Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια κάποια αμηχανία, όπως σε κάθε ξεκίνημα... Κυρίως επειδή γίνομαι αναντίστοιχος με όσα έλεγα και σκεφτόμουν κάποτε. Ιδίως όταν άκουγα διάφορους μαϊντανούς της πολιτικής να εξυμνούν τους bloggers και το κίνημά τους -sic- (αναφορά που συνοδεύεται απαραιτήτως με μία ακόμα για την γενιά των τόσων ευρώ, όπου το νούμερο ποικίλει, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει τριψήφιο). Και να τώρα που πάω να μπλεχτώ κι εγώ με αυτά.
Μα τι τα θέλουμε αυτά εμείς οι κομμουνισταί; Μια χαρά ήμασταν εκεί με τα παραδοσιακά μας όπλα: κουπονάκια, εξορμήσεις, πορείες, ειρηνικοί περίπατοι κλπ... Ζύμωση με τις μάζες... Πού πάμε να μπλέξουμε τώρα;
Τέλος πάντων αν το φιλοσοφήσεις αυτό ξεπερνιέται γρήγορα. Γιατί όποιος blogger παίρνει σοβαρά τον εαυτό του κάπου έχει στρίψει λάθος. Και στην τελική πόσα άτομα θα με διαβάζουν; Ακόμα κι αν γίνει ευρύτερα γνωστό δηλαδή και αρχίζουν να συρρέουν μαζικά τα πλήθη των κομμουνιστών απ' όλο τον κόσμο, και πάλι πόσοι θα μαζευτούμε;
Το μπλοκ αυτό -παρεμπιπτόντως έτσι θα το λέω από δω και στο εξής κι εννοείται ότι παραπέμπει στο πάλαι ποτέ κραταιό σοσιαλιστικό-ανατολικό- προφανώς και ξεκίνησε για να ξεχαρμανιάσουν οι συμμετέχοντες και δε φιλοδοξεί κάτι περισσότερο, αλλά αν αυτό το κάτι παραπάνω προκύψει στην πορεία καλοδεχούμενο θα 'ναι.
Θέλουμε να κάνουμε (ένας είμαι, αλλά πάντα μου κολλάει πρώτο πληθυντικό σε τέτοιες περιπτώσεις, απ' το δημοτικό ακόμα που έγραφα έκθεση λες κι εξέφραζα συλλογική άποψη, τη δική μου και του διπλανού μου που με αντέγραψε) (Όπως και να 'χει εκφράζει μια ανάγκη να πιστέψοω ότι εκφράζω μια συλλογική αγωνία, ότι είμαστε πολλοί, ακόμα κι αν δεν είναι έτσι) κάτι σαν ομαδικό γκρουπ κομμουνιστικής ψυχανάλυσης όπως λέμε και στον τίτλο. Ο καθένας να μπαίνει και να μοιράζεται ακομπλεξάριστα την όποια σκέψη του, το μακρύ του και το κοντό του, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτομάτως ότι υποβαθμίζεται η ποιότητα της συζήτησης. Συνήθως σε αυτό το σημείο κολλάει και μια σοφία του στιλ "λείπει αυτό από την αριστερά σήμερα" ή κάτι αντίστοιχα χαριτωμένο. Όχι, προσωπικά δε μας ενδιαφέρει η αριστερά και σε κάποιο από τα επόμενα σημειώματα μπορούμε να αναλύσουμε-συζητήσουμε για το αν στέκει τελικά ή όχι αυτός ο όρος. Μας ενδιαφέρει ό,τι κι όποιος αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής-κομμουνιστής. Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες. Τέτοιες ανησυχίες έχουμε και αυτό δεν το λέμε για να απαγορέψουμε αντίθετες απόψεις-προσεγγίσεις (τέτοια πράγματα μόνο στη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά για να δείξουμε πάνω-κάτω σε τι μήκος κύματος κινούμαστε και τι φιλοσοφία έχουμε. Ξέρουμε πού είμαστε, αλλά θέλουμε να ψαχτούμε περισσότερο, μέχρι εξαντλήσεως, γιατί όπως λέει κι ένας σύντροφος δεν τα έχουμε όλα ληγμένα, ούτε παίρνουμε ληγμένα για να 'χουμε ληγμένα μυαλά. Ποτέ δεν καταλάβαμε τη στάση κάποιων παλιότερων συντοφο-συναγωνιστών, που λένε ότι έχουν κουραστεί από τις ατέρμονες συζητήσεις. Προσωπικά έχουμε κουραστεί από την έλλειψή τους και την αβάσταχτη ελαφρότητα των μεταξύ μας συζητήσεων και της περιρρέουσας λάιφ-στάιλ ατμόσφαιρας...
Με λίγα λόγια αν ένα κλασικό κλισέ σε ανάλογες συζητήσεις είναι το "δεν είμαστε λέσχη συζητήσεων εδώ σύντροφοι" ε, εμείς αυτό ακριβώς θέλουμε να γίνουμε σε τελική ανάλυση πάντα που έλεγαν κι οι κλασικοί.
Τέλοσπάντων επειδή τα πολλά λόγια μόνο φτώχια δεν είναι, αλλά στην αρχή είναι μάλλον κουραστικά, στην πορεία θα μας καταλάβετε. Και για φινάλε μία υπόσχεση και μία επισήμανση.
-αν ποτέ αποκτήσουμε απήχηση, επιρροές και αναγνώστες που σχολιάζουν, τα σχόλια που νιώθουμε ότι μας εκφράζουν θα τα λογοκλέπτουμε και θα τα ανεβάζουμε ως κείμενα (ποστ).
-μας διακρίνει έντονη σαρκαστική διάθεση. Σόρι αν κάποια κείμενα τα βρίσκετε λίγο καμένα, αυτό δε σημαίνει ότι στερούνται/μαστε σοβαρότητας. Εξάλλου πιστεύουμε ότι οι προσεγγίσεις μας είναι απείρως πιο σοβαρές από πολλές σοβαροφανείς μπούρδες που κυκλοφορόυν κι επισήμως από συλλογικότητες του χώρου. Μην κολλάτε στη φόρμα κρίνετε το περιεχόμενο και σόρι αν σας χαλάμε την αισθητική.
Αγαπητό "Απολίθωμα",
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει αρκετά από τα (πολλά) κείμενα σου και τα βρίσκω άκρως ενδιαφέροντα.
Είτε είσαι μέλος της ΚΝΕ ή του ΚΚΕ είτε όχι, χαίρομαι που γράφεις, γιατί χρειάζονται διαφορετικές φωνές για να γίνουμε όλοι καλύτεροι... Σε ορισμένα σημεία μάλιστα οι "προβληματισμοί" σου με βρίσκουν σύμφωνο...
Δεν ξέρω αν διαβάζεις Ριζοσπάστη, σου προτείνω πάντως να ρίξεις μια ματιά στο Ρίζο της τελευταίας Κυριακής, στο ρεπορτάζ για το 13ο Συνέδριο του ΚΚΡΟ. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον...
Συντροφικούς (ή συναγωνιστικούς) χαιρετισμούς
Σύντροφε ριζομπρέικερ,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ διαβάζω τα περισσότερα δικά σου κείμενα και σε θεωρώ από τους πιο αξιόλογους RB -και δεν το λέω από υποχρέωση ή για γλείψιμο.
Μέλος της κνε ήμουν μέχρι και πριν από λίγους μήνες και δεν έφυγα με δική μου επιλογή, αν με εννοείς.
Παραμένω πάντα κριτικά δίπλα στο κόμμα κι οι προβληματισμοί μου είναι γνήσιοι χωρίς εισαγωγικά. Χαίρομαι για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις διαφορετικές φωνές και που δεν εκλαμβάνεις την όποια σάτιρα κάνω ως κακοπροαίρετη και αντικομματική.
Ρίζο διαβάζω σχεδόν καθημερινά από το διαδίκτυο. Το ρεπορτάζ για το συνέδριο του κκρο είναι θησαυρός, αλλά μες στο κλίμα των ημερών τότε το άφησα αναξιοποίητο. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον, μαζί με κάποιες εξίσου ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο σημερινό χριστουγεννιάτικο φύλλο με τις προτάσεις του κκρο (που σε αρκετά σημεία θυμίζουν λίγο σύριζα, αλλά με διαφορετική διατύπωση).
-σόρι για την καθυστερημένη -χρονικά και πνευματικά- απάντηση.
Συντροφικούς χαιρετισμούς (από πλευράς μου τουλάχιστον έτσι το νιώθω ακόμα και δε βλέπω λόγο να το αλλάξω μετά από τόσα χρόνια. Αν παρόλα αυτά δεν το δέχεσαι και προτιμάς το συναγωνιστικούς δεν θα το παρεξηγήσω, καταλαβαίνω).