Απλά μαθήματα απαισιοδοξίας

Σήμερα βαριέμαι πολύ να σκεφτώ διαλεκτικά.
Ένα άχρηστο μουσείο το κεφάλι μου. Γεμάτο σοβιετικά κειμήλια και περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.
Ο κομμουνιστής σκέφτεται από τη φύση του αισιόδοξα. Εγώ λέω να αναρχίσω λίγο και να το ρίξω στη μελαγχολία.

Ο κόσμος, μου προκαλεί φόβο για το σήμερα και μου κλέβει την ελπίδα για το αύριο.
Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για μένα χωρίς εμένα.
Μα πιο πολύ φοβάμαι για όλα αυτά που δεν γίνονται -αν και είναι ανάγκη να γίνουν- γιατί εμείς δεν τα κάνουμε.

Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε.
Βασικά δηλ τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα...
Τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το ζουμί του... Στο ζουμί μας βράζουμε όλοι. Και στο ίδιο καζάνι επίσης. Βράσε ρύζι δηλαδή. Ου μην και άνθρωπο...

Η ελευθερία είναι μια ωραία γυναίκα.
Κι εμείς πλαγιάσαμε μαζί της. Ο ένας μετά τον άλλο και μετά όλοι μαζί ομαδικά. Την πηδήξαμε κανονικά. Της δώσαμε και κατάλαβε. Και μετά την εκπορνεύσαμε και την εκδώσαμε. Παίρνοντας για αντάλλαγμα ...
...
Έλα ντε;
Τι αντάλλαγμα παίρνουμε και μας πείθουν;

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη.
Ή κόκκινη από αίμα ή κόκκινη από θάνατο.
Μπορεί κι από ντροπή για αυτά που κάνουμε. Και για όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάνουμε.

Και τι κάνουμε;
Είμαστε κομμουνιστές στον ελεύθερό μας χρόνο.
Όχι στη ζωή, στη δουλειά, στις κοινωνικές μας σχέσεις.
Στον ελεύθερο χρόνο που περισσεύει.
Μόνο που μετά το πανεπιστήμιο δεν έχουμε και τόσο.
Πού καιρός για χόμπι...

Είμαστε κομμουνιστές όπως σε άλλους αρέσει το γκολφ και σε άλλους να συλλέγουν γραμματόσημα.
Γούστα είναι αυτά. Ιδιοτροπίες. Όχι στάση ζωής.
Πολλές φορές έρχονται και φεύγουν σαν αρρώστειες.
Ξυπνάς ένα πρωί κι είσαι καλά. Η θεραπεία έπιασε...

Κόβω κουπόνι, πηγαίνω φεστιβάλ, πού και πού καμιά πορεία. Καμιά πρωτομαγιά, κανά πολυτεχνείο, καμιά απεργία. Μαζεύω αγωνιστικά ένσημα, να έχω να δείξω όταν πεθάνω στον ντζερζίνσκι που φυλάει την πύλη στην παράδεισο.
Εκεί όπου ρέει άφθονο μέλι και γάλα, παραδίπλα χειρωνακτική εργασία εξισωμένη με την πνευματική κι ο καθένας αμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες του.

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.
Κι από πού θα δανειστούμε αυτά τα μέτρα με τα οποία θα μάθουμε να μετράμε τον κόσμο;
Μα από τον έξω κόσμο φυσικά. Τον κόσμο όπου ερχόμαστε, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε. Όπως μας επιβάλλει.
Αλλοτριωνόμαστε. Τα θέλω μας ψεύτικα, τα μέτρα μας αλλοιωμένα. Συνηθίζουμε τα σκατά και τα κάνουμε τρόπο σκέψης μας, τρόπο ζωής.

Πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης;
Και πώς θα αλλάξουμε τρόπο σκέψης αν δεν αλλάξει πρώτα ο κόσμος;
Α, μα είναι απλό. Είναι διαλεκτικά δεμένα.

Τελικά καλύτερα που είναι απρόσωπα τα μπλοκ.
Τι κατάλαβα δηλ που έμαθα για κάποια άτομα την πραγματική τους ταυτότητα;
Κατάφερα μόνο να βλέπω με προκατάληψη ό,τι γράφουν. Και να μην κερδίζω αυτό που έχουν να μου δώσουν. Τι στενόμυαλος ε;

Από την άλλη, μες στη στενομυαλιά μου, μπορώ κι ελέγχω αν όλα όσα λένε τα κάνουν πράξη. Αν οι ευαισθησίες τους είναι αυθεντικές. Αν τις βγάζουν εκεί που μετράει, στην πραγματική ζωή, ή τις κρατάν για το διαδίκτυο.

Για αυτό σου λέω, καλύτερα που είναι απρόσωπα τα μπλοκ.
Γιατί έτσι τους πλάθω εγώ με τη φαντασία μου καλούς όπως θα ήθελα να είναι. Κι ίσως κάνουν κι αυτοί το ίδιο με μένα.

Όταν φτάνεις βέβαια στο σημείο να λες καλύτερα που μια επικοινωνία είναι απρόσωπη, βράσε ρύζι και ανθρώπους μαζί.
Κάπου έχουμε στρίψει λάθος στη γωνία.
Και βγήκαμε σε κατήφορο με χαλασμένα φρένα.

Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός.
μα χτες μες στην πορεία περνούσες...
Μπα και χτες σκυθρωπός ήμουν πάλι (δεν χαλάω και την ομοιοκαταληξία).
Το ξεπέρασα το στάδιο με τις πορείες, δε με ανεβάζει πια.
Ίσως γιατί δε συμπαθώ πια αυτούς που βλέπω εκεί (αμοιβαία τα αισθήματα).
Θέλω πιο δραστικά πράγματα.

Το πραγματικό δίλημμα της εποχής μας είναι ναρκωτικά ή επανάσταση.
Ε, ναι λογικό είναι να πέφτουν όλο και πιο πολλοί στα πρώτα. Αφού δεν ζυγώνει η ρημάδα η δεύτερη.
Α, και δεν ναρκώνουν μόνο οι ουσίες.
Τόσα πράγματα γύρω μας υπνωτίζουν συνειδήσεις.
Και χρήση να μην κάνεις σε επηρεάζουν και σένα.
Όπως με το παθητικό κάπνισμα.

Δεν είναι ανέφικτος ο σοσιαλισμός. Εμείς τον κάνουμε.
Αν τον θελήσαμε ποτέ στ' αλήθεια.

Κι οι συνθήκες;
Οι συνθήκες είναι ο καθρέφτης μας.
Δεν έχουν ωριμάσει γιατί εμείς είμαστε ανώριμοι.
Βλέποντας το είδωλό μας στον καθρέφτη το περνάμε για την κοινωνία και της φορτώνουμε τα δικά μας κουσούρια.

Και ξανά προς τον βούρκο τραβά-τραβά-τραβά...
Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ.
Vencerémos