Όσο υπάρχουν άνθρωποι (αλληλεγγύη)

Κάποια πράγματα συμπληρωματικά στο προηγούμενο. Όχι εν είδει απολογίας - δήλωσης, διευκρινιστικά απλώς.
Εξάλλου οι σφοι παραμένουν βασικό κομμάτι του κοινού του μπλοκ. Είναι κρίμα να τους πληγώσω και να τους διώξω.

Το πρόβλημα της αλληλεγγύης είναι γενικότερο, δεν αφορά μόνο εμάς. Οι αναρχικοί πχ μπορεί να σηκώσουν μια πόλη στο πόδι όταν πρόκειται για δικούς τους συντρόφους ομήρους στα χέρια του κράτους, αλλά για τους υπόλοιπους δε δίνουν δεκάρα τσακιστή, τουλάχιστον έμπρακτα.
Στις δίκες μελών του κκε για παρεμπόδιση νατοϊκών στον πόλεμο της γιουγκοσλαβίας, δεν ήρθε κανείς να εκφράσει αλληλεγγύη. Το ίδιο και σε διάφορα μαθητοδικεία και αγροτοδικεία, όπου δεν ήταν καν όλοι οι κατηγορούμενοι οργανωμένα μέλη. Πλην λακεδαιμονίων, κανένας απολύτως.

Ο κάθε χώρος κοιτάει πάνω απ' όλα τους συντρόφους του. Από εκεί και πέρα η όποια στήριξη είναι σε συμβολικό επίπεδο κι αυτό αν.
Οπότε αν είναι να συγκριθούμε με τους άλλους, μπορεί να βγουμε και καλύτεροι. Το θέμα είναι αν μας ικανοποιεί να μείνουμε σε αυτό.

Κλασικό παράδειγμα μυωπίας είναι οι δίκες 17 νοέμβρη και ελα.
Μπορεί να έχουμε χίλιες δυο ενστάσεις κι επιφυλάξεις για το ρόλο που βαρούσαν αυτές οι οργανώσεις, αλλά αυτό δεν είναι το κύριο. Σε αυτές τις υποθέσεις η εκδίκαση ακόμα κι από αστική νομική σκοπιά ήταν σκανδαλώδης (κορυφή του παγόβουνου η ανάκριση μαρτύρων στην εντατική υπό την επιρροή ουσιών και η επαναφορά της ναζιστικής έμπνευσης έννοιας της συλλογικής ευθύνης).
Ακόμα κι οι συνθήκες κράτησης είναι ελεεινές και αποτελούν ζήτημα που πρέπει να σηκωθεί. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ουσιαστικά έχουμε την πρώτη εφαρμογή του τρομονόμου, δηλ καταδίκη ατόμων -των οποίων η συμμετοχή στις εν λόγω οργανώσεις δεν είναι καν αποδεδειγμένη- με βάση το πολιτικό τους φρόνημα. Κι αν αυτό αφορά σήμερα μεμονωμένες περιπτώσεις, αύριο μπορεί να επεκταθεί κι αλλού. Και στο λαό και στους κομμουνιστές.

Για τους περισσότερους σφους το θέμα αναδεικνύεται ικανοποιητικά από τη στιγμή που υπάρχουν αναφορές στο ριζοσπάστη. Εμένα ας μου επιτραπεί να ορίζω διαφορετικά την έννοια ικανοποιητικά και να θεωρώ ότι η ανάδειξη του θέματος είναι πίσω από τις ανάγκες.
Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ανάδειξη του θέματος είναι ικανοποιητική δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν το εξής απλό: πόσα από τα παραπάνω ζητήματα -που θίγονται ακροθιγώς- ήξεραν βάση του ρεπορτάζ του ρίζου; Και πόσα από άλλες πηγές.

Η αλληλεγγύη δίνεται με βάση το εκάστοτε διακύβευμα. Δεν πηγαίνει με βάση το τι είναι ο άλλος πολιτικά.
Ο παναγιωτάκης πχ μεταξύ άλλων είχε δώσει συνέντευξη στα νέα όπου ευχαριστούσε την ελληνική δικαιοσύνη στην οποία είχε εμπιστοσύνη εξ αρχής. Τη γνωστή τυφλή κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη που κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές εννιά στις δέκα απεργίες και κουκουλώνει τα σκάνδαλα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αλλά οι όποιες αυταπάτες του, δεν αναιρούν στο παραμικρό την ανάγκη στήριξής του απέναντι σε ένα ζήτημα που δεν είναι προσωπικό, αλλά επιχείρηση εκφοβισμού των φοιτητών στο σύνολό τους.
Στα υπέρ του π. ήταν και το γεγονός ότι ποτέ δεν ψωνίστηκε με τη δημοσιότητα. Γι' αυτό και για αρκετό καιρό ήταν γνωστός απλώς ως παναγιωτάκης, όχι με το επίθετό του.

Βεβαίως και μπαίνει πολιτικά το ζήτημα της αλληλεγγύης. Αυτό δε σημαίνει όμως σώνει και καλά ευρύτερη πολιτική συμφωνία σε όλα τα ζητήματα.
Μπορεί λχ να μη συμφωνούμε απόλυτα με τα μέσα που χρησιμοποιούν οι παλαιστίνιοι (αν και η κατοχή δε σου αφήνει πολλά περιθώρια). Πέρα από αυτό δε βάζουν συνολικά ζήτημα επανάστασης και κοινωνικής χειραφέτησης.
Ωστόσο, η συμπαράσταση στον αγώνα τους είναι αυτονόητη.
Αλλά όσο εύκολα κι ανώδυνα συμφωνούμε για αλληλεγγύη σε αγώνες και κινήματα που είναι μακριά μας, τόσο δύσκολα την εκφράζουμε άμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις που ζούμε από πρώτο χέρι.

Η αλληλεγγύη δε δίνεται ακριβώς με όρους. Και πάντως σίγουρα όχι με ανταλλάγματα ή για να βγει πολιτική υπεραξία.
Οι όποιοι όροι πρέπει να μπαίνουν πολιτικά. Στην τελική όμως οι όροι αυτοί διαμορφώνονται μέσα σε ένα κίνημα αλληλεγγύης κι όχι από πριν ως προαπαιτούμενα συμμετοχής. Αν πιστεύουμε ότι ένας αγώνας πρέπει να έχει μεγαλύτερο πολιτικό βάθος δεν έχουμε παρά να μπούμε σε αυτόν και να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά που θέλουμε.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που μπορούσε να βγει πχ στην υπόθεση με τον μπαχόζ προ τριετίας που ζητούσε πολιτικό άσυλο.
Κι αυτό άσχετα με την εξέλιξη του ίδιου του μπαχόζ, καθώς στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον του οι ίδιοι οι αναρχικοί που τον στήριξαν.
Κι άσχετα με το γεγονός ότι οι σφοι των μμε συμμετείχαν κανονικά και φανερά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Όπως λέει και μια φίλη αναγνώστρια ήταν κατάκτησή τους που ήθελε τρόπο. Αλλά κι αρκετό κόπο θα πρόσθετα.

Θα κλείσω με κάτι σχετικά ευχάριστο που δείχνει ίσως και το δρόμο για το μέλλον.
Ο αρσενικός ναρίτης γονιός μου -που χαϊδευτικά αποκαλώ άβερελ- πέρασε από δίκη -η οποία πήγαινε από αναβολή σε αναβολή- επειδή συνελήφθη προ δεκαετίας έξω από ένα εξεταστικό κέντρο του ασεπ, τότε που πρωτοεφαρμόστηκε ο διαγωνισμός-φάρσα.
Στην περίπτωσή του επέμειναν αρκετά. Δεν ήταν καθηγητής κι έτσι δεν ήθελαν να τον αφήσουν χωρίς μια απόφαση που να ποινικοποιεί αυτή τη στάση αλληλεγγύης. Τελικά "γλίτωσε" με ποινή με ανασταλτικό χαρακτήρα.

Μετά τις πρώτες φορές το κίνημα αλληλεγγύης ψιλο-ξεφούσκωσε. Σε αυτές τις φορές πάντως το δικό μας παρόν ήταν μαζικό. Κι από καθηγητές κι από δικηγόρους.
Όσο να πεις η συγγένεια έπαιξε κάποιο ρόλο.
Τώρα δεν ξέρω αν θα έρθουν καν για μένα -που λέει ο λόγος- σε αντίστοιχη περίπτωση οι σφοι κι οι φίλοι.

Δηλ πρέπει να υπάρχει συγγένεια πρώτου βαθμού για να ξεπερνάμε κάποια στεγανά;
Δεν είναι κακό πράγμα η αλληλεγγύη. Κι ας τη δυσφήμησε ο βαλέσα στην πολωνία (οπότε εν μέρει είναι και ζήτημα εξαρτημένων αντανακλαστικών στο άκουσμα και μόνο της λέξης).
Όταν τη δίνεις ενώνεις δυνάμεις και παίρνεις δύναμη κι εσύ.
Άσε που η αλληλεγγύη δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.
Είναι συλλογική ευθύνη να το αποδείξουμε...