Λέγαμε σε προηγούμενο κείμενο για το κομματικό σασπένς που παρέχει μαζί με την υπόλοιπη πληροφόρηση το Πριν, η εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει το πρόσφατο φύλλο, υπ' αριθμόν 894 της 31ης αυγούστου.
Στην τελευταία σελίδα ο αξιόλογος αρθρογράφος (συγγραφέας, φυσικός, διεθνολόγος κτλ) πέτρος παπακωνσταντίνου γράφει για τον πόλεμο στη γεωργία, την κρίση στη μαύρη θάλασσα και τη στάση της αριστεράς.
Μετά από κάποια εύστοχα εισαγωγικά σχόλια μπαίνει στο ψητό και λέει ότι η νέα αυτή ανάφλεξη θέτει σε δοκιμασία τα πολιτικά αντανακλαστικά της ελληνικής αριστεράς, μεταξύ άλλων γιατί υπάρχει και η σύνδεση με την περίπτωση του κοσόβου στα βαλκάνια, αλλά και η θέση της ελλάδας στη ρωσοαμερικανική γεωπολιτική αναμέτρηση με τους αγωγούς φυσικού αερίου, την προς ανατολάς επέκταση του νατο κτλ.
Και συνεχίζει την ανάλυση με τα εξής:
"...οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι κακός σύμβουλος.
Δύο απ' αυτές είναι συνήθεις στον ευρύτερο κόσμο της αριστεράς. Η πρώτη πηγάζει από τους ιστορικούς δεσμούς του ελληνικού αριστερού κινήματος με τη ρωσία και οδηγεί σε ταύτιση, ή έστω κριτική υποστήριξη των επιλογών της.
Όλοι γνωρίζουν βέβαια ότι η ρωσία του πούτιν δεν έχει καμιά σχέση με τη ρωσία του λένιν κι ότι ο στρατός που εισέβαλε στην τσετσενία και την γεωργία δεν έχει καμία σχέση με τον κόκκινο στρατό που έφτιαξε ο τρότσκι (sic).
Κάπου στο βάθος του μυαλού όμως εξακολουθεί να επιβιώνει η παράλογη ιδέα ότι δεν μπορεί, κάτι, κάπου, κάπως έχει μείνει. Κι η εμμονή αυτή ενισχύεται από πιο ορθολογικά κίνητρα, όπως η απολύτως δικαιολογημένη διάθεση να σπάσει κάπου η αλαζονία των αμερικανών".
Στη συνέχεια του άρθρου αναλύει τη δεύτερη κατηγορία, που είναι η "μεταλλαγμένη" σοβιετοφοβία, ή η εχθρότητα από όσους απογοητευμένους τη θαύμαζαν [την εσσδ] μέχρι χτες αλλά έκαναν στροφή 180 μοιρών μετά την πτώση της.
Αφού καταδικάσει και τη δεύτερη συναισθηματική προσέγγιση καταλήγει ότι δεν μπορεί να εξισώνεται η ρωσία με τις ηπα κι ότι στο στόχαστρο της κριτικής πρέπει να μπουν όλες οι εμπλεκόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά κυρίως η νατοϊκή επέκταση και η αμερικάνικης έμπνευσης αντιπυραυλική ασπίδα. Κι ότι πρέπει να αρθεί η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κοσόβου, της αμπχαζίας και της ν. οσετίας.
Κατά τη γνώμη μου ένα πραγματικά ακανθώδες ζήτημα με πολλές παγίδες και αντιφάσεις είναι το τι ακριβώς γίνεται με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης αυτών των λαών. Πολύ αμφιβάλλω επίσης αν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι συρρικνούμενος και αμυνόμενος όπως τον χαρακτηρίζει ο αναλυτής μας σε άλλο σημείο. Αλλά δε στέκομαι παραπάνω για να πάω στα της πρώτης συναισθηματικής προσέγγισης που είναι και το βασικό θέμα του κειμένου.
Ήρεμος και κατατοπισμένος μετά από όλα αυτά ο αναγνώστης του Πριν πηγαίνει ανυποψίαστος στη σελίδα 3, όπου αρθρογραφεί ο γιώργος δελαστίκ. Η πρώτη κιόλας φράση κλονίζει την επίπλαστη ηρεμία του:
"αποφασιστικά και ταχύτατα κινήθηκε το κρεμλίνο προκειμένου να διασφαλίσει σε πολιτικό επίπεδο τα κέρδη που του επέφερε η ακαριαία στρατιωτική επικράτηση επί της γεωργίας".
Ώπα! Πάμε όμως και πιο κάτω:
"Οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα που χρησιμοποίησαν στο κόσοβο εναντίον της σερβίας". Μάλιστα "οι αντιδράσεις τους εντάσσονται στο πλαίσιο της φαιδρότητας" γιατί "οι ρώσοι τους είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα και με τον πλέον επίσημο τρόπο δια στόματος πούτιν" για την εξέλιξη αυτή.
Έτσι λοιπόν "μετά τους αρχικούς παληκαρισμούς περί επιβολής κυρώσεων στη μόσχα" οι ευρωπαίοι άλλαξαν γραμμή και τάχτηκαν υπέρ του διαλγου.
"Εξάλλου [προσέξτε] αν θέλουμε να είμαστε ψυχροί αναλυτές (sic) των γεγονότων , η υιοθέτηση κι από τη ρωσία της γραμμής των ηπα και της εε περί της χρησιμοποίησης στρατιωτικής βίας για την αρπαγή εδαφών άλλων χωρών βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τη γραμμή του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού από στρατηγική άποψη..."
Σωστά. Αν δεν ήμασταν ψυχροί αναλυτές, θα φωνάζαμε συνθήματα "ρωσία ολέ" και θα λέγαμε για τον μαρμαρωμένο γκορμπατσόφ και τον εξαδάχτυλο πούτιν, τον αρχηγό της ΚGB και τώρα της ρωσίας που πάλι με χρόνια και καιρούς δική μας θε να γίνει.
Προσέξτε ακόμα ότι η ρωσία απλώς υιοθετεί και εναρμονίζεται. Οι άλλοι όμως (αμερικάνοι και ευρωπαίοι) είναι ιμπεριαλιστές. Οι ρώσοι όχι, πιθανότατα λόγω πρότερου σοβιετικού βίου.
Στη συνέχεια του άρθρου μαθαίνουμε ότι η στρατιωτική ήττα των ηπα λόγω της αντίδρασης της ρωσίας είναι παρήγορη εξέλιξη. Ξέρετε γιατί όμως;
Γιατί την επίθεση στη γεωργία την οργάνωσε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος τσέινι και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα (αγαπημένος όρος, αγαπημένη ανάλυση). Είναι στρατηγική τους επιλογή γιατί είναι βέβαιοι ότι αυτή είναι η γραμμή που θα εξασφαλίσει την παραμονή τους στο λευκό οίκο. Και είναι πολύ ανησυχητικό ότι το τόλμησαν γιατί μπορούν να μεταπείσουν το αμερικάνικο κατεστημένο που φαίνεται να θέλει αλλαγή πολιτικής και να στηρίζει πλειοψηφικά ομπάμα.
Αν τώρα από όλο αυτό το σκεπτικό, εγώ είμαι ο μόνος που καταλαβαίνω ότι ο δελαστίκ είναι υπέρ του ομπάμα, θα αρχίσω να ανησυχώ. κάτι μου λέει όμως πως δεν είμαι ο μόνος.
Κι αν κάποιος διαπιστώνει κάποια καταγγελία ή κριτική στη ρωσία (έστω κριτική στήριξη) στα πιο πάνω αποσπάσματα ή σε κάποιο άλλο που μου διέφυγε, παρακαλείται να την επισημάνει και στους υπόλοιπους.
Η πλάκα επίσης είναι ότι δε μιλάμε για δύο τυχαίους γραφιάδες, αλλά για τον διευθυντή της εφημερίδας και τον κορυφαίο ίσως αρθρογράφο της. Και ανήκουν μάλιστα στην ίδια πλευρά, στην -ας την πούμε έτσι- πιο σοβαρή και κομμουνιστική "φράξια" του ναρ.
Αν αντέξατε ως αυτό το σημείο, από εδώ και πέρα κυλάει νεράκι.
Το θέμα που τίθεται εισηγητικά περί συναισθηματικής προσέγγισης είναι υπαρκτό σαν σοσιαλισμός στη σοβιετία. Κι ένα απλοϊκό παράδειγμα αρκεί για να δείξει πολλά.
Πόσοι από εμάς αλήθεια δεν υποστηρίξαμε τη ρωσία στο τελευταίο EURO νιώθοντας ότι υπάρχει μια συνέχεια με τη θρυλική CCCP; Πόσοι δε νιώσαμε σα σκυλάκια του παβλόφ ακούγοντας πριν τους αγώνες με τρίχα σηκωμένη-κάγκελο τον αθάνατο εθνικό ύμνο που έχει ακόμα την ίδια μουσική;
Αυτά βέβαια ισχύουν για το ποδόσφαιρο. Είστε όμως πολύ σίγουροι ότι ο κόσμος προσεγγίζει την πολιτική με διαφορετικούς όρους;
Όλα αυτά βάζουν επί τάπητος ένα αρχέγονο υπαρξιακό ερώτημα: εμείς με ποιους είμαστε; (ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις).
Αν νομίζετε ότι το ερώτημα αυτό προέκυψε πρόσφατα, μπορούμε να το επεκτείνουμε με σχήμα πρωθύστερο και στο παρελθόν για να δείτε ότι δεν είναι έτσι.
Αν μετά το 56 και το 20ό συνέδριο ως κκσε οπορτουνίζαμε, τότε με ποιους είμαστε/ήμασταν στο σινο-σοβιετικό σχίσμα; Και αν μετά τις μεταρρυθμίσεις κοσύγκιν επικρατούσαν σταδιακά οι μαυραγορίτες και οι θιασώτες της ελεύθερης σοσιαλιστικής αγοράς (κατά το ελεύθερο λαϊκό κράτος) τότε στο αφγανιστάν και στην πράγα μήπως δεν ήμασταν εμείς οι καλοί; Μήπως να έχουμε τύψεις και αμφιβολίες;
Όλα αυτά μπορεί να κατατρών τον καθένα μας. Ώσπου πηγαίνει η σκέψη στον αντίπαλο. Που ήταν και είναι (και θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμη) ο αμερικανικος ιμπεριαλισμός. Το πράγμα μπαίνει σχεδόν μανιχαϊκά. Ή εμείς ή οι άλλοι.
Για να το πω και στη γλώσσα των παβλόσκυλων, είναι περίπου σα να παίζει ο ολυμπιακός (αδιάφορο με ποιον). Μπορεί να μην θέλεις να κερδίσει κανένας, ξέρεις σίγουρα όμως ποιος θέλει να χάσει.
στο φεστιβαλ της αθηνας εγινε μια ενδιαφερουσα συζητηση για το θεμα του καυκασου με τον αρη χατζηστεφανου. δημοσιογραφο του infowar, κατα καιρους αρθρογραφο του πριν και υποψηφιο με το σχημα του μερα στους δημοσιογραφους.τωρα τελευταια βεβαια δν ξερω τι κανει γιατι πολυ μας περιτριγυριζει.τον ειχα ξανακουσει και σε εκδηλωση στο συρμο το χειμωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήυιοθετησε την αποψη του παπακωσταντινου, η οποια αν δεν κανω λαθος ειναι και η αποψη του κκε. αυτο δηλαδη καταλαβα απο την εκδηλωση. η ρωσια ειναι καθαρα ιμπεριαλιστικη χωρα και παιρνουμε ισες αποστασεις και απο αυτην και απο τις ΗΠΑ. βεβαια ο εκπροσωπος του κκρο ηταν υπερ της επεμβασης ενω ο εκπροσωπος του αλλου κκρ ηταν κατα. τρεχα γυρευε..
ο καημενος ο δελαστικ ομως πως και εμεινε εκτος γραμμης μας;
βεβαια τιθεται το ερωτημα μηπως πρεπει να παρεις το μερος του αδυνατου (δηλ. της ρωσια) καθως οι ΗΠΑ ανακατευονται στα εσωτερικα της.οπως και στο ιρακ.δεν νομιζω οτι ηταν απλη συναισθηματικη στηριξη στον σανταμ αλλα θεμα αυτοδιαθεσης των λαων.
και στη γεωργια η πλειοψηφια ειναι ρωσοφωνοι,χρ.ορθοδοξοι και εθνικα δεμενοι με τη μαμα ρωσια και απλα βρεθηκαν στην οσετια λογω διοικητικης διαιρεσης επι σταλιν. δεν το εχω ληξει ακομα το ζητημα...
Το ΚουΚουΡο είναι ΚουΚουΡούΚου. Έτσι το λέμε με έναν φίλο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φάση περασμένα μεγαλεία της ισχυρής μαμάς Ρωσίας, με τον εξαδάχτυλο μαρμαρωμένο γκόρμπι και πάει λέγοντας. Καμία έκπληξη λοιπόν που τους υπερφαλάγγισε άνετα ο Πούτιν -που παίζει το χαρτί της δυναμικής επαναφοράς της ρωσίας- ούτε που υποστήριξαν την επέμβαση στη γεωργία. Ούτε είναι τυχαίο που ο γίγας λιγκατσόφ συνέχισε στο κκρο μετά το 91 τη γραφειοκρατική του καριέρα.
Δες αν μπορείς και στον χτεσινό ριζοσπάστη ένα άρθρο για την οικονομική κρίση στη ρωσία, πώς το τοποθετεί το θέμα ο εκπρόσωπος του κουκουρούκου και πώς αυτός του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ. Είναι απλώς αποκαλυπτικό.
Επίσης πάντα υπάρχει ο αστικός μύθος περί διεξαγωγής καλλιστείων από τη κομσομόλ του κουκουρούκου, η οποία φέτος -σύμφωνα με τις φήμες- είχε πεσμένη συμμετοχή κι αυτό προβλημάτισε τους ιθύνοντες του κόμματος, που τόνισαν με ανακοίνωσή τους τη σημασία του θεσμού -ενδεχομένως και τον πολιτικό του χαρακτήρα- στις ρωσίδες κομμουνίστριες.
Η κουκουρούκικη γραμμή δεν είναι δική μας, αλλά από την άλλη δεν είναι κι ολότελα ξένη. Πχ στις θέσεις του συνεδρίου λέγεται ξεκάθαρα ότι η ρωσία είναι ιμπεριαλιστική χώρα. Αλλά αν δεις φύλλα του ρίζου από την περίοδο της επέμβασης στη γεωργία είναι αποθέωση των αισθήσεων. Γιατί πέρα από κάποιες σταράτες αναφορές κυρίως σε στήλες (μπογιό, λεκάτη κτλ) κατά τα άλλα ψάχνεις με το σταγονόμετρο μια κριτική στη ρωσία. Η αναλογία στις αναφορές (προς ηπα-εε και προς ρωσία από την άλλη) είναι πάνω από δέκα προς ένα χωρίς υπερβολή. Ειδικά ένα πρωτοσέλιδο είχε γίνει και θέμα σάτιρας στο διαδίκτυο γιατί βγήκε με πηχυαίο τίτλο "ένοχοι ηπα-εε-ιμπεριαλισμός" κι ο κόσμος όλος, αλλά η ρωσία δεν αναφερόταν πουθενά!
Θέλω να πω εν ολόγοις πως ο δελαστίκ είναι εκτός γραμμής αλλά όχι εκτός κλίματος και ψυχοσύνθεσης εν γένει.
Εξάλλου αν τον ρωτήσουν αν η ρωσία είναι ιμπεριαλιστική δύναμη κι αυτός καταφατικά θα απαντήσει φαντάζομαι. Απλά να μείνει μεταξύ μας, δεν υπάρχει λόγος να το λέμε παραέξω.
Αν θυμάσαι επίσης κι ο παπακωνσταντίνου στο άρθρο του λέει ότι δεν πρέπει να κρατάμε ίσες αποστάσεις μεταξύ ρωσίας και ηπα.
Τώρα που είπα ίσες αποστάσεις. Νομίζω ότι έτσι μπήκε το ζήτημα και στο ιράκ και στη σερβία παλιότερα, γιατί είναι αισχρό να τηρείς ίσες αποστάσεις από τους αμερικάνους που επεμβαίνουν και το σαντάμ πχ (αν κι αυτό χωράει κουβέντα γιατί θυμίζει λογική να επιλέξουμε το λιγότερο μυρωδάτο...).
Κατά τα άλλα η μη επέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας είναι ένα ωραιότατο παλιό δικό μας κλισέ που λέγαμε ως σοβιετικοί διπλωμάτες για τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών.
Οι δικές μας αντίστοιχες επεμβάσεις ήταν πάντα κατόπιν διεθνιστικούς πρόσκλησης από τους οικοδεσπότες (διεθνιστικό πάρτι τανκ-μασκέ δηλ) οπότε είναι πολιτικά πρόστυχο να τις συγκρίνουμε και να τις εξισώνουμε.
Όσο χυδαίο μακιαβελικό κι αν ακούγεται άλλο τόσο στέκει μαρξιστικά.
Στο εθνικό ζήτημα γίνεται το έλα να δεις στην κυριολεξία. Ούτε εγώ το έχω καθαρό, σε κάποια φάση θα αποπειραθούμε να το πιάσουμε.
Γενικά θεωρητικά είμαι απόλυτα εφοδιασμένος και ξέρω να ξεσπαθώνω. Στην εξειδίκευση όμως το χάνω. Το μόνο που ξέρω να λέω για το βασκικό πχ είναι ότι θα λυθεί στην ελεύθερη σοσιαλιστική ενωμένη ισπανία. Δηλ χαίρετε.
Τέλος για τον άρη χατζηστεφάνου. Είναι πράγματι αξιόλογος κι είναι κρίμα να είναι στο σχήμα του μερα κι όχι πιο κοντά σε μας. Αλλά είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που αδυνατούμε να συσπειρώσουμε τέτοια αξιόλογα άτομα;