Να οργανωθούμε (1)

Μεταξύ μας (ναι, μεταξύ μας. Παρά τα όσα μπορεί να πιστεύουν κάποιοι για τους πράκτορες της αστικής τάξης που διαβάζουν το Σφυροδρέπανο και το αξιοποιούν, λίγοι ασχολούμαστε με το μπλοκ κι έχουμε όλοι τα ίδια κολλήματα).
Μεταξύ μας λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς:
Οι περισσότερες αφίσες μας είναι χάλια.
Κι αυτό είναι αντικειμενικό (κι ανεξάρτητο από τη θέλησή μας που λεν κι οι μαρξιστές).

Έμπνευση και μεράκι φαντάρου σε αγγαρεία.
Όσο για φαντασία σαν τον ντορή. Και σαν αυτή του δασκάλου στα σπουργίτια του αρκά.
Που -κατά τον γιο σπουργίτι- μικρός κουβαλούσε ένα ξύλο κι έτρεχε, παριστάνοντας ότι είναι πάνω σε ένα ξύλο και τρέχει.

Η μόνη πραγματικά σπουδαία αφίσα που θυμάμαι να έχει βγει τα τελευταία χρόνια είναι της πρωτομαγιάς του 2006. Αυτή με τον ανθρακωρύχο σε μαύρο φόντο και με κόκκινο χρώμα το σήμα της κνε και το σύνθημα που βαριέσαι πιο δύσκολα απ' όλα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

Κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει γιατί η αισθητική της θύμιζε αφίσες αναρχικών.
Μα ίσως για αυτό ακριβώς να ήταν ωραία.
Ή ίσως για αυτό να μου άρεσε εμένα πιο πολύ απ' όλες.

Για να μην έχουν τύψεις όμως οι σύντροφοι στους οποίους άρεσε (κι οι οποίοι δόξα τω μαγιακόφσκι ήταν πολλοί) η εικόνα αυτή με τον ανθρακωρύχο είναι λεπτομέρεια παρμένη από έναν ζωγραφικό πίνακα. Για τον οποίο δεν θυμάμαι λεπτομέρειες πέραν του ότι ήταν ταξικός, φιλολαϊκός και με πολιτικά μηνύματα. Θα προσπαθήσω να ξαναβρώ την πηγή μου για να σας πω περισσότερα.
Μέχρι τότε κρατάω επιφύλαξη.
Ίσως να μου το 'παν και μένα για να μην έχω τύψεις.

Τον μάη του 68 και τα συνθήματά του ποτέ δεν τα συμπαθήσαμε ιδιαίτερα ως κόμμα (κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό).
Κι όμως λίγη φαντασία στην εξουσία δεν θα έβλαπτε πότε-πότε. Ειδικά σε τέτοια ζητήματα.

Σε δεύτερη σκέψη είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την φαντασία στην εξουσία από τη γραφικότητα. Και τον έχοντα φαντασία από τον φαντασμένο.
Λέγαμε τις προάλλες για την αφίσα του σεκ για τον καπιταλισμό που... δεν δουλεύει (π...να ανεργία).
Σήμερα θα πιάσουμε τις αφίσες της κοε για τις επιτροπές ακρίβειας.

Καταρχήν πολιτική τοποθέτηση επί του θέματος.
Η οργάνωση λαϊκών επιτροπών είναι πολιτικά σωστή. Όταν με το καλό τα δισέγγονά μας αξιωθούν να ζήσουν μια νικηφόρα επανάσταση, η αυθόρμητη οργάνωση των μαζών (μην πούμε αυτο-οργάνωση και μας φορτώσουν κι άλλα κουσούρια) θα είναι λυδία λίθος. Χωρίς αυτήν δεν πάμε πολύ μακριά. Αυτό ως υπόμνηση για όσους περιορίζουν το θέμα της εξουσίας στην κατάκτησή της από το κκ.
Βέβαια είναι ένα θέμα κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις είναι όντως τοπικές ή πρόκειται απλώς για συριζαίους και κοετζήδες περιφερόμενους από γειτονιά σε γειτονιά.

Σωστή είναι κι η συσπείρωση γύρω από ένα ζήτημα αιχμής, όπως η ακρίβεια, που την παίζουν ακόμα και τα αστικά μέσα, γιατί αν την έκρυβαν θα ήταν τελείως αναξιόπιστα. Μέσα από τέτοια θέματα θα ατσαλωθούν πολιτικά συνειδήσεις. Η πολιτικοποίηση δεν ξεπηδά από το μηδέν.
Ας μην ξεχνάμε ότι πέρα απ' το όλη η εξουσία στα σοβιέτ, τα αιτήματα των μπολσεβίκων τον οκτώβρη ήταν να σταματήσει ο πόλεμος και να μοιραστεί η γη στους αγρότες (που ήταν το πρόγραμμα των εσέρων, όχι των μπολσεβίκων).

Επίσης το όλο θέμα είναι και πιασάρικο, καλό δηλ από προπαγανδιστική άποψη.

Όσο ισχύουν τα τρία σημεία παραπάνω, άλλο τόσο ισχύει ότι το νέο φρούτο στερείται σοβαρότητας.
Αφενός γιατί είμαι δογματικός και κολλημένος.
Αφετέρου όμως επειδή απομονώνει το πρόβλημα κι ανάθεμά με αν καταδεικνύει κανέναν ένοχο. Και επίσης επειδή η λογική του σύριζα φτάνει μέχρι τον υγιή ανταγωνισμό. Να μην υπάρχουν δηλ μονοπώλια (τα οποία υπάρχουν από την εποχή του μαρξ, αλλά εμείς βρήκαμε το μυστικό όπλο για να τα πατάξουμε).
Με άλλα λόγια δηλ, ό,τι έλεγε παλιά για την εοκ.
Πάλη ενάντια στις συνέπειες, όχι στην ένταξη.

Στην πράξη το όριό του είναι να στέλνει βουλευτές και στελέχη στα σούπερ μάρκετ για να τα αγοράζουν στις παλιές τιμές προ ανατίμησης! (Ουάου).
Που άμα είναι έτσι ο κόσμος προτιμάει τους αναρχικούς που του τα δίνουν και τσάμπα τραγουδώντας άσιμο:
Χιλιάδες σούπερ μάρκετ γεμάτα πράγματα
γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;

Πάμε τώρα και στην αφίσα.
Το πάνω μέρος ξεκινάει με αγανάκτηση:
δεν πάει άλλο.
Γενικά αν προσέξετε τώρα τελευταία τις αφίσες όσων δυνάμεων συγχρωτίζονται στις πορείες της γσεε, υπάρχει μια συντονισμένη στροφή σε παρόμοια συνθήματα.
Δεν αντέχουμε, δεν πάει άλλο κτλ...
Τα οποία ακούγονται το ίδιο φαιδρά με το αμίμητο φτάνει πια που έλεγε τις προάλλες ο γιωργάκης στη βουλή. Χτυπούσε μάλιστα και το χέρι στο έδρανο ο τζέφρυ για να γίνει πιο πειστικός. Οπότε έπειθε πιο πολύ κόσμο να γελάσει.

Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ιστορία.
Κάποτε στον στρατό τρώγαμε με έναν φίλο στην τραπεζαρία, όπου του έλεγα ότι τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που ο κόσμος θα έπρεπε κανονικά να βγαίνει στους δρόμους και να αλαλάζει: δεν πάει άλλο! (το οποίο αναφώνησα τρις)
Στο τελευταίο δεν πάει άλλο πρέπει να μου ξέφυγε λίγο η φωνή. Οπότε βλέπω ένα παιδί που καθόταν παραδίπλα κι είχε πιάσει τη φράση από τη μέση να με κοιτάει με απορία.
Γιατί τέτοιο ξέσπασμα;
Μετά κατάλαβε και γελούσε.
Έκτοτε έμεινε και κάθε που συναντιόμασταν αντί για γειες και καλησπέρες χαιρετιόμασταν με δεν πάει άλλο.

Το δεν πάει άλλο της αφίσας όμως είναι άλλο πράγμα.
Είναι σαν κλάψα να μας λυπηθούνε και να λύσουν λίγο το ζωνάρι γιατί δεν πάει άλλο. Παρακάλια για λίγη φιλανθρωπία.
Από την άλλη, υπάρχει κι ένα εαακίτικο σύνθημα που λέει: να κάνουμε το δεν πάει άλλο να πάει αλλιώς.
Ντάξει, συγκινηθήκαμε κι η βάρκα έγειρε θα μου πεις.
Ωστόσο κάθε διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει άλλο, θα πρέπει να απαντάει στο βασικό: πώς θα γίνει να πάει αλλιώς.
Αν δεν απαντάει σε αυτό είναι χαμένη από χέρι.
Γιατί ο κόσμος το πρόβλημά του το ξέρει. Δεν περιμένει εσένα να του το δείξεις. Έχει και τα κανάλια για αυτό.
Αυτό που περιμένει να δει είναι η προοπτική.
Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν να τον βγάλουν στον δρόμο. Τουλάχιστον όχι για πολύ.

Στο άλλο μέρος δε θα βρούμε ποια προοπτική θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Θα δούμε όμως την προοπτική της κοε για να ευθυμήσουμε.