Η κουλτούρα της φυγής

Σε έναν κόσμο φτιαγμένο από αδιέξοδα που δε μας λυπάται, όλοι ψάχνουν έναν τρόπο να ξεφύγουν, ένα καταφύγιο.
Κι επειδή δεν έχουν πού να (κατα)φύγουν απλώς αποφεύγουν -ή έτσι νομίζουν- τα προβλήματά τους και δεν τα σκέφτονται. Ώσπου να φύγει και το άρθρο κι απλώς να μη σκέφτονται.

Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας είναι κατά βάση μικρές αποδράσεις, τρόποι φυγής από την πραγματικότητα και τα προβλήματά της.
Ο τζόγος υποκαθιστά το χαμένο σασπένς μιας αδιάφορης ζωής χωρίς εκπλήξεις.
Η μπάλα τις νίκες που δε βιώνουμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
Τα παιχνίδια την χαρά και την χαμένη αθωότητα.
Τα ναρκωτικά τις έντονες συγκινήσεις που λείπουν.
Η τηλεόραση τους φίλους και την παρέα. (Στην τηλεόραση το βράδυ η κυρά-λένα κοιτώντας σίριαλ θα κλάψει από συγκίνηση).
Οι ταινίες το χάπι εντ που ποτέ δεν έρχεται.
Το μπλοκ την χαμένη επικοινωνία με τους συντρόφους.
Η νοσταλγία είναι η φυγή από ένα μέλλον χωρίς προοπτική.
Ο φουτουρισμός είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Κι ο παλιμπαιδισμός επιστροφή στην ανεμελιά, απόδραση από έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλεια.

Άλλοι βρίσκουν καταφύγιο σε μια ερωτική σχέση κι αδιαφορούν για τα υπόλοιπα.
Αλλά ο σύντροφος σήμερα είναι σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση (πολιτικά και γενικώς). Κι οι περισσότεροι απλώς συνευρίσκονται χωρίς συναίσθημα (ερωτικά και γενικώς).

Το βασικό είναι να δημιουργείς έναν δικό σου κόσμο. Μια παράλληλη πραγματικότητα για να ξεφεύγεις από αυτήν που υπάρχει.
Η τελική συνέπεια αυτής της λογικής είναι η τρέλα.
Ο τρελός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να φτιάχνει έναν δικό του φανταστικό κόσμο και να δραπετεύει σε αυτόν. Είναι η τελευταία άμυνα του οργανισμού, ή μάλλον του εγκεφάλου, για να μπορέσει να αντέξει.

Επόμενα, όλες οι αποδράσεις είναι μορφές ελεγχόμενης τρέλας.
Κι ως ένα βαθμό είναι κι αυτή μια στάσις που νιώθεται, ανθρώπινη.
Το ερώτημα είναι ως πότε θα πουλάμε τρέλα αντί να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας.
Κι είναι αναπόδραστο, σαν την ζωή και τον εαυτό μας. Ούτε αναχωρητές, ούτε αναθεωρητές μπορούν να απαντήσουν. Μόνο κομμουνιστές.

Αρκεί να μην πέσουν κι αυτοί στην παγίδα.
Η πολυλογία για την επανάσταση είναι η φυγή από έναν κόσμο πνιγμένο στην αντεπανάσταση. Φυγή που καταντάει υπεκφυγή κι εκτόνωση.
Όπου ακούτε επαναστατικό βερμπαλισμό κρατάτε μικρό καλάθι.
Να υπερβαίνεις διαλεκτικά την πραγματικότητα δε σημαίνει να πηδάς από πάνω της για να την αποφύγεις.

Αν μπαίνεις για λάθος λόγους η οργάνωση γίνεται σα ναρκωτικό.
Γεμίζει τη ζωή σου, εκτονώνεσαι, νιώθεις πως είσαι κάτι.
Άτομα χωρίς δική τους ζωή και προσωπικότητα καλύπτουν το κενό τους με την οργάνωση, τη μόνη που μπορεί να τους κοινωνικοποιήσει (όπως κάποτε το πασοκ τις προβληματικές).
Άλλοι βρίσκουν πολιτικό άλλοθι για την ενσωμάτωσή τους. Έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής με τους άλλους, αλλά εναλλακτικές ιδέες και στέκια (αγωνιστικά ουζερί).

Κι έτσι ανοίγει γόνιμος διάλογος με τους πλην λακεδαιμονίων.
Εμείς είμαστε ενάντια σε σκληρά, μαλακά και βαπόρια απ' την περσία κι εκείνοι ενάντια σε σκληρά και κνίτες που γι' αυτούς είναι περίπου το ίδιο.
Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η κνε μορφώνει, αυτή είναι η διαφορά.
Κι είναι ειδοποιός. Δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι αν δεν είχα περάσει από την οργάνωση.

Παρά το τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας, αυτό που θέλει να πει ο ποιητής στο μπλοκ αυτό είναι ότι στηρίζει το κόμμα. Κριτικά, αλλά το στηρίζει.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, μπορεί να αγαπά την ποίηση που διαβάζει, αλλά όχι τον ποιητή.
Τιμή και δόξα στους σ/φους που διαβάζουν σφυροδρέπανο χωρίς να με θεωρούν αντικομματικό.

Μέρος Δεύτερο - Ασυναρτησίες

-Σήμερα έμαθα τα νέα μιας παλιάς συμφοιτήτριας, που μου 'χε χαρίσει μια φωτό των οπαδών της σενκτ πάουλι. Κάνει πρακτική σε μια εφημερίδα στη λάρισα.
Ω, διάολε, πρακτική στα 26 της; Γιατί, για να μάθει τη δουλειά;
Γιατί δεν έμενε στο αμβούργο;

Η (τωρινή) κοινωνία σου λέει κατάμουτρα πως δεν σε χρειάζεται, ούτε εσένα, ούτε τις σπουδές σου. Σου φωνάζει σε κάθε σου βήμα πως είσαι άχρηστος. Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ.
Είναι έγκλημα να βγαίνουν σωρηδόν απόφοιτοι στην αγορά ανεργίας.
Εκεί που ισχύει ο νόμος της προσφοράς. Οι δουλειές αυξάνονται όσο μειώνεται η αξιοπρέπεια. Η εξίσωση ισορροπεί όταν η αξιοπρέπεια φτάσει να γίνει μηδέν. Αν δεν πέσει πιο κάτω δηλ.

Για αυτό και για άλλους τόσους λόγους θα 'θελα να 'μουν στη σοβιετία. Θα είχα τουλάχιστον αξιοπρέπεια.
Θα 'χα κι ένα μπλοκ για τα κακώς κείμενα να γράφω να ξεχαρμανιάζω.
Κι ένα καλό μπουφάν για τη σιβηρία μετά.

-Ο τσάντλερ απ' τα φιλαράκια στην φάση ένα μετά από χωρισμό φοράει συνέχεια φόρμες, δείγμα κατάθλιψης και παρακμής.
Εμένα περίπου όλη η ζωή μου είναι στη φάση ένα. Κι όχι μόνο επειδή φοράω φόρμες.
Και ναι, μου αρέσει να βλέπω φιλαράκια, δεν απολογούμαι γι' αυτό, θα υπάρχουν και στο σοσιαλισμό άλλωστε.

-Η τραγική ειρωνεία για έναν κομμουνιστή είναι ότι η ελευθερία των άλλων είναι προϋπόθεση της δικής του.
Πρέπει να αλλάξει τους ανθρώπους απ' το περιβάλλον του που μισεί και τον εκνευρίζει καθημερινά.
Ενώ οι αναρχικοί τέτοια προβλήματα τα έχουν λυμένα.
Κατακτούν την ελευθερία ατομικά για λογαριασμό τους και δεν έχουν να ανησυχούν για κανέναν.

Η δεύτερη ειρωνεία για τον κομμουνιστή είναι ότι πρέπει να είναι φύσει αισιόδοξος για τα πράγματα, τη στιγμή που έχει τις περισσότερες ευαισθησίες και χαλιέται με ένα σωρό πράγματα γύρω του που αφήνουν όλους τους άλλους αδιάφορους.
Μεταξύ άλλων και τους αναρχικούς.

-Η ελληνική είναι σπουδαία γλώσσα (μεταξύ άλλων) γιατί έχει την ίδια λέξη για τον κόσμο (τη γη) και τους ανθρώπους.
Γιατί τι είναι αλήθεια ένα μέρος χωρίς τους ανθρώπους του;
Μου έλεγε το παπαγαλάκι του κρεμλίνου πόσο είχε βαρεθεί τη θεσσαλονίκη. Και πως το δεκέμβρη ξαφνικά την αγάπησε μαζί με τον κόσμο της που ήταν στους δρόμους.
Τώρα που φεύγει μοδίστρα στο ναυτικό θα έχει ευκαιρία να αγαπήσει πολύ κόσμο καθώς και τη μαμά πατρίδα που τους γέννησε.

-Στο καπάκι κολλάει να βάλω με ύφος χιλίων κομισαρίων δύο άσματα που κλείνουν ντεμέκ όλο το νόημα της ζωής (σκέφτομαι ένα της αλέξιας που μου έχει κολλήσει τώρα τελευταία).
Να βρεθούν και δυο τρεις να σχολιάσουν πόσο ψαγμένο τραγούδι είναι και να λεν μπράβο που το έβαλα.
Και ζήσαμε εμείς καλύτερα... Έλεος! Όχι άλλο δήθεν...