Διάβασα πρόσφατα την ομώνυμη μποροσούρα του χρύση. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι παρουσίαση του βιβλίου. Απλώς μια σειρά συνειρμοί που προκύψαν καθώς το διάβαζα.
Ξεκινάμε με ένα απόσπασμα από τη γερμανική ιδεολογία.
Ένας γενναίος εαακίτης φαντάστηκε κάποτε ότι οι άνθρωποι πνίγονταν στο νερό μόνο επειδή κατέχονταν από την ιδέα της βαρύτητας. Αν αποτίνασσαν αυτή την παράσταση από το κεφάλι τους, ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται για δεισιδαιμονία, κάτι σαν θρησκευτική αντίληψη, τότε θα διασφαλίζονταν από κάθε κίνδυνο πνιγμού.
Εντάξει, δε λέει εαακίτης στο πρωτότυπο, αλλά αυτό εννοεί.
Ο ιστορικός περιορισμός δεν επέτρεψε στο μαρξικό κεκτημένο να προλάβει την εαακ, αλλά την ουσία της οι κλασικοί την είχαν διαβλέψει από τότε.
Κάτω οι νόμοι κι οι κανονισμοί. Κι αυτό πιάνει τόσο το νόμο της βαρύτητας που δε μας αφήνει να πετάξουμε, όσο και το νεύτωνα που τον ανακάλυψε. Το ότι δεν του έχουν αφιερώσει ακόμα σκατά σε κάποιο τοίχο των εξαρχείων είναι παράλειψη ασυγχώρητη για το κίνημα.
Κι ενώ κάποιοι δρουν βάση επιθυμιών και παλεύουν για την κατάργηση του νόμου, εμείς μοιράζουμε στον κόσμο σωσίβια για να μην πνιγεί, εξαιρώντας όσους δε συμφωνούν μαζί μας.
Πολλοί λένε ότι πνίγοντας αντιφρονούντες καταπνίγουμε τη δημοκρατία. Αλλά εμείς απαντάμε ότι θα βούλιαζαν κι από μόνοι τους στον αντι-κουκουέ βούρκο όπου έχουν κυλήσει.
Το επόμενο βήμα στον κατηφορικό δρόμο που άνοιξε ο λυσένκο θα ήταν η ευγονική του πνεύματος, βάση της οποίας θα αναπαράγονται μόνο οι πειθαρχημένοι σύντροφοι που καλύπτουν τις νόρμες, ώστε να απονεκρωθεί στις επόμενες γενιές το γονίδιο της αμφιβολίας.
Τις διαφωνίες όμως -όπως κάθε είδος συνείδησης- τις γεννάν οι κοινωνικές συνθήκες. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Το κοινωνικό είναι καθορίζει την κοινωνική συνείδηση. Κι από εδώ ξεκινά η βασική αντίφαση για κάθε κομμουνιστή.
Γιατί εμείς πρέπει να κάνουμε το αντίστροφο. Να αλλάξουμε τη συνείδηση του κόσμου για να αλλάξουμε την κοινωνία. Την ίδια κοινωνία που παράγει μαζικά αποχαυνωμένες συνειδήσεις που τη νομιμοποιούν και τη διαιωνίζουν.
Φαύλος κύκλος...
Όσοι μπορέσαμε να ξεφύγουμε (αν το μπορέσαμε κι αυτό) είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος. Παρατράγουδο στα ωραία άσματα της αλλοτρίωσης. Λάθος της φύσης, της κοινωνίας, μια τερατοκοινωνιογένεση (με όρους κοινωνικής μαιευτικής), σαν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (πρώιμος και καχεκτικός σαν επταμηνίτικο).
Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν με τραγικό τρόπο τον κανόνα της ενσωμάτωσης (αν εξαιρούνται κι αυτές).
Μας σώζει μόνο, εκείνο το περίφημο σε τελική ανάλυση του ένγκελς. Σπουδαία φράση αυτή (άλλη υπόθεση πόσοι την κατάλαβαν).
Αν δεν ήταν σχετικά αυτόνομη η συνείδηση, αν δεν ερχόταν σε τελευταία μόνο ανάλυση η οικονομία να γίνει καθοριστική, την είχαμε από χέρι και το σύστημα θα ήταν ανίκητο.
Για να αλλάξουμε τον κόσμο, δηλ την κοινωνία, πρέπει πρώτα (και στην ουσία παράλληλα) να αλλάξουμε τον κόσμο, δηλαδή τους ανθρώπους.
Σπουδαία γλώσσα η ελληνική. Κι άκρως διαλεκτική ενίοτε. Γιατί ο κόσμος μας είναι στην ουσία οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν.
Τον περασμένο δεκέμβρη, μαζί με τη θεσσαλονίκη συμπάθησα (για λίγο) τον κόσμο της που ως τότε μου την έδινε σε καθημερινή βάση. Κι ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να συμπαθήσω την πόλη μου ενώ πλησίαζαν τα χριστούγεννα.
Η διαλεκτική της ελληνικής γλώσσας δείχνει τη διαλεκτική της ιστορίας και του προτσές της.
Οι άνθρωποι φτιάχνουν τον κόσμο κι η κοινωνία τους ανθρώπους.
Ή όπως θα έλεγε ο μαρξ, οι άνθρωποι φτιάχνουν τις συνθήκες και οι συνθήκες τους ανθρώπους. Σε τελική πάντα ανάλυση...
Δεύτερο απόσπασμα από τη 18η μπριμέρ του λουδοβίκου βοναπάρτη.
Οι προλεταριακές επαναστάσεις [...] ασκούν σταθερά την αυτοκριτική τους, διακόπτουν διαρκώς την πορεία τους, επανέρχονται στο φαινομενικά ολοκληρωμένο για να ξεκινήσουν εκ νέου, χλευάζουν με ανελέητη ενδελέχεια τις ανεπάρκειές τους, τις αδυναμίες τους και τις μικρότητες των πρώτων εγχειρημάτων τους, δίνουν την εντύπωση ότι σωριάζουν στο έδαφος τον αντίπαλό τους, προκειμένου όμως να αντλήσει δύναμη από τη γη και να σηκωθεί και πάλι, πιο γιγάντιος μπροστά τους.
Οι προλεταριακές επαναστάσεις οπισθοχωρούν πάλι και πάλι μπροστά στο απροσδιόριστο μεγαλείο των σκοπών τους, μέχρις ότου δημιουργηθεί μια κατάσταση που καθιστά αδύνατη κάθε επιστροφή κι οι συνθήκες να μιλήσουν από μόνες τους:
Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Εδώ το τριαντάφυλλο, εδώ χόρεψε!
Η σοβιετική επανάσταση είχε στιγμές μπρεζνιεφικής αυταρέσκειας και μηδενικής αυτοκριτικής, αλλά χλεύαζε ανελέητα τις αδυναμίες και τις μικρότητες των προηγούμενων ηγετών (αφού πέθαιναν).
Γυρνούσε στο φαινομενικά ολοκληρωμένο (σοσιαλισμός) για να το γκρεμίσει εκ θεμελίων. Άφησε τους αμερικάνους να σηκωθούν ξανά όρθιοι μετά το βιετνάμ, ενώ φαινόταν ότι τους είχε σωριάσει.
Ακολούθησε με δυο λόγια τη λογική της ιστορίας, με πισωγυρίσματα και ζιγκ-ζαγκ.
Είμαι ερωτευμένος με μια εβδομηντατεσσάρα
κι ό,τι κι αν μου λένε εγώ δε δίνω δεκάρα.
Κι ας είναι επικίνδυνο να είσαι νεκρόφιλος.
Κι ενώ πηγαίναμε σαν κάβουρες πίσω μπρος και πλάγια, το κόμμα έλεγε ότι πάμε μπρος ολοταχώς και προς τα πάνω.
Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, καμία παρέκκλιση, ευθεία μονόδρομος χωρίς στροφές κι αντιφάσεις. Στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε ένα αδιέξοδο κι ο ευρωμονόδρομος.
Μπροστά στο απροσδιόριστο μεγαλείο των σκοπών της η σοβιετία οπισθοχώρησε κι έπεσε. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό μιλούν χαιρέκακα για κατάρρευση.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν σε ρόλο ιούδα όσοι ξεπήδησαν απ' τα σπλάχνα μας εν είδει εύας. Μιλούν σαν προδομένοι σύζυγοι για προδομένη επανάσταση, για την αγαπημένη τους που φάνηκε σκάρτη και την προδίδουν με τη σειρά τους για εκδίκηση.
Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον γκορμπατσόφ κανένας...
Τι καταλαβαίνουν αλήθεια αυτή απ' το μεγαλείο των σκοπών της;
Δε βλέπουν πως το μικραίνουν όταν περιμένουν να έρθει εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη; Ως κι οι μεταφυσικοί θα περίμεναν λίγο περισσότερο. Τη δε ημέρα εβδόμη...
Πόσα καταλαβαίνει άραγε ο χαριτάκης από δικτατορία του προλεταριάτου (την κατά τον λένιν ουσία του μαρξισμού) όταν στο κύκνειο άσμα του ως μέλος της πε του ναρ λέει ότι η δική μας εξουσία θα είναι μια αντι-εξουσία, που θα απονεκρώνεται και θα αυτοκαταργείται άμεσα;
Αν το πρόβλημά μας είναι το πώς θα ονομάσουμε τη βαρύτητα μπορούμε να φετιχιστούμε αλά αναρχικά, να την πούμε αντι-εξουσία, αυτο-εξουσία ή κάτι αντίστοιχο και να ξεμπερδεύουμε.
Αλλά η ουσία παραμένει αναλλοίωτη. Κι ο ένγκελς την πιάνει καλύτερα από τον καθένα αντι-εξουσιαστή όταν αναφέρεται στα διδάγματα της κομμούνας για να πει μεταξύ άλλων ότι η επανάσταση είναι σίγουρα το πιο εξουσιαστικό πράγμα που υπάρχει.
Αντί επιλόγου ένα ακόμη καίριο απόσπασμα απ' τον σλαβόι ζίζεκ:
Εν ολίγοις χωρίς τη μορφή του κόμματος το κίνημα θα παραμείνει παγιδευμένο στον φαύλο κύκλο της "αντίστασης", μιας από τις μαγικές λέξεις της μεταμοντέρνας πολιτικής που αρέσκεται να αντιπαραθέτει την "καλή" αντίσταση ενάντια στην εξουσία, στην "κακή" επαναστατική κατάληψη της εξουσίας.
Το βασικό λενινιστικό μάθημα σήμερα είναι: πολιτική χωρίς την οργανωμένη μορφή του κόμματος είναι πολιτική χωρίς πολιτική. Συνεπώς η απάντηση σε εκείνους που επιθυμούν απλώς και μόνο τα νέα κοινωνικά κινήματα είναι η ίδια με την απάντηση των γιακωβίνων στους συμβιβαστικούς γιρονδίνους: θέλετε επανάσταση χωρίς επανάσταση!
Το απόσπασμα αυτό μπορούμε να το βρούμε στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του χρύση, πριν από τα περιεχόμενα.
Στην παρουσίαση αυτού ακριβώς του βιβλίου στο στέκι στη θεολογική ήταν που ξεσπάθωσε αλά χόλογουει ο χαριτάκης.
Κι αυτό ακριβώς το ξεσπάθωμα ήταν που έκανε τον χρύση να κλείσει την εκδήλωση λέγοντας πως η παρέμβαση του χαριτάκη του έδωσε να καταλάβει πόσο επιτακτική ήταν η ανάγκη να γραφτεί αυτό το βιβλίο.
Υγ: με την αριστερά του τείχους ενάντια στους εκτός των τειχών...
Kala re Breznief, apo to biblio syneirmoys mono sta shmeia pou exei apospasmata allonwn ekanes?
ΑπάντησηΔιαγραφήBebaia prepei na omologhsw oti exei epile3ei poly petyxhmena apospasmata o Xryshs. Ki egw sto post pou eixa grapsei skeftomouna ayta pou egrapses na ta balw, alla lew, ta apospasmata allonwn 8a sxoliasoume 'h osa grafei o Xryshs...
Xairetoures.
Για τον τίτλο του βιβλίου του την ουσία την έχουν τα αποσπάσπματα που βάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρύσης το καλό το τσιτάτο το κράτησε για τον χαριτάκη, στην παρουσίαση.
Καλό λελέ νίκο
ean to komma den aytodialythei thn epomenh ths sygrothshs twn prwtwn forewn aytodiaxeirishs -oxi anagastika amesws meta thn epanastash- tote tha leitoyrgei enantia sytoys toys foreis (soviet h opws alliws ta onomasoyn oi ergates). ti na kanoyme twra? apla pramata. milate "wsan ayta ta pragmata na nikhsan" opws poly wraia thn eipe ston sovietiko kyrioylh o xaritakhs sto steki. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήkomanto kalokairinhs entropias
Άραγε νίκησαν αυτά τα πράγματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα περισσότερο απ' ό,τι η κομμούνα για την οποία ο ένγκελς έγραφε πως το λάθος της ήταν ότι δεν χρησιμοποίησε όσο έπρεπε την εξουσία που είχε στα χέρια της. Κι οπωσδήποτε περισσότερο από τις θεωρίες περί αυτοδιαχείρισης που χρεοκόπησαν πριν καν μπουν στην πράξη, ούτε καν οι αναρχικοί της ισπανίας δεν επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν.
Δε νίκησαν μέχρι τέλοςυ γιατί το πιθανότερο ήταν να χάσουν εξ αρχής. Αλλά ούτε χρεοκόπησαν, ούτε συκοφάντησαν κάποιο ιδανικό, όπως πιστεύει ο χαριτάκης, ο χώρος όπου ανήκει, αλλά κι ο ίδιος ο χρύσης σε τελική ανάλυση.
Στο δίλημμα κόμμα ή σοβιέτ, ο λένιν απαντούσε: και κόμμα και σοβιέτ.
Στο βιβλίο του χρύση στην πρώτη σελίδα, υπάρχει ένα απόσπασμα από απόφαση της πρώτης διεθνούς που λέει ότι η οργάνωση της εργατικής τάξης σε κόμμα είναι απαραίτητη για την τελική της νίκη (δεν το έχω μπροστά μου να το γράψω επ' ακριβώς γιατί το έχω δανείσει στον άβερελ).
Αν πάλι τα παραπάνω δεν αποτελούν κοινό σημείο αναφοράς μεταξύ μας, υπάρχει κι ένα τσιτάτο του ένγκελς που αναφέρει: (...) οι αντιεξουσιαστές απαιτούν το πολιτικό κράτος να καταργηθεί με ένα χτύπημα, ακόμη και πριν καταστραφούν οι κοινωνικές συνθήκες που το γέννησαν. Απαιτούν η πρώτη πράξη της κοινωνικής επανάστασης να είναι η κατάργηση της εξουσίας.
Αυτοί οι κύριοι έχουν δει ποτέ τους μια επανάσταση; Η επανάσταση είναι σίγουρα το πιο εξουσιαστικό πράγμα που υπάρχει (...).
Κι οι αντιεξουσιαστές ιστορικά δεν έχουν δει καμία νικηφόρο επανάσταση, συμπληρώνω εγώ.
Λίγο βαριά τόσα τσιτάτα μαζεμένα, αλλά μεστά νοήματος. Αν χρειαστεί, τα αναλύουμε περισσότερο.
Σε κάθε περίπτωση δαγκώνομαι από ζήλεια που δεν ήμουν κι εγώ στο στέκι γιατί α. ήταν όντως άκρως ενδιαφέρον και β. δε μπορώ -παρά μόνο μέσω τρίτων- να μεταφέρω και τα υπόλοιπα ωραία που είπε εκείνη τη βραδιά ο χαριτάκης περί αστικού ρεύματος σκέψης που εν μέρει συνεχίζει στη σκέψη του μαρξ, ο οποίος μας εγκλώβισε σε μια σειρά ορισμούς και ταυτότητες που χρησιμοποεί στην ανάλυσή του. Όλα αυτά μεταξύ άλλων ωραίων.
Ίσως να χάνουν λίγο στη μεταφορά -έχει περάσει και κάποιος καιρός- αλλά την ουσία πιστεύω τη μεταφέρω σωστά.
Α όχι, εδώ είμαστε..
εγω απο τη πρωτη γυμνασιου παντως -ορθοδοξος μαρξιστης τοτε,με τον πολιτζερ αγκαλια-ειχα ξεκαθαρισει οτι αν εισαι κομμουνιστης εισαι υνακολουθα και αντιεξουσιαστης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι νομιζω πως η αυτοδιαχειριση ειναι ζητουμενο και ουσια. στη πραξη ειχε πολυ ωραια αποτελεσματα απο εργοστασια ωρολογοποιιας στη λιλ της Γαλλιας το μεσοπολεμο ως προσφατα στην αργεντινη. αλλα βεβαια αν δεν εχεισ παρει την πολιτικη εξουσια οι προσπαθειες ειναι αναγκαστικα θνησιγενεις.
Ο Λενιν πιστευω πως εκανε τεραστιο λαθος σ'αυτο που αναφερεις.Ηταν η αρχη της χρεοκοπιας.Κομμα και σοβιετ δε πανε μαζι.Μου φαινεται προσωπικα πολυ απλο και ξεκαθαρο.Και το χειροτερο οπως θα ελεγε και ο κονδυλης ειναι οτι η δικτατορια του κομματος ασκουνταν στο ονομα της ουτοπιας.Νομιμοποιουντα δηλαδη με το επιχειρημα οτι μια πολιτικη πραξη που εχει μεν ωσ στοχο κεκυρηγμενο την εγκαθιδρυση της ουτοπιας,αλλα επιτελειται υπο συνθηκες οπου η εγκαθιδρυση αυτη δεν μπορει να γινει εδω και τωρα, απαιτει τη ληψη εξαιρετικων μετρων... την εξαιρετικοτητα των μετρων βεβαια δεν την αντεξαν αρκετες ψυχες,αρκετες απαυτες επισης ηταν απτα πιο πρωτοποριακα και επαναστατικα μυαλα του αιωνα-βλ. Μαγιακοφσκυ.
Η αποφαση της πρωτης διεθνους ειναι σωστη. Πρεπει ομως να δουμε οτι η υλοποιηση απο τους μπολσεβικους-το κομμα νεου τυπου- δεν μπορει να ειναι στο σημερα προτυπο.Γιατι νομιζω οτι ηταν επηρρεασμενη,και καλα εκανε για τοτε, απο τον τροπο οργανωσησ του βιομηχανικου καταμερισμου εργασιας τοτε, με τον μαζικο εργατη κτλ
Κομμα ναι λοιπον.αλλα οχι λεννινιστικο. Ας δουμε σημερα με ποια ειναι τα χαρακτηριστικα της εργασιας, ποια ειναι η καθημερινοτητα του εργατη στον χωρο που σχηματοποιηται η συμειδηση του καιας φτιαξουμε το κομμα νεου νεου τυπου!!
Ο χαριτακης τα ειπε πολυ σωστα και για τον μαρξισμο και για την επιστημη. Τοσο καλα που μερικοι γνωστοι ναριτες δεν το αντεξαν και ενιωσαν κατι απο τις βεβαιοτητες που ειχαν φυλαγμενες ως κορη οφθαλμου μεσα στη ψυχη τους απο τα 80'ς να σπαει...
βεβαια το οτι ο μαρξισμος δεν προηλθε απο παρθενογεννηση ειναι γνωστο.θα πρεπει επισησ να ειναι γνωστο οτι ο μαρξισμος ειναι το στερνοπαιδι του διαφωτισμου. Εξ΄'ου και ο κοινωνικος ανθρωπισμος, ο ολοκληρωμενος ανθρωπος κτλ. Βασικοι πυλωνες του αστικου πολιτισμου ηταν ο Ανθρωπος, η Ιστορια και η Κοινωνια... μμ κατι μου θυμιζουν αυτα.. -τεσπα σαυτο το ζητημα εξαντλητικος ειναι ο κονδυλης και στη παρακμη του αστικου πολιτισμου και κυριως στο 'απο τον 20ο στον 21ο αιωνα'. Τωρα στο κατα ποσο επιβιωνουν αστικες φιλοσοφικοκοινωνικες θεσεις στο εργο του Μαρξ και στο κατα ποσο αυτες επηρρεασαν την πορεια της σοσιαλιστικης οικοδομησης δηλωνω ταπεινα ανημπορος να απντησω.
Βεβαια η φυσιογνωμια του μουστακια ,στην καθημερινη του ζωη με τις θρυλουμενες πολυτελειες κτλ, μου φερνει στο μυαλο κατι απ,το μεγαλειο των γαλλων αστων της πρωτης εποχης με μια βεβαια ταταρικη αποχρωση.
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
φιλικα
κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας
Οι απόπειρες αυτοδιαχείρισης είναι σίγουρα θνησιγενείς χωρίς πολιτική εξουσία. Και κάτι ακόμα. Άδειες από προοπτική και σε τελική ανάλυση ενσωματώσιμες κι αντιδραστικές αν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εσύ τη σχέση κόμμα σοβιέτ τη βλέπεις απλή αντίθεση ανάμεσα σε ασυμβίβαστα πράγματα για μένα είναι διαλεκτική. Όπως η σχέση συνειδητό-αυθόρμητο.
Είδαμε τι συμβαίνει όταν ατροφούν τα σοβιέτ, ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος από την ανάποδη πέφτοντας στο γνωστό, σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους.
Αν η πρωτοπορία χρειάζεται για να πετύχει η επανάσταση, γιατί παύει να είναι απαραίτητη μετά από αυτήν, όταν θα μπούνε μπροστά μας καινούρια και σύνθετα προβλήματα στρατηγικής;
Κομμουνιστές μέχρι την επανάσταση και μετά από αυτήν αναρχικοί;
Η δομή του κόμματος του λένιν ήταν συγκεντρωτική και βασικά επηρεαζόταν από τις συνθήκες παρανομίας για τους μπολσεβίκους στην τσαρική ρωσία της εποχής. Μπορούμε να παίξουμε με την αναλογία στο δίπολο συγκεντρωτισμός-δημοκρατία, αλλά το κόμμα νέου τύπου σημαίνει βασικά κάτι άλλο: υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία για να μην κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Καλή ώρα όπως στις τελευταίες εκλογές με διάφορους χώρους. Κι ακόμα ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο. Πιθανότατα και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που μου διαφεύγουν. Αυτά είναι βασικές αρχές κι ισχύουν και σήμερα στο ακέραιο, δεν έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα της εποχής και της εργασίας.
Είναι σωστό και γόνιμο να προβληματιζόμαστε πάνω στο μοντέλο και στο θέμα της δημοκρατίας, αρκεί να μην καταλήγουμε σε χαλαρωτικές οργανωτικές δομές που να ακυρώνουν το ίδιο το κόμμα –όπως καλή ώρα γίνεται στους χώρους που υπονοούνται πιο πάνω.
Όσα άκουσα από περιγραφές τρίτων για την τοποθέτηση του χαριτάκη ήταν ανιαρό αναμάσημα του μπακούνιν και τίποτα περισσότερο. Μια λογική που ως τελική της συνέπεια κατέληγε να αμφισβητεί αυτή την ίδια τη γνώση και την επιστήμη (όχι την αστική, γενικά).
Ξέρω ναρίτη που ντράπηκε για λογαριασμό της οργάνωσής του με αυτά που άκουσε. Αλλά επειδή είναι από άχαρο έως ανέντιμο να παίζω το σπασμένο τηλέφωνο για γεγονότα στα οποία δεν παραβρέθηκα θα το σταματήσω εδώ και θα ψάξω να βρω κάποιον που ήταν παρών για να τοποθετηθεί (αν και λόγω εποχής το κόβω λιγάκι δύσκολο).
Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ο σύντροφος με το μουστάκι είχε μια μάλλον λιτή ζωή και λιγοστά υπάρχοντα. Ο νεποτισμός γίνεται κυρίαρχο φαινόμενο στη μπρεζνιεφική εποχή και ως τότε αποτελεί μάλλον εξαίρεση. Ακόμα κι αυτός ο χριουτσόφ είναι μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος που βγήκε ζωντανός από τη μάχη του στάλιγκραντ. Οι αστοί διεφθαρμένοι γραφειοκράτες τέτοιες μάχες δεν τις βλέπουν ούτε στα όνειρά τους. Προτιμούν να φύγουν εγκαίρως μακριά για να μπορούν να τις κριτικάρουν εκ του ασφαλούς και να δράσουν ανάλογα με την κατάληξή τους.
Ο αγώνας για την ανατροπή του κράτους ΤΟΥ κεφαλαίου συνεχίζεται
Εμπρός σύντροφοι
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που ακούγονται όμως δεν ξεφέυγουν από το αιώνιο κουσούρι είτε του αυτόνομου χώρου είτε του 3ο διεθνικού ρεύματος... τον δογματισμό. Λές και υπάρχουν αιώνιες αλήθειες και γράφτηκαν από κάποιους ή εφαρμόστηκαν από κάποιους και το κίνημα το μόνο που χρειάζεται, ως γνήσιος πιστός - προσκυνητής, είναι να τις ανακαλύψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση τα σοβιέτ που τα είχε δει ο Λένιν, ή ακόμα καλύτεροι οι μπολσεβίκοι πριν τα εφαρμόσουν ; Αντίστοιχα ισχύουν και για τις σκέψεις των κλασσικών αλλά και τις δομές που κατα καιρούς δημιούργησε το εργατικό κίνημα. Άρα ΄πρώτο συμπέρασμα δεν υπάρχει χρυσή συνταγή παρα μόνο ιστορική εμπειρία, θεωρητικά εργαλεία και θέλω να ελπίζω ότι υπάρχει ακόμα, ταξικό κριτήριο. Για να μην φλυαρώ τις δομές που θα δημιουργήσει η τάξη και το κίνημα (ακόμα και της οργάνωσης της πρωτοπορίας) θα τις ανακαλύψει στο προτσές της ιστορίας και θα τις αναβαθμίσει μέσα σε αυτό, σίγουρα πάντως δεν θα τις κάνει παρθενογέννηση ούτε φυσικά θα "παλινορθώσει" αυτούσιες τις παλιές. Διαλεκτική σύντροφοι, διαλεκτική...
Για το ζήτημα μειοψηφία - πλειοψηφία, υποταγή του ενός στον άλλο και συγκεντρωτισμός κοκ απλά γελάμε. Είναι τόσο δίδυμα αδελφάκια αυτές οι θεωρίες με το μπλανκισμό που πρέπει να είσαι ή τυφλός ή δογματικός για να μην το δείς ,το είδε η Ρόζα τότε και το έζησε αργά και βασανιστικά το κομμουνιστικό κίνημα,πόσο μάλλον τα ολέθρια αποτελέσματά αυτής της ομοιότητας. Χώρια που η δομή δεν είναι αυτή που φτιάχνει τα πάντα αλλά το περιεχόμενο έχει σημασία, αυτό δεν σημαίνει πως η δομή δεν παράγει ιδεολογία αυτό έρχεται όμως όταν ήδη το περιεχόμενο έχει πάει περίπατο και τον ρόλο του περιεχομένου παίζει μονάχα η "απόδειξη - υποστήριξη" της δομής. Την πρωτοπορία τέλος, δεν την αρνείται κανείς, μόνο που αυτό είναι διαφορετικό από την αυτο - ανακήρυξη και την μετατροπή της σε καθοριστικό κριτή πολλές φορές και απέναντι στην τάξη και την πάλη της. "Η απελευθέρωση των εργατών θα είναι έργων των ίδιων ή δεν θα γίνει καθόλου" έγραφε η 1η Διεθνής που την έφτιαξε ο ίδιος ο Μαρξ άρα τελικός κριτής ακόμα και της πρωτοπορίας η ίδια η τάξη, μην ξεχνιόμαστε.
Τέλος για το αυτο - (ο καθένας βάζει εδώ ότι γουστάρει από ότι καταλαβαίνω) λίγα έχω να πώ. Η εργατική τάξη είναι καταδικασμένη να δημιουργήσει τους θεσμούς της, τα οργανά της ακόμα και τις σχέσεις της (στην πραγωγή, στην κοινωνία κοκ), το έκανε από την Κομμούνα μέχρι και σήμερα. Το ζήτημα είναι πότε, πως και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους θεσμούς και τα όργανα της αστικής τάξης (ναι εννοώ και το αστικό κράτος). Εδώ αναπτύσσονται συνήθως 2 λογικές. Η μια τα βλέπει χωρίς την αμφισβήτηση της εξουσίας πριν την επανάσταση και απλά περιμένει την "Δευτέρα Παρουσία". Η άλλη τα καταδικάζει μετά την επανάσταση ενώ στο ενδιάμεσο πολλές φορές ενσωματώνεται στο "αστικό" ενώ ακόμα και αν φτάσει δεν ξεφεύγει από μια πιο δημοκρατική version των αστικών θεσμών. Θαρρώ πως το παντού και πάντα είναι αναγκαία. Όλα όμως συνδεδεμένα μέσα σε μια ενιαία επαναστατική διαδικασία. Είναι μια επίπονη διαδικασία που χωρά πολλά λάθη αλλά είναι ο μόνος δρόμος οι εργάτες από σήμερα και στο σήμερα να φέρουν το αύριο και να μην περιμένουν να τους το πει μια πρωτοπορία ή την ωραία μέρα της μπούκας στα χειμερινά ανακτόρα. Οι θέσεις του Απρίλη του Λένιν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές στο συγκεκριμένο.
Όσο για το τσιτάτο...
Μέχρι το ΤΕΛΟΣ
μέχρι η γη να γίνει ΚΟΚΚΙΝΗ
Απαντώ με καθυστέρηση, γενικά αυτές τις μέρες μάλλον δε θα μπορώ να απαντάω άμεσα και θα γράφω ακόμα λιγότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρχόμενος σπίτι είδα μια αφίσα για εκδήλωση των αναρχικών με θέμα το εναλλακτικό εμπόριο. Τόσο καλά.
Καλά είναι τα αυτοαποτέτοια, αρκεί να μη γίνουν αυτοσκοπός εις βάρος του σκοπού. Γιατί αλλιώς βάζουμε μόνοι μας αυτογκόλ κι αυτο-απαυτωνόμαστε. Ή στην καλύτερη αυτο-οργανώνουμε την αυτοϊκανοποίησή μας -κοινώς δηλαδή μαλακιζόμαστε.
Τα αγαπημένα σπορ του κομμουνιστή είναι η ανάγνωση των γραφών -που τις διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί και πρέπει να τους ξεσκεπάσουμε- κι οι ταμπέλες στο συνομιλητή για να μπορούμε να του την πούμε. Όλοι τα κάνουμε λίγο-πολύ, αλλά οι εδώ πιστεύω ξεφεύγουμε απ' τον κανόνα. Τουλάχιστον δεν κάνουμε μόνο αυτό.
Το τριτοδιεθνιστής και να θέλω δε μπορώ να το αρνηθώ. Το δογματικός όμως από πού προκύπτει;
Με το ίδιο σκεπτικό: δεν ξέρω γιατί η εξίσωση του μπλανκισμού με τον συγκεντρωτισμό του λένιν δεν είναι κάποιο είδος αριστερίστικου δογματισμού. Η ανάγκη για τέτοιου είδους οργάνωση προκύπτει από τον συγκεντρωτισμό του αντιπάλου. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να σε απορροφήσει αυτό που πολεμάς και να γίνεις σαν τα μούτρα του, αλλά δε γίνεται κι αλλιώς.
Τα μέσα κι ο σκοπός έχουν μια περίεργη σχέση με αμαρτωλό παρελθόν για τους κομμουνιστές. Απέναντι σε έναν υφέρποντα μακιαβελισμό που μπορεί να δικαιολογεί από τραμπουκισμούς μέχρι κομπρεμί στο όνομα του ιερού σκοπού μας που τα καθαγιάζει όλοι νιώθουμε την ανάγκη να προτάξουμε μια διαλεκτική μέσου και σκοπού, όπου το ένα θα συμβαδίζει με το άλλο. Αυτό δεν αναιρεί όμως την έννοια της διαμεσολάβησης. Κι αυτή δεν πρέπει να τη βλέπουμε έχοντας ως κριτήριο τον τελικό σκοπό. Το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός, είναι διαμεσολάβηση, δε μπορεί να κρίνεται με βάση τον τρόπο συγκρότησης της κομμουνιστικής κοινωνίας για να το βγάλουμε σκάρτο. Αν πάλι κάποιοι το βλέπουν ως αυτοσκοπό στερούνται στρατηγικής και θεωρούν ως τέτοια το μέσο.
Από αυτή την άποψη κι απέναντι σε τέτοιες λογικές, το τσιτάτο του σφου με το μουστάκι: περισσότερο κράτος για να μην έχουμε κράτος, μου φαίνεται πολύ πιο διαλεκτικό -άλλη υπόθεση πώς εφαρμόστηκε στην πράξη.
Το θέμα της πρωτοπορίας όλοι λυμένο το έχουμε κι όλο το πιάνουμε από την αρχή.
Η απελευθέρωση των εργατών θα είναι δικό τους έργο. Αλλά οι αναρχικοί το πιάνουν αυτό μέχρι την τελική του συνέπεια και λένε πως γι' αυτό ακριβώς δεν χρειάζεται κανένα κόμμα-σωτήρας. Οι αστοί θεωρούν πως οι μάζες είναι πολύ ηλίθιες για να κυβερνήσουν -το πολύ-πολύ ας ψηφίζουν τους αντιπροσώπους τους- κι η άλλη πλευρά του νομίσματος λέει ότι οι μάζες είναι ικανές να πραγματοποιήσουν άμεσα οτιδήποτε χωρίς αφεντικά πάνω απ' το κεφάλι τους.
Για τους κομμουνιστές δε μπαίνει έτσι το ζήτημα, για να διαλέξουμε πλευρά. Την ηλιθιότητα την παράγει μαζικά με τη μορφή αλλοτρίωσης το καπιταλιστικό σύστημα, η αποξενωμένη εργασία κι (σε δεύτερη φάση, πάνω σε αυτή τη βάση) οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους). Το περιβόητο απ' έξω του λένιν δεν είναι έλλειψη πίστης στους ηλίθιους εργάτες, ούτε κάποιου είδους μπλανκισμός (μια δράκα επαναστατών για τις μάζες, αλλά χωρίς αυτές). Το απ' έξω δηλώνει τη διανόηση που θα δείξει την προοπτική (γιατί τι άλλο ήταν ο μαρξ δηλ, για τον οποίο κάποιοι με τυπική λογική έκαναν πρόταση να μείνει εκτός πρώτης διεθνούς επειδή δεν ήταν εργάτης!).
Όχι ότι λέω κάτι τρομερά καινούριο, αλλά...
Τελος πάντων, τα σχόλια καμιά φορά είναι λίγο άδικα γιατί εστιάζουν στα σημεία που δε συμφωνούμε, ενώ τα άλλα είναι περισσότερα κι εξίσου βασικά.
Γερά για τον κομμουνισμό!