Αυτοδιεύθυνση &αθλητισμός

Οι άνθρωποι θα συνηθίσουν να επιλύουν μόνοι τους τις διαφορές τους και θα μάθουν σιγά-σιγά να μην έχουν την ανάγκη του κράτους για να ρυθμίζουν τις υποθέσεις τους.

Βαθιές λενινιστικές αλήθειες (για να μην πω ακατανίκητη φόρμουλα) της μαρξιστικολενινιστικής διδασκαλίας για το κράτος και τη διαδικασία απονέκρωσής του. Μετά θα το βάλουμε εκεί που ανήκει. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πώς μπορούμε όμως να το δούμε αυτό πιο συγκεκριμένα στις διάφορες πτυχές της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον αθλητισμό, που είναι και επίκαιρος λόγω ολυμπιακών.
Κομμουνισμός συντρόφισσες και σύντροφοι στον αθλητισμό θα είναι να μην έχουμε διαιτητές. Θα έχουμε αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα, σπαρτακιάδες και δε συμμαζεύεται, αλλά δεν θα χρειάζονται κριτές και διαιτητές για να παίρνουν αποφάσεις. Οι άνθρωποι θα έχουν συνηθίσει να επιλύουν μόνοι τους τις διαφορές τους χωρίς την επέμβαση τρίτων, του κρατικού οργάνου σοβιέτ διαιτητών κτλ. Το πολύ-πολύ να υπάρχει βίντεο, όπως αυτή η καινοτομία με το eye-hawk στους αγώνες τένις. Ή να αποφασίζουν επί τόπου οι παίκτες, αφού δουν την επίμαχη φάση στη γιγαντοοθόνη του σταδίου ή της αλάνας (θα έχει προαχθεί σε απίστευτο βαθμό η τεχνολογία).

Στον σοσιαλισμό η απονέκρωση του κράτους και των οργάνων του δε σημαίνει ότι πάμε να σκοτώσουμε τους διαιτητές. Αυτή είναι τυχοδιωκτική αριστερίστικη θέση με αναρχική, χουλιγκανική απόχρωση.
Στο σοσιαλισμό θα υπάρχουν διαιτητές και κριτές, αλλά θα είναι νέου τύπου, υποταγμένοι στην εργατική εξουσία, αιρετοί και ανακλητοί ανά πάσα στιγμή (ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα). Θα υπάρχουν δηλ διαιτητές (όπως άλλωστε και κράτος) αλλά με εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο. Η λειτουργία τους θα είναι δημοκρατική και προσωρινή αφού θα καταπιέζουν την ισχνή μειοψηφία των προηγούμενων προνομιούχων τάξεων (αμερικάνοι, φελπς, ρεάλ, γιουβέντους κτλ) ως εκπρόσωποι των λαϊκών συμφερόντων. Το σύνθημα που συμπληρώνει την λενινιστική φόρμουλα για τον σοσιαλισμό (=εξηλεκτρισμός +σοβιετική εξουσία) και αποτυπώνει ανάγλυφα την αντιστροφή των όρων και την ουσία της νέας σοβιετικής εξουσίας είναι "ο ολυμπιακός και το αιγάλεω μόνο να χάνουν κι όλοι οι άλλοι"... Το οποίο διατυπώνεται και ως εξής: "η σπαρτάκ, η ντιναμό, η παρτιζάν κι η λοκομοτίβ να νικάνε"... Αν και μάλλον θα νικάει η Τσε-σε-κα που είναι του στρατού.

Κατόπιν τούτων γίνεται αντιληπτό ότι η απονέκρωση θα επέρθει σταδιακά. Πχ στο ποδόσφαιρο, πρώτα θα βγάλουμε τον ένα επόπτη, ύστερα και τους δύο, μετά ο διαιτητής θα κάθεται στην εξέδρα και θα επεμβαίνει (χωρίς τανκς) μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μετά θα δώσουμε αποφασιστικό χτύπημα στη μονοπρόσωπη διεύθυνση αγώνα δίνοντας το λόγο στους συμμετέχοντες. θα μπορούσαμε και στους ίδιους τους θεατές του γηπέδου, αλλά αυτό είναι κάπως επικίνδυνο, γιατί μπορεί να αναβιώσει συντεχνιακές συμπεριφορές και λειτουργίες που δε συνάδουν με τις αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Τα πράγματα βέβαια παραμένουν ιδιαίτερα όσο ο σοσιαλισμός έχει επικρατήσει σε μία μόνο χώρα (ή σε μία και στους δορυφόρους της) γιατί ελλοχεύει ο θανάσιμος κίνδυνος της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις οξυμένης ταξικής πάλης μπορεί (δύναται και ενδέχεται) να αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε και έκτακτα μέσα πάλης που δεν μας εκφράζουν και δε συνάδουν με την αντι-κορακίστικη, αντιλαμογίστικη φύση, που από τη φύση του έχει ο σοβιετικός αθλητισμός. Δε μπορεί οι άλλοι να μας σφάζουν με μουτζαχεντίν, ταλιμπάν κοράκια σε εντεταλμένη αποστολή κι εμείς να πηγαίνουμε με το σταυρό στο χέρι και κηρύγματα για το ευαγωνίζεσθαι και την fair-play συνύπαρξη.
Αυτό δεν αναιρεί τη διαλεκτική σκοπού-μέσου, ούτε μακιαβελίζει (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Τα ζητήματα αυτά τα έχει αναλύσει πολύ σωστά ορθόδοξη ομάδα ειδικών μελετητών της ακαδημίας επιστημών της ΕΣΣΔ στην εργασία της "περί δίκαιων και άδικων σφυριγμάτων"...

Όπως και να 'χει, ό,τι και να κάνει το κοράκι για να βοηθήσει το αμερικάνικο γεράκι (σ.σ: του πενταγώνου), η τελική μας νίκη δεν είναι απλώς βέβαιη. Είναι νομοτελειακή...

Υγ: Πέρα από το καλαμπούρι υπάρχει και η σοβαρή πλευρά της θέσης που αναπτύσσω παραπάνω. Και από αυτή την άποψη, κατά το "κάθε μέρα ήταν σαν κυριακή, δηλ. κομμουνισμός του αλτουσέρ, σπέρματα κομμουνσισμού υπάρχουν και στα παιδιά (μικρά ή μεγάλα) που μαζεύονται για να παίξουν μπάλα (δυστυχώς σε 5Χ5 γιατί άντε να βρεις αλάνα σήμερα στις μεγαλουπόλεις) και βρίσκουν μεταξύ τους πότε έγινε φάουλ και πότε όχι, χωρίς να έχουν ανάγκη κάποιον διαιτητή για να τους το υποδείξει. Βέβαια πάντα υπάρχουν και καλόπαιδα, εγωιστές και οι κατά το κοινώς λεγόμενον ζαβολιάρηδες. Για αυτούς ακριβώς είναι που χρειάζονται διοικητικά μέτρα κι η δικτατορία του προλεταριάτου...