Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Έφηβα γεράκια

Όταν ήμουν έφηβος πίστευα πως ήμουν στην καλύτερη ηλικία.
Σήμερα στα 25 μου πιστεύω πως είναι η πλέον άχαρη. Παλινδρομεί ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα χωρίς να είναι τίποτα από τα δύο.
Ίσως βέβαια το βλέπω λίγο αντιδιαλεκτικά. Ως συνήθως δηλ.

Το πιο δύσκολο με έναν έφηβο είναι η επικοινωνία.
Κάθε εξόρμηση σε σχολεία για μένα τελείωνε χωρίς σημείο επαφής και με πολλές καινούριες άγνωστες λέξεις.
Σε εκείνο το σποτάκι για την ευρυζωνικότητα πχ ένιωθα απόλυτη ταύτιση με τον πατέρα. Δεν είχα καταλάβει λένιν.

Δεν φταιν οι μαθητές βέβαια. Ούτε εγώ θα μου μιλούσα αν ήμουν έφηβος και με συναντούσα.
Θυμάμαι πολύ καλά πώς σκεφτόμουν τότε και τι άποψη είχα για τα κόμματα. Ξέχασα όμως να πετάω πετραδάκια πίσω μου. Και δεν θυμάμαι καθόλου από πού πήγα για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα.

Η εφηβεία είναι δύσκολη ηλικία.
Προσωπικότητα αναποφάσιστη για το τι είναι και τι θέλει να γίνει. Κορμί που πάλλεται από χυμούς και ορμές που βρίσκουν διέξοδο στα σπυράκια. Μυαλό μπερδεμένο, ευάλωτο στη βλακεία, στον εθισμό, ακόμα και στο καπέλωμα.
Μέχρι να τα πάρει χαμπάρι και να αντιδράσει. Κι όταν αντιδρά, το κάνει άγρια, θυμωμένα, με πείσμα.
Η πέτρα είναι η άποψή του για τον κόσμο μας. Άλλο που δεν την ρίχνουν όλοι τελικά.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε
και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε

Τρελή προβοκάτσια το συγκεκριμένο τραγούδι. Έχει κι ανάστροφα μηνύματα.

Ο μέσος έφηβος φτάνει ως εκεί, στην απόρριψη, δεν ξέρει ακόμα τι θέλει.
Ξεσκαρτάρει ό,τι δεν του αρέσει, το αποδοκιμάζει. Ξεχωρίζει εύκολα τι του φταίει και τον πιέζει: το σχολείο, οι εξετάσεις, το άγχος, οι δανεικοί στόχοι που έβαλαν για αυτόν οι γονείς του.
Εύλογα τα στοχοποιεί, τα απορρίπτει.
Μαζί με αυτά καίει και τα χλωρά: τη γνώση, τη μάθηση, τα βιβλία.
Απαξιώνει την πολιτική και ό,τι δεν καταλαβαίνει.

Ψάχνει τρόπους να ξεφύγει: σεξ, αλκοόλ, ναρκωτικά, υπολογιστές, γκομενάκια κι ό,τι σου τάζουνε για να γκαβλώσει, να παράγει αδρεναλίνη και ψευδαισθήσεις για να γεμίσει το κενό.
Ψάχνει από κάπου να πιαστεί, ομάδες, συγκροτήματα, κάτι να αποθεώσει, αλλά όχι τη θρησκεία. Ενθουσιάζεται με ψευτο-ιδανικά μπας και γεμίσει νόημα τη ζωή του.

Το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος από έφηβους στο μυαλό, εθισμένους στο λαϊφστάιλ και στην τιβί. Άτομα που ψάχνουν τρόπους φυγής και αδρεναλίνη για να καλλωπίσουν την ενσωμάτωση, να την παλέψουν. Κόσμος ανώριμος, που πάνω απ' όλα πάει να πει να μην ξέρεις τι θέλεις, να μην έχεις συνείδηση.
Ούτε ταξική, ούτε ανήσυχη.

Οι πιο πολλοί μένουν στη θρησκευτική και στα παιδικά παραμύθια της εκκλησίας. Οι πιο προχωρημένοι θέλουν να αναπτύξουμε φορολογική. Πάνω-κάτω οι ίδιοι κάνουν λόγο και για την καταναλωτική (η οποία απουσιάζει κι από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα της ακρίβειας).
Με άλλα λόγια συνείδηση ψευδής κι αλλοτριωμένη. Αλλά το αλλάξαμε για λόγους ευφωνίας.

Εν τέλει η εφηβεία δεν είναι άχαρη. Είναι μια όμορφη περιπέτεια. Μια πρόκληση για δημιουργία, για ανάπτυξη ικανοτήτων και προσωπικότητας.
Αντ' αυτού, σε όλο το δυτικό κόσμο, η εφηβεία σημαίνει άγχος, κόμπλεξ, παγίδες, πίεση, χαμένα όνειρα. Μια προσομοίωση για όσα ακολουθούν, να τα μαθαίνει από νωρίς το παιδί και να συνηθίζει.
Αντί για μια ηλικία με ιδιαιτερότητες κι ευκαιρίες για αξιοποίηση, η εφηβεία θεωρείται προβληματική, μια δύσκολη περίοδος προσαρμογής για ένα σωρό απροσάρμοστους.

Είναι εναλλακτικά ορθές φράσεις του τύπου ο απόλυτος δείκτης για τον πολιτισμό και το επίπεδο μιας κοινωνίας είναι το σωφρονιστικό της σύστημα πχ, ή η στάση της απέναντι στους μετανάστες.
Εγώ θα έβαζα πάνω απ' όλα ως δείκτη την πρόνοια. Στα αμεα, τους ηλικιωμένους, τους εργαζόμενους, τις μητέρες.

Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν απόλυτο δείκτη έξω απ' αυτά, θα διάλεγα τους εφήβους.
Την κοινωνική συμπεριφορά τους, το πώς εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο, το πώς αναπτύσσεται η κοινωνικοποίησή τους, η προσωπικότητά τους.
Κι από αυτή την άποψη η σοβιετία αδιαμφισβήτητα υπερείχε.
Ήταν άλλη ποιότητα, ανώτερη. Ήταν σοσιαλισμός.
Τον οποίο εντοπίζουμε και σε τέτοια στοιχεία. Όχι μόνο στις σχέσεις ιδιοκτησίας και τον κεντρικό σχεδιασμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.