br />Η ταινία λεγόταν «της Κακομοίρας», που
θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του συνεδρίου
και να διανέμεται με ποπ κορν και αστικό πατατάκι
Νευροκοπίου. Ένα συνέδριο όπου με το ζόρι έβρισκες
(συμ)μέτοχους, αλλά το φιλοθεάμον κοινό που έμπαινε
για χάζι, έριξε το σάιτ της Αυγής, που δεν είχε
ποτέ τόσο πολλούς αναγνώστες, για να ξέρει πώς
να διαχειριστεί το πλήθος.<div><div><br /></div><div>Όσοι επέλεξαν τότε να φυλάνε Θερμοπύλες, ενάντια στον Εφιάλτη (της μετάλλαξης) και τους Αθάνατους (οπορτουνιστές μιας χρήσης, που σβήνουν σαν διάττοντες αστέρες στον βάλτο αλλά ποτέ δε λιγοστεύουν), σήμερα μπορεί να νιώθουν δικαιωμένοι από τις εξελίξεις («αν αυτό είναι η ανανέωση…» για να παραφράσουμε έναν τίτλο του Λεβί). Και κάπως ανακουφισμένοι –που γλιτώσαμε από της ανανέωσης τα δόντια. Και ίσως λίγο απορημένοι: αυτό δηλαδή είναι το ανώτατο (δηλαδή κατώτερο) στάδιο του ολισθηρού κατήφορου του οπορτουνισμού; Ή είναι γνήσια αστική σαπίλα, χωρίς άλλοθι, που κατακτά νέα βάθη, τρυπώντας τον πάτο του βαρελιού;</div><div><br /></div><div>Και τα ερωτήματα παραμένουν:</div><div>-Υπάρχει αντίπαλο δέος στη γελοιότητα Κασσελάκη ή δε χρειάζεται αντίπαλο για να πέσει στον γκρεμό; Έχει συμβούλους, ανθρώπους να τον αγαπάνε έστω, να του πούνε πως όλο αυτό είναι απροσμέτρητα γελοίο ή αυτός ήταν ο στόχος εξ αρχής; Και ποιον χαρακτηρίζει τελικά το γελοίον του πράγματος, αν όχι αυτούς που το δέχονται και το νομιμοποιούν; Και τι άλλοθι έχουν όσοι πατάνε τώρα φρένο στον κατήφορο, ενώ είχαν ακολουθήσει πρόθυμα όλη τη διαδρομή μέχρι σήμερα;</div><div><br /></div><div>Τι είναι χειρότερο άραγε; Να έχεις έναν ηγέτη που πετάει βατράχια καρά ριπάς και βασανίζεται με τα ελληνικά όσο ο Αλέξης με τα αγγλικά; Ή οι κλακαδόροι στο κοινό και το Χ, που παραληρούν για την ευφράδεια του ηγέτη, που μιλάει… «εκτός κειμένου», ενώ τα διαβάζει από το ότο-κιου –και αυτό με λάθη;</div><div><br /></div><div>-Μπορεί να επαναληφθεί η φάρσα σαν κωμικο-τραγωδία; Μπορεί να την πατήσει ο Τσίπρας με τον Κασσελάκη, όπως την είχε πατήσει κάποτε ο Αλαβάνος με τον νεαρό Αλέξη, πιστεύοντας πως θα τον έχει του χεριού του, προεδρική μαριονέτα χωρίς άλλες φιλοδοξίες; Θεωρητικά το σχέδιο ήταν να μπει ο Στέφανος για να καθαρίσει το τοπίο από τα βαρίδια της εσωτερικής αντιπολίτευσης και να επιστρέψει ο «μεγάλος». Αλλά στο ενδιάμεσο απέκτησε δικό του σχέδιο, άσε που μπορεί να αδειάσει το κόμμα από στελέχη και ψηφοφόρους.</div><div><br /></div><div>-Θα φτάσει ομαλά στις ευρωεκλογές αυτή η ωραία ατμόσφαιρα; Κι αν ναι, υπάρχει περίπτωση να κάνει την ανατροπή και να μην καταποντιστεί; Μπορεί να αντέξει και να ορθοποδήσει ένα κόμμα που δεν είχε ούτε έφτιαξε ποτέ τους δεσμούς και κυρίως τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ (πχ στην τοπική διοίκηση ή τη ΓΣΕΕ, ακόμα και αν αυτονομήθηκαν στο ενδιάμεσο, κοιτώντας προς άλλους χώρους); Εν τέλει, υπάρχει ζωτικός χώρος σήμερα στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο εν γένει για το χρεοκοπημένο σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, που περνά υπαρξιακή κρίση;</div><div><br /></div><div>-Θα διεμβόλιζε (περαιτέρω) το Κόμμα αυτό το σαπιοκάραβο –που όπως και οι πειρατές στο Αστερίξ, δε χρειάζονται πολλή βοήθεια απέξω για να βουλιάξουν μόνοι τους- αν είχε διαφορετική θέση για τα ομόφυλα και την τεκνοθεσία; Πόσο θα επηρεαστεί η επικοινωνιακή δυναμική του από το πιθανό(τατο) ξενέρωμα του Luben με όλα αυτά; (Θέτω ουδέτερα και δημοσιογραφικά τα ερωτήματα, λέγοντας «διαφορετική» θέση –και όχι πχ καλύτερη- και χωρίς να παίρνω θέση στον ανοιχτό δίαυλο με το Λούμπεν που έκανε τον ΓΓ ποπ-είδωλο με ατάκες).</div><div><br /></div><div>Και μια πιο σοβαρή κατακλείδα.</div><div><br /></div><div>Όλα αυτά θα ήταν εξόχως διασκεδαστικά, αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνα, κυρίως για την τάση που προδιαγράφουν. Η αστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωθεί προ πολλού. Τώρα παρακολουθούμε –με κομμένη την ανάσα από το ποπ-κορν- το επόμενο στάδιο. Αυτό έχει σαφή στοιχεία αμερικανιάς, με συλλογικές διαδικασίες που ξεπέφτουν στο επίπεδο τηλεοπτικού σόου και ριάλιτι, με πολιτικό ήθος που δε θα είχε πολλά να ζηλέψει από τον Τραμπ και το σινάφι του.</div><div><br /></div><div>Μα πάνω απ’ όλα, το στάδιο αυτό έχει απολίτικα στοιχεία μιας «μετα-πολιτικής», όπου τα κόμματα γίνονται ένα είδος επιχείρησης, με αφεντικό, υπαλλήλους και καταναλωτές, με τη διοίκηση να απευθύνεται με ερωτηματολόγια στο κοινό και να το ρωτά «τι θέλετε να αλλάξει ο ιδιοκτήτης στην επιχείρησή του» - τσιφλίκι του.</div><div><br /></div><div>Η οποία επιχείρηση μπορεί να φουντάρει σύντομα, αλλά θα έχει ανοίξεις νέους ορίζοντες στον δρόμο του –κάποτε επάρατου- μπερλουσκονισμού –πριν ανακαλύψουμε την αύρα της «εθνικής αστικής τάξης» και την κατάργηση των τάξεων γενικώς, εν μέσω καπιταλισμού.</div><div><br /></div><div>Στην τελική, το νομικό πλαίσιο βάζει απλώς ασυμβίβαστο για προέδρους κομμάτων και ιδιοκτήτες ξένων επιχειρήσεων. Δεν έχει πρόβλημα με το κόμμα του Κόκκαλη και άλλων, ούτε με κόμματα-επιχειρήσεις και τις πολιτικές μπίζνες του εκάστοτε Κασσελάκη, που πλέον ευδοκιμεί ως είδος σε όλους τους χώρους του αστικού πολιτικού φάσματος, θυμίζοντας την πολυφωνία των σούπερ-μάρκετ σε προϊόντα.</div><div class="mail-message expanded" id="m#msg-a:r4603453948990517948" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><div class="mail-message-footer spacer collapsible" style="height: 0px;"></div></div></div>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-61318512003961396512024-02-25T09:22:00.000+02:002024-02-25T09:22:16.277+02:00Η κάθοδος των μυρίων<p><em><span class="tm6">Τι τα θέλουμε τα όπλα, τι τα θέμε τα Ραφάλ;<br /></span></em><em><span class="tm6">Θα
τα κάνουμε δρεπάνια, να σας πάρ’με τα κεφάλ’...</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Και μυριάδες ήταν, και από κάθε γωνιά
της χώρας ήρθαν (Δωριείς, Μυρμιδόνες, Αχαιοί
κτλ) και τον βαρύ οπλισμό τους έφεραν (γκλίτσες,
δόρατα και άρματα-τρακτέρ) και το Σύνταγμα κατέλαβαν
(ειρηνικά). Είχαν πρόγραμμα κι ήταν αποφασισμένοι,
γιατί στερούνται τα βασικά και αυτονόητα, αλλά
αρνούνται να πέσουν αμαχητί και να θυσιαστούν
σαν Ιφιγένειες για σκοπό αλλότριο. Κι ας είχαν
κάποιες σημαντικές απώλειες οπλισμού στην
πορεία και τα περίχωρα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguCBDZiEaYM8gDedgVa2RiCi-b-BiyI-eVjlNaEH1VS2apHbvZQF2i_g0zQjDEOuuT2WbOO6Yfcav-7xdlrTkvRXT8Kxvx8NFjAIzGlzjZ-3_MTD9zqeVt5z-UaMQo688XwdyuixmOQiU3MqKGe500ChevJxD9FHr_dekwc-Ezmx-tkBpV_Hu_Putq9_5W/s900/GG7-ZASXIAAeF4c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="506" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguCBDZiEaYM8gDedgVa2RiCi-b-BiyI-eVjlNaEH1VS2apHbvZQF2i_g0zQjDEOuuT2WbOO6Yfcav-7xdlrTkvRXT8Kxvx8NFjAIzGlzjZ-3_MTD9zqeVt5z-UaMQo688XwdyuixmOQiU3MqKGe500ChevJxD9FHr_dekwc-Ezmx-tkBpV_Hu_Putq9_5W/s320/GG7-ZASXIAAeF4c.jpg" width="180" /></a></div><br />Κι ήταν όντως μύριοι -τουλάχιστον. Εκτός
και αν έχεις χάσει τα ταξικά γυαλιά σου και τους
βλέπεις σαν «δεκανίκια του 41%», κάνοντας «μπιρσιμιές»
απ’ την ανάποδη, για να τους βγάλεις λιγότερους
και από την επίσημη εκτίμηση της αστυνομίας,
όπως με ζήλο περισσό έκαναν τα πορωμένα συριζοτρόλ.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Θέλει θράσος χιλίων τρολ για να κάνεις
κρεμαστάρια όσα δε φτάνεις, να μειώνεις κάθε
απεργία (γιατί δεν είναι διαρκείας) και κάθε
αγώνα (πχ γιατί δεν είναι ένοπλος), όταν είσαι
άκαπνος στον δρόμο και παρεμβαίνεις μόνο από
το πληκτρολόγιο, χωρίς να έχεις κοινωνική αναφορά
και πραγματικό αντίκρισμα στον κόσμο. </span><em><span class="tm6">Ποια είμαι εγώ, μήπως είμαι κάποια</span></em><span class="tm7">; που ρωτούσε κι η Δήμητρα στα Λυκαβήττεια
’92. Ναι, γιατί τώρα πια υπάρχει η ανωνυμία του
διαδικτύου, που είναι ο ιδανικός λασποβιότοπος
για τέτοια τρωκτικά -ούτε καν αλεπούδες όπως
στον μύθο του Αισώπου- που θα τα ξαναβρούμε στο
επιμύθιο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Η κάθοδος των μυρίων αγροτών την Τρίτη
ήταν μαζική -αν και όχι ακριβώς παλλαϊκή-, με συγκινητικές
στιγμές και ισχυρούς συμβολισμούς. Αλλά απείχε
κάπως από το να κάνει πράξη το σύνθημα «εργατιά-αγροτιά,
μια φωνή και μια γροθιά» (*) φανερώνοντας μια
γενική αμηχανία σε διάφορα επίπεδα και πολιτικά
μπλοκ. (*μια φωνή άλλωστε δεν είναι ούτε οι ίδιοι
οι εργάτες μεταξύ τους. Πολλοί έχουν καταδικάσει
τον εαυτό τους σε αφωνία, μοιραίοι και άβουλοι
αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα από την
κάλπη και ένα ηγέτη-σωτήρα, χωρίς να βάζουν μυαλό
και να βγάζουν συμπεράσματα. Πόσο μάλλον να
δείξουν πυγμή = γροθιά, σταματώντας να εξυψώνουν
πολιτικούς νάνους-πυγμαίους, για να αρθούν
στο ύψος των περιστάσεων και τον ουρανό, και
να γίνουν γροθιά στο κατεστημένο, σαν τον Τεόφιλο
Στίβενσον).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Ο Μητσοτάκης πχ ξυνόταν στην γκλίτσα
του αγρότη, λέγοντας ότι έξυσε τον πάτο του βαρελιού
και τις αντοχές της οικονομίας -μόνο η κοροϊδία
φαίνεται να μην έχει πάτο. Η κυβέρνηση έδωσε
ρέστα για να ματαιώσει το συλλαλητήριο, με τους
γαλάζιους συνδικαλιστές ως πέμπτη φάλαγγα,
αλλά όταν απέτυχε το σχέδιο, είπε πως θα τους
καλοδεχτεί, χωρίς πολύ μαστίγιο -ούτε όμως και
με καρότο. Οι μπαλούρδοι τηρούσαν αμήχανοι
τις εντολές και αναπολούσαν τις καλές εποχές
του Σημίτη, που ξεφούσκωναν λάστιχα τρακτέρ
και φούσκωναν σαν παγώνια. Οι δυνάμεις «ήπιας
καταστολής» με τα μικρόφωνα (κανάλια κτλ) βαρούσαν
μια στο καρφί και μια στο πέταλο -αλλά κάποιος
πρέπει να τους πει ότι οι αγρότες... «είναι δεκανίκια
του συστήματος», για να μην παλεύουν μόνοι τους
μάταια οι αρδ. Κι οι μαντάμ-Σουσούδες που φρίττουν
από θέση αρχής με τον ελληνικό επαρχιωτισμό,
αγανακτούσαν με την κατάντια της Ευρώπης και
τα τρακτέρ στα Ηλύσια Πεδία. </span><em><span class="tm6"><br />Κελ ντεκαντάνς. Μα τέλος πάντων, αν δεν έχουν
αφορολόγητο πετρέλαιο, ας κάψουν παντεσπάνι</span></em><span class="tm7">.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Στο ευρύτερο αριστεροχώρι μπορούσε
να διακρίνει κανείς αντίστοιχη αμηχανία, απέναντι
στο άγνωστο και σε έναν χώρο με τον οποίο διατηρεί
ελάχιστες επαφές και διαύλους επικοινωνίας.
Τίποτα δεν αποτυπώνει καλύτερα αυτό το αίσθημα
από το πανό της ΝΑΡ (Νέα Αριστερά), που έχει συνδιάσκεψη
τις ίδιες ακριβώς μέρες με το συνέδριο του ΝΑΡ
(ούτε επίτηδες να το έκαναν) και από το λιτό σύνθημα
που έδειχνε την εξουσία στη φαντασία: </span><em><span class="tm6">οι αγρότες έχουν δίκιο</span></em><span class="tm7">.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Ένα μέρος της πρωτοπορίας του φοιτηταριάτου
μπορεί να (υπο)δέχτηκε τους αγρότες με μια σκέψη
(Μάο Τσε Τουνγκ) και έναν προβληματισμό για την
πάλη των τάξεων που παραμένει ιστορικά αδικαίωτη,
όπως ο ινστρούκτορας του Τραμπάκουλα, και για
τη διαλεκτική άρση της αντίθεσης πόλης-χωριού
στην κοινωνία του μέλλοντος. Ενώ το ευρύ κοινό
γεφύρωνε το χάσμα με ατάκες και μεμέ για τσίπ’ρα,
σκίστιτς, παλουκώστιτς κοκ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Αν το γνωστό τραγούδι «ήρθε ο βουλευτής
στο χωριό» μιλά για την υποκρισία της (εκάστοτε)
εξουσίας και της τωρινής κυβέρνησης, δεν παύει
ωστόσο να ισχύει και για πολλούς από εμάς ότι
«κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες». Δεν
είναι τυχαίο ίσως πως ακόμα και τα τραγούδια
που μας συνδέουν με την αγροτιά, είναι μιας άλλης
εποχής (του Μπακαλάκου, από τον καιρό που ο Βασίλης
ήταν πράγματι νέος) και ευτυχώς δεν υπάρχει
βουκολικό τραπ ή άλλο αντίστοιχο είδος -ή δεν
έχει γίνει δημοφιλές. Και ότι η καλύτερη προσπάθεια
για να κλείσει αυτό το χάσμα ήταν από τους αγρότες,
με τα τρακτέρ που είχαν μουσικές κόρνες και
έπαιζαν σύγχρονες μελωδίες, από λαϊκά μέχρι
Μάικλ Τζάκσον και smooth criminal.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Η ύπαιθρος είναι ένας άλλος, άγνωστος
κόσμος, από τον οποίο μπορεί να αντλούμε ρίζες
και καταγωγή, αλλά είμαστε εσωτερικοί μετανάστες
δεύτερης γενιάς, με ελάχιστες αναμνήσεις και
βιωματικές γνώσεις για τη ζωή του και τις ανάγκες
του. Πολύ λίγοι ξέρουν τι είναι η ΚΑΠ και πού στοχεύει
και ελάχιστοι έχουν ακούσει ως αρκτικόλεκξο
τον ΟΠΕΚΕΠΕ που καίει τους αγρότες. Κάποιοι
διαδηλωτές φωτογράφιζαν τα τρακτέρ σαν εξωτικό
αξιοθέατο -ή ωραίο ντεκόρ για μια ανάρτηση στον
τοίχο τους- ενώ και οι αγρότες φωτογραφίζονταν
με φόντο τη Βουλή, σαν μικρό ενθύμιο για τη συνάντηση
δυο παράλληλων κόσμων, που μπορεί να τέμνονται
σταυρικά στο σφυροδρέπανο, αλλά </span><em><span class="tm6">έχουνε χάσει την επαφή σαν εξωγήινοι ρομαντικοί
που κυριεύσαν μια πόλη</span></em><span class="tm7">, έστω και για μια μέρα, συμβολικά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Κι όμως, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε
(το Σύνταγμα και) τα βασικά. Ότι χωρίς τους αγρότες
δε θα είχαμε να φάμε -ήταν σύνθημα, πανό, έγινε
και πρωτοσέλιδο. Ότι η ΚΑΠ τους οδηγεί σε αφανισμό.
Και μαζί με αυτούς την παραγωγή της χώρας και
τη δυνατότητα να τρέφει τους κατοίκους της.
Ότι το βασικό της κριτήριο δεν είναι οι δικές
μας ανάγκες, αλλά το μέγιστο κέρδος που συνδέεται
με το ελάχιστο κόστος -για τα μονοπώλια. Ότι οι
μεσάζοντες κάνουν διαχρονικά χρυσές δουλειές
και τσεπώνουν τη (χαώδη) διαφορά ανάμεσα στον
παραγωγό και την τιμή που βλέπουμε στον πάγκο.
Ότι οι πλημμύρες δεν κατέστρεψαν μόνο τον πάγκο
και κάποιους ιδιώτες, αλλά την αγοραστική δύναμη
του εργαζόμενου λαού. Ότι δίνουμε λεφτά για
τον πόλεμο στην Ουκρανία και τα Σκόιλ Ελικικού
και όχι για να στηρίξουμε τους πλημμυροπαθείς
παραγωγούς. Και ότι αν δε μοιραστούμε τον αγώνα
τους, θα μοιραστούμε την ήττα και την καταστροφή
-που θα είναι κοινή για όλους. Ότι όλες οι κυβερνήσεις
διασφαλίζουν αφορολόγητο πετρέλαιο για την
αναξιοπαθούσα τάξη των εκατομμυριούχων εφοπλιστών,
αλλά το αρνούνται πεισματικά στους χρεοκοπημένους
αγρότες. Που δεν κατεβαίνουν στον δρόμο για
«τσάι και συμπάθεια», αλλά γιατί δεν έχει ικανοποιηθεί
ούτε ένα βασικό τους αίτημα. Και όσοι ήρθαν στην
Αθήνα, δεν επιδιώκουν να γίνουν «προνομιακοί
συνομιλητές του Μητσοτάκη» και να πουλήσουν
μούρη ως παράγοντες, αλλά οργάνωσαν τον αγώνα
ενάντια σε όσους σκέφτονται έτσι και έμειναν
πίσω.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Και αν όλα αυτά είχαν μια δόση διονυσιακή
από καρναβάλι, με άρματα, κόρνες, τραγούδια, χορούς
και ευκαιρία για εκδρομή, κάποιες φορές δεν
πειράζει να είναι ο αγώνας κι ένα ταξίδι από
γιορτή σε γιορτή. Το λένε εξάλλου -όχι οι Τρύπες
αλλά- και τα «Αγροτικά» του Μπακαλάκου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Πανηγύρι, πανηγύρι, πανηγύρι!<br />Πιάστε
χέρια βρε παιδιά<br />Μη σας σκιάζει ο φόβος πια<br />Τα
νταούλια να βαρούν<br />Οι αγρότες να χαρούν</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Άιντε κι άλλη μια<br />Για τη λευτεριά<br />Για
να ’ρθει στα χωριά, ξαστεριά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Και αν κάποιοι έρχονται με θολές συνειδήσεις
και απόψεις, κρατώντας πανό του στιλ «ήμασταν
νοικοκυραίοι, μας καταντήσατε ζητιάνους»,
αφενός ο δρόμος είναι το καλύτερο μέρος για
να καθαρίσει το μυαλό από την μπόχα της κυρίαρχης
προπαγάνδας, αφετέρου την κριτική δεν μπορούν
να την κάνουν όσοι τους βλέπουν από μια οθόνη
παραμορφωμένα -και ως τάχα μορφωμένα όντα, ενώ
είναι υπάκουα, ακίνδυνα τηλε-πρόβατα και ντιπ
άσχετοι, πολιτικά και όχι μόνο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Η πιο αμήχανη στιγμή ήταν ο Κασσελάκης
στον ρόλο του λαϊκού ηγέτη, χωρίς κοστούμι και
ότο-κιου, δίπλα στους αγρότες, σε μια από τις χειρότερες
παραστάσεις του. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται
με τα γελοία τρολ του φαιδρού κόμματος και την
αστεία γραμμή της θλιβερής υπόγας, που μετρούσε
στην πορεία ελληνικές σημαίες και έψαχνε να
βρει -με το ζόρι- φασίστες, σεξιστές κτλ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Είναι αν μη τι άλλο κωμικό, όμως, να έχεις
φάει στη μάπα τις σημαίες-μπέρτες των Ελληνοσούπερμαν
στις πλατείες και τώρα να παίρνεις επικριτικό
ύφος καθαρότητας -ακριβός στα πίτουρα και φτηνός
στο αλεύρι. Να μη βλέπουν τα πανό για το Κιλελέρ
ή τις σημαίες με τον Μαρίνο Αντύπα -ίσως γιατί
αγνοούν ποιος είναι- και να μιλάνε ξεδιάντροπα
για «στήριξη των καναλιών», όσοι «αγανάκτησαν»
μαζικά στις άνευρες φιέστες εκείνης της άνοιξης,
που κύλησαν εθιμοτυπικά και έριξαν τίτλους
τέλος στις άδειες του καλοκαιριού. Ή να κρίνουν
ως πολιτιστικά κατώτερους τους αγρότες, όσοι
θρηνούσαν για ένα δεκαήμερο τον θάνατο του
Καρρά, ως λαϊκού ειδώλου, και θα κλάψουν σαν δικό
τους άνθρωπο τον Αντύπα -όχι τον Μαρίνο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Στο τέλος της ημέρας, υπήρχε μια αμήχανη
σιωπή για το τι μέλλει γενέσθαι, που την επέτειναν
και άλλες παράμετροι. Όπως η αίσθηση ότι η αγροτιά
αργοσβήνει μαζί με την επαρχία, σαν τον διαδηλωτή
που λιποθύμησε και πήγε στο νοσοκομείο, σε μια
υψηλού συμβολισμού σκηνή. Η αίσθηση ότι η μορφή
των μπλόκων, που έχει γράψει ηρωικές σελίδες
στο πρόσφατο παρελθόν, μπορεί να έχει πιάσει
ένα ταβάνι και να χρειάζεται ενίσχυση -εναλλαγή
και πολυμορφία. Και η σκληρή επίγνωση ότι στο
πλαίσιο αυτού του συστήματος, οι αγρότες δεν
έχουν άλλη προοπτική, παρά να παλέψουν για έναν
«αργό θάνατο» με καλύτερους όρους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm7">Αλλά τα μπλόκα συνεχίζουν, δεν κηρύσσουν
λήξη και σιωπητήριο. Και δεν υπάρχει πιο δυνατός
συμβολισμός από τον αγώνα, για όσους μένουν
όρθιοι κι αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι. Αλίμονο
όμως σε όσους -αγρότες και μη- νομίζουν ότι ο αγώνας
αυτός δεν τους αφορά και δεν είναι δικός τους.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-23462912877805052492024-02-20T15:59:00.002+02:002024-02-20T16:04:50.455+02:00Η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο<p><em><span class="tm6">One-two-three, raise the salary</span></em><span class="tm5">...<br /></span>Και στο βάθος, ως υπόκρουση,
η μελωδία του Bella Ciao.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τι είναι αυτό; Ένα από τα βασικά συνθήματα
της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης. Και
γιατί διάλεξαν αγγλικό στίχο; Όχι για τη Γιουροβίζιον,
αλλά για να εκφράσουν το σύνολο του κλάδου των
εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα, που έχει
από όλες τις φυλές του περιούσιου εργαζόμενου
λαού. Αλλά αντί για τη Γη της Επαγγελίας, βιώνει
προς το παρόν συνθήκες που θυμίζουν -χωρίς υπερβολή-
κόλαση. Και δε χρειάζεται να είσαι «κύπριος
αδελφός» για να τους δώσεις το 12άρι και την αλληλεγγύη
σου. Απλά ταξικό τους αδέρφι, με συνείδηση της
θέσης σου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μπορεί να φαίνεται κάπως απλοϊκό, αλλά
σε οποιαδήποτε γλώσσα ή συνθήκη, θα έπρεπε να
ξεκινήσουμε συλλαβίζοντας από τα βασικά. Λό-λα,
να, έ-να, μή-λο. Ένα, δύο, τρία. Α-περ-γί-α. Αυξήσεις
μισθών. Όπου το «ξι» είναι διπλό σύμφωνο και
η πάλη για αυξήσεις έχει διπλό στόχο. Να βελτιώσει
τις συνθήκες και να οργανώσει συνειδήσεις
-όχι να τις υπνωτίσει με ένα ξεροκόμματο -ή ένα
κομμάτι πίτσα, που λογίζεται ως μια μορφή bonus σε
κάποιες από αυτές τις εταιρίες.<br /></span>Το βασικό μάθημα είναι ο αγώνας και η
αξιοπρέπεια. Και όταν κάνεις τα πρώτα βήματα,
μετά από λήθαργο διαρκείας, από τον ύπνο του
δικαίου που δε σε βοηθά σε τίποτα να βρεις το
δίκιο σου και να το κάνεις νόμο, είναι λογικό
να σκοντάφτεις και να παραπατάς, να μπουσουλάς
αργά και μουδιασμένα, σχεδόν βασανιστικά. Αλλά
δεν υπάρχει μεγαλύτερο βασανιστήριο από την
ακινησία και την αφωνία. Να υπομένεις αμίλητος
κάθε σταγόνα του μαρτυρίου, χωρίς να έρχεται
ποτέ αυτή που ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μπορεί οι περισσότεροι να έμαθαν το
Μπέλα Τσάο από το Casa de Papel και να ήταν η εύκολη λύση
για να βρεθεί ένας κοινός κώδικας και να καλυφθεί
το κενό στη συνεννόηση, αλλά η ταξική πάλη είναι
γλώσσα διεθνής, για όσους έχουν φωνή και δεν
έχουν μείνει ταξικά κωφάλαλοι -με το συμπάθιο
και χωρίς ίχνος κριτικής για τα ΑμεΑ. Γιατί αυτές
οι λειτουργίες συνδέονται άρρηκτα και διαλεκτικά,
όπως ακριβώς στην πραγματική ζωή. Κι όποιος
κωφεύει σε όσα συμβαίνουν γύρω του, καταλήγει
σαν εκείνα τα πιθηκάκια που δεν είδαν, δεν άκουσαν
και δεν είπαν τίποτα. Ούτε καν ανθρωπίδα...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δεν πρόκειται να μας σώσει η νοηματική
και η παντομίμα, με χειρονομίες καλής θέλησης
προς τη διοίκηση. Πρέπει να μιλάνε οι πράξεις
σου, για να ακουστεί η φωνή σου. Κι αν σπάσει το
τείχος της αφωνίας, δε θα υπάρξει νέα Βαβέλ. Το
σύγχρονο προλεταριάτο θα βρει το ν-ο-ημα, όσες
γλώσσες και αν μιλάνε οι εργάτες. Η χειρότερη
Βαβέλ έρχεται όταν δεν αρθρώνουμε πολιτικό,
ταξικό λόγο, αλλά παπαγαλίζουμε τη γλώσσα των
αφεντικών. Είναι η (αδιέξοδη) κατάληξη του ατομισμού
και των μοναχικών, παράλληλων δρόμων, που δε
συναντιούνται ποτέ, και ας στοιβάζονται ντουζίνες
εργάτες σε τηλεφωνικά κέντρα και εργοστάσια.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μέχρι να εδραιωθεί η τηλεργασία για
να διασφαλίσει πως δε θα βρισκόμαστε καν στον
ίδιο χώρο, πόσο μάλλον στην ίδια (ταξική) πλευρά,
απέναντι στο αφεντικό. Ο νέος θεσμός πλασάρεται
ως μια μορφή χειραφέτησης (φτου, τηλεργασία
για όλους!), για να νιώθει ελεύθερο το αλυσοδεμένο
κατοικίδιο, που δεν έχει να χάσει παρά μόνο το
κοκαλάκι που του πετάνε. Η τηλεργασία κι η δουλεία
απελευθερώνουν. Προσοχή στον τόνο -πάει καιρός
που επιμέναμε να το γράφουμε με «γιώτα», ως εναλλαχτική
ορθογραφία που χάνεται μαζί με τα «χτ» και όσους
τα εχτιμούσαν.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Βέβαια το ζώο αντιδρά αυθόρμητα από
ένστικτο στις αλλαγές του περιβάλλοντος και
ας μην μπορεί να αποκτήσει συνείδηση (ταξική
και όχι μόνο) και να αρθρώσει λόγο. Αλλά τα εθελόδουλα,
υποταγμένα δίποδα δεν κάνουν ούτε αυτό και
σε αφήνουν με την απορία γιατί δεν αντιδρούν
ενστικτωδώς έστω, με απλό ταξικό ένστικτο. Ούτε
καν τετράποδο...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">{Δε μιλάμε καν για ταξική συνείδηση, που
μπορεί να προκύψει και αυθόρμητα, μες στον οικονομικό
αγώνα -για αυξήσεις κτλ. Η επαναστατική συνείδηση
είναι που έρχεται απέξω, όχι με ντελίβερι από
αγωνιζόμενους διανομείς (της Wolt και της Efood) αλλά
έξω από τη μιζέρια της βιοπάλης και την αποβλάκωση
που προσφέρει το καθημερινό, εντατικό οκτάωρο
-όταν τηρείται κι αυτό.<br /></span>Αν η ταξική συνείδηση ήταν εμβόλιο, η
δημόσια σφαίρα θα κατακτούσε νέες κορυφές
ψεκ υστερίας. Μακριά από σωματεία και μπόλια!
Μακριά από κόμματα, μη βρεις μπελά...<br />Βασικά τα μεγάλα κεφάλια της αστικής
τάξης της χώρας (μαφιόζοι, καπιταλιστές, λαθρέμποροι
και λοιπές ευγενείς τάξεις) είναι ικανοί να
ικανοποιήσουν ακόμα και επιμέρους αιτήματα
ή να δώσουν αυξήσεις πάνω από τον μέσο όρο, υπό
τον βασικό όρο να μη συγκροτηθεί σωματείο στον
χώρο τους. Καμία σχέση με την παλιά σκανδιναβική
συνταγή, όπου κάθε νέος εργάτης γραφόταν υποχρεωτικά
στο σωματείο -ακόμα και αν αγνοούσε την ύπαρξή
του- για να μπει εξ αρχής στο μαντρί του κίτρινου
εργοδοτικού συνδικαλισμού.}</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αφεντικά έχουν μόνο τα ζώα. Και οι αποκτηνωμένοι
εργάτες που τους εκμεταλλεύονται σαν υποζύγια
και τραβάνε το κάρο από τη λάσπη, με μπόλικο μαστίγιο
και ελάχιστο καρότο. Μας επιτρέπουν να μουγκανίζουμε
-αρκεί να μη διαμαρτυρόμαστε έντονα, έξω από
το πλαίσιο της δημοκρατίας μας και της οθόνης
του κινητού. Μας ενθαρρύνουν να γίνουμε μαντρόσκυλα
του αφεντικού, να του κουνάμε χαρούμενα την
ουρά για κάθε ψίχουλο και να γρυλίζουμε σε όσους
τον ενοχλούν. Μας επιβάλλουν να περπατάμε σκυφτοί,
με τα τέσσερα και να μη σηκώνουμε κεφάλι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αν θες, λοιπόν, να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει
να σπάσεις τις αλυσίδες σου. Να πάψεις να είσαι
σκλάβος, ένα ομιλούν εργαλείο, να μη δουλεύεις
σαν το ζώο για να ζήσεις -αν και όπως λέει ο Δαλιανίδης,
κανένα ζώο δε θα ήταν τόσο ζώο για να πληρώνει
τόσες εισφορές στο ΙΚΑ. Πρέπει να πάψεις να είσαι
κατοικίδιο του αφεντικού, μαντρόσκυλο του
καναπέ -που δε ζει στην πούδρα αλλά έχει μάθε
να μένει ήσυχο στον καναπέ και να γαβγίζει σε
όσους «κάνουν φασαρίες», απειλώντας την επιχειρηματική
γαλήνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αυτή η απεργία λοιπόν είναι ιστορική
κι έχει ήδη νικήσει -και δεν πρόκειται να σταματήσει.
Γιατί πέρασαν εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί
ο άνθρωπος στα δυο του πόδια και να σηκώσουν
ανάστημα οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κάτεργα.
Και θα είναι έγκλημα να έχουμε τώρα πισωγύρισμα.
Κι έχει ήδη νικήσει, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς
της διοίκησης, γιατί λειτούργησε σαν ξυπνητήρι
συνειδήσεων και σαν μεγάλο σχολείο, όπου πολλοί
συνάδελφοι βγάζουν μια ολόκληρη τάξη (εργατική)
μέσα σε λίγες βδομάδες και ας είχαν μείνει εξεταστέοι
τις άλλες φορές. Και δεν υπάρχει εργάτης που
να μην παίρνει τα γράμματα, αν μιλάμε για την
αλφαβήτα της ταξικής πάλης. </span><em><span class="tm6">Το συμφέρον μας δε θέλουμε;</span></em><span class="tm5"> -που αναρωτιόταν και ο Τραμπάκουλας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μιλάμε για επιχειρήσεις - κάτεργα του
21ου αιώνα, με σύγχρονους είλωτες, που όμως έχουν...
δυνατότητες ανέλιξης (sub και βάλε) αν δεν απεργούν
και δε συνδικαλίζονται. Και μπορούν να επιστατούν
και να εκπαιδεύουν τους συναδέλφους τους, σαν
μια ιδιότυπη πυραμίδα με μισθωτούς σκλάβους
που δε διάβασαν πολύ προσεκτικά τα ψιλά γράμματα
της σύμβασής τους -όπως θα έλεγε και ο Γκοσινί.
Ή τα διάβασαν και υπέγραψαν, μην έχοντας άλλη
εναλλακτική στον ορίζοντα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μιλάμε για επιχειρήσεις που έκαναν
χρυσές δουλειές μες στην καραντίνα, που δεν
καταλαβαίνουν από κρίση -ούτε από εργατικά
δικαιώματα. Που τάζουν πίτσες (μπλε) ως μπόνους
στους (αγαπάτε) υπαλλήλους τους, βάζουν άπιαστους
στόχους, ελέγχουν κάθε λεπτό του ωραρίου, ζητάνε
τον λόγο από όσους έβηξαν ή αφαιρέθηκαν κι εντατικοποιούν
την εργασία στο έπακρο. Που βλέπουν τους εργαζόμενους
στα call center ως πλήρως αναλώσιμους (σαν call girls -and boys) και απελπιστικά
διαθέσιμους κάθε στιγμή της ημέρας και της
βδομάδας -σαν καβάτζα για booty call. </span><em><span class="tm6">Είσαι για μια υπερωρία;</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μιλάμε για εργαζόμενους που δε φοβούνται
απλώς να μη χάσουν τη δουλειά τους, αλλά ενίοτε
και την άδεια παραμονής τους στη χώρα και νιώθουν
ευάλωτοι σαν τους εργάτες γης στα φραουλοχώραφα
της Μανωλάδας και άλλες σύγχρονες κοιλάδες
του κέρδους (σαν Silicon Valley της Ελλάδας).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τα αφεντικά τούς απειλούν ότι θα σηκωθούν
να φύγουν και θα βρουν αλλού φτηνότερους σκλάβους.
Το προφανές που ξεχνάνε βολικά είναι ότι έχουν
έρθει στη χώρα μας για αυτό ακριβώς, ότι βρίσκουν
εξειδικευμένο προσωπικό στις πιο χαμηλές τιμές
της (διεθνούς) αγοράς. Με την κυβέρνηση να κανονίζει,
σαν σουπερ-μαρκετάς, σούπερ προσφορές για τους
επενδυτές-πελάτες της, αλλά να πετάει επικοινωνιακές
χάντρες και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς και μετανάστες
εργάτες, για τον μικτό κατώτατο μισθό που θα
φτάσει τα 950 σε βάθος τετραετίας.<br /></span><em><span class="tm6">-Γέλα, υπηρέτη! (τι σου ζητάνε...).</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο ξεσηκωμός των σύγχρονων σκλάβων στα
τηλεφωνικά κέντρα έχει κάποιες αναλογίες με
την εξέγερση του Σπαρτάκου και των συντρόφων
του. Η διαφορά είναι πως η σύγχρονη «αυτοκρατορία»
(όχι του Νέγκρι) έχει σαθρά θεμέλια και δεν περιμένει
στίφη βαρβάρων να την αλώσουν -θα ήταν και αυτοί
μια κάποια λύση από τα αδιέξοδά της- γιατί εκφράζει
η ίδια τη βαρβαρότητα και τη σαπίλα. Και μόνο
ο «νεκροθάφτης» που παράγει η ίδια μπορεί να
την κλείσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας,
νικώντας τα κοράκια (με νύχια γαμψά) και τα παπαγαλάκια
(με μικρόφωνο και κάμερα) που τον περικυκλώνουν
-αλλά δεν έπαιξαν ούτε ένα πλάνο από τη χτεσινή
απεργία. Αρκεί να έχουμε αφομοιώσει το μάθημα
των σύγχρονων Σπαρτακιστών: ο βασικός εχθρός
δεν είναι ο ανταγωνιστής της εταιρείας μας,
αλλά το ίδιο το αφεντικό μας και η τάξη του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τα παπαγαλάκια (με νύχια γαμψά) μας λένε
να μη γίνουμε κοπάδι. Ότι μόνο με ατομικές συμβάσεις
με τον λύκο μπορούμε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι
και να αποφασίσουμε από κοινού ποιος θα φαγωθεί
σε αυτό. Αλλά η ουσία είναι να μη δεχόμαστε πια
να μας φέρονται σαν ζώα και να πηγαίνουμε σαν
πρόβατα στη σφαγή, χωρίς οργάνωση και αγώνα.
Αυτός είναι ο μόνος μαγικός ζωμός που έχουμε.
Η αλληλεγγύη της τάξης μας. Δεν υπάρχει όμως
μαγική συνταγή ή μυστικά συστατικά -άλλοι έχουν
άλλωστε την κουτάλα, και μας αφήνουν κάτι ξεροκόμματα
πίτσα, ως μπόνους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbGNbqZmzwtSXwhIGXuDJcE1fgyyvj-FiK-6NvAA5p6Hcy1BXpW3cwnO9ZvVutOS8t6cRCOLb6ncSfT_nVxe7cBJJdqPg4IGS7ftxuxVoCAGBYuOERI1esQAY4qBtsg9gE7No21QFMR30oVikkyNXP9VZDJEwe-vtU4t68nXJZY9G_QhfSeSkP1wBXG4C-/s1601/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-02-20_08-52-24-187.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1601" data-original-width="627" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbGNbqZmzwtSXwhIGXuDJcE1fgyyvj-FiK-6NvAA5p6Hcy1BXpW3cwnO9ZvVutOS8t6cRCOLb6ncSfT_nVxe7cBJJdqPg4IGS7ftxuxVoCAGBYuOERI1esQAY4qBtsg9gE7No21QFMR30oVikkyNXP9VZDJEwe-vtU4t68nXJZY9G_QhfSeSkP1wBXG4C-/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-02-20_08-52-24-187.jpg" width="125" /></a></div><br />Η εργατική τάξη μπορεί να πάει στον παράδεισο,
μόνο αν πάει τους βασανιστές της στην κόλαση
και ατσαλωθεί στη φωτιά της μάχης. Αυτό φοβούνται
οι εκμεταλλευτές της και πέφτουν πάνω της, σαν
παπαδαριό, να την πείσουν ότι ο αγώνας είναι
μάταιος, παράνομος και η απεργία περίπου συνώνυμο
της αμαρτίας. Και ας κινεί το προτσές της κοινωνικής
εξέλιξης.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Ιστορία μου, απεργία μου</i>... Λάθος μου μεγάλο
που τόσα χρόνια σε απέφευγα...</span></p><p class="a_______"><span class="tm5">Υγ: στο βήμα τώρα οι αγρότες και να ετοιμάζονται οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες (φοιτητές, εργάτες κτλ).</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-80035615760605874942024-02-17T11:32:00.004+02:002024-02-19T01:25:12.447+02:00Η μηχανή του χρόνου<p><i>Κώστα Τουρνά, εσύ; Χρήστο Βασιλόπουλε,
έτοιμος; Φώτα, τζάμπολ, πάμε.</i></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/k573ArcLZWU?si=-JMvcBJC3-OIbCnH" title="YouTube video player" width="500"></iframe>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span><em><span class="tm6">Λοιπόν</span></em><span class="tm5">... (διακοπή, χαμόγελο,
σάρωμα των ρεπόρτερ με το βλέμμα, αλά ξανθός).<br /></span>Ο μπασκετικός Άρης είναι η καλύτερη
απόδειξη πως η χρονομηχανή υπάρχει και λειτουργεί.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimFbe__xA0lPRuFI8-XeJ3GPKf9M65HohRXRzk7SIAgeEoxKex94zP8uzPBeXT9uciEm0Mit91skpE8gJXbLVKh93QgFbzOFjp_X4e_LB3KbsiCDeBEpKsq5H5sYMpPVEGaJFaZQpG11yfkQgGZhxS-5dnbeemb3T9aMCfSXdNKM3AcEwLnlq3-BQNn7Ko/s1590/%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82-7.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="869" data-original-width="1590" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimFbe__xA0lPRuFI8-XeJ3GPKf9M65HohRXRzk7SIAgeEoxKex94zP8uzPBeXT9uciEm0Mit91skpE8gJXbLVKh93QgFbzOFjp_X4e_LB3KbsiCDeBEpKsq5H5sYMpPVEGaJFaZQpG11yfkQgGZhxS-5dnbeemb3T9aMCfSXdNKM3AcEwLnlq3-BQNn7Ko/s320/%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82-7.png" width="320" /></a></span></div><span class="tm5"><br />Βασικά η ενασχόληση με τα αθλητικά, ενεργητική
ή παθητική, είναι το ελιξήριο της νιότης που
κρατά τους άνδρες παιδιά. Αλλά όχι απαραίτητα
χαριτωμένα και αξιαγάπητα. Κατά κανόνα κακομαθημένα
και εγωπαθή, σκέτα καλόπαιδα, μια διασταύρωση
Ντένις Ρόντμαν με Σέρχιο Ράμος και μια πρέζα
Ντανίλοβιτς, να δείχνει στο ελληνικό κοινό μικρές μπάλες.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά τα παιδιά έχουν το ακαταλόγιστο
και το αυτό επιθυμεί δι' εαυτήν (σαν εργατιά)
η κε του μπλοκ για τα παιδιαρίσματα που ακολουθούν,
καθώς εξιστορεί τις αθλητικές της αναμνήσεις.
Μια παιδική αρρώστια που χτυπάει και συντρόφους,
μια ένοχη απόλαυση χωρίς κινηματικό άλλοθι,
που μας κόλλησε όταν ήμασταν παιδιά, πριν καταλάβουμε
τον κόσμο και αναπτύξουμε άμυνες (ζώνης και
μαν του μαν). Και έμεινε έκτοτε κουσούρι, ως δείγμα
ανωριμότητας, και εμείς όπως οι συνθήκες που
αργούν να μεστώσουν. Λες να την έχουν πατήσει
και αυτές με κάποια ομάδα-μπάλα, σαν εμάς;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λοιπόν, η μηχανή του χρόνου ξεκινά. <i>Πρώτο
ταξίδι έλαχε κλήρος για το νότο</i>. Αλλά <i>εμείς θα
ξαναφέρουμε το μπάσκετ στον Βορρά</i>. Και ο κρίσιμος
αγώνας με την Μπούντουσνοστ στο Παλέ, συμπίπτει
με τον (νυν υπέρ πάντων) αγώνα Κυπέλλου με την
ΑΕΚ στο άδειο Βικελίδης. Νίκη με καλάθι στο τέλος,
πρόκριση στα πέναλτι, ο χρόνος γυρνά 26 χρόνια
και μια ζωή πίσω.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Φιλοσοφικό Ιντερμέδιο. <i>Άρης και δεν
είμαι καλά</i>.<br /></span><i>-Ρε είστε καλά στα μυαλά σας (πονάνε), που
ασχολείστε σοβαρά και παθιάζεστε με τις ομάδες;<br />-Μα
ο Καμί είπε (και ο Μπογιό έγραψε) πως το ποδόσφαιρο
του έμαθε όλα όσα γνωρίζει από ηθική στη ζωή
του.<br />-Ναι αλλά ποιος σας είπε ότι ο Καμού ήταν
κομμουνιστής, σαν τον Καμό;<br />-Οκ. Ο Μπογιόπουλος είναι τουλάχιστον;</i></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Παρεμπιπτόντως, ο Καμού ήταν πιε νουάρ
(μαυροπόδαρος) που δε συμφωνούσε με τον ανεξαρτησιακό
αγώνα της Αλγερίας, ίσως γιατί έλειπε στο σχετικό
μάθημα-προπόνηση. Και αν δίναμε εξετάσεις προοδευτικότητας,
το τέταρτο διαβαθμισμένο θέμα, για τους καλούς
μαθητές που είχαν πρόγραμμα -λαοκρατία- και
δε στερήθηκαν τίποτα γιατί η ζωή λεχώνα ελπίδες
γέννησε, θα ήταν να βγάλουμε ένα αθλητικό αριστερόμετρο
και να απαντήσουμε αν είναι προοδευτικό να
παίζουν μετανάστες στην τρικολόρ (και άλλες
πολυ-εθνικές ομάδες) για να αφρ(ικαν)ίζουν από
το κακό τους οι ρατσιστές ή αν αυτή η ενσωμάτωσή
τους είναι μια συμβολική συνέχεια της αποικιοκρατίας
με άλλα μέσα. Σκέτη σπαζοκεφαλιά. Τι λες και εσύ,
Ζιζού;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2-DEAquu7uopY2US_2PRTDjFealiZ9MrOMPouhsl0r7aGQmxxzHUssikQB6ujXEXpJQtFxczlxVO9uSRDDjggU6rzk-9Og3xEpOHY_XyyLbPb82dc50-4zVYP8p62nDbzXI5ZwDMgK4EkZHW1zayE5l3JqM3nBxDtWwTcoBtS2sQpwZrDswUT3r1nKxWJ/s640/204626_3423699_10aaa20c73_13318688_v3_large_libera.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="478" data-original-width="640" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2-DEAquu7uopY2US_2PRTDjFealiZ9MrOMPouhsl0r7aGQmxxzHUssikQB6ujXEXpJQtFxczlxVO9uSRDDjggU6rzk-9Og3xEpOHY_XyyLbPb82dc50-4zVYP8p62nDbzXI5ZwDMgK4EkZHW1zayE5l3JqM3nBxDtWwTcoBtS2sQpwZrDswUT3r1nKxWJ/s320/204626_3423699_10aaa20c73_13318688_v3_large_libera.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm5"><br />Βασικά, αν νιώθεις την ύπαρξή σου ριγμένη
σε μια γωνιά ενός κρύου πετάλου, μετέωρη στο
κενό της αβεβαιότητας για το αποτέλεσμα ενός
αγώνα (που δεν είναι ταξικός), σαν το μπαλάκι τένις
που ταλαντεύεται στο φιλέ του ματς-πόιντ του
Γούντι Άλεν, μπορεί να προσεγγίσεις καλύτερα
τον υπαρξισμό. Όχι όμως τον κομμουνισμό, ούτε
ξώφαλτσα, ούτε καν από το πέταλο της Λιβόρνο
και της καλής Ομόνοιας.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm5"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQAsoglYiCCcDH_gJS_RfZ65hFYU1yHTKIUzNUti_p7Wi3IbTgxEYYTJKCeeKmzTHNaG3MVCqbaer1cn2USDeMqQTwxMcHe0NTxgmjGOo4HTgrWKYVk9nIb8BN5Htpiu7TDOmlfgKyIVACB378aE_Jc8XyakXPfiP1_zvz_lo3DuSYJFbdDkagWS2zOLL/s696/241940717_3006121239642838_6781221756176516811_n-696x406.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="406" data-original-width="696" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQAsoglYiCCcDH_gJS_RfZ65hFYU1yHTKIUzNUti_p7Wi3IbTgxEYYTJKCeeKmzTHNaG3MVCqbaer1cn2USDeMqQTwxMcHe0NTxgmjGOo4HTgrWKYVk9nIb8BN5Htpiu7TDOmlfgKyIVACB378aE_Jc8XyakXPfiP1_zvz_lo3DuSYJFbdDkagWS2zOLL/s320/241940717_3006121239642838_6781221756176516811_n-696x406.webp" width="320" /></a></span></div><span class="tm5"><br />Και αν η ύπαρξή σου εξαρτάται από την
καψούρα σου για μια ομάδα και το αποτέλεσμα
ενός αγώνα, δεν απομένει ελπίδα καμιά και πολλή
φαιά ουσία χωρίς καμένα κύτταρα για τον κοινό
μας αγώνα και την ανατροπή των καταθλιπτικών
δεδομένων από τις ανατροπές. Άσο ημίχρονο
με γκολ στο Ράιχσταγκ στο ’45, διπλό τελικό, με
αυτογκόλ στο ’89 και το ’91, αλά United το ’99, όταν μπήκε
στον αγώνα η γενιά του Αρσένη, η δική μας σπορά.
<i>Ήμασταν νέοι, ήτανε νέοι, ήταν παιδιά</i>...</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά ο αγώνας χρειάζεται μικρές νίκες
στο σήμερα, και η ζωή μικρές χαρές εφήμερες, ακόμα
και αν είναι χαρά στο πράγμα, σαν τις αθλητικές.
Και οι χαρές που καρτερό-ό-ό, μη σώσουνε και ’ρθούνε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και δεν είναι πως τότε πετάς στα ουράνια
και ξεχνιέσαι. Άρης είσαι και δεν είσαι καλά
-ούτε καν τότε. Μαθαίνεις όμως πως έχεις ένδοξη
ιστορία που λένε πως δε μοιάζει με των άλλων (<i>κάποια ματς
ήρθαν άσο, κάποια διπλό και κάποια άλλα χι</i>, όπως
έγραφε ο Πανούτσος τον καιρό που είχε ακόμα
κάποια έμπνευση και δεν ήταν κρατικοδίαιτος
φιλελές). Και αφού έχεις ξεχάσει πώς είναι αυτές
οι χαρές και οι τελευταίες καλές εποχές ήταν
πριν τις ανατροπές του ’91, δεν τρέφεις αυταπάτες
ούτε κινδυνεύεις να παρασυρθείς. Δεν είσαι
μικροαστικά ανυπόμονος για νίκες εδώ και τώρα,
ξέρεις να περιμένεις να ωριμάσουν οι συνθήκες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και δεν είσαι με τον Άρη για τους τίτλους
και τα ανταλλάγματα. Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί, χωρίς τίτλο. Σκυφτός στο
Βικελίδης, στους δρόμους σκεφτικός και η μόνη
πορεία σου ήταν στη ΔΕΘ, για να διαγραφεί το χρέος
(της ομάδας, όχι το δημόσιο). Και άλλα είκοσι στο
μπάσκετ, γιατί σώθηκε κάποτε η αύρα, η χρυσόσκονη
της χρυσής εποχής, με τις χρυσές σελίδες και
τα στρας της Μαρινέλας στο Ακρόαμα, και τον βρωμοχρυσόστομο
κόουτς με τα χρυσά μαλλιά και το χρυσό δίδυμο
που δε μιλιόταν μεταξύ του αλλά μιλούσε της
μπάλας στο γήπεδο. Και όλοι ήθελαν χρυσά συμβόλαια
και ακολούθησαν τον πυρετό του χρυσού στο Κλόνταϊκ
της Αθήνας, αφήνοντας πίσω να ερημώνει μια μπασκετική
πόλη-φάντασμα (που δεν την πιάνει ο Μαζάουερ)
που ακόμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, σαν το
άγγιγμα της ομάδας-Μίδα, που έκανε χρυσό ό,τι
έπιανε -εκτός από τα Φάιναλ Φορ- και αφού τους
σκότωσε όλους το χρήμα, έμεινε μόνη, δυστυχισμένη
και άρχισε να τρώει τις σάρκες της.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λέγαμε όμως για τις συνθήκες. <i>Λοιπόν
(χαμόγελο, διακοπή αλά ξανθός)</i>. Η τελευταία φορά
που ωρίμασαν και έγινε κάτι τέτοιο, ήταν μια
μέρα του ’98. Θεωρητικά το να θες νίκες σε όλα τα
τμήματα του ΑΣ και της Κομιντέρν, είναι σα να
ξεσπά ταυτόχρονα επανάσταση σε όλες τις χώρες,
πιθανό αλλά περίπου αδύνατο. Ή να περιμένεις
μια συναστρία που θα ξανάρθει μετά από χρόνια,
όταν δε θα ζει κανείς μας και θα έχουμε κάνει
τον χάρο αρειανό και τον κόσμο κόκκινο. Και αυτή
η συναστρία έκατσε τότε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ήταν η μαύρη δεκαετία του ’90, της αντεπανάστασης
και του πρώτου υποβιβασμού, που είχαμε πει ότι
δε θα βάζαμε τα κιτρινόμαυρα, για να μην τα μολύνουμε,
σκεφτόμασταν ως εναλλακτική το μπλε-μαύρο
και η συνδεσμική εφημερίδα των απέναντι έκανε
καζούρα ότι τρέμουν η Ίντερ και ο Χαραυγιακός.
Και ύστερα από το πένθιμο, μουδιασμένο ξεκίνημα
στην κατηγορία, έβγαλαν σύνθημα με τα Τρίκαλα
και τους ΗΛΤΕΞ Λύκους από το Καλοχώρι, που μόνο
τέτοιο δεν ήταν, παραφθορά της πραγματικότητας,
όπως η Καλαμαριά του Βάγκνερ (και του Πουτσίνι)
είναι παραφθορά της φράσης </span><em><span class="tm6">καλή μεριά</span></em><span class="tm5"> (του Θερμαϊκού) και έπιανε
κάποτε όλα τα παράλια ως την Χαλκιδική, που σαν
αυτή (και τον Άρη) δεν έχει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά πήραμε τελικά τα πάνω μας και παίξαμε
στο Κύπελλο με τον ΟΦΗ του Ευγένιου (τον Γκεραρντάκη,
που τον πετύχαμε πάλι μετά από χρόνια, στα τελευταία
του, καθηλωμένο σε αμαξίδιο, σαν κατευόδιο, από
δυο ομάδες ανάπηρες κι ετοιμοθάνατες που ξανά
προς τη δόξα τραβάν). Ο ΟΦΗ φορούσε λάθος χρώματα
αλλά είχε ομαδάρα, παρόλα αυτά εμείς δαγκώσαμε
το φίδι στη ρεβάνς, 4-1, μεγάλη εμφάνιση, μια κατηγορία
κάτω αλλά μια κλάση πάνω. Δείξαμε πού ανήκαμε,
πως ο υποβιβασμός ήταν μια παρένθεση που έκλεινε οριστικά και θα
άνοιγε πάλι σαν πληγή που την σκαλίζουμε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι ύστερα τρέχαμε στο Αλεξάνδρειο για
το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, που είχε Πέτζα και ομάδα
για τελικό, μα πάνω από όλα πληρωμένη. Αλλά τα
λεφτά δεν παίζουν μπάσκετ, όπως θα έλεγε ο Κρόιφ,
που είναι πορτοκαλί (οράνιε) από άλλο ανέκδοτο
χωρίς σπυριάρα. Που δεν είναι όμως σαν τα σπυριά
της ακμής, γιατί έχει πήξει στην παρακμή τόσα
χρόνια -να δεις τι σου ’χω για μετά. Είναι σαν
το δέρμα που μπιμπικιάζει από ανατριχίλα στο
φινάλε, γιατί όπως λέει ο Κάρολος (ο Μπάρκλεϊ),
δεν υπάρχει τίποτα στον αθλητισμό, σαν το τελευταίο
λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ. Κι όσοι βουλιάζουν
στα χρέη τους, νιώθουν καλύτερα ποιο είναι το
χρέος τους, μες στον βαθύ τους λάκκο. Κι η ομάδα
αυτή, που ήταν έτοιμη να διαλυθεί, έγινε άτρωτη
λίγο πριν το τέλος, όπου μοιάζει η σιωπή με αγάπη
μεγάλη και... </span><em><span class="tm6">Love, love will tear us apart. Again.</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εκείνη τη μέρα νικήσαμε 76-60 τον συμπολίτη.
Αλλά κάθε θάμα τρεις ημέρες, και εμείς τρεις
μέρες μετά ζήσαμε άλλο, μεγαλύτερο, στο Φάιναλ
Φορ του Κυπέλλου, απέναντι στα πλούτη του ΠΟΚ.
Με τον (υπηρεσιακό) Μαγκώτσιο να συζητά με τους
παίκτες στο μπαρ (όχι το 6.25 του Πίξι) τα συστήματα.
Τον Αγγελίδη να κολλά τα τελευταία ένσημα πριν
συνεχίσει ως εστιάτορας στο Μπιλμπάο, μέχρι σήμερα. Τον Πάσπαλι
να παίζει τραυματίας με ένα πόδι και ένα πνευμόνι
(από τα τσιγάρα). Τον τρελό τον Ιταλό να έχει
βγάλει αεροπορικά αλλά να μένει για μια τελευταία
τρέλα. Και τον Ιωαννίδη να βγάζει καπνούς από
τα αυτιά και να γίνεται σκετσάκι στο ΑΜΑΝ και
η κορυφαία ερμηνεία του Καλυβάτση.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κερασάκι στην τούρτα μια νίκη στο βόλεϊ,
την ίδια μέρα, όπου ήμασταν απερχόμενοι πρωταθλητές,
γιατί είχαμε τον Γκάνεφ, ένα κινούμενο βουνό
από τη Βουλγαρία, σαν ατσάλινο τείχος και cheat (ζαβολιά σημαίνει,
μάνα) σε ηλεκτρονικό, που μπορούσε να σου πάρει
ένα σετ με 15 άσους σερί και να διαλύσει κάθε μπλοκ
-σοσιαλιστικό και μη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ντόμινο, συναστρία, το ένα θάμα φέρνει
το άλλο και ενός μύρια έπονται, το μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο, τίποτα δε μας σταματά,
είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο.
<br />Επιστροφή στο μέλλον του 2024. Η πρόκριση με την
ΑΕΚ πάει στα πέναλτι, στο Παλέ ο κόσμος είναι ωσεί παρών,
μισοί στο κινητό και οι άλλοι μισοί στις οθόνες
του καφέ έξω, αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ
εδώ πέρα... μα πάντα στο τέλος τουφεκίζεται, την
στήνουν στα 11 μέτρα, η αγωνία του γκολκίπερ πριν
το πέναλτι, η απελπισία του Αρειανού πριν την
πρόκριση, παράγουμε περισσότερες ελπίδες από
όσες αντέχουμε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Άρης είσαι, δεν μπορεί, κάτι θα στραβώσει.
Εκεί που πανηγυρίζεις θα βγει μια παρουσιάστρια
να σου πει «candit camera» και θα σου δείξει γελώντας το
var. </span><em><span class="tm6">Σοσιαλισμός ή var-βαρότητα</span></em><span class="tm5"> θα της πεις -στον κομμουνισμό θα έχουμε var άραγε;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά ο Κουέστα το πιάνει. Ξόρκια, κατάρες,
φαντάσματα. Ο τραγικός ήρωας που λυτρώνεται.
Ύβρις. Νέμισις. Λιάνα. Λάχεσις. Τα πάντα όλα, μαζί
ανάκατα. Τραπέζια φεύγουν, ποτήρια σπάνε, χίλια
κομμάτια όλα, γυαλιά, μυαλά, μεταμοντέρνα. Ο κόσμος ξεσπά, πανηγυρίζει μια τάπα στον Λεμπό, οι άλλοι μπαίνουν μαζικά απέξω γιορτάζοντας. Ωστικό κύμα, μαγεία με ραβδάκι,
η χρυσόσκονη του παρελθόντος. Οι ωσεί παρόντες
γίνονται έκτος παίκτης, έβδομος, η μοίρα έχει
γραφτεί. Ο χρόνος σταματά, επιβραδύνεται, γυρνά
πίσω, στη δεκαετία με τις βάτες. Ο Γκάλινατ χάνει
την τελευταία συλλαβή του, πηδάει με ελατήρια στα
πόδια, κάνει έφοδο στον ουρανό του Παλέ, ο εκφωνητής
λέει ότι πηδά ως τη φανέλα του Γκάλη που κρέμεται στην οροφή, βάζει το
νικητήριο καλάθι στην εκπνοή.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Έκρηξη, χαλασμός, πανζουρλισμός. Πανηγυρίζουν
σαν μικρά παιδιά, σαν τον μικρό Νικόλα <strike>του Γκοσινί</strike>
από τη Χαλκίδα -<i><a href="https://www.youtube.com/shorts/pWNMkKgecSQ" target="_blank">για σένα γίνομαι λιώμα από παιδί μικρό</a></i>. Βρίσκουν την κυριούλα που έγινε viral με <a href="https://youtu.be/G23yBp-qoV4?t=6" target="_blank">τα δάκρυα στο 3-2 με την ΑΕΚ</a> και της κάνουν αφιερώσεις.
</span><em><span class="tm6"><a href="https://youtu.be/zl6k-MerZMY?t=1562" target="_blank">Για πολλές γυναίκες έχω κλάψει, μα για σένα πιο πολύ</a></span></em><span class="tm5">.<br />Κάποιοι έχουν μάθει αλλιώς,
στα χρόνια της υπομονής, και ξενερώνουν. Πού
είναι τα σύνδρομα, το απωθημένο, τα μάγια και
οι κατάρες; Δεν είναι αυτή η ομάδα που αγαπήσαμε,
ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, το κόμμα που μας
έλαχε.</span></p>
<p class="a_______"><em><span class="tm6"></span></em></p><blockquote><em><span class="tm6">Να σου πω όμως, όλα τα ταξίδια έτσι θα
τα κάνουμε, μεγάλα σαν του Γκάλιβερ;<br />Όχι, τα άλλα
δύο θα τα τρέξουμε, για να μπει επίλογος. Και τι
Γκάλιβερ, σιγά μη λέμε και Άνκρουμ.</span></em></blockquote><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><b>Δεύτερο ταξίδι</b>, η νίκη μες στο ΟΑΚΑ. Ο
Τολιό κάνει σπανουλοβήματα στο πλάι και εκτελεί
τον Παναθηναϊκό. Πρώτη νίκη εκεί από το ’97, που
ήταν σαν χτες. Ο Πρετεντέρης πετάει μπουκάλι
στους διαιτητές, καταδικάζοντας τη βία από
όπου και αν προέρχεται. Οι γκρι καταπίνουν τη
σφυρίχτρα, πολύ πριν γίνει μόδα το non call στον Σκούνι
Πεν. Ο Μπόνι δείχνει τι είναι η ιταλική ψυχή στον
Παπαδοτζόν που περιγράφει. Εσύ τον βλέπεις,
τρεις δεκαετίες μετά, σε ζωντανή σύνδεση, και
λες σε ποια ομάδα να παίζει τώρα -σιγά που θα σταμάτησε. Γίνεσαι μια αγκαλιά με τον διπλανό, και ας μην ξέρεις πώς τον λένε. Έμαθες όμως τον τρελό τον Ιταλό, στη βάρδια 2-10. Μάριο Μπόνι...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><b>Τρίτο ταξίδι</b>, στη χώρα του (Πότε; -) Ποτέ...<br />Στο
σωτήριο ’91, που ήξερες νομοτελειακά τι θα γίνει
στο τέλος. Ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ, η Ελλάδα στα κάγκελα (παντού). Κερδίζαμε από το πουθενά, έχαναν με
κάθε πιθανό τρόπο, πρώτα στο μυαλό και μετά στο
γήπεδο. Η δύναμη της ήττας, που θα έλεγε και ο
Μπάνε, για να είσαι έτοιμος να χάσεις με πιο απίθανο
τρόπο την επόμενη φορά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Έβλεπες το ματς, τον ΠΑΟΚ να παίρνει διψήφιες
διαφορές και σκεφτόσουν σαν Γαλιλαίος. </span><em><span class="tm6">Και όμως γυρίζει</span></em><span class="tm5">...<br /></span>Εννοείται πως γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, τον ήλιο και τον πλανήτη Άρη, αλλά με αγνή μεταφυσική,
χωρίς ίχνος λογικής εξήγησης. Χωρίς ενέργεια και καθαρό
μυαλό, χωρίς την κερκίδα του Παλέ, χωρίς τον Σανόγκο
και πεντάρια που στρίβουν, χωρίς τον τρελό του
χωριού (Γκάλινατ) να αλλάξει τις ισορροπίες,
με τα μισά ριμπάουντ από τον αντίπαλο (41-20) και τα
σουτ να μην μπαίνουν. Με τον Τολιό να στάζει 17
και την ομάδα 30 στην τελική ευθεία -ενώ είχε 29 σε
όλο το πρώτο ημίχρονο.<br />Πάμε σαν άλλοτε...</p><p class="a_______">Απίστευτα πράγματα. Ποτέ μη λες ποτέ. Μόνο ποτέ-ποτέ-ποτέ-ποτέ...</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ναι αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ δεν το χάρηκα
τόσο, μπασκετικά δεν το αξίζαμε. Και το μπάσκετ
δε σηκώνει την αδικία, κάπως σαν την Ένωση Δικαίων
του Κάρολου (όχι του Μπάρκλεϊ). <i>Δηκεοσηνι!</i> Είμαστε
λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ναι αλλά δε μας ενδιαφέρει αυτό. Μας ενδιαφέρει
η διαλεκτική της «μεταφυσικής» του πράγματος.
Ο ιστορικός - πολιτικός - αθλητικός χρόνος που
συμπυκνώνεται, όταν κάθε μέρα μετράει σαν μήνας
και μια επίθεση σαν ολόκληρη περίοδος (προεπαναστατική),
όπου μπορούν να γίνουν τα πάντα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ακόμα και να νικήσεις δεύτερη φορά τον
Παναθηναϊκό;<br />Όχι. Δεν είναι κάθε μέρα του Αρειανού,
Αγιαννιού, πες το και έτσι.<br />Αν και σήμερα είναι
τα γενέθλια του Μιχαλάκη του αέρινου. Λες;<br /></span>Λες να λειτουργήσει πάλι η χρονομηχανή
και να θυμηθούμε τα παλιά;</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Όχι, νισάφι με τη νοσταλγία. Μην περιμένεις
μια χρονομηχανή για να ξαναζήσεις ένδοξες
μέρες. Τα καλύτερά μας χρόνια δεν τα έχουμε ζήσει
ακόμα. Και τέλος πάντων, ποιος θα είχε μια μηχανή
του χρόνου και δε θα διάλεγε να ταξιδέψει μπροστά,
στην κοινωνία του μέλλοντος;</span></p><p class="a_______">Σε κάθε περίπτωση, το βασικό δεν είναι να πάρουμε εμείς το Κύπελλο, αλλά να πάρει ο εργαζόμενος λαός τις τύχες στα χέρια του. Και αν παίξουμε όπως ξέρουμε, οι τίτλοι θα έρθουν σίγουρα στο τέλος. Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κίτρινη, σαν δάκρυα από λεμόνι. Νομοτέλεια...</p><p class="a_______"><b>Υστερόγραφα</b></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Και ήρθε πάλι εκείνη η ώρα<br />Να γίνεις
γραμματέας γενικός στη χώρα.</i><br />Θέλει λίγη δουλειά
το μέτρο. Αλλά το έχουμε χάσει προ πολλού.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"><i>Εκείνη η ώρα, ήρθε και πάλι</i>...<br />Και ριμάρω
κλασικά με το <a href="https://www.facebook.com/basketmetongali/" target="_blank"><i>μπάσκετ και τον Γκάλη</i></a>.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-46782361824927027932024-02-15T14:52:00.005+02:002024-02-15T15:14:32.948+02:00Ημέρες ραδιοφώνου<p>Θα είμαι ειλικρινής. Αν έπρεπε να γράψω
κάτι αγαπησιάρικο, λόγω της ημέρας, θα ήταν μάλλον
ένα κείμενο για τον μπασκετικό Άρη, με συνειρμούς
που είναι η ουσία της τέχνης, που με τη σειρά της
είναι η ουσία του έρωτα, το περιττό που είναι
αναγκαίο κι ομορφαίνει τη ζωή μας. Αλλά αυτό
θα αφορούσε ελάχιστους και θα ενοχλούσε -δικαιολογημένα-
περισσότερους, ερωτευμένους και μη με την ομάδα
τους, δηλαδή μια ανώτερη εταιρεία που κατά κανόνα
λειτουργεί ως πλυντήριο μαύρου χρήματος.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ίσως η καλύτερη απόδειξη της καψούρας
αυτής είναι οι χαμένες εργατοώρες μπροστά
από ένα ραδιοφωνάκι, πολεμώντας με παράσιτα
(ντόπια και κορεάτικα), τα βραχέα και βραχύσωμους
φονιάδες σαν τον Κορωνιό, για να μάθεις την εξέλιξη
ενός αγώνα. Ο οποίος μπορεί να μην έκρινε τίποτα,
εφόσον η πάλη των τάξεων παρέμενε ιστορικά
αδικαίωτη, αλλά σήμαινε πολλά για τον ψυχισμό
παιδιών που μετρούσαν τα άστρα στις φανέλες
των ομάδων, γιατί κανένα σχολικό βιβλίο δεν
τους έμαθε νωρίτερα τον Λουντέμη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι αυτός είναι ένας χρήσιμος μεταβατικός
κρίκος για να φτάσουμε τον στρατηγικό μας στόχο,
δηλαδή την παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου, που
είναι μακράν το πιο αγαπησιάρικο μέσο. Και δε
χρειάζεται να ακούς «ράδιο Καψούρα» (πολύ κωλόπαιδο
ο Κυριάκος, ήδη από τα χρόνια της Αλλαγής) ή να
είσαι η Μπέτυ που αφιερώνει στον Πάνο Carried Away, για
να το ξέρεις αυτό.</span></p>
<p class="a_______"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI7HGEmPqvS4oFrQdCzGwg-Z6rWGrKo-weJjTAkCGt0iQKOkxFxdb3LF4Mxa4JplWwF8cQkftkigDvrR5ss0bgva3ZZi-Ru8qqz9g6Zr1HsdX_uHo3jovM-vSjewFcEvvEPAcqsJRO5NEXUfUehyphenhyphen2erZquMU06RQ_3mSPyG8TB2-CYQ9r-6AhPCnHcSdYj/s640/140_4024.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI7HGEmPqvS4oFrQdCzGwg-Z6rWGrKo-weJjTAkCGt0iQKOkxFxdb3LF4Mxa4JplWwF8cQkftkigDvrR5ss0bgva3ZZi-Ru8qqz9g6Zr1HsdX_uHo3jovM-vSjewFcEvvEPAcqsJRO5NEXUfUehyphenhyphen2erZquMU06RQ_3mSPyG8TB2-CYQ9r-6AhPCnHcSdYj/s320/140_4024.JPG" width="320" /></a></div><br />Κι είναι τυχαίο άραγε που η μέρα του ραδιοφώνου
είναι μια μέρα πριν τη γιορτή των ερωτευμένων;
Ναι, εντελώς. Όσο τυχαίο είναι ότι η πρώτη είναι
κολλητά, μια μέρα μετά την επέτειο της Βάρκιζας.
Τουλάχιστον δεν παραδώσαμε ποτέ το όπλο της
κριτικής, σύντροφοι. Αλλά το κλείσιμο του 902 ήταν
επώδυνο σαν αφοπλισμός, με δάκρυα στα μάτια
που κυλούσαν σε απαρηγόρητα μάγουλα με αντάρτικες
γενειάδες, και με τη σκέψη πως η τηλεόραση ήταν
πολύ ακριβό σπορ, πολύ μακριά από τα κυβικά μας,
αλλά τη ραδιοφωνική συχνότητα δεν έπρεπε να
την (παρα)δώσουμε και ήταν μεγάλη απώλεια.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και ας ήταν το όνομά της κατάλοιπο μιας
άλλης εποχής και μιας σχηματικής αντίληψης,
σαν μπάντα των FM, που άφηνε όμως αριστερά μας
πέντε-έξι σταθμούς, σαν εξωκοινοβούλιο των
ερτζιανών, και ορισμένα ερωτήματα. Είναι άραγε
ανάγκη των καιρών ένα ραδιοφωνικό αριστερόμετρο;
Και ποιος να το έλεγε πως θα ερχόταν τελικά εκείνη
η μέρα που η Ελληνοφρένεια θα έπαιζε (σχεδόν)
στη σωστή συχνότητα αλλά σε λάθος εποχή και
με λάθος ιδιοκτησιακό καθεστώς (ιδιωτικής
ιδιοκτησίας, αντί να είναι σοσιαλιστική κολεκτίβα);</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ραδιόφωνο λοιπόν. Όπου εν αρχή είναι
ο λόγος. Λόγος μεστός, προφορικός, δομημένος,
συγκροτημένος. Που αναδεικνύει ρήτορες και
μεθοδικά μυαλά, που ξέρουν τι θέλουν να πουν
και δε χρειάζονται σκονάκια με σημειώσεις
για να τα πούνε από μέσα. Λόγος μελοποιημένος,
μουσικός, μια ιδιαίτερη γλώσσα ενός άλλου αλφαβήτου
που αποδίδεται με νότες σε πεντάγραμμο, χωρίς
να είναι ποτέ γραμμικός και μονότονος -εξαιρούνται
τα μεγάλα σου μάτια και τα απλοϊκά σουξέ κάθε
εποχής.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λόγος που απευθύνεται σε έλλογα όντα,
ακροατές με κριτική ικανότητα και όχι αποβλακωμένους
τηλεθεατές με ευνουχισμένη σκέψη. Αλλά θα βρίσκονται
πάντα κεκράκτες τύπου Τράγκα, με άναρθρες κραυγές
και το υπνωτισμένο κοινό τους, να σου χαλάν έναν
ωραίο συλλογισμό και να διαλύουν το συννεφάκι
της εξιδανίκευσης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εν αρχή βασικά είναι η μαγεία που παράγει
ο έλλογος λόγος του ραδιοφώνου, η οποία θυμίζει
κάτι από Βαλεντίνο. Σε κανένα άλλο μέσο δεν μπορείς
να βρεις τη μαγική ερωτική χημεία μεταξύ παραγωγού
και ακροατών, τις προσωπικές -αλλά απρόσωπες-
σχέσεις που αναπτύσσονται, τη δέσμευση και
την αφοσίωση κοινού και συντελεστή, το πάθος
και το μεράκι του ερασιτέχνη που κάποτε ξεχείλιζε
απ’ τους πειρατικούς σταθμούς, με την ιδιαίτερη
γοητεία που έχει κάθε κουρσάρος, και ιδίως αυτός
του Βασίλη (και του Λάκη), που σου παγώνει το αίμα
στην κορύφωση: </span><em><span class="tm6"><a href="https://youtu.be/mUVCye-6Qrs?t=284" target="_blank">Φί-ιιιιιιι-λεεεεεε</a></span></em><span class="tm5">... (να-να-να, να-να).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εν πολλοίς η μαγεία οφείλεται στην έλλειψη
εικόνας που εξάπτει τη φαντασία και όλες τις
υπόλοιπες αισθήσεις για να γεμίσουν τα κενά.
Και δε σου δένει τα μάτια αλλά σου επιτρέπει
να τα κλείσεις νοερά για να ονειρευτείς ξύπνιος
και να ταξιδέψεις.</span></p>
<p class="a_______">Εν παρόδω, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης
είχαν μια πολύ πιο ραδιοφωνική ηχώ και ποπ κουλτούρα,
έναν πιο «ηχητικό πολιτισμό» που έδινε βάρος
στον προσεγμένο καλαίσθητο ήχο και την ακουστική
απόλαυση, κάτι που μεταφερόταν ως γενικός νόμος
και στην τηλεόραση, επηρεάζοντας και τους δικούς
της ρυθμούς-ήχους. Σήμερα αντιθέτως, επικρατεί
η δικτατορία της εικόνας, της καταιγιστικής
εναλλαγής και της ταχύτατης κατανάλωσής της,
οπότε σχεδόν κανείς δε νοιάζεται για καλαισθησία
και ηχητική απόλαυση -ούτε καν στο ραδιόφωνο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">(Ελπίζω να γίνεται κατανοητό τι θέλω
να πω και ας το εκφράζω αδόκιμα και αδύναμα. Νομίζω
όμως ότι η διαφορά γίνεται εύκολα αντιληπτή
σε παλιές αθλητικές μεταδόσεις ή σε ένα δελτίο
ειδήσεων και τις πολιτικές συζητήσεις της
εποχής. Ακόμα και σε ψυχαγωγικά σόου, που σήμερα
δεν ενδιαφέρονται τόσο για βαθιές ερωτικές
φωνές και καλλιεργημένους παρουσιαστές, αλλά
για εντυπωσιακές γλάστρες που γεμίζουν το
ντεκόρ).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ραδιοφωνική μαγεία δε χάνεται ούτε
στα πιο ευτελή προγράμματα των αθλητικών ραδιοφώνων.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το καρδιοχτύπι
και την αγωνία ενός οπαδού ακροατή, όταν ακούει
φωνές για γκολ από κάποιο ανοιχτό μικρόφωνο
και προσπαθεί να μαντέψει σε ποιο γήπεδο μπήκε
και ποιος το έβαλε, μέχρι να γίνει η σύνδεση και
να έρθει η καρδιά του στη θέση της, να φύγει στην
Κούλουρη ή στον ουρανό. Τίποτα δε συγκρίνεται
με τον ιερό χαβαλέ του ραδιοφωνικού Fight-Club, μιας
εκπομπής-φαινόμενο που μεγάλωσε γενιές και
επέστρεψε στα ερτζιανά για να καλύψει το σύνδρομο
στέρησης του κοινού της -και των συντελεστών
της. Ή με το ρίγος που μπορεί να προκαλέσει μια
μουσική ανάμνηση, ακόμα και ένα απλό ποπ θέμα
του Μισέλ Κρετού, που ανοίγει ακόμα και σήμερα
το «Μικρόφωνο στα γήπεδα» στην ΕΡΑ-ΣΠΟΡ. </span></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PfzWHrXYbuc?si=J3kNqtII2FKTAowx" title="YouTube video player" width="500"></iframe>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλές αθλητικές
αναμνήσεις τις ντύνουν στο μυαλό μας ραδιοφωνικές
μεταδόσεις, που είναι ανώτερες από τις τηλεοπτικές,
ακόμα και αν είναι το πειρατικό του «αριστερού»
έμπορα Χελάκη -που δεν έχει σχέση με τους αγνούς
πειρατές των FM, τον καιρό που ήταν στην ΚΝΕ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το ραδιόφωνο είναι μακράν το πιο δημοκρατικό
μέσο, με τη μεγαλύτερη διαδραστικότητα. Η ταυτότητα
ενός σταθμού δεν είναι τίποτα άλλο από το κοινό
του. Και το απόλυτο μέτρο για την επιτυχία του
είναι τα μηνύματα και οι κλήσεις που λαμβάνει
εντός και εκτός αέρα. Ποτέ οι ακροατές δεν είναι
απλώς παθητικοί δέκτες -ούτε καν όταν πιάνουν
την κεραία, μπας και βρούνε καλύτερο σήμα. Κανένα
άλλο μέσο δεν αφήνει τόσο ζωτικό χώρο στο κοινό
του, που μπορεί να γίνει πομπός και... δημιουργός
περιεχομένου, όπως το λένε στις μέρες μας. Και
δύσκολο θα βρεις άλλα μέσα όπου το κοινό περιμένει
τι θα πει ο λαός, από τα πιο σοβαρά σχόλια ως τη
χειρότερη καζούρα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το ραδιόφωνο σου αφήνει μια μεγάλη γκάμα
επιλογών. Μπορείς να ακούσεις πχ την αγαπημένη
σου εκπομπή κονσέρβα σε άλλη μέρα και ώρα, για
να γλιτώσεις και τις διακοπές για διαφημίσεις,
που μπορεί να σου σπάσουν τα νεύρα κάθε Δεκέμβρη.
Τίποτα δεν υποκαθιστά όμως τη ζωντανή εμπειρία.
Και μπορεί να αγνοώ την πραγματικότητα και
να είμαι πίσω από την εποχή μου, αλλά νομίζω πως
γι’ αυτό το Web Radio και τα διάφορα podcast έχουν περιορισμένη
διάδοση, σε σχέση με τη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου
-ή και τις λιγότερο ένδοξες μέρες του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το ραδιόφωνο είναι μαγικό γιατί είναι
συνώνυμο της ελευθερίας -η οποία όμως περιλαμβάνει
την ελεύθερη δέσμευση και την αφοσίωση. Έχει
ως περιορισμό την απουσία οπτικής επαφής, αλλά
σου αφήνει το ελεύθερο να κάνεις και κάτι άλλο
παράλληλα -από οδήγηση και μαγειρική, μέχρι
γυμναστική και διάβασμα ή να σερφάρεις στο
διαδίκτυο. Ποτέ άλλοτε ένας περιορισμός δε
σήμαινε τόσο ελευθερία.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το οποίο έχει όμως και αντίστροφη ανάγνωση,
για το «άνοιγμα» των συχνοτήτων, καθώς ποτέ
άλλοτε μια «απελευθέρωση» δεν έφερε τέτοια
σκλαβιά, με τόσο καταθλιπτικά αποτελέσματα.
Επαναδιατύπωση. Πρέπει να πάμε στο ’44 με τους
Βρετανούς για να δούμε κάτι παρόμοιο και τόση
σκλαβιά με μορφή ελευθερίας.</span></p>
<p class="a_______">Η περιβόητη «απελευθέρωση» των συχνοτήτων
δεν τις απέδωσε τους ερασιτέχνες πειρατές
των ερτζιανών και τους μερακλήδες παραγωγούς
που τις λιμπίζονταν, αλλά τις παρέδωσε στην
«ελεύθερη αγορά» των μονοπωλίων. Κι αυτό σε
βάθος χρόνου, αντί για ποικιλία έφερε μια αφόρητη
τυποποίηση. Τη δικτατορία των play-list με τις επαναλαμβανόμενες
(μέχρι πλύσης εγκεφάλου) επιλογές των δισκογραφικών.
Τους μυαλοπώληδες ακροατές που παρεμβαίνουν
για να παπαγαλίσουν τη γνώμη που ακούν κάθε
μέρα. Τους ψεύτικους, χαζοχαρούμενους παρουσιαστές,
που όχι μόνο δεν έχουν κάτι να πουν αλλά επιβάλλεται
(άνωθεν) να μην έχουν άποψη και να μη λένε τίποτα
(ουσιώδες) πέρα από ανούσιο, ανάλαφρο και αφόρητα
αβάσταχτο infotainment.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ακόμα και έτσι όμως, το ραδιόφωνο είναι
ίσως ο καλύτερος καθρέφτης της κοινωνίας -σε
όλες της τις πτυχές, καλές και στραβές. Μια σχεδόν
εναλλακτική ανάμνηση του παρελθόντος, που
δεν προσφέρεται για χίπστερ. Και (όλο) αργοπεθαίνει,
αλλά συνεχώς αντιστέκεται, με τη φωνή του, σαν
αυτούς που δεν έχουν φωνή παρά μόνο όταν συντονιστούν
στην ίδια ταξική συχνότητα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το ραδιόφωνο «αγαπά» τους κλέφτες (συχνοτήτων)
αλλά πρωτίστως τους ερασιτέχνες με μεράκι,
που γουστάρουν αυτό που κάνουν -όπως θα κάνουμε
όλοι στην κοινωνία του μέλλοντος. Και ίσως ακουστεί
λίγο μελό ή νοσταλγικό. Αλλά το ραδιόφωνο συνδέεται
-όχι μόνο ημερολογιακά- με τον έρωτα, που έχει
άμεση σχέση με την επανάσταση. Και -αν χρειάζεται
απόδειξη για αυτό- πολύ λίγες στιγμές μπορούν
να προκαλέσουν την ανατριχίλα της εκπομπής
του ερασιτεχνικού (προφανώς) σταθμού των ελεύθερων
(ασφαλώς) αγωνιζόμενων φοιτητών που μισό αιώνα
πριν φώναζαν: </span><em><span class="tm6">Εδώ Πολυτεχνείο</span></em><span class="tm5">...</span></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/10B2MRHnWW0?si=pjBCKvOInoHLfgTN" title="YouTube video player" width="500"></iframe>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η ανάρτηση αυτή γράφεται με αφορμή την
Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου (στις 13 Φλεβάρη) και
τη μέρα του Βαλεντίνου, μια μέρα αργότερα. Και
αν άργησε λίγο, είναι γιατί -ως γνωστόν- οι συνθήκες
αργούν να ωριμάσουν. Που πάει να πει (πάντα και
μόνο) πως αργούμε εμείς ως υποκείμενα να σταθούμε
στο ύψος τους. Γιατί οι συνθήκες έχουν ωριμάσει
καιρό τώρα και βασικά κινδυνεύουν να σαπίσουν,
μαζί με τον γέρικο κόσμο της εκμετάλλευσης.</span></p><p class="a_______"><span class="tm5">Κιτς/καλτ υστερόγραφα, για να μην το βαρύνουμε...</span></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/JxEegnHGWM4?si=jNPWaFncirIN3byU" title="YouTube video player" width="500"></iframe><div><br /></div><div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Lhn-qjca7QU?si=AETZXgLKxHLdQW6Q" title="YouTube video player" width="500"></iframe>
</div>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-19260749199254452572024-02-13T23:57:00.001+02:002024-02-13T23:57:27.584+02:00Η σωστή πλευρά της αθλητικής ιστορίας<p>Αν ρωτήσουμε κάποιους ανθρώπους ποιο
είναι το αντίστοιχο των B movies σε βιβλία, θα μας πουν
αυτά με αθλητικό θέμα. Κι όχι με την έννοια ότι
τα θεωρούν καλτ, αλλά ότι είναι δεύτερα, για πέταμα
ή για προσάναμμα στο τζάκι, όπως κάνει στα βιβλία
του Μονταλμπάν ο Πέπε Καρβάλιο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η δική μου άποψη είναι ένα σαφές «ναι
αλλά όχι» ή έστω ένα εξαρτάται ως προς τα αθλητικά
βιβλία.<br /></span>Ότι το λατινικό «Β» θα κολλούσε καλύτερα
στην Μπαρτσελόνα, τον Μπάρκλεϊ ή στον κόουτς
Μπαρτζώκα -και για άλλους Mr Bean- που είναι ο εφιάλτης
του Sportime και άλλων δημοσιογράφων και κάποιοι ζουν
για τη στιγμή που θα τον ρωτήσει ο άτυχος Μενεγάκης
για τη φιλοσοφία του απέναντι σε έναν αντίπαλο
και ο κόουτς θα πει: «ο διαλεκτικός υλισμός».<br />Και ότι το τέχνασμα του Μονταλμπάν να
ασκεί καυστική κριτική δια της μυθιστορηματικής
έστω καύσης βιβλίων, είναι πολύ χοντροκομμένο
και απαράδεκτο για το δικό μου αναγνωστικό
κριτήριο. Έχει γράψει όμως ένα αξιόλογο αθλητικό
βιβλίο με κοινωνικές-πολιτικές προεκτάσεις
από τις οποίες μου έχει μείνει η φράση ότι η Μπάρτσα
είναι ο άοπλος συμβολικός στρατός της Καταλονίας
-αρκεί να ξέρεις ποιον θες να νικήσεις. Ενώ σε
ένα άλλο βιβλίο θρηνεί τη χαμένη ταυτότητα
της πόλης και τον εκσυγχρονισμό που την αλλοιώνει
-και ας θεωρείται η Βαρκελώνη υπόδειγμα μεταμόρφωσης,
που αξιοποίησε τα ολυμπιακά έργα. Φαντάσου
δηλαδή τον Μάρκαρη, που κάποτε μετέφραζε Μπρεχτ,
να μην γκρινιάζει για τους διαδηλωτές του Δεκέμβρη,
αλλά για την καταστροφή που φέρνει η ανάπτυξη.
Ούτε σε έργο του Ιονέσκο...</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εν τω μεταξύ, το φετινό καλεντάρι περιλαμβάνει
τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι -αν δεν έχει άλλη
άποψη ο κορωνοϊός ή κάποιος άλλος αστάθμητος
παράγοντας, πχ το «ξανθό γένος», που έχασε όμως
πέρσι τον «ξανθό» και τα μπινελίκια του (μπλιατ)
και παραμένει αποκλεισμένο ως έθνος από τη
ΔΟΕ, ίσως γιατί οι «αθάνατοι» το μπερδεύουν
με τη Σοβιετία -και άντε να μην το μπερδεύουν
μετά και άλλοι που δηλώνουν δικοί μας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μια αναδρομή στο παρελθόν των σύγχρονων
-και όχι μόνο- Ολυμπιακών Αγώνων είναι σαν μικρός
ιστορικός περίπατος σε άγνωστες σελίδες της
παγκόσμιας ιστορίας, μελανές και χρυσές. Και
η πλέον χρυσή είναι βασικά κατάμαυρη, σαν τους
Μαύρους Πάνθηρες και την υψωμένη γροθιά των
Σμιθ και Κάρλος ενάντια στον ρατσισμό που βίωναν
στη χώρα τους -την χώρα της ελευθερίας, για να
μην ξεχνιόμαστε με τα δεσμά μας.<br /></span>Περίπατος σε σημαντικές σελίδες και
κεφάλαια της ιστορίας, όπως η άνοδος του φασισμού,
οι ναζιστικές αποχρώσεις στην αναβίωση του
εθίμου της ολυμπιακής φλόγας (και η προσπάθεια
των ημι-παράνομων κομμουνιστών να την σαμποτάρουν),
ο ρατσισμός, οι διαχρονικές διακρίσεις κατά
των γυναικών, η άνοδος του σοσιαλιστικού μπλοκ,
ο αγώνας της Παλαιστίνης για ελεθυερία, και
ένα σύντομο μάθημα για το πώς το χρήμα κυβερνά
τον κόσμο, σκοτώνοντας κάθε ρομαντική ιδέα,
αλλά χρησιμοποιώντας τα κουφάρια τους ως καμουφλάζ,
όπως το Ηρακλής τη λεοντή.<br />Είναι όμως και μια θαυμάσια αφορμή -θαυμάσια,
που θα έλεγε και ο Μανόλο Μαυρομάτης στην ΕΡΤ
του βαθέος ΠΑΣΟΚ κι ας ήταν ευρωβουλευτής με
τη ΝΔ- να εντρυφήσει κανείς σε σημαντικά επεισόδια
του «ψυχρού πολέμου», αλλά και σε πιο σοβαρούς
προβληματισμούς.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ήταν λάθος - παρέκκλιση η εγκατάλειψη
των Σπαρτακιάδων, εργατικών Ολυμπιάδων κτλ,
που έσβησαν ως θεσμός στη Βαρκελώνη του Μονταλμπάν
(που έχασε το χρίσμα της διεξαγωγής από το Βερολίνο
του Χίτλερ) λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα
του Φράνκο;<br /></span>Ήταν η συμμετοχή των Σοβιετικών στους
Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τα μεταπολεμικά χρόνια
στροφή ενσωμάτωσης και μια αποτύπωση της ειρηνικής
συνύπαρξης στο «αθλητικό εποικοδόμημα»; Ή
μήπως ήταν μια μορφή ταξικής πάλης με άλλα μέσα,
για να φανεί η σοσιαλιστική υπεροχή σε αξίες-ιδανικά
και στον πίνακα των μεταλλίων;<br />Το 1988 στη Σεούλ, όπου απείχε η τίμια Κούβα
και η ΛΔ Κορέας, γιατί δεν την άφησαν να γίνει
συνδιοργανώτρια σε κάποια αθλήματα, τεκμήριο
αυτής της ανωτερότητας δεν ήταν μόνο η άνετη
πρωτιά των Σοβιετικών, η υπεροχή της ΕΣΣΔ έναντι
των ΗΠΑ και της σωστής πλευράς της Γερμανίας
(και της ιστορίας, που οσονούπω τελείωνε) έναντι
της ΟΔΓ. Ήταν και η δεύτερη θέση της ΓΛΔ που είχε
περισσότερα μετάλλια από τους Αμερικάνους!</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά ό,τι λάμπει (Νικολάου) δεν είναι χρυσός
και ο χρυσός δε φέρνει πάντα την ευτυχία, όπως
θα μας βεβαίωνε ο Μίδας, ή την κοινωνία του μέλλοντος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Και από πότε πάνε μαζί ιδανικά και μετάλλια-νίκες;
θα ρωτήσει κανείς.<br /></span>Από τότε που οι γοργόνες βγαίνουν στη
στεριά και ρωτάνε με αγωνία ναυτικούς και ταξικά
ναυάγια αν ζει το κόκκινο φάντασμα που πλανάται
πάνω από τη γηραιά ήπειρο και τον γέρικο σάπιο
κόσμο της εκμετάλλευσης. Και τουλάχιστον από
όταν οι ηττημένοι εισπράττουν απ’ την εξέδρα
τους βροχή δεκάρικα, μετά το Ανεμολόγιο της
Αλλαγής, βλέποντας τους νικητές να μη γράφουν
απλά την ιστορία, αλλά να διακηρύσσουν πανηγυρικά
το τέλος της.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το είχε πει προφητικά και ο Άρης άλλωστε
(Β όπως Βελουχιώτης) και το μεταφέρω από μνήμης:
αν νικήσουμε κανείς δε θα θυμάται τίποτα από
τις δικές μας σκληρότητες, αλλά αν χάσουμε κανείς
δε θα μας το συγχωρήσει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Σε ένα αγνό, παρθένο αναρχίζον φαντασιακό,
που μικρή σχέση έχει με τον πραγματικό κόσμο,
ήρωες είναι μόνο οι χαμένοι, που έπεσαν ηρωικά
σε άνιση μάχη, απέναντι σε θεούς και δαίμονες.
Όσοι νικάνε, γίνονται εξουσία και διαφθείρονται,
οπότε χάνουν την αθανασία και μια θέση στο εικονοστάσι
των πραγματικών ηρώων.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">(Ανοίγει -αριστερή- παρένθεση. Μια άλλη
αναρχίζουσα οπτική λέει πως η ρίζα του κακού
δεν είναι μόνο ο επαγγελματικός αθλητισμός
και ο πρωταθλητισμός που νοθεύουν τη χαρά της
άθλησης με το δηλητήριο της σκοπιμότητας και
της νίκης με κάθε τρόπο, αλλά ο ίδιος ο αθλητισμός,
που βάζει καλούπια στην ελεύθερη κίνηση και
τον αυθορμητισμό του παιδιού, στην άναρχη χαρά
(που ή θα είναι άναρχη ή δε θα είναι χαρά) του παιχνιδιού
και γίνεται ένα φτηνό υποκατάστατο με κανόνες
και περιορισμούς, νόμους και άρχοντες -διαιτητές.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Εμένα πάλι όλα αυτά μου μυρίζουν Μπερνστάιν
και το σύνθημα «ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα,
η κίνηση είναι το παν». Θεωρώ εξαιρετικά πληκτική
και ανούσια μια άσκοπη κίνηση χωρίς στόχους
και κανόνες. Και πιστεύω -στην υπερβολή του- πως
όλα τα παραπάνω είναι μια πρωτότυπη-εναλλακτική
διαδρομή για να βρει κανείς τις διαφορές μεταξύ
κομμουνισμού κι αναρχίας. Αναρωτιέμαι, ωστόσο,
τι μορφή θα λάβουν στην κοινωνία του μέλλοντος
ο αθλητικός ανταγωνισμός και διάφορες διοργανώσεις.
Και προβληματίζομαι αν οι αθλητικοί αγώνες
στον σοσιαλισμό θα έχουν τον ίδιο πρωτεύοντα
ρόλο για τους διαιτητές ή αν αυτός θα τείνει
να απονεκρώνεται, σαν το κράτος, και οι παίκτες
θα αναλάβουν σταδιακά να διευθύνουν και να
λύνουν τις διαφωνίες που προκύπτουν στον αγώνα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κλείνει η σοσιαλιστική παρένθεση).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κάποτε ο Καμί έγραψε πως όλα όσα ξέρει
από ηθική, του τα έμαθε το ποδόσφαιρο. Μια πιο
σφαιρική τοποθέτηση μπορεί να έλεγε πως το
ποδόσφαιρο -και ο αθλητισμός εν γένει- είναι
καθρέφτης της κοινωνίας και μπορεί να μας δείξει
όσα ξέρουμε για την ηθική -και συνεπώς για την
ανηθικότητα- αυτής της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση,
ο αθλητισμός είναι όντως μια πολύ καλή εισαγωγή
για αρχάριους στη διαλεκτική σκοπού και μέσου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο σκοπός δεν αγιάζει μακιαβελικά τα
μέσα, δε νομιμοποιεί την αδικία και τα ύπουλα
μέσα. Κανείς δεν πρέπει να χαίρεται μια νίκη
που έρχεται με σικέ αγώνες, πουλημένους διαιτητές
και κακό θέαμα. Αυτοσκοπός δεν είναι η νίκη αλλά
η χαρά του παιχνιδιού -που σαφώς περιλαμβάνει
και τη χαρά της νίκης, την ανταμοιβή των κόπων
μας, αλλά όχι με οποιοδήποτε μέσο.<br /><i>Hasta la victoria siempre</i>...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο στόχος της νίκης δεν καθορίζει ευθέως
τα μέσα -και αντιστρόφως. Αλλιώς μέσο και σκοπός
θα ταυτίζονταν, δε θα υπήρχε διάκριση μεταξύ
τους. Ο δρόμος προς τη νίκη δεν είναι πάντα στρωμένος
με ροδοπέταλα και ευ αγωνίζεσθαι. Και κάποιος-οι
πρέπει να βγάζουν τη βρώμικη δουλειά, όσο υπάρχει
-αντικειμενικά- τέτοιος καταμερισμός εργασίας,
στο γήπεδο και στη ζωή. Δε σημαίνει πχ πως δε θα
υπάρχουν τερματοφύλακες και χειρώνακτες, επειδή
όλοι θέλουν να παίζουν μπροστά, φουλ επίθεση.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αν θες να παίξεις με αξιώσεις, χρειάζεται
καλή προπόνηση, πειθαρχία, οργάνωση, ενίοτε
και τακτική (υποχώρηση, αιφνίδιες αντεπιθέσεις,
ακόμα και κατενάτσιο). Αν ψάχνει κανείς ένα πολιτικό
αντίστοιχο του «κατενάτσιο», δύσκολα θα δει
καλύτερο παράδειγμα από το Τείχος του Βερολίνου,
που παρά τη σχετική αστική υστερία, είχε αμυντικούς
σκοπούς, στη βάση ενός αρνητικού συσχετισμού
δύναμης και μιας πίεσης που δεν ήταν εφικτό
να αποκρουστεί διαφορετικά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το βασικό ερώτημα, όμως, είναι άλλο.<br /></span>Μπορούμε να νικήσουμε σε οποιονδήποτε
στίβο (πολιτικό ή αθλητικό) τον ταξικό εχθρό
με το σφυροδρέπανο στο χέρι; Μπορούμε να πετύχουμε
άμεσα μεγαλύτερη παραγωγικότητα -απελευθερώνοντας
παραγωγικές δυνάμεις από τα δεσμά της ιδιωτικής
ιδιοκτησίας- από τους εντατικούς, εξοντωτικούς
ρυθμούς ανάπτυξης των μονοπωλίων που ξεζουμίζουν
εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλη τη γη; Μπορείς
να νικήσεις με απλή προπόνηση επαγγελματίες
υπεραθλητές, που χρησιμοποιούν κάθε μέσο για
να πετύχουν τη διάκριση; Ή μήπως πρέπει να σταματήσουμε
να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον εθχρό, να
τον νικήσουμε στο δικό του γήπεδο με τα δικά
του όπλα, και να πορευτούμε σε τελείως διαφορετική
κατεύθυνση;</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Η πραγματική ζωή είναι κριτήριο για
κάθε θεωρία, αλλά δε δίνει πάντα καθαρές απαντήσεις.
Στο πεδίο της πράξης του εικοστού αιώνα, ο σοσιαλισμός
που γνωρίσαμε κινήθηκε παράλληλα σε διάφορα
επίπεδα. Επέλεξε για μια σειρά λόγους, ουσίας
και συμβολισμού, να πάρει μέρος στην κούρσα
του πρωταθλητισμού. Είναι δεδομένο ότι έδειξε
μέρος της δύναμής του αλλά δεν απέφυγε τις αρνητικές
πτυχές του πρωταθλητισμού, όπως η πίεση σε κάποιους
αθλητές και τα αναβολικά. Αλλά όποιος πιστεύει
ότι αυτό ήταν ένα παιχνίδι που έπαιξε μόνο η
ΓΛΔ πχ -νιώθοντας την ανάγκη να αποκρούσει και
σε αυτό το επίπεδο την πίεση που δεχόταν και
να δείξει την υπεροχή της- μάλλον καταπίνει
πρόθυμα και αμάσητη την αστική προπαγάνδα.
Ενώ παράλληλα αγνοεί ότι η βάση για τις επιτυχίες
και τα μετάλλια των σοσιαλιστικών χωρών δεν
ήταν πως έπιασαν το «τρένο της ΕΤΕ» στα αναβολικά
(επιλέγοντας να εστιάσουν σε συγκεκριμένους
τομείς), αλλά οι αξεπέραστες αθλητικές υποδομές
τους, για να ανακαλύπτουν και να αξιοποιούν
κάθε ανθρώπινο ταλέντο και κλίση, αναπτύσσοντας
ουσιαστικά τον μαζικό λαϊκό αθλητισμό. Κι αυτό
είναι ένα σπουδαίο, ανεξίτηλο επίτευγμα, που
δεν μπορεί να το μειώσουν πχ οι εξυπνάδες του
Πανούτσου, ότι εκεί όλοι αθλούνταν γιατί δεν
είχαν δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης, συνεπώς
βαριόντουσαν και δεν ήξεραν πώς/πού να διοχετεύσουν
την ενέργειά τους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τα ίδια ισχύουν σε γενικές γραμμές για
την περίπτωση της Κούβας που εξακολουθεί να
παράγει τους δικούς της πρωταθλητές και επιπλέον
εξάγει κάποιους, που ονειρεύονται το χρήμα
και το αναζητούν στο εξωτερικό, αυτομολώντας
στο αντίπαλο στρατόπεδο. Αλλά το βασικό είναι
έβγαζε και βγάζει αθλητές που ήξεραν την αξία
των ηθικών κινήτρων, όπως ο μυθικός Στίβενσον,
που τον πολιορκούσε ο πειρασμός της επαγγελματικής
πυγμαχίας και των χρημάτων, αλλά δε θα αντάλλασσε
με τίποτα την αγάπη του λαού του, ούτε για τα κέρδη
όλου του κόσμου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Κι αυτό πια, για να παραφράσουμε τον Κάστρο,
δεν είναι να έχεις απλώς το κεφάλι σου στο στόμα
του λύκου και να του λες να πάει να γαμηθεί. Αλλά
να περιφρονείς και τα χρυσά του δόντια, που αυτός
νομίζει ότι είναι ικανά να αλέσουν όλες τις
συνειδήσεις. Όμως δεν είναι/είμαστε όλοι για
τα δόντια τους...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Όσο για τη Σοβιετική Ένωση, παρά τη στροφή
που την έβγαλε στο περιθώριο της ιστορίας, έδωσε
διάφορα δείγματα όχι μόνο της δικής της υπεροχής,
αλλά για την υπεροχή των αρχών της έναντι της
όποιας νίκης - διάκρισης. Όσο και αν ψάξει κανείς,
δε νομίζω να μπορεί να βρει αντίστοιχα παραδείγματα
στον «δυτικό κόσμο» με την απόφαση των Σοβιετικών
να μην παίξουν το ’73 στη Χιλή του Πινοτσέτ (χάνοντας
το εισιτήριο για την τελική φάση του Μουντιάλ
της ΟΔΓ). Ή την απόφαση της σοβιετικής ομάδας
μπάσκετ να μηδενιστεί στην ίδια χώρα, στο Μουντομπάσκετ
του ’59 και να χάσει ένα σίγουρο χρυσό μετάλλιο,
όταν διάλεξε να μην παίξει εναντίον της Ταϊβάν-Φορμόζα
(και μάλιστα σε μια εποχή που μάλλον διαφαινόταν
το σινο-σοβιετικό σχίσμα). Τελικά τερμάτισε
στην έκτη θέση, αλλά στην ΕΣΣΔ κυκλοφόρησε μια
σειρά γραμματόσημα με το σύνθημα «ηθικοί νικητές
του 3ου Μουντομπάσκετ».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Γιατί είναι πάντα καλύτερο να βρίσκεσαι
στη σωστή πλευρά της ιστορίας, παρά στην υψηλότερη
θέση του βάθρου.<br />Hasta la revolucion siempre...</span></p><p class="a_______">Τι να μας πει και ο Μπάνε (που δυστυχώς την είδε λάιφ-κόουτς) με τη δική του «<a href="https://www.amna.gr/sport/article/796547/I-dunami-tis-ittas-tou-Mpane-Prelebits-sti-Thessalonikirn" target="_blank">Δύναμη της ήττας</a>». Αλλά αυτά στο δεύτερο μέρος, αν και εφόσον...</p><p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0l7PBJtNyInQi-LnFDfOKzMouyhGYR-0F_wBolvFYlf4SE5T8dT3PMxykH2PVX2RjEnEiWJW6ruLOGUCmPciI7LV6Q03s63VsiL-0IdVKrW2kYZMl9jNiGeBJtsIrdqHzki2wPLdJqC_wxrI-1DJrpoAeswARyyYS_30_9EL7QFQtnB8aIHu1n0HKs4p-/s255/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="255" data-original-width="198" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0l7PBJtNyInQi-LnFDfOKzMouyhGYR-0F_wBolvFYlf4SE5T8dT3PMxykH2PVX2RjEnEiWJW6ruLOGUCmPciI7LV6Q03s63VsiL-0IdVKrW2kYZMl9jNiGeBJtsIrdqHzki2wPLdJqC_wxrI-1DJrpoAeswARyyYS_30_9EL7QFQtnB8aIHu1n0HKs4p-/s1600/images.jpg" width="198" /></a></div><br />Και αν όλα αυτά χρειάζονται οπωσδήποτε κάποιο άλλοθι σύνδεσης με την επικαιρότητα, θα πάρω τη σημερινή παγκόσμια ημέρα του ραδιοφώνου, τη βοήθεια του κοινού και την αυθόρμητη εξομολόγηση του παλιού συμπαρουσιαστή του «Σπορ και Σκορ στον 904».<br /><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JxEegnHGWM4" target="_blank">Ράδιο-ράδιο αγάπη μου</a></i>...<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μετά από αυτήν την εκτενή εισαγωγή,
πάμε στην ανάπαυλα, με την ελπίδα να υπάρξει
χρόνος για δεύτερο ημίχρονο, με συγκεκριμένες
προτάσεις - κριτικές και συνειρμούς από κάποια
αθλητικά βιβλία που έπεσαν στα χέρια της κε
του μπλοκ τις τελευταίες βδομάδες.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-32270177644886301672024-02-03T23:22:00.002+02:002024-02-04T20:16:08.463+02:00Θεωρία των τηλεπαιγνίων (και των λογοπαιγνίων...)<p><em><span class="tm5">Λάμδα, όπως λέμε Λένιν. Και Λογοπαίγνιο.</span></em></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOixJW6t021bTIIVGhP5h-lGYcyJg8ryDKreZbM0kpJ0yI_lAvhr5Buyx8wGxetxSXkUJEYmtcWBOBVLC37NzmX_ZeWCaNCQBfZ9_8xk2Ey2oobLi6Slo55LU_0mdtRfr237yO-BRUUAZVZlX8iPAnIw3CI56pzpX_qvEOTT-9RAS6xhobsy2XqCX6lPVF/s1280/maxresdefault.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOixJW6t021bTIIVGhP5h-lGYcyJg8ryDKreZbM0kpJ0yI_lAvhr5Buyx8wGxetxSXkUJEYmtcWBOBVLC37NzmX_ZeWCaNCQBfZ9_8xk2Ey2oobLi6Slo55LU_0mdtRfr237yO-BRUUAZVZlX8iPAnIw3CI56pzpX_qvEOTT-9RAS6xhobsy2XqCX6lPVF/s320/maxresdefault.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br /><span class="tm6">Σαν φράση θυμίζει κάτι από «Τροχό της Τύχης», ένα από τα πολλά πειστήρια ότι ως έθνος (ανάδελφο) δεν ξεπεράσαμε ποτέ τη δεκαετία με τις βάτες.<br /></span><em><span class="tm5">Αγαπάς τα 80’ς; Απόδειξη</span></em><span class="tm6">...</span><br /></span><div><span class="tm6"><br /></span></div><div><span class="tm6"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFj1oTN9QNonjPYqD-gB5VwFFAxODq_9jnQ_6vMc9ARBfZMpX2kPOVo_LboZRhoGoZIXQ4LZYZYs97uQC68Jv_zJdhDlK_dhxCZwvfRWcF789aQPwW0SUImss0ATqxkpJGZsKnPeaGLepnRVyfRTjfCEf7oqYZMfwUfgjoMaht6vaV9MP3xT4qZKVbAJvI/s480/hqdefault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFj1oTN9QNonjPYqD-gB5VwFFAxODq_9jnQ_6vMc9ARBfZMpX2kPOVo_LboZRhoGoZIXQ4LZYZYs97uQC68Jv_zJdhDlK_dhxCZwvfRWcF789aQPwW0SUImss0ATqxkpJGZsKnPeaGLepnRVyfRTjfCEf7oqYZMfwUfgjoMaht6vaV9MP3xT4qZKVbAJvI/s320/hqdefault.jpg" width="320" /></a></div><br />Θα υπάρχουν όμως τηλεπαιχνίδια στον
κομμουνισμό;<br />(Καλή ερώτηση. Ας πάρουμε τη βοήθεια
του κοινού, που έχει το αλάθητο των λαϊκών μαζών).<br />Αν
ναι, θα υποχρεώσουμε τον σφο παρουσιαστή να
φέρνει παραδείγματα για κάθε γράμμα και να
μην παρεκκλίνει ούτε ένα γιώτα από τη γραμμή.<br />Άλφα
όπως λέμε Αλέκα. «Χι» όπως Χαρίλαος και δυαδική
εξουσία, που είναι κάτι σαν ισοπαλία και πάμε
στην παράταση. Β for Βαζιούλιν/Βιγκότσκι. Κάπα
όπως ΚΚΕ, κολεκτικοβοποίηση κοκ.<br /></span>Ενώ η αειθαλής, σαν σιβηρική σημύδα, Τζούλια
Νόβα θα φορά το μπλουζάκι CCCP, εξηγώντας πώς ζούσαν
τότε πια αδελφωμένοι οι λαοί στη χώρα που γεννήθηκε
αλλά δεν υπάρχει πια.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtQb70JCBdOt8ocSNUZWJQu_AAQ4E5KihBkTixY3vezrEr8IpykWftfrQ1kxZ582IAYoXnoC8zScreYnfFhe511WtbRhCLOYnqmNo_SmyOR9Lw_K52gbssuDfQUQvpf2cv1t8P3C1jDjXIaSKlit75nnIcB0r7EMwdwFNtsYy0pr0fN0uXgcKNKWo5S3TA/s696/241452241_276929823977635_8336773993145636928_n-1-e1631001924922-1024x624-1-696x424.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="696" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtQb70JCBdOt8ocSNUZWJQu_AAQ4E5KihBkTixY3vezrEr8IpykWftfrQ1kxZ582IAYoXnoC8zScreYnfFhe511WtbRhCLOYnqmNo_SmyOR9Lw_K52gbssuDfQUQvpf2cv1t8P3C1jDjXIaSKlit75nnIcB0r7EMwdwFNtsYy0pr0fN0uXgcKNKWo5S3TA/s320/241452241_276929823977635_8336773993145636928_n-1-e1631001924922-1024x624-1-696x424.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Και ο Ανδρουλάκης ξαπλωμένος σαν υπάκουο
σκυλί στο κατώφλι του Κόκκαλη -ή όποιου άλλου
μπόγια τον μαζέψει στην αυλή του- για λίγα κοκαλάκια
εξουσίας, θα μετρά στη σειρά: Μαρξ, Μπρέζνιεφ,
Μίκης, Μάο, Μπακούνιν -αλλά και Μίμης, Μαράκι,
Μανιαδάκης, Μάτεσης και Μιχαηλίδης. Όλα τα «μι»
εις την νι («νι» όπως Νίκος Ζαχαριάδης, Μπελογιάννης
και Πλουμπίδης ή Νικολάι Λένιν) που έριξε στο
πυρ το εξώτερον -σαν το βιβλίο του- μόλις πίστεψε
ότι τελείωσε η ιστορία -του ΚΚΕ και γενικώς- και
η πάλη των τάξεων που την κινεί. Αλλά παραμένει
ιστορικά αδικαίωτη και όμως κινείται, τώρα
και για πάντα, hasta la δικαίωση siempre.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και ο Ρούσης θα έξυνε από τις σελίδες
της ιστορίας το άρθρο του στην Ελευθεροτυπία
για τα τρία σίγμα του ΚΚΕ, που ήταν λέει σταλινικό,
σεχταριστικό και συντηρητικό -στο φως από τις φλόγες του Δεκέμβρη- γιατί βασικά είχε άλλη
εκτίμηση για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε
και αγαπήσαμε για όσα μας γνώρισε -και ας κάνουν
κάποιοι τώρα ότι δεν τον ξέρουν και ότι δεν υπήρξε
ποτέ. Και αν είχε και άλλα χρόνια μπροστά του
(ο Ρούσης, όχι ο σοσιαλισμός) ίσως
να έφευγε και ξαναρχόταν σαν εκκρεμές, ως υποψήφιος
συνεργαζόμενος και στο ενδιάμεσο να θυμόταν
λέει το βιολί για το συντηρητικό ΚΚΕ και τα «όμικρον»
που το ο-μικραίνουν, όπως η ομοφοβία. <br />Για φαντάσου...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κι οι παρεκβάσεις με τους συνειρμούς
θα συνεχίζονταν εσαεί. Πχ για αυτούς που έστελναν
κάποτε διαδικτυακά ποιηματάκια για τον μαρξισμό-λενινισμό
της Μπέλλου και του Μαΐλη. Αχ, «ωραία χρόνια»,
που προσπαθούσες να καταλάβεις τι ήθελε να
πει η φράξια και ο «ποιητής», με τα κοκαλάκια
(εξουσίας) στα μαλλιά και τα διαδικτυακά ποιηματάκια,
που θα μάθετε, και αν σοβαρολογεί και τα πιστεύει.
Η γνώση είναι δύναμη αλλά η άγνοια αήττητη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και θα είχαμε μπόλικο υλικό, με διανοούμενους,
μικροαστούς γραμματιζούμενους, και άλλους
μαρξιστικά αγράμματους, όπως τους έλεγε η Αλέκα,
κούτσουρα απελέκητα που δεν ξέρουν την αλφαβήτα
του κομμουνισμού και το αλφαβητάρι του Μπουχάριν
και του Πρεομπραζένσκι. <br />Το πρόβλημα όμως δεν
είναι η ανάγνωση αλλά η κατανόηση κειμένου.
Αν είσαι πχ μαρξιστικά αναλφάβητος και αν κρατάς
ως ζουμί από την μπροσούρα του Λένιν το σημείο για τη χούφτα χωρών ή τα πέντε σημεία-γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού του Βλαδίμηρου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μήπως όμως στην κοινωνία του μέλλοντος
δε θα έχουμε τυχερά (τηλε)παιχνίδια (οι μπολσεβίκοι
δεν παίζουν άλλωστε ζάρια με τις τύχες των λαών, που πρέπει
να τις πάρουν στα χέρια τους) αλλά μονάχα γνώσεων,
με τις κατάλληλες προσαρμογές; <br />Θα ξεκινούσαμε
από τα απλά και βατά -πχ τι ορίζουμε ως συνείδηση της αναγκαιότητας
ή τι είναι η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου-
και θα φτάναμε με διαβαθμίσεις σε θέματα για
καλά διαβασμένους και στην ερώτηση του εκατομμυρίου:
γιατί παραμένει ιστορικά αδικαίωτη η πάλη
των τάξεων; Ή γιατί διαλύθηκε η ΕΣΣΔ; Ποια θα είναι
η βασική αντίθεση στην αταξική κοινωνία; <br />Χωρίς
πολλαπλές επιλογές, με ελεύθερη ανάπτυξη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η Αλιφέρη θα αλλάζει σταυροπόδι και
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=TJ3EEJRxP-0&ab_channel=StamyCoucou" target="_blank">θα μας αγαπά</a>, η Ρένια θα μετράει τα points και η Δημητρούλα
θα είναι περήφανη για τον Σπύρο -πριν γίνει παρουσιαστής
και «με το ευρώ καλύτερα»-, γιατί πρώτη φορά φαίνεται
κάπου χρήσιμο που είναι κομμουνιστής. (Αν έλυνε σταυρόλεξα, θα έβρισκε και άλλες). Αλλά
ο τίτλος του παιχνιδιού θα άλλαζε, δε θα είχε Κροίσους και εκατομμυριούχους
και θα ήταν κάτι σαν «ποιος θέλει να γίνει ήρωας
της σοσιαλιστικής εργασίας» ή Σταχανοβίτης
(απόψε στο κορμί της).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στον «Αδύναμο κρίκο» θα υπήρχαν σεμινάρια
για τη σχετική θεωρία του Βλαδίμηρου για την
ανισόμετρη ανάπτυξη και κριτική για τα πι-αριλίκια
του Μπογιό με την Ακρίτα.<br /></span>Στο Ρουκ-Ζουκ οι σφοι θα εξασκούνται
να λένε τσιτάτα με δικά τους λόγια, χωρίς επαναλήψεις
και παπαγαλία.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και στις Κόντρες-Κοντραπλακέ-Άκου τι
είπαν ή πώς το λένε τώρα, θα κάναμε πλάκα με «αντιφρονούντες»
και τα αστικά στερεότυπα. <i>Ρωτήσαμε εκατό άτομα
για τη γνώμη τους...</i> και τα 99 συμφώνησαν αυθόρμητα
πριν καν διατυπωθεί το ερώτημα, ενώ ο ένας που
δίστασε, μετατέθηκε στο Ιρκούτσκ, που είναι
πιο εξωτικό από την Τάλσα.<br />Και μετά θα ακολουθεί
σύντομο εκπαιδευτικό βίντεο για το πώς στήνονται
οι δημοσκοπήσεις σε μια αστική δημοκρατία
(απ’ τον τρόπο που τίθεται το ερώτημα ως το τελικό
μαγείρεμα) ή και πιο «άμεσες διαδικασίες», όπως
το δημοψήφισμα του ’15, που θυμίζει εκείνα τα
meme: 39% ΝΑΙ, 61% ΝΑΙ αλλά με άλλο χρώμα...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αν μιλήσουμε πιο σοβαρά, λίγα πράγματα
είναι πιο αποκαλυπτικά από τα τηλεπαιχνίδια
για τον «μαγικό κόσμο» της τηλεόρασης και των
εφοπλιστών που έχουν τα κανάλια και τον εκάστοτε
ΠΘ χεσμένο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Βλέπεις χορηγούς, δωροθέτες, άπειρες
διαφημίσεις και αντιλαμβάνεσαι την ομερτά
και τον χρυσό νόμο της εξαγορασμένης σιωπής,
γιατί δε γίνεται να δαγκώσεις τα χέρια που σε
ταΐζουν και αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο.<br /></span>Βλέπεις αγχωμένους, αποβλακωμένους
παίκτες, διαλεκτικά δεμένους με τους αποχαυνωμένους
τηλεθεατές, που χαζεύουν τρώγοντας στο δόξα
πατρί(δα, θρησκεία, οικογένεια) σποτάκια κατά
ριπάς, 20 λεπτά κάθε ώρα, και παύεις να αναρωτιέσαι
για το 41% ή αυτούς που ψηφίζουν το ίδιο αλλά με
άλλο χρώμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά).</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και ναι, το χάσμα των γενεών δεν το βλέπεις
μόνο στη δικτατορία της ραπ -που ριμάρει με τη
ΔΑΠ, αλλά δε χάνει σε καμία συνέλευση- αλλά και
στα χασμουρητά του γηραλέου τηλεοπτικού ποίμνιου.
Όσοι κοροϊδεύουν όμως γέρους τηλεθεατές, πολύ σπάνια διαφέρουν επί της ουσίας και ακόμα σπανιότερα έχουν καλά
αντισώματα ενάντια σε οθόνες παντός είδους
ή σε ένα διαλυμένο μυαλό από την κούραση του
8ωρου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Λέγαμε όμως για τον τροχό της τύχης και
της ιστορίας, όπου το τυχαίο είναι απλώς μια
διαλεκτική στιγμή της αναγκαιότητας, που θα
γυρίσει και αυτός να πηδήξει και ο φτωχός -το
μεγάλο άλμα προς τον ουρανό. Έναν τροχό (της τύχης)
που δίνει μαθήματα τακτικής και στρατηγικής.
Ένα γράμμα πριν νωρίς, ένα γύρισμα μετά αργά.
Και το παν είναι να αποφύγουμε τη χρεοκοπία,
των ιδεών και βασικά του κόμματος που θα τις
δυσφημήσει, αν το αλώσει ο ταξικός εχθρός.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πρέπει όμως να γίνει πιο δύσκολο -και
ευχάριστο- να παίρνεις φωνήεντα και λοιπά προνόμια. Ή να έχουν τα
παζλ ωραίες, εύηχες λέξεις όπως το «ζντράσβουιτ»,
να στραμπουλάει η γλώσσα και το μυαλό των παικτών,
για να παίρνει στροφές και να αποκτά καλύτερο
κριτήριο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και είναι ζήτημα πώς θα εφαρμοστεί λειτουργικά
στον τροχό η ντιρεκτίβα του σφου με το μουστάκι
για το ποδόσφαιρο, που ήθελε χιλιάδες να παίζουν
και μόνο (εικοσι)δυο-τρεις σαν θεατές στις κερκίδες.
Και που αν έβλεπε εκείνο τον παίκτη που αγνοούσε τον
Βλαδίμηρο, θα έβαζε από μόνος του το meme που υπογράφει το διάταγμα: <i>να ξεσκονίζει
βουνοκορφές με οδοντόβουρτσα στα Ουράλια</i>...</span></p>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/C4fmyuur4jk?si=P5gebl9ljNewZk5p" title="YouTube video player" width="500"></iframe><p class="a_______"><span class="tm6">Λέγαμε λοιπόν πως λάμδα όπως Λένιν και
λαός. Και (Ρόζα) Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ. Να
βλέπαμε λέει από μια γωνιά τις διαδηλώσεις
των γερμανών συντρόφων με τα πλακάτ και τα τρία
λάμδα και να πηγαίναμε σαν τρολ με ένα πλακάτ
του Λιγκατσόφ, για να κάνουμε τη διαφορά. <br /><i>Είμαστε
Λάθος μες στο κεφάλαιο του Λάθος Λήμματος</i>.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9D9uQCjoVvfzhCC0zENm90y4QCAc3APo-Nifp_lNXOu01xz1xI7YuZVRnYgB1PM5NB57X8oJV7rq7y293H4EKY34YP3V9Qu112Lid_GIRFpj44uXTyHuUeYngzQaE_aMuu7fQWn98s8QKmVslZZSRXQwZfkpJw8MuC8fB1fdLDX6xcbrEhjWQgld0oFHM/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-02-03_22-38-06-245.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="973" data-original-width="1600" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9D9uQCjoVvfzhCC0zENm90y4QCAc3APo-Nifp_lNXOu01xz1xI7YuZVRnYgB1PM5NB57X8oJV7rq7y293H4EKY34YP3V9Qu112Lid_GIRFpj44uXTyHuUeYngzQaE_aMuu7fQWn98s8QKmVslZZSRXQwZfkpJw8MuC8fB1fdLDX6xcbrEhjWQgld0oFHM/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-02-03_22-38-06-245.jpg" width="320" /></a></div><br />Λάμδα, όπως λέμε «λαθολογία». Κι είναι όντως τρομερό να βλέπεις πώς πασχίζουν να στρέψουν
τη Ρόζα ενάντια στον Βλαδίμηρο, για το κόμμα
και τη Συντακτική Συνέλευση. Και αν διαβάσεις
τέτοια αφιερώματα, κινδυνεύεις να ξεχάσεις
ποιοι ακριβώς την σκότωσαν και τι της είχαν
φυλαγμένα: σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με
φράικορπς, μια προβοκάτσια της ιστορίας ενάντια
στις σιδερένιες βεβαιότητες πως δεν υπήρξε
ποτέ σοσιαλφασισμός.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μα ο σοσιαλφασισμός είναι μια άλλη ιστορία,
για άγρια θηρία, δε θέλει σκευωρία. Και όρκο παίρνω
πως αυτή η ανάρτηση είχε σκοπό να μιλήσει για
τον Λένιν και δυο εκδόσεις για τα 100 χρόνια από
τον θάνατό του, αλλά ξεστράτισε στην πορεία
και ύστερα πήγε έπεσε στον γκρεμό και η πάλη
των τάξεων παρέμεινε αδικαίωτη και καλά κρασιά.
Όρκο παίρνω πως καλή ανάρτηση ήτανε...</span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Κι αν δε βγαίνει πάντα νόημα, είναι μικρός φόρος τιμής για τους φευγάτους συνειρμούς στις αρχές του μπλοκ, που σήμερα κλείνει τα 16 και μας γαμά τα λύκεια, στην πορεία προς την ενηλικίωση. Αλλά τις πιο ασυνάρτητες αναρτήσεις δεν τις έχουμε γράψει ακόμα...</span></p></div>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-81055662979223976242024-01-13T22:03:00.011+02:002024-01-13T22:13:28.180+02:00ΔιαβάΖΩ άρα υπάρχω #1<p>Δε γράφω πολύ. Προσπαθώ όμως να διαβάζω.
Και αν γράφω αυτό το σημείωμα, δεν το κάνω ως βιβλιοκριτικός,
αλλά για να (μου) μείνει κάτι από όσα διάβασα τις
τελευταίες μέρες και να μην το σκεπάσει το πέπλο
της λήθης στο πέρασμα του χρόνου.</p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5"></span></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqGG82TQ8h_UhaoVJuYO_padVzP1B579ikCL2KrgXIoF7dzS6tIygFISaEjENanSEtG236iBSx6Q4khLiy5KWVDpUztE9P7Jy4b54_uJq5izlnupg7mDDIKaNszghBrNyy7ZuNdMZQjIamkaFLyiuNbfnrTFQWpgMI6B3LiF4Zo58tCXPczIQK1kZHUqz/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-01-13_21-54-37-680.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqGG82TQ8h_UhaoVJuYO_padVzP1B579ikCL2KrgXIoF7dzS6tIygFISaEjENanSEtG236iBSx6Q4khLiy5KWVDpUztE9P7Jy4b54_uJq5izlnupg7mDDIKaNszghBrNyy7ZuNdMZQjIamkaFLyiuNbfnrTFQWpgMI6B3LiF4Zo58tCXPczIQK1kZHUqz/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2024-01-13_21-54-37-680.jpg" width="320" /></a></strong></div><strong><br />1) Γκιακ</strong><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ένας φίλος λέει πως δεν υπάρχει καλή
σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία που να μπορεί
να σταθεί στο ύψος της ξένης. Στην υπερβολή του
μπορεί να έχει δίκιο. Διάβασα το Γκιακ με την
κρυφή ελπίδα να τον διαψεύσω-ει. Δεν είμαι σίγουρος
αν το πέτυχα -στους τυφλούς μπορεί να βασιλεύει
ένας μονόφθαλμος. Αλλά είμαι βέβαιος πως διάβασα
κάτι αξιόλογο και πως θα δοκιμάσω σύντομα κι
άλλα δικά του -του Παπαμάρκου. Στα θετικά σημεία
η ανάδειξη του μειονοτικού στοιχείου της Αρβανιτιάς
και της διαλέκτου της, καθώς και το ιστορικό
φόντο με τη μικρασιατική εκστρατεία, ως συνδετικός
κρίκος.</span></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5"></span></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTycjtojLSq90lMvjPbT_FSlEIFMoyWsRFehDZY0lKguUALfzoFj2N0sox-eKAeGiFOEOGeywui0IaEl47-TBw6oKqVyuRddvsFU6g8waoNaQbJ99dhGCxMyIxamFciIvkWqEDsDESJHc0_ojvZvxtY0vteUBWXgNVxXty27fA1w2TOlpfaMAUijVc3SuP/s945/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="627" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTycjtojLSq90lMvjPbT_FSlEIFMoyWsRFehDZY0lKguUALfzoFj2N0sox-eKAeGiFOEOGeywui0IaEl47-TBw6oKqVyuRddvsFU6g8waoNaQbJ99dhGCxMyIxamFciIvkWqEDsDESJHc0_ojvZvxtY0vteUBWXgNVxXty27fA1w2TOlpfaMAUijVc3SuP/s320/1.jpg" width="212" /></a></strong></div><strong><br />2) Σχέσεις</strong><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο Χαριτόπουλος έχει γράψει ωραία πράγματα.<br /></span>Ένα πολύ δυνατό θεατρικό για το αποτύπωμα
του Εμφυλίου στις επόμενες γενιές (Αυγά μαύρα).
Ωραίο φανταρικό χαβαλέ με κοινωνικό σχόλιο
και προεκτάσεις στο «Τάγμα Πεζικού 525» και το
«Πρόβες Πολέμου». Σε ανάλογο στιλ, τους «Έρωτες
στη Μεταπολίτευση», που φεύγουν νεράκι, δείχνοντας
μεταξύ άλλων πως η έμπνευση θέλει μοναξιά για
να δώσει καρπούς -μετά τα κοινωνικά ερεθίσματα.
Κι έναν συγκλονιστικό ύμνο για τον έρωτά του
με τη Μαλβίνα («ο Άμενος Κουβάρι), ικανό να του
δώσει άφεση για τον ναρκισσισμό και τα λιγοστά
σημεία που κάνει κοιλιά η ροή -όχι όμως και για
το ξύλο που έριξε στην αγαπημένη του.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilF26tJrNBqFkEn65IC6R-nkFNzQ6CRD3bUV2CU7RejnoOElz7qaRgspRyoSecQPWsvH4qAMlvXzwjRPSNDXUL1kvACXRVQezl8Nn8YVBnxT_4Q96rFBf7Qn6uTThhHxLaXjxPIRbn99UuE8F2z0MuZ4OwtEYk-ysD_-vlvbe3hnZtXkeqjXTIsxyvRsfX/s440/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilF26tJrNBqFkEn65IC6R-nkFNzQ6CRD3bUV2CU7RejnoOElz7qaRgspRyoSecQPWsvH4qAMlvXzwjRPSNDXUL1kvACXRVQezl8Nn8YVBnxT_4Q96rFBf7Qn6uTThhHxLaXjxPIRbn99UuE8F2z0MuZ4OwtEYk-ysD_-vlvbe3hnZtXkeqjXTIsxyvRsfX/s320/2.jpg" width="182" /></a></div><br />Οι «Σχέσεις» είναι μάλλον στο ύψος του
«Αρχηγού των Ατάκτων», δηλαδή κάτω από από τον
πήχη των προσδοκιών. Λίγο καφενειακό, κάπως
ρηχό, αναμασά τη φροϊδική θεώρηση του Πολιτισμού
ως πηγής δυστυχίας, που καταπιέζει τη λίμπιντο
και τα ένστικτά μας. Διαβάζεται ευχάριστα αλλά
τείνει διαρκώς στην απολυτοποίηση του βιολογικού
ρόλου των δυο φύλων, ξεκομμένων από την κοινωνική
τους διαμεσολάβηση. Κι αυτό το λάθος δεν είναι
ο μόνος που το κάνει, αν σκεφτεί κανείς την τρέχουσα
επικαιρότητα και το θέμα που την μονοπωλεί.<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">3) Τα φίδια στον Κολωνό</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο Σκρουμπέλος έχει γράψει μερικά ωραία
βιβλία, με βασικούς άξονες τη γειτονιά του (Κολωνός)
και τη μοναδική πατρίδα μας (τα χρόνια της παιδικής
ηλικίας και της νιότης). Τα «φίδια στον Κολωνό»
δεν είναι ένα από αυτά. Ακόμα και αν κάποιος έλκεται
από το κοινωνικό περιθώριο και τη σκοτεινή
πλευρά της κοινωνίας, υπάρχουν πολύ καλύτερες
λογοτεχνικές εκδοχές που τα αναδεικνύουν.
Το έργο του Σκρουμπέλου αξίζει ωστόσο δεύτερες
και τρίτες ευκαιρίες -ή και μια πρώτη γνωριμία,
πχ με τα «Μπλε Καστόρινα Παπούτσια», για όσους
το σκέφτονται.</span></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5"></span></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9-Y3mnV1FLatLwbqiYy212iOAwVkB0oHdvgh9YtvWuXO_3LhE811QY4QgEVhgQ-Xoz6vROVymPV_y5yBIRxnTJyiwxuq8vGyFRaGeO8YV7fuNAdBk3zJQtptUYeuucS4XJP7WpFkAHrUiz1D8KGUJD86l9SpWsWtivyx49zcQcoRa76mM69KnKGOsg1Sa/s403/3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="403" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9-Y3mnV1FLatLwbqiYy212iOAwVkB0oHdvgh9YtvWuXO_3LhE811QY4QgEVhgQ-Xoz6vROVymPV_y5yBIRxnTJyiwxuq8vGyFRaGeO8YV7fuNAdBk3zJQtptUYeuucS4XJP7WpFkAHrUiz1D8KGUJD86l9SpWsWtivyx49zcQcoRa76mM69KnKGOsg1Sa/s320/3.jpg" width="199" /></a></strong></div><strong><br />4) Arditi del Popolo - Ο πρώτος ένοπλος αγώνας ενάντια
στον φασισμό</strong><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μπορεί το εργατικό κίνημα και η πρωτοπορία
του να αξιοποιήσουν για τη δική τους υπόθεση
το λούμπεν στοιχείο; Ποια ήταν η σχέση των οργανωμένων
πολιτικών χώρων (κομμουνιστές, σοσιαλιστές,
αναρχικοί) με τους Arditi del Popolo και την αριστερή πτέρυγα
των βετεράνων του (Α’ Παγκόσμιου) Πολέμου, που
είχαν κοινή ρίζα με τον φασισμό αλλά ήθελαν
να τον τσακίσουν; Ποια στάση κράτησε ειδικά
το ΚΚ Ιταλίας και η εφημερίδα του Γκράμσι; Και
πού θα μας οδηγούσε ένα τέτοιο, σκεπτικό μετωπικών
συμμαχιών πχ στην περίπτωση των Πλατειών, στις
μέρες μας;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το τελευταίο ερώτημα είναι δικό μου,
τα υπόλοιπα προσπαθεί να τα πιάσει ο συγγραφέας,
χωρίς να εξαντλεί το θέμα -ίσως άλλες εκδόσεις
να το πιάνουν καλύτερα. Είναι όμως μια ευκαιρία
για τον αναγνώστη να δει μια ιδιότυπη εκδοχή
σταδίων, με αντιφασιστικές συμμαχίες που σε
μια πορεία θα καταλήγουν σε επαναστατικούς
στόχους -ή και όχι. Σημασία έχει το ταξίδι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPie9ZS76YV5nR1BXFxmmHVcA_IHOJWg5Niam9ry0u-C-v3fz3SX4F_jzs1W5NE3RLcA3I63aZAAFbS9K1WlxAIXRSTdabWFBc84JcECzVHf9nFw0oCvejYR9UjFnEGfsPyHFFK5Yq2BvpqyVuqZYfopf9Yi0uvh937MpwEkFTLwWAuWC269RrFpxmPv9/s353/4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="353" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPie9ZS76YV5nR1BXFxmmHVcA_IHOJWg5Niam9ry0u-C-v3fz3SX4F_jzs1W5NE3RLcA3I63aZAAFbS9K1WlxAIXRSTdabWFBc84JcECzVHf9nFw0oCvejYR9UjFnEGfsPyHFFK5Yq2BvpqyVuqZYfopf9Yi0uvh937MpwEkFTLwWAuWC269RrFpxmPv9/s320/4.jpg" width="227" /></a></div><br />Το θέμα πάντως είναι ζουμερό και σίγουρα
δεν το εξαντλεί ένα δικό μου ειρωνικό σχόλιο.<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">5) Η άλλη άκρη του νήματος</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αν ο Καμιλέρι είναι ο πιο χαρακτηριστικός
εκπρόσωπος του Μεσογειακού νουάρ είναι γιατί
το καθιστά αντίφαση εν τοις όροις. Τα βιβλία
του είναι λουσμένα στο φως το Σικελικού ήλιου,
καθόλου σκοτεινά και πομπώδη, γεμάτα ανθρώπινες
μυρωδιές και καθημερινούς ήρωες, φωνακλάδες,
κοινωνικούς, φλύαρους, χαριτωμένους, ατελείς,
λιγάκι πονηρούς, με δυο λόγια ανθρώπους της
διπλανής πόρτας -ακριβώς ό,τι είναι δηλαδή οι
Ιταλοί και για εμάς. Μακριά από το σκανδιναβικό
πρότυπο με τους μυστηριώδεις και ασήκωτους
τύπους, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τα μοιραία
αδιέξοδα. Η διαλεκτική άρση - αναίρεση του νουάρ
χαρακτήρα δε σημαίνει πως ο συγγραφέας εθελοτυφλεί
μπροστά στην κοινωνική σαπίλα -ουδέν κρυπτόν
υπό του μεσογειακού ήλιου, άλλωστε. Και πώς να
αγνοήσεις τη σήψη στο νησί της Μαφίας και της
Λαμπεντούζα;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8yApcwGqtf6u3lrA6jcIF7I0OPhGUaTFYJ4JV5d_sfeV7InFhGHp0fYcvfHL2T_A_XC9FyOTo4lOpmN53JTQCzc5S4uWgxhzca_HAXeVr-EQ_WGEw0tePhBeccfdqVc7SveBIn5jNXPX3pS2MsvU_EhpWJwx8KDKkNwvNoeJ6aZLHZj1uEjs3X2fJx8PX/s945/5.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="667" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8yApcwGqtf6u3lrA6jcIF7I0OPhGUaTFYJ4JV5d_sfeV7InFhGHp0fYcvfHL2T_A_XC9FyOTo4lOpmN53JTQCzc5S4uWgxhzca_HAXeVr-EQ_WGEw0tePhBeccfdqVc7SveBIn5jNXPX3pS2MsvU_EhpWJwx8KDKkNwvNoeJ6aZLHZj1uEjs3X2fJx8PX/s320/5.jpeg" width="226" /></a></div><br />Η «άλλη άκρη του νήματος» αναδεικνύει
μεταξύ άλλων το προσφυγικό ζήτημα και τις κοινωνικές
ευαισθησίες ενός παλιού κομμουνιστή, όπως
ο Καμιλέρι, που πάσχει βέβαια από τις δικές του
αντινομίες, αλλά αυτές καλύτερα να τις πιάσει
κανείς αφού διαβάσει το αυτοβιογραφικό του
«Γράμματα στη Ματίλντα».<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5"> 6) Στη Γειτονιά του Ουρανού</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η φτωχομάνα ΛΔ του Βορρά βγάζει νέους
ερευνητές και μελέτες, όπως «το Κόκκινο και
το Γκρίζο» του Κ. Τζιάρα (που αξίζει μια ξεχωριστή
παρουσίαση) και το «στη Γειτονιά του Ουρανού»
του Οδυσσέα Τζαμάλ Μαάιτα. Μια μικρή, εισαγωγική
περιπλάνηση στα ουράνια σώματα και τα βασικά
φαινόμενα του διαστήματος, σχετικά προσιτή
στο ευρύ κοινό, αν και η εκλαΐκευση δεν είναι
πάντα το δυνατό σημείο όσων έχουν τελειώσει
τη ΣΘΕ. Όσοι σκοντάψουν στους επιστημονικούς
όρους μπορούν να κρατήσουν την ιστορική αναδρομή
-πχ την ενδιαφέρουσα σύνδεση της αστρολογίας
με τις αλχημείες και την έμμεση προαγωγή της
επιστήμης- ή να το ξεφυλλίσουν για τις εντυπωσιακές
φωτογραφίες -του Ηλία Καρατζούλη και άλλων.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUFmQO-OlmdaVp9ao6U8Qz5dLNZGMr-0YH7qeCfqSRhXoPO3K2ZEvJHjbvh6S-Tya9PdAML36n1pE4AtSr0ut_ose5f3nr_88YkrNPIOtryBBFCDqLX2IwgqMOEiFdmlOnJqCWBHQB2mAhQZOhF7VbDraU2iHAmyM31FidTl-SQzFeGY9YUtmB7LZZ-LXe/s1200/6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="858" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUFmQO-OlmdaVp9ao6U8Qz5dLNZGMr-0YH7qeCfqSRhXoPO3K2ZEvJHjbvh6S-Tya9PdAML36n1pE4AtSr0ut_ose5f3nr_88YkrNPIOtryBBFCDqLX2IwgqMOEiFdmlOnJqCWBHQB2mAhQZOhF7VbDraU2iHAmyM31FidTl-SQzFeGY9YUtmB7LZZ-LXe/s320/6.jpg" width="229" /></a></div><br />Προσωπικά μου θύμισε το βιβλίο-φετίχ
των σχολικών χρόνων, το διαχρονικό «Αστρονομία
για Παιδιά», ένα κειμήλιο της ικανότητας των
Σοβιετικών να φτιάχνουν τα ωραιότερα παραμύθια
για μικρά και μεγάλα παιδιά -κι αυτό δεν είναι
πολιτικό υπονοούμενο, αλλά ίσως πρέπει να το
ξανασκεφτώ.<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">7) Νίκος Καραντηνός - Εις μνήμην</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η έκδοση - αφιέρωμα στον εμβληματικό
κομμουνιστή δημοσιογράφο είχε όλες τις προϋποθέσεις
να μας δώσει ένα πολύ καλό βιβλίο. Εκλεκτό τιμώμενο
πρόσωπο, συλλογή άρθρων του, μια επίλεκτη ομάδα
δημοσιογράφων και πολιτικών στελεχών που έγραψαν
γι’ αυτόν, ενδιαφέρουσες μαρτυρίες, πληθώρα
στοιχείων για το ιστορικό πλαίσιο. Το τελικό
αποτέλεσμα -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον-
είναι απογοητευτικό, με ελάχιστο μεράκι και
λιγοστά καλά στοιχεία, σε κάθε περίπτωση μη
αντάξιο του Καραντηνού.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxtaVzvVnDS5sxWdRVJ3sTrpFXOeaJ2OIhrMjIclQ7rka1InZXEFLRG5EpWv464qR1Wr5lRFCusddfexkS05KkfsqK5rST01RPsxmp_ZCxyWsGnaO-lW7-nepUm35c3YcGeQBuS4BqUVLkd0Sne6B6uiq1oONQ7SU04jzxmkt_1UZzMRSYOsgoutBBo1ho/s662/7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="662" data-original-width="473" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxtaVzvVnDS5sxWdRVJ3sTrpFXOeaJ2OIhrMjIclQ7rka1InZXEFLRG5EpWv464qR1Wr5lRFCusddfexkS05KkfsqK5rST01RPsxmp_ZCxyWsGnaO-lW7-nepUm35c3YcGeQBuS4BqUVLkd0Sne6B6uiq1oONQ7SU04jzxmkt_1UZzMRSYOsgoutBBo1ho/s320/7.jpg" width="229" /></a></div><br />Υγ: καλά έκανε ο σφος και ήταν πάντα καλοντυμένος,
άριστα πράττουν όσοι ακολουθούν το παράδειγμα
του Βλαδίμηρου και θέλουν να είναι στην τρίχα
και ακόμα καλύτερα όσοι επιμένουμε να είμαστε
«πολιτισμένοι λέτσοι». Δε θα μας κρίνει απ' αυτά
η ιστορία. Αλλά το δικό μου θυμικό -και τις στερεοτυπικές
ονειρώξεις των ακροδεξιών που μας βλέπουν
ως άπλυτους- θα το στοιχειώνει πάντα μια αναφορά
του Ταΐμπο στη βιογραφία του Τσε, που μετά από
μια πορεία αρκετών ημερών στα βουνά, μπορούσε
να αφήσει το πολύπαθο εσώρουχό του να στέκεται
όρθιο στο χώμα. Τον τρόμο του να έχουν...<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">8) Στα όπλα - Η ιστορία της Ράγιο Βαγιεκάνο</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Είναι διαφορετικό να είσαι Ράγιο; Και
ναι και όχι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κανείς δεν έκανε ποτέ τη διαφορά ως θεατής,
προσκυνώντας «σώβρακα και φανέλες», πόσο μάλλον
μια ανώνυμη εταιρεία και τον επιχειρηματία
πρόεδρό της. Και οι οπαδοί της Ράγιο δεν έφτασαν
ποτέ κοντά στο να πάρουν τα όπλα, έχουν όμως το
δικό τους όπλο στην κερκίδα του Στάδιο Βαγέκας.
Είναι συνειδητή πράξη -που διαφέρει κάπως- να
υποστηρίζεις μια «μικρή ομάδα» -μικρή στο αγωνιστικό,
αλλά μεγάλη σε ιδανικά- που οι οπαδοί της σηκώνουν
πανό για την εργατική τάξη. Κι όπως λέει ένα από
τα πρόσωπα του βιβλίου «δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο.
Μου αρέσει η Ράγιο!». Που δεν είναι τόσο φίλαθλο,
είναι όμως θεμιτό και ιδιαίτερο στα αντίστοιχα
(κοινωνικοπολιτικά) συμφραζόμενα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlbSGG-uw_8cUxwTLZU_mg5tyTcjQBO-vbAaJGEy1-piRSLh-Q_ZzI90kPOF5U63UjfKZ5OciBUudLrM8KnC9Ie5_a6IgabNTXUrGoRcAscEOgv1SAOhMscJUymm2nwYg_TzGEMw891ZH0c8jfqN4Ce1matLrYfJ8SI4z3DiGf4lTsf0IwxkzKI5Ccxq-O/s1591/8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1591" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlbSGG-uw_8cUxwTLZU_mg5tyTcjQBO-vbAaJGEy1-piRSLh-Q_ZzI90kPOF5U63UjfKZ5OciBUudLrM8KnC9Ie5_a6IgabNTXUrGoRcAscEOgv1SAOhMscJUymm2nwYg_TzGEMw891ZH0c8jfqN4Ce1matLrYfJ8SI4z3DiGf4lTsf0IwxkzKI5Ccxq-O/s320/8.jpg" width="201" /></a></div><br />Το βιβλίο του Κίκε Πεϊνάδο δεν είναι
ούτε λίγο ιστορικό. Είναι λίγο λαογραφικό, λίγο
φασέικο, κάπως λογοτεχνικό, κυρίως αθλητικό
και με αρκετές κοινωνικές - πολιτικές προεκτάσεις.
Κι είναι ευχάριστο ανάγνωσμα, που ικανοποιεί
τον αναγνώστη που δεν το πήρε με υψηλές προσδοκίες.<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">9) Το θαυματουργό νερό</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο Βασιλικός γράφει για τους αμετανόητους
βασιλικούς που ονειρεύονταν την παλινόρθωση
και την επάνοδο του Κοκού, με όχημα το «θαυματουργό
νερό» του τσαρλατάνου Καματερού και την ευπιστία
του πόπολου (χωρίς Αρντίτι) που τρέφει δικαιολογημένη
δυσπιστία προς το κράτος. </span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT7h_newkbDYKIco258yZSz0M0IAWteAKx4ARSQPcXShX40ywSZnhBjAacX3ZOshMki7_6U8xM1fzxJgmauWbWKglQjNjRs0C6Jq3Mo90qDGfIM7orN_W5zkdAnCIehxQo0a0GJhUAsQYr4DnrCHDQiLZlXtWdrYUZaa_feAQY8QBWBmSVTkd6dsKxcgLj/s374/9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT7h_newkbDYKIco258yZSz0M0IAWteAKx4ARSQPcXShX40ywSZnhBjAacX3ZOshMki7_6U8xM1fzxJgmauWbWKglQjNjRs0C6Jq3Mo90qDGfIM7orN_W5zkdAnCIehxQo0a0GJhUAsQYr4DnrCHDQiLZlXtWdrYUZaa_feAQY8QBWBmSVTkd6dsKxcgLj/s320/9.jpg" width="214" /></a></div><br />Μελαγχολείς διαπιστώνοντας πόσο σημερινές
και επίκαιρες είναι οι περιγραφές των (ευ)πιστών
που ψάχνουν εναγωνίως παυσίπονα από την ατέλειωτη
κοιλάδα των δακρύων στην οποία επιβιώνουν.
Αλλά ίσως σε κερδίσουν περίτεχνες φράσεις-σκέψεις
πχ για την Αθήνα που φάνταζε ως «η πρωτεύουσα
του εξωτερικού» για έναν Πόντιο από τη Μακεδονία
-τι λες τώρα... Και ότι όλα τα επαγγέλματα είναι
κατά βάση ίδια και δεν απαιτούν πολλή προσοχή,
αν δεν υπάρχει προσωπικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον.
Μεγάλη αλήθεια...<p></p>
<p class="a_______"><strong><span class="tm5">10) Γιατί η νεολαία λέει όχι στην ΕΟΚ των
μονοπωλίων</span></strong></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πόσοι θητεύσαντες στο μεγάλο σχολείο
της ΚΝΕ θυμούνται όσα έλεγε η οργάνωση ενάντια
στην ΕΟΚ των μονοπωλίων και τις καταστροφικές
συνέπειες από την ένταξη της Ελλάδας σε αυτήν;
Πόσοι απ’ αυτούς κλαψουρίζουν σήμερα για το
ΚΚΕ που άλλαξε θέσεις και χαρακτήρα σε σχέση
με την εποχή του Φλωράκη, ξεχνώντας πως και τότε,
ως Κνίτες, άκουγαν τα ίδια απολιθωμένα επιχειρήματα
περί απομόνωσης, δογματισμού και προδοσίας
του ηρωικού παρελθόντος, που άντεξαν μες στον
χρόνο σαν μουμιοποιημένες καραμέλες διαρκείας;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το ΚΚΕ σήμερα μπορεί να μη θεωρεί την
Ελλάδα εξαρτημένη χώρα και να έχει διαφορετική
ανάλυση για τον διεθνή καπιταλισμό. Κρατά όμως
με συνέπεια μέτωπο ενάντια στην ΕΕ -όχι την Ευρώπη
γενικά και αόριστα- χωρίς να ξεχνά τις θέσεις
του και τη θέση του ενάντια στον ιμπεριαλισμό
-όπως έκαναν άλλες δυνάμεις με συνθήματα μιας
χρήσης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η μπροσούρα με τα τρία σημειώματα είναι
καλογραμμένη και διατηρεί το ενδιαφέρον του
αναγνώστη. Όχι μόνο με τις -εκ των υστέρων- καλτ αναφορές στο
συνέδριο της ΝΔ στη Χαλκιδική -<i>ναι αλλά για την
κίνηση της Βόλβης δε λέτε</i>- αλλά γιατί σε πολλά
σημεία όσα περιγράφει είναι αυτά που βλέπουμε
μπροστά μας σήμερα, πχ στο εργασιακό τοπίο ή
στο κομμάτι της εκπαίδευσης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Εκκρεμεί ίσως μια δική μου παρουσίαση
για κάποιες παλιότερες θέσεις για την ΕΟΚ-ΕΕ,
πχ το επιχείρημα του Ανδρέα ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν
ενάντια στην ένταξη, αλλά μετά από αυτήν το κόστος
της αποδέσμευσης θα ήταν μεγαλύτερο -μια οπτική
που αντέγραψαν αρκετοί μαθητές του πολλά χρόνια
αργότερα, όταν τέθηκε το ζήτημα εξόδου από την
ευρωζώνη, σε άλλα συμφραζόμενα- ή τη θέση του
Ντε Νίρο Κωστόπουλου υπέρ της συνολικής διάλυσης
της ΕΕ, σε αντίθεση με τη μονομερή αποδέσμευση,
που την θεωρούσε μάλλον ουτοπική.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αλλά το βασικό που εκκρεμεί και θα είχε
τεράστιο ενδιαφέρον είναι μια συνολική μελέτη
-όχι δική μου- για τις συνέπειες της ένταξης ως
την εποχή μας, με πίνακες, οικονομικούς δείκτες,
αριθμητικά στοιχεία κτλ.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-6641998423128376212023-11-25T09:12:00.004+02:002023-11-25T09:12:42.786+02:00Κοίτα τι έκανες - Προχωρώντας και αναθεωρώντας<p><em><span class="tm7">Ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός
μας.<br /></span></em><em><span class="tm7">Όταν στέλνεις φως, σου επιστρέφεται.<br /></span></em><em><span class="tm7">Να
εκφράζεις αυτό που έχεις μέσα σου.<br /></span></em><em><span class="tm7">Όταν νικάς
χωρίς κίνδυνο, θριαμβεύεις χωρίς δόξα.<br /></span></em><em><span class="tm7">Αυτός
που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που
δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει.<br /></span></em><em><span class="tm7">Υπάρχουν νίκες
που είναι πιο χρήσιμες και από ήττες.</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όπα, «ΚΑΤ»! Πού κολλάνε οι δυο τελευταίες
αλήθειες με τις υπόλοιπες κοελιές;<br />Πουθενά.
Είναι όμως όλες φράσεις παρμένες από το τελευταίο,
ολόφρεσκο τεύχος του Αστερίξ, που σατιρίζει
ανελέητα την υστερία και το εμπόριο «θετικής
ενέργειας» που μας κατακλύζει. Εκτός από την
τελευταία που είναι του Βλαδίμηρου -όχι του
Πούτιν και ας τον έχουν κάποιοι ως περίπου ισάξιο
των κλασικών.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;<br /></span>Ότι μπορείς να πεις τα πάντα με τόσο ξύλινο
τρόπο, που να μοιάζουν κούφια σαν τσιτάτα αυτοβελτίωσης.
Η αυτοκριτική όμως είναι οξυγόνο για τους συντρόφους
και δείγμα ώριμης δύναμης για τα ΚΚ που την κάνουν
ουσιαστικά.</p><p class="a_______">Κρατάμε την εισαγωγή και ανοίγουμε
μικρή παρένθεση στην παιδική μας ηλικία. Θυμάμαι
σαν παιδιά του Αρσένη και εμείς, είχαμε πήξει
στις εξετάσεις, μετρούσαμε απελπισμένοι την
ύλη κάθε μαθήματος και πιστεύαμε pvw θα έβγαινε
πιο εύκολα, όταν βλέπαμε εγχειρίδια με πολλές
εικόνες. Όταν δίνεις 30 σχεδόν μαθήματα σε δύο
χρόνια, οι εικόνες γίνονται το όπιο και οι αυταπάτες
του μαθητικού λαού.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVgdPmHv2gB0OuW7ZdGtzy8F9QZsnqocIpupentJ11-7LxECWf5uxlTXNItt2fE719BgPMqulICc9VCeOqWAKOnIL5QJOp96L1cQJ6aQJxeaxgiX79o6eXnvuDCEX_iXW3M9GRuP1zz_12vu9U16ApHGYG9tgos1cT0PxdEQX2_ZKOIq34ahWLEBPM47fr/s661/x_polytexneio_ypo_ekdosh-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="661" data-original-width="472" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVgdPmHv2gB0OuW7ZdGtzy8F9QZsnqocIpupentJ11-7LxECWf5uxlTXNItt2fE719BgPMqulICc9VCeOqWAKOnIL5QJOp96L1cQJ6aQJxeaxgiX79o6eXnvuDCEX_iXW3M9GRuP1zz_12vu9U16ApHGYG9tgos1cT0PxdEQX2_ZKOIq34ahWLEBPM47fr/s320/x_polytexneio_ypo_ekdosh-1.jpg" width="229" /></a></div><br />Η νέα έκδοση της ΚΕ για τα 50 χρόνια από
την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι -ας πούμε-
κάτι αντίστοιχο, αλλά καμία σχέση. Δεν ξεπερνά
σε έκταση τις 200 σελίδες και οι περισσότερες είναι
εικονογραφημένες. Αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ
και ενδιαφέρον. Βασικά όλα τα θέματα, και ιδίως
τα συμπεράσματα, είναι SOS και ένα είδος «προδημοσίευσης»
από τον Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας -που κυκλοφορεί
ήδη από χτες.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το βασικό στοιχείο της έκδοσης είναι
τα χρήσιμα συμπεράσματα και ο αυτοκριτικός
τόνος, σε αρκετά σημεία του κειμένου της ΚΕ. Ας
δούμε όμως πρώτα τι είναι και τι θέλει η αυτοκριτική.
Και τι πιστεύουν ότι είναι, όσοι την βλέπουν
καχύποπτα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σε αντίθεση με τον προβοκατόρικο τίτλο
της ανάρτησης, αυτοκριτική δε σημαίνει πως
«πήραμε τη ζωή μας λάθος» ούτε ότι ρίχνουμε
μια μουτζούρα στο παρελθόν. Βασική σημείωση
και αφετηρία του κειμένου της ΚΕ πχ είναι πως
οι αδυναμίες των κομμουνιστών σε εκείνη τη
συγκυρία δεν αναιρούν τη συμβολή τους στην
εξέγερση του Πολυτεχνείου -και αντιστρόφως.
Η επισήμανση των αδυναμιών δε συνιστά ρεβιζονισμό,
δηλαδή αναθεώρηση προγραμματικών θέσεων και
αρχών.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η αυτοκριτική δεν είναι μηδενισμός
ούτε λαθολογία. Είναι συστηματική εξέταση
των γεγονότων και προετοιμασία για όσα θα συμβούν
στο μέλλον -αλλιώς δεν έχει κανένα πρακτικό
νόημα να μελετάμε την ιστορία και τους νόμους
που την κινούν. Η (αυτο)κριτική έχει τελείως διαφορετικούς
στόχους από ό,τι μια πολεμική -και κακώς τείνουμε
να τις συγχέουμε και να τις ταυτίζουμε, ψυχολογικά
ή συνειδητά, αν δε μας αρέσει ένα συμπέρασμα
ή ο κλονισμός κάποιων σταθερών παραδοχών μας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η αυτοκριτική σημαίνει να σκύβουμε
στην πείρα μας, να την αξιοποιούμε και να βγάζουμε
διδάγματα -αυτό που καλούμε τον λαό να κάνει
με τη δική του πείρα. Η αυτοκριτική ενός ΚΚ δε
σημαίνει ότι δέχεται και δικαιώνει την πολεμική
που του ασκεί ο ταξικός εχθρός ή ένας πολιτικός
αντίπαλος, ούτε πως υποχωρεί στην πίεσή τους.
Δείχνει αντιθέτως τη δύναμή του να κάνει ανοιχτά-δημόσια
μια τέτοια διαδικασία, όπως σημείωσε ο Ένγκελς
στην εποχή του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αν δε σκεφτόμαστε και -πολύ περισσότερο-
δε δρούμε έτσι, στερούμε από το Κόμμα ένα αναντικατάστατο
εργαλείο, το πολύτιμο οξυγόνο της κριτικής
εξέτασης της πράξης. Τείνουμε να βαλτώσουμε
τη σκέψη μας και την πολιτική αντιπαράθεση
σε έτοιμα, στείρα σχήματα, που επαναλαμβάνονται
χωρίς ψυχή και ουσία. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες
φορές αυτή η νοοτροπία έβαλε εμπόδια σε μια
αναγκαία επανεκτίμηση ή φρενάρισε αδικαιολόγητα
μια μετατόπιση σε κάποιο θέμα, είτε επιμέρους,
είτε και στρατηγικό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ας θυμηθούμε, τέλος, τη φράση των κλασικών
για την έμπρακτη, ανελέητη αυτοκριτική κάθε
επαναστατικού εγχειρήματος, που γυρίζει πίσω
σε ό,τι έχει αφήσει ημιτελές, πέφτει και ξανασηκώνεται,
δίνει χρόνο στον αντίπαλό του για να σηκωθεί
κτλ -δεν έχω πρόχειρη το ακριβές «τσιτάτο» αλλά
οι πιο διαβασμένοι αναγνώστες θα το έχουν ασφαλώς
υπόψη τους και θα το βρουν εύκολα από τα δικά
μου θραύσματα και κάποιες λέξεις-κλειδιά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τα παραπάνω σημειώνονται γενικά και
έχουν απλώς ως αφορμή την πρόσφατη έκδοση. Η
αυτοκριτική ματιά της ΚΕ είναι διεισδυτική
και πιάνει ένα ευρύ φάσμα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όσοι ιντριγκάρονται -αναπόφευκτα ως
ένα βαθμό και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- από την
εκτίμηση της ΚΕ στο θέμα της προβοκατορολογίας
και όσων αναφέρονταν στο φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής,
μπορεί να δουν το δέντρο αλλά θα χάσουν το δάσος,
που βρίσκεται σε μια σειρά σημεία, συνολικά.
Επαναλαμβάνω, επί τη ευκαιρία, πως η βασική αξία
της σχετικής «επανόρθωσης» είναι ακριβώς
αυτή: ότι μεταφέρει δηλαδή στο πολιτικό πεδίο
την ουσία της αντιπαράθεσης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σημειώνω επίσης πως δεν πρόκειται για
μια «εύκολη κριτική» που δεν παίρνει υπόψη
το ιστορικό πλαίσιο και τις συνθήκες της εποχής,
ούτε ξεμπερδεύει με μια γενική και αφηρημένη
απόρριψη της στρατηγικής του ΚΚΕ, της θεωρίας
των σταδίων κτλ. Ακόμα και σε αυτό το πεδίο, η
κριτική εστιάζει σε συγκεκριμένα γεγονότα
της εποχής, όπως την τελευταία παράγραφο της
ανακοίνωσης της Συντονιστικής Επιτροπής της
κατάληψης, που αρχικά απαλείφθηκε, για να την
επαναφέρουν αργότερα στο ανακοινωθέν του ραδιοφωνικού
σταθμού τα στελέχη του Ρήγα, περνώντας ουσιαστικά
τη θέση τους για απεύθυνση στους ηγέτες των
αστικών κομμάτων, για να δοθεί πολιτική λύση
στο πλαίσιο μιας αστικής αντιδικτατορικής
ενότητας. Η κριτική του κειμένου της ΚΕ δε σημειώνει
αφοριστικά πως η στρατηγική του κόμματος δε
μετέτρεψε την εξέγερση σε... σοσιαλιστική επανάσταση,
αλλά ότι η αντίστοιχη θέση του για αντιδικτατορική
ενότητα σε άλλο πλαίσιο, προκάλεσε σύγχυση
σε κάποια στελέχη της Αντι-ΕΦΕΕ και την υπαναχώρηση
στη θέση των Ρηγάδων. (Ας φανταστούμε, πάντως,
πόσα χρόνια και σε πόσες συνελεύσεις θα ακούγαμε
αυτό το ζήτημα, αν ήταν οι δυνάμεις της Αντι-ΕΦΕΕ
που είχαν κάνει το «τέχνασμα» του Ρήγα).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τι αφορά λοιπόν η ουσία της κριτικής;
Ας δούμε μερικά παραδείγματα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Τη δυσκολία να καθοριστούν σωστά τα
συνθήματα στη διάρκεια ενός ξεσπάσματος. Δεν
πρέπει να είναι απογειωμένα και ξεκομμένα
από τις διαθέσεις των μαζών. Δεν πρέπει να απορρίπτουν
αφ’ υψηλού κάποια αυθόρμητα, ενδεχομένως ρηχά
συνθήματα (όπως το «πάρ’ τον πίθηκο και μπρος»
που σατίριζε την εμφάνιση του Μαρκεζίνη) ούτε
όμως να υποτάσσονται στο αυθόρμητο και τις
ασταθείς διαθέσεις του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στο Πολυτεχνείο δόθηκε μάχη για να επικρατήσουν
και να μεταδοθούν συνθήματα με αντι-ιμπεριαλιστική
στόχευση (έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ), που έδιναν βάθος
και περιεχόμενο στον φοιτητικό-λαϊκό ξεσηκωμό.
Στον αντίποδα, ωστόσο, ο στόχος της «γενικής
απεργίας», που μπήκε από δυνάμεις αριστεριστών
και του Ρήγα, αλλά μεταδόθηκε και από τον σταθμό
της «Ελεύθερης Ελλάδας», ήταν ένα κενό σύνθημα
στον αέρα, χωρίς να υπάρχουν δομές, συσχετισμοί
και οι προϋποθέσεις για να γίνει πράξη. Το βασικό
ζητούμενο δεν είναι ποιος θα ρίξει γενικά το
πιο ριζοσπαστικό σύνθημα, αλλά ποια συνθήματα
- στόχοι θα πιάσουν το επίπεδο της συνείδησης
των λαϊκών μαζών, για να το ανυψώσουν.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Οι δυνάμεις της Αντι-ΕΦΕΕ έβλεπαν με
επιφύλαξη τις απρογραμμάτιστες ενέργειες
που δεν ακολουθούσαν κάποιο σχέδιο, ενώ στη
διάρκεια του τριημέρου είχαν την αγωνία να
μη μετατραπεί το Πολυτεχνείο από επίκεντρο
του ξεσηκωμού σε φάκα για τους αγωνιστές που
κινδύνευαν με συλλήψεις, βασανιστήρια κτλ.
Συνεπώς είχε μια βάση ο προβληματισμός που
έμπαινε να απαγκιστρωθεί το δυναμικό της οργάνωσης,
για να μην αποδεκατιστεί από τα έμπειρα, πρωτοπόρα
στελέχη του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αυτό το σκεπτικό ήταν σωστό, αλλά δεν
οδηγούσαν σε σωστά συμπεράσματα, στη δεδομένη
συγκυρία, με τη δυναμική που είχαν πάρει τα πράγματα.
Και αυτό δεν είναι εύκολο να το εκτιμήσουν νέοι
σύντροφοι χωρίς πείρα και σε συνθήκες σκληρής
παρανομίας -για παράδειγμα υπήρχαν τέσσερις
ομάδες μελών της ΚΝΕ στο Πολυτεχνείο, αλλά δε
γνωρίζονταν μεταξύ τους για λόγους περιφρούρησης!
Ούτε είναι εύκολο να το εκτιμήσει η οργάνωση,
αν δεν υπάρχει ένα καθοδηγητικό κέντρο μέσα
ή έστω κοντά στις εξελίξεις του αγώνα, για να
υπολογίσει τις καμπές των γεγονότων και να
διαμορφώσει ευέλικτα τη γενική κατεύθυνση.
Και δε θα μπορούσε να είναι εκεί, στις δεδομένες
συνθήκες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο λαϊκός παράγοντας, όμως, αποκτά ριζοσπαστική
συνείδηση και την ατσαλώνει μες στους αγώνες
και τα ξεσπάσματα της οργής του. Σε τέτοιες κορυφώσεις,
σε τέτοια σπουδαία γεγονότα, ξεπενρά αναστολές
χρόνων, δείχνει απαράμιλλο ηρωισμό, συνειδητοποιεί
τις δικές του δυνατότητες και τους στόχους
του. Ο ρόλος αυτών των αγώνων είναι αναντικατάστατος
για την προώθηση του στρατηγικού σκοπού, ακόμα
και αν γνωρίσουν την ήττα και οδηγήσουν σε ένα
πρόσκαιρο πισωγύρισμα. Η άνοδος της ριζοσπαστικής
διάθεσης και της συνειδητοποίησης δεν περνάει
μόνο από κάποιες μικρές νίκες στο σήμερα και
τις επιμέρους κατακτήσεις τους. Ενίοτε περνάει
και μέσα από κάποιες «μικρές ήττες», που μπορεί
να είναι γόνιμη και χρήσιμη ιστορική πείρα,
προτιμότερη από κάποιες επισφαλείς νίκες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ακόμα και αν πάρουμε ξεχωριστά το κομμάτι
της περιφρούρησης, μια οργάνωση έχει περισσότερες
δικλίδες ασφαλείας για τα στελέχη και τους
παράνομους πυρήνες της, όταν συνδέεται με το
μαζικό κίνημα, από το οποίο θα ξεπηδήσουν ασφαλώς
τα νέα στελέχη και οι πολύτιμες εφεδρείες που
θα καλύπτουν με το παραπάνω τα κενά από τις συλλήψεις
κτλ -ακόμα και οι σύντροφοι που πέφτουν στα χέρια
του εχθρού, μπορεί να γεννήσουν δεκάδες αγωνιστές
με την ηρωική τους στάση και το παράδειγμά τους.
Και αυτό δεν είναι ρομαντική φλυαρία, αλλά θέση
αρχής με απόλυτη πρακτική αξία.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σε κάθε περίπτωση, το βασικό συμπέρασμα
είναι πως αυτά τα ξεσπάσματα μπορεί να προκύψουν
προτού... «ωριμάσουν οι συνθήκες», χωρίς να υπάρχει
επαναστατική κατάσταση και γενικευμένη κρίση
του συστήματος. Το βασικό ζητούμενο για τους
κομμουνιστές είναι να μάθουν τι πρέπει να κάνουν
σε αυτές τις περιπτώσεις, εξετάζοντας κριτικά
την πείρα τους, χωρίς καμία διάθεση αυτομαστιγώματος.
Εξάλλου υπάρχει αρκετή θετική πείρα -και αναφέρω
ενδεικτικά τα Τέμπη, ως πρόσφατο παράδειγμα.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που χωράνε αρκετό
αναστοχασμό, στο φως αυτής της γενικής ιδέας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Φτάνουμε στην κατακλείδα. Η έκδοση της
ΚΕ είναι ένα χρήσιμο «εγχειρίδιο» για τους
επαναστάτες και η ύλη της φεύγει σχετικά εύκολα.
Δεν έχει όμως εύκολη κριτική και αβασάνιστα
συμπεράσματα, που δεν απαιτούν ενεργή σκέψη
από τους αναγνώστες. Όποιος δε νιώθει έτοιμος
για κάτι τέτοιο, μπορεί να ξεφυλλίσει απλά το
Λεύκωμα της ΚΝΕ, που έχει πολλές φωτογραφίες
και μικρά συνοδευτικά κείμενα -σαν τα ταμπλό
μιας πολιτικής έκθεσης στο Φεστιβάλ. Και αν
δεν είναι ικανός ούτε για αυτό, ας περιοριστεί
στο τελευταίο Αστερίξ, που είναι μακράν το καλύτερο
στη μετα-Γκοσινί εποχή.</span></p><p class="a_______"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzKkmrmnI6zc-Dony2s7RbL0Vcd6XDMZJb1g71aZEMFB88uGBFWZcQ8kr4xny9lkYhYRA5CETW4YlZSp4I8FnFyfl3syD2Rp9fRr9ME8zHZ5mYQ0YUlQ-VzPDYRFCNJYxJwvi-28WA613hVo6PKgY6cOockEhodIi80MdeT5BhrAoYGqg-N25qDLCKf84/s2560/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BE-%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE-%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B1-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1884" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzKkmrmnI6zc-Dony2s7RbL0Vcd6XDMZJb1g71aZEMFB88uGBFWZcQ8kr4xny9lkYhYRA5CETW4YlZSp4I8FnFyfl3syD2Rp9fRr9ME8zHZ5mYQ0YUlQ-VzPDYRFCNJYxJwvi-28WA613hVo6PKgY6cOockEhodIi80MdeT5BhrAoYGqg-N25qDLCKf84/s320/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BE-%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE-%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B1-scaled.jpg" width="236" /></a></div><br /><span class="tm6"><br /></span><p></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-14108872940099157352023-11-19T13:06:00.004+02:002023-11-19T13:44:04.276+02:00Σχεδόν πενήντα χρόνια... - Το Πολυτεχνείο ζει και σπέρνει εφιάλτες...<p><strike>Σχεδόν</strike> Ακριβώς πενήντα χρόνια. Στρογγυλή
επέτειος. Μέγα πλήθος, μέγα πάθος, παλμός και
συγκίνηση. Πάρα πολύς κόσμος να μπαίνει στα
μπλοκ, από την εκκίνηση ως και τον Ευαγγελισμό. Η
συγκέντρωση ανάβει και όλα είναι συνειδητά.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJOgONmbNVxoaBZc16mIIRUkF8QwnY58kaVVtbPHJBlOWLa8q-rodpPvfQDTQT8AjJ1U52p1zDqJM25A_J-2DS64zI8TXGJF2PrIESDSadgmbz8hifJZizQQjeCqj2Haw1VDNhUoQRgVoeqvY-DYsk-pOuUCLEvGFRWjUORItxLiBwdAd7Qb_Z3BuovwbB/s1600/polutexneio-poreia-34.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJOgONmbNVxoaBZc16mIIRUkF8QwnY58kaVVtbPHJBlOWLa8q-rodpPvfQDTQT8AjJ1U52p1zDqJM25A_J-2DS64zI8TXGJF2PrIESDSadgmbz8hifJZizQQjeCqj2Haw1VDNhUoQRgVoeqvY-DYsk-pOuUCLEvGFRWjUORItxLiBwdAd7Qb_Z3BuovwbB/s320/polutexneio-poreia-34.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Αλλά αυτά θα τα είδατε και αλλού. Ή μάλλον
δια ζώσης -αλλιώς πού να τα δεις. Τα κανάλια είχαν
στραμμένες τις κάμερες στον μεγάλο ηγέτη, τον
πρόεδρο (Yes we) Κεν, που ζούσε μια πρωτόγνωρη περιπέτεια,
με βλέμμα απόγνωσης, βυθισμένο στις απορίες
του.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Γιατί με πιάνουν αγκαζέ; Πού θα μας πάνε;<br /></span>Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο; Έτσι τους βασάνιζαν και στην ΕΑΤ-ΕΣΑ;<br /><span class="tm6">«</span><em><span class="tm7">Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει</span></em><span class="tm6">...» Μα γιατί να μη ζει; Αφού προχτές τον είδα. <br />(Το τελευταίο ήταν ιδέα του Γιάννη Α-Γιάννη).</span></p><p class="a_______"><em><span class="tm7">Ποιος δε σκαμπάζει από Αριστερά;<br /></span></em><em><span class="tm7">Στεφ Κασσελάκης</span></em><span class="tm6"> (τραγουδιστά, στον ρυθμό του <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=byMS2gynKQ0&ab_channel=AllCartoons" target="_blank">Μπομπ του Σφουγγαράκη</a></i>).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τελικά ο πρόεδρος Κεν δεν είχε να χάσει
παρά μόνο την αλυσίδα του με τη Ρένα Δούρου και τερμάτισε τη δική
του μαρτυρική πορεία κάπου στην Κλαυθμώνος,
γιατί είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν
είχε υπολογίσει πόσο θα διαρκούσε το χάπενινγκ
(η ίσως να είχε υπολογίσει πόσο χρόνο παίρνει
να το κάνει τρέχοντας).<br /><i>Ποιος διαδηλώνει για
δέκα λεπτά; Στεφ Κασσελάκης.</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κι αν τα ΜΜΕ ήθελαν μια πραγματική είδηση,
αυτή ήταν η εξής:"<br /></span><em><span class="tm7">Νέο ρεκόρ συντομότερης παρουσίας στην
πορεία σημείωσε σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης.
Το προηγούμενο ρεκόρ είχε ο Αλέξης Τσίπρας,
που είχε στρίψει στο Hilton, λίγο πριν την τελική ευθεία.</span></em></p>
<blockquote class="twitter-tweet"><p dir="ltr" lang="el">Νέο ρεκόρ σε συμμετοχή προέδρου σε πορεία. Πήγε στα Χαυτεία και έφυγε πριν την Κλαυθμώνος, μην τον πάρει και κανένα μάτι της πρεσβείας.</p>— Γιάννης Α-Γιάννης (@BrazucaWhore) <a href="https://twitter.com/BrazucaWhore/status/1725545797016572001?ref_src=twsrc%5Etfw">November 17, 2023</a></blockquote> <script async="" charset="utf-8" src="https://platform.twitter.com/widgets.js"></script>
<p class="a_______"><span class="tm6"><i>Αχ, Στέφανε, πόσο δίκαιο είχες</i> -αλλά ούτε
αυτό θα το διαβάσετε πουθενά. Πόσο δίκαιο είχες
που δεν πορεύτηκες μαζί μας, ως σεμνός celebrity στις λεωφόρους
του μέλλοντος, το οποίο διαρκεί πολύ (πάρα πολύ,
υπερβολικά πολύ) και έχει μπόλικη ξηρασία. Ή
μάλλον απίστευτη κίνηση. Ή μάλλον το ακριβώς
αντίθετο. </span><em><span class="tm7">Σταμάτα-ξεκίνα, γκάζι-φρένο</span></em><span class="tm6">. Σαν το τραγούδι του Γιάννη Γιοκαρίνη (λε-λε-λευτεριά
στην Παλαιστίνη). </span><em><span class="tm7"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=GbTNWWqs0lE&ab_channel=marioss" target="_blank">Αλλάζει η αγάπη μας ρυθμόκαι τακτική</a></span></em><span class="tm6">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">17.00: Ηθικό ακμαιότατο, σκέψεις ότι θα συνεχίσουμε
ως την πορεία του Ισραήλ, του κράτους-τρομοκράτη. Ή και ως το Ισραήλ...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5i4eCeJKoUzxvFBSBWnACbWlwVh6BAgQkiejuG8IVCWHkR6KV1zicDHhcgAzJaUIWC91AH8DVUcrLrJcn0sjrbQzR3fZNxdfEZjVfyZ4oQUrmxywJx80aCfkrBPZ-xaqGsCrtfIBHS_5t8U881gofYB6uw1CdyDcPdjnBe9BJHicJy5Tk77T5YiMh7jUU/s679/F_KKmIJWAAAoHFq.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="679" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5i4eCeJKoUzxvFBSBWnACbWlwVh6BAgQkiejuG8IVCWHkR6KV1zicDHhcgAzJaUIWC91AH8DVUcrLrJcn0sjrbQzR3fZNxdfEZjVfyZ4oQUrmxywJx80aCfkrBPZ-xaqGsCrtfIBHS_5t8U881gofYB6uw1CdyDcPdjnBe9BJHicJy5Tk77T5YiMh7jUU/s320/F_KKmIJWAAAoHFq.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στο Ισραήλ η πορεία. Κατάληξη στο λόφο του Γολγοθά</td></tr></tbody></table><span class="tm6"><br />17.15: Απαντάμε χαμογελαστά στην ευγενική
συντρόφισσα ότι έχουμε προμηθευτεί ήδη το Λεύκωμα
της ΚΝΕ κι ήταν πολύ ενδιαφέρον. Παλμός, συνθήματα,
λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">17.30: Ο κλασικός ελιγμός <strike>Γράμμος-Βίτσι</strike> Σταδίου-Προπύλαια
από την Πανεπιστημίου, περιμένουμε να περάσουν
τα μπλοκ που προπορεύονται. Αναμενόμενη εξέλιξη,
κλασικά εικονογραφημένα, συνηθισμένα τα βουνά
από αντάρτες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">17.40: Η αναμονή συνεχίζεται με ευχάριστες
συζητήσεις σε πηγαδάκια, το ηθικό παραμένει
υψηλό. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">17.50: Απαντάς ευγενικά στην πεντηκοστή
συντρόφισσα που σε ρωτάει για το Λεύκωμα της
ΚΝΕ. Σκέφτεσαι μήπως το πάρεις ξανά, για να ανταμείψεις
την επιμονή, αλλά έχεις βάλει και άλλα στο μάτι
-όπως «το Κόκκινο και το Γκρίζο» του Τζιάρα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.00: Ακόμα περιμένουμε. Αρχίζουν οι πρώτες
ενοχλήσεις στη μέση. Πετάς νοερά τάπες βαρελιών,
περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.03: Ακόμα περιμένουμε. Αυτό δεν είναι πορεία,
η μεγάλη έξοδος (στην Παλαιστίνη) είναι. Και πάμε ολοταχώς για Νάκμπα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.05: Επιτέλους ξεκινάμε, ηθικό ακμαίο. Λευτεριά
στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.06: Σταματήσαμε πάλι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.07: Ξεκινάμε πάλ... Όχι, σταματήσαμε στο
καπάκι.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.11: Σταμάτα-ξεκίνα, σταμάτα-ξεκίνα. Μέχρι
να σβήσει ο ήλιος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.13: <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=GbTNWWqs0lE&ab_channel=marioss" target="_blank">Ο μπροστά μου σταματάει. Κούμπωσε καισταματά.</a></i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.16: <i>Αλλάζει η αγάπη μας ρυθμό και τακτική.</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.17: <i>Τη μια στο τέλος είμαστε την άλλη, στην
αρχή...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.20: Αρχίζουν οι πρώτοι απαισιόδοξοι υπολογισμοί. Εντάξει, δεν μπορεί να είναι όλα ηρωικά σε αυτή την πορεία, αλλά το τέλος θα μας αποζημιώσει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.21: Ποιο τέλος; Να δεις, δε θα φτάσουμε ούτε στα Λουλουδάδικα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.23: Στιγμιαία ηθική ανάταση. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.25: <i>Μα ο δρόμος που τραβάω δεν έχει τελειωμό...</i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.30: Έχουμε διανύσει 150 ολόκληρα μέτρα, σε
15 λεπτά. Νέο ρεκόρ, ζηλεύει ο Μπομπ Κασσελάκης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.31: Με αυτόν τον ρυθμό θα φτάσουμε στην
πρεσβεία λίγο πριν τα μεσάνυχτα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.40: Νιώθεις τη μέση σου κάπως σαν του
Λάρι Μπερντ. Αν αποσυρθείς, σκέφτεσαι να ζητήσεις ένα φιλικό, προς τιμήν σου, με τους Μπόστον Σέλτικς. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.44: Δεν έχει καμία σημασία πού θα φτάσουμε,
αρκεί να προχωρήσουμε λίγο. Ο τελικός προορισμός
δεν είναι τίποτα, η κίνηση είναι το παν.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.45: Συνειδητοποιείς ότι ο ρεφορμισμός
γεννήθηκε ίσως σε κάποια πορεία προς την πρεσβεία.
Και ο νόμος της βαρύτητας από ένα μήλο που έπεσε
στο κεφάλι του Νεύτωνα. Ναι, αλλά όχι. Μα είναι
κάτι πιο βαρύ -που με λερώνει...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">18.55: Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Και σε όλους
γενικά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.00: Το βασανιστήριο συνεχίζεται. Είσαι
έτοιμος να τα ομολογήσεις όλα και να δώσεις
ονόματα. </span><em><span class="tm7">Μπήκα στην ΚΝΕ το 2001. Ιδρυτικό στέλεχος
του ΚΚΕ είναι ο Νίκος Κοτζιάς</span></em><span class="tm6">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.04: Μα πραγματικά, τι τις θέλουμε τις διαδηλώσεις;
Σκέτη ταλαι-πορεία έχει καταντήσει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.05: Και να σου πω κάτι; Δίκιο είχε ο Μπομπ Κασσελάκης,
που έφυγε νωρίτερα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.06: Να τις καταργήσουμε, εντάξει; Δίκιο
είχαν η Σώτη και οι άλλοι που μισούν το Πολυτεχνείο...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.17: Στρίβουμε στην τελική ευθεία -εκεί
που έστριψε λάθος ο Τσίπρας. Το ηθικό ανεβαίνει.
Και ξανά προς τη δόξα τραβά.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.22. Αδύναμη η σαρξ -<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=isv7oGsykW4&ab_channel=marioss" target="_blank">έτσι γράφει και ο Μαρξ</a></i>-,
αλλά το φρόνημα αλύγιστο. </span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.25: Ούτε σε εξορίες, ούτε σε φυλακές. Φονιάδες
των λαών. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.30: Φτάνουμε στο πάρκο Ελευθερίας -με το
άγαλμα του Λευτεράκη, που θα γίνει κάποτε του
Λένιν. Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.33: Ήξερες ότι στη Μυτιλήνη φωνάζουν «</span><em><span class="tm7">Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη, Μυρογιάννη...</span></em><span class="tm6">»; Το λέει και ο 902.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.40: Συνθήματα, παλμός, ρυθμικό βήμα. Μην
καρτεράτε να λυγίσουμε -μήτε για μια στιγμή.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.41: Ποτέ δεν κάμφθηκε το ηθικό μας. Και πάντοτε
είχαμε πόλεμο με την Ανατολασία. Και τις ΗΠΑ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">19.50: Η πορεία ολοκληρώνεται. Μετράς ήδη
αντίστροφα για την επόμενη. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στο τέλος φτάνουν, προτελευταίοι και
καταϊδρωμένοι, διακόσιοι νοματαίοι του ΠΑΣΟΚ,
που βρίσκουν καταφύγιο πίσω από το δικό μας
πλήθος. Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ’ τα παιδιά.<br /></span>Και πίσω από τον ήλιο (που ανατέλλει),
το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε πανστρατιά με 100
νοματαίους. Οι 150 χιλιάδες που ψήφισαν τον Κασσελάκη,
έστριψαν φαίνεται στην Κλαυθμώνος για ποτό,
μαζί με τον ηγέτη.<br /><span class="tm6">Οι φευγάτοι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλοι τόσοι
(ίσως λίγο παραπάνω) και πιο μπροστά, με άγνοια
κινδύνου, κάνοντας πράξη τις 50 αποχρώσεις της
σοσιαλδημοκρατίας και το σύνθημα <i>Ένα, δύο, χιλιάδες
<strike>Πολυτεχνεία</strike> ΠΑΣΟΚ</i>. </span><span class="tm7"><i>Εμπρός για της γενιάς
μας τις αυταπάτες.</i><br />Και αν τελικά διασπαστεί, όπως λένε, και η περίπου ανύπαρκτη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν διάφορες ιστορικές διασπάσεις στο εξωκοινοβούλιο -από τροτσκιστές μέχρι μαοϊκούς και αλτουσεριανούς, που αφορούσαν σίγουρα μεγαλύτερες οργανωτικές και περισσότερα άτομα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Την ίδια ώρα η Μποφίλιου, που έχει πέσει
μικρή στη χύτρα με την κομμουνιστική αισιοδοξία,
το ζούσε ολόψυχα, στον δικό της ρυθμό, πηγαίνοντας
με τους φοιτητές, που έχουν πάντα περισσότερο
παλμό. Και στην πορεία πήγε. Και τις επιρροές
της έφερε (μια σεφ από την πλατεία Αυδή, κοντά
στο στέκι της). Και το «Ακορντεόν» τραγούδησε
με παρέα. Και την τσάντα της με τη σημαία της Παλαιστίνης
πήρε. Και ένα σωρό στόρι στο Ίνστα έκανε. Είχε πρόγραμμα (Λαοκρατία).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και κατάφερε να εξοργίσει, άλλη μια φορά,
τους δεξιούς τρόμπες, που δε χάνουν ευκαιρία
να δείξουν ότι είναι εξαρτημένα μαντρόσκυλα
του συστήματος, εκπαιδευμένα να γαβγίζουν
σε οτιδήποτε κινείται (έστω και 150 μέτρα σε 15 λεπτά)
και δε βουλιάζει στον βούρκο τους. Τώρα τρολ,
τότε φιλήσυχοι πολίτες. Το παρακράτος έχει
συνέχεια. <i>Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα</i> και το Πολυτεχνείο.
Και για την Μποφίλιου -τα ρούχα της, την τσάντα
της...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Θα έπρεπε μια χρονιά να γιολάρουμε και
να το ζήσουμε κι εμείς όπως κι αυτή. Να την πέσουμε
πχ με καφέδες στα ψοφίμια της ΓΣΕΕ, που τόλμησαν
και βγήκαν από τον τάφο τους. Ή να πηγαίναμε στην
παγκόσμια πρωτοβουλία της Πατελικής Διεθνούς,
που κατέθεσε στεφάνι, και να φωνάζαμε ρυθμικά
</span><em><span class="tm7">Πού-τιν, Πού-τιν</span></em><span class="tm6">. <i>Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Βλαδίμηρος</i>...
(διπλής ανάγνωσης).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η ώρα της αποτίμησης. Το Πολυτεχνείο
ζει -και σπέρνει εφιάλτες. Σπάνια οι αστοί δημοσιολόγοι
μιλάνε τόσο καθαρά, χωρίς προσχήματα, για αυτό
που τους ενοχλεί και θέλουν να ξεριζώσουν. Το
Πολυτεχνείο δεν είναι ο γενέθλιος μύθος της
αστικής δημοκρατίας τους (στην τελική, με τα γενέθλια του Κόμματος συμπίπτει χρονικά). Αλλά μια ετήσια, καθιερωμένη,
μαζικότατη πορεία, που καταλήγει στην πρεσβεία
με συνθήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και
δεν έχει όμοιά της στον δυτικό κόσμο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο η λάμψη
εκείνης της εξέγερσης, που φωτίζει ακόμα, αλλά
και η ιστορία όλων των πορειών, στην επέτειο
της εξέγερσης. Ο Κουμής και η Κανελλοπούλου,
ο Καλτεζάς, η λαοθάλασσα για την επίσκεψη του
Κλίντον, οι πορείες ως την πρεσβεία του Ισραήλ
και τα συνθήματα για την Παλαιστίνη. Είναι όλα
όσα τους ενοχλούν και θέλουν να θάψουν, μαζί
με την ιστορική μνήμη.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το Πολυτεχνείο δε ζει μόνο στο φαντασιακό
όσων συμμετέχουν. «Επιζεί» ακόμα και στην κοινή
γνώμη, που την κόβουν και την ράβουν στα μέτρα
τους, αλλά παρά τους τόνους φασιστικών σκουπιδιών
και προπαγάνδας, θυμάται και τιμά το πνεύμα
της εξέγερσης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Γνωρίζει ότι υπήρξαν νεκροί στην εξέγερση
και πως οι πρωταγωνιστές των γεγονότων δεν
ταυτίζονται με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Συμφωνεί με τον εορτασμό -ακόμα και με τις πορείες,
με οριακή πλειοψηφία. Θεωρεί ότι η δημοκρατία
στη χώρα μας λειτουργεί ολοένα και χειρότερα,
αν δε μετατρέπεται σταδιακά σε αυταρχικό καθεστώς.
Και ότι ο βασικός πολιτικός διαχωρισμός είναι
μεταξύ των κομμάτων «του λαού και των μεγάλων
συμφερόντων». (Ωστόσο, στο <a href="https://www.tovima.gr/print/politics/apostoli-eksetelesthi-giati-genia-tou-polytexneiou/" target="_blank">δημοσίευμα του ηλεκτρονικού Βήματος</a> αυτή η κάρτα δεν εμφανίζεται πουθενά
και έτσι ο αναγνώστης θα δει μόνο την «επιστημονική»
εκτίμηση του Φαναρά που χαρακτηρίζει τον διαχωρισμό
«λαϊκίστικο»).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK3FykGND8md2L6Gaz6Rb9JBC7jxzjrkRL2cqEEIraduLdVdOAr2sfpHys1IIiQk4ust05so0vCzi7IxjyMGzCQQsQUvBpzAqs6kopR3cEc27DNyDbsKm83vqxVQe4auxMAx49sPi_Y8ZQIyxe9Hd8gvVptz27q-BvUt1xFvNNh29K7VdwNEGSSxWISFmO/s2000/370086275_684208470444149_6611639852626604210_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK3FykGND8md2L6Gaz6Rb9JBC7jxzjrkRL2cqEEIraduLdVdOAr2sfpHys1IIiQk4ust05so0vCzi7IxjyMGzCQQsQUvBpzAqs6kopR3cEc27DNyDbsKm83vqxVQe4auxMAx49sPi_Y8ZQIyxe9Hd8gvVptz27q-BvUt1xFvNNh29K7VdwNEGSSxWISFmO/s320/370086275_684208470444149_6611639852626604210_n.jpg" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Τι μας κρύβουνε...</td></tr></tbody></table><span class="tm6"><br />Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές,
όλα αυτά θα ήταν λόγος για τους αστούς να φοβούνται
και να μισούν το Πολυτεχνείο. Τον φόβο του -και
τον φόβο μας- να έχουν... Θα φροντίσουμε εμείς
για αυτό.</span><p></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-44662090421099351712023-11-17T11:32:00.006+02:002023-11-17T12:07:00.150+02:00Τα καλύτερά τους χρόνια - Ένα «αχτίφ» για έναν ζεστό Νοέμβρη<p><em><span class="tm7"></span></em></p><blockquote><em>Σας ενημερώνουμε πως λόγω της μεγάλης
προσέλευσης, το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί και
στον χώρο έξω από το κτίριο Αβέρωφ...</em></blockquote><p><em><span class="tm6"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit7n2vW5ZCLJVc8FzCdaPiPio26xyOAfMCAcZC1Uv11xVoKgkApzIRshyJ47c7JcQMQG09HqoliiODE2AdPq6y3uQuN5ooISQnuD5wgd4YKGFLKUYzLKiecjPnvphPxMiUY5tpAVuypCvcrn7dLYxinjLkbND1vfW-V0oOisqPc1-hOEpncvj0-sKvYq0r/s1600/ekd_ntokimant_polytexn-26.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit7n2vW5ZCLJVc8FzCdaPiPio26xyOAfMCAcZC1Uv11xVoKgkApzIRshyJ47c7JcQMQG09HqoliiODE2AdPq6y3uQuN5ooISQnuD5wgd4YKGFLKUYzLKiecjPnvphPxMiUY5tpAVuypCvcrn7dLYxinjLkbND1vfW-V0oOisqPc1-hOEpncvj0-sKvYq0r/s320/ekd_ntokimant_polytexn-26.jpg" width="320" /></a></em></div><br />Ποιος να το 'λεγε. <span class="tm7">Είναι μικρό-είναι μικρό το αίθριο</span><span class="tm6">. Αλλά είναι άκρως εντυπωσιακός χώρος. Αξίζει
και με το παραπάνω να είναι η αφετηρία ενός ζεστού
Νοέμβρη. Ή έστω ενός καυτού Οχτώβρη στο κοντινό
μέλλον -που και αυτός πάντως Νοέμβρη είχε ξεκινήσει
με το καινούριο ημερολόγιο. Λες για αυτό να μας
λένε παλαιοημερολογίτες οι εχθροί μας, που νοσταλγούν
τον «παλιό, καλό καιρό» της παμπάλαιας σοσιαλδημοκρατίας
και της χαμένης μικροαστικής Ατλαντίδας τους;</span><p style="font-style: italic;"></p><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ζούμε την εποχή των τεράτων, όπως λέει
ο Γκράμσι για την κοινωνία -και ο Βούτσης για
τον Κασσελάκη- και της κλιματικής αλλαγής, όπου
δε χρειάζονται εξεγέρσεις και η καύσιμη ύλη
που κινεί την ιστορία, για να έχουμε έναν ζεστό
Νοέμβρη και κατακαλόκαιρο μες στην καρδιά
του χειμώνα, όπως έγραφε ο σπουδαίος λογοτέχνης
Ραβάνης Ρεντής (όποιος δεν έχει διαβάσει το
δικό του «Ημερολόγιο ενός Αντάρτη» δεν ξέρει
τι θα πει αυτοκριτική για τους κομμουνιστές
-και ας μην συμφωνεί σε όλα μαζί του). Αλλά το ζητούμενο
παραμένει η επαναστατική αλλαγή του πολιτικού
κλίματος, που θα ανεβάσει ψηλά το θερμόμετρο,
για να σπάσει τον πάγο και να χαράξει τον δρόμο
(και τα τραγούδια) της φωτιάς.<br /></span><em><span class="tm7">Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου</span></em><span class="tm6">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η χτεσινή προβολή του ντοκιμαντέρ της
ΚΝΕ ήταν ένα εύκολο και προβλέψιμο sold-out, που αν
είχε εισιτήρια, θα είχε ξεπουλήσει από την προπώληση.
Αλλά αυτοί που ξεπουλήθηκαν στο πολιτικό γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ και μια θέση βουλευτή-υπουργού
κτλ, δεν είχαν καμία θέση εδώ και ας έχουν ξεμείνει
επικίνδυνα από επιλογές σαν επαγγελματίες
γυρολόγοι, προχωρώντας και αναθεωρώντας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το μυστικό για να βρεις θέση να καθίσεις,
ήταν να φύγεις λίγο πριν τελειώσει η κατάθεση
στεφάνων από τα σωματεία του ΠΑΜΕ, με το που άνοιξε
η αίθουσα. Αλλά έτσι θα έχανες κάποιες συγκινητικές
στιγμές, όπως την κατάθεση λουλουδιών από την
Ένωση Εργατών Μπαγκλαντές ή τα στεφάνια του
Βασίλη Δούρου (πολιτικός κρατούμενος της χούντας)
και της αδερφής του Μυρογιάννη, που τον εκτέλεσε
εν ψυχρώ, την Κυριακή μετά την εξέγερση, ο Ντερτιλής
και καμάρωνε κυνικά -</span><em><span class="tm7">με παραδέχεσαι ρε</span></em><span class="tm6">...; Κι όμως, τα σταγονίδια που τον νοσταλγούν
δεν παραδέχονται τίποτα -και πρωτίστως τους
νεκρούς του Πολυτεχνείου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το πλήθος ήταν μια μικρή λαοθάλασσα,
αλλά άνοιγε σαν την Ερυθρά -βασικά μόνο διάδρομο
με αψίδα από κοντόξυλα και θριαμβευτικά «όλε»
δεν έκανε- στους βετεράνους αγωνιστές και αγωνίστριες,
που έφταναν ακόμα και με Πι, ή στον Κούτσι που
ερχόταν κούτσα-κούτσα, μετά την επέμβαση που
έκανε. Είναι αν μη τι άλλο συγκινητικό να τους
βλέπεις εδώ παρόντες -ίσως στην τελευταία στρογγυλή
επέτειο που είναι όλοι μαζί, πριν αρχίσουμε
να μετράμε αρκετές απώλειες και επιζώντες,
όπως με τη γενιά της Αντίστασης.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Παρόντες και μάχιμοι, μισό αιώνα μετά,
παιδιά του Νοέμβρη και του Φλεβάρη (της Νομικής
του ’73, αλλά και των συλλήψεων του ’74) και πάντα
Κνίτες στην ψυχή, γιατί μια φορά Κνίτης, πάντοτε
Κνίτης -εξαιρούνται ο Τσίπρας, ο Θεοδωρικάκος
κι όσοι άλλοι εξαργύρωσαν το παρελθόν τους
στο χρηματιστήριο). Κι αν η λεχώνα ζωή έβγαλε
τις ελπίδες τους ανεμογκάστρι, έρμαιο στους
ανέμους της Αλλαγής και των ανατροπών, η μοναδική
αδιάψευστη ελπίδα είναι ο αγώνας ως το τέλος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κι είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι όσο
μεγαλώνουν, πληθαίνουν αντί να μειώνονται
τα μέλη της γενιάς που μας (επανα)προσεγγίζουν
και φεύγουν κάθε φορά με βουρκωμένα μάτια. Μπορεί
να γίνει μια ΚΟΒ βετεράνων του Πολυτεχνείου,
που να έχει δράση, πλάνο για στρατολογίες και
χαρτογράφηση, αλλά με κωδικούς και ψευδώνυμα,
όπως παλιά, για να μην πέσουν στα χέρια της ασφάλειας,
γιατί το αίμα νερό δε γίνεται και κάποιες συνήθειες
δε φεύγουν ποτέ -σαν τους παλιούς Οπλατζήδες
που τηρούσαν συνωμοτικά μέτρα αυτοπροστασίας
ακόμα και στις κομματικές συνεστιάσεις και
έφευγαν πάντα λίγο πριν το τέλος, που γινόταν
συνήθως το πέσιμο των παρακρατικών.</span></p><p class="a_______"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZgfMz2cZ_TSf4QpwNmfY2FsDP-pZLlEuKqQkU_nIs8fztK9y1mb4UVFL9Zy3Zq-WPgiDY_2ruxuD77DcQJhEv8jYr5xGI3Sjj7gzKglNKDwNOdhfRJmzweZv9nEaLGFcpAWbVeJ4mTG29xSrBvgbJ9IJJFe54lCkHglaBzIYqFnZXnDfagBiVWbl_VQDn/s2000/400121113_772222911293965_8282516755049297222_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZgfMz2cZ_TSf4QpwNmfY2FsDP-pZLlEuKqQkU_nIs8fztK9y1mb4UVFL9Zy3Zq-WPgiDY_2ruxuD77DcQJhEv8jYr5xGI3Sjj7gzKglNKDwNOdhfRJmzweZv9nEaLGFcpAWbVeJ4mTG29xSrBvgbJ9IJJFe54lCkHglaBzIYqFnZXnDfagBiVWbl_VQDn/s320/400121113_772222911293965_8282516755049297222_n.jpg" width="240" /></a></div><br />Το δίωρο ντοκιμαντέρ για τον ζεστό Νοέμβρη
έχει άπειρο υλικό και τροφή για σκέψη. Θα αναφέρω
παρακάτω μερικά σημεία, εντελώς ενδεικτικά,
χωρίς πρόθεση να κάνω χαλάστρα (σποϊλεριά) σε
όσους δεν το έχουν δει ακόμα -αλλά θα έχουν αρκετές
ευκαιρίες να το κάνουν στο άμεσο μέλλον.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο Χαλβατζής δούλευε ως νέος στην Καστοριά,
στα γουναράδικα. Εκεί «έδωσε ραντεβού» με την
Ασφάλεια, που ήρθα να τον συλλάβει.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η μάνα της Αλέκας (Δρόσου) είχε καλύτερο
πολιτικό κριτήριο από τη διεύθυνση της «Αυγής»
για την επικείμενη δικτατορία και σχολίαζε
«σας τα έλεγα» στους δικούς της, όταν έγινε,
μολονότι αρχικά πίστευε πως την είχε κάνει
ο Κανελλόπουλος. Αυτή ξύπνησε την Αλέκα τη νύχτα
-σήκω μωρή...- για να ακούσει τις ερπύστριες των
τανκς και να μην την πιάσουν με τις πιτζάμες,
την ίδια νύχτα. Αλλά ο λόγος που τελικά δεν την
συνέλαβαν αμέσως, όταν ήρθαν να πάρουν τον πατέρα
της, είναι ότι ο δικός της φάκελος δεν ήταν στο
τοπικό Α.Τ. αλλά στο Σπουδαστικό της Ασφάλειας.
Και όταν επέστρεψαν για αυτήν, μετά από κάνα
δίωρο, είχε πετάξει το πουλάκι.<br />Παντού αθάνατη
ελληνική γραφειοκρατία...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όταν πήγαν να συλλάβουν τον Θανάση Παπαρήγα,
μετά το Πολυτεχνείο, η Αλέκα ήταν έγκυος στο
δεύτερο παιδί, που τελικά το έχασε (και δε σπούδασε
σε ιδιωτικό για να το μνημονεύουν μέχρι σήμερα
οι κολλημένοι). Αλλά δεν κρατιόταν να μην πάει
στο Πολυτεχνείο, με την κοιλιά σχεδόν τούρλα.
Και την στενοχωρούσε ο Θανάσης που ήταν απονήρευτος
και δεν καταλάβαινε πού θα του χρησίμευε, εν
μέσω ενός ζεστού Νοέμβρη, το πιο χοντρό παλτό
του, για να αντέχει καλύτερα το ξύλο και τα χτυπήματα
στην Ασφάλεια.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις τον
Γόντικα, που πρακτικά οι βασανιστές του τον
έχουν αφήσει χωρίς φτέρνες, να διηγείται αποστασιοποιημένος
και ψύχραιμος τα βασανιστήρια, λες και τα είχε
υποστεί κάποιος τρίτος. Και τον Χαλβατζή να
σημειώνει το τεράστιο εύρος τους, από τη φάλαγγα,
το εκτυφλωτικό φως ή την παντελή απουσία φωτισμού
για να χάνεις την αίσθηση του χρόνου στην απομόνωση,
μέχρι το να πληροφορείσαι πχ δύο χρόνια μετά
την απώλεια κάποιου πολύ δικού σου ανθρώπου...<br />Και
αφού πιάσαμε τη λέξη, ένα από τα βασικά συμπεράσματα
-που πάντα πρέπει να βγαίνουν-, όπως λέει ο Γόντικας,
είναι ότι σήμερα μπορεί να μην έχουμε χούντα,
αλλά η δικτατορία του κεφαλαίου εξακολουθεί
να τσακίζει δικαιώματα, ελευθερίες και ανθρώπινες
ζωές.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όταν έπιασαν πρώτη φορά τον Γόντικα,
του έριξαν το δόλωμα τι σκοπεύει να κάνει αν
τον αφήσουν ελεύθερο και αυτός τους είπε χωρίς
να διστάσει στιγμή ότι θα τους πολεμήσει. Ας
αναλογιστούμε πόσοι θα προτιμούσαν στη θέση
του να κάνουν την πάπια, πόσοι αγαπάνε κάποια
υποκατάστατα (ερζάτς) δήθεν ελευθερίας και
πόσο λίγοι αγαπούν την πραγματική ελευθερία,
που σημαίνει συνείδηση της αναγκαιότητας και
αγώνας για να την κατακτήσεις.<br /></span><em><span class="tm7">Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.</span></em><span class="tm6"> Τόσο ώστε να είμαστε σε θέση να την θυσιάζουμε
για κάποιον συλλογικό σκοπό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η πιο συγκινητική ίσως στιγμή του ντοκιμαντέρ
είναι η αναφορά του Χαλβατζή στους αφανείς
ήρωες, που στήριζαν τον αγώνα και τους οργανωμένους
αγωνιστές που χρειάζονταν καταφύγιο (τα... «κρησφυγέτα» -sic-,
όπως τα είπε κάποια στιγμή ο Κουτσούμπας) ή άλλου
είδους στήριξη. Και η ιστορία ενός απολυμένου
πολιτικού κρατούμενου, που επέστρεψε στη δουλειά
του και όταν μπήκε να αλλάξει στο καμαρίνι, οι
συνάδελφοί του πετούσαν κρυφά από τις τρύπες
όσα κέρματα είχαν και δεν είχαν από το υστέρημά
τους.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο ΓΓ ήταν πρωτοετής φοιτητής στη Νομική,
πριν οργανωθεί στο Κόμμα, παρών στη συνέλευση
της 14ης Νοέμβρη, όταν ακούστηκε μια φωή πως γίνονται
συμπλοκές με την αστυνομία στο Πολυτεχνείο,
που τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν άλλη από
του Μαυρογένη (</span><em><span class="tm7">πώς μας ενώνει και πώς μας
δονεί του Μαυρογένη φωνή</span></em><span class="tm6">...). Και έτσι ήταν ανάμεσα στους 300 που κατευθύνθηκαν
εκεί με πορεία και πήραν την απόφαση να κλειστούν
μες στο Πολυτεχνείο. Ώρα είναι να μας πουν πως
το περιβόητο φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής κατήγγειλε
ως προβοκάτορα και τον Κουτσούμπα.<br /></span><em><span class="tm7">Μα πού τα βρίσκετε τέτοια φυντάνια</span></em><span class="tm6">;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αντιθέτως θα μπορούσε να υπάρξει μια
επανόρθωση για την καταγγελία κατά του Μαυρογένη
-που την ίδια στιγμή ήταν μερικά μέτρα πιο εκεί,
σε μια άλλη εκδήλωση στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Να δεις που θα μπει στον Τόμο του Δοκιμίου, που
κυκλοφορεί οσονούπω...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τα παράνομα μέλη της ΚΝΕ -που ιδρύθηκε
σε βαθιά παρανομία από 5 ανθρώπους- ήταν παντού,
όπου υπήρχε ζωή και νεολαία, και έπρεπε να δρουν
με φαντασία και ευρηματικότητα, να κόβουν αντιδράσεις
στις εκδρομές όταν έμπαιναν τραγούδια του
Μίκη ή να κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις πχ
για τον Πικάσο και τη δικτατορία στην Ισπανία,
παίρνοντας έμμεσα αφορμή να μιλήσουν υπαινικτικά
και για τα καθ’ ημάς.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η δεύτερη πιο (ή εξίσου) συγκινητική στιγμή
ήταν η παραδοχή του Γ. Καραγιάννη πως νιώθει
ακόμα Κνίτης και πως η πιο ευτυχισμένη περίοδος
στη ζωή του ήταν αναμφίβολα τα χρόνια της ΚΝΕ!</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Nja9kG0PKbI&ab_channel=HeavenMusic" target="_blank">Με έναν πύραυλο Γκαγκάριν<br />Φτάσαμε
ως το φεγγάρι (...)<br />Δεν ξεχνιούνται, θα δεις, τα καλύτερα
χρόνια.</a></i></span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τα οποία, ως τηλεοπτική παραγωγή, μπορεί
να μην αναφέρονται ευθέως στην ίδρυση της ΚΝΕ,
μπορεί να έχουν κάποιες στιγμές Πασοκικής
αφέλειας, αλλά είναι απροσδόκητα αξιόλογη
σειρά, με μηνύματα που δεν περνάνε συχνά το τείχος
της σύγχρονης αόρατης λογοκρισίας, για να βρουν
χώρο στους τηλεοπτικούς δέκτες.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Για τα πολιτικά συμπεράσματα, υπάρχει
η έκδοση της ΚΕ για την εξέγερση και το υπό έκδοση
Δοκίμιο Ιστορίας. Εντελώς περιληπτικά, λοιπόν,
θα αναφέρω τα εξής:</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Όταν υπάρχει πρωτοπορία, ο λαός θα δείξει
τις δικές του δυνατότητες (Αλέκα).<br /></span>-Η τελική έκβαση της κατάληψης και η επέμβαση
της χούντας, κρίθηκε όταν έπαψε να είναι αμιγώς
υπόθεση των φοιτητών και κατέβηκε μαζικά ο
λαός στους δρόμους (Αριάδνη Αλαβάνου).<br />-Ακόμα και μια επαναστατική κατάσταση
μπορεί να προκύψει αυθόρμητα, να μην είναι σχεδιασμένη
και οργανωμένη από πριν. Αλλά οι κομμουνιστές
πρέπει να μπαίνουν πάντα μπροστά, σε οποιαδήποτε
κατάσταση (Κουτσούμπας).<br />-Οι αδυναμίες των κομμουνιστών στη συγκυρία
δεν ακυρώνουν την προσφορά τους (Γόντικας).</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Το αυθόρμητο ξέσπασμα δεν ήρθε στον
αέρα. Το Πολυτεχνείο ήταν η κορύφωση της ανόδου
του φοιτητικού κινήματος. Αν δεν είχε συμβεί
αυθόρμητα τότε, θα εκδηλωνόταν σε κάποια άλλη
χρονική στιγμή. Όσοι λένε πως η ΚΝΕ δεν το ήθελε,
είναι εκτός πραγματικότητας και διαστρεβλώνουν
τα γεγονότα (Καραγιάννης).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">-Τα βασικά διδάγματα είναι ότι χρειάζονται:<br /></span>Σωστές θεωρητικές επεξεργασίες, πρόγραμμα
και στρατηγική.<br />Ισχυρές κομματικές οργανώσεις.<br />Ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο, σα να
ήταν να έρθει το ξέσπασμα την επόμενη μέρα, αλλά
με υπομονή και γνώση ότι μπορεί να έρθει ακόμα
και τον άλλο αιώνα (Κουτσούμπας).</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Κανένα κόμμα δεν μπορεί να νικήσει, αν
δεν έχει οργανώσεις -πόσο μάλλον μια στρατιωτική
δικτατορία.<br /></span>Το Κόμμα είχε ενδείξεις και πληροφορίες
για το πραξικόπημα αλλά φάνηκε ανέτοιμο να
το αντιμετωπίσει στην πράξη. Βρήκε όμως τη δύναμη
να απαλλαγεί εν μέσω παρανομίας από τις διαλυτικές
δυνάμεις, να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις
του και να ανασυστήσει την ΚΝΕ.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η επιλογή των σωστών συνθημάτων δεν
ήταν εύκολη υπόθεση και δόθηκε σκληρή μάχη
πχ για να γραφτεί το «έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ»
στην πύλη του Πολυτεχνείου (Καραγιάννης). Τα
συνθήματα δεν έπρεπε να είναι ούτε νερόβραστα,
ούτε και απογειωμένα, πχ «κάτω η θρησκεία/το
κράτος» κοκ, με περιεχόμενο που δε θα συσπείρωνε
κανέναν και... </span><em><span class="tm7">«δε θα ερχόταν ούτε η μάνα
μας</span></em><span class="tm6">» (Τόκας).</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Υπάρχει μια δύσκολη ισορροπία για να
αναδειχθούν σωστά οι αιτίες της χούντας, που
προέκυψε από εσωτερικούς παράγοντες και την
κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος*, αλλά
είχε την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ από την πρώτη
μέρα -και δε θα μπορούσε να σταθεί δεύτερη, χωρίς
τη δική τους συγκατάθεση. Είναι κρίσιμο να μην
αθωώσεις κανέναν, βγάζοντάς τον έξω από το κάδρο
των ευθυνών.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">*Η κρίση αυτή συνίστατο στην ύπαρξη δύο
διαφορετικών κέντρων εξουσίας, της εκτελεστικής
(κυβέρνηση) και του παλατιού. Αυτή ήταν ένα είδος
(βασικά καρικατούρα) «δυαδικής αστικής εξουσίας»,
που έκανε τον Καραμανλή να αναφωνήσει με απόγνωση:
</span><em><span class="tm7">Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;</span></em><span class="tm6"> (Μπρεζνιεφικό απολίθωμα)<br />Δικός μου και ο αδόκιμος
νεολογισμός περί </span><em><span class="tm7">αστικής δυαδικής εξουσία</span></em><span class="tm6">ς.</span></p><p class="a_______"><strong><span class="tm5"></span></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBn9L1YSnodUU42FiXVB8Lb-hZ_0de16dv3Bb_v0CooVMug8cZ0eCQv6AOFYQ_shCpsldDV1x5GpEt62hecExNuit_tkeAzOAVdA08dXcrj72Mpm3l_7mKm9x-QawMF_vVt2Wrw8Q9Z8dZ4_ECLwA7_n00KALATcyzdkptWn6AlRkSWVl5UoUPFRjrOOA1/s1600/ekd_ntokimant_polytexn-13.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBn9L1YSnodUU42FiXVB8Lb-hZ_0de16dv3Bb_v0CooVMug8cZ0eCQv6AOFYQ_shCpsldDV1x5GpEt62hecExNuit_tkeAzOAVdA08dXcrj72Mpm3l_7mKm9x-QawMF_vVt2Wrw8Q9Z8dZ4_ECLwA7_n00KALATcyzdkptWn6AlRkSWVl5UoUPFRjrOOA1/s320/ekd_ntokimant_polytexn-13.jpg" width="320" /></a></strong></div><strong><br />Και πώς μας φάνηκε τελικά, σύντροφοι;</strong><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στο τέλος της προβολής έβλεπες αρκετά
βουρκωμένα μάτια. Αλλά δεν υπήρχε εκμαίευση
συναισθήματος ή κάποια εύκολη συγκίνηση. Ήταν
εκείνη η συγκίνηση που προκύπτει από την κίνηση,
τη γνώση, την πολιτική ουσία όσων είδαμε και
ακούσαμε.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Το ντοκιμαντέρ είχε πρωτοποριακή χρήση
animation (κινούμενων σχεδίων), που νομίζω πως είναι
πολύ καλύτερη λύση από τις δραματοποιημένες
σκηνές με επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς.
Είχε μεράκι, τεράστιο όγκο δουλειάς, πληθώρα
στοιχείων και είναι βέβαιο -σχεδόν νομοτελειακό-
πως θα το αγκαλιάσει το ευρύ κοινό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αλλά τι θα ήταν η ζωή αν δεν ήμασταν αντιδραστικά
στοιχεία, για να επισημάνουμε αδυναμίες και "αρνητικά";</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο τίτλος, παρμένος από το έργο του Ραβάνη-Ρεντή, είναι εμπνευσμένος αλλά ίσως κάπως παραπλανητικός.
Το ντοκιμαντέρ καταπιάστηκε συνολικά με την
επταετία της χούντας και τις συνέπειες ενός
παγωμένου Απρίλη και όχι μόνο με τον ζεστό Νοέμβρη
ή τα προλεγόμενά του. Η πρώτη ώρα αναφέρεται
εκτενώς στις αιτίες του πραξικοπήματος, τις
δυσκολίες της παρανομίας, τα βασανιστήρια
και τα ξερονήσια, την ίδρυση της ΚΝΕ κτλ και μόλις
στη δεύτερη ώρα μπαίνουμε στο «σωτήριο ’73»,
όπως το αποκάλεσε η Αλαβάνου.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μια άλλη σφισσα είπε εύστοχα ότι ήταν
ένα αχτίφ σε συσκευασία ντικιμαντέρ, που θέλησε
να τα βάλει όλα: πώς φτάσαμε στη δικτατορία, ποιες
ήταν οι δυσκολίες, πώς τις αντιμετωπίσαμε, τι
στρατηγική είχαμε, τι έγινε μετά το Πολυτεχνείο
-με τις συλλήψεις του Φλεβάρη του ’74.<br /></span>Η δική μου αίσθηση είναι πως θα μπορούσαν
να χωρέσουν ακόμα πιο πολλα πράγματα (περισσότερες
μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και ανάλυση) σε λιγότερο
χρόνο -πχ με πιο σφιχτό μοντάζ. Κάλλιο λιγότερα
και καλύτερα, που έγραφε κάπου και ο Βλαδίμηρος,
αλλά έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σε κάθε περίπτωση, είναι μια παραγωγή
που αξίζει και επιβάλλεται να δείτε. Αλλά τα
καλύτερα ντοκιμαντέρ μας δεν τα έχουμε φτιάξει
ακόμα. Όπως και τις εξεγέρσεις μας, άλλωστε.</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-45061394844688134922023-11-15T19:58:00.001+02:002023-11-15T19:58:16.355+02:00Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους...<p>Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Αλλά
ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακό χωριό με λίγα σπίτια (ποτέ
δεν έπαψε να είναι τέτοιο) και τα στελέχη του
γίνονται από δυο χωριά χωριάτες (κατακαημένο
Λέτσοβο). Δεν έχει βέβαια ανάγκη από μέλη, εφόσον
υπάρχουν followers. Και μπορεί να μην έχει ούτε αμυδρή
σχέση με το αριστεροχώρι πλέον, αλλά τα σκηνικά
στην πρόσφατη ΚΕ του παραείναι γκροτέσκα, ακόμα
και για αστικό κόμμα.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimpb79XZhWpzP9ZZc4yiafc0UojaEbc_gc4ZnjoDjHt8B4C3A0-INZFITI6m04zvKOA4PQIvWhqJxYO8TOscdVgukDAoD-af8bOStFa23S3ZGC7Q39iNzxijNAHBZkBodP3tKaSWwn9N75CH3_-br3hp0qWepVJ1TlUPVPqGSCd0a7oz_5kPCq5lxhWdWi/s680/F-p70KVWEAAxwis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="453" data-original-width="680" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimpb79XZhWpzP9ZZc4yiafc0UojaEbc_gc4ZnjoDjHt8B4C3A0-INZFITI6m04zvKOA4PQIvWhqJxYO8TOscdVgukDAoD-af8bOStFa23S3ZGC7Q39iNzxijNAHBZkBodP3tKaSWwn9N75CH3_-br3hp0qWepVJ1TlUPVPqGSCd0a7oz_5kPCq5lxhWdWi/s320/F-p70KVWEAAxwis.jpg" width="320" /></a></div><br />Βλέποντας τον Κασσελάκη, σαν (όχι τόσο)
εξελιγμένο ανθρωποειδές, με φτωχή απομίμηση
ανθρώπινου λόγου και σκέψης, να αποκηρύσσει
την «κομματίλα» από το β(λ)ήμα της ΚΕ ενός πολιτικού
κόμματος, αναρωτιέσαι βασικά τι να πεις και
τι να τραγουδήσεις. Θα είναι σα <strike>(να μπαίνει η Άνοιξη
της Πράγας)</strike> να κλέβεις εκκλησία -που θα διαχωριστεί
από το κράτος, για να μην κλέβουμε το δημόσιο.
Ή έστω τον Πάπα, με το αλάθητο και τα αγέρωχα μούσκουλα,
που ανήκουν μόνο στη βάση που τα εξέλεξε. Έξω
οι βάσεις του θανάτου. Και αγάπη μόνο.<p></p>
<p class="a_______"><span class="tm5"></span><em><span class="tm6">Τι να σου πω (3)/ που να μην το έχει πει
κανένας σε κανέναν</span></em><span class="tm5">, που θα έλεγε αν μπορούσε
και ο Λουκιανός στον Κασσελάκη, στην πρόσφατη
συναυλία στον Λυκαβηττό. Και ύστερα θα έβλεπε
τη Βαγενά δίπλα στον Στέφανο και θα άρχιζε να
λέει το εμβατήριο της σιωπής.<br /></span><em><span class="tm6">Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν
Αριστερά</span></em><span class="tm5">...<br /></span>«Τη σύγχρονη. Την κυβερνώσα. Την επαγγελματική»
που λέει και ο πρόεδρος. Ας του γράψουν να λέει
και μερικά τσιτάτα του Λένιν, για τα επαγγελματικά
στελέχη και το κόμμα νέου τύπου, να καεί το πελεκούδι.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Τι πρέπει να πεις άραγε για κάποιον που
παράγει τόσο επικοινωνιακό θόρυβο, χωρίς να
λέει τίποτα. Βασικά είναι δύσκολο και να σατιρίσεις
κάποιον που καταφέρνει να αυτογελοιοποιείται
έτσι -πιο εύκολα κι από τον γουρλομάτη, που θα
έλεγε ένα συριζοτρόλ. Οπότε είναι λεπτή η γραμμή.
Ή που θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ -σιγά το κατόρθωμα-
ή που θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. </span><em><span class="tm6">Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους</span></em><span class="tm5">... </span></p><p class="a_______"><span class="tm5">Όπως δηλαδή ο Μητσοτάκης! Στην τελική δε
λένε πολύ διαφορετικά πράγματα -από πολιτική
άποψη-, κάποιες φορές ακόμα και εναντίον του
ΣΥΡΙΖΑ...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Θυμάμαι συνειρμικά όσα έγραφε αυτοκριτικά
εκ των υστέρων ο λαογερμανός ιστορικός Κουρτ
Γκοσβάιλερ για τον Γκόρμπι και την«Περεστρόικα»,
που συνοψίζονταν βασικά σε ένα ερώτημα που
έθεσαν πολλοί σφοι στον εαυτό τους -το μεταφέρω
κατά προσέγγιση, με δικά μου λόγια: </span><em><span class="tm6">«Μα πώς μπόρεσα εγώ, ένας σοβαρός μαρξιστής,
να δώσω βάση σε τέτοιες ανοησίες και την παμπάλαια
σοσιαλδημοκρατική σκουριά που μεταμφιέστηκε
σε νέα σκέψη</span></em><span class="tm5">;»</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μόνο που το πρόβλημα, όπως ακριβώς με
τον Γκόρμπι, δεν ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε
ο Κασσελάκης -που στην τελική δε φύτρωσε μόνος
του, ούτε κατά τύχη. Πριν φτάσουμε στην καρδιά
του κρεμμυδιού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (δάνειο σχήμα
από το άρθρο του Γκοσβάιλερ), είχαν προηγηθεί
πολλά στρώματα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το «μοντέρνο» ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν ένα
καταφύγιο για όσους ήθελαν να δηλώνουν ακόμα
κομμουνιστές, χωρίς να είναι σε κομμουνιστικό
κόμμα. Η διαδρομή του Συνασπισμού -από όταν ήταν
ενιαίος ακόμα- είναι η πορεία ενός... «αριστερού»
κόμματος που δίνει συνεχώς πειστήρια για το
αντίθετο, από τον «ραφινάτο αντικομμουνισμό»
και το Μάαστριχτ, μέχρι το Κυπριακό και τους
νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας πορείας
χρόνων -αν και το βαρέλι δε φαίνεται να έχει πάτο.
«Αριστεροί» που βλέπουν τα παλιά τους ρούχα
σαν βαρίδια, τα πετάνε χωρίς ταμπού και αποβάλουν
τύψεις και προσχήματα, για να φανεί γυμνή η σοσιαλδημοκρατική
ουσία.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λένε πολλοί Συριζαίοι πως ο Κασσελάκης
δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Και ποιος έχει
δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι σχέση, ούτε one night stand, τη νύχτα
του δημοψηφίσματος δεν έχουν. Τι αριστερό είχε
δηλαδή η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, το τρίτο
Μνημόνιο, το ψαλίδι στις συντάξεις, το ξύλο στους
συνταξιούχους, η θετική ψήφος στους μισούς
νόμους της ΝΔ; Όσο αριστερά είναι τα λογύδρια
του Στέφανος (που δεν ξέρει καν να τα λέει από
μέσα και χαμογελά με το ύφος του ανόητου που
δεν κατάλαβε τίποτα), τόσο αριστερά είναι τα
καπετανάτα όσων θέλουν να λένε και να κάνουν
του κεφαλιού τους, βάζοντας τον εαυτό τους πάνω
από κάθε συλλογικότητα.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λένε επίσης ότι ο Κασσελάκης φέρεται
σαν Βοναπάρτης, μακριά από δημοκρατικές διαδικασίες.
Ο Μαραντζίδης είναι έτοιμος να γράψει το βιβλίο
«στη σκιά του Μουσολίνι», μόλις κατακάτσει
η σκόνη και ξεχαστεί το αντικομμουνιστικό
«στη σκιά του Στάλιν». Θα είχαν ένα δίκιο, αν
δεν ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν να γίνει reality show η εκλογή
προέδρου, αν δεν έβλεπαν τον Τσίπρα σαν το θείο
βρέφος (όχι τον Λαλιώτη) που διαδέχεται τον Ανδρέα,
αν δεν είχαν καταπιεί σε ένα παλιό συνέδριο
τη διόρθωση του Καίσαρα Αλέξη στο κοινό του:
</span><em><span class="tm6">δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ψηφίζετε
ενάντια στην εισήγησή μου</span></em><span class="tm5">...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δε χρειαζόταν να έρθει κανένας Κασέλ
για να τα δούμε όλα αυτά. Όσοι δε μίλησαν τότε,
γιατί τους φίμωνε η προοπτική της εξουσίας,
σήμερα λούζονται τις συνέπειες της σιωπής
τους. Και δε θα βρουν πολύ κόσμο να τους συμπονέσει.
Γιατί όλα αυτά έχουν μπόλικο πάταγο και φαιδρότητα,
αλλά ελάχιστη αισθητική και καθόλου αριστερό
προβληματισμό. Και ο μόνος λόγος που τα πιάνει
τώρα η κε του μπλοκ, είναι για να δέσει κάτι παλιότερες
σημειώσεις για 24χρονους, οι οποίες δεν έγιναν
ποτέ κείμενο, αλλά ήταν κρίμα να μείνουν έτσι.</span></p>
<p class="tm8"><strong><span class="tm9">Αριστερά 24 καρατίων</span></strong></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Υπέρ του Ρίγκαν και της οικονομικής πολιτικής
του. Υπέρ της μείωσης μισθών -για να γίνει ανταγωνιστική
η οικονομία. Υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων
και της άρσης του ασύλου. Υπέρ της απόλυσης (περισσότερων)
δημόσιων υπαλλήλων και της λογικής να διοικηθεί
η Ελλάδα σαν επιχείρηση.</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ,
αν στα 24 σου δεν είσαι δεξιός, πώς θα ωριμάσεις
για να γίνεις αριστερός κι επαναστάτης, όταν
μεγαλώσεις. Ή κάπως έτσι...</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Και η Λιάνα τι ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία;
ρωτάνε τα κασελοτρόλ. Φώναζε συνθήματα στις
συγκεντρώσεις της ΝΔ του Καραμανλή, είναι η
απάντηση. Εν τω μεταξύ, όμως, έχουν περάσει 24 χρόνια
που η Λιάνα συμπορεύεται με το ΚΚΕ, με τα (πολλά)
καλά της και τα (όποια) στραβά της. Ενώ ο Κασσελάκης
δεν έχει παίξει πειστικά τον αριστερό ούτε
για 24 ώρες. Κοίτα να δεις όμως κάτι συμπτώσεις.
Τα ίδια άτομα που γίνονται λάβρα με το δεξιό
παρελθόν της Λιάνας, μιλάνε τώρα για το δικαίωμα
του Κασσελάκη στην αλλαγή -και με άλφα κεφαλαίο,
ου μην και σε κύκλο. Και ας μην έχουν ούτε ένα
σοβαρό επιχείρημα για να δείξουν ότι άλλαξαν
κάπου οι θέσεις του.</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">(Παρένθεση: όσοι θέλουν να ξέρουν πάντως
τι έκανε η δεξιά Λιάνα στα είκοσί της, μπορούν
να διαβάσουν στον «Θάλαμο Ανανήψεως» της Πέπης
Ρηγοπούλου -που κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες
και με μια έκδοση της ΕφΣυν- τη μαρτυρία του Αστέριου
Καραμήτου για το τριήμερο της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου. Ακολουθεί το επίμαχο απόσπασμα.</span></p>
<p class="tm8"><em><span class="tm6">Με το που μπήκε το τανκ και έπεσες, τρέξαμε
να σε σηκώσουμε. Ήμασταν τρεις. Όμως εκεί που
σε κρατούσα, ένιωσα να σε χάνω από τα χέρια μου.
Αυτό ήταν. Σε έχασα. Μου φαίνεται πως έγινε όταν
μας ρίχτηκαν οι παρακρατικοί με ρόπαλα. Κουβαλούσαμε
κόσμο στο ιατρείο. Καθώς πηγαινοερχόμασταν,
οι παρακρατικοί μας χτυπούσαν, αλλά μπήκε στη
μέση ένας αξιωματικός Λοκατζής και τους σταμάτησε.
Κάποια στιγμή φύγαμε και εμείς από τον χώρο.
Ζητήσαμε καταφύγιο στην Ιπποκράτους 75, στο σπίτι
της Λιάνας Κανέλλη. Δεν είχε τα κλειδιά, που ήταν
στο ψιλικατζίδικο. Ευτυχώς η γυναίκα το κρατούσε
ξημερώματα επίτηδες ανοιχτό. Μας βάλανε στο
διαμέρισμα. Γύρισα στο σπίτι μετά από δύο μέρες.</span></em><span class="tm5">)</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Φαντάζεσαι όμως στη ΝΔ να κοιτούσαν στα
δόντια τους «γενίτσαρους» που αλλαξοπίστησαν,
για να τσεκάρουν αν είναι γνήσια η στροφή τους;
Τον κεντρώο αποστάτη, τον Μίκη που τους αγάπησε
το ’89, τον ρηγά Λαζαρίδη, τον Τσιόδρα που ήταν
κάποτε στην ΚΝΕ.</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Μα ο δεξιός δε χρειάζεται πειστήρια για
να δείξει ότι παλεύει για την πάρτη του. Και ο
πρώην αριστερός μπορεί εύκολα να αποδείξει
ότι ξέχασε τις αρχές και τις αξίες που είχε. Για
το αντίθετο είναι που χρειάζονται «αποδείξεις»
κάθε μέρα -και δεν είναι ποτέ αρκετές.</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Κι εμείς τι κάναμε στα 24 -ρωτάνε συνεχώς
στα ΜΚΔ;</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Η κε του μπλοκ έκανε το φανταρικό της.
Κανονικό και 12 μηνο. Αν μπορούσα θα περίμενα λίγα
χρόνια να γίνει εννιάμηνο, αλλά δεν είχα άλλη
προοπτική μπροστά μου. Οι θέσεις αυτοδημιούργητων
εφοπλιστών στις ΗΠΑ είχαν κλείσει και στον
κλάδο μου δεν κοιτούσαν καν το πτυχίο της σχολής
-πόσο μάλλον μεταπτυχιακά κτλ. Δε χρειάζεσαι
τόσα προσόντα, για να ξεκινήσεις πρακτική απλήρωτος
στη δημοσιογραφία.</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5">Ο στρατός είναι εκ των πραγμάτων μια βίαιη
διακοπή της κανονικής ροής, ένα επώδυνο διάλειμμα
από τη ζωή σου. Αν έχεις γονείς να πληρώνουν, είναι
κάτι σαν τις τελευταίες διακοπές της ζωής σου,
μια μικρή παράταση «ανεμελιάς» πριν αρχίσουν
οι αμείλικτες υποχρεώσεις της πραγματικής
ζωής. Αν έχεις παιδιά να θρέφεις, είναι μια φυλακή
που σε βουλιάζει γρήγορα και σταθερά στην απόγνωση.
Για τον Στεφ είναι κάτι μεταξύ ίνστα στόρι και
ντοκιμαντέρ. Και όσο για τις διακοπές του, την
τελευταία φορά που πήγε του προέκυψε η αρχηγία
ενός -ας πούμε- κόμματος.</span></p><p class="tm8"><span class="tm5">(...)</span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5"><i>Τη συνέχεια δε θα τη μάθουμε ποτέ -ούτε
εγώ. Γιατί κάπου έχασα τις χειρόγραφες σημειώσεις
μου και δεν είμαι σε θέση να τις θυμηθώ τόσο καλά,
για να τις ξαναγράψω. Μεταξύ άλλων έλεγαν για
τους 24χρονους που αναγκάστηκαν να φύγουν στο
εξωτερικό, χωρίς επιστροφή. Και αν γράφονταν
τώρα, ίσως είχαν αναφορές σε 17χρονους Ρομά που
δεν είχαν σωστό χρώμα δέρματος, για 16χρονες κοπέλες
που αυτοτραυματίστηκαν όταν συνάντησαν μπάτσους
και για βρέφη στην Παλαιστίνη που αντιμετωπίζονται
ως μελλοντικοί εγκληματίες -αν και το «μελλοντικοί»
είναι μάλλον πλεονασμός.</i></span></p>
<p class="tm8"><span class="tm5"><i>Πράγματα απείρως σοβαρότερα δηλαδή
από τον Κασσελάκη και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ
για το Πολυτεχνείο και την αιματοχυσία στην
Παλαιστίνη -κοίτα να δεις που χύνεται μόνο του
αυτό το αίμα, που κυλάει...</i></span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-50620127985079596982023-11-11T18:31:00.005+02:002024-03-17T13:42:13.233+02:00 Τα αδέρφια μου γαζώνανε κάτω στην Παλαιστίνη<p><em><span class="tm7">Δηλαδή τώρα πιστεύεις πως το ματοκύλισμα
στη Γάζα σηκώνει χαβαλέ και χιουμοράκι;<br /></span></em>Όχι. Αλλά μια ηλιόλουστη πορεία με χιλιάδες
κόσμου γεννά πάντα ευχάριστους συνειρμούς,
ακόμα και αστειάκια -έστω με λίγες μέρες καθυστέρηση.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNsy2RBLudH0kVFidgxbOrZGLxAuN_4dsxMHmCkLvv3uy-BTAZIpxb88PrI0RE8qyXX9LlZbGNJjF67RzJA4wC_pWFzxG2IxHqqxfvvqwmI7uiypmwzUBnlgbARy7aEFPvxu_ayK2PNa7g8MZ3k-Vxbkh6jf5GXHcGeHd-apkJWQsQVdy1dURGeScPfy2/s960/400481118_10159691448911641_4321386417193012924_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="960" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNsy2RBLudH0kVFidgxbOrZGLxAuN_4dsxMHmCkLvv3uy-BTAZIpxb88PrI0RE8qyXX9LlZbGNJjF67RzJA4wC_pWFzxG2IxHqqxfvvqwmI7uiypmwzUBnlgbARy7aEFPvxu_ayK2PNa7g8MZ3k-Vxbkh6jf5GXHcGeHd-apkJWQsQVdy1dURGeScPfy2/s320/400481118_10159691448911641_4321386417193012924_n.jpg" width="320" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, οι Παλαιστίνιοι
θα είχαν το δικό τους κράτος, στα σύνορα του ’67,
και θα ζούσαν σχετικά ειρηνικά και -ας πούμε-
ελεύθεροι στη «Γη της Επαγγελίας», που τώρα
την ποτίζουν με το αίμα τους κάθε μέρα. Αλλά δεν
υπάρχει ελευθερία και ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη,
ούτε στην Παλαιστίνη ούτε πουθενά, είτε μιλάμε
για λαούς είτε για κοινωνικές τάξεις.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο, χωρίς
ιμπεριαλιστές και αφεντικά, χωρίς κέρδος και
εκμετάλλευση -την πραγματική «Γη της Επαγγελίας»
που αξίζει να αναζητάμε, για να γλιτώσουμε από
τις δεκάδες πληγές <strike>του Φαραώ Μητσοτάκη</strike> του
καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας-,
μπορεί να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να χαμογελάμε
πικρά. Ή μάλλον να τα διαβάζουν οι επόμενες γενιές
στα βιβλία, προσπαθώντας να καταλάβουν τι είναι
το κράτος και τα σύνορα, που (επανα)χαράζονταν
με των λαών το αίμα. Πώς είναι ο νέος κόσμος (ο
ανεπτυγμένος σοσιαλισμός) και πώς ήταν ο παλιός
που σάπιζε. Τώρα και τότε. </span><em><span class="tm7">Now and then</span></em><span class="tm6">.</span></p><p class="a_______"><span class="tm6">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Opxhh9Oh3rg?si=cH16GcNhjIa0xsCf" title="YouTube video player" width="500"></iframe> </span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Τότε που μόνο να φανταστείς μπορούσες
πως δε θα υπάρχουν χώρες, κράτη με σύνορα και
θρησκείες.</span></p><p class="a_______"><i></i></p><blockquote><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=YkgkThdzX-8&ab_channel=johnlennon" target="_blank">Imagine there 's no countries<br />it isn't hard to do<br />nothing to kill or die for<br />and no religion too </a></i></blockquote><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Δε χρειάζεται όμως να είσαι κομμουνιστής,
ορθόδοξος ή αιρετικός (με τη λενινιστική ή την
ευρύτερη λενονική έννοια) για να ασπάζεσαι
το δίκαιο αίτημα των Παλαιστίνιων για δικό
τους κράτος -και ας ξεχνά βολικά ο «δυτικός κόσμος»
το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Αλλά
μέχρι τότε, μέχρι να γίνει πράξη αυτός ο στόχος,
δεν έχει λογική και νόημα να πετάμε «προχωρημένα»
συνθήματα με αναρχικό πασπάλισμα: «Κανένα
κράτος, ποτέ και πουθενά».</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Στον άδικο ντουνιά που ζούμε, αν ήθελε
να κρατήσει κάποια προσχήματα δικαιοσύνης
δηλαδή, θα είχαμε συννεφιασμένη Κυριακή -σαν
αυτή που θα έχουμε αύριο- για να μην ψήνει τους
διαδηλωτές ο... καυτός ήλιος του Νοέμβρη.<br /></span><span class="tm6">Ή θα είχε γίνει Σάββατο η πορεία, που είχε
σκόνη συννεφιά και αέρα, και θα έμενε η λιακάδα
της Κυριακής για βόλτες, εκδρομές και τη συνέλευση
του ΣουΜουΤου στο Studio. </span><em><span class="tm7">Τέσσερις ώρες συνέλευση
για το Πολυτεχνείο, που μυρίζει αμφιθέατρο
και μεταπολίτευση, αξία ανεκτίμητη</span></em><span class="tm6">...<br /></span>Ή τέλος πάντων θα ανεβαίναμε στην πρεσβεία
από το άλλο ρεύμα κυκλοφορίας, που είχε περισσότερη σκιά.
Στη σωστή πλευρά της Κηφισίας και της ιστορίας...</p>
<p class="a_______"><em><span class="tm7">-Αστερίξ, θα βρέξει. Τα πουλιά πετάνε
χαμηλά.<br />-Όχι, Οβελίξ. Drone είναι...</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αν έπρεπε να διαλέξει κανείς μόνο ένα
καρέ της Κυριακής, θα έφτιαχνε κολάζ για να χωρέσει
πολλά στιγμιότυπα. Και είναι κρίμα που δεν έχουμε
ενσωματωμένη τεχνητή νοημοσύνη και εκτυπωτή
για τις αναμνήσεις μας. Λες να βγει κάποτε Α.Ι.
και για την ταξική συνείδηση;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πάμε ανάλυση καρέ-καρέ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο ύμνος της Παλαιστίνης, γραμμένος από
τον Μίκη τον καιρό που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ.
Αν αγαπάς την Ελλάδα με έναν τρόπο κάπως εριστικό,
μπορεί να σκεφτείς πως όλα τα έφτιαξε η φυλή
μας -ακόμα και τους εθνικούς ύμνους των "βαρβάρων". Αν πάλι αγαπάς τον Μίκη με τις αντιφάσεις
του, τα (άπειρα) καλά και τα στραβά του, δε γίνεται
να μη νιώσεις ένα μικρό ρίγος διεθνιστικής
συγκίνησης για τον κοινό αγώνα και την αλληλεγγύη
των λαών.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ο «ύμνος» των Υπεραστικών για την Παλαιστίνη.
Οι αειθαλείς Magic de Spell - κι ας μην είπαν τη διασκευή
με τον «σωστό στίχο»: </span><em><span class="tm7">ο θάνατος διακοπές στη Μεσόγειο πάει</span></em><span class="tm6">. Ο φυλλοβόλος Διονύσης, που έγινε συνένοχος
στον φόνο, αλλά δεν ξέρει να κάνει αυτοκριτική.
Οι γκριζομάλληδες που δεν έχουν ούτε μια άσπρη
τρίχα στην ψυχή τους και περίμεναν το «Sarajevo (φώναξε)», με τα κινητά ανά χείρας, για να τραβήξουν
βίντεο, με πλαγιαστή οθόνη, για να προδίδει την
ηλικία τους και να ξεχωρίζουν από τους πιτσιρικάδες
που έκαναν υπομονή μέχρι να βγουν οι Κοινοί
Θνητοί. Και όταν ήρθε εκείνη η ώρα και ωρίμασαν
οι συνθήκες, ανέβηκαν επί σκηνής, στους ώμους
των άλλων, σε φανοστάτες, στον ουρανό. Γενική
πρόβα για την τελική έφοδο... </span><em><span class="tm7">Πρόσεξε, φίλε, αυτά είναι ψεύτικα, ο Μπακογιάννης
τα έβαλε</span></em><span class="tm6">.</span></p>
<blockquote class="twitter-tweet"><p dir="ltr" lang="el">Πρόβα τζενεραλε για την έφοδο στον ουρανό <a href="https://t.co/bDBNvYYar4">pic.twitter.com/bDBNvYYar4</a></p>— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) <a href="https://twitter.com/sfyrodrepano/status/1721119393759830066?ref_src=twsrc%5Etfw">November 5, 2023</a></blockquote> <script async="" charset="utf-8" src="https://platform.twitter.com/widgets.js"></script>
<p class="a_______"><span class="tm6">Πού να ήξερε ο Παλαιστίνιος φίλος πως
θα ήταν καλύτερο να είχε καλύψει τα χαρακτηριστικά
του με μια μάσκα, γιατί η ελληνική δημοκρατία
δεν αντέχει να βλέπει καθαρά και χαρούμενα
πρόσωπα που δε σκύβουν το κεφάλι. Προσβάλλουν
έτσι τις αξίες από τις οποίες είναι φτιαγμένο
το κράτος μας, καθώς παίρνει θέση στη σωστή πλευρά
της λυκοσυμμαχίας.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Τα τρολ της ΝΔ ξερνούσαν χολή και ψέματα
ότι ο διαδηλωτής κατέβασε/βεβήλωσε την ελληνική
σημαία. Είναι ρητορικό το ερώτημα αν νομίζουν
πως απευθύνονται σε χαζούς -κανείς δεν κατηγόρησε
ποτέ τους φασίστες για εξυπνάδα. Αλλά εδώ δεν
έχουμε την περίπτωση των«χρήσιμου ηλίθιων».
Είναι η περίπτωση των κουτοπόνηρων τρολ που
έφτιαξαν κλίμα για να επέμβουν οι αρχές και
να συλλάβουν τον... κακοποιό διαδηλωτή. Και αν
τα γεγονότα δε συμφωνούν με το αφήγημα μιας
κυβέρνησης σε ρόλο τρολ, τόσο το χειρότερο -ίσως
συλληφθούν και αυτά...</span></p>
<blockquote class="twitter-tweet"><p dir="ltr" lang="el">Πρόβα τζενεραλε για την έφοδο στον ουρανό <a href="https://t.co/bDBNvYYar4">pic.twitter.com/bDBNvYYar4</a></p>— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) <a href="https://twitter.com/sfyrodrepano/status/1721119393759830066?ref_src=twsrc%5Etfw">November 5, 2023</a></blockquote> <script async="" charset="utf-8" src="https://platform.twitter.com/widgets.js"></script>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και αν τώρα πει κάποιος ότι η προπαγάνδα
τους, η επίμονη άρνηση και η διαστρέβλωση της
πραγματικότητας θυμίζει κάτι από τον μέντορά
τους, τον Γκέμπελς, θα είναι άραγε υπερβολή και
συμψηφισμός; Αν πούμε πως το Ισραήλ είναι κράτος-τρομοκράτης
που ευθύνεται για τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων
και αντλεί τις μεθόδους του από το οπλοστάσιο
των Ναζί που εξολόθρευαν μαζικά Εβραίους στα
στρατόπεδα της φρίκης και του θανάτου, θα είναι
μήπως... «σχετικοποίηση» του Ολοκαυτώματος,
για να ξεπλύνουμε τη θηριωδία των Ναζί;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Ποιος ακριβώς ξεπλένει συστηματικά
θηριωδίες και φασίστες, του παρόντος και του
παρελθόντος; Ποιος σχετικοποιεί τα ναζιστικά
εγκλήματα, παίζοντας διαρκώς τη θεωρία των
δύο άκρων, εξισώνοντας με ζήλο φασισμό και κομμουνισμό;
Ποιος κάνει λόγο για «ισλαμοφασισμό», με την
ίδια ζέση που εξαπέλυε κάποτε πογκρόμ ενάντια
στους Εβραίους; Ποιος κάνει την μπουγάδα για
τους φασίστες και βγάζει τη βρώμικη δουλειά
της έμμεσης νομιμοποίησής τους; Με ποιο ηθικό
ανάστημα μας κουνά το δάχτυλο για... «σχετικοποίηση»;
Και τι άλλο παρά σχετικοποίηση του φασισμού
και των εγκλημάτων του είναι η εξίσωση ναζισμού
και κομμουνισμού; Εδώ «σχετικοποιούν» τα γεγονότα
και την πραγματικότητα, για να ταιριάξει βολικά
στο φδικό τους αφήγημα...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Αλλαγή κλίματος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μπορεί οι Κοινοί Θνητοί να είχαν νωπό
ένα τρομερό live στο Κύτταρο, μπορεί να ετοιμάζονται
για άλλο ένα sold out στη ΛΔ του Βορρά, αλλά καμιά συναυλία
δε συγκρίνεται με αυτές τις στιγμές, με τα παιδιά
που ανεβαίνουν μαζί τους στην εξέδρα, με τα τραγούδια
που γίνονται μια μικρή διαδήλωση, με τον Παλαιστίνιο
που τους άκουγε από ψηλά, με τη μυριόστομη φωνή
στον στίχο «τα αδέρφια μου γαζώνανε κάτω στην
Παλαιστίνη». Κανένα παράσημο δεν μπορεί να
μπει δίπλα στο θέμα του 902 πχ, που δανείστηκε <i><a href="https://www.902.gr/eidisi-synehomenis-rois/ergazomenoi-symmahia/346422/hiliades-diadilonoyn-gia-leyteria-stin" target="_blank">έναν δικό τους στίχο για τον τίτλο του</a></i>.</span></p>
<blockquote class="twitter-tweet"><p dir="ltr" lang="el">Οι Κοινοί Θνητοί στη σκηνή <br /><br />Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί<br />αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα<br />μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει η στιγμή <br />και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα <br /><br />ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!<a href="https://twitter.com/hashtag/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B7?src=hash&ref_src=twsrc%5Etfw">#Παλαιστινη</a> <a href="https://twitter.com/hashtag/%CE%93%CE%B1%CE%B6%CE%B1?src=hash&ref_src=twsrc%5Etfw">#Γαζα</a> <a href="https://t.co/QELxtBXv0Q">pic.twitter.com/QELxtBXv0Q</a></p>— Π.Α.ΜΕ (@PAMEhellas) <a href="https://twitter.com/PAMEhellas/status/1721122519371989354?ref_src=twsrc%5Etfw">November 5, 2023</a></blockquote> <script async="" charset="utf-8" src="https://platform.twitter.com/widgets.js"></script>
<p class="a_______"><span class="tm6">Και ο Μητσοφού, που είναι ένα ανεξάντλητο
ηφαίστειο που κοχλάζει από ενέργεια επί σκηνής,
μπορεί να αξιοποιηθεί σε κάποια πορεία, παίρνοντας
την ντουντούκα για τα συνθήματα. Δε θα προλαβαίνει
κανείς τον ρυθμό του μετά, αλλά όλοι θα πηγαίνουν
πάνω-κάτω, ως το τέλος, από τον παλμό.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span><em><span class="tm7">Μα σε ευχαριστώ θεέ, που έχω έναν
ΟΗΕ</span></em><span class="tm6"><br /></span><em><span class="tm7">Και να ενδιαφερθώ για αυτά, δε
χρειάστηκε ποτ</span></em><span class="tm6">έ.<br /></span>Τόσο επίκαιρο και όμως, ανεπίκαιρο. Γιατί
η ελληνική κυβέρνηση δεν ψήφισε καν την κατάπαυση
του πυρός και ένα απλό, μετριοπαθές ψήφισμα
ίσων αποστάσεων.</p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Η συγκέντρωση και η πορεία που ακολούθησε
ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που θύμιζε κάπως
τη φράση - σλόγκαν μιας "διαβαστερής" ψυχής: </span><em><span class="tm7">ελάτε όπως είστε</span></em><span class="tm6">...</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrzFUQO8AIlz0Z5eYazv2UxRb9HnDay7KREw5ErP678JOcNHNNMhjIe6t80iJdMo7OpHKdjAPSAdzch9MQY-nHebCU6b3C2w7-QutSWlT17FVMGIfdo6KrIwyPaUrQsgGQNc9PWWnJBXFA47c9J6n3VYluewrOPbrqJ68idnlzH_0hDf0RLxvCXTaDff5y/s900/F-KeSOtWkAEuqFh.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="506" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrzFUQO8AIlz0Z5eYazv2UxRb9HnDay7KREw5ErP678JOcNHNNMhjIe6t80iJdMo7OpHKdjAPSAdzch9MQY-nHebCU6b3C2w7-QutSWlT17FVMGIfdo6KrIwyPaUrQsgGQNc9PWWnJBXFA47c9J6n3VYluewrOPbrqJ68idnlzH_0hDf0RLxvCXTaDff5y/s320/F-KeSOtWkAEuqFh.jpg" width="180" /></a></div><p class="a_______">Με παλαιστινιακές
μαντίλες, τσάντες, μπλουζάκια, κονκάρδες, αυτοκόλλητα
και ημερολόγια -γιατί είναι εκείνη η εποχή που
αρχίζει η οικονομική εξόρμηση και σε κάθε πορεία
ελαφραίνει η τσέπη σου από τα ψιλά. Και μια σημαία
με καρπούζι που μπορεί να σου φανεί παράξενη,
μέχρι να μάθεις την ιστορία της και ότι έγινε
σύμβολο, γιατί έχει τα χρώματα της σημαίας της
Παλαιστίνης, όταν απαγορεύτηκε να την έχει
κάποιος μαζί του και να την επιδεικνύει.</p>
<blockquote class="twitter-tweet"><p dir="ltr" lang="en">Did you know? Palestinians were not allowed to fly their flag for 26 years so they used watermelons, which have all the same colors of the flag 🇵🇸 🍉 <a href="https://t.co/6SXp68gFUp">pic.twitter.com/6SXp68gFUp</a></p>— Ali Qasim (@aliqasim) <a href="https://twitter.com/aliqasim/status/1721347742469861611?ref_src=twsrc%5Etfw">November 6, 2023</a></blockquote> <script async="" charset="utf-8" src="https://platform.twitter.com/widgets.js"></script>
<p class="a_______"><span class="tm6">Μαζί μας ήταν ο Pingu (<a href="https://www.temu.com/kuiper/dn9.html?subj=downloadable-ads-shopping&_bg_fs=1&_p_jump_id=841&_x_vst_scene=adg&goods_id=601099514300453&sku_id=17592202178519&adg_ctx=a-47e13aa8~c-6b593c6f~f-56a2a141&_x_ads_sub_channel=shopping&_p_rfs=1&_x_ns_prz_type=3&_x_ns_sku_id=17592202178519&mrk_rec=1&_x_ads_channel=google&_x_gmc_account=772005384&_x_login_type=Google&_x_ads_account=6217438245&_x_ads_set=20585540301&_x_ads_id=156832427009&_x_ads_creative_id=675326108540&_x_ns_source=g&_x_ns_gclid=CjwKCAiA6byqBhAWEiwAnGCA4Av-ZbFX7aW2QjIKSrkeHKoqUd0qRvBd3pGkRzv-I21ddXoBXQaTUhoCLv8QAvD_BwE&_x_ns_placement=&_x_ns_match_type=&_x_ns_ad_position=&_x_ns_product_id=17592202178519&_x_ns_target=&_x_ns_devicemodel=&_x_ns_wbraid=CjkKCQiAxreqBhD-ARIoAEAus2GnNYfCHSc06-R9E7I6Sh5GAtjTDTffhCMEh5_l4WzRV8kLMBoC7jg&_x_ns_gbraid=0AAAAAo4mICGjiJayLcj6MfyJbrVKLozfv&_x_ns_targetid=pla-2194569350338&gclid=CjwKCAiA6byqBhAWEiwAnGCA4Av-ZbFX7aW2QjIKSrkeHKoqUd0qRvBd3pGkRzv-I21ddXoBXQaTUhoCLv8QAvD_BwE" target="_blank">noot-noot</a> motherfuckers), ο Σαμπόνις τον καιρό
που ήταν ακόμα στη CCCP, σαν τον Κάουτσκι που ήταν
κάποτε μαρξιστής, το ισπανικό σύνθημα </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5lrmKHQjYJX-F6ockd-RrGnqwvC-_lgNquOy2gCzIsKH0Zv7kO8Xlyn_tDc2xZOeLHFv_rSyy6RCIW4OQeNxqhsTcukDS3R0dp-_yXwG-lXec1UPnWNNy2ViSHthTxxfO6mEew8Z_pOYCLR7WlPV-tB5-LPvUQbFZ1fph6P5mQAKD31Nc4kNuAkTmV-31/s701/399345036_1465503637355863_290829172421238869_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="701" data-original-width="526" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5lrmKHQjYJX-F6ockd-RrGnqwvC-_lgNquOy2gCzIsKH0Zv7kO8Xlyn_tDc2xZOeLHFv_rSyy6RCIW4OQeNxqhsTcukDS3R0dp-_yXwG-lXec1UPnWNNy2ViSHthTxxfO6mEew8Z_pOYCLR7WlPV-tB5-LPvUQbFZ1fph6P5mQAKD31Nc4kNuAkTmV-31/s320/399345036_1465503637355863_290829172421238869_n.jpg" width="240" /></a></div><br />Ισπανοί φασαίοι με μπλουζάκι<em> Mucha mierda</em><span class="tm6"> (από το ’90 και μετά μας έχουν πνίξει τα σκατά, να δεις τι σου έχω για μετά). </span>Ένας οπαδός με μπλουζάκι Ζανκτ Πάουλι, που ενώνει τη φωνή του με το σύνθημα «ελευθερώστε το Αμβούργο από τους χίπστερ». Φιλικές συμμετοχές από το ΝΡΑ της Γαλλίας (αντικαπιταλιστές, με την ευρεία έννοια).<div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg2XYTZt7HDxtVK7KHv0FpA9zVHB-TfF2uVUz4JADfrjytZGKY3pnLraFhWPxpkLFvLM879-ogL76UmlqtzKSAtkvQpwPqesN39iniRDz7wBj1Zke6oH0soVLxoc5W6zA5-gZ5FVqqEP71Hy3xC0hqxT68UbgQQi6GoKRlQrEcOIRdcnD8M5w_6Cenv5Cs/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-678.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg2XYTZt7HDxtVK7KHv0FpA9zVHB-TfF2uVUz4JADfrjytZGKY3pnLraFhWPxpkLFvLM879-ogL76UmlqtzKSAtkvQpwPqesN39iniRDz7wBj1Zke6oH0soVLxoc5W6zA5-gZ5FVqqEP71Hy3xC0hqxT68UbgQQi6GoKRlQrEcOIRdcnD8M5w_6Cenv5Cs/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-678.jpg" width="240" /></a></div><br />Ακόμα και συμπαθή τετράποδα, που παίρνουν τον δρόμο του αγώνα, σε αντίθεση με τα δίποδα που θέλουν να γυρίσουν το είδος μας εκατομμύρια χρόνια πίσω, όταν δεν είχε σταθεί ακόμα στα δυο του πόδια και δεν είχε αξιοπρέπεια.<div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDZz2fcW4rlRtOXFtpuhFubqCP8wmUpeglCR14CuyBnVfkz7coZIRPy-0t1AqQDsRwtzIpRwfV8lKN-OBAOzp1tpijJXHnx3VTODA61SPzZoH3YCfOgLj2EfyvzhPdWqcOoHYe2u6tPrBJJ88HvPTnLiiDmxIK0kkXwPZiyvRMemQd36La2beAFIVD7cCl/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-596.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDZz2fcW4rlRtOXFtpuhFubqCP8wmUpeglCR14CuyBnVfkz7coZIRPy-0t1AqQDsRwtzIpRwfV8lKN-OBAOzp1tpijJXHnx3VTODA61SPzZoH3YCfOgLj2EfyvzhPdWqcOoHYe2u6tPrBJJ88HvPTnLiiDmxIK0kkXwPZiyvRMemQd36La2beAFIVD7cCl/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-596.jpg" width="240" /></a></div><br />Κερασάκι στην τούρτα κάνα δυο αυτοσχέδιες Κοκκινοσκουφίτσες.<br /><em><span class="tm7">Γιατί είναι τόσο μεγάλη η πορεία,
γιαγιά;<br /></span></em><em><span class="tm7">Για να την κάνουν γαργάρα τα κανάρια
του θείου Γιόζεφ, παιδί μου</span></em><span class="tm6">...</span></div><div>
<p class="a_______"><span class="tm6"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="tm6"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2lD8Lo1nFZ5SSsUWbrBE3LV6tvJ8hHBtswfofrPcKPDudDjFtoLgM7ljoExEOtAmLA5acjmOVOAAoisv0lFojXxsF_h2pia80NPUJ7FX_jkMjcmT1-yECe1uye4a1Z-bYPDtqm7HFS4C2sNEtZNZDA7cnbj07D2OCLvKdZtlfQ9R2xLOFacCW5pbkgRlX/s1600/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-623.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2lD8Lo1nFZ5SSsUWbrBE3LV6tvJ8hHBtswfofrPcKPDudDjFtoLgM7ljoExEOtAmLA5acjmOVOAAoisv0lFojXxsF_h2pia80NPUJ7FX_jkMjcmT1-yECe1uye4a1Z-bYPDtqm7HFS4C2sNEtZNZDA7cnbj07D2OCLvKdZtlfQ9R2xLOFacCW5pbkgRlX/s320/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1_Viber_2023-11-11_17-58-54-623.jpg" width="240" /></a></span></div><span class="tm6"><br />Οι πλαστικές κούκλες, με τα ομοιώματα
νεκρών μωρών, που είχαν μαζί τους οι Παλαιστίνιοι,
μπορεί να φαίνονταν... κάπως σε μερικούς σφους.
Αλλά ακόμα και αυτό το σκετς ωχριά μπροστά στην
ισραηλινή προπαγάνδα για τα αποκεφαλισμένα
βρέφη που έπεσαν θύματα της Χαμάς.</span><p></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Όσο για τα αληθινά βρέφη που βρέθηκαν
στην πορεία της Κυριακής, άκουσαν άπειρες φορές
τον κόσμο να τραγουδά το σύνθημα «λε-λε-Λευτεριά»,
ακόμα και σαν γέφυρα ανάμεσα στους καλλιτέχνες της συναυλίας. Κι επειδή η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης -αρκεί να μη γίνεις παπαγαλάκι χωρίς κρίση- δεν αποκλείεται, αύριο-μεθαύριο, οι πρώτες λέξεις τους να είναι</span><span class="tm6">: </span><em><span class="tm7">Λευτεριά στην Παλαιστίνη</span></em><span class="tm6">.</span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Υπάρχει άραγε καλύτερη (πρώτη) φράση από τη λευτεριά;<br />Και ας μην έμαθαν ακόμα τι σημαίνει κάποια δίποδα, που περπατάν με τα τέσσερα...</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm6">Υγ: Αυτές τις κρίσιμες ώρες. η σκέψη μας
και η συμπάθειά μας είναι στους σκεπτικιστές
που αγωνιούν για το ΚΚΕ, ρωτάνε (αλλά βασικά κάνουν τοποθέτηση) και λένε: ναι αλλά για το Ντονμπάς
δε λέτε τίποτα...</span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Ναι αλλά για την αλλαγή συνόρων, τι λέτε εσείς; Και έπειτα, γιατί να μην πούμε για το Κουρδιστάν; Και ποιο μικρό ανεξάρτητο κράτος, άραγε, θα μπορέσει να αποφύγει τη μοίρα του προτεκτοράτου; Και τι λέτε για την περίπτωση της Ισπανίας και το αυτονομιστικό κίνημα Βάσκων και Καταλανών, όπου τα ΚΚ μιλάνε για την ενιαία Ισπανία των λαών; Μήπως να πούμε δηλαδή και για την κόντρα στο Ατέχνως -για τη Χαμάς- που δε συγκλόνισε κανέναν;</span></p><p class="a_______"><span class="tm6">Και πού πάμε, αν δεν τα έχουμε λυμένα όλα αυτά; Πώς τολμάμε να κατεβούμε στον δρόμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Και τι δουλειά έχει εκεί το ΣΕΚ, που στήριξε την αραβική άνοιξη και ψήφισε στο β' γύρο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες;</span></p><p class="a_______"><span class="tm6"><i>Εντάξει, αυτό το έκαναν και άλλοι τελικά</i>.<br />Τι εννοείς ότι ψήφισε ο κουνιάδος μου -της Αναμέτρησης- ΠΑΣΟΚ.<br />Ψήφισε η μάνα μου Νέα Δημοκρατία;<br />Σταύρο Τσιώλη, λείπεις...</span></p></div></div></div>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-81787152277490965.post-65003432178417797232023-10-29T09:33:00.004+02:002023-10-29T09:40:34.191+02:00Πού να βρω ένα φιλαράκι...<p>...να μου πει ένα
αμήχανο αστείο...</p>
<p class="a_______"><strong><em><span class="tm6">Could this BE more Chandler?</span></em></strong></p><p class="a_______"><strong><em></em></strong></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><strong><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUZI74brve8J7b8MEuA5CCBoauEjbUOSt6PmHfFXn5y_vTL3wmvblbTOticGueAfOCMUzdB-4pUueAw9dpwwrl8Y754Qp8NmaYg17USsKGv_q3_5KO-JZUIw3kVuiFMXDps4nKXWSnHuhcekLOd10nbBgziDIGr8rHmTPXzmDf699derdmQk5jrb43Dfbt/s989/ChandlerBing.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="771" data-original-width="989" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUZI74brve8J7b8MEuA5CCBoauEjbUOSt6PmHfFXn5y_vTL3wmvblbTOticGueAfOCMUzdB-4pUueAw9dpwwrl8Y754Qp8NmaYg17USsKGv_q3_5KO-JZUIw3kVuiFMXDps4nKXWSnHuhcekLOd10nbBgziDIGr8rHmTPXzmDf699derdmQk5jrb43Dfbt/s320/ChandlerBing.jpg" width="320" /></a></em></strong></div><p></p><p class="a_______"><span class="tm5">Ο πρόωρος θάνατος του Μάθιου Πέρι μες
σε ένα τζακούζι είναι τόσο απροσδόκητος, τόσο
τσαντλερικός, που θα μπορούσε να είναι σκηνή
από τα Φιλαράκια. Πχ σαν τον ξαφνικό θάνατο του
ενοχλητικού γείτονα με τη σκούπα που ενοχλούνταν
από τους θορύβους και τις ζωές των άλλων. <i>You owe me a cat.</i>
<br />Κι ο Τσάντλερ μας χρωστά ένα τελευταίο αστείο.
Σκέφτεσαι πως μας κάνει φάρσα, ότι λείπει ταξίδι
στη Υεμένη (στη Yemen street) ή έστω στην Τάλσα, για να αποφύγει
την Τζάνις, και πως όλα θα τελειώσουν με ένα δικό
της κακαριστό γέλιο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Μόνο που τώρα κανείς δε χαμογελά, πικρά
έστω, γιατί κανείς δεν πιάνει το αστείο. Και εσύ
νιώθεις σαν τη Ρέιτσελ, στον τελευταίο κύκλο,
στο προτελευταίο επεισόδιο, που μεταξύ κλαυσίγελων
και αποχαιρετισμών, του λέει: </span><em><span class="tm7">έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν καταλάβαινα τα αστεία
σου</span></em><span class="tm5">...<br /></span>Ή ακόμα χειρότερα, σαν τον Ρος, που δεν
πήρε ποτέ τον δικό του αποχαιρετισμό (από τη
Ρέιτσελ) στο ίδιο επεισόδιο. Και ο Τσάντλερ μας
χρωστά έναν αποχαιρετισμό. Γιατί δεν είχαμε
δει να έρχεται το τέλος και δεν πήραμε τον χρόνο
μας για να το ετοιμάσουμε και να ετοιμαστούμε
και εμείς. Κακώς ίσως, γιατί τα αυτοκαταστροφικά
σημάδια υπήρχαν παντού, ακόμα και στη σειρά
ή στην έκδοση της αυτοβιογραφίας του -λες και
ήξερε πως είχε γυρίσει τον τελευταίο κύκλο.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Λένε πως ήταν ηθοποιός ενός ρόλου, όπως
όλοι σχεδόν (λίγο-πολύ) οι πρωταγωνιστές από
τα Φιλαράκια. Αλλά αυτό τον αδικεί, πιο πολύ από
ό,τι ο ίδιος τον εαυτό του και το ταλέντο του,
και ας τον ήξερε όλος ο πλανήτης ως Τσάντλερ -και
πολύ λιγότεροι ως Μάθιου Πέρι. Βασικά όμως είχε
να υποδυθεί τον εαυτό του, στην πραγματική ζωή,
και αυτός αποδείχτηκε ο πιο δύσκολος ρόλος.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Βασικά ο Μάθιου Πέρι έπρεπε να έχει έναν
φύλακα άγγελο να προσέχει μη τυχόν το σκάσει
από τη ζωή, όπως ο Ρος έπρεπε να προσέχει στη σειρά
τον Τσάντλερ για να μη φοβηθεί και το σκάσει
από τον γάμο του. Αλλά ποιος θα μπορούσε ποτέ
να σταματήσει έναν τόσο αυτοκαταστροφικό Bing;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ψάχνεις τα κατάλληλα λόγια να τον αποχαιρετήσεις,
αλλά νιώθεις σαν τον Τζόι στον επικήδειο της
Εστέλ, που του έφαγε τον λόγο ο συνάδελφος με
το μοναδικό ταλέντο να τρώει χαρτιά -μοναδικό,
με την έννοια πως δεν είχε άλλο. Σκέφτεσαι να
τον αποχαιρετήσεις με ένα στιχάκι, αλλά -όπως
θα μας έλεγε και η Φοίβη- τι διάολο κάνει ρίμα
με τον Τσάντλερ; -Ίσως μια μπίρα Radler;</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Σε τέτοιες αμήχανες στιγμές είναι που
θα χρειαζόταν ένα δικό του αμήχανο αστείο, να
μας βγάλει από την αμηχανία. Και αν πρέπει να
το αποφύγουμε, για να σεβαστούμε το πένθος και
τη μνήμη του νεκρού, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Όπως όταν ο Τσάντλερ έπρεπε να συγκρατηθεί
και να μην κάνει ούτε ένα ειρωνικό σχόλιο για
μια ολόκληρη βδομάδα, ό,τι κι αν έβλεπε γύρω του.
Άλλο ένα χαμένο στοίχημα -με τα Φιλαράκια του,
αλλά και με τον εαυτό του.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Δεν έχει νόημα να πιάσουμε την κουβέντα
αν τα Φιλαράκια ήταν GOAT σειρά (η καλύτερη όλων
των εποχών) ή μια τυπική αμερικανιά - sitcom των 90’ς,
για να ξεχωρίζουμε οι νεο-μπούμερ από τα μειράκια, με τις αναμνήσεις μας και τα εσωτερικά τους αστεία.
Όλα τα παραπάνω έχουν βάση αλλά η αλήθεια δεν
είναι ούτε λίγο στη μέση, παρά μόνο στα άκρα (χωρίς
τη Βίκυ Φλέσσα), που ισχύουν ταυτόχρονα, από μια
άλλη οπτική γωνία. Σημασία έχει πως μαζί με τον
Τσάντλερ πέθανε κάθε ελπίδα για κάθε μορφή
αναβίωσης της σειράς, γιατί όλοι θα μπορούσαν
ίσως να αντικατασταθούν με έναν άλλο ηθοποιό
-πχ ο εκλιπών Γκάνθερ. Όλοι πλην του Τσάντλερ
Μπινγκ.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ο Sniper λέει πως όλη η σειρά </span><strong><span class="tm8">ΗΤΑΝ</span></strong><span class="tm5"> (με αυτή την προφορά) ο Τσάντλερ
και πως η παρακμή της άρχισε όταν τον έβαλαν
να παντρευτεί τη Μόνικα και τον σκότωσαν σαν
χαρακτήρα. Ένας από τους πολλούς θανάτους του
Τσάντλερ Μπινγκ και ένα από τα πολλά μεγάλα βήματα που έκανε
προς τον γκρεμό. Και ίσως αυτό να ήταν το πιο χτυπητό
σημάδι για την κομφορμιστική στροφή μιας σειράς
προς το αμερικάνικο όνειρο και το ιδεατό πρότυπο των
πετυχημένων 40άρηδων, που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα
και όσα έχουν, τα ξεπερνάν μαζί με τους φίλους
τους.<br /></span><i>I get by with a little help from my friends</i>, που θα έλεγαν και τα Σκαθάρια,
πριν το δικό τους κύκνειο άσμα, που κυκλοφορεί
μες στη βδομάδα που έρχεται.</p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Ναι, η ζωή συνεχίζεται και βασικά έχει
πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, που δε λύνονται
από μια παρέα. Ναι, η ζωή μοίαζει να αρνείται τον εαυτό της
και γίνεται μια φάμπρικα εγκλημάτων μαζικής
παραγωγής, που βαφτίζονται αυτοάμυνα, όπως
στις μέρες μας στην Παλαιστίνη. Και η μικρή οθόνη
μπορεί να μας δείξει πχ το Χάνουκα των Γκέλερ,
αλλά δε θα βρει πλάνα για τις μαζικές διαδηλώσεις
υπέρ των Παλαιστίνιων στις ΗΠΑ, όπου συμμετείχαν
και πολλοί Εβραίοι. Μια νεκρολογία για ένα τραγικό
γεγονός κινδυνεύει να γίνει τραγικά ανεπίκαιρη,
αν ζει στον κόσμο της και αγνοεί τι συμβαίνει
στον πραγματικό κόσμο.</span></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Αλλά η ζωή τα έχει όλα, ακόμα και τα δευτερεύοντα.
Και αυτός είναι ένας μικρός αποχαιρετισμός
εκ μέρους ενός μεγάλου πλήθους. Από τη γενιά
μας, από όσους έπιαναν τα αστεία του, ταυτίζονταν
με την αμηχανία και τις γκάφες του, ένιωθαν το
ίδιο άβολα για να προσεγγίσουν το άλλο φύλο.
Από όσους δηλώνουν ως επαγγελματική ιδιότητα
«αυτοκαταστροφικοί», από όσους δεν ξέρουν
τι δουλειά κάνουν και δεν υπάρχει λέξη να την
περιγράψουν. Από όσους θα τον ήθελαν συγκάτοικο
και φίλο και δεν ξέρουν πώς να τον αποχαιρετήσουν,
με μια κουλ χειραψία ή μια ζεστή αγκαλιά ή με
ένα νοερό χτύπημα στην πλάτη, σαν τους παίκτες
στο ποδοσφαιράκι.<br /></span><em><span class="tm7">Good game, Chandler Bing!</span></em></p>
<p class="a_______"><span class="tm5">Το πιο κατάλληλο αντίο θα ήταν, όπως είπαμε,
ένα δικό του αμήχανο αστείο. Αλλά πού να βρεις
ένα «Φιλαράκι» να το πει, αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί;</span></p>Μπρεζνιεφικό απολίθωμαhttp://www.blogger.com/profile/14138727204732083869noreply@blogger.com0