Το συνέδριο της νΚα

Όταν τα ποσοστά της (Κ)Α.G.B. βαίνουν μειούμενα κι ο κυρίαρχος λαός γουστάρει ίντριγκες και πάθη, δε μένει παρά να πιάσουμε το συνέδριο της νΚα. Το οποίο αρχίζει την παρασκευή, ανήμερα της επετείου του 20ού συνεδρίου το 56’ και της διαγραφής του ζαχαριάδη από την κε του κκε ένα χρόνο αργότερα. Αλλά και του πρώτου συνεδρίου της περεστρόικα το 86, που ο γκόρμπι το έβαλε ίδια ακριβώς μέρα με το εικοστό για να δείξει πού το πήγαινε. Σε όσους ήθελαν να το δούνε (ε, δεν ήταν και πολλοί τότε).

Όλα δείχνουν ότι το συνέδριο της νΚα δε μπορεί παρά να σηματοδοτήσει αντίστοιχες κοσμογονικές αλλαγές στο ιστορικό προτσές εκκινώντας τις διαδικασίες της αποχαριτακοποίησης. Σκηνικό στο οποίο κολλάνε μια χαρά οι σεκίτες, αλλά όχι κι ο μαχόμενος τροτσκισμός του σάββα.
Η κε του μπλοκ έχει έρθει πάντως σε συνεννόηση με το μήτσο απ’ το φυσικό για να δημοσιεύσει πριν απ’ το πριν και σε αποκλειστικότητα τη μυστική του έκθεση για την αναρχολατρία και τα εγκλήματα της τάσης του χαριτάκη.

Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι κι η σημειολογία με το όραμα του γκόρμπι για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι των λαών (και του λαού ειδικότερα). Το κοινό σπίτι των φυλών του εξωκοινοβουλίου είναι μια ένωση όπου επικρατεί ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης των συνιστωσών. Η δυαδική εξουσία ναρ και σεκ είναι κάτι σαν το γαλλογερμανικό διευθυντήριο. Ο σάββας είναι η αγγλία που αρνείται να μπει στην ευρωζώνη της ανταρσύα, καταγγέλλει τη λυκοσυμμαχία και λοξοκοιτάζει προς τους αμερικάνους αναρχικούς. Κι η οκδε αποχώρησε γιατί ήθελε δεύτερο υποψήφιο και μεσογειακά προγράμματα στήριξης, αλλά δεν της τα δίναν (ούτε λαϊκά επιτροπάτα να μοίραζαν).
Εν τέλει επιβεβαιώνεται η θέση του λένιν που έλεγε ότι οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου θα είναι ή αντιδραστικές ή απραγματοποίητες.

Ο/η/το ανταρσύα είναι εκλογική συμμαχία αγνώστου γένους και λοιπών στοιχείων που πασπαλίστηκε με μπόλικο δεκέμβρη για να παρουσιαστεί ως ώριμο τέκνο της οργής του. Μια συμφωνία κορυφής που κλείστηκε από τα πάνω ερήμην μιας βάσης που δε συναντιέται καν μεταξύ της σε σημαντικούς κινηματικούς σταθμούς (πχ στη δεθ). Το χαριτακέικο έχει δίκιο να φωνάζει, αλλά το χάνει με την εμμονή του στα άσχημα ελληνικά και τις ολομελειακές, συνελευσιακές διαδικασίες.
Όπως λέει κι ο κομάντο όμως, σε τελική ανάλυση αυτοί είναι το ναρ που γνωρίσαμε. Αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε. Ή, κατά μια άλλη εκδοχή, γνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τα ζώα.

Η βασική αντίφαση της σοβαρής συνιστώσας είναι ότι οι κατεξοχήν σοβαροί μωραίνουν σε σημείο που να τους τη βγαίνουν οι ασόβαροι από τα κάτω και σοβαρά. Και πώς να μην το κάνουν όταν στο πρώτο φύλλο του τρίτου δρόμου του αλαβάνου και της κοε ο μπιτσάκης σερβίρει ξανά τη σούπα της παναριστεράς με άλλη διατύπωση (στόχος η συγκρότηση αριστερού μετώπου για το σοσιαλισμό).

Αν έκανε το κόμμα συμμαχία με τέτοια κριτήρια, θα μιλούσαν όλοι για κουκιά και καπέλωμα. Ενώ αυτό το θεωρούν βήμα υπέρβασης του σεχταρισμού και της λογικής του μικρομάγαζου. Στην ουσία είναι συνεταιρισμός μικρομάγαζων με βίαια κολεκτιβοποίηση κι εξόντωση των κουλάκων και του χαριτάκη ως τάξη.
Αυτοί οι τελευταίοι συγκροτούνται σε τάση για την προστασία τους και περιμένουν ταμπουρωμένοι τον αντίπαλο. Αν οι μπολσεβίκοι (μπολσεβίκοι με την αριθμητική έννοια) αγγίξουν έστω και μια τρίχα από την τάση τους θα γίνουν ήρωες και θα αρχίσουν να φωνάζουν για το αρχιπέλαγος γκουλάγκ και τις σταλινικές διαγραφές.
Προς το παρόν έχουν ασυλία κι η γραμμή του ρεύματος είναι: κουλάκοι πλουτίστε. Οι κεντριστές κρατάν γερά στο κρεβάτι του προκρούστη με τις αντίρροπες τάσεις και σε κάθε συνέδριο συρράπτουν τα ασυμμάζευτα.

Δύο πράγματα έχουν στο πρόγραμμα οι μπολσεβίκοι σχετικά με αυτή την κατάσταση.
Το ένα είναι να επανασυστήσουν σε επίπεδο νεολαίας το κεντρικό συμβούλιο το οποίο έχει να εκλεχθεί από συνέδριο κάτι χρόνια και έχει τα μισά και παραπάνω μέλη του διορισμένα με κοοπτάτσιες. Αυτό όμως για το χαριτακέικο θα είναι όργανο κλειστού τύπου, αιρετό κάθε δύο ή περισσότερα χρόνια, αλλά με κανένα τρόπο ανακλητό. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι τα όργανα ανοιχτού τύπου, αλλά το μόνο που λείπει από την πιο πάνω φράση είναι το τσερτρέτεν (τσαλαπατάω) το λαό που έβαζαν μαρξ και ένγκελς για το αστικό κοινοβούλιο. Ο ένγκελς έλεγε επίσης για το εκλογικό δικαίωμα ότι είναι μέτρο της ωριμότητας της εργατικής τάξης κι εδώ έρχεται γάντι για να μετρήσουμε την ανωριμότητα της τάσης και το γελοίο του πράγματος.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης το κσ της νΚα είναι σαν αυτό της εφεε. Αφού τόσα χρόνια υπολειτουργούσε χωρίς να λείψει σε κανέναν κι αφού όλα κρίνονται αμεσοδημοκρατικά στο κίνημα, σε τι ακριβώς χρησιμεύει; Δεν είναι παρά ένα όργανο κομματικής γραφειοκρατίας που βάζει (προσ)κόμματα στο κίνημα, τους ελευθεριακούς σκοπούς του και τις ολομελειακές συνελευσιακές διαδικασίες. Αν υφίστατο, να το συζητούσαμε. Απ’ τη στιγμή που δεν υπάρχει όμως γιατί να το επανασυστήσουμε; Ειδικά άμα δεν έχεις τους συσχετισμούς. Αν όμως τους είχαν, κάτι μου λέει ότι θα πήγαιναν με αρασίτικη γραμμή για το κσ.

Το δεύτερο είναι ότι εν όψει του συνεδρίου του ρεύματος σε ένα χρόνο, θέλουν να αποκτήσουν πρόγραμμα για τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα, καταστατικό και οργανωτικές αρχές. Με άλλα λόγια είκοσι χρόνια αφότου ξεκίνησαν, κατάλαβαν ότι πρέπει να γίνουν οργάνωση και μάλιστα κομμουνιστική (φορέα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης όπως το ονομάζουν). Ε, όχι. Σε λίγο θα μας πουν πως θα έχουν κι εσωοργανωτικό απόρρητο. Ποτέ δεν είναι αργά για τα αυτονόητα.

Το θέμα είναι πως τα αυτονοεί κανείς βέβαια. Οργανωτική αρχή πχ ήταν να γίνονται συνέδρια κάθε τρία χρόνια για να δείξουν πόσο γραφειοκράτες είναι εκεί στο κουκουέ που το κάνουν κάθε τέσσερα και τσερτρέτεν τη βάση. Αλλά μέχρι τώρα βγαίνει ένα κάθε δεκαετία (αυτή που διανύουμε μπορεί να βγουν και δύο). Τσακίρ κέφι.
Ένα άλλο ζήτημα είναι πόσο σαφείς θα είναι αυτές οι αρχές. Τώρα που οι χαριτάκηδες έγιναν τάση οι σοβαροί έβαλαν ζήτημα ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το καταστατικό. Ναι, αλλά δεν απαγορεύεται κιόλας, τους είπαν οι μενσεβίκοι. Τόμπολα!

Η ίδια σαφήνεια χαρακτηρίζει εν πολλοίς και τα ιδεολογικά ζητήματα. Στο θέμα της σοβιετίας πχ, που είναι κι η ευαίσθητη χορδή της κε του μπλοκ, αντί θέσεων έφτιαξαν μια επαναστατική σούπα με γνήσια αγωνιστικά υλικά. ¼ κλιφ που μιλάει για υπεραξία κι (επομένως ταξική) εκμετάλλευση. Μια κουταλιά αναρχία που βάζει το ζήτημα της διεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης ως πιο σημαντικό από το κριτήριο της ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού. Και μια ιδέα κάππο για τη γεύση. Τα τρία μαζί ιδωμένα ευέλικτα είναι οι τρεις πηγές του ναρίτικου μαρξισμού και της ιδιότυπης θεωρίας τους περί ιδιότυπων εκμεταλλευτικών σχηματισμών. Από εκεί και πέρα καθένας αυτοσχεδιάζει και προσθέτει τα υλικά της αρεσκείας του.
Αν πεις πχ ότι η γραφειοκρατία είναι νομοτελής αντίφαση στη σοσιαλιστική κοινωνία κι όχι σοβιετική στρέβλωση μπορεί και να συμφωνήσουν, ανάλογα την περίπτωση. Αν τους πεις για εκφυλισμένο (παρόλα αυτά) εργατικό κράτος, επίσης.
Μέσα! Και εις την λαοκρατίαν πιστεύουμε…

Επειδή με τα ιδιότυπα μεταμοντέρνα ρεύματα, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου, οι ορθόδοξοι βάζουν μπρος τη λειτουργία θεωρητικών ομίλων (νομίζω υπάρχει ήδη όμιλος μελέτης του κεφαλαίου με τον μηνακάκη) και καθήκον του μαρξιστικού διαφωτισμού.
Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που το χαριτακέικο λέει ότι ο μαρξισμός έχει κοινά στοιχεία με το διαφωτισμό και τις αστικές θεωρίες. Πάντως τους ομίλους μελέτης δεν τους πολυθέλουν, φαντάζομαι με το σκεπτικό ότι άμα αρχίσουμε τις θεωρίες, πηγαίνει πίσω το κίνημα.
Τις προάλλες ήμουν σε μια κατά αντιπαράσταση παρουσίαση των δύο κειμένων, όπου μια κεχαριτ(ακ)ωμένη από την πλατφόρμα που στο μυαλό μου έχει τίτλο, τα ανοιχτά όργανα κι οι εχθροί τους, αφού μας έδειξε σε πόση εκτίμηση έχει τους ομίλους θεωρίας, έπιασε το θέμα του αστικού κράτους. Για το οποίο μας είπε πως ο μαρξ, αφού είδε την εμπειρία της κομμούνας το 1840(!), είπε να… (εκεί άρχισε να κομπιάζει) να… μην χρησιμοποιούμε τους αστικούς μηχανισμούς.
Άμα έχεις τέτοιες γνώσεις τι να τους κάνεις τους μορφωτικούς ομίλους; Χρόνια πολλά στα παιδιά που τα ξέρουνε όλα.

Τεσπά, γάμα τη την χρονολογία. Να ‘λεγε τουλάχιστον σωστά τα λόγια. Αυτή κράτησε μόνο το τσερμπρέχεν (διαλύω) του μαρξ για το αστικό κράτος. Αλλά αν είχε διαβάσει το βιβλίο για την κομμούνα θα ‘βλεπε εκείνο το τσιτάτο για την επανάσταση που είναι ό,τι πιο εξουσιαστικό υπάρχει και θα έφριττε. Θα ‘βλεπε και την άλλη θέση του ένγκελς ότι αν μπορούμε να ασκήσουμε κριτική στην κομμούνα για κάτι είναι ότι δεν πήρε αποφασιστικά την εξουσία στα χέρια της. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το χολογουινό καρναβάλι του ανοιχτού μαρξισμού και του να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.

Μια σοβαρή φωνή της σοβαρής συνιστώσας που τα ‘βαζε σωστά και –σχεδόν- βαζιουλινικά, έλεγε ότι ανάπτυξη του μαρξισμού δεν είναι τα αστικά δάνεια κι οι σούπες με λίγο νέγκρι, λίγο χολογουέι, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου (το τελευταίο δεν το ‘πε, δικό μου είναι), αλλά ανάλυση των ιστορικών του περιορισμών κι έμφαση στη μέθοδο. Η ιστορική απόφαση στο πριν για το συνέδριο όμως κάνει λόγο για σύνθεση του μαρξισμούς με νέες επαναστατικές προσεγγίσεις (από τη σκοπιά της χειραφετητικής τάσης της εργατικής τάξης) (κι άλλη τάση; Δεν έφτανε του χαριτάκη;). Ποιες είναι οι προσεγγίσεις αυτές; Γιατί δεν αναφέρονται στην απόφαση; Ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που θέλει κι όλοι μένουν ευχαριστημένοι.

Οι σοβαροί πλατφόρμερς παίζουν με συνέπεια το διαλεκτικό παιχνίδι φάσης κι αντίφασης. Φάσκουν κι αντιφάσκουν, προσβάλλοντας διαλεκτικά την τυπική λογική. Κι η ζωή τραβάει την ανηφόρα με (αυτο)αναιρέσεις και με άρνηση της άρνησης, μέχρι να ακουστούν τρία κικιρίκου. Κάθε νέα φράση είναι διαλεκτική σπείρα που αρνείται την προηγούμενη κι αίρει διαλεκτικά τα προλεγόμενα. Πριν φτάσουμε στην ενότητα έργων και λόγων, προϋποτίθεται η ενότητα λόγων και λόγων.

Δε μηδενίζουν την πείρα της σοβιετίας, αλλά τη θεωρούν εκμεταλλευτική κοινωνία. Δε βλέπουν το σοσιαλισμό ως μικρό κομμουνισμό χωρίς αντιφάσεις. Τον θέλουν όμως χωρίς γραφειοκρατία κι εμπορευματικές σχέσεις.
Κάνουν κριτική στην αριστερά των δικαιωμάτων που ως αντίληψη δεν υπερβαίνει τον αστικό ορίζοντα (το δίκαιο είναι ταξικό, άρα ασυμβίβαστο με την κομμουνιστική προοπτική). Αλλά μιλάν για μια νέα χάρτα δικαιωμάτων των εργαζόμενων και για κοινωνικά συμβόλαια.
Δεν πάσχουν από μεσιανισμό του νέου. Απλώς το έμπασαν στο όνομά τους, στον καπιταλισμό της εποχής μας, στο επαναστατικό υποκείμενο και το νέου-νέου τύπου κόμμα που είναι κάτι σαν τον νέο πανιώνιο και υπάγεται στο άρθρο 44. Αν δε μας βγει ούτε αυτό θα προχωρήσουμε κατά σειρά στο κόμμα μετανεωτερικού τύπου, στο νεόκομμα και στο ύστερο κόμμα που αναπτύσσεται στη δική του βάση κι όχι στους πρώην κουκουέδες. Μέχρι να λαλήσουμε και να μπούμε εσύ στο κόμμα κι εγώ στη φυλακή.
Όλα αυτά πασπαλισμένα με μια νέου τύπου επαναθεμελίωση που υπονοεί ότι τα παλιά θεμέλια κατέρρευσαν και πρέπει να χτίσουμε άλλα από την αρχή, χωρίς κανένα από τα παλιά υλικά που δυσφημούν την υπόθεσή μας. Όπως είπε και μια σοβαρή φωνή η επαναθεμελίωση δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση(sic). Να δεις πού το έχω ξανακούσει, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…

Δεν είναι αυτοί που έσπειραν στην εαακ τη λογική του ακηδεμόνευτου απ’ τα κόμματα και τώρα θερίζουν θύελλες στην οργάνωσή τους.
Δεν είναι αυτοί που δίνουν κω…♥♀#☼άκι, χέρι βοηθείας θέλω να πω, στην αναρχία και της εξασφάλισαν ιδεολογική ηγεμονία στο κίνημα του δεκέμβρη. Μάλλον τους μπερδεύω με κάποιους άλλους.
Δεν είναι μεταμοντέρνοι που πέταξαν τις νομοτέλειες που κατέρρευσαν κι ενθουσιάζονται με νέγκρι, παρντιού και ζίζεκ –ανάλογα ποιον διάβασαν τελευταίο. Όλα κι όλα, μεταμοντέρνοι είναι οι άλλοι, όχι εμείς.
Ως κι η μεταμοντέρνα πλατφόρμα τα χώνει στο μεταμοντέρνο.
Μα επιτέλους ποιος κυβερνάει αυτόν τον χώρο;

Τι είναι όμως το μεταμοντέρνο; Μην είναι οι τάσεις, τα εαακ; Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω.
Το μεταμοντέρνο βρίσκεται μέσα μας, στην άρνηση της οργάνωσης, στην ομοσπονδία οβ αλά προυντόν, στα πολύχρωμα προεκλογικά ψηφιδωτά που ενσωματώνουν βότσαλα χωρίς να τα ενώνουν. Το μεταμοντέρνο είναι ο εσωτερικός εχθρός.

Το ίδιο βράδυ ένας άλλος από τους σοβαρούς είπε ότι πολύς κόσμος είχε έρθει για το νταβαντούρι κι ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω τη λογική να σπάμε πλάκα όταν κάτι τρέχει με τους δίπλα. Μάλλον η καμπάνα χτυπούσε για όσους ήταν οργανωμένοι σε άλλους χώρους, αλλά κάτι μου έλεγε ότι εννοούσε κι εμένα. Με είχαν επηρεάσει και κάτι χαμόγελα και συνωμοτικές ματιές προς το μέρος μου με αποκορύφωμα ένα Σσσς και αλλαγή θέματος όταν πέρασα μπροστά από ένα πηγαδάκι.
Άρχισαν να με αναγνωρίζουν. Πρέπει να βρω κάλυψη και ρουφ αναγνώστες για να μην χάνουμε τα καλά. Οι εθελοντές παρακαλούνται να αφήσουν μήνυμα στην κε του μπλοκ.

Λοιπόν, ο συναγωνιστής είχε δίκιο από μια άποψη. Αλλά από μια άλλη όχι.
Καταρχάς ας μην αποκλείσουμε την πιθανότητα του νευρικού γέλιου με όσα ακούμε. Καλή ώρα, η επίδειξη γνώσεων για το έργο και τη ζωή του μαρξ.
Κατά δεύτερον κάποια πράγματα δε γίνεται να τα πάρεις σοβαρά. Αν το κάνουμε θα μας πιάσουν τα κλάματα.

Πχ το οργανωτικό. Η χαριτάκαινα πήρε τη ρήση του μαρξ για την χειραφέτηση των εργατών που πρέπει να είναι έργο της τάξης τους και το έκανε σημαία. Μα αν είναι (μόνο) έτσι τι χρειάζεται το κόμμα; Αυτή γιατί οργανώθηκε σε πολιτική νεολαία; Κι άντε αυτή. Ο μαρξ γιατί ήταν στους ιδρυτές της διεθνούς; Γιατί ασχολούνταν με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στη γερμανία;

Κι οι σοβαροί όμως δεν είναι καλύτεροι. Περιγράφουν περιφραστικά το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αρκεί να του βρουν άλλο όνομα και να μη θίξουν ζητήματα ταμπού. Αλλά στην τελική σιγά μην τον εφαρμόσουν. Αυτά τα κάνουν οι σταλινικοί.
Η σοβαρή φωνή εξηγούσε πολύ καλά τη διαφορά κινήματος και κόμματος και το ανώτερο επίπεδο συμφωνίας ανάμεσα στα μέλη του δεύτερου. Με τη διαφορά ότι στις γραμμές τους έχουν κατακτήσει ανώτερο επίπεδο διαφωνίας μεταξύ τους, έχουν δύο ρεύματα σε ένα και συνεχίζουν μαζί σα να μην τρέχει τίποτα.
Και το χαριτακέικο βρίσκει πάτημα να λέει ότι δεν ήταν τυχαίο που επέλεξαν να είναι και να λέγονται ρεύμα αντί για κόμμα όταν ιδρύθηκαν.

Η σοβαρή φωνή εξηγούσε ότι το ρεύμα νέου τύπου έμεινε τέτοιο, όχι από επιλογή του, αλλά γιατί δε μπορούσε να γίνει κόμμα ακόμα. Κι ότι δεν ακολούθησαν τη λογική του εεκ που είναι κόμμα μόνο στο όνομα, ούτε της κοε που αν και κομμουνιστική έγινε κατοικίδιο του συνασπισμού.
Όλα αυτά είναι πολύ σωστά, αλλά δεν μας εξηγούν γιατί ένας χώρος που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει κόμμα στη θέση του κόμματος δεν ονομάζεται τουλάχιστον οργάνωση, λαϊκή αντιπολίτευση, βεζίρης, ιζνογκούντ, μπλιαχ χαχάτ, τέλος πάντων οτιδήποτε άλλο πέρα από ρεύμα που είναι σκέτη μεταμοντερνιά. Γιατί τους εμπόδιζε η κατρακύλα της κοε (που έγινε πολύ αργότερα) να πουν τουλάχιστον το ρεύμα τους κομμουνιστικό. Κι αφού δεν το έκαναν τελικά για το ρεύμα, με ποια λογική το υιοθέτησαν για τη νεολαία; Η νεολαία είναι κομμουνιστική, αλλά το ρεύμα όχι;
-Παράλογο…

Τέλος πάντων, ποτέ δεν είναι αργά για να βαφτίσεις το κόμμα σου κομμουνιστικό. Και ο κωνσταντίνος έγινε χριστιανός πριν πεθάνει κι η εκκλησία τον έβγαλε μέγα.
Η απόφαση για το συνέδριο βάζει στο τραπέζι και θέμα μετονομασίας σε κομμουνιστική κατεύθυνση, αλλά θα είναι δύσκολο γιατί έχουν πιάσει όλα τα καλά ουσιαστικά οι άλλοι, από ανασύνταξη μέχρι ανασύνθεση και περισσεύουν ελάχιστα νικνέιμς που είναι ακόμα ελεύθερα. Στα φοιτητικά αρκτικόλεξα ο χώρος τα καταφέρνει καλύτερα.

Η κε του μπλοκ συναισθανόμενη την ευθύνη από το βαρύ αυτό καθήκον ήταν έτοιμη να καταθέσει μια σειρά δημιουργιών προτάσεων για την καινούρια ονομασία, όπως είχε κάνει στο παρελθόν και με το μερέντα. Αλλά είδε αυτή την αναφορά στον κομμουνισμό του 21ου αιώνα και δε μπόρεσε να ξεκολλήσει.
Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα είναι ένας όρος σούπα για κάθε χρήση που βασικά υπονοεί ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στη διάρκεια του εικοστού. Άντε κι αυτό είναι κατανοητό, μια στάσις που νιώθεται. Ο κομμουνισμός του 21ου αιώνα τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει; Σε αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό του εικοστού; Ο οποίος υπήρξε πού ακριβώς; Και ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές του από τον κομμουνισμό του 22ου; Εκτός κι αν εννοεί το εικοστοδεύτερο συνέδριο το 61' και τα φληναφήματα του χρουτσώφ για άμεσο πέρασμα σε είκοσι χρόνια.

Ο λογικός πυρήνας ωστόσο παραμένει σταθερός. Κολλώντας έναν εικοστοπρώτο αιώνα καθαρίζουμε όλες τις κηλίδες του παρελθόντος και ξεκινάμε από την αρχή με ολόλευκα σεντόνια κι επαναστατικό μητρώο. Αν το δούμε από το ύψος της ιστορίας κάθε καινούριος αιώνας είναι ο πρώτος αιώνας του υπόλοιπου επαναστατικού προτσές μας.

Όλα αυτά έρχονται να δέσουν αρμονικά με την ονομασία του νέου μετεξελιγμένου φορέα νέου τύπου. ΚΚΕ του εικοστού πρώτου αιώνα. Η ιδέα και τα συγχαρητήρια ανήκουν στη μπρέζνιεβα που είχε τη σχετική έμπνευση.

Επειδή όμως πάντα υπάρχουν αχάριστοι κι ανευχαρίστητοι, η κε του μπλοκ έχει να δώσει εναλλακτική πρόταση για τους αθεράπευτα μεταμοντέρνους.
Το σκεπτικό παραμένει το ίδιο. Διαλέγουμε τον χρονικό προσδιορισμό και χτίζουμε πάνω του. Το βασικό για την ονομασία ενός χώρου είναι ο χρόνος. Στοιχειώδης φυσική είναι αυτά, μπορείτε να ρωτήστε και το μήτσο. Το πολιτικό κομμάτι μπαίνει σε δεύτερο πλάνο και γίνεται κυρίαρχο μόνο στο σοσιαλισμό.
Εμένα πχ με έχει σημαδέψει η δεκαετία με τις βάτες κι όταν ακούω το όνομα της γιουγκοπλάστικα με πιάνει ρίγος για το θρύλο του γιουγκοσλάβικου μπάσκετ. Αλλά η μετονομασία της σε ποπ 84 ήταν ασύλληπτη έμπνευση που μου δίνει ιδέες για το όνομα της κόρης μου –αν κάνω ποτέ. Δεν κατάλαβα, το λαοκρατία καλύτερο είναι δηλαδή; Και εις τη γιουγκοπλάστικα πιστεύουμε…

Με ένα όνομα πιάνουμε ένα σμήνος τρυγόνια. Αγαπημένη δεκαετία κι αγαπημένο είδος μουσικής, που τότε ήταν ακόμα ποιοτική κι ό,τι δεν ήταν ποιοτικό ήταν τρομερό καλτ. Παράλληλα στην επιλογή του 84 υπολανθάνει ένας εσχατολογικός χαρακτήρας που παραπέμπει στη δυστοπία του όργουελ και προειδοποιούσε ευθέως για τη συντέλεια του νέου κόσμου (του σοσιαλισμού) που ερχόταν.
Επίσης αν διαιρέσετε το 84 με το τρία βγαίνει πηλίκο 28 που είναι η χρονιά που εξόρισαν τον τρότσκι. Αν προσθέσετε άλλα εικοσιοχτώ έχουμε άθροισμα 56 που ήταν το εικοστό συνέδριο κι η αποκαθήλωση του συντρόφου με το μουστάκι, ίδια μέρα με το συνέριο της νΚα για να μην ξεχνιόμαστε. Κι αν βάλετε άλλα εικοσιοχτώ κλείνουμε μια διαλεκτική έλικα που μας οδηγεί στο θάνατο του αντρόποφ που ουσιαστικά σήμανε την ανάδειξη του γκόρμπι (το μεταβατικό χρόνο του τσερνιένκο δεν τον κατάλαβε κανείς κι ακόμα λιγότεροι τον θυμούνται). Κι αν προσθέσουμε κι άλλα εικοσιοχτώ φτάνουμε στο 2012 που θα έρθει κι επισήμως το τέλος του κόσμου κι ίσα που προλαβαίνετε να το δείτε στον κινηματογράφο για να βεβαιωθείτε για την αποβλάκωση που πουλάνε στον κόσμο.
Πηγή μου σε όλα αυτά είναι ο ρώσος λιακόπουλος που έγραψε για το κατίν. Έσεται ήμαρ…

Στην περίπτωση του ναρ μεταθέτουμε την χρονολογία του ονόματος κατά μία πενταετία και μας προκύπτει το ποπ 89. Το οποίο πιάνει την πιο καλτ χρονιά της σύγχρονης ιστορίας με συνασπισμό, τζανετάκη (δεν ξεχνώ, δεν υπακούω), κνε-ναρ και τείχος του βερολίνου κι εκφράζει πιστά το μεταμοντέρνο ποπ του ρεύματος.

Αυτό τέλος πρέπει να δέσει με δύο ακόμα στοιχεία που αναφέρονται σε αυτή την απόφαση θησαυρό. Τη διαμόρφωση νέου φορέα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης (είναι το μόνο κομμουνιστικό ουσιαστικό για το οποίο πρόλαβαν να κατοχυρώσουν δικαιώματα) και τη συγγραφή του κομμουνιστικού μανιφέστου της εποχής μας. Αυτό το τελευταίο έκαψε την καρδιά και το νου μου. Μπορούμε να επαναγράψουμε από το μηδέν όλα τα έργα ων κλασικών και να τα αναπροσαρμόσουμε στις απαιτήσεις της εποχής μας. Μερικές ιδέες προσυνεδριακά:
-ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, ανώτατο στάδιο του ιμπεριαλισμού
-αντιθεσμοί κι επανάσταση
-η εργατική δημοκρατία κι ο αποστάτης σάββας
-κριτική στο πρόγραμμα του σπόρτινγκ
-η 6η δεκέμβρη του λουδοβίκου χοιρομέρ
--διαλεκτική της κρίσης (του ολοκληρωτικού)
-πώς να διαβάζουμε το μανιφέστο του γκολτζ
-ελληνική ιδεολογία
-η αθλιότητα της επιστήμης
-η καταγωγή του ναρ, των αντιθεσμών και της αναρχίας
-το ολοκληρωτικό κεφάλαιο

θα βρω μερικά ακόμα και μπορεί να τα θέσω σε ψηφοφορία στο κυρίαρχο αναγνωστικό κοινό.

Όσο για τη μετεξέλιξη του νέου φορέα, κάποιοι που ξέρουν λένε ότι δεν θα είναι με συνιστώσες της ανταρσύα (αλλού τρως, αλλού πίνεις, με άλλους κάνεις μέτωπο και με άλλους κάνεις κόμμα. -Παράλογο…)
Το ράδιο αρβύλα λέει ότι θα είναι κάποιοι από τη ρίζα του σύριζα και δυσαρεστημένοι του κκε, χωρίς να διευκρινίζει αν είναι μέλη. Επαναλαμβάνω για να μη λέτε μετά, ράδιο αρβύλα και τίποτα περισσότερο.

Μένουν πολλά που δεν πιάσαμε, αλλά περάσαμε το τριχίλιαρο λέξεις και κάποτε πρέπει να τελειώσει το κείμενο.
Καληνύχτα και καλή τύχη στα συνέδριά σας...

Τιμή και δόξα στον κόκκινο στρατό και στην επον...