Ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο για την επέτειο του όχι, αλλά σκάλωσα σε κάτι συνειρμούς με τον κηλαηδόνη και προέκυψε το έκτρωμα που ακολουθεί.
Οι μη παροικούντες το λένινγκραντ και το μάταιο τούτο μικρόκοσμό μας, ας επισκεφτούν πρώτα την παρένθεση (http://www.youtube.com/watch?v=tr7eHIUHDGg&feature=related) για να μπουν στο βαθύ νόημα, ή να θυμηθούν πώς πάει η μελωδία. Θα τους χρησιμεύσει για να κρατάν το μέτρο, ενώ διαβάζουν.
Ανάσα βαθιά και ξεκινάμε.
Στο σταχάνοφ λέμε ναι
στον κορτσάγιν λέμε ναι
στο μολότοφ λέμε ναι
στον αντρόποφ λέμε ναι
στους σταλίνες λέμε ναι
στους σωλήνες λέμε ναι
όχι λέμε στη γκλάσνοστ
όχι στην περεστρόικα
όχι λέμε στον τρότσκι
όχι στον γκορμπατσόφ
Στους βουλγάρους λέμε ναι
στους βαρβάρους λέμε ναι
στους ταβάριτς λέμε ναι
κομπανιέρος λέμε ναι
στο γκροτέσκο λέμε ναι
τσαουσέσκου λέμε ναι
όχι λέμε στην κίνα
όχι στους δορυφόρους της
όχι και στην κορέα
όχι στο βιετνάμ
Στον λένιν, ναι!
Κουντέλιν, ναι!
Στον γκάλη, ναι!
Στο στάλιν, ναι!
Στη δράση, ναι!
στη φάση, ναι!
στη βάση, ναι!
στις βάσεις, νόου!
Στις κάλπες, ναι!
Στις κάλτσες, ναι!
Στην επανάσταση, ναι.
Στη βότκα λέμε ναι
και στο ρούμι λέμε ναι
Στις μπαμπούσκες λέμε ναι
και στο τείχος λέμε ναι
Στους σπούτνικ λέμε ναι
και στα σκόντα λέμε ναι
Όχι λέμε στον τίτο
όχι γαμώ τα ζάσταβα
όχι στο βουκεφάλα
όχι στους σκοπιανούς
Στον πατέλη λέμε ναι
Στην κανέλλη λέμε ναι
Συνελεύσεις λέμε ναι
Λέμε ναι στην εφεε
Στις ταινίες λέμε ναι
Στις πορείες λέμε ναι
Όχι στις καταλήψεις
όχι στα συντονιστικά
όχι και στον κοσύγκιν
όχι στα εαακ.
Στις κόβες, ναι!
Στις γόβες, ναι!
Στα λάντα, ναι!
Στη ζάντα, ναι!
Στη φάβα, ναι!
Στο σάββα, ναι!
Στη λέτσα, ναι!
Στον πέτσα, νόου!
Στη λίλα, ναι!
Σπαρίλα, ναι!
Στην περιφρούρηση, ναι
Στους συντρόφους λέμε ναι
Στους δικούς μας λέμε ναι
Στους εντάξει λέμε ναι
και στην τάξη λέμε ναι
Στο απ' έξω λέμε ναι (φαγητό και ταξική συνείδηση)
στους απ' έξω λέμε ναι (μέχρι να μπουν)
Όχι στις οπορτούνες
όχι στους αριστεριστές,
όχι και στους ανάρχες
όχι στα φρικιά.
Στην αλέκα λέμε ναι
Στον μαΐλη λέμε ναι
Στον μεντρέκα λέμε ναι
Στον παφίλη λέμε ναι
Λέμε ναι στο λιγκατσώφ
Λέμε ναι στον κολοζώφ
Όχι λέμε στο ρούση
όχι γαμώ τον παγκαλο
όχι στον ανδρουλάκη
όχι στο πασόκ
Υπάρχει κι εναλλακτική στροφή για μαυροκόκκινα σκυλιά.
Συνελεύσεις λέμε ναι
εξεγέρσεις λέμε ναι
Καταλήψεις λέμε ναι
Στις συγκρούσεις λέμε ναι
Στους σεκίτες λέμε ναι
και στους κνίτες λέμε ναι
Όχι λέμε στο κόμμα
όχι στην ηγεσία του
Όχι στον χαριτάκη
όχι στο εεκ.
Θα μπορούσε να είναι και χειρότερο.
Ο καθένας το εμπλουτίζει κατά το δοκούν και κατά βούληση.
Από αύριο τα σπουδαία.
Η επέτειος του όχι, η εφεε, η δεύτερη ανταπόκριση του βενιαμίν, ο σάββας για την κίνα και το γέλτσιν, η έλλη παππά, η DDR και πολλά άλλα.
Υγ: -γαβ!
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
Back to the (νομοτελειακά...) future
Εγκαινιάζοντας ένα κύκλο για τα 100χρονα από τη γέννηση του ρίτσου, τα 60χρονα από την ίδρυση της DDR, τα 30χρονα από τη διεθνιστική βοήθεια στο αφγανιστάν, τα 20χρονα του ναρ, της τιεν αν μεν, της πτώσης του τείχους και του βενιαμίν, η κε του μπλοκ παραθέτει ένα κείμενο του τελευταίου με τις εντυπώσεις του από το βερολίνο.
Καλή ανάγνωση.
Δεύτερη μέρα στο Βερολίνο σήμερα και αποφασίσαμε να πάμε sightseeing με ένα πρόγραμμα όπου ο ξεναγός δεν πληρώνεται, απλά δέχεται ενδεχομένως κάποιο tip στο τέλος και παίρνει ένα ποσοστό από το μαγαζί όπου θα γίνει το διάλειμμα στην μέση της βόλτας. Έτσι έχει ένα κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο, έχει μία αμοιβή χωρίς ταβάνι που μπορεί να του αποφέρει πολλά λεφτά και επιπλέον τραβάει κόσμο με το εναλλακτικό-αντιεμπορευματικό της πρότασης.
Οφείλω να πω ότι η συγκεκριμένη τακτική μου θυμίζει τους Αμερικάνους υπουργούς-γερουσιαστές που τυχαίνει... μετά την θητεία τους να παίρνουν κάποιο tip για τις υπηρεσίες που παρείχαν. Η Χίλαρυ από τις ασφαλιστικές, η Κοντολίζα που βάφτισε ένα πλοίο κτλ.
Συναντήσαμε τον Ζαχ έξω από την πύλη του Βραδεμβούργου και τον αφήσαμε να μας ταξιδέψει με τις λέξεις από την Πρώσικη αυτοκρατορία μέχρι την "ενοποίηση της Ευρώπης" το 1989.
Παρότι θα μπορούσε κανείς να δει έναν ανιδιοτελή ξεναγό εγώ (πείτε με κολλημένο) έβλεπα άλλο ένα κύτταρο της κοινωνίας που έχει προσβληθεί από τον ιό του χρήματος με αποτέλεσμα να αποδίδω πολλές από τις κινήσεις του ξεναγού σε προσπάθεια απόσπασης συμπάθειας η οποία θα εξαργυρωθεί στα tips.
Ξεκινάμε λοιπόν και αφού αρχίζει να μας εξηγεί για την πύλη μιλώντας για την Πρώσικη αυτοκρατορία φτάνει στα νεότερα χρόνια μιλώντας μας για την στιγμή που μπήκαν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο και ύψωσαν την σημαία στο Ράιχσταγκ και έφτασε η στιγμή μοιρασιάς των ζωνών επιρροής.
Σε αυτό το σημείο ο Ζαχ πετάει το πρώτο αστειάκι του σε Αγγλικό χιούμορ λέγοντας πως ο "Στάλιν παρότι ήταν κομμουνιστής δεν του άρεσε να μοιράζεται..". Αλλά έτσι είναι αυτά όταν κάθε αστειάκι σημαίνει ευρώ στο τέλος της παράστασης, μπορείς να αγγίξεις όλα τα θέματα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προεργασία (βλέπε Λαζόπουλο).
Στην συνέχεια προχωρήσαμε και φτάσαμε στο παγκόσμιο μνημείο για το Ολοκαύτωμα (η κάτι τέτοιο) όπου είναι ένα μη συμβολικό μνημείο που ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Υπάρχει (λέει ο Ζαχ) το ερώτημα γιατί έγινε μνημείο για τους Εβραίους και όχι για τους Τσιγγάνους η άλλους πληθυσμούς που δεινοπάθησαν επί Χίτλερ και μας απάντησε ότι υπάρχει μνημείο για τους ομοφυλόφιλους όπως και πολλά άλλα χωρίς να έχουν πάρει όμως την ανάλογη σημασία και δημοσιότητα.
Επιπλέον μας είπε πως όταν χτιζόταν το μνημείο αποκαλύφθηκε ότι πολλές από τις εταιρίες που συνεργάστηκαν για την θεμελίωσή του είχαν στο παρελθόν βοηθήσει και τον Χίτλερ αλλά κατά τον Ζαχ "τι να κάνεις εδώ τα ss ντύνονταν με hugo boss οδηγούσαν volkswagen και η IBM είχε αναλάβει την καταγραφή των Εβραίων. Αν πετάξεις εκτός αγοράς όλες τις εταιρίες και όλα τα στελέχη που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί τότε είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα έργο". (Για αυτό στην Ελλάδα μετά το 1949 φτιάξαμε πολλά έργα...)
Σε ένα δίλεπτο διάλειμμα βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα σε άπταιστα Αγγλικά "Δηλαδή κατά την γνώμη σου φταίει ο Στάλιν που... δεν μοιραζόταν; Με ποιούς να μοιραστεί με αυτούς που πήραν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και την χρησιμοποίησαν για να κατασκοπεύουν την ΕΣΣΔ;" (λίγο συνδικαλιάρικη η ερώτηση αλλά η επόμενη ήταν καλύτερη). Ο ξεναγός μας τα μπάλωσε και κουμπώθηκε και έτσι εξασφάλισα ότι για την υπόλοιπη ξενάγηση δεν θα ακουστεί αντικομμουνιστικό αστειάκι... Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί ο τύπος παρότι Άγγλος είχε αστείρευτο αντι-(Μαρξιστικό-Λενινιστικό) χιούμορ.
Για την ακρίβεια πρέπει να είχε αποθηκευμένη στο μυαλό του μία γκάμα με κινήσεις και ατάκες (σαν τον Πιπερόπουλο) που έχουν βρεθεί εμπειρικά και πρέπει να χρησιμοποιηθούν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα προκειμένου να αγγίξουν τον κόσμο που θα βάλει το χέρι στην τσέπη, επικυρώνοντας έτσι την μετατροπή του πολιτισμικού κεφαλαίου (γνώσεις, χιούμορ) σε κοινωνικό (συμπάθεια) και στην συνέχεια σε οικονομικό (tip). Ένα στημένο talk show η καθημερινή ζωή στον (προηγμένο) καπιταλισμό και εμείς ζούμε σε μία Ελλάδα χωρίς -ακόμα...- αρκετές τηλεοράσεις για να επηρεαστούμε βαθιά αλλά... οι εκσυγχρονιστές παραμονεύουν.
Εν συνεχεία περάσαμε πάνω από το ακριβές μέρος όπου ψόφησε ο Χίτλερ και ο τύπος άρχισε να μας διηγείται το τι ακριβώς έγινε καταλήγοντας στο να αναλύει τις θεωρίες που έχουν ακουστεί για την σωρό του Χίτλερ.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον ξεναγό πρέπει να ισχύει η ιστορία πως, μέσω της οδοντοστοιχίας του αναγνώρισαν το ότι ήταν όντως αυτός ενώ για την συνέχεια της ιστορίας ακούγονται πολλά... Μία θεωρία είναι ότι τον έθαψαν αλλά μετά βρήκαν πως ο σκελετός που είχε θαφτεί ήταν γυναικείος...και μια άλλη ότι τον πήρε ο Στάλιν στο Κρεμλίνο. Και εδώ βρίσκει ευκαιρία και τα συνδέει διαλεκτικά "Άλλωστε ο Στάλιν είχε σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους στην Ευρώπη από τον Χίτλερ παρότι αυτό φαίνεται παράξενο. Γενικά ο κομμουνισμός δεν ήταν σαν τον ναζισμό όμως.....@##$%$%^$$"
Σαν να ακούω την επίσημη γραμμή της ΕΕ μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου αφενώς λέμε ότι δεν ήταν ίδια καθεστώτα και στην συνέχεια τονίζουμε (μόνο) τις αρνητικές πτυχές την ΕΣΣΔ νομιμοποιώντας έτσι στις συνειδήσεις την εξίσωση που μοιραία θα ακολουθούσε.
Εκείνο το σημείο βρισκόταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία και γύρω-γύρω υπήρχαν όμορφα διαμερίσματα,έτσι ο ξεναγός προκειμένου να μην μας δημιουργηθεί καμία λανθασμένη εντύπωση ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν και αυτή κανονική χώρα με έγχρωμη ζωή, υπηρεσίες σπίτια ρεύμα νερό τηλέφωνο, κτλ μας προλαβαίνει λέγοντας πως "όποιος βλέπει αυτά τα σπίτια λέει Α! Τι ωραία τα σπίτια των Ανατολικών! Όμως κάνει λάθος!!εδώ έμεναν τα ανώτερα στελέχη του κόμματος και οι αθλητές. Δηλαδή για παράδειγμα εάν έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ ως αθλητής της DDR, όσο ντοπέ και αν ήμουν, έπαιρνα ένα σπίτι σε αυτή την ωραία γειτονιά".
Και αφού προετοιμαστήκαμε βλέποντας την γενικότερη αρνητική εικόνα του σοσιαλισμού ήρθε η ώρα να δούμε και τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι ο Ζαχ μας πήγε σε ένα μέρος στο οποίο είχε στο δάπεδο μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από την εξέγερση του 1953 όπου "σοβιετικά τανκ άνοιξαν πυρ και σκότωσαν περί τους 250 διαδηλωτές".
Στο διπλανό κτίριο είχε μια αναπαράσταση της ζωής στην Λαοκρατική δημοκρατία όπου έδειχνε τον κόσμο χαρούμενο, ανθρώπους με κιθάρες να τραγουδούν παιδάκια να παίζουν κάτω από το πανό "Sozialismus" κτλ. Και εκεί που χάρηκα και λέω πως τελικά ο ξεναγός μας δεν είναι κακός από μόνος του αλλά οι "Ζωές των άλλων" τον έκαναν, μας λέει πως αυτή η τοιχογραφία είναι παράδειγμα του επιβαλλόμενου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και της propaganda του καθεστώτος και πως βρίσκεται εκεί, δίπλα στο πρόσωπα των διαδηλωτών, για να δείξει την αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, ανάμεσα στην καθημερινή κατασκοπία και ανελευθερία από το κράτος και στην προπαγάνδα που τα ήθελε όλα όμορφα και ηλιόλουστα.
Βέβαια στα επόμενα 10 λεπτά πρέπει να περάσαμε κάτω από περίπου 25 κάμερες αλλά ποιός είμαι εγώ που θα κλονίσω την ιδέα κάποιου για την "ελεύθερη" ζωή του όταν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι χιλιάδες κάμερες που βλέπει να τον παρακολουθούν.
Στην συνέχεια περπατήσαμε λίγα μέτρα και στο πίσω μέρος του κτιρίου υπήρχε ακόμα ένα κομμάτι του τείχους (δεν χάθηκε η τελευταία μας ελπίδα), μάλιστα τα παράθυρα του κτιρίου έβλεπαν στο Δυτικό Βερολίνο και κατά συνέπεια για να δουλέψεις σε εκείνα τα γραφεία θα έπρεπε να είσαι πολύ έμπιστος της κυβέρνησης. Έτσι σύμφωνα με τον (μικρο)αστικό μύθο μία νύχτα ένας υπάλληλος με την πρόφαση ότι ξέχασε κάτι στο γραφείο του πήγε το βράδυ με την γυναίκα και το παιδί του έριξαν ένα σκοινί στην "ελεύθερη" πλευρά πλευρά του Βερολίνου και πέρασαν διακριτικά-διακριτικά φεύγοντας από αυτή την καταραμένη χώρα που δεν είχε mcdonalds άνεργους και άστεγους.
Συνεχίζοντας είδαμε ένα αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν στην Ανατολική πλευρά και ο Ζαχ μας είπε: "Στο Ανατολικό Βερολίνο για να πάρεις ένα αυτοκίνητο έπρεπε να δουλεύεις 10 και 15 χρόνια. Εμένα ο πατέρας μου ατύχησε μιας και περίμενε 7 χρόνια και το απόκτησε το 1989. Μετά από λίγο καιρό γκρεμίστηκε το τείχος και πέρασε από την άλλη πλευρά βλέποντας μια πόλη (oh my god) τίγκα στις bmw".
Ε, εκεί δεν κρατήθηκα και του είπα μπροστά και στους άλλους ότι εμένα στην χώρα μου χρειάζεται να δουλεύεις 20 χρόνια για να αποκτήσεις σπίτι (αν είσαι τυχερός) και μετά να αρχίσεις να δουλεύεις για καμια δεκαετία προκειμένου να πάρεις αμάξι. "Επιπλέον είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου περνώντας απέναντι δεν είδε μόνο bmw , αλλά είδε κι άνεργους κι άστεγους, προβλήματα τα οποία είχαν λυθεί στην Ανατολική Γερμανία".
Ο Ζαχ ξανακουμπώθηκε και είπε ότι αναμφίβολα η άλλη πλευρά είχε αρνητικές καθώς και θετικές πτυχές για να πάρει όμως την απάντηση πως "στις εφημερίδες στα ραδιόφωνα και γενικά στα ΜΜΕ ακούμε μόνο τις αρνητικές και καλό θα ήταν φωτιστούν και λίγο οι θετικές..." Μάλιστα μία Αμερικάνα και ένας Σκωτσέζος έδειξαν να συμφωνούν. Να δεις που οι Αμερικάνοι έχουν καλύτερη άποψη για τον υπαρκτό από ό,τι οι εαακίτες...
Η επόμενη στάση του tour μας ήταν σε μία μεγάλη πλατεία όπου υπήρχε ένα μνημείο για τα καμένα βιβλία επί Χίτλερ με μία επίγραφή που έλεγε "όταν ξεκινάς με το να καις βιβλία καταλήγεις να καις ανθρώπους", η οποία προφητική φράση είχε γραφτεί το 1933. Ακριβώς από δίπλα υπήρχε μία όπερα που σχεδόν κατεδαφίστηκε από τους βομβαρδισμούς και στην συνέχεια οι κομμουνιστές ανέλαβαν να την ξαναχτίσουν. "Βέβαια αυτό πρέπει να έγινε με πολύ φθηνά υλικά για αυτό και μοιάζει με τούρτα γεννεθλίων από έξω. Από μέσα όμως είναι πολύ εντυπωσιακό" συνέχισε ο Ζαχ.
Δίπλα μας βρισκόταν και τα ερείπια ενός πρώην παλατιού της Βασιλικής οικογένειας που γκρεμίστηκαν στον πόλεμο και οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να το ξαναφτιάξουν ενώ σήμερα η κυβέρνηση προκήρυξε έργο μεγάλου προυπολογισμού για να τα επαναφέρει στο σημείο που ήταν ξεσηκώνοντας έτσι θύελλα διαμαρτυριών σε μία πόλη όπου το ποσοστό των ανέργων φτάνει το 50 τοις εκατό (ο καθένας με τις προτεραιότητές του).
Μέσα σε 3 ώρες και αφού απολαύσαμε κάθε στιγμή σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου φτάσαμε στο museum island δηλαδή σε ένα μέρος γεμάτο μουσεία που είναι περιτρυγιρισμένο από κανάλια έτσι που να μοιάζει σαν νησάκι. Εκεί ο Ζαχ μας κάθισε σε κάτι σκαλοπατάκια και μας εξήγησε το πως έπεσε τελικά το τείχος. Δεν θα ήθελα να αναπαράγω ολόκληρη την οπτική του, πάντως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήταν ο λαός που πάλεψε πίεσε και τελικά έριξε το καθεστώς και όχι οι μυστικές υπηρεσίες και η παγκόσμια αστική τάξη.
Πού ξέρεις, μπορεί και να ήταν κάπως έτσι... Πάντως τα σφυροδρέπανα που πουλάνε για σουβενίρ μπορεί στους πιο πολλούς να θυμίζουν ότι ήταν κάποτε κάποιοι γραφικοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στο σήμερα αυτοί οι γραφικοί γίνονται όλο και περισσότεροι και η αναγκαιότητα για την επανάσταση και τον κομμουνισμό όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο εφικτή.
ΥΓ Φεύγοντας του άφησα ένα 5ευρω και του είπα πως η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη αφήνοντάς τον σκεπτικό. Αυτός βέβαια θα κατάλαβε η επόμενη ξενάγηση και συνεπώς είσπραξη αλλά τον πρόλαβα για να του πω ότι εννοούσα την επόμενη επανάσταση.
για την αντιγραφή μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Καλή ανάγνωση.
Δεύτερη μέρα στο Βερολίνο σήμερα και αποφασίσαμε να πάμε sightseeing με ένα πρόγραμμα όπου ο ξεναγός δεν πληρώνεται, απλά δέχεται ενδεχομένως κάποιο tip στο τέλος και παίρνει ένα ποσοστό από το μαγαζί όπου θα γίνει το διάλειμμα στην μέση της βόλτας. Έτσι έχει ένα κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο, έχει μία αμοιβή χωρίς ταβάνι που μπορεί να του αποφέρει πολλά λεφτά και επιπλέον τραβάει κόσμο με το εναλλακτικό-αντιεμπορευματικό της πρότασης.
Οφείλω να πω ότι η συγκεκριμένη τακτική μου θυμίζει τους Αμερικάνους υπουργούς-γερουσιαστές που τυχαίνει... μετά την θητεία τους να παίρνουν κάποιο tip για τις υπηρεσίες που παρείχαν. Η Χίλαρυ από τις ασφαλιστικές, η Κοντολίζα που βάφτισε ένα πλοίο κτλ.
Συναντήσαμε τον Ζαχ έξω από την πύλη του Βραδεμβούργου και τον αφήσαμε να μας ταξιδέψει με τις λέξεις από την Πρώσικη αυτοκρατορία μέχρι την "ενοποίηση της Ευρώπης" το 1989.
Παρότι θα μπορούσε κανείς να δει έναν ανιδιοτελή ξεναγό εγώ (πείτε με κολλημένο) έβλεπα άλλο ένα κύτταρο της κοινωνίας που έχει προσβληθεί από τον ιό του χρήματος με αποτέλεσμα να αποδίδω πολλές από τις κινήσεις του ξεναγού σε προσπάθεια απόσπασης συμπάθειας η οποία θα εξαργυρωθεί στα tips.
Ξεκινάμε λοιπόν και αφού αρχίζει να μας εξηγεί για την πύλη μιλώντας για την Πρώσικη αυτοκρατορία φτάνει στα νεότερα χρόνια μιλώντας μας για την στιγμή που μπήκαν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο και ύψωσαν την σημαία στο Ράιχσταγκ και έφτασε η στιγμή μοιρασιάς των ζωνών επιρροής.
Σε αυτό το σημείο ο Ζαχ πετάει το πρώτο αστειάκι του σε Αγγλικό χιούμορ λέγοντας πως ο "Στάλιν παρότι ήταν κομμουνιστής δεν του άρεσε να μοιράζεται..". Αλλά έτσι είναι αυτά όταν κάθε αστειάκι σημαίνει ευρώ στο τέλος της παράστασης, μπορείς να αγγίξεις όλα τα θέματα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προεργασία (βλέπε Λαζόπουλο).
Στην συνέχεια προχωρήσαμε και φτάσαμε στο παγκόσμιο μνημείο για το Ολοκαύτωμα (η κάτι τέτοιο) όπου είναι ένα μη συμβολικό μνημείο που ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Υπάρχει (λέει ο Ζαχ) το ερώτημα γιατί έγινε μνημείο για τους Εβραίους και όχι για τους Τσιγγάνους η άλλους πληθυσμούς που δεινοπάθησαν επί Χίτλερ και μας απάντησε ότι υπάρχει μνημείο για τους ομοφυλόφιλους όπως και πολλά άλλα χωρίς να έχουν πάρει όμως την ανάλογη σημασία και δημοσιότητα.
Επιπλέον μας είπε πως όταν χτιζόταν το μνημείο αποκαλύφθηκε ότι πολλές από τις εταιρίες που συνεργάστηκαν για την θεμελίωσή του είχαν στο παρελθόν βοηθήσει και τον Χίτλερ αλλά κατά τον Ζαχ "τι να κάνεις εδώ τα ss ντύνονταν με hugo boss οδηγούσαν volkswagen και η IBM είχε αναλάβει την καταγραφή των Εβραίων. Αν πετάξεις εκτός αγοράς όλες τις εταιρίες και όλα τα στελέχη που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί τότε είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα έργο". (Για αυτό στην Ελλάδα μετά το 1949 φτιάξαμε πολλά έργα...)
Σε ένα δίλεπτο διάλειμμα βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα σε άπταιστα Αγγλικά "Δηλαδή κατά την γνώμη σου φταίει ο Στάλιν που... δεν μοιραζόταν; Με ποιούς να μοιραστεί με αυτούς που πήραν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και την χρησιμοποίησαν για να κατασκοπεύουν την ΕΣΣΔ;" (λίγο συνδικαλιάρικη η ερώτηση αλλά η επόμενη ήταν καλύτερη). Ο ξεναγός μας τα μπάλωσε και κουμπώθηκε και έτσι εξασφάλισα ότι για την υπόλοιπη ξενάγηση δεν θα ακουστεί αντικομμουνιστικό αστειάκι... Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί ο τύπος παρότι Άγγλος είχε αστείρευτο αντι-(Μαρξιστικό-Λενινιστικό) χιούμορ.
Για την ακρίβεια πρέπει να είχε αποθηκευμένη στο μυαλό του μία γκάμα με κινήσεις και ατάκες (σαν τον Πιπερόπουλο) που έχουν βρεθεί εμπειρικά και πρέπει να χρησιμοποιηθούν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα προκειμένου να αγγίξουν τον κόσμο που θα βάλει το χέρι στην τσέπη, επικυρώνοντας έτσι την μετατροπή του πολιτισμικού κεφαλαίου (γνώσεις, χιούμορ) σε κοινωνικό (συμπάθεια) και στην συνέχεια σε οικονομικό (tip). Ένα στημένο talk show η καθημερινή ζωή στον (προηγμένο) καπιταλισμό και εμείς ζούμε σε μία Ελλάδα χωρίς -ακόμα...- αρκετές τηλεοράσεις για να επηρεαστούμε βαθιά αλλά... οι εκσυγχρονιστές παραμονεύουν.
Εν συνεχεία περάσαμε πάνω από το ακριβές μέρος όπου ψόφησε ο Χίτλερ και ο τύπος άρχισε να μας διηγείται το τι ακριβώς έγινε καταλήγοντας στο να αναλύει τις θεωρίες που έχουν ακουστεί για την σωρό του Χίτλερ.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον ξεναγό πρέπει να ισχύει η ιστορία πως, μέσω της οδοντοστοιχίας του αναγνώρισαν το ότι ήταν όντως αυτός ενώ για την συνέχεια της ιστορίας ακούγονται πολλά... Μία θεωρία είναι ότι τον έθαψαν αλλά μετά βρήκαν πως ο σκελετός που είχε θαφτεί ήταν γυναικείος...και μια άλλη ότι τον πήρε ο Στάλιν στο Κρεμλίνο. Και εδώ βρίσκει ευκαιρία και τα συνδέει διαλεκτικά "Άλλωστε ο Στάλιν είχε σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους στην Ευρώπη από τον Χίτλερ παρότι αυτό φαίνεται παράξενο. Γενικά ο κομμουνισμός δεν ήταν σαν τον ναζισμό όμως.....@##$%$%^$$"
Σαν να ακούω την επίσημη γραμμή της ΕΕ μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου αφενώς λέμε ότι δεν ήταν ίδια καθεστώτα και στην συνέχεια τονίζουμε (μόνο) τις αρνητικές πτυχές την ΕΣΣΔ νομιμοποιώντας έτσι στις συνειδήσεις την εξίσωση που μοιραία θα ακολουθούσε.
Εκείνο το σημείο βρισκόταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία και γύρω-γύρω υπήρχαν όμορφα διαμερίσματα,έτσι ο ξεναγός προκειμένου να μην μας δημιουργηθεί καμία λανθασμένη εντύπωση ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν και αυτή κανονική χώρα με έγχρωμη ζωή, υπηρεσίες σπίτια ρεύμα νερό τηλέφωνο, κτλ μας προλαβαίνει λέγοντας πως "όποιος βλέπει αυτά τα σπίτια λέει Α! Τι ωραία τα σπίτια των Ανατολικών! Όμως κάνει λάθος!!εδώ έμεναν τα ανώτερα στελέχη του κόμματος και οι αθλητές. Δηλαδή για παράδειγμα εάν έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ ως αθλητής της DDR, όσο ντοπέ και αν ήμουν, έπαιρνα ένα σπίτι σε αυτή την ωραία γειτονιά".
Και αφού προετοιμαστήκαμε βλέποντας την γενικότερη αρνητική εικόνα του σοσιαλισμού ήρθε η ώρα να δούμε και τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι ο Ζαχ μας πήγε σε ένα μέρος στο οποίο είχε στο δάπεδο μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από την εξέγερση του 1953 όπου "σοβιετικά τανκ άνοιξαν πυρ και σκότωσαν περί τους 250 διαδηλωτές".
Στο διπλανό κτίριο είχε μια αναπαράσταση της ζωής στην Λαοκρατική δημοκρατία όπου έδειχνε τον κόσμο χαρούμενο, ανθρώπους με κιθάρες να τραγουδούν παιδάκια να παίζουν κάτω από το πανό "Sozialismus" κτλ. Και εκεί που χάρηκα και λέω πως τελικά ο ξεναγός μας δεν είναι κακός από μόνος του αλλά οι "Ζωές των άλλων" τον έκαναν, μας λέει πως αυτή η τοιχογραφία είναι παράδειγμα του επιβαλλόμενου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και της propaganda του καθεστώτος και πως βρίσκεται εκεί, δίπλα στο πρόσωπα των διαδηλωτών, για να δείξει την αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, ανάμεσα στην καθημερινή κατασκοπία και ανελευθερία από το κράτος και στην προπαγάνδα που τα ήθελε όλα όμορφα και ηλιόλουστα.
Βέβαια στα επόμενα 10 λεπτά πρέπει να περάσαμε κάτω από περίπου 25 κάμερες αλλά ποιός είμαι εγώ που θα κλονίσω την ιδέα κάποιου για την "ελεύθερη" ζωή του όταν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι χιλιάδες κάμερες που βλέπει να τον παρακολουθούν.
Στην συνέχεια περπατήσαμε λίγα μέτρα και στο πίσω μέρος του κτιρίου υπήρχε ακόμα ένα κομμάτι του τείχους (δεν χάθηκε η τελευταία μας ελπίδα), μάλιστα τα παράθυρα του κτιρίου έβλεπαν στο Δυτικό Βερολίνο και κατά συνέπεια για να δουλέψεις σε εκείνα τα γραφεία θα έπρεπε να είσαι πολύ έμπιστος της κυβέρνησης. Έτσι σύμφωνα με τον (μικρο)αστικό μύθο μία νύχτα ένας υπάλληλος με την πρόφαση ότι ξέχασε κάτι στο γραφείο του πήγε το βράδυ με την γυναίκα και το παιδί του έριξαν ένα σκοινί στην "ελεύθερη" πλευρά πλευρά του Βερολίνου και πέρασαν διακριτικά-διακριτικά φεύγοντας από αυτή την καταραμένη χώρα που δεν είχε mcdonalds άνεργους και άστεγους.
Συνεχίζοντας είδαμε ένα αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν στην Ανατολική πλευρά και ο Ζαχ μας είπε: "Στο Ανατολικό Βερολίνο για να πάρεις ένα αυτοκίνητο έπρεπε να δουλεύεις 10 και 15 χρόνια. Εμένα ο πατέρας μου ατύχησε μιας και περίμενε 7 χρόνια και το απόκτησε το 1989. Μετά από λίγο καιρό γκρεμίστηκε το τείχος και πέρασε από την άλλη πλευρά βλέποντας μια πόλη (oh my god) τίγκα στις bmw".
Ε, εκεί δεν κρατήθηκα και του είπα μπροστά και στους άλλους ότι εμένα στην χώρα μου χρειάζεται να δουλεύεις 20 χρόνια για να αποκτήσεις σπίτι (αν είσαι τυχερός) και μετά να αρχίσεις να δουλεύεις για καμια δεκαετία προκειμένου να πάρεις αμάξι. "Επιπλέον είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου περνώντας απέναντι δεν είδε μόνο bmw , αλλά είδε κι άνεργους κι άστεγους, προβλήματα τα οποία είχαν λυθεί στην Ανατολική Γερμανία".
Ο Ζαχ ξανακουμπώθηκε και είπε ότι αναμφίβολα η άλλη πλευρά είχε αρνητικές καθώς και θετικές πτυχές για να πάρει όμως την απάντηση πως "στις εφημερίδες στα ραδιόφωνα και γενικά στα ΜΜΕ ακούμε μόνο τις αρνητικές και καλό θα ήταν φωτιστούν και λίγο οι θετικές..." Μάλιστα μία Αμερικάνα και ένας Σκωτσέζος έδειξαν να συμφωνούν. Να δεις που οι Αμερικάνοι έχουν καλύτερη άποψη για τον υπαρκτό από ό,τι οι εαακίτες...
Η επόμενη στάση του tour μας ήταν σε μία μεγάλη πλατεία όπου υπήρχε ένα μνημείο για τα καμένα βιβλία επί Χίτλερ με μία επίγραφή που έλεγε "όταν ξεκινάς με το να καις βιβλία καταλήγεις να καις ανθρώπους", η οποία προφητική φράση είχε γραφτεί το 1933. Ακριβώς από δίπλα υπήρχε μία όπερα που σχεδόν κατεδαφίστηκε από τους βομβαρδισμούς και στην συνέχεια οι κομμουνιστές ανέλαβαν να την ξαναχτίσουν. "Βέβαια αυτό πρέπει να έγινε με πολύ φθηνά υλικά για αυτό και μοιάζει με τούρτα γεννεθλίων από έξω. Από μέσα όμως είναι πολύ εντυπωσιακό" συνέχισε ο Ζαχ.
Δίπλα μας βρισκόταν και τα ερείπια ενός πρώην παλατιού της Βασιλικής οικογένειας που γκρεμίστηκαν στον πόλεμο και οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να το ξαναφτιάξουν ενώ σήμερα η κυβέρνηση προκήρυξε έργο μεγάλου προυπολογισμού για να τα επαναφέρει στο σημείο που ήταν ξεσηκώνοντας έτσι θύελλα διαμαρτυριών σε μία πόλη όπου το ποσοστό των ανέργων φτάνει το 50 τοις εκατό (ο καθένας με τις προτεραιότητές του).
Μέσα σε 3 ώρες και αφού απολαύσαμε κάθε στιγμή σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου φτάσαμε στο museum island δηλαδή σε ένα μέρος γεμάτο μουσεία που είναι περιτρυγιρισμένο από κανάλια έτσι που να μοιάζει σαν νησάκι. Εκεί ο Ζαχ μας κάθισε σε κάτι σκαλοπατάκια και μας εξήγησε το πως έπεσε τελικά το τείχος. Δεν θα ήθελα να αναπαράγω ολόκληρη την οπτική του, πάντως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήταν ο λαός που πάλεψε πίεσε και τελικά έριξε το καθεστώς και όχι οι μυστικές υπηρεσίες και η παγκόσμια αστική τάξη.
Πού ξέρεις, μπορεί και να ήταν κάπως έτσι... Πάντως τα σφυροδρέπανα που πουλάνε για σουβενίρ μπορεί στους πιο πολλούς να θυμίζουν ότι ήταν κάποτε κάποιοι γραφικοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στο σήμερα αυτοί οι γραφικοί γίνονται όλο και περισσότεροι και η αναγκαιότητα για την επανάσταση και τον κομμουνισμό όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο εφικτή.
ΥΓ Φεύγοντας του άφησα ένα 5ευρω και του είπα πως η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη αφήνοντάς τον σκεπτικό. Αυτός βέβαια θα κατάλαβε η επόμενη ξενάγηση και συνεπώς είσπραξη αλλά τον πρόλαβα για να του πω ότι εννοούσα την επόμενη επανάσταση.
για την αντιγραφή μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Η φυλή του ποδοσφαίρου
Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του άγγλου ντέσμοντ μόρις, λόγω της ημέρας -κυριακή, μέρα του οπίου, παλιού και σύγχρονου ("θεός" κι "ασπρόμαυρη θεά").
Στην άλλη άκρη του κόσμου, το ρωσικό ποδόσφαιρο έχει τη δική του ιδιαίτερη μορφή για την τελετουργία πριν από το ματς. Για πρώτη φορά έγινε γνωστή στη δύση, λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν η περίφημη ομάδα δυναμό μόσχας έκανε μια περιοδεία στην αγγλία και προκάλεσε την κατάπληξη τόσο των φιλάθλων που πήγαν να παρακολουθήσουν τον πρώτο αγώνα της στο τσέλσυ, όσο και των αντιπάλων της.
Ύστερα από μια δεκάλεπτη προθέρμανση, οι ρώσοι ποδοσφαιριστές εξαφανίστηκαν στα αποδυτήριά τους. Όταν ξανάκαναν την εμφάνισή τους δίπλα στους παίκτες της τσέλσυ, οι θεατές είδαν κατάπληκτοι πως ο κάθε παίκτης της φιλοξενούμενης ομάδας κρατούσε μια μεγάλη ανθοδέσμη.
Έμειναν με αυτές τις ανθοδέσμες στα χέρια όσο παίζονταν οι εθνικοί ύμνοι και μετά, προς μεγάλη αμηχανία των παικτών της τσέλσυ πλησίασαν και βλοσυρά τους πρόσφεραν τα λουλούδια σαν εκδήλωση φιλίας. Ύστερα έτρεξαν να πάρουν τις θέσεις τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο κι άφησαν τους αντιπάλους τους με τα λουλούδια στα χέρια να αισθάνονται σαν ηλίθιοι.
Τελικά διασώθηκαν από τον προπονητή τους που του φόρτωσαν όλες αυτές τις ανθοδέσμες. Το πλήθος των θεατών ξέσπασε στα γέλια κι άθελά τους οι ρώσοι είχαν κερδίσει ένα σημαντικό αβαντάζ. Άθελα, επειδή γι' αυτούς ήταν μια καθιερωμένη διαδικασία και δεν απέβλεπε να προκαλέσει σύγχυση ή έκπληξη.
Διάφοροι παρατηρητές σημείωναν αργότερα πως σε πολλά κρίσιμα ματς στη ρωσία κι οι δύο ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους οπλισμένοι με ανθοδέσμες. Ύστερα από μια σύντομη τελετή ανταλλαγής των λουλουδιών, οι ανθοδέσμες πετάγονταν στους φιλάθλους στις εξέδρες και κανένανς δεν έμενε να νιώθει αμήχανος ή έκπληκτος.
Κι όλα αυτά από έναν τυπικό άγγλο που αποκαλεί ρώσους τους σοβιετικούς, δε συμπαθεί το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και παρουσιάζει κάπως μονόπλευρα το άθλημα ως προσομοίωση πολέμου που ικανοποιεί αρχέγονα ένστικτα.
Σε μια τέτοια αντίληψη τα λουλούδια των σοβιετικών δεν χωράνε.
Μπορεί για κάποιους συντρόφους να είναι σημειολογικός συμβολισμός της ειρηνικής συνύπαρξης. Για μένα απλώς δείχνει το ήθος του σοβιετικού λαού.
Σοβιετία-ήθος-πολιτισμός!
Δώστε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν...
Στην άλλη άκρη του κόσμου, το ρωσικό ποδόσφαιρο έχει τη δική του ιδιαίτερη μορφή για την τελετουργία πριν από το ματς. Για πρώτη φορά έγινε γνωστή στη δύση, λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν η περίφημη ομάδα δυναμό μόσχας έκανε μια περιοδεία στην αγγλία και προκάλεσε την κατάπληξη τόσο των φιλάθλων που πήγαν να παρακολουθήσουν τον πρώτο αγώνα της στο τσέλσυ, όσο και των αντιπάλων της.
Ύστερα από μια δεκάλεπτη προθέρμανση, οι ρώσοι ποδοσφαιριστές εξαφανίστηκαν στα αποδυτήριά τους. Όταν ξανάκαναν την εμφάνισή τους δίπλα στους παίκτες της τσέλσυ, οι θεατές είδαν κατάπληκτοι πως ο κάθε παίκτης της φιλοξενούμενης ομάδας κρατούσε μια μεγάλη ανθοδέσμη.
Έμειναν με αυτές τις ανθοδέσμες στα χέρια όσο παίζονταν οι εθνικοί ύμνοι και μετά, προς μεγάλη αμηχανία των παικτών της τσέλσυ πλησίασαν και βλοσυρά τους πρόσφεραν τα λουλούδια σαν εκδήλωση φιλίας. Ύστερα έτρεξαν να πάρουν τις θέσεις τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο κι άφησαν τους αντιπάλους τους με τα λουλούδια στα χέρια να αισθάνονται σαν ηλίθιοι.
Τελικά διασώθηκαν από τον προπονητή τους που του φόρτωσαν όλες αυτές τις ανθοδέσμες. Το πλήθος των θεατών ξέσπασε στα γέλια κι άθελά τους οι ρώσοι είχαν κερδίσει ένα σημαντικό αβαντάζ. Άθελα, επειδή γι' αυτούς ήταν μια καθιερωμένη διαδικασία και δεν απέβλεπε να προκαλέσει σύγχυση ή έκπληξη.
Διάφοροι παρατηρητές σημείωναν αργότερα πως σε πολλά κρίσιμα ματς στη ρωσία κι οι δύο ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους οπλισμένοι με ανθοδέσμες. Ύστερα από μια σύντομη τελετή ανταλλαγής των λουλουδιών, οι ανθοδέσμες πετάγονταν στους φιλάθλους στις εξέδρες και κανένανς δεν έμενε να νιώθει αμήχανος ή έκπληκτος.
Κι όλα αυτά από έναν τυπικό άγγλο που αποκαλεί ρώσους τους σοβιετικούς, δε συμπαθεί το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και παρουσιάζει κάπως μονόπλευρα το άθλημα ως προσομοίωση πολέμου που ικανοποιεί αρχέγονα ένστικτα.
Σε μια τέτοια αντίληψη τα λουλούδια των σοβιετικών δεν χωράνε.
Μπορεί για κάποιους συντρόφους να είναι σημειολογικός συμβολισμός της ειρηνικής συνύπαρξης. Για μένα απλώς δείχνει το ήθος του σοβιετικού λαού.
Σοβιετία-ήθος-πολιτισμός!
Δώστε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν...
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Για την αλλαγή της ώρας
Είχε, είχε... Είχε τέτοιες φιλοδοξίες, ήταν τέτοιος. Αν και ήταν στενοκέφαλος μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Να σου πω ένα άλλο επεισόδιο για να δεις τη στενοκεφαλιά. Αυτά όλα τα λέω για να μη βγαίνει το εύκολο συμπέρασμα ότι ο σιάντος ήτανε πράκτορας και τα ρέστα. Ένας που θα πάρει έτσι ξερά, χωρίς να ξέρει ανθρώπους και ψυχολογία, θα τον βγάλει χαφιέ, όπως και τον έβγαλε ο ζαχαριάδης.
Λόγια που αναφέρονται στο γιώργη σιάντο κι ανήκουν στον γιάννη ιωαννίδη. Μαζί οι δυο τους είχαν την καθοδηγητική ευθύνη του κκε, για όσο καιρό έλειπε ο ζαχαριάδης στο νταχάου.
Πολύ αργότερα, εξόριστος στη ρουμανία, ο γιάννης ιωαννίδης, μίλησε στον αλ. παπαναγιώτου, που μαγνητοφώνησε τη μακρά συνομιλία τους για όλα τα προβλήματα του κόμματος και την εξέδωσε στα τέλη της δεκαετίας του 70 σε βιβλίο από τις εκδόσεις θεμέλιο (κάτι που μας δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα είχε πάει με τους εσωτερικάκηδες).
Ας δούμε τι λέει στη συνέχεια ο ιωαννίδης. Η αφήγηση έχει κάποια χάσματα, αλλά με τα πολλά βγαίνει νόημα. Σημειωτέον, η δόμνα που αναφέρεται στο κείμενο είναι η γυναίκα του ιωαανίδη.
Το 1942, όταν άλλαξε από τους γερμανούς η θερινή ώρα, κοίτα τι μας συνέβη. Εμείς από τα προηγούμενα είχαμε καθορίσει συνάντηση με το σιάντο. Το ραντεβού το κανόνισε η δόμνα με τη γυναίκα του σιάντου, τη βαγγελιώ, ας πούμε για τις 6 η ώρα το βράδυ. Στο μεταξύ δυο τρεις μέρες πριν από το καθορισμένο ραντεβού είχε αλλάξει η ώρα. Συνεπώς θα έπρεπε να πας με την ώρα που είχε το κράτος. Αυτό ήταν κοντά στο νου κι η γνώση.
Πάει η δόμνα στο ραντεβού, βαγγελιώ δεν υπάρχει. Κάνει βόλτες εδώ κι εκεί, περνάει μισή ώρα. Κι έχει εντολή παραπάνω από ένα τέταρτο να μην καθίσει. Τα ραντεβού έτσι γινόντουσαν. Έρχεται η δόμνα. Ποιος ξέρει τι συνέβη. Εγώ ανησυχώ. Ανησυχεί φυσικά κι αυτός. Σου λέει τι νάγινε ο γιάννης...
Τη δεύτερη μέρα ξαnαπάνε στη ρεζέρβα (εναλλακτικό τόπο συνάντησης) και πάλι δεν ανταμώνουν. Η δόμνα πηγαίνει με την καινούρια ώρα, η βαγγελιώ πηγαίνει με την παλιά ώρα. Μια ώρα διαφορά είναι αυτή. Δε μπορούνε να ανταμώσουνε. Μετά εγώ κάθισα και σκέφτηκα. Μπας και πηγαίνει με την παλιά ώρα; Γιατί δεν ακούστηκε να έπαθε τίποτα. Λέω λοιπόν της δόμνας, πήγαινε με το παλιό, πήγαινε και με το καινούριο και να δούμε. Έτσι έγινε η σύνδεσή μας.
Και τότε που θα συνδεόμασταν, θα κάναμε συνεδρίαση του πολιτικού γραφείου. Η συνεδρίαση αυτή ματαιώνεται και πρέπει να ξαναειδοποιηθούν όλοι για τη νέα ημέρα. Στο δρόμο ο γιώργης μου λέει:
-Μα τι είναι αυτά; Δεν είπαμε στις 6 η ώρα;
-Ναι, αλλά τώρα η ώρα έξι είναι, πέντε, ή επτά δε θυμάμαι.
-Βρε, με τη φασιστική ώρα θα πάμε εμείς;
Είναι χαρακτηριστικό αυτό το πράγμα. Αφού ήρθε η δόμνα και μου είπε πως η βαγγελιώ όταν βρέθηκαν της είπε: με τη φασιστική ώρα θα πηγαίνουμε τώρα και μεις; Δεν έδωσα τότε και τόση σημασία. Ε, λέω, τόσο της κόβει της βαγγελιώς, άστηνε... Δε νόμιζα ότι κι ο σιάντος μπορεί να ήταν τόσο... ή αυτό που εξέφραζε η γυναίκα του σιάντου ήταν γνώμη του ίδιου του σιάντου.
Λοιπόν πηγαίνοντας για το μέρος που θα γινόταν η δουλειά, άρχιζε να μου λέει αυτό και κείνο, οπότε του λέω: μη φωνάζεις τώρα γιώργη, έχεις άδικο και πάμε στο πολιτικό γραφείο να λύσουμε κι αυτό το ζήτημα. Τέτοια ζητήματα είναι ανόητα, αλλά θα πάμε εκεί και θα δούμε. Μία είναι η ώρα, αυτή που έχει το κράτος. Δε μπορούμε να έχουμε κομμουνιστική ώρα και φασιστική ώρα.
Πήγαμε στη συνεδρίαση του πολιτικού γραφείου. Στο μεταξύ ο σιάντος το σκεφτόταν αυτό. Γιατί μόλις μπήκε ρώτησε τους άλλους: Ε, τι γίνεται, θα την αλλάξουμε τώρα κι εμείς την ώρα; Όλοι απάντησαν με ένα στόμα: Φυσικά θα την αλλάξουμε. Ναι, λέει ο σιάντος. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Να την αλλάξουμε και μεις. Ούτε συζήτηση, ούτε τίποτα... Στενοκεφαλιά, ε;
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν χαφιές και ήθελε να τα μπερδέψει. Πρόκειται για στενοκεφαλιά, για καθαρή περίπτωση στενοκεφαλιάς. Και ποιος τον ξέρει καλά τον γιώργη... ο άνθρωπος τόσο μπορούσε... με τη φασιστική ώρα σου λέει... Τι φασιστική, αυτή ήταν η ώρα του κράτους. Γι' αυτό σου τα λέω και αυτά. Και το ζήτημα της άρνησής του με την εγχείρισή μου για την οποία προηγούμενα είχε συμφωνήσει και τα άλλα και αυτό τώρα.
Αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε με το πρίσμα του ύποπτου. Φυσικά όχι να μην το δίνουμε σημσία και αυτό. Αλλά αν ξέρουμε τον άνθρωπο μπορούμε να δώσουμε εξήγηση. Μπορεί να μην τον δικαιώσουμε σε αυτό που έκανε, αλλά όχι και να τον... Έτσι σκεφτόταν αυτός.
Το είχα διαβάσει και στο ραφαηλίδη, αλλά δεν του είχα δώσει πολλή βάση.
Σε κάθε περίπτωση σύντροφοι, φροντίστε να είστε συνεπείς αύριο στο ραντεβού για την επανάσταση. Μία ώρα πριν νωρίς, μία ώρα μετά αργά.
Ούτε δυο-τρεις ώρες μετά, με λογική σιγά μην ξεκινήσει στην ώρα του.
Κι εμείς με εαακίτικη ώρα θα πηγαίνουμε;
Υστερόγραφο: τα παραπάνω στοιχεία τα βρήκα στο βιβλίο σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο του ν. ι. μέρτζου, διευθυντή τότε (το 1980) του ελληνικού βορρά, που πήρε έτοιμο υλικό από μαρτυρίες κι απομνημονεύματα κι έκανε μια συνέντευξη και με το βαφειάδη.
Σβαρνούτ σημαίνει κάτι σαν αναδίπλωση και κατά λέξη, τυλίξτε πίσω το χαλί, (δηλαδή, αναδιπλώστε το αντάρτικο). Φέρεται να την είπε ο σύντροφος με το μουστάκι στις 10 φλεβάρη του 48 (κοντά στην επέτειο της βάρκιζας) στον ζαχαριάδη εν είδει εντολής να μαζέψει το αντάρτικο.
Ιστορίες για αγρίους με (σοβιετικές) αρκούδες, θα πει κανείς, αλλά υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα από πρώτο χέρι και σε αυτά βασίζεται κυρίως.
Οι πρώην έχουν πολύ μεγάλη γλώσσα, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι αναγνώστες του μπλοκ.
Λόγια που αναφέρονται στο γιώργη σιάντο κι ανήκουν στον γιάννη ιωαννίδη. Μαζί οι δυο τους είχαν την καθοδηγητική ευθύνη του κκε, για όσο καιρό έλειπε ο ζαχαριάδης στο νταχάου.
Πολύ αργότερα, εξόριστος στη ρουμανία, ο γιάννης ιωαννίδης, μίλησε στον αλ. παπαναγιώτου, που μαγνητοφώνησε τη μακρά συνομιλία τους για όλα τα προβλήματα του κόμματος και την εξέδωσε στα τέλη της δεκαετίας του 70 σε βιβλίο από τις εκδόσεις θεμέλιο (κάτι που μας δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα είχε πάει με τους εσωτερικάκηδες).
Ας δούμε τι λέει στη συνέχεια ο ιωαννίδης. Η αφήγηση έχει κάποια χάσματα, αλλά με τα πολλά βγαίνει νόημα. Σημειωτέον, η δόμνα που αναφέρεται στο κείμενο είναι η γυναίκα του ιωαανίδη.
Το 1942, όταν άλλαξε από τους γερμανούς η θερινή ώρα, κοίτα τι μας συνέβη. Εμείς από τα προηγούμενα είχαμε καθορίσει συνάντηση με το σιάντο. Το ραντεβού το κανόνισε η δόμνα με τη γυναίκα του σιάντου, τη βαγγελιώ, ας πούμε για τις 6 η ώρα το βράδυ. Στο μεταξύ δυο τρεις μέρες πριν από το καθορισμένο ραντεβού είχε αλλάξει η ώρα. Συνεπώς θα έπρεπε να πας με την ώρα που είχε το κράτος. Αυτό ήταν κοντά στο νου κι η γνώση.
Πάει η δόμνα στο ραντεβού, βαγγελιώ δεν υπάρχει. Κάνει βόλτες εδώ κι εκεί, περνάει μισή ώρα. Κι έχει εντολή παραπάνω από ένα τέταρτο να μην καθίσει. Τα ραντεβού έτσι γινόντουσαν. Έρχεται η δόμνα. Ποιος ξέρει τι συνέβη. Εγώ ανησυχώ. Ανησυχεί φυσικά κι αυτός. Σου λέει τι νάγινε ο γιάννης...
Τη δεύτερη μέρα ξαnαπάνε στη ρεζέρβα (εναλλακτικό τόπο συνάντησης) και πάλι δεν ανταμώνουν. Η δόμνα πηγαίνει με την καινούρια ώρα, η βαγγελιώ πηγαίνει με την παλιά ώρα. Μια ώρα διαφορά είναι αυτή. Δε μπορούνε να ανταμώσουνε. Μετά εγώ κάθισα και σκέφτηκα. Μπας και πηγαίνει με την παλιά ώρα; Γιατί δεν ακούστηκε να έπαθε τίποτα. Λέω λοιπόν της δόμνας, πήγαινε με το παλιό, πήγαινε και με το καινούριο και να δούμε. Έτσι έγινε η σύνδεσή μας.
Και τότε που θα συνδεόμασταν, θα κάναμε συνεδρίαση του πολιτικού γραφείου. Η συνεδρίαση αυτή ματαιώνεται και πρέπει να ξαναειδοποιηθούν όλοι για τη νέα ημέρα. Στο δρόμο ο γιώργης μου λέει:
-Μα τι είναι αυτά; Δεν είπαμε στις 6 η ώρα;
-Ναι, αλλά τώρα η ώρα έξι είναι, πέντε, ή επτά δε θυμάμαι.
-Βρε, με τη φασιστική ώρα θα πάμε εμείς;
Είναι χαρακτηριστικό αυτό το πράγμα. Αφού ήρθε η δόμνα και μου είπε πως η βαγγελιώ όταν βρέθηκαν της είπε: με τη φασιστική ώρα θα πηγαίνουμε τώρα και μεις; Δεν έδωσα τότε και τόση σημασία. Ε, λέω, τόσο της κόβει της βαγγελιώς, άστηνε... Δε νόμιζα ότι κι ο σιάντος μπορεί να ήταν τόσο... ή αυτό που εξέφραζε η γυναίκα του σιάντου ήταν γνώμη του ίδιου του σιάντου.
Λοιπόν πηγαίνοντας για το μέρος που θα γινόταν η δουλειά, άρχιζε να μου λέει αυτό και κείνο, οπότε του λέω: μη φωνάζεις τώρα γιώργη, έχεις άδικο και πάμε στο πολιτικό γραφείο να λύσουμε κι αυτό το ζήτημα. Τέτοια ζητήματα είναι ανόητα, αλλά θα πάμε εκεί και θα δούμε. Μία είναι η ώρα, αυτή που έχει το κράτος. Δε μπορούμε να έχουμε κομμουνιστική ώρα και φασιστική ώρα.
Πήγαμε στη συνεδρίαση του πολιτικού γραφείου. Στο μεταξύ ο σιάντος το σκεφτόταν αυτό. Γιατί μόλις μπήκε ρώτησε τους άλλους: Ε, τι γίνεται, θα την αλλάξουμε τώρα κι εμείς την ώρα; Όλοι απάντησαν με ένα στόμα: Φυσικά θα την αλλάξουμε. Ναι, λέει ο σιάντος. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Να την αλλάξουμε και μεις. Ούτε συζήτηση, ούτε τίποτα... Στενοκεφαλιά, ε;
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν χαφιές και ήθελε να τα μπερδέψει. Πρόκειται για στενοκεφαλιά, για καθαρή περίπτωση στενοκεφαλιάς. Και ποιος τον ξέρει καλά τον γιώργη... ο άνθρωπος τόσο μπορούσε... με τη φασιστική ώρα σου λέει... Τι φασιστική, αυτή ήταν η ώρα του κράτους. Γι' αυτό σου τα λέω και αυτά. Και το ζήτημα της άρνησής του με την εγχείρισή μου για την οποία προηγούμενα είχε συμφωνήσει και τα άλλα και αυτό τώρα.
Αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε με το πρίσμα του ύποπτου. Φυσικά όχι να μην το δίνουμε σημσία και αυτό. Αλλά αν ξέρουμε τον άνθρωπο μπορούμε να δώσουμε εξήγηση. Μπορεί να μην τον δικαιώσουμε σε αυτό που έκανε, αλλά όχι και να τον... Έτσι σκεφτόταν αυτός.
Το είχα διαβάσει και στο ραφαηλίδη, αλλά δεν του είχα δώσει πολλή βάση.
Σε κάθε περίπτωση σύντροφοι, φροντίστε να είστε συνεπείς αύριο στο ραντεβού για την επανάσταση. Μία ώρα πριν νωρίς, μία ώρα μετά αργά.
Ούτε δυο-τρεις ώρες μετά, με λογική σιγά μην ξεκινήσει στην ώρα του.
Κι εμείς με εαακίτικη ώρα θα πηγαίνουμε;
Υστερόγραφο: τα παραπάνω στοιχεία τα βρήκα στο βιβλίο σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο του ν. ι. μέρτζου, διευθυντή τότε (το 1980) του ελληνικού βορρά, που πήρε έτοιμο υλικό από μαρτυρίες κι απομνημονεύματα κι έκανε μια συνέντευξη και με το βαφειάδη.
Σβαρνούτ σημαίνει κάτι σαν αναδίπλωση και κατά λέξη, τυλίξτε πίσω το χαλί, (δηλαδή, αναδιπλώστε το αντάρτικο). Φέρεται να την είπε ο σύντροφος με το μουστάκι στις 10 φλεβάρη του 48 (κοντά στην επέτειο της βάρκιζας) στον ζαχαριάδη εν είδει εντολής να μαζέψει το αντάρτικο.
Ιστορίες για αγρίους με (σοβιετικές) αρκούδες, θα πει κανείς, αλλά υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα από πρώτο χέρι και σε αυτά βασίζεται κυρίως.
Οι πρώην έχουν πολύ μεγάλη γλώσσα, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι αναγνώστες του μπλοκ.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Θύελλα στον κόλπο
Σήμερα η κε του μπλοκ προσφέρει στους αναγνώστες της ένα σπάνιο ντοκουμέντο.
Ένα εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο θύελλα στον κόλπο (το "άγνωστο" χτες και σήμερα της μέσης ανατολής) των δελαστίκ και γιαννίκου (ο δεύτερος είναι κάλυψη του δελαστίκ, όπως είχε κάποτε ο μπογιόπουλος τον μηλάκα) με τα πρακτικά μιας ομιλίας του δεσύλλα στο ευρωκοινοβούλιο.
Για να θυμάται η κνε ναρ και να μαθαίνουν τα εαακ.
Καλή ανάγνωση!
Μόνο που η Νέα Τάξη δε γεννιέται μόνο για τους "βάρβαρους" του Τρίτου Κόσμου. Η Νέα Τάξη εισβάλλει και στην Ευρώπη.
Στη Βρετανία, στη διάρκεια του πολέμου, "στραγγάλισαν" ακόμα και μετά το θάνατό του τον Τζον Λένον, για να μην μπορεί να τραγουδήσει από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ούτε καν το "Imagine".
Στη Γερμανία του αναδυόμενου Τέταρτου Ράιχ, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ακόμη και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Με το που ξέσπασε ο πόλεμος, στο νοσοκομείο της Νυρεμβέργης 217 εργαζόμενοι έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από μερικούς στίχους ενός ποιήματος του Μπρεχτ που στρέφεται εναντίον του πολέμου. Άφρισε ο τοπικός υπουργός Εσωτερικών Μπεκστάιν και ζήτησε να απολυθούν όσοι υπέγραψαν!
Κι όλα αυτά και χιλιάδες άλλα για την υπεράσπιση του... "Διεθνούς Δικαίου" (!), όπως ανενδοίαστα προσπάθησαν να μας πείσουν. "Διεθνές Δίκαιο" ονομάζεται σήμερα η απαίτηση των Αμερικανών να επιβάλουν σε όλο τον κόσμο το "νόμο" των συμφερόντων τους.
Ήταν τόσο εύστοχος ο τρόπος με τον οποίο ο ευρωβουλευτής του "Νέου Αριστερού Ρεύματος" Δημήτρης Δεσύλλας σάρκασε όλη αυτή την απάτη περί "Διεθνούς Δικαίου" στα 60... δευτερόλεπτα (!) που του είχαν παραχωρηθεί στο ευρωκοινοβούλιο την Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 1991, για να πει την άποψή του για τον πόλεμο:
"Κύριε πρόεδρε, συνάδελφοι,
Πριν από λίγο, αμερικανικά Β-52 που απογειώθηκαν από την Κρήτη βομβάρδισαν με "χειρουργική" ακρίβεια την Άγκυρα! Γιατί; Ο κ. Μπους δήλωσε ότι εξαντλήθηκαν το οικονομικό εμπάργκο και το 16χρονο τελεσίγραφο που είχε θέσει για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από τη μισή Κύπρο, με βάση και τις αποφάσεις του ΟΗΕ!
Εξάλλου γαλλικά Μιράζ βομβάρδισαν ανηλεώς το Ισραήλ, αφού προηγουμένως η Γαλλία είχε φροντίσει να μεταφέρει σε ασφαλή καταφύγια και να μοιράσει αντιασφυξιογόνες μάσκες σε όλα τα γυναικόπαιδα της Παλαιστίνης!! Αυτό έγινε γιατί εξαντλήθηκαν το οικονομικό εμπάργκο, η διακοπή διπλωματικών σχέσεων και το 20χρονο τελεσίγραφο που είχε τεθεί στο Ισραήλ για τις ωμές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου (πολύχρονη κατοχή εδαφών Παλαιστίνης, καθημερινά εγκλήματα σε βάρος παιδιών και βρεφών της Παλαιστίνης)!
Παράλληλα, Εοκικής σμπαραγωγής διηπειρωτικός πύραυλος χτύπησε τη Νέα Υόρκη, για να τιμωρήσει τις ΗΠΑ για τις ωμές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου με την εισβολή τους και κατοχή της Γρενάδας και του Παναμά!
Έτσι εφαρμόστηκε παγκόσμια το Διεθνές Δίκαιο, και ο ΟΗΕ, από "ΟΗΕ-μαϊμού" και "ΟΗΕ-τύπου Κορέας" αναβαθμίστηκε, απέκτησε κύρος, έγινε ΟΗΕ για τους λαούς! Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! Μουσικό διάλειμμα τώρα με τον Τζον Λένον!
Καταλαβαίνετε ότι επρόκειτο για ταινία επιστημονικής φαντασίας, για μια τηλεοπτική μετάδοση, εναλλακτική στον πόλεμο και ιμπεριαλισμό της πληροφόρησης που διεξάγει το CNN ενάντια στα μυαλά και στις συνειδήσεις μας! Ας ξεσφίξουμε τώρα τον κόμπο της γραβάτας μας, ας χαλαρώσουμε στον αναπαυτικό καναπέ μας, ας απολάυσουμε ένα δροσερό, νέο κοκτέιλ από Κόκα-Κόλα Ατλάντας, αίμαι και πετρέλαιο (!) και ας "συντονιστούμε" πάλι με το CNN για μια ζωντανή μετάδοση του 2ου ημιχρόνου του πολέμου στον Περσικό Κόλπο!"
Σάλος στο ευρωκοινοβούλιο! Ο πρόεδρος, φρίττοντας για όσα φοβερά ξεστομίστηκαν, διακόπτει τον ομιλητή... κόβοντας το ρεύμα από τα μικρόφωνα!!!
Δυστυχώς δεν υπάρχει σε βίντεο, όπως το αντίστοιχο ξέσπασμα της κανέλλη.
Η κε διατήρησε την ορθογραφία των συγγραφέων, οι οποίοι βαραίνονται αποκλειστικά για την κατάχρηση των σημείων στίξης και τα εισαγωγικά στο πλήρες όνομα του ναρ, ό,τι κι αν υποδηλώνουν αυτά.
Το απόσπασμα προέρχεται από το τελευταίο υποκεφάλαιο της εισαγωγής με τον τίτλο ο καλός μπάτσος κι είναι καρφί των νιου γιορκ τάιμς για τον γκορμπατσόφ που άφησε στον μπους το ρόλο του κακού μπάτσου (...) [αλλά με τη στάση του] προώθησε τους διακηρυγμένους στόχους των ηπα.
Στο ίδιο βιβλίο μαθαίνουμε για τη λαοκρατική λαϊκή δημοκρατία της υεμένης, ή αλλιώς κούβα της αραβίας, που απορροφήθηκε το 90 από τη βόρεια υεμένη με στιλ γερμανικό (πρώτη φορά που δεν ήμασταν εμείς οι βόρειοι).
Καθώς επίσης και για το αντάρτικο στο ομάν όπου εν έτει 1970 ο σουλτάνος απαγόρευε να χτιστούν καινούριες τουαλέτες, να έχει φιλαρμονική ο στρατός (γι' αυτό πέταξε στη θάλασσα τα τύμπανα και της σάλπιγγες, μαζί κι αυτή της ιεριχούς), τους φούρνους πετρελαίου και την κυκλοφορία στα πέριξ του παλατιού όσων έφεραν γυαλιά ή ομπρέλα που έκρυβαν το πρόσωπο πιθανών κατασκόπων και συνωμοτών.
Λίγο πιο κάτω έχουμε την χαρά να διαβάσουμε τους μπρεζνιεφικής αισθητικής στίχους ενός τραγουδιού για το σαντάμ.
Η καρδιά του σαντάμ είναι μια γάργαρη πηγή που ξεδιψάει τον κόσμο. Σ' αγαπάμε περισσότερο κι από την ίδια την αγάπη και θα το δείξουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν γελάει το πρόσωπο του σαντάμ, φεύγουν όλες οι έγνοιες.
Κι αυτή είναι απλώς η καλτ πλευρά ενός άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου των σύγχρονων περσικών πολέμων.
Κυκλοφόρησε το σωτήριο έτος 1991 από τις εκδόσεις στάχυ που άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό πίσω τους όταν έκλεισαν.
Αναζητήστε το στα καλά παλαιοπωλεία...
Ένα εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο θύελλα στον κόλπο (το "άγνωστο" χτες και σήμερα της μέσης ανατολής) των δελαστίκ και γιαννίκου (ο δεύτερος είναι κάλυψη του δελαστίκ, όπως είχε κάποτε ο μπογιόπουλος τον μηλάκα) με τα πρακτικά μιας ομιλίας του δεσύλλα στο ευρωκοινοβούλιο.
Για να θυμάται η κνε ναρ και να μαθαίνουν τα εαακ.
Καλή ανάγνωση!
Μόνο που η Νέα Τάξη δε γεννιέται μόνο για τους "βάρβαρους" του Τρίτου Κόσμου. Η Νέα Τάξη εισβάλλει και στην Ευρώπη.
Στη Βρετανία, στη διάρκεια του πολέμου, "στραγγάλισαν" ακόμα και μετά το θάνατό του τον Τζον Λένον, για να μην μπορεί να τραγουδήσει από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ούτε καν το "Imagine".
Στη Γερμανία του αναδυόμενου Τέταρτου Ράιχ, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ακόμη και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Με το που ξέσπασε ο πόλεμος, στο νοσοκομείο της Νυρεμβέργης 217 εργαζόμενοι έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από μερικούς στίχους ενός ποιήματος του Μπρεχτ που στρέφεται εναντίον του πολέμου. Άφρισε ο τοπικός υπουργός Εσωτερικών Μπεκστάιν και ζήτησε να απολυθούν όσοι υπέγραψαν!
Κι όλα αυτά και χιλιάδες άλλα για την υπεράσπιση του... "Διεθνούς Δικαίου" (!), όπως ανενδοίαστα προσπάθησαν να μας πείσουν. "Διεθνές Δίκαιο" ονομάζεται σήμερα η απαίτηση των Αμερικανών να επιβάλουν σε όλο τον κόσμο το "νόμο" των συμφερόντων τους.
Ήταν τόσο εύστοχος ο τρόπος με τον οποίο ο ευρωβουλευτής του "Νέου Αριστερού Ρεύματος" Δημήτρης Δεσύλλας σάρκασε όλη αυτή την απάτη περί "Διεθνούς Δικαίου" στα 60... δευτερόλεπτα (!) που του είχαν παραχωρηθεί στο ευρωκοινοβούλιο την Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 1991, για να πει την άποψή του για τον πόλεμο:
"Κύριε πρόεδρε, συνάδελφοι,
Πριν από λίγο, αμερικανικά Β-52 που απογειώθηκαν από την Κρήτη βομβάρδισαν με "χειρουργική" ακρίβεια την Άγκυρα! Γιατί; Ο κ. Μπους δήλωσε ότι εξαντλήθηκαν το οικονομικό εμπάργκο και το 16χρονο τελεσίγραφο που είχε θέσει για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από τη μισή Κύπρο, με βάση και τις αποφάσεις του ΟΗΕ!
Εξάλλου γαλλικά Μιράζ βομβάρδισαν ανηλεώς το Ισραήλ, αφού προηγουμένως η Γαλλία είχε φροντίσει να μεταφέρει σε ασφαλή καταφύγια και να μοιράσει αντιασφυξιογόνες μάσκες σε όλα τα γυναικόπαιδα της Παλαιστίνης!! Αυτό έγινε γιατί εξαντλήθηκαν το οικονομικό εμπάργκο, η διακοπή διπλωματικών σχέσεων και το 20χρονο τελεσίγραφο που είχε τεθεί στο Ισραήλ για τις ωμές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου (πολύχρονη κατοχή εδαφών Παλαιστίνης, καθημερινά εγκλήματα σε βάρος παιδιών και βρεφών της Παλαιστίνης)!
Παράλληλα, Εοκικής σμπαραγωγής διηπειρωτικός πύραυλος χτύπησε τη Νέα Υόρκη, για να τιμωρήσει τις ΗΠΑ για τις ωμές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου με την εισβολή τους και κατοχή της Γρενάδας και του Παναμά!
Έτσι εφαρμόστηκε παγκόσμια το Διεθνές Δίκαιο, και ο ΟΗΕ, από "ΟΗΕ-μαϊμού" και "ΟΗΕ-τύπου Κορέας" αναβαθμίστηκε, απέκτησε κύρος, έγινε ΟΗΕ για τους λαούς! Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! Μουσικό διάλειμμα τώρα με τον Τζον Λένον!
Καταλαβαίνετε ότι επρόκειτο για ταινία επιστημονικής φαντασίας, για μια τηλεοπτική μετάδοση, εναλλακτική στον πόλεμο και ιμπεριαλισμό της πληροφόρησης που διεξάγει το CNN ενάντια στα μυαλά και στις συνειδήσεις μας! Ας ξεσφίξουμε τώρα τον κόμπο της γραβάτας μας, ας χαλαρώσουμε στον αναπαυτικό καναπέ μας, ας απολάυσουμε ένα δροσερό, νέο κοκτέιλ από Κόκα-Κόλα Ατλάντας, αίμαι και πετρέλαιο (!) και ας "συντονιστούμε" πάλι με το CNN για μια ζωντανή μετάδοση του 2ου ημιχρόνου του πολέμου στον Περσικό Κόλπο!"
Σάλος στο ευρωκοινοβούλιο! Ο πρόεδρος, φρίττοντας για όσα φοβερά ξεστομίστηκαν, διακόπτει τον ομιλητή... κόβοντας το ρεύμα από τα μικρόφωνα!!!
Δυστυχώς δεν υπάρχει σε βίντεο, όπως το αντίστοιχο ξέσπασμα της κανέλλη.
Η κε διατήρησε την ορθογραφία των συγγραφέων, οι οποίοι βαραίνονται αποκλειστικά για την κατάχρηση των σημείων στίξης και τα εισαγωγικά στο πλήρες όνομα του ναρ, ό,τι κι αν υποδηλώνουν αυτά.
Το απόσπασμα προέρχεται από το τελευταίο υποκεφάλαιο της εισαγωγής με τον τίτλο ο καλός μπάτσος κι είναι καρφί των νιου γιορκ τάιμς για τον γκορμπατσόφ που άφησε στον μπους το ρόλο του κακού μπάτσου (...) [αλλά με τη στάση του] προώθησε τους διακηρυγμένους στόχους των ηπα.
Στο ίδιο βιβλίο μαθαίνουμε για τη λαοκρατική λαϊκή δημοκρατία της υεμένης, ή αλλιώς κούβα της αραβίας, που απορροφήθηκε το 90 από τη βόρεια υεμένη με στιλ γερμανικό (πρώτη φορά που δεν ήμασταν εμείς οι βόρειοι).
Καθώς επίσης και για το αντάρτικο στο ομάν όπου εν έτει 1970 ο σουλτάνος απαγόρευε να χτιστούν καινούριες τουαλέτες, να έχει φιλαρμονική ο στρατός (γι' αυτό πέταξε στη θάλασσα τα τύμπανα και της σάλπιγγες, μαζί κι αυτή της ιεριχούς), τους φούρνους πετρελαίου και την κυκλοφορία στα πέριξ του παλατιού όσων έφεραν γυαλιά ή ομπρέλα που έκρυβαν το πρόσωπο πιθανών κατασκόπων και συνωμοτών.
Λίγο πιο κάτω έχουμε την χαρά να διαβάσουμε τους μπρεζνιεφικής αισθητικής στίχους ενός τραγουδιού για το σαντάμ.
Η καρδιά του σαντάμ είναι μια γάργαρη πηγή που ξεδιψάει τον κόσμο. Σ' αγαπάμε περισσότερο κι από την ίδια την αγάπη και θα το δείξουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν γελάει το πρόσωπο του σαντάμ, φεύγουν όλες οι έγνοιες.
Κι αυτή είναι απλώς η καλτ πλευρά ενός άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου των σύγχρονων περσικών πολέμων.
Κυκλοφόρησε το σωτήριο έτος 1991 από τις εκδόσεις στάχυ που άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό πίσω τους όταν έκλεισαν.
Αναζητήστε το στα καλά παλαιοπωλεία...
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Το τέλος της αυταπάτης
Ζω για την ημέρα που οι ιδεοληψίες μου θα πεθάνουν μαζί μου. Ίσως τότε δανειστούν κάτι από το σκληρό ρεαλισμό του θανάτου και γίνουν για μια στιγμή πραγματικότητα.
Μετά από κάθε αυταπάτη που καίγεται νιώθω πιο σοφός κι ώριμος και μαζί να γερνάω πέντε χρόνια.
Άμα τα βάλεις κάτω, συμφέρει σαφώς η ανωριμότητα και γι’ αυτό την προτιμά ο κόσμος διατηρώντας τις αυταπάτες του.
Αυτό που τον κούρασε είναι οι πολιτικές αυταπάτες, τις απαξίωσε κι επιδόθηκε στις ερωτικές, που καμιά φορά πιάνουν κιόλας. Ο πιο γρήγορος τρόπος να ξεπεράσεις μια αυταπάτη είναι να βρεις μια άλλη.
Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα.
Ξέρουμε είναι ουτοπία, μα ας γίνουμε μια σοβιετία.
Οπότε σκοντάφτουμε πάλι εκεί, στην τέχνη του έρωτα και της επανάστασης, η οποία δε διδάσκεται, δεν άφησαν κάτι γραπτό ο λένιν κι οι κλασικοί σχετικά, πώς να βγάλετε γκόμενα την εξουσία πχ.
Οπότε κάνουμε μπακουρικό μέτωπο ενάντια στους μπακουνικούς μπαχαλάκηδες που είναι η κυρίαρχη συνείδηση της εποχής μας (η μία όψη στο νόμισμά της για την ακρίβεια).
Δε γίνεσαι μαζικό στοιχείο απλά και μόνο επειδή έχεις χαρτογράφηση.
Κάποιοι σύντροφοι έχουν κάτι χρόνια να γευτούν τη γλύκα να παίρνεις βιογραφικό. Κι οι άλλοι είναι μαζικά στοιχεία μέχρι να πέσει το κάστρο και να πηδήξουν την επιρροή. Αφού τους δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει (βιογραφικό) την παρατάν και πηγαίνουν στην επόμενη. Και μετά κυνηγάμε όλοι μαζί τους υπόλοιπους, λες και μεταφέρουμε τη συνείδηση με το δάγκωμα του βαμπίρ.
Τον πρώτο καιρό είμαστε μες στα μέλια και τον επαναστατικό ενθουσιασμό. Μετά μένει η αγάπη κι οι σοσιαλιστικές κατακτήσεις, αλλά αρχίζει η φθορά (των συνειδήσεων).
Κι έρχεται ο αντίζηλος από τη δύση, καβάλα σε άσπρη μπεμβέ, να σ’ ανατρέψει με μπλουτζίν, νάιλον κάλτσες και βιτρίνες με χάντρες και καθρεφτάκια.
Ο κάστρο έλεγε ότι ο κομμουνισμός είναι η κοινωνία όπου ο έρωτας γίνεται αγάπη και η δουλειά χαρά. Οι περισσότεροι απεύχονται το πρώτο και θέλουν το δεύτερο εδώ και τώρα. Τυχοδιώκτες τροφοσυλλέκτες του έρωτα και του κινήματος που αρνούνται να καλλιεργήσουν συνθήκες και συναισθήματα.
Ο θρίαμβος του έρωτα, της αντεπανάστασης, του αυθόρμητου πάνω στο συνειδητό.
Ο κόσμος δεν είναι ώριμος για σοσιαλισμό και συνειδητή αγάπη. Γουστάρει σκόρπιες εμπειρίες, αδρεναλίνη, περιπέτειες χωρίς δεσμεύσεις, μεταμοντέρνα πράγματα.
Μπορείς να πάρεις την εξουσία και το βιογραφικό, αλλά δε μπορείς να τον κάνεις να σε ερωτευτεί. Αν του προσφέρεις πολλές κατακτήσεις, μπορεί να νιώσει ότι πνίγεται κι ότι του λείπει κάτι περιττό που δεν έχει.
Περιττό και τέχνη είναι συνυφασμένα. Ο έρωτας είναι η τέχνη του περιττού.
Το καλό με την εξουσία είναι ότι δεν υπάρχει διαζύγιο (σε αντίθεση με τις σχέσεις). Μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει μετά το γάμο (φυσικός ή πολιτικός). Τον τελευταίο μπορεί να τον επισπεύσουν κι οι αστοί, αν τους αφήσουμε.
Μετά θάνατον ο νεκρός δεδικαίωται. Ο λαός που χήρεψε από ελπίδες κι ιδανικά, θα σε σκεφτεί και θα σε νοσταλγήσει. Και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσει...
Μην αρχίστε να ρωτάτε προσωπικά πράγματα, μια χαρά είναι η μπρέζνιεβα.
Τις προάλλες που μιλούσαμε για το στάλιν τη ρώτησα αν ήξερε ποιος είναι ο χρουτσόφ.
Με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας με προσποιητή αφέλεια.
-Ένας ρώσος που κάνει χρουτς-χρουτς…!
-Ναι, αγάπη μου, επειδή πριόνιζε την καρέκλα του ο μπρέζνιεφ.
Ήθελα να της πω, αλλά με έπιασαν τα γέλια και δε μπόρεσα.
Αντί επιλόγου δυο ξεκούδουνα υστερόγραφα.
-Οι αφιερώσεις γίνονται κυρίως για να εκφράσουν αυτόν που τις κάνει, όχι αυτόν που τις δέχεται. Αν θα συντονιστεί και θα συγκινηθεί ο τελευταίος, είναι καθαρά δικό του θέμα, συναισθηματικής φύσης που μόνο σε τελευταία ανάλυση έχει να κάνει με την αφιέρωση.
Αγαπάμε συνήθως αυτόν που κάνει την αφιέρωση, όχι την αφιέρωση καθαυτή (ενίοτε όμως και την καθιέρωση αφ’ εαυτής).
-Το μέρα μαγιού μου μίσεψες είναι άξιο θαυμασμού. Κι η γκερνίκα του πικάσο επίσης, αλλά καλύτερα να μην ξανάχουμε τέτοιες πηγές έμπνευσης. Δικαίωμα του καθενός να συγκινείται και με τα λιανοτράγουδα πχ, αλλά κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνονται.
Οι καλύτερες στιγμές έμπνευσης έρχονται σε άσχημες στιγμές που ψάχνουμε διέξοδο. Η λογοτεχνία είναι τρόπος απόδρασης από την πραγματικότητα, όσο πιστά κι αν την απεικονίζει. Κι ο λένιν σταμάτησε να γράφει για [το κράτος και] την επανάσταση, ακριβώς τη στιγμή που αυτή ξεκινούσε στην πράξη.
Θέλω να πω, καλύτερα από μια άποψη που δεν υπάρχουν κλασικά σοβιετικά έργα που να είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα. Αυτό θα σήμαινε ότι υπήρχαν κι αντικειμενικές συνθήκες που τα ενέπνεαν.
Όπως υπήρχαν την εποχή που γράφτηκε το πώς δενότανε το ατσάλι. Κι ας μας έδωσε το λαϊκό σταχανοβίτη ήρωα πάβελ κορτσάγιν.
Εν γνώσει μου υπερβάλλω. Έτσι γίνεται όταν μπλέκεις στο διαδίκτυο με επαναστάσεις, έρωτες και λογοτεχνία.
Άντε να δούμε και στην πραγματική ζωή...
Μετά από κάθε αυταπάτη που καίγεται νιώθω πιο σοφός κι ώριμος και μαζί να γερνάω πέντε χρόνια.
Άμα τα βάλεις κάτω, συμφέρει σαφώς η ανωριμότητα και γι’ αυτό την προτιμά ο κόσμος διατηρώντας τις αυταπάτες του.
Αυτό που τον κούρασε είναι οι πολιτικές αυταπάτες, τις απαξίωσε κι επιδόθηκε στις ερωτικές, που καμιά φορά πιάνουν κιόλας. Ο πιο γρήγορος τρόπος να ξεπεράσεις μια αυταπάτη είναι να βρεις μια άλλη.
Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα.
Ξέρουμε είναι ουτοπία, μα ας γίνουμε μια σοβιετία.
Οπότε σκοντάφτουμε πάλι εκεί, στην τέχνη του έρωτα και της επανάστασης, η οποία δε διδάσκεται, δεν άφησαν κάτι γραπτό ο λένιν κι οι κλασικοί σχετικά, πώς να βγάλετε γκόμενα την εξουσία πχ.
Οπότε κάνουμε μπακουρικό μέτωπο ενάντια στους μπακουνικούς μπαχαλάκηδες που είναι η κυρίαρχη συνείδηση της εποχής μας (η μία όψη στο νόμισμά της για την ακρίβεια).
Δε γίνεσαι μαζικό στοιχείο απλά και μόνο επειδή έχεις χαρτογράφηση.
Κάποιοι σύντροφοι έχουν κάτι χρόνια να γευτούν τη γλύκα να παίρνεις βιογραφικό. Κι οι άλλοι είναι μαζικά στοιχεία μέχρι να πέσει το κάστρο και να πηδήξουν την επιρροή. Αφού τους δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει (βιογραφικό) την παρατάν και πηγαίνουν στην επόμενη. Και μετά κυνηγάμε όλοι μαζί τους υπόλοιπους, λες και μεταφέρουμε τη συνείδηση με το δάγκωμα του βαμπίρ.
Τον πρώτο καιρό είμαστε μες στα μέλια και τον επαναστατικό ενθουσιασμό. Μετά μένει η αγάπη κι οι σοσιαλιστικές κατακτήσεις, αλλά αρχίζει η φθορά (των συνειδήσεων).
Κι έρχεται ο αντίζηλος από τη δύση, καβάλα σε άσπρη μπεμβέ, να σ’ ανατρέψει με μπλουτζίν, νάιλον κάλτσες και βιτρίνες με χάντρες και καθρεφτάκια.
Ο κάστρο έλεγε ότι ο κομμουνισμός είναι η κοινωνία όπου ο έρωτας γίνεται αγάπη και η δουλειά χαρά. Οι περισσότεροι απεύχονται το πρώτο και θέλουν το δεύτερο εδώ και τώρα. Τυχοδιώκτες τροφοσυλλέκτες του έρωτα και του κινήματος που αρνούνται να καλλιεργήσουν συνθήκες και συναισθήματα.
Ο θρίαμβος του έρωτα, της αντεπανάστασης, του αυθόρμητου πάνω στο συνειδητό.
Ο κόσμος δεν είναι ώριμος για σοσιαλισμό και συνειδητή αγάπη. Γουστάρει σκόρπιες εμπειρίες, αδρεναλίνη, περιπέτειες χωρίς δεσμεύσεις, μεταμοντέρνα πράγματα.
Μπορείς να πάρεις την εξουσία και το βιογραφικό, αλλά δε μπορείς να τον κάνεις να σε ερωτευτεί. Αν του προσφέρεις πολλές κατακτήσεις, μπορεί να νιώσει ότι πνίγεται κι ότι του λείπει κάτι περιττό που δεν έχει.
Περιττό και τέχνη είναι συνυφασμένα. Ο έρωτας είναι η τέχνη του περιττού.
Το καλό με την εξουσία είναι ότι δεν υπάρχει διαζύγιο (σε αντίθεση με τις σχέσεις). Μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει μετά το γάμο (φυσικός ή πολιτικός). Τον τελευταίο μπορεί να τον επισπεύσουν κι οι αστοί, αν τους αφήσουμε.
Μετά θάνατον ο νεκρός δεδικαίωται. Ο λαός που χήρεψε από ελπίδες κι ιδανικά, θα σε σκεφτεί και θα σε νοσταλγήσει. Και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσει...
Μην αρχίστε να ρωτάτε προσωπικά πράγματα, μια χαρά είναι η μπρέζνιεβα.
Τις προάλλες που μιλούσαμε για το στάλιν τη ρώτησα αν ήξερε ποιος είναι ο χρουτσόφ.
Με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας με προσποιητή αφέλεια.
-Ένας ρώσος που κάνει χρουτς-χρουτς…!
-Ναι, αγάπη μου, επειδή πριόνιζε την καρέκλα του ο μπρέζνιεφ.
Ήθελα να της πω, αλλά με έπιασαν τα γέλια και δε μπόρεσα.
Αντί επιλόγου δυο ξεκούδουνα υστερόγραφα.
-Οι αφιερώσεις γίνονται κυρίως για να εκφράσουν αυτόν που τις κάνει, όχι αυτόν που τις δέχεται. Αν θα συντονιστεί και θα συγκινηθεί ο τελευταίος, είναι καθαρά δικό του θέμα, συναισθηματικής φύσης που μόνο σε τελευταία ανάλυση έχει να κάνει με την αφιέρωση.
Αγαπάμε συνήθως αυτόν που κάνει την αφιέρωση, όχι την αφιέρωση καθαυτή (ενίοτε όμως και την καθιέρωση αφ’ εαυτής).
-Το μέρα μαγιού μου μίσεψες είναι άξιο θαυμασμού. Κι η γκερνίκα του πικάσο επίσης, αλλά καλύτερα να μην ξανάχουμε τέτοιες πηγές έμπνευσης. Δικαίωμα του καθενός να συγκινείται και με τα λιανοτράγουδα πχ, αλλά κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνονται.
Οι καλύτερες στιγμές έμπνευσης έρχονται σε άσχημες στιγμές που ψάχνουμε διέξοδο. Η λογοτεχνία είναι τρόπος απόδρασης από την πραγματικότητα, όσο πιστά κι αν την απεικονίζει. Κι ο λένιν σταμάτησε να γράφει για [το κράτος και] την επανάσταση, ακριβώς τη στιγμή που αυτή ξεκινούσε στην πράξη.
Θέλω να πω, καλύτερα από μια άποψη που δεν υπάρχουν κλασικά σοβιετικά έργα που να είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα. Αυτό θα σήμαινε ότι υπήρχαν κι αντικειμενικές συνθήκες που τα ενέπνεαν.
Όπως υπήρχαν την εποχή που γράφτηκε το πώς δενότανε το ατσάλι. Κι ας μας έδωσε το λαϊκό σταχανοβίτη ήρωα πάβελ κορτσάγιν.
Εν γνώσει μου υπερβάλλω. Έτσι γίνεται όταν μπλέκεις στο διαδίκτυο με επαναστάσεις, έρωτες και λογοτεχνία.
Άντε να δούμε και στην πραγματική ζωή...
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009
Ολοκληρωτικός σοσιαλισμός
Λένε ότι η σοβαρή συνιστώσα (ή τουλάχιστον κάποιες από τις συνιστώσες της) ετοιμάζει κάτι θεωρητικό με θέμα την κομμουνιστική προοπτική. Έχοντας παγκοσμίως πρωτοτυπήσει στην ανάλυση του καπιταλισμού της εποχής μας με τη θεωρία του ολοκληρωτικού, έχει μπροστά της νέο πεδίο δόξης λαμπρό.
Το βασικό καθήκον που έχει μπροστά της είναι η ονοματοδοσία του ανέκδοτου ιστορικά τύπου κοινωνίας που παρουσιάστηκε στη σοβιετία.
Σε αυτό το σημείο έρχεται να συμβάλει με τις δικές της δυνάμεις η κε του μπλοκ και να προτείνει τον όρο ολοκληρωτικός σοσιαλισμός. Γιατί να τρέχουμε να βρίσκουμε άλλα επίθετα, όταν το έχουμε ήδη έτοιμο από προηγούμενη επεξεργασία;
Ολοκληρωτικός είναι ο σοσιαλισμός που διεισδύει (ενίοτε εισβάλλει και με στρατεύματα κατόπιν διεθνιστικής πρόσκλησης) σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και δεν αφήνει κανέναν τομέα εκτός κρατικής παρέμβασης.
Ως όρος παρουσιάζει μια σειρά πλεονεκτήματα.
Αφενός πιάνει τον όρο integrated, τις ολοκληρώσεις νέου τύπου με κομεκον, κονκακαφ, σύμφωνο βαρσοβίας κ.ά. Αφετέρου παραπέμπει στο totalitarian και τον ολοκληρωτισμό αναδεικνύοντας τις –κατά ναρ- εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές δομές της σοβιετίας.
Εξάλλου ο κάουτσκι δεν έχει εισηγηθεί καμιά θεωρία περί υπερσοσιαλισμού κι έτσι αποφεύγονται οι παραλληλισμοί κι η σχετική καζούρα.
Σε ένα τρίτο πεδίο ανάγνωσης ο τόταλ σοσιαλισμός (με πολλά λιπαρά) παραπέμπει στο τόταλ φούτμπολ του άγιαξ και της ολλανδίας (βασίλισσα χωρίς στέμμα κι αυτή, βιρτουόζα, αλλά αυτοκαταστροφική).
Κάθε παίκτης μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις, από αντιφρονών προδότης μέχρι λαϊκός ήρωας. Υπάρχει κυκλική εναλλαγή (σύστημα ροτέισον) όπου ο καθένας με τη σειρά του γίνεται γραφειοκράτης κι έτσι στο τέλος δεν υπάρχει κανένας γραφειοκράτης, όπως γράφει ο λένιν στο κράτος κι επανάσταση.
Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύει διαλεκτικά.
Ο ολοκληρωτικός σοσιαλισμός είναι ανολοκλήρωτος κομμουνισμός, το τελευταίο σκαλοπατάκι πριν από την κοινωνία του μέλλοντος. Το οποίο τελικά ήταν πλατύσκαλο και μας μπέρδεψε. Το κίνημα σκόνταψε, έπεσε, κατέρρευσε και σακατεύτηκε κάτω από ιδεολογικά συντρίμμια και τις σιδερένιες νομοτέλειες, αφήνοντας ανολοκλήρωτη την επανάσταση.
Αλλά θα την επαναθεμελιώσουμε.
Εμείς οι παλαιοκομμουνιστές τον όρο τον καταλαβαίνουμε διαφορετικά.
Για εμάς ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ολοκληρωτικός, ο απόλυτος σοσιαλισμός, ο καλύτερος που γνωρίσαμε.
Αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε.
Αλλά κάποιοι γνώρισαν τον υπαρκτό κι αγάπησαν τον τρίτο δρόμο (κατά το γνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τη φάρμα των ζώων).
Αυτοί με τη σειρά τους χωρίζονται σε τρεις βασικές συνιστώσες με δυσδιάκριτες διαφορές.
Τους σεκίτες που πανηγύριζαν όταν έπεφτε το σταλινικό τείχος που έστησαν οι ρεβιζιονιστές, τους αγνωστικιστές που πιστεύουν ότι δε γνωρίσαμε κανένα σοσιαλισμό και το μεταμοντέρνο ρεύμα του ανυπαρξισμού, που θεωρεί ότι ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ανύπαρκτος και δυσφήμησε τις δικές μας αγνές ιδέες.
Αδυνατώντας να σκεφτώ κάποιον επίλογο ολοκληρώνω με ένα καλτ υστερόγραφο.
Η γελοιογραφία στο σημερινό ριζοσπάστη ανήκει στο πάνθεον του δεν υπάρχει.
Πλέον είναι επίσημο, αφού το έγραψε ο ρίζος αρχίζω να το πιστεύω.
Το βασικό καθήκον που έχει μπροστά της είναι η ονοματοδοσία του ανέκδοτου ιστορικά τύπου κοινωνίας που παρουσιάστηκε στη σοβιετία.
Σε αυτό το σημείο έρχεται να συμβάλει με τις δικές της δυνάμεις η κε του μπλοκ και να προτείνει τον όρο ολοκληρωτικός σοσιαλισμός. Γιατί να τρέχουμε να βρίσκουμε άλλα επίθετα, όταν το έχουμε ήδη έτοιμο από προηγούμενη επεξεργασία;
Ολοκληρωτικός είναι ο σοσιαλισμός που διεισδύει (ενίοτε εισβάλλει και με στρατεύματα κατόπιν διεθνιστικής πρόσκλησης) σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και δεν αφήνει κανέναν τομέα εκτός κρατικής παρέμβασης.
Ως όρος παρουσιάζει μια σειρά πλεονεκτήματα.
Αφενός πιάνει τον όρο integrated, τις ολοκληρώσεις νέου τύπου με κομεκον, κονκακαφ, σύμφωνο βαρσοβίας κ.ά. Αφετέρου παραπέμπει στο totalitarian και τον ολοκληρωτισμό αναδεικνύοντας τις –κατά ναρ- εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές δομές της σοβιετίας.
Εξάλλου ο κάουτσκι δεν έχει εισηγηθεί καμιά θεωρία περί υπερσοσιαλισμού κι έτσι αποφεύγονται οι παραλληλισμοί κι η σχετική καζούρα.
Σε ένα τρίτο πεδίο ανάγνωσης ο τόταλ σοσιαλισμός (με πολλά λιπαρά) παραπέμπει στο τόταλ φούτμπολ του άγιαξ και της ολλανδίας (βασίλισσα χωρίς στέμμα κι αυτή, βιρτουόζα, αλλά αυτοκαταστροφική).
Κάθε παίκτης μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις, από αντιφρονών προδότης μέχρι λαϊκός ήρωας. Υπάρχει κυκλική εναλλαγή (σύστημα ροτέισον) όπου ο καθένας με τη σειρά του γίνεται γραφειοκράτης κι έτσι στο τέλος δεν υπάρχει κανένας γραφειοκράτης, όπως γράφει ο λένιν στο κράτος κι επανάσταση.
Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύει διαλεκτικά.
Ο ολοκληρωτικός σοσιαλισμός είναι ανολοκλήρωτος κομμουνισμός, το τελευταίο σκαλοπατάκι πριν από την κοινωνία του μέλλοντος. Το οποίο τελικά ήταν πλατύσκαλο και μας μπέρδεψε. Το κίνημα σκόνταψε, έπεσε, κατέρρευσε και σακατεύτηκε κάτω από ιδεολογικά συντρίμμια και τις σιδερένιες νομοτέλειες, αφήνοντας ανολοκλήρωτη την επανάσταση.
Αλλά θα την επαναθεμελιώσουμε.
Εμείς οι παλαιοκομμουνιστές τον όρο τον καταλαβαίνουμε διαφορετικά.
Για εμάς ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ολοκληρωτικός, ο απόλυτος σοσιαλισμός, ο καλύτερος που γνωρίσαμε.
Αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε.
Αλλά κάποιοι γνώρισαν τον υπαρκτό κι αγάπησαν τον τρίτο δρόμο (κατά το γνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τη φάρμα των ζώων).
Αυτοί με τη σειρά τους χωρίζονται σε τρεις βασικές συνιστώσες με δυσδιάκριτες διαφορές.
Τους σεκίτες που πανηγύριζαν όταν έπεφτε το σταλινικό τείχος που έστησαν οι ρεβιζιονιστές, τους αγνωστικιστές που πιστεύουν ότι δε γνωρίσαμε κανένα σοσιαλισμό και το μεταμοντέρνο ρεύμα του ανυπαρξισμού, που θεωρεί ότι ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ανύπαρκτος και δυσφήμησε τις δικές μας αγνές ιδέες.
Αδυνατώντας να σκεφτώ κάποιον επίλογο ολοκληρώνω με ένα καλτ υστερόγραφο.
Η γελοιογραφία στο σημερινό ριζοσπάστη ανήκει στο πάνθεον του δεν υπάρχει.
Πλέον είναι επίσημο, αφού το έγραψε ο ρίζος αρχίζω να το πιστεύω.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Στην ανέμη τυλιγμένη
Δως της λένιν να κλωτσήσει
Σοβιετία να αρχινίσει
Μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν σοβιετική ατλαντίδα. Ήρωάς της ήταν ο σύντροφος με το μουσάκι που έκανε έφοδο στο χειμερινό παλάτι, σκότωσε τον κακό βασιλιά ρομανόφ και κυβερνούσε συλλογικά και δίκαια.
Αυτή η χώρα ήταν παραμυθένια, εξιδανικευμένη, χωρίς αντιφάσεις κι αντιφρονούντες. Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι και δούλευαν 41 ώρες το πολύ τη βδομάδα.
Παραμύθια με τη ρίγανη, λένε οι μετά θάνατον της μαμάς αντιφρονούντες.
Ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ψεύτικος, ανύπαρκτος, λέρωσε και συκοφάντησε τα αγνά κι άσπιλα ιδανικά της γενιάς μας.
Είσαι απ’ τις γενιές που της αξίζουν των παραμυθιών οι θησαυροί
Όμως τα ματάκια σου δακρύζουν για μια σοβιετία ανύπαρκτη.
Αλλά την πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα την κάνουν τα παραμύθια των αστών για τη σοβιετία. Τα καλύτερα είναι η φάρμα των ζώων του όργουελ κι η μυστική έκθεση του χρουτσώφ (ο αλή στάλιν κι οι σαράντα κομισάριοι που επέζησαν) που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Τα πιο πολλά είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, χολιγουντιανές παραγωγές που βάζουν εφέ και (σοβιετικές) αρκούδες στην ιστορία για να εντυπωσιάσουν το κοινό με την παιδική αφέλεια.
Αλλά οι σοβιετικοί έλεγαν τα καλύτερα παραμύθια, γιατί ήταν σαν αληθινά. Κι ο κόσμος τους πίστευε, γιατί πολύ θα ήθελε να είναι αληθινά.
Οι ηγέτες νανούριζαν τον κόσμο με όμορφα, παχιά λόγια για το βασίλειο της ελευθερίας που θα έρθει σε είκοσι χρόνια. Κι οι παραμυθάδες της πράβδα έλεγαν όμορφες ιστορίες για να τρώει ο κόσμος αμάσητη τη γραμμή μαζί με το φαΐ του.
-Γιατί πατερούλη έχεις τόσο μεγάλη NKVD;
-Για να ξεσκεπάζω τους τροτσκιστές καλύτερα.
-Και γιατί έχεις τέτοια γεωργιανή προφορά;
-Γιατί είμαι ασιάτης.
Κι αργότερα που ο πατερούλης έγινε μπαμπούλας:
-Εσύ θείε νικήτα, γιατί έχεις τόσο μεγάλο νόμο της αξίας;
-Για να υπολογίζω καλύτερα τις ανάγκες σας.
Άδειασε τώρα το πιάτο σου, μη φέρω τον ασιάτη να σε δικάσει.
-Πες μου πάλι την ιστορία, που οι μπολσεβίκοι νικάν τους λευκοφρουρούς. Είναι η αγαπημένη μου.
Όπως σε όλα τα παραμύθια, υπήρχαν καλοί και κακοί.
Εμείς κάναμε στα παραμύθια των ιμπεριαλιστών την αυτοκρατορία του κακού κι αυτοί στα δικά μας έπαιζαν τους κακούς με τους οποίους δεν είχαμε πόλεμο, αλλά ειρηνική συνύπαρξη.
Είχαν όμως και συνεργάτες που άλλαζαν συνεχώς και δεν ήταν εύκολο να τους βρεις. Πρώτα ήταν οι λευκοφρουροί, μετά οι μενσεβίκοι, οι αναρχικοί της κροστάνδης, οι τροτσκιστές, η μπουχαρινοζηνοβιεφική κλίκα και μετά οι σταλινικοί κι ο μπρέζνιεφ.
Στα χρόνια της περεστρόικα, ο σοβιετικός λαός με αφέλεια μικρής παρασκευούλας, άνοιξε αυτό το κουτί παραμύθι να ακουστεί. Αλλά ο γκόρμπι αποδείχτηκε μεγάλος ρούχλας (ή μήπως είμαστε τρελοί οπορτουνιστάδες;). Το κουτί ήταν της πανδώρας και το καπάκι που άνοιξε το τείχος του βερολίνου. Οι σοβιετικοί έμαθαν την αλήθεια για το ψέμα της περεστρόικα, αλλά έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον παράδεισο. Τους ξεγέλασε ο καπιταλιστικός όφις με υποσχέσεις για βιτρίνες και πίτσα χατ.
Η μαμά πατρίδα έπαθε δύο εγκεφαλικά (89 και 91), ήταν κλινικά νεκρή για δυο χρόνια και τελικά μας άφησε χρόνους το 91. Ακριβώς ίδιο τέλος με το παλικάρι με το μουσάκι και τη φαλάκρα.
Κι έμειναν πίσω κάτι σκυλιά να μαγαρίζουν το πτώμα της. Εμείς τα ορφανά να κλαίμε την τύχη μας. Ο τρισκατάρατος ο ρούχλας. Κάποιοι ψαγμένοι που λένε πως είχαν δει εξ αρχής τι φάλτσος που είναι. Και στον πάτο του κουτιού φυλακισμένη η ελπίδα για το αύριο. Που μοιάζει κάθε μέρα και χειρότερο.
Οι σοβιετικοί κατάφεραν να κατεβάσουν το μύθο της σοβιετίας από τα σύννεφα στη γη. Κάποιο εγκάθετοι εστιάζουν στην προσωπολατρία, συγκρίνουν το στάλιν με φαραώ και κάνουν λόγο για ασιατικό τρόπο παραγωγής.
Αλλά αν ήταν έτσι, το σύντροφο με το μουστάκι θα τον έθαβαν μαζί με κτερίσματα, τις γυναίκες του κι όλο το πολίτμπιρό.
Καλύτερα δηλαδή γιατί θα γλιτώναμε κι απ’ τον χρουτσόφ.
Το παραμύθι της σοβιετίας δε συγκρίνεται με τα άλλα.
Ήταν το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου. Διδακτικό κι αξεπέραστο, παρά τις διάφορες (ου)τοπικές παραλλαγές. Αυτό που έφερε πιο κοντά στο όνειρο την πραγματικότητα. Η γλυκιά ουτοπία ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που η εργασία θα πάψει να είναι καταναγκασμός και θα γίνει ευχάριστη και δημιουργική σαν παιχνίδι.
Πάνω απ’ όλα αυτό που κρατούσε ζωντανή την ελπίδα για το αύριο. Και δυστυχώς το μόνο που είχε λυπημένο τέλος. Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς κι αληθινό.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι οι αστοί καλύτερα.
Στην ανέμη τυλιγμένη
Δως της λένιν να κλωτσήσει
Σοβιετία να αρχινίσει
Μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν σοβιετική ατλαντίδα. Ήρωάς της ήταν ο σύντροφος με το μουσάκι που έκανε έφοδο στο χειμερινό παλάτι, σκότωσε τον κακό βασιλιά ρομανόφ και κυβερνούσε συλλογικά και δίκαια.
Αυτή η χώρα ήταν παραμυθένια, εξιδανικευμένη, χωρίς αντιφάσεις κι αντιφρονούντες. Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι και δούλευαν 41 ώρες το πολύ τη βδομάδα.
Παραμύθια με τη ρίγανη, λένε οι μετά θάνατον της μαμάς αντιφρονούντες.
Ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ψεύτικος, ανύπαρκτος, λέρωσε και συκοφάντησε τα αγνά κι άσπιλα ιδανικά της γενιάς μας.
Είσαι απ’ τις γενιές που της αξίζουν των παραμυθιών οι θησαυροί
Όμως τα ματάκια σου δακρύζουν για μια σοβιετία ανύπαρκτη.
Αλλά την πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα την κάνουν τα παραμύθια των αστών για τη σοβιετία. Τα καλύτερα είναι η φάρμα των ζώων του όργουελ κι η μυστική έκθεση του χρουτσώφ (ο αλή στάλιν κι οι σαράντα κομισάριοι που επέζησαν) που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Τα πιο πολλά είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, χολιγουντιανές παραγωγές που βάζουν εφέ και (σοβιετικές) αρκούδες στην ιστορία για να εντυπωσιάσουν το κοινό με την παιδική αφέλεια.
Αλλά οι σοβιετικοί έλεγαν τα καλύτερα παραμύθια, γιατί ήταν σαν αληθινά. Κι ο κόσμος τους πίστευε, γιατί πολύ θα ήθελε να είναι αληθινά.
Οι ηγέτες νανούριζαν τον κόσμο με όμορφα, παχιά λόγια για το βασίλειο της ελευθερίας που θα έρθει σε είκοσι χρόνια. Κι οι παραμυθάδες της πράβδα έλεγαν όμορφες ιστορίες για να τρώει ο κόσμος αμάσητη τη γραμμή μαζί με το φαΐ του.
-Γιατί πατερούλη έχεις τόσο μεγάλη NKVD;
-Για να ξεσκεπάζω τους τροτσκιστές καλύτερα.
-Και γιατί έχεις τέτοια γεωργιανή προφορά;
-Γιατί είμαι ασιάτης.
Κι αργότερα που ο πατερούλης έγινε μπαμπούλας:
-Εσύ θείε νικήτα, γιατί έχεις τόσο μεγάλο νόμο της αξίας;
-Για να υπολογίζω καλύτερα τις ανάγκες σας.
Άδειασε τώρα το πιάτο σου, μη φέρω τον ασιάτη να σε δικάσει.
-Πες μου πάλι την ιστορία, που οι μπολσεβίκοι νικάν τους λευκοφρουρούς. Είναι η αγαπημένη μου.
Όπως σε όλα τα παραμύθια, υπήρχαν καλοί και κακοί.
Εμείς κάναμε στα παραμύθια των ιμπεριαλιστών την αυτοκρατορία του κακού κι αυτοί στα δικά μας έπαιζαν τους κακούς με τους οποίους δεν είχαμε πόλεμο, αλλά ειρηνική συνύπαρξη.
Είχαν όμως και συνεργάτες που άλλαζαν συνεχώς και δεν ήταν εύκολο να τους βρεις. Πρώτα ήταν οι λευκοφρουροί, μετά οι μενσεβίκοι, οι αναρχικοί της κροστάνδης, οι τροτσκιστές, η μπουχαρινοζηνοβιεφική κλίκα και μετά οι σταλινικοί κι ο μπρέζνιεφ.
Στα χρόνια της περεστρόικα, ο σοβιετικός λαός με αφέλεια μικρής παρασκευούλας, άνοιξε αυτό το κουτί παραμύθι να ακουστεί. Αλλά ο γκόρμπι αποδείχτηκε μεγάλος ρούχλας (ή μήπως είμαστε τρελοί οπορτουνιστάδες;). Το κουτί ήταν της πανδώρας και το καπάκι που άνοιξε το τείχος του βερολίνου. Οι σοβιετικοί έμαθαν την αλήθεια για το ψέμα της περεστρόικα, αλλά έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον παράδεισο. Τους ξεγέλασε ο καπιταλιστικός όφις με υποσχέσεις για βιτρίνες και πίτσα χατ.
Η μαμά πατρίδα έπαθε δύο εγκεφαλικά (89 και 91), ήταν κλινικά νεκρή για δυο χρόνια και τελικά μας άφησε χρόνους το 91. Ακριβώς ίδιο τέλος με το παλικάρι με το μουσάκι και τη φαλάκρα.
Κι έμειναν πίσω κάτι σκυλιά να μαγαρίζουν το πτώμα της. Εμείς τα ορφανά να κλαίμε την τύχη μας. Ο τρισκατάρατος ο ρούχλας. Κάποιοι ψαγμένοι που λένε πως είχαν δει εξ αρχής τι φάλτσος που είναι. Και στον πάτο του κουτιού φυλακισμένη η ελπίδα για το αύριο. Που μοιάζει κάθε μέρα και χειρότερο.
Οι σοβιετικοί κατάφεραν να κατεβάσουν το μύθο της σοβιετίας από τα σύννεφα στη γη. Κάποιο εγκάθετοι εστιάζουν στην προσωπολατρία, συγκρίνουν το στάλιν με φαραώ και κάνουν λόγο για ασιατικό τρόπο παραγωγής.
Αλλά αν ήταν έτσι, το σύντροφο με το μουστάκι θα τον έθαβαν μαζί με κτερίσματα, τις γυναίκες του κι όλο το πολίτμπιρό.
Καλύτερα δηλαδή γιατί θα γλιτώναμε κι απ’ τον χρουτσόφ.
Το παραμύθι της σοβιετίας δε συγκρίνεται με τα άλλα.
Ήταν το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου. Διδακτικό κι αξεπέραστο, παρά τις διάφορες (ου)τοπικές παραλλαγές. Αυτό που έφερε πιο κοντά στο όνειρο την πραγματικότητα. Η γλυκιά ουτοπία ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που η εργασία θα πάψει να είναι καταναγκασμός και θα γίνει ευχάριστη και δημιουργική σαν παιχνίδι.
Πάνω απ’ όλα αυτό που κρατούσε ζωντανή την ελπίδα για το αύριο. Και δυστυχώς το μόνο που είχε λυπημένο τέλος. Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς κι αληθινό.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι οι αστοί καλύτερα.
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Στις 18 Σοσιαλισμός
Οι πρώτες σκέψεις έγιναν δεύτερες, ωρίμασαν, έγιναν παραγινωμένες, σχεδόν μπαγιάτικες. Και βγαίνουν σήμερα στην επιφάνεια πριν σαπίσουν τελείως.
Η επόμενη μέρα των εκλογών μας βρήκε γι’ άλλη μια φορά στους δρόμους. Μπανιαριστήκαμε (δεύτερη φορά φέτος ένεκα ευρωεκλογών), παρφουμαριστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας για την έναρξη του σοσιαλιστικού προτσές και τελικά μείναμε σπίτι.
Το αγωνιστικό ραντεβού ανανεώνεται για την επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών.
Βασική εκλογική εκτίμηση της κε του μπλοκ είναι ότι τα καλύτερα γράφονται από τους αναγνώστες όταν δεν υπάρχει εισήγηση να μανιπουλάρει τη σκέψη.
Λαογέννητη μορφή έκφρασης, κληρονομιά προς αξιοποίηση στο μέλλον. Στο απολίθωμα δε μένει παρά να συμπληρώσει μερικές εύθυμες νότες.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν η περιφερειακή αστική ανάπτυξη που συγκέντρωσε οχτώ ψήφους (από πέντε στις προηγούμενες εκλογές) καταγράφοντας τη μεγαλύτερη ποσοστιαία άνοδο (60%) απ’ όλους τους συνδυασμούς.
Ακολούθησαν πασοκ, καρατζαφέρης κι ανταρσύα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που λέει και μια απερχόμενη ψυχή.
Η κυβέρνηση καραμανλή κατέρρευσε σα σταλινικό φρούριο αποδεικνύοντας το ανέφικτο της οικοδόμησης νεοφιλελευθερισμού σε μία μόνο χώρα και τις σαθρές βάσεις του ρωσόφιλου μπλοκ (γραμμή σεκ με δάνειο οακκε).
Η κε του κόμματος εκτίμησε ότι έχουμε αλλαγή καπετάνιου χωρίς αλλαγή πορείας (με μούτσο τον ανδρουλάκη).
Συνολικά θριάμβευσε η προεκλογική γραμμή του σεκ, μαύρο στη νδ, όχι στο πασοκ. Όλοι οι υπόλοιποι ας συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι καλούμαστε να αλλάξουμε μια κοινωνία που ψηφίζει πασόκ και σκέφτεται σεκίτικα.
Ο γιωργάκης σχημάτισε κυβέρνηση με αντιεξουσιαστές και προσωπικότητες εκτός κοινοβουλίου. Μία ακόμη νίκη του κινήματος.
Τα αστικά μέσα έθαψαν την πρόταση που έγινε στον γκαργκάνα να αναλάβει το υπουργείο αμύνης που θα μετονομαζόταν σε υπουργείο σταματήστε τον πόλεμο.
Κύκλοι του τροτσκιστικού χώρου αναφέρουν πως η πρόταση απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι απευθυνόταν μεμονωμένα σε πρόσωπο κι όχι συνολικά στην κοινοβουλευτική ομάδα της ανταρσύα που απέτυχε να σχηματιστεί εξαιτίας του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος (με αναλογική οι αντάρτες εξέλεγαν έναν δεσύλλα).
Καλύτερα πό μια άποψη γιατί θα γίνονταν μαλλιά κουβάρια. Εδώ δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά για το ευρωψηφοδέλτιο που χωράει δυο ενδεκάδες, θα τα έβρισκαν για τη μία έδρα; Μόνο η οκδε θα ήθελε δύο (κι ας έχει φύγει).
Η απόφαση τελικά δεν άλλαξε παρά τις παρασκηνιακές πιέσεις στο σεκ και την επίκληση του τζέφρυ στο πρωτοσέλιδο της εργατικής αλληλεγγύης το 96: ψηφίζουμε πασοκ χωρίς αυταπάτες (αφού όλες τις έκαψε κι εμείς αλήθεια, τόσο τις θέλαμε). Συνεκτιμήθηκε κι η μαοϊκή παρέκκλιση του προέδρου του πασοκ που προεκλογικά δήλωσε στον κόσμο του επενδυτή πως δεν αρκεί να είναι πράσινη η γάτα, αλλά πρέπει να πιάνει και ποντίκια…
Κάθε που έχει εκλογές μαζευόμαστε σπίτι με γείτονες και φυσάμε όλοι μαζί μπας κι ανέβει το ποσοστό του κόμματος. Όποιος καεί στο 17% φυσάει και το 8,2.
Η δική μου περίπτωση είναι πιο προχώ. Ξενυχτάω να δω που θα κάτσει το δεύτερο δεκαδικό μας που κάνει τη διαφορά. Δυο φορές σερί έφτασε στο πέντε και το μισό πήγαινε υπέρ του μαθητή της κουτβ (8,15 πρόπερσι και 8,35 το καλοκαίρι). Αλλά φέτος ο λήγοντας κόλλησε στο τέσσερα (7,54) και μείναμε στο εφτάμιση. Ενώ το 7,6 όσο να 'ναι σου δίνει άλλο αέρα…
Ευτυχώς που υπάρχει κι ο άβερελ σπίτι και παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τη βγάζει με στοίχημα και ταινίες στη νόβα και τις εκλογές τις γράφει κανονικά. Απλά με ρωτάει δύο μέρες μετά τι ποσοστό πήρανε.
Ευτυχισμένη (παιδική) ηλικία χωρίς προβλήματα κι εκλογικές αγωνίες…
Ενώ εμείς κάθε φορά με την αγωνία τι θα μείνει στο πηλίκιο από τις κάλτσες.
Αυτή τη φορά τουλάχιστον ξεκινάμε από κοινή αφετηρία. Όπως και να το μετρήσει κανείς, το κόμμα έπεσε. Άλλο θέμα πώς θα το ερμηνεύσει.
Εδώ ο ρίζος της πέμπτης των εκλογών (όπως λέμε πέμπτη του πάσχα) δημοσίευσε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από (κατά κόσμον) κομμουνιστικά κόμματα της αλλοδαπής. Ανάμεσά τους φαρδύ πλατύ το όνομα του κκσε (κκ σοβιετίας)!
Η σοβιετία γοργόνα μου ζει, μαζί με τον αλέξανδρο και τον μάικλ τζάκσον. Και στις εκλογές το κόμμα έσκισε κι είναι άξιο συγχαρητηρίων. Άμα το λέει το κκσε είναι γραμμή.
Κοινή συνισταμένη της (κατά κόσμον) καλόπιστης εξωκομματικής κριτικής είναι ένα παλλαϊκό (σαν κράτος του μπρέζνιεφ) αίτημα αλλαγής του κόμματος και κάποιων κακώς κειμένων.
Αλλαγή που συνήθως γίνεται αντιληπτή με ποδοσφαιρικούς όρους.
Κάνε καμιά αλλαγή, βάλε το μπογιόπουλο σέντερ-φορ, να αλλάξουμε προπονητή, η αλέκα είναι άμπαλη.
Να παίξουμε φουλ επίθεση, όχι κατενάτσιο με αντεπιθέσεις (εξ ου και αντεπίθεση λαέ στο σύνθημα). Τέρμα στην τακτική γκράμσι (πόλεμος χαρακωμάτων) και στις συνταγές ήττας του σάντος (ήττες σε όλα τα ντέρμπυ).
Στον αντίποδα η συνήθης οπαδική υπεράσπιση.
Το 8,2% ήταν το έπος της πορτογαλίας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Για την πτώση φταίει το σύστημα (το καπιταλιστικό), η διαιτησία, οι δημοσιογράφοι που προβοκάρουν την ομάδα, ο βαρύς αγωνιστικός χώρος και κάτι αηδίες που φάγανε τα αγριογούρουνα (και τα γουρούνια της φάρμας των ζώων).
Η ομάδα πήγαινε καλά μέχρι το 91, αλλά τελικά το έφαγε στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Η άμυνα ζώνης κατέρρευσε, αλλά υπήρχε καθαρή ανατροπή κι ο πουλημένος ο ρουφ δεν το έδωσε.
Με τέτοιους όρους θα γίνεται η συζήτηση, όσο δεν την κάνει από μόνο του το κόμμα. Γιατί ανάγκη για συζήτηση υπάρχει. Κι αν δεν την καλύψει το κόμμα στο σύντροφο, θα του την καλύψει η παραοικονομία. Αυτό ακριβώς είναι και το μπλοκ που διαβάζετε. Παρα-οικονομία της συζήτησης (ουδεμία σχέση έχουσα με την οικονομία της).
Το πρόβλημα είναι ότι έτσι χάνουμε και σοβαρές ποδοσφαιρικές αναλύσεις.
Μπορεί όμως να αλλάξει το κόμμα;
Μερικοί πιστεύουν πως ματαιοπονούμε. Καληνύχτα σύντροφε, το κόμμα αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Ενενήντα χρόνια τώρα έχει μείνει το ίδιο. Αλλάζει μόνο ρούχα και τα φορά αλλιώς (παμε, πανσπουδαστική, εδυεθ).
Το κκε δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.
Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή α(λ)ήθεια. Γιατί αλλαγή χωρίς το κκε δε γίνεται.
Το κόμμα είναι βαθιά διαλεκτικό, μια αναλλοίωτη σταθερά που αλλάζει συνέχεια. Ακολούθησε ευθέως τα ζιγκ-ζαγκ της σοβιετικής ηγεσίας. Σταλινικοί που διαγράφουν ζαχαριαδικούς, δογματικοί που στηρίζουν τον γκορμπατσόφ, κομμουνιστές που παλεύουν για αλλαγή, πριν αλλάξουν και γίνουν πασόκοι νέας κοπής.
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Η σοβιετία έμοιαζε πολύ δύσκαμπτη για να αλλάξει. Ο γκόρμπι της έκανε εγχείριση αλλαγής συστήματος και την αποτελείωσε.
Το κόμμα τράβηξε χειρόφρενο στον κατήφορο και την έβγαλε φτηνά με μια μικρή μετάλλαξη εξ αριστερών (τρανς κνίτες) γλιτώνοντας στο παραένα τον πολιτικό θάνατο.
Μόνο αυτός κατάφερε να μας χωρίσει. Η πρώτη φορά που παρεκκλίναμε της γραμμής και δεν αυτοκτονήσαμε μαζί με τη μαμά πατρίδα (προς απογοήτευση πολλών).
Ανάμεσα στους πολλούς κι οι σεναριογράφοι του αστικών φυλλάδων.
Από λογοτεχνική σκοπιά, το πρόβλημα με τα προβοκατόρικα κείμενα δεν είναι η νοσηρή φαντασία, αλλά η πλήρης έλλειψη φαντασίας.
Από πολιτική σκοπιά το πρόβλημα είναι ότι αυτό που προβοκάρουν σε τελική ανάλυση είναι η αυτοκριτική ικανότητα του κόμματος. Ακόμη και μένα μου βγήκαν αντανακλαστικά και με πιάσαν τα δογματικά μου. Άντε να ξεχωρίσεις μετά την καλόπιστη κριτική.
Με τα ποσοστά μπρεζνιεφικά στάσιμα, το κόμμα μοιάζει να εξαντλεί τα όρια της εκτατικής ανάπτυξης μετά την καταστροφή του 91. Ζητούμενο των καιρών παραμένει η εντατική ανάπτυξη μέσα από την ένταση των αγώνων του κινήματος και τη διαλεκτική αντιστροφή του προεκλογικού συνθήματος.
Δυνατός λαός, δυνατό κκε.
Χωρίς το πρώτο το δεύτερο δε γίνεται. Κι αν ποτέ γίνει θα έχει κοντά ποδάρια.
Υστερόγραφο
Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκεια και ζεστά
Που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά
Που δώσαν τη ζωή τους με λύπη με χαρά
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν αριστερά
Και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός
Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός
Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά
Που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά
Που δώσαν την ψυχή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική
Που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά
Κι αισθάνονται σα βλάκες ξαφνικά
Που δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή
Και δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει
Δεν ξέρω γιατί εξέπληξε δυσάρεστα κάποιους η μάγια τσόκλη (εκλέχτηκε ως επικρατείας του πασοκ) και δεν έγινε αντίστοιχος ντόρος με την περίπτωση της άννα βαγενά, που έχασε για λίγες ψήφους την έδρα και για μια έδρα την υστεροφημία της.
Δύο δεκαετίες πριν ο κηλαηδόνης έγραφε (εμπνευσμένος από τη γυναίκα του πιθανότατα) το εμβατήριο της σιωπής. Τώρα μείναμε μόνοι μας να το τραγουδάμε και να αισθανόμαστε για άλλη μια φορά σα βλάκες. Ενώ η άννα βαγενά έβαλε σπίτι της την πληροφορική και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του γιωργάκη.
Και κάποιος πρέπει κάτι να της πει…
Η επόμενη μέρα των εκλογών μας βρήκε γι’ άλλη μια φορά στους δρόμους. Μπανιαριστήκαμε (δεύτερη φορά φέτος ένεκα ευρωεκλογών), παρφουμαριστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας για την έναρξη του σοσιαλιστικού προτσές και τελικά μείναμε σπίτι.
Το αγωνιστικό ραντεβού ανανεώνεται για την επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών.
Βασική εκλογική εκτίμηση της κε του μπλοκ είναι ότι τα καλύτερα γράφονται από τους αναγνώστες όταν δεν υπάρχει εισήγηση να μανιπουλάρει τη σκέψη.
Λαογέννητη μορφή έκφρασης, κληρονομιά προς αξιοποίηση στο μέλλον. Στο απολίθωμα δε μένει παρά να συμπληρώσει μερικές εύθυμες νότες.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν η περιφερειακή αστική ανάπτυξη που συγκέντρωσε οχτώ ψήφους (από πέντε στις προηγούμενες εκλογές) καταγράφοντας τη μεγαλύτερη ποσοστιαία άνοδο (60%) απ’ όλους τους συνδυασμούς.
Ακολούθησαν πασοκ, καρατζαφέρης κι ανταρσύα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που λέει και μια απερχόμενη ψυχή.
Η κυβέρνηση καραμανλή κατέρρευσε σα σταλινικό φρούριο αποδεικνύοντας το ανέφικτο της οικοδόμησης νεοφιλελευθερισμού σε μία μόνο χώρα και τις σαθρές βάσεις του ρωσόφιλου μπλοκ (γραμμή σεκ με δάνειο οακκε).
Η κε του κόμματος εκτίμησε ότι έχουμε αλλαγή καπετάνιου χωρίς αλλαγή πορείας (με μούτσο τον ανδρουλάκη).
Συνολικά θριάμβευσε η προεκλογική γραμμή του σεκ, μαύρο στη νδ, όχι στο πασοκ. Όλοι οι υπόλοιποι ας συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι καλούμαστε να αλλάξουμε μια κοινωνία που ψηφίζει πασόκ και σκέφτεται σεκίτικα.
Ο γιωργάκης σχημάτισε κυβέρνηση με αντιεξουσιαστές και προσωπικότητες εκτός κοινοβουλίου. Μία ακόμη νίκη του κινήματος.
Τα αστικά μέσα έθαψαν την πρόταση που έγινε στον γκαργκάνα να αναλάβει το υπουργείο αμύνης που θα μετονομαζόταν σε υπουργείο σταματήστε τον πόλεμο.
Κύκλοι του τροτσκιστικού χώρου αναφέρουν πως η πρόταση απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι απευθυνόταν μεμονωμένα σε πρόσωπο κι όχι συνολικά στην κοινοβουλευτική ομάδα της ανταρσύα που απέτυχε να σχηματιστεί εξαιτίας του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος (με αναλογική οι αντάρτες εξέλεγαν έναν δεσύλλα).
Καλύτερα πό μια άποψη γιατί θα γίνονταν μαλλιά κουβάρια. Εδώ δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά για το ευρωψηφοδέλτιο που χωράει δυο ενδεκάδες, θα τα έβρισκαν για τη μία έδρα; Μόνο η οκδε θα ήθελε δύο (κι ας έχει φύγει).
Η απόφαση τελικά δεν άλλαξε παρά τις παρασκηνιακές πιέσεις στο σεκ και την επίκληση του τζέφρυ στο πρωτοσέλιδο της εργατικής αλληλεγγύης το 96: ψηφίζουμε πασοκ χωρίς αυταπάτες (αφού όλες τις έκαψε κι εμείς αλήθεια, τόσο τις θέλαμε). Συνεκτιμήθηκε κι η μαοϊκή παρέκκλιση του προέδρου του πασοκ που προεκλογικά δήλωσε στον κόσμο του επενδυτή πως δεν αρκεί να είναι πράσινη η γάτα, αλλά πρέπει να πιάνει και ποντίκια…
Κάθε που έχει εκλογές μαζευόμαστε σπίτι με γείτονες και φυσάμε όλοι μαζί μπας κι ανέβει το ποσοστό του κόμματος. Όποιος καεί στο 17% φυσάει και το 8,2.
Η δική μου περίπτωση είναι πιο προχώ. Ξενυχτάω να δω που θα κάτσει το δεύτερο δεκαδικό μας που κάνει τη διαφορά. Δυο φορές σερί έφτασε στο πέντε και το μισό πήγαινε υπέρ του μαθητή της κουτβ (8,15 πρόπερσι και 8,35 το καλοκαίρι). Αλλά φέτος ο λήγοντας κόλλησε στο τέσσερα (7,54) και μείναμε στο εφτάμιση. Ενώ το 7,6 όσο να 'ναι σου δίνει άλλο αέρα…
Ευτυχώς που υπάρχει κι ο άβερελ σπίτι και παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τη βγάζει με στοίχημα και ταινίες στη νόβα και τις εκλογές τις γράφει κανονικά. Απλά με ρωτάει δύο μέρες μετά τι ποσοστό πήρανε.
Ευτυχισμένη (παιδική) ηλικία χωρίς προβλήματα κι εκλογικές αγωνίες…
Ενώ εμείς κάθε φορά με την αγωνία τι θα μείνει στο πηλίκιο από τις κάλτσες.
Αυτή τη φορά τουλάχιστον ξεκινάμε από κοινή αφετηρία. Όπως και να το μετρήσει κανείς, το κόμμα έπεσε. Άλλο θέμα πώς θα το ερμηνεύσει.
Εδώ ο ρίζος της πέμπτης των εκλογών (όπως λέμε πέμπτη του πάσχα) δημοσίευσε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από (κατά κόσμον) κομμουνιστικά κόμματα της αλλοδαπής. Ανάμεσά τους φαρδύ πλατύ το όνομα του κκσε (κκ σοβιετίας)!
Η σοβιετία γοργόνα μου ζει, μαζί με τον αλέξανδρο και τον μάικλ τζάκσον. Και στις εκλογές το κόμμα έσκισε κι είναι άξιο συγχαρητηρίων. Άμα το λέει το κκσε είναι γραμμή.
Κοινή συνισταμένη της (κατά κόσμον) καλόπιστης εξωκομματικής κριτικής είναι ένα παλλαϊκό (σαν κράτος του μπρέζνιεφ) αίτημα αλλαγής του κόμματος και κάποιων κακώς κειμένων.
Αλλαγή που συνήθως γίνεται αντιληπτή με ποδοσφαιρικούς όρους.
Κάνε καμιά αλλαγή, βάλε το μπογιόπουλο σέντερ-φορ, να αλλάξουμε προπονητή, η αλέκα είναι άμπαλη.
Να παίξουμε φουλ επίθεση, όχι κατενάτσιο με αντεπιθέσεις (εξ ου και αντεπίθεση λαέ στο σύνθημα). Τέρμα στην τακτική γκράμσι (πόλεμος χαρακωμάτων) και στις συνταγές ήττας του σάντος (ήττες σε όλα τα ντέρμπυ).
Στον αντίποδα η συνήθης οπαδική υπεράσπιση.
Το 8,2% ήταν το έπος της πορτογαλίας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Για την πτώση φταίει το σύστημα (το καπιταλιστικό), η διαιτησία, οι δημοσιογράφοι που προβοκάρουν την ομάδα, ο βαρύς αγωνιστικός χώρος και κάτι αηδίες που φάγανε τα αγριογούρουνα (και τα γουρούνια της φάρμας των ζώων).
Η ομάδα πήγαινε καλά μέχρι το 91, αλλά τελικά το έφαγε στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Η άμυνα ζώνης κατέρρευσε, αλλά υπήρχε καθαρή ανατροπή κι ο πουλημένος ο ρουφ δεν το έδωσε.
Με τέτοιους όρους θα γίνεται η συζήτηση, όσο δεν την κάνει από μόνο του το κόμμα. Γιατί ανάγκη για συζήτηση υπάρχει. Κι αν δεν την καλύψει το κόμμα στο σύντροφο, θα του την καλύψει η παραοικονομία. Αυτό ακριβώς είναι και το μπλοκ που διαβάζετε. Παρα-οικονομία της συζήτησης (ουδεμία σχέση έχουσα με την οικονομία της).
Το πρόβλημα είναι ότι έτσι χάνουμε και σοβαρές ποδοσφαιρικές αναλύσεις.
Μπορεί όμως να αλλάξει το κόμμα;
Μερικοί πιστεύουν πως ματαιοπονούμε. Καληνύχτα σύντροφε, το κόμμα αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Ενενήντα χρόνια τώρα έχει μείνει το ίδιο. Αλλάζει μόνο ρούχα και τα φορά αλλιώς (παμε, πανσπουδαστική, εδυεθ).
Το κκε δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.
Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή α(λ)ήθεια. Γιατί αλλαγή χωρίς το κκε δε γίνεται.
Το κόμμα είναι βαθιά διαλεκτικό, μια αναλλοίωτη σταθερά που αλλάζει συνέχεια. Ακολούθησε ευθέως τα ζιγκ-ζαγκ της σοβιετικής ηγεσίας. Σταλινικοί που διαγράφουν ζαχαριαδικούς, δογματικοί που στηρίζουν τον γκορμπατσόφ, κομμουνιστές που παλεύουν για αλλαγή, πριν αλλάξουν και γίνουν πασόκοι νέας κοπής.
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Η σοβιετία έμοιαζε πολύ δύσκαμπτη για να αλλάξει. Ο γκόρμπι της έκανε εγχείριση αλλαγής συστήματος και την αποτελείωσε.
Το κόμμα τράβηξε χειρόφρενο στον κατήφορο και την έβγαλε φτηνά με μια μικρή μετάλλαξη εξ αριστερών (τρανς κνίτες) γλιτώνοντας στο παραένα τον πολιτικό θάνατο.
Μόνο αυτός κατάφερε να μας χωρίσει. Η πρώτη φορά που παρεκκλίναμε της γραμμής και δεν αυτοκτονήσαμε μαζί με τη μαμά πατρίδα (προς απογοήτευση πολλών).
Ανάμεσα στους πολλούς κι οι σεναριογράφοι του αστικών φυλλάδων.
Από λογοτεχνική σκοπιά, το πρόβλημα με τα προβοκατόρικα κείμενα δεν είναι η νοσηρή φαντασία, αλλά η πλήρης έλλειψη φαντασίας.
Από πολιτική σκοπιά το πρόβλημα είναι ότι αυτό που προβοκάρουν σε τελική ανάλυση είναι η αυτοκριτική ικανότητα του κόμματος. Ακόμη και μένα μου βγήκαν αντανακλαστικά και με πιάσαν τα δογματικά μου. Άντε να ξεχωρίσεις μετά την καλόπιστη κριτική.
Με τα ποσοστά μπρεζνιεφικά στάσιμα, το κόμμα μοιάζει να εξαντλεί τα όρια της εκτατικής ανάπτυξης μετά την καταστροφή του 91. Ζητούμενο των καιρών παραμένει η εντατική ανάπτυξη μέσα από την ένταση των αγώνων του κινήματος και τη διαλεκτική αντιστροφή του προεκλογικού συνθήματος.
Δυνατός λαός, δυνατό κκε.
Χωρίς το πρώτο το δεύτερο δε γίνεται. Κι αν ποτέ γίνει θα έχει κοντά ποδάρια.
Υστερόγραφο
Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκεια και ζεστά
Που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά
Που δώσαν τη ζωή τους με λύπη με χαρά
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν αριστερά
Και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός
Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός
Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά
Που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά
Που δώσαν την ψυχή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική
Που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά
Κι αισθάνονται σα βλάκες ξαφνικά
Που δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή
Και δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει
Δεν ξέρω γιατί εξέπληξε δυσάρεστα κάποιους η μάγια τσόκλη (εκλέχτηκε ως επικρατείας του πασοκ) και δεν έγινε αντίστοιχος ντόρος με την περίπτωση της άννα βαγενά, που έχασε για λίγες ψήφους την έδρα και για μια έδρα την υστεροφημία της.
Δύο δεκαετίες πριν ο κηλαηδόνης έγραφε (εμπνευσμένος από τη γυναίκα του πιθανότατα) το εμβατήριο της σιωπής. Τώρα μείναμε μόνοι μας να το τραγουδάμε και να αισθανόμαστε για άλλη μια φορά σα βλάκες. Ενώ η άννα βαγενά έβαλε σπίτι της την πληροφορική και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του γιωργάκη.
Και κάποιος πρέπει κάτι να της πει…
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Φοβού το κκε
Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ.
Κι αν τελικά δεν το κάνουν; Είναι γιατί φοβήθηκαν να δείξουν τη δύναμή τους. Τόσο απλό για όσους φοβούνται να δουν κι άλλες πτυχές της πραγματικότητας πέρα από αυτή.
Πού ένιωσε δηλαδή δυνατός ο λαός για να νικήσει το φόβο του μπροστά στην κάλπη;
Ο κόσμος φοβάται όλα όσα γίνονται γι' αυτόν χωρίς αυτόν και γίνεται συνένοχος με την ψήφο του για να έχει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της συμμετοχικής δημ(ι)οκρατίας του γιωργάκη.
Φοβάται τον καθαρό αέρα γιατί ξεσυνήθισε και του 'ρχεται απότομος.
Φοβάται τη μοναξιά του γραφικού αγωνιστή και λουφάζει στη γωνία ρουφώντας το αυγό του.
Φοβάται την ανεργία και παραμένει στα κάτεργα.
Φοβάται να αναπαράγει το είδος του, μη διαιωνίσει τα βάσανα και τη μιζέρια του, κληρονομιά στους επόμενους.
Φοβάται το μέλλον γιατί έχει χάσει την ελπίδα του.
Φοβάται μη τυχόν ξεχωρίσει απ' το κοπάδι του κομφορμισμού κι αφήνεται στα μέσα να πλάσουν την κοινή του γνώμη σα ζυμάρι. Να μεταθέσουν τον φόβο του γιατη ζωή σε όσους βαφτίζουν τρομοκράτες. Να τον πείσουν ότι θέλει ασφαλίτες αντί για ασφάλιση.
Ανασφαλείς κι ανασφάλιστοι όλου του κόσμου ενωθείτε.
Φοβάται απ' τα μικράτα του να αφήσει την κοιλιά της μητέρας του, την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων και παλιμπαιδίζει για να βρει άλλοθι η ανώριμη ταξική του συνείδηση.
Στην άλλη όψη του νομίσματος τον περιμένουν οι παιδικές αρρώστιες.
Επίμονα παιδάκια που τραβάνε ανυπόμονα το κόμμα απ' το μανίκι για να φύγουν απ' τον παιδίατρο και να πάνε αλλού. Δεν έχει σημασία πού, αρκεί να κινούνται. Το κίνημα είναι το παν, η μπρεζνιεφική στασιμότητα τίποτα.
Γενναίος όμως δεν είναι ο τρελός του χωριού που έχει άγνοια κινδύνου. Γενναίος είναι αυτός που έχει επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζει τους φόβους του και πώς να τους αντιμετωπίσει.
Το κόμμα περνάει τα πάντα από κόσκινο. Αυτοί λένε ότι κοσκινίζει πέντε χρόνια γιατί κατά βάθος δε θέλει να ζυμώσει.
Οπότε παρακάμπτουν το κοσκίνισμα, ξεχνάν και τη ζύμωση με τις μάζες και πάνε κατευθείαν στο ψητό: ντου!
Τι χρειάζεται η ζύμωση και το κοσκίνισμα, αφού για την πρωτοπορία όλα είναι ξεκάθαρα;
Άκουσαν κάπου ο πρώτος ατρόμητος τον πρώτο λίθο βαλέτω κι άρχισαν να πετάν όλοι μαζί ό,τι βρήκαν σε μπάτσους και βιτρίνες.
Στην πραγματική εξέγερση θα σπάσουν τζάμια, αλλά το δεύτερο μόνο του δε φέρνει ντε και καλά το πρώτο.
Ο κόσμος φοβάται τον κόσμο γύρω του και χώνει το κεφάλι του βαθιά στο χαζοκούτι να μη βλέπει και να μη σκέφτεται. Περιμένει τα χειρότερα με ελαφρότητα που θυμίζει τις τελευταίες μέρες της ρώμης, αλλά δεν έχει λεφτά για όργια και τη βγάζει με δανεική γκλαμουριά από το σταρ και δάνεια από τις τράπεζες.
Κι ο φόβος αυξάνεται γεωμετρικά από τότε που χάσαμε το φόβητρο του αντίπαλου δέους και μείναμε ορφανοί από μαμά πατρίδα. Τα λέει κι ο παπακωνσταντίνου (του ναρ) στο βιβλίο του (η εποχή του φόβου). Άσχετα που επιχαίρει το ρεύμα του για το θάνατο της μαμάς.
Αλλά ποιος είπε ότι εμάς δε μας φοβάται ο κόσμος; Γιατί να είμαστε εμείς εξαίρεση;
Φοβού τους κομμουνιστάς και λένιν φέροντας.
Ο φόβος πηγάζει κυρίως από άγνοια. Όσοι δεν ξέρουν τι (κόμμα) είμαστε και τι ήμασταν (ως σοβιετία) δανείζονται τη γνώμη του πρετεντέρη και κουμπώνονται περισσότερο.
Και θα κουμπώνονται κι άλλο όσο μας περνάν για γραφικούς, αντί να βρίσκουν σε μας κάτι που να τους εμπνέει.
Το ίδιο κουμπώνεται κι ο σύντροφος που δεν γνωρίζει τον κόσμο που θέλει να αλλάξει και φοβάται να κάνει άνοιγμα.
Η σχέση είναι διαλεκτική και λειτουργεί κι αντίστροφα.
Ο φόβος επιβάλλει τον κομφορμισμό κι αυτός με τη σειρά του την άγνοια. Ο από πάνω βασίζεται στους κάτω ιμάντες για να πάρει εικόνα κι ο από κάτω μεταφέρει την εικόνα που πιστεύει ότι θα αρέσει στον ανώτερο. Στρεβλή συνείδηση μέσα από έτοιμα σχήματα.
Ξεσπάν μετά κύμα οι καταλήψεις και ψάχνεις να βρεις τι πάει λάθος με τη γραμμή και το σπασμένο τηλέφωνο.
Δεν είναι απόλυτη όμως η σχέση φόβου κι άγνοιας.
Στις χαμηλές πτήσεις του αρκά ο μπαμπάς εξηγεί στο μικρό σπουργίτι ότι φοβόμαστε το θάνατο επειδή παραμένει άγνωστος και δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν. Κι ο αντίλογος του μικρού είναι:
-Βλακείες. Τότε εγώ θα έπρεπε να φοβάμαι το γεράσιμο σπανοδημήτρη.
-Ποιος είναι αυτός;
-Ιδέα δεν έχω...
Βάζουμε στη θέση του γεράσιμου σπανοδημήτρη την ανταρσύα κι έχουμε την εικόνα του μέσου εργάτη για το εξωκοινοβούλιο.
Υπάρχει επίσης κι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Άνθρωποι που μας φοβούνται, ακριβώς επειδή μας ξέρουν και τρέμουν μην κάνουμε τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος.
Στο χέρι μας είναι να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Όχι επειδή είναι αβάσιμοι, αλλά γιατί στέλνουν τον κόσμο σπίτι του και στη μάχη που έχουμε μπροστά δεν περισσεύει κανένας.
Το πρόβλημα είναι πώς τον διαχειρίζεσαι το φόβο του κόσμου.
Ο ένας τρόπος είναι να πας με τα νερά του, να τον πάρεις απ' το χεράκι και να τον πας λάου-λάου στο δρόμο της λαϊκής εξουσίας που για εμάς είναι ο σοσιαλισμός, αλλά για τους συμμάχους μας μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Κι ο άλλος είναι να τον φέρεις αντιμέτωπο με τους φόβους του για να τους ξεπεράσει.
Ο κόσμος σήμερα φοβάται να παλέψει, φοβάται την ταξική πάλη, πόσο μάλλον τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Το θέμα δεν είναι να της αλλάξουμε όνομα (πχ εργατική δημοκρατία, ή λαϊκή εξουσία) για να τη φέρουμε με το μαλακό χωρίς να την πάρει χαμπάρι, αλλά να τον εμπνεύσουμε να παλέψει για να τη φέρει αυτός.
Δε μπαίνει σα δίλημμα, ή το ένα ή το άλλο, αλλά δε μπορεί να είναι μόνο (ούτε κυρίως) ο πρώτος τρόπος η τακτική μας.
Κάνοντας το δεύτερο όμως μπορεί να βρεθούμε μπροστά στους δικούς μας φόβους.
Να συνουσιαστούμε κινηματικά χωρίς περιφρούρηση και να κολλήσουμε μικρόβια από τους αναρχικούς. Να μας περάσει κάποιος στη γωνία και στην κινηματική άμιλλα. Να κάνουμε κάτι πρόωρα και να φάμε χυλόπιτα. Να πέσει το τείχος και να μας φύγει ο κόσμος στη δύση.
Την ανοιχτοφοβία. Την ανανέωση, γιατί όποιος καεί στον γκορμπατσόφ και στον μίμη, φυσάει και το μάκη πέτσα. Τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που προκαλούν δέος και λιγάκι τρακ, γιατί είναι πρωτόγνωρες.
Tο μόνο που έχουμε να φοβόμαστε όμως είναι να μην εγκλωβιστούμε στους φόβους μας. Και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Και να μη σιχτιρίσουν οι αναγνώστες σου επειδή γράφεις πράγματα που θα τους κάτσουν άσχημα.
Αγαπητή επιρροή-αναγνώστη, μπορείς κι εσύ να επηρεάσεις τους άλλους σε μια αμφίδρομη σχέση. Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουμε, φόβισέ μας εσύ. Όπως έκανες το μαϊούνη, το δεκέμβρη ίσως, στις πρόσφατες εκλογές.
Και το κόμμα φοβέρα θέλει. Κι ας είναι καλό και άγιο.
Εμάς βέβαια δε μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι απ' τις εκλογές βγάλαμε συμπέρασμα πως μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε κτλ.
Αλλά μη νομίζεις, πες-πες κάτι μας μένει κι αυτό μην το πάρεις για υπονοούμενο ότι σε θεωρώ γκαιμπελίσκο σοσιαλ-φασίστα.
Ο σαρτρ έλεγε ότι η κόλασή μας είναι οι άλλοι κι είναι φορές που νομίζω πως το είπε για να περιγράψει τον τρόπο σκέψης μας.
Αλλά μη νομίζεις, κατά βάθος τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο κι ας μας βγαίνει λίγο σε κακοφωνίξ το ενωτικό κάλεσμα.
Όλοι μαζί ξεπερνώντας τους φόβους μας μπορούμε να φοβίσουμε την τάξη των εκμεταλλευτών και τα τσιράκια τους.
Μπορεί να μοιάζουν με θηρίο ανίκητο, αλλά είναι απλώς ένα θεριό με πήλινα πόδια που τρέφεται από το φόβο μας και τρέμει το γιάννη και την αντεπίθεσή του.
Φοβού το κουκουέ...
Ο γιάννης όμως πού διάολο κρύφτηκε και τον ψάχνουμε τόσα χρόνια...;
Κι αν τελικά δεν το κάνουν; Είναι γιατί φοβήθηκαν να δείξουν τη δύναμή τους. Τόσο απλό για όσους φοβούνται να δουν κι άλλες πτυχές της πραγματικότητας πέρα από αυτή.
Πού ένιωσε δηλαδή δυνατός ο λαός για να νικήσει το φόβο του μπροστά στην κάλπη;
Ο κόσμος φοβάται όλα όσα γίνονται γι' αυτόν χωρίς αυτόν και γίνεται συνένοχος με την ψήφο του για να έχει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της συμμετοχικής δημ(ι)οκρατίας του γιωργάκη.
Φοβάται τον καθαρό αέρα γιατί ξεσυνήθισε και του 'ρχεται απότομος.
Φοβάται τη μοναξιά του γραφικού αγωνιστή και λουφάζει στη γωνία ρουφώντας το αυγό του.
Φοβάται την ανεργία και παραμένει στα κάτεργα.
Φοβάται να αναπαράγει το είδος του, μη διαιωνίσει τα βάσανα και τη μιζέρια του, κληρονομιά στους επόμενους.
Φοβάται το μέλλον γιατί έχει χάσει την ελπίδα του.
Φοβάται μη τυχόν ξεχωρίσει απ' το κοπάδι του κομφορμισμού κι αφήνεται στα μέσα να πλάσουν την κοινή του γνώμη σα ζυμάρι. Να μεταθέσουν τον φόβο του γιατη ζωή σε όσους βαφτίζουν τρομοκράτες. Να τον πείσουν ότι θέλει ασφαλίτες αντί για ασφάλιση.
Ανασφαλείς κι ανασφάλιστοι όλου του κόσμου ενωθείτε.
Φοβάται απ' τα μικράτα του να αφήσει την κοιλιά της μητέρας του, την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων και παλιμπαιδίζει για να βρει άλλοθι η ανώριμη ταξική του συνείδηση.
Στην άλλη όψη του νομίσματος τον περιμένουν οι παιδικές αρρώστιες.
Επίμονα παιδάκια που τραβάνε ανυπόμονα το κόμμα απ' το μανίκι για να φύγουν απ' τον παιδίατρο και να πάνε αλλού. Δεν έχει σημασία πού, αρκεί να κινούνται. Το κίνημα είναι το παν, η μπρεζνιεφική στασιμότητα τίποτα.
Γενναίος όμως δεν είναι ο τρελός του χωριού που έχει άγνοια κινδύνου. Γενναίος είναι αυτός που έχει επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζει τους φόβους του και πώς να τους αντιμετωπίσει.
Το κόμμα περνάει τα πάντα από κόσκινο. Αυτοί λένε ότι κοσκινίζει πέντε χρόνια γιατί κατά βάθος δε θέλει να ζυμώσει.
Οπότε παρακάμπτουν το κοσκίνισμα, ξεχνάν και τη ζύμωση με τις μάζες και πάνε κατευθείαν στο ψητό: ντου!
Τι χρειάζεται η ζύμωση και το κοσκίνισμα, αφού για την πρωτοπορία όλα είναι ξεκάθαρα;
Άκουσαν κάπου ο πρώτος ατρόμητος τον πρώτο λίθο βαλέτω κι άρχισαν να πετάν όλοι μαζί ό,τι βρήκαν σε μπάτσους και βιτρίνες.
Στην πραγματική εξέγερση θα σπάσουν τζάμια, αλλά το δεύτερο μόνο του δε φέρνει ντε και καλά το πρώτο.
Ο κόσμος φοβάται τον κόσμο γύρω του και χώνει το κεφάλι του βαθιά στο χαζοκούτι να μη βλέπει και να μη σκέφτεται. Περιμένει τα χειρότερα με ελαφρότητα που θυμίζει τις τελευταίες μέρες της ρώμης, αλλά δεν έχει λεφτά για όργια και τη βγάζει με δανεική γκλαμουριά από το σταρ και δάνεια από τις τράπεζες.
Κι ο φόβος αυξάνεται γεωμετρικά από τότε που χάσαμε το φόβητρο του αντίπαλου δέους και μείναμε ορφανοί από μαμά πατρίδα. Τα λέει κι ο παπακωνσταντίνου (του ναρ) στο βιβλίο του (η εποχή του φόβου). Άσχετα που επιχαίρει το ρεύμα του για το θάνατο της μαμάς.
Αλλά ποιος είπε ότι εμάς δε μας φοβάται ο κόσμος; Γιατί να είμαστε εμείς εξαίρεση;
Φοβού τους κομμουνιστάς και λένιν φέροντας.
Ο φόβος πηγάζει κυρίως από άγνοια. Όσοι δεν ξέρουν τι (κόμμα) είμαστε και τι ήμασταν (ως σοβιετία) δανείζονται τη γνώμη του πρετεντέρη και κουμπώνονται περισσότερο.
Και θα κουμπώνονται κι άλλο όσο μας περνάν για γραφικούς, αντί να βρίσκουν σε μας κάτι που να τους εμπνέει.
Το ίδιο κουμπώνεται κι ο σύντροφος που δεν γνωρίζει τον κόσμο που θέλει να αλλάξει και φοβάται να κάνει άνοιγμα.
Η σχέση είναι διαλεκτική και λειτουργεί κι αντίστροφα.
Ο φόβος επιβάλλει τον κομφορμισμό κι αυτός με τη σειρά του την άγνοια. Ο από πάνω βασίζεται στους κάτω ιμάντες για να πάρει εικόνα κι ο από κάτω μεταφέρει την εικόνα που πιστεύει ότι θα αρέσει στον ανώτερο. Στρεβλή συνείδηση μέσα από έτοιμα σχήματα.
Ξεσπάν μετά κύμα οι καταλήψεις και ψάχνεις να βρεις τι πάει λάθος με τη γραμμή και το σπασμένο τηλέφωνο.
Δεν είναι απόλυτη όμως η σχέση φόβου κι άγνοιας.
Στις χαμηλές πτήσεις του αρκά ο μπαμπάς εξηγεί στο μικρό σπουργίτι ότι φοβόμαστε το θάνατο επειδή παραμένει άγνωστος και δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν. Κι ο αντίλογος του μικρού είναι:
-Βλακείες. Τότε εγώ θα έπρεπε να φοβάμαι το γεράσιμο σπανοδημήτρη.
-Ποιος είναι αυτός;
-Ιδέα δεν έχω...
Βάζουμε στη θέση του γεράσιμου σπανοδημήτρη την ανταρσύα κι έχουμε την εικόνα του μέσου εργάτη για το εξωκοινοβούλιο.
Υπάρχει επίσης κι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Άνθρωποι που μας φοβούνται, ακριβώς επειδή μας ξέρουν και τρέμουν μην κάνουμε τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος.
Στο χέρι μας είναι να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Όχι επειδή είναι αβάσιμοι, αλλά γιατί στέλνουν τον κόσμο σπίτι του και στη μάχη που έχουμε μπροστά δεν περισσεύει κανένας.
Το πρόβλημα είναι πώς τον διαχειρίζεσαι το φόβο του κόσμου.
Ο ένας τρόπος είναι να πας με τα νερά του, να τον πάρεις απ' το χεράκι και να τον πας λάου-λάου στο δρόμο της λαϊκής εξουσίας που για εμάς είναι ο σοσιαλισμός, αλλά για τους συμμάχους μας μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Κι ο άλλος είναι να τον φέρεις αντιμέτωπο με τους φόβους του για να τους ξεπεράσει.
Ο κόσμος σήμερα φοβάται να παλέψει, φοβάται την ταξική πάλη, πόσο μάλλον τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Το θέμα δεν είναι να της αλλάξουμε όνομα (πχ εργατική δημοκρατία, ή λαϊκή εξουσία) για να τη φέρουμε με το μαλακό χωρίς να την πάρει χαμπάρι, αλλά να τον εμπνεύσουμε να παλέψει για να τη φέρει αυτός.
Δε μπαίνει σα δίλημμα, ή το ένα ή το άλλο, αλλά δε μπορεί να είναι μόνο (ούτε κυρίως) ο πρώτος τρόπος η τακτική μας.
Κάνοντας το δεύτερο όμως μπορεί να βρεθούμε μπροστά στους δικούς μας φόβους.
Να συνουσιαστούμε κινηματικά χωρίς περιφρούρηση και να κολλήσουμε μικρόβια από τους αναρχικούς. Να μας περάσει κάποιος στη γωνία και στην κινηματική άμιλλα. Να κάνουμε κάτι πρόωρα και να φάμε χυλόπιτα. Να πέσει το τείχος και να μας φύγει ο κόσμος στη δύση.
Την ανοιχτοφοβία. Την ανανέωση, γιατί όποιος καεί στον γκορμπατσόφ και στον μίμη, φυσάει και το μάκη πέτσα. Τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που προκαλούν δέος και λιγάκι τρακ, γιατί είναι πρωτόγνωρες.
Tο μόνο που έχουμε να φοβόμαστε όμως είναι να μην εγκλωβιστούμε στους φόβους μας. Και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Και να μη σιχτιρίσουν οι αναγνώστες σου επειδή γράφεις πράγματα που θα τους κάτσουν άσχημα.
Αγαπητή επιρροή-αναγνώστη, μπορείς κι εσύ να επηρεάσεις τους άλλους σε μια αμφίδρομη σχέση. Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουμε, φόβισέ μας εσύ. Όπως έκανες το μαϊούνη, το δεκέμβρη ίσως, στις πρόσφατες εκλογές.
Και το κόμμα φοβέρα θέλει. Κι ας είναι καλό και άγιο.
Εμάς βέβαια δε μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι απ' τις εκλογές βγάλαμε συμπέρασμα πως μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε κτλ.
Αλλά μη νομίζεις, πες-πες κάτι μας μένει κι αυτό μην το πάρεις για υπονοούμενο ότι σε θεωρώ γκαιμπελίσκο σοσιαλ-φασίστα.
Ο σαρτρ έλεγε ότι η κόλασή μας είναι οι άλλοι κι είναι φορές που νομίζω πως το είπε για να περιγράψει τον τρόπο σκέψης μας.
Αλλά μη νομίζεις, κατά βάθος τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο κι ας μας βγαίνει λίγο σε κακοφωνίξ το ενωτικό κάλεσμα.
Όλοι μαζί ξεπερνώντας τους φόβους μας μπορούμε να φοβίσουμε την τάξη των εκμεταλλευτών και τα τσιράκια τους.
Μπορεί να μοιάζουν με θηρίο ανίκητο, αλλά είναι απλώς ένα θεριό με πήλινα πόδια που τρέφεται από το φόβο μας και τρέμει το γιάννη και την αντεπίθεσή του.
Φοβού το κουκουέ...
Ο γιάννης όμως πού διάολο κρύφτηκε και τον ψάχνουμε τόσα χρόνια...;
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Γενέθλια 86
Την τετάρτη το απόγευμα ολοκληρώσαμε επιτυχώς την έφοδο στον ουρανό της μεσογείων και στο χειμερινό ραδιομέγαρο της ερτ. Η νετ έδειχνε ζωντανά την αλέκα από το πεδίο του άρεως κι η ετ-1 κονσέρβα την προεκλογική της ανταρσύας. Η ετ-3 τη γλίτωσε λόγω απόστασης, αλλά είχε ανοίξει το δρόμο οκτώ χρόνια πριν, στο κύμα των καταλήψεων του 2001.
Περίμενα τον μαΐλη να βγει στο καπάκι να ανακοινώσει το διάταγμα για τη γη και τη λήξη του πολέμου, αλλά μάταια.
Τα αστικά μέσα την επομένη έθαψαν το θέμα, τα ποσοστά τηλεθέασης και την απήχηση των κομμουνιστών στην κοινή γνώμη.
Η συγκέντρωση του κόμματος έκλεισε με το σύνθημα
κουκουέ δυνατό η ελπίδα είναι εδώ.
Η ομοιοκαταληξία εδώ-δυνατό κανονικά είναι νύχι-κρέας με τους πασόκους. Αλλά δε βαριέσαι, τόσα συνθήματα μας κλέψαν αυτοί, στο ένα που τους πήραμε εμείς θα κολλήσουμε;
Σημειωτέον πως εκτός από την ελπίδα και το μπρεζνιεφικό απολίθωμα, στο πεδίο του άρεως παρευρέθη κι ο μάκης πέτσας που είναι η ελπίδα του λαού για τη θύελλα που του ετοιμάζουν.
Από την ομιλία της αλέκας μου έμεινε το κάλεσμά της σε υπάλληλους κι υπάλληλες να στηρίξουν το κόμμα.
Σοβαρή κριτική με τέτοιους όρους όμως δε γίνεται. Γι' αυτό περνάω στους πασόκους που ήταν στο ίδιο μέρος μία μέρα μετά, ενωμένοι και δυνατοί γιατί μυρίστηκαν εξουσία.
Τα έσχατα του κόσμου.
(Παπ)ανδρεϊκά απολιθώματα με 'κονίσματα και μαντινάδες.
Έμπαινε γιώργο έμπαινε, κάν' τα λαμόγια λίμπα
και μες στη λαοθάλασσα την καθαρή κολύμπα.
Μπλουζάκια με επιγραφές πασοκ-www.dialogos.gr (;).
Αγωνιστικά τραγούδια σαν το πες το κι έγινε (σαφής αναφορά στα ρουσφέτια κι ας είναι νουδου η φραγκούλη) και το σαν γυναίκα κι εγώ, (γι)ου-(χ)ου, (γι)ου-(χ)ου της αρβανιτάκη.
Πράσινες πλαστικές παλάμες, σαν αυτές της κόκα-κόλα, που τις βάζεις ανά δύο στο χέρι και τις κουνάς σαν καστανιέτες για παλαμάκια. Η ετε στην υπηρεσία της ηλιθιότητας. Θα τους μείνουν και μετά τις εκλογές να ρίχνουν φάσκελα μπροστά στον καθρέφτη.
Φυλλάδια υποψήφιων ούφο που παλεύουν για την πάρτη τους. Επικεφαλής τους ο θηλυκός νταλάρας και το φότοσοπ.
Κι η μπρέζνιεβα να σατιρίζει τις οδηγίες του μπιρσίμ.
Γιατί είναι τόσο αραιά μεταξύ τους; Φοβούνται μην κολλήσουν τη γρίπη;
Σήμερα όλα αυτά θα μετρήσουμε στην κάλπη που είναι γκαστρωμένη, με άλλα λόγια σε ενδιαφέρουσα, αν και άλλες, πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες είναι αυτές που θα φέρουν το σοσιαλισμό.
Μαζί εγείρονται αρχέγονα εκλογικά ερωτήματα που θυμίζουν τη διαλεκτική κότας-αυγού.
Το κίνημα φέρνει τους συσχετισμούς ή οι ψήφοι το κίνημα; (προβλήματα ειρηνικού περάσματος, τ.12, μιχαήλ στρογγόφ).
Αφού οι εκλογές δεν είναι η πιο σημαντική μάχη που έχουμε να δώσουμε, γιατί όλοι οι μηχανισμοί δουλεύουν στο κόκκινο προεκλογικά και μόνο τότε; Αν ήταν πιο σημαντική μάχη πόσα κομμάτια θα γίνονταν οι σύντροφοι που τρέχουν και σκίζονται; Μήπως όμως συμφέρει να έχουμε συνέχεια εκλογές για να 'μαστε σε τσίτα διαρκείας;
Γιατί δεν είναι όλοι οι σύντροφοι τόσο μετωπικοί όσο η αλέκα προεκλογικά;
Γιατί ήταν τόσο ψόφια αυτή η προεκλογική περίοδος; Ποιος γίνεται ξενέρωτος, εμείς ή η πραγματικότητα;
Είναι δείκτης ωριμότητας για την εργατική τάξη το εκλογικό δικαίωμα, όπως λέει ο ένγκελς; Ή μήπως δείκτης ανωριμότητας με αυτά που πάει και ψηφίζει στην τελική;
Τι γίνεται φέτος με την ψήφο διαμαρτυρίας;
Οι δυσαρεστημένοι της νουδου ψηφίζουν καρατζαφέρη κι όσοι δεν τον θεωρούν συνεπή ρατσιστή στηρίζουν χρυσή αυγή που ήταν δίπλα τους στον αγώνα τους στον παντελεήμονα.
Ένα άλλο κομμάτι πλαστελίνης αφήνει τη νουδου γιατί ο γιωργάκης του έταξε πράσινα στέιτζ. Όσοι φεύγουν απ' το πασοκ πάνε στην αγκαλιά του σύριζα, αλλά αυτός έχει γίνει μπάχαλο κι έχει διαρροές προς το κκε. Το κόμμα χάνει κόσμο προς την ανταρσύα λόγω της στάσης του το δεκέμβρη, αλλά η βρώμικη σύμπραξη με τους σεκίτες έστειλε αηδιασμένους αντάρτες ντουγρού στο σάββα και το εεκ.
Κι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του σάββα πού πανε;
Δεν υφίσταται τέτοια κατηγορία. Ο σάββας έχει μόνο πιστούς οπαδούς, κανέναν απογοητευμένο.
Και τι γίνεται με την κριτική ψήφο; Ιδού η απορία.
Η αλέκα λέει σε όλους τους τόνους να έρθει ο κόσμος στο κόμμα όπως είναι, με τις διαφωνίες του και τα σκουλαρίκια του. Αλλά οι κριτικές ψήφοι δεν έχουν πάνω στάμπα να ξεχωρίζουν. Η κάλπη τις τσουβαλιάζει όλες μαζί, κριτικές και τσιμενταρισμένες. Κι όσες περισσότερες έχει το (όποιο) κόμμα, τόσο πιο δικαιωμένο θα νιώθει να κάνει τα ίδια με πριν.
Τα (αργοπορημένα) προγνωστικά κινούνται στον αστερισμό του τρία.
Ο συν θα πάρει τα τρία, το ένα δέκατο από αυτά οι δορυφόροι του κι όλοι μαζί θα μπουν στη βουλή με το άθροισμα των έντεκα. Το ένα δέκατο (του τρία) θα πάρουν κι οι αντάρτες κι άλλα τόσα τα δυο μουλου μαζί. Το κόμμα πάει για τρία στο τετράγωνο, αλλά τελικά ούτε αυτά δεν θα πιάσει.
Τα τρία θα πάρει κι η νουδου που θα χάσει με διπλάσια (του τρία) διαφορά, ενώ άλλα τόσα θέλει να πάρει κι ο καρατζαφέρης. Του ευχόμαστε να πάρει τα μισά (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Οι συμβουλές τέτοια ώρα που γράφω το κείμενο είναι ανεπίκαιρες.
Πάγια γραμμή του μπλοκ όμως είναι το ρίξε κόκκινο στην κάλπη. Διαλεκτικά δεμένο με το ρίξε λάδι στη φωτιά, αλλιώς από μόνο του δε βγάζει πουθενά.
Ψήφο στους ερυθρούς, τους γνήσιους συμμορίτες, μακριά από τη ροζέ συμμορία των έντεκα. Αν τώρα μπερδευτείτε και ρίξτε κάτι σε κεραμιδί, ή ροδακινί, μικρό το κακό. Αρκεί να μην έχετε αχρωματοψία και ρίξετε άλλα αντ' άλλων.
Ανταρσύα όμως δε μπορώ να σας πω να ψηφίσετε.
Βρήκαν άλλο οικοδόμο και φάγανε τον άβερελ από τα ψηφοδέλτια της θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό δεν θα περάσει...
Είναι κι εκείνο το σεκίτικο μαύρο στη νου δου όχι στο πασοκ που μου κάθεται στο λαιμό και δεν κατεβαίνει με τίποτα.
Μαύρο στο σεκ, όχι στην ανταρσύα...
(Έτσι είναι αυτοί οι σταλινικοί. Να δεις που αν δε μπει η ανταρσύα στη βουλή, αυτοί θα χαρούν...)
Για μια μέρα εχθροί μες στο γήπεδο και μετά ξανά μαζί στους αγώνες (λέμε τώρα).
Υστερόγραφο:
Γενέθλια κι αγόρασα σχοινί
τον κόμπο μου τον έχω δέσει πρόχειρα
παραληρώντας πάνω στο σχοινί
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα
Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα
Στίχοι από το τραγούδι του παπακωνσταντίνου (ένας είναι ο παπακωνσταντίνου) γενέθλια 86. Αφιερωμένοι στα σημερινά γενέθλια της νου δου που σήμερα γίνεται κι αυτή 35χρονη κι ακολουθεί τη μοίρα της τσέκου.
Περίμενα τον μαΐλη να βγει στο καπάκι να ανακοινώσει το διάταγμα για τη γη και τη λήξη του πολέμου, αλλά μάταια.
Τα αστικά μέσα την επομένη έθαψαν το θέμα, τα ποσοστά τηλεθέασης και την απήχηση των κομμουνιστών στην κοινή γνώμη.
Η συγκέντρωση του κόμματος έκλεισε με το σύνθημα
κουκουέ δυνατό η ελπίδα είναι εδώ.
Η ομοιοκαταληξία εδώ-δυνατό κανονικά είναι νύχι-κρέας με τους πασόκους. Αλλά δε βαριέσαι, τόσα συνθήματα μας κλέψαν αυτοί, στο ένα που τους πήραμε εμείς θα κολλήσουμε;
Σημειωτέον πως εκτός από την ελπίδα και το μπρεζνιεφικό απολίθωμα, στο πεδίο του άρεως παρευρέθη κι ο μάκης πέτσας που είναι η ελπίδα του λαού για τη θύελλα που του ετοιμάζουν.
Από την ομιλία της αλέκας μου έμεινε το κάλεσμά της σε υπάλληλους κι υπάλληλες να στηρίξουν το κόμμα.
Σοβαρή κριτική με τέτοιους όρους όμως δε γίνεται. Γι' αυτό περνάω στους πασόκους που ήταν στο ίδιο μέρος μία μέρα μετά, ενωμένοι και δυνατοί γιατί μυρίστηκαν εξουσία.
Τα έσχατα του κόσμου.
(Παπ)ανδρεϊκά απολιθώματα με 'κονίσματα και μαντινάδες.
Έμπαινε γιώργο έμπαινε, κάν' τα λαμόγια λίμπα
και μες στη λαοθάλασσα την καθαρή κολύμπα.
Μπλουζάκια με επιγραφές πασοκ-www.dialogos.gr (;).
Αγωνιστικά τραγούδια σαν το πες το κι έγινε (σαφής αναφορά στα ρουσφέτια κι ας είναι νουδου η φραγκούλη) και το σαν γυναίκα κι εγώ, (γι)ου-(χ)ου, (γι)ου-(χ)ου της αρβανιτάκη.
Πράσινες πλαστικές παλάμες, σαν αυτές της κόκα-κόλα, που τις βάζεις ανά δύο στο χέρι και τις κουνάς σαν καστανιέτες για παλαμάκια. Η ετε στην υπηρεσία της ηλιθιότητας. Θα τους μείνουν και μετά τις εκλογές να ρίχνουν φάσκελα μπροστά στον καθρέφτη.
Φυλλάδια υποψήφιων ούφο που παλεύουν για την πάρτη τους. Επικεφαλής τους ο θηλυκός νταλάρας και το φότοσοπ.
Κι η μπρέζνιεβα να σατιρίζει τις οδηγίες του μπιρσίμ.
Γιατί είναι τόσο αραιά μεταξύ τους; Φοβούνται μην κολλήσουν τη γρίπη;
Σήμερα όλα αυτά θα μετρήσουμε στην κάλπη που είναι γκαστρωμένη, με άλλα λόγια σε ενδιαφέρουσα, αν και άλλες, πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες είναι αυτές που θα φέρουν το σοσιαλισμό.
Μαζί εγείρονται αρχέγονα εκλογικά ερωτήματα που θυμίζουν τη διαλεκτική κότας-αυγού.
Το κίνημα φέρνει τους συσχετισμούς ή οι ψήφοι το κίνημα; (προβλήματα ειρηνικού περάσματος, τ.12, μιχαήλ στρογγόφ).
Αφού οι εκλογές δεν είναι η πιο σημαντική μάχη που έχουμε να δώσουμε, γιατί όλοι οι μηχανισμοί δουλεύουν στο κόκκινο προεκλογικά και μόνο τότε; Αν ήταν πιο σημαντική μάχη πόσα κομμάτια θα γίνονταν οι σύντροφοι που τρέχουν και σκίζονται; Μήπως όμως συμφέρει να έχουμε συνέχεια εκλογές για να 'μαστε σε τσίτα διαρκείας;
Γιατί δεν είναι όλοι οι σύντροφοι τόσο μετωπικοί όσο η αλέκα προεκλογικά;
Γιατί ήταν τόσο ψόφια αυτή η προεκλογική περίοδος; Ποιος γίνεται ξενέρωτος, εμείς ή η πραγματικότητα;
Είναι δείκτης ωριμότητας για την εργατική τάξη το εκλογικό δικαίωμα, όπως λέει ο ένγκελς; Ή μήπως δείκτης ανωριμότητας με αυτά που πάει και ψηφίζει στην τελική;
Τι γίνεται φέτος με την ψήφο διαμαρτυρίας;
Οι δυσαρεστημένοι της νουδου ψηφίζουν καρατζαφέρη κι όσοι δεν τον θεωρούν συνεπή ρατσιστή στηρίζουν χρυσή αυγή που ήταν δίπλα τους στον αγώνα τους στον παντελεήμονα.
Ένα άλλο κομμάτι πλαστελίνης αφήνει τη νουδου γιατί ο γιωργάκης του έταξε πράσινα στέιτζ. Όσοι φεύγουν απ' το πασοκ πάνε στην αγκαλιά του σύριζα, αλλά αυτός έχει γίνει μπάχαλο κι έχει διαρροές προς το κκε. Το κόμμα χάνει κόσμο προς την ανταρσύα λόγω της στάσης του το δεκέμβρη, αλλά η βρώμικη σύμπραξη με τους σεκίτες έστειλε αηδιασμένους αντάρτες ντουγρού στο σάββα και το εεκ.
Κι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του σάββα πού πανε;
Δεν υφίσταται τέτοια κατηγορία. Ο σάββας έχει μόνο πιστούς οπαδούς, κανέναν απογοητευμένο.
Και τι γίνεται με την κριτική ψήφο; Ιδού η απορία.
Η αλέκα λέει σε όλους τους τόνους να έρθει ο κόσμος στο κόμμα όπως είναι, με τις διαφωνίες του και τα σκουλαρίκια του. Αλλά οι κριτικές ψήφοι δεν έχουν πάνω στάμπα να ξεχωρίζουν. Η κάλπη τις τσουβαλιάζει όλες μαζί, κριτικές και τσιμενταρισμένες. Κι όσες περισσότερες έχει το (όποιο) κόμμα, τόσο πιο δικαιωμένο θα νιώθει να κάνει τα ίδια με πριν.
Τα (αργοπορημένα) προγνωστικά κινούνται στον αστερισμό του τρία.
Ο συν θα πάρει τα τρία, το ένα δέκατο από αυτά οι δορυφόροι του κι όλοι μαζί θα μπουν στη βουλή με το άθροισμα των έντεκα. Το ένα δέκατο (του τρία) θα πάρουν κι οι αντάρτες κι άλλα τόσα τα δυο μουλου μαζί. Το κόμμα πάει για τρία στο τετράγωνο, αλλά τελικά ούτε αυτά δεν θα πιάσει.
Τα τρία θα πάρει κι η νουδου που θα χάσει με διπλάσια (του τρία) διαφορά, ενώ άλλα τόσα θέλει να πάρει κι ο καρατζαφέρης. Του ευχόμαστε να πάρει τα μισά (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Οι συμβουλές τέτοια ώρα που γράφω το κείμενο είναι ανεπίκαιρες.
Πάγια γραμμή του μπλοκ όμως είναι το ρίξε κόκκινο στην κάλπη. Διαλεκτικά δεμένο με το ρίξε λάδι στη φωτιά, αλλιώς από μόνο του δε βγάζει πουθενά.
Ψήφο στους ερυθρούς, τους γνήσιους συμμορίτες, μακριά από τη ροζέ συμμορία των έντεκα. Αν τώρα μπερδευτείτε και ρίξτε κάτι σε κεραμιδί, ή ροδακινί, μικρό το κακό. Αρκεί να μην έχετε αχρωματοψία και ρίξετε άλλα αντ' άλλων.
Ανταρσύα όμως δε μπορώ να σας πω να ψηφίσετε.
Βρήκαν άλλο οικοδόμο και φάγανε τον άβερελ από τα ψηφοδέλτια της θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό δεν θα περάσει...
Είναι κι εκείνο το σεκίτικο μαύρο στη νου δου όχι στο πασοκ που μου κάθεται στο λαιμό και δεν κατεβαίνει με τίποτα.
Μαύρο στο σεκ, όχι στην ανταρσύα...
(Έτσι είναι αυτοί οι σταλινικοί. Να δεις που αν δε μπει η ανταρσύα στη βουλή, αυτοί θα χαρούν...)
Για μια μέρα εχθροί μες στο γήπεδο και μετά ξανά μαζί στους αγώνες (λέμε τώρα).
Υστερόγραφο:
Γενέθλια κι αγόρασα σχοινί
τον κόμπο μου τον έχω δέσει πρόχειρα
παραληρώντας πάνω στο σχοινί
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα
Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα
Στίχοι από το τραγούδι του παπακωνσταντίνου (ένας είναι ο παπακωνσταντίνου) γενέθλια 86. Αφιερωμένοι στα σημερινά γενέθλια της νου δου που σήμερα γίνεται κι αυτή 35χρονη κι ακολουθεί τη μοίρα της τσέκου.