Πιθανόν πολλά από όσα γράφω να φαίνονται σε κάποιους από εσάς χοντράδες.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει με δύο τρόπους. Είτε να σας φαίνονται "ιερόσυλα", είτε απλώς κακόγουστα (ή και ακατανόητα).
Αν συμβαίνει το δεύτερο, δε μπορώ να κάνω τίποτα σχετικά.
Και αν συμβαίνει το πρώτο, τότε δεν θέλω.
Δε θεωρώ ότι έχω να κάνω με θρησκόληπτα άτομα (αν κι αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα και ίσως την κάνουμε κάποτε) που τους θίγονται ιερά και όσια. Κι από την άλλη για μένα το πείραγμα δείχνει πρωτίστως οικειότητα και αγάπη. Για κακώς κείμενα σε πράγματα που μου τη δίνουν, απλώς σιχτιρίζω και παύω να ασχολούμαι. Αντιθέτως για πράγματα που είναι διαρκώς στο μυαλό μου, τρόπος ζωής, δεύτερη φύση μου κτλ, έχω αναπόφευκτα μια σειρά συνειρμούς, οι οποίοι είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό της τέχνης.
Και θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην τους πω, γιατί είναι έξυπνοι. Αλλά και να μην είναι, εγώ έχω την κάψα να τους εκφράσω. Και από εκεί και πέρα όποιον αγγίξουνε (για τους άλλους δεν θα τυλίξουμε).
Σε μια σχέση αγάπης θέλω να έχω το ακαταλόγιστο (που είναι άλλο πράγμα από το να είσαι στο απυρόβλητο). Κι επειδή αγαπάω κάποια πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή μου, νιώθω ελεύθερος να τα σχολιάσω, ακόμα και να τα σατιρίσω.
Κι αν όλα αυτά τα διαβάζει η ασφάλεια, ο ταξικός εχθρός; Α, τότε μου κάνουν μεγάλη τιμή. Και μάλλον μου δίνουν μεγαλύτερη αξία απ' όση έχω.
Αλλά δεν τους έχω ικανούς. Οι λογοκριτές είναι παραδοσιακά ηλίθιοι.
Και να έμπαινε κάποιος ασφαλίτης εδώ μέσα, δε νομίζω ότι θα καθόταν να τα διαβάσει όλα αυτά. Δε νομίζω ότι κάποιος που δεν είναι δικός μας θα είχε το ενδιαφέρον και το κουράγιο να το κάνει.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που θα έβγαινε παραέξω είναι αυτό που λέει ο ένγκελς (και μου το θύμισε ένας καλός διαδικτυακός φίλος, χούλιγκαν της διανόησης): η αυτοκριτική όχι μόνο είναι «αβάσιμος φόβος να [θεωρείται ] ότι θα 'δινε όπλα στους αντιπάλους [αλλά αντίθετα αυτοί θα σκέφτονταν] « τι εσωτερική δύναμη πρέπει να έχει ένα κόμμα που μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό του τέτοιο πράγμα!»
Ένα παράδειγμα τώρα.
Σήμερα θα συναντήσω τον κυριούλη που ενσαρκώνει τον σοβιετικό τύπο ανθρώπου και για τον οποίο έκανα μνεία στο κείμενο για την ζωή χωρίς αυτοκίνητο. Σήμερα στη ζωή του παιδαγωγεί νέους παιδαγωγούς στο παιδαγωγικό του απθ. Συναντιόμαστε αυτός και κάποια άτομα κάθε τόσο και συζητάμε (το μακρύ και το κοντό μας που λένε, αρκεί να είναι για τη σοβιετική ένωση, ή από μαρξιστική σκοπιά).
Την προηγούμενη φορά που τον είδαμε, μας είπε με εμφανή συγκίνηση, για το εγκεφαλικό που είχε υποστεί ο σοβιετικός βαζιούλιν, που για αυτόν είναι σαν δάσκαλος, από την εποχή που σπούδαζε στο λομονόσοβ (σήμερα ο βαζιούλιν ζει με σύνταξη πείνας και σιτίζεται στη φοιτητική λέσχη για να τα βγάλει πέρα).
Δε μπορούσα να συμμεριστώ τη δική του αγωνία. Αλλά και να τη συμμεριζόμουν (ο κίνδυνος πάντως είχε περάσει), ο συνειρμός ήταν αναπόφευκτος και οπωσδήποτε πολύ δυνατός για να τον νικήσω: "τώρα δηλ θα έχουν παραλύσει τα αριστερά του άκρα, δεν θα είναι ικανός για ομιλία και οι γιατροί θα του επιτρέπουν να υπαγορεύει μόνο για δέκα λεπτά τη μέρα σημειώσεις...". Τα υπόλοιπα τα είπα από μέσα μου.
Αν συνέβαινε το ίδιο σε κάποιον από την ηγεσία του κόμματος, λυπάμαι, αλλά θα ήταν μία από τις πρώτες σκέψεις μου, αν όχι η πρώτη.
Και αν το πάθαινα εγώ, θα έλεγα στην κρούπσκαγια να με επισκέπτεται για να της υπαγορεύω και μετά αν κάποιος την επέπληττε σκαιά γι' αυτό, θα του θύμωνα και θα ζητούσα στη διαθήκη μου να εξεταστεί το θέμα της αντικατάστασής του από τη θέση του ΓΓ.
Επίσης θα μάθαινα να πληκτρολογώ με το ένα χέρι για να τα γράψω όλα αυτά...
Το σημείο στο οποίο παραδέχομαι ότι μπορεί να το χάνω λιγάκι, είναι ότι ίσως πέφτω θύμα της δικτατορίας του χαβαλέ. Αλλά δεν είναι όλα τα κείμενά μου τέτοια, ούτε χάνουν τη σοβαρή τους προσέγγιση όσα έχουν αναφορές σε καλτ σημεία.
Εξάλλου όποιος έχασε τη σοβαροφάνειά του και βρήκε το μέτρο -αλλά και αντικειμενικά κριτήρια για να το ορίσει- ας το πει και στους υπόλοιπους.
Σε τελική ανάλυση (πάντα), το χιούμορ κι ο σαρκασμός διέπουν τα μελαγχολικά και προβληματισμένα άτομα.
Κι αν δεν είναι τέτοια οι κομμουνιστές, με τις οξυμένες ευαισθησίες για τις μαλακίες που βλέπουν γύρω τους και με τις τόσες πίκρες-απογοητεύσεις που έχουν δοκιμάσει, τότε ποιος θα είναι;
Ο τίτλος του κειμενου υποδηλωνει πολλα. Κάνοντας καποιος μία απολογία –δηλ. αιτιολογουμενη αυτοκριτικη- σημαίνει ότι νιώθει ενοχές γι’αυτό που κάνει, δηλαδη στη δική σου περίπτωση για αυτά που γραφεις! Καλά ρε, είσαι σοβαρός; Σε ποιον απολογείσαι και για ποιον λόγο; Εκτος εάν εχει να κανει με προσωπικους λογους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι λιγοστοι πλην τίμιοι blogoεπισκεπτες σου (13 για την ακριβεια αν κρινω απτις ψηφοφοριες) ειμαστε πιστοι μεχρι τελικης πτωσεως, διοτι ειλικρινα θελει πολύ υπομονη και πιστη για να καθισεις να διαβασεις όλα αυτά τα κατεβατα! Εάν κατά καιρους δεχεσαι την κακοβουλη κριτικη αντιδιαλεκτικων εγκεφαλων, κομπλεξικων σταλινικων και ανεραστων κομματικων είναι καθαρα δικό τους το προβλημα και σου υποσχομαι ότι καποια στιγμη στο μελλον θα λογοδοτησουν στο ανωτερο καθοδηγητικο τους οργανο!
Η μονη καλοπροαίρετη κριτικη που θα μπορουσα να σου κανω είναι για τον χρονο που ξοδευεις μπροστα στον Η/Υ. Η ωρα που εξοικονομεις από την TV και την οδηγηση τελικα ροκανιζεται παρεα με το ποντικι.
ΑπάντησηΔιαγραφή[ασχετο,το ποδηλατο ως εναλλακτικη λυση τη σκέφτηκες; Για μενα είναι το κυριο μεσο μεταφορας -μετα τα ποδια μου- γιατι εδώ τα μμμ είναι ειδος προς εξαφανιση]
Η προσωπικη επαφη των ανθρωπων είναι αναντικατασταστη. Γιατι λοιπον αντικαθιστας τη συζήτηση με το πληκτρολογιο; Δεν είναι αλλωστε τυχαιο οτι η group therapy σε ολες τις μορφες της -ανωνυμοι αλκοολικοι, ομαδα αυτογνωσιας και θετικης ενεργειας, (κ)ο.β.ες...- είναι ο πιο επιτυχημενος τροπος αντιμετωπισης των ανθρωπινων παθων και λαθων. Ποσο μαλλον σε πολιτικες συζητησεις που βασικο συστατικο είναι η αντιπαραθεση και η συνθεση. Αν στο τελος δεν καταληξεις σε καβγα για τη διεθνη, τον αρη, τη βαρκιζα, το 20ο συνεδριο κτλ. αρχιζοντας και τελειωνοντας την τοποθετηση σου με το γνωστο τσιτατο “ρε μαλακα συντροφε” χανεις ολη την χαρα της ζωης. Είναι σαν να τρως τηγανητες πατατες χωρις αλατι!
Αποκλειεται να κανουμε την επανασταση μονοι μας ή μεσω η/υ. αν και κρατω καποιες επιφυλαξεις για το τελευταιο καθως ολο και περισσοτεροι συν/φοι εκστασιαζονται με το red alert και αναλογα παιχνιδια.
Εξεφρασε τους συνειρμους σου εντος και εκτος κομματος. Κερδισμενοι θα βγουν ολοι. Και εσυ και αυτοι που είναι ικανοι να ακουσουν. Παρολο που δεν με βολευει, γιατι θα χασω την αποκλειστικοτητα των σκεψεων σου, είναι πιο φιλοκομματικο και εν τελει επαναστατικο να συμβαλλεις στο “μαζικο ανοιγμα των θεσεων σου στο λαο” (με ή χωρις τον ριζο). Καλη ευκαιρια είναι ο προσυνεδριακος διαλογος. Ακολουθησε το φωτεινο παραδειγμα του συναγωνιστη Ρουσση που παντα μας τιμα με τη συμμετοχη του.
Ως δικη μου αυτοκριτικη θα σχολιαζα το γεγονος οτι καθυστερω να διαβαζω στην ωρα τους τα κειμενα σου. ως ηθικους αυτουργους καταδεικνυω την εξεταστικη, τη μισθωτη σκλαβια και την αντιπαθεια μου στα ηλεκτρονικα μηχανηματα του διαβολου.
Αναμενω με αγωνια τα υπολοιπα κειμενα σου για τους αγαπημενους μας ναριτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ.1αν παθεις ΑΕΕ (χτυπα ξυλο!) δεν θα ερχομαι απλα να καταγραφω τις σκεψεις σου. θα εχεις απο εμενα και την αναλογη δωρεαν ιατρικη περιθαλψη με βαση τα προτυπα της λαϊκής υγειας επι ΕΣΣΔ! Εχω (σχεδον) πτυχιο ιατρικη (παρα 6 χρωστουμενα μαθηματα…μεχρι τον φλεβαρη ελπιζω να τα σκοτωσω και αυτα). Αν και μεχρι να γερασουμε, με βαση τους υπολογισμους του κομματος, τη διεθνη οικονομικη κριση και τους υκοκειμενικους ανομολογητους ποθους μας η επανασταση θα εχει πραγματωθει και θα βιωνουμε τα καλα της κομμουνιστικη κοινωνιας (με ή χωρις απονεκρωμενο κρατος, με ή χωρις γκουλακ). οποτε δεν θα χρειαστει να εχεις τετοιου ειδους προβληματισμους..παρα μονο εαν βγηκε η νεα εκδοση του LADA με ενσωματωμενο gps...
Υγ.2 καπου αναφερεις ότι δεν σ’αρεσει το μπανιο!! Το ξερεις ότι εισαι εκτος γραμμης; Σοβαρα το λεω! Σε παραπεμπω στο κειμενο του τιμημενου πρωην γραμματεα μας Ζαχαριαδη με τιτλο « ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, ΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ;» (μπροσουρα του 1946). Αν δεν το εχεις να στο στειλω. Απλα πες μου πως γιατι δεν τα παω καλα με τα blog και τα email
υγ.3 εννοειται οτι η κριτικη για το χρονο που αφιερωνεις στο ιντερνετ ειναι καθαρα υποκειμενικη. μπορει να κανω λαθος και να ειμαι υπερβολικη. απλα εχω επηρεαστει αρνητικα απο την συνηθεια πολλων σ/φων να συμμετεχουν σε πολιτικα καφενεια-chat που στο τελος καταληγουν να βριζονται και να αντιπαρατιθενται με τοποθετησεις-μανιφεστα 3 σελιδω που χαανοντας το νοημα της συζητησης στο τελος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την κι ας άργησε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα ιδιοτροπία να σχολιάζεις τα κάτω-κάτω. Αν το κάνεις και σε προηγούμενες σελίδες παρακαλώ ενημέρωνε.
Η εισήγηση τα πιάνει σχεδόν όλα, αλλά εγώ (από αντίδραση) θα προσέθετα τα εξής (ποιος ξέρει πότε θα τα διαβάσεις...):
-οι επισκέπτες είναι μάλλον λιγότεροι και λιγοστεύουν συνεχώς, σαν σύντροφοι του οδυσσέα ή της ανασύνταξης.
Είμαστε όμως σαν δεμένη κι αγαπημένη πολύτεκνη οικογένεια, χωρίς να παίρνω κι όρκο για το πολύτεκνη.
-λίγα λόγια παρακαλώ για τους ανέραστους σταλινικούς. Εμείς, οι ξενέρωτοι μπρεσνιεφικοί τους θεωρούμε αδέρφια μας (κι ας είναι αδερφοκτόνοι) και στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Πρόβλημα υπάρχει αν κάνουμε στο κόμμα αυτό που δε μπορούμε αλλού.
-κοίτα, στο τριπάκι της απολογίας, μπαίνεις (κακώς) κι εσύ στο τελευταίο σχόλιο που φοβάσαι μη τυχόν με αδικείς.
Το μόνο σημείο που με πείραξε είναι η κριτική περί κατεβατού. Το ξέρω, μη μου το χτυπάτε άλλο, εκτός κι αν δε διαβάζονται με τίποτα. Για λίγα δεύτερα σκέφτηκα να τα παρατήσω. Αλλά μετά μου ήρθε ένας συνειρμός για κείμενο και το ξεπέρασα.
-προς αποφυγή παρεξηγήσεων: η επίσημη γραμμή μέχρι νεωτέρας είναι ότι δε μου αρέσει το μπάνιο, όχι ότι δεν κάνω συχνά. Όταν ανοίξουν τα μυστικά αρχεία μου μετά από 50 χρόνια, θα φανεί ότι στην πράξη η διαφορά θεωρίας και πράξης είναι αμελητέα, αλλά αυτό αργεί ακόμα. Πάντως φροντίζω να κρατώ την κατάσταση σε κοινωνικά αποδεκτό επίπεδο. Σε ευθεία αντίθεση δηλ με τον χαρακτήρα μου και την κριτική μου.
-έχω ακούσει για κείμενο όπου ο ζαχαριάδης μιλάει για μπάνιο γυμναστική κτλ, αλλά πίστευα ότι ανήκει στο χώρο της κομμουνιστικής μυθολογίας: όλοι το ξέρουν ή έχουν ακούσει κάτι, αλλά κανείς δεν το έχει δει με τα μάτια του. Ίσως πάλι να μη βγαίνει παραέξω γιατί το μισό δυναμικό μας θα πήγαινε για διαγραφή βάση των κριτηρίων που θετει.
Έχω ακούσει επίσης την κορυφαία άποψη για εποχή ζαχαριάδη με βάση την οποία χαρακτηρίζαμε τη θερινή ώρα αστική συνήθεια!
Σε κάθε περίπτωση εφόσον υπάρχει είναι συλλεκτικό κι εννοείται ότι το θέλω. Δοκίμασε να το στείλεις στο vaskrits@gmail.com. Ζήτα τη βοήθεια κάποιου γνωστού σου που να ξέρει από αυτά. Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, εγώ δεν ανήκω σε αυτούς (που ξέρουν εννοώ).
-σε μαραθώνια διαδικτυακή συζήτηση έμπλεξα μόνο με τον ρούση όπου παρά κάποιες επιμέρους απογοητεύσεις θεωρούσα το όλο κάψιμο εποικοδομητικό. Καθόλη τη διάρκεια είχα πάντα στο νου μου την ιθάκη, αν και το ταξίδι ήταν εξίσου ωραίο. Όταν κατάλαβα ότι είχαμε βγει ατλαντικό κι ότι αντί για την πηνελόπη οι μνηστήρες πηδούσαν τη νοημοσύνη μας, αποχώρησα αθόρυβα.
Κατά κανόνα πάντως μανιφέστα, ατέρμονες κουβέντες και σχολαστική βυζαντινολογία που έχει ουσιαστική σχέση κι όχι απλή συνωνυμία με τον κομμουνισμό είναι λατρευτά. Κατά κανόνα, ε;
-τα κόμπλεξ μαζί με τις ιδιοτροπίες είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι πιο αξιαγάπητο έχει ο άνθρωπος και πρέπει να τον αγαπάμε όχι παρόλα αυτά ή απλώς με αυτά, αλλά ακριβώς για αυτά.
-Η τελευταία κοπέλα που με έπεισε να μην έχω κόμπλεξ να εκφράζομαι ελεύθερα με έκανε να την ερωτευτώ. Μετά την πλήγωσα και με πλήγωσε (με αφορμή την κνε και το blogging) με διέγραψε (από ζωή και οργάνωση) οπότε τα κόμπλεξ επέστρεψαν δριμύτερα και γιγαντωμένα.
Όποιος καεί στην αντεπανάσταση φυσάει και τους συντρόφους...
Θα ακολυθήσει και δεύτερο μέρος, ενισχυμένο...
Ο σοβιετοθρεμμένος κυριούλης στον οποίο τρέφω απεριόριστη εκτίμηση και τον οποίο αναφέρω συχνά-πυκνά λέει ότι η ευτυχία βασικά συνίσταται σε δύο πράγματα: δημιουργική εργασία (θα έλεγα απασχόληση αλλά μου κάθεται κάπως έτσι πονηρή που έχει γίνει η χρήση των λέξεων) και ουσιαστικές, βαθιές ανθρώπινες σχέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βάση αυτά τα κριτήρια η δική μου ζωή μετά βεβαιότητας πηγαίνει κατά διαόλου. Ή με άλλα λόγια έχει πεθάνει πριν από μένα. (επίσης ο μαρξ έλεγε ότι η ουσία του ανθρώπου είναι το σύνολο των κονωνικών του σχέσεων, οπότε καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα από άλλο δρόμο). Επομένως ψάχνουμε πλέον για υποκατάστατα ζωής και το μπλογκάρισμα είναι από τα πλεον διαδεδομένα τη σήμερον.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το διαδικτυο υποκαθιστά την ανθρώπινη επικοινωνία. Με το μπλοκ αυτό περισσότερο προσπαθώ να υποκαταστήσω το άλλο σκέλος της ευτυχίας, το επαγγελματικό. Γιατί έχω μάλλον συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου όπως είναι σήμερα δεν έχει τίποτα το δημιουργικό όπως το φαντάζομαι εγώ τουλάχιστον. Παραιτούμαι λοιπόν αυτής της οδού και προσπαθώ να αναπληρώσω το κενό αλλού. Όπου ό,τι καλό έρθει παρεμπιπτόντως -καλή ώρα- στον άλλο τομέα, των ανθρώπινων σχέσεων, καλοδεχούμενο.
Δε θέλω να το παίξω καρυωτάκης, αλλά την περασμένη άνοιξη είχαμε επιχείρηση οικοδόμησης σοσιαλισμού σε μια σειρά επίπεδα στη ζωή μου. Ο γκόρμπι φούσκωσε με αέρα κοπανιστό το μπαλόνι της αισιοδοξίας μας και όταν ήρθε η κατάρρευση ήταν οδυνηρή και επώδυνη γιατί γκρεμιστήκαμε από ψηλά. Ακόμα αναρρώνουμε κι ανασυγκροτούμαστε από την αντεπανάσταση που κατίσχυσε πλήρως. Το μπλοκ είναι μια δημιουργική διέξοδος. Προ κατάρρευσης κι εγώ δε θα φανταζόμουν τέτοιο κάψιμο για τον εαυτό μου.
Τώρα που το ζω εκτιμώ πολύ κάθε προσπάθεια ερμηνείας της μίζερης πραγματικότητας, συμφωνώ κι επαυξάνω στην ανάλυση, αλλά το ζήτημα είναι και μια πρόταση που να τον αλλάζει. Είμαστε ακόμα σε αναζήτησή της...
-Συνήθως στις ενδοσυντροφικές συζητήσεις το ρε μαλάκα σύντροφε εγώ το πίστευα εξ αρχής από μέσα μου (συνήθως έπεφτα μέσα) και οι άλλοι τελείωναν με το ίδιο συμπέρασμα για μένα. Οπότε όταν παράγινε το κακό αποφάσισαν να δράσουν για να κοπεί το σύντροφε και να μείνει μόνο το ρε μαλάκα που τελικά κόπηκε κι αυτό μαζί με την καλημέρα. Ο κλασικός ο μαλάκας ο σύντροφος που θα έλεγε κι ο γεωργίου.
Τώρα είμαι σε αναζήτηση καινούριων αμπελοφιλοσοφούντων άνευ μαλακίας. Δεν νιώθω απόλυτα καλυμμένος σε αυτό το θέμα, αλλά σιγά-σιγά βρίσκουμε κάποια άκρη.
Κατά τα άλλα το να μου ζητάει κάποιος να του δώσω τα φώτα μου για κάτι σχετικό με τους υπολογιστές, αποδεικνύει την αίσθηση χιούμορ από την πλευρά του αιτούντα. Το κάψιμο μου περιορίζεται στο μπλοκ κι είναι πολύ μικρό για να ανατρέψει τους αρνητικούς συσχετισμούς και την ιμπεριαλιστική περικύκλωση της πλήρους άγνοιας σχετικά με τους υπολογιστές και την τεχνολογία. Εμείς οι μπρεσνιεφικοί το γράφουμε στα βινύλλιά μας γενικώς το τρένο της ετε και των τρέντι γκάτζετ.
Όσο για τα παιχνίδια, οι διαφορές τους με τα ναρκωτικά είναι εξωτερικές, όχι ποιοτικές όσον αφορά την κοινωνική τους λειτουργία. Έλεος...
Η "απολογία" και σαν τίτλος και σαν περιεχόμενο έχει σαφώς επιρροές από κάποια προσωπικές εμπειρίες και αρκετές νύξεις σχετικά. Αλλά κατά κύριο λόγο είναι καρπός του βασικού μου κόμπλεξ που είναι ο φοβος μη τυχόν παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου που με διακατέχει γενικώς στη ζωή μου, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιτυχία στην αντιμετώπισή του. Για μένα οι καλές πρθέσεις είναι γενικώς από τα πιο αποφασιστικά κριτήρια. Κι ας λέει σωστά ο άντρας σου ότι πολλές φορές ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αυτές.
Έχω ενοχές μη τυχόν προσβάλω τον άλλον και με παρεξηγήσει, όχι για αυτά που γράφω. Αν ίσχυε το δεύτερο σε τελική ανάλυση δεν θα τα έγραφα. Σε παραπέμπω και στα πρώτα κείμενα του αυγούστου -υπό τον τίτλο "είμαι κομμουνιστής"- όπου πααθέτω κάποιες σκέψεις του κ.τζατζάνη σχετικά που με εκφράζουν απόλυτα σχετικά.
Γενικά έχω μεγάλη ανάγκη να πω αυτά που σκέφτομαι αλλά και ευθέως ανάλογη μοναξιά (πολλές φορές και μες στο πλήθος, ή ανάμεσα σε συντρόφους). Γενικά σκέφτομαι να πάρω μια πλαστική κούκλα, όπως ήταν της μόδας στα θρυλικά 80'ς, όχι για άλλο λόγο αλλά για να της λέω τις σκέψεις μου. Είναι το επόμενο βήμα μετά το μπλοκ.
Για μένα είναι το προβληματικό είναι η σιωπή των άλλων. Τι διάολο δηλ; Όλοι αυτοί έχουν λυμένο το πρόβλημα της κοινωνικοποίησής τους (ου μην και κολεκτιβοποίησης); Η τους καλύπτει το ψάξιμο κι οι αναζητήσεις στον χώρο μας σήμερα;
Από μια άποψη είναι ευτυχία να μην έχεις απορίες, ανησυχίες. Να τα έχεις όλα ληγμένα. μαζί και τα μυαλά...
Η τριλογία ολοκληρώνεται με τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή-είναι μια αρκετά πονεμένη ιστορία -που ίσως κάποτε αφηγηθώ με λεπτομέρειες- το γιατί δεν έχω μάθει στη ζωή μου να κάνω ποδήλατο. Εφόσον ήξερα εννοείται ότι θα χρησιμοποιούσα, αν και το πιο πιθανό θα ήταν να μου το κλέβανε, γιατί δεν τα έχω καλά με τις κλειδαριές και με -σχεδόν- οτιδήποτε πρακτικό. Έχω πετύχει υψηλό επίπεδο αφαίρεσης στα θεωρητικά ζητήματα.
Τη θεσσαλονίκη πάντως, προς το παρόν την έχω και με τα πόδια. Άσε που δεν την κόβω και πολύ φιλική για το ποδήλατο (και για τους κατοίκους της εν γένει) εκτός από το κομμάτι στην παραλία.
-Ο έτερος βασικός αναγνώστης του μπλοκ προσπάθησε το καλοκαίρι να μου μάθει ποδήλατο αλλά απογοητεύτηκε γιατί προσπαθούσα να ισορροπήσω πριν καν ξεκινήσω να κινούμαι, κάτι που είναι ζήτημα αν το πετυχαίνουν σε τσίρκο. Έχει παρόλα αυτά τη βεβαιότητα -αν και είναι αρκετά ντροπαλός για να την εκφράσει δημόσια- ότι είσαι από την αλεξανδρούπολη (το πολύ από τα γιάννινα) οποτε ζητείται επιβεβαίωση ή διάψευση. Μη ρωτάς το πώς (της μαντεψιάς). Ελεμένταρι ντίαρ κρούπσκαγια...
-Οι συνειρμοί προσφέρουν κατά μία έννοια την ίδια ευχαρίστηση με τους οργασμούς.
Ε, δεν θα καταντήσουμε ανοργασμικοί επειδή το θέλουν κάποιοι...
Από την άλλη το να έχεις τον συνειρμό και να μην το μοιράζεσαι δεν είναι το ίδιο. Τηρουμένων των αναλογιών είναι σα να μη μπορείς να εκφραστείς και να φωνάξεις κατά τη διάρκεια. Ή σαν τον αυνανισμό. Παραμένει ευχάριστο, αλλά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης
-για τον προσυνεδριακό το σκέφτομαι σοβαρά. Αν στείλεις κάνε κάποιο ορθογραφικό λάθος, ή βάλε ένα λιγκατσόφ για να σε αναγνωρίσω.
-ό,τι δεν έπιασα στη δική μου εισήγηση, δεν το αγνοώ. Θα τεθεί υπ' όψιν των συνέδρων και θα συζητηθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών του (στάνταρ...)