Rocky IV το απόλυτο καλτ αριστούργημα

Ο ρόκι μπαλμπόα είναι ο σταλόνε πυγμάχος που νικάει μαύρους και σοβιετικούς. Η αμερική είναι η χώρα της ευκαιρίας, για αυτό ο ρόκι αν και ερασιτέχνης γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής. Κάθε φορά τρώει το ξύλο της αρκούδας (και δη της σοβιετικής στο IV) αλλά είναι καζανοκέφαλος και νικάει πάντα, με εξαίρεση το πρώτο που ήταν κάπως πιο ρεαλιστικό για αυτό πήρε και όσκαρ.
Οι σκηνές είναι απείρου κάλλους γιατί κάθε φορά η μούρη του ρόκο γίνεται κιμάς (χωρίς να χάνει κάτι από τη φυσική της ασχήμια) αλλά αντέχει, ενώ οι αντίπαλοι πέφτουν νοκ άουτ με καμιά εικοσαριά χαστουκάκια.
Ειδικά στο ROCKY IV ο σταλόνε χρειάζεται σκάλα για να φτάσει να χτυπήσει τον ιβάν ντράγκο, αλλά αυτό δεν του είναι πρόβλημα για να νικήσει και μάλιστα μέσα στη μόσχα καταφέρνοντας στο τέλος να πάρει το σοβιετικό κοινό με το μέρος του και τον γκορμπατσόφ να τον χειροκροτήσει...

Όλα αυτά είναι γνωστά. Όσοι όμως μένουν σε αυτά είναι σχολαστικοί, φορμαλιστές του κερατά και μένουν στην επιφάνεια (για να μην πω ρέπουν στον αστισμό και τους δημιουργήσω προβλήματα).
Πίσω από το φαίνεσθαι υπάρχει φοβερή χαρακτηρογραφία, αξεπέραστες ερμηνείες και βαθύτατα νοήματα που κανείς δεν έσκυψε να πιάσει.
Κι αφήνω κατά μέρους τα απίστευτα σάουντ-τρακ της ταινίας, γιατί η δεκαετία του 80 είναι παρεξηγημένη σαν σοβιετική ένωση και τη μουσική της δεν την αντικρίζουμε όλοι από την ίδια ταξική σκοπιά. (Παρόλα αυτά το eye of the tiger και το there´s no easy way out είναι μικρές θρησκείες σαν ποζεριές).

Θα ξεκινήσω με κάποια τέτοια νοήματα σήμερα και θα συνεχίσουμε με ένα μίνι αφιέρωμα που θα τρέξει παράλληλα με αυτό στο ναρ (αν και δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει εξίσου, ή ποιο από τα δύο είναι πιο καλτ κι επίκαιρο).
Το Rocky IV, γυρισμένο το 85, είναι βαθιά διορατική ταινία, σχεδόν προφητική.

Καταρχάς η σοβιετική ένωση αποφασίζει να εισέρθει στον χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας!!
Το βλέπεις σε πρώτη προβολή και λύνεσαι στα γέλια, εκτιμώντας τη φαντασία και την αίσθηση χιούμορ του σεναριογράφου. Πέντε χρόνια αργότερα, το γέλιο σου βγαίνει ξινό κι αρχίζεις και το ξανασκέφτεσαι.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν χρειάστηκε να διαλυθεί η σοβιετική ένωση για να πάει το 89 στο ΝΒΑ ως επαγγελματίας ο σαρούνας μαρτσουλιόνις, ή -για να θυμηθούμε κάτι πιο δικό μας- η τρόικα λιτόφτσενκο, προτάσοφ, σαβίτσεφ, στον ολυμπιακό του κοσκωτά και του σαλιαρέλη το 90.
Εγώ σημειώνω και κρατάω τις χρονολογίες γιατί συμφωνούν και με την εκτίμηση που είχε κάνει για τις εξελίξεις το 91 ο χαρίλαος, λέγοντας ότι η περεστρόικα πήγαινε καλά την πρώτη τριετία, αλλά στράβωσε μετά το 88...

Η ταινία αυτή ξεσκέπασε νωρίτερα από οτιδήποτε άλλο στην εποχή της και τον πράκτορα της δύσης μιχαήλ γκορμπατσόφ.
Ο γκόρμπι παρακολουθεί μαζί με το υπόλοιπο πολιτμπιρό την τελική αναμέτρηση στη μόσχα. Στην αρχή έχει το σκληρό, μπρεζνιεφικό ύφος του άτεγκτου αγωνιστή του σοσιαλισμού και της γραφειοκρατίας. Στο τέλος όμως, με το συγκινητικό αγώνα του ρόκι και τον δεκάρικο πανηγυρικό του στο τέλος εν μέσω ενός παραληρούντος πλήθους που τον αποθεώνει, ο μιχαήλ γκορμπατσόφ σηκώνεται και χειροκροτεί.
Τη γραμμή την παίρνουν πρέφα όλοι και ακολουθούν σούμπιτοι το παράδειγμα του γγ. Όλοι εκτός εκτός του πολιτικού στελέχους που ήταν κάτι σαν πολιτικός επίτροπος του δικού μας πρωταθλητή ιβάν ντράγκο, και το οποίο χρειάστηκε ειδικό αυστηρό βλέμμα του γκόρμπι για να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις και να σηκωθεί.
Φυσιογνωμικά δεν του φέρνει και τόσο, εγώ όμως είμαι πεισμένος ότι πρόκειται για τον λιγκατσόφ...

Σε εκείνο τον συγκινητικό δεκάρικο του ρόκι περί αλλαγής δεν αποκλείεται οι σκόρπιονς να εμπνεύστηκαν το winds of change και ο γκόρμπι τη μαρξιστική ανάλυση περί διαλεκτικής σχέσης των ταξικών και των οικουμενικών προβλημάτων, καθώς κι ένα αρχιτεκτονικό προσχέδιο της ευρώπης ως κοινό σπίτι των λαών...

(Συνεχίζεται...)