Ω γλυκιά μου εαρ...

…κι εσύ λεωνίδα κύρκο.

Κι εσύ λαϊκέ ηγέτη μιχάλη γκορμπατσώφ, που τα χτεσινά σου γενέθλια τα σκέπασε η συνωμοσία της σιωπής των μμε που δεν ξέρουν να εκτιμούν τις στυμμένες λεμονόκουπες του συστήματος. Στα 79 όταν θα είσαι γιαγιά, θα περιφέρεις την ασημαντότητά σου στα πάρτι των αστών για το μνημόσυνο της ιστορίας που έλαβε τέλος και θα λες ότι το όνειρο της ζωής σου ήταν ο εφιάλτης της ανθρωπότητας.
Την περεστρόικα πολλοί αγάπησαν, τον γκορμπατσόφ κανένας.

Μία εβδομάδα μετά την επέτειο του εικοστού συνεδρίου –κι ενώ όλοι κινούμαστε στον απόηχο αυτού της νΚα και τη συγκρότηση του χαριτάκη σε τάση δι’ εαυτήν- είναι η επέτειος του θανάτου του συντρόφου με το μουστάκι. Οι πάγοι λιώνουν και φέρνουν την άνοιξη των ρεβιζιονιστών της μόσχας και του μεταμοντέρνου.

Μεσοβδόμαδα είναι τα γενέθλια του γκόρμπι και μία εβδομάδα μετά η ανάδειξή του σε ηγέτη της σοβιετίας ένα τέταρτο του αιώνα πριν που γύρισε τον κόσμο έναν αιώνα πίσω. Ο 21ος αιώνας στο κατώφλι του μεσαίωνα.

Αυτά εισαγωγικά ως προς τη συγκυρία σε μια κατά τα άλλα μεταμοντέρνα ανάρτηση. Τι σημαίνει όμως μεταμοντέρνο;
Σε ένα βιβλίο του ο παπακωνσταντίνου (όχι ο βασίλης) (ούτε ο θανάσης) το ορίζει ως ολοφοβία. Είναι ενάντια στις μεγάλες διηγήσεις, στη δυνατότητα να γνωρίσουμε πώς κινείται ο κόσμος, στο μαρξισμό και τη νομοτέλεια.
Που ακόμα κι αν υπήρχε, θα έπρεπε να την αγνοήσουμε.

Το μεταμοντέρνο είναι ψηφιδωτό από πετραδάκια που κάποτε ήταν βράχος, μικρά θραύσματα από το γυαλί που ράγισε, η κατακερματισμένη σοβιετία που διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, τα δύο κρατικά κανάλια που έγιναν εκατό και το νόημα χάνεται στο ζάπινγκ.
Με αυτή τη δεύτερη έννοια είναι που προσεγγίζει το μεταμοντέρνο η σημερινή ανάρτηση.

Τα σώματά μας δυο μάζες λίπους που έρχονται σε συνουσία. Τα τριγλυκερίδιά μου αποζητούν φλογισμένα την χοληστερίνη σου. Τα χέρια μου γλιστράν πάνω στην κυτταρίτιδά σου. Μην σε πειράζει καλή μου. Άλλοι αποθηκεύουν το λίπος στον εγκέφαλο. Εμείς το κάνουμε καμπύλες κι ομορφιά γεμάτη κύτταρα.

Τα κύτταρα της οργάνωσης είναι οι όβες, αλλά υπάρχουν διάφορες μορφές κομματικής ζωής, από τις μονοκύτταρες (οβ εργαζομένων, οβ ξάνθης, ναρ ευρώπης, νοτίου ημισφαιρίου κτλ) μέχρι τις πιο εξελιγμένες που είναι πολυκύτταρες. Υπάρχουν και χώροι που παραμένουν μονοκύτταροι από άποψη κι οικοδομούν φαντασιακά κομμουνισμό σε ένα μόνο κύτταρο (όβα, κατάληψη κλπ) που παύει να υπάρχει μόλις περάσουμε τα γυάλινα όρια της νησίδας, ή της θερμοκοιτίδας μας.

Οι πολυκύτταροι οργανισμοί αναπτύσσουν ιστούς και αχτίδες κι εκλέγουν εγκέφαλο ο οποίος αναλαμβάνει την κεντρική διεύθυνση. Η καλή ποιότητα της τελευταίας συνδέεται άμεσα με τη (διαλεκτική) σχέση του εγκέφαλο με τη βάση που ελέγχει τα νευρικά κύτταρα της οργάνωσης.
Αν αυτή υπολειτουργεί κρίνει εξ ιδίων το κίνημα και το θεωρεί άνευρο κι άμαζο πριν καν αυτό εκδηλωθεί. Έτσι ο εγκέφαλος παίρνει λανθασμένη εικόνα και χάνει την επαφή με τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου.

Κάποιοι πυρήνες, με αριστερό όριο αυτούς της φωτιάς και δεξί τους πυρήνες του σεκ, κάνουν ανταρσία ενάντια στα φαιά κύτταρα και τη γραφειοκρατία του εγκεφάλου. Ζήτημα που είχε απασχολήσει και τους κινέζους που στα πλαίσια της πολιτιστικής επανάστασης είχαν προκρίνει τους ερυθροφρουρούς και τα ερυθρά αιμοσφαίρια ενάντια στα λευκά και στη δικτατορία των ειδικών.

Εξίσου επίμαχο είναι το ζήτημα της κυτταρικής μεμβράνης και της περιφρούρησης. Το οποίο είναι πρωτίστως πολιτικό, αλλά είναι πολύ εύκολο να το μπερδέψει κανείς με την πολιτική περιχαράκωση και να αποκλείσει μαζί με τους ξενιστές και ουσίες που τρέφουν το κίνημα.

Οι αντικαπιταλιστικοί πυρήνες θεωρούν τα αντισώματα σταλινικούς που καίνε αδιακρίτως τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
Φονιάδες των ιών σταλινικοί.
Αντιπροτείνουν αντιθεσμούς αντί για αντισώματα, στα πλαίσια της απονέκρωσης (εδώ και τώρα) του ανοσοποιητικού συστήματος και τελικά του ίδιου του οργανισμού.
Η βία είναι το θηλυκό του βίου κι η λία βίσση κάνει εμφανίσεις στο κύτταρο. Αλλά κι η οργάνωση είναι το θηλυκό του οργανισμού. Χωρίς αυτήν καταντάμε ανόργανα, ασπόνδυλα χωρίς ζωή, με χυδαίο εμπειρισμό αντί για οργανικούς διανοούμενους.

Η αρχή γίνεται με τα καρκινογόνα κύτταρα που εξελίσσονται σε μεταμοντέρνοι όγκοι. Τόσα χρόνια τους νόμιζαν για καλοήθεις και τώρα που εκδηλώθηκαν είναι αργά για να σπάσει το απόστημα. Εξάλλου το πιθανότερο είναι να έχει κάνει μετάσταση ο ιός.

Οι διχοτομήσεις κι οι διασπάσεις προχωράνε με ρυθμούς αμοιβάδας. Με κάθε καινούρια έχουμε δύο κκ, τρία κκ, τέσσερα και πάει λέγοντας. Κατά το δύο, τρία, πολλά βιετνάμ του γκεβάρα. Και το δύο μορμόληδες, τρεις μορμόληδες του γιάννη σπανού απ’ την ομώνυμη κασέτα (ζητούνται σύντροφοι με το ίδιο παιδικό κόλλημα για να συγκινηθούμε παρέα).

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στέλνουν σπίτι τους πολλούς συντρόφους που γίνονται φαντάσματα και πλανώνται πάνω από την οργάνωση. Χαμένα ηλεκτρόνια που βγαίνουν εκτός τροχιάς και ηλιακού συστήματος. Σαν τον πλούτωνα που διαγράφτηκε κι έμεινε μακριά από την έφοδο στον ουρανό.

Ο σοσιαλιστικός ήλιος που μας (δια)φώτιζε έσβησε με το θάνατο του λεονίντ ιλίτς κι άφησε πίσω του τον ανατέλλοντα να βασιλεύει και το νεφέλωμα των αναθεωρητών να του ασκεί προγραμματική αντιπολίτευση και να ενσωματώνει οργανώσεις δορυφόρους και πολιτικούς διάττοντες αστέρες που τους κατάπιε η μαύρη τρύπα των δημοσκοπήσεων.
Κι όσοι πίστεψαν ψυχή τε και σώματι στον ουτοπικό σοσιαλισμό του ευτύχη, είδαν αμήχανοι το (ουράνιο) σώμα του ρεύματος να ψηφίζει τη ρήξη με το σάββα και την ενσωμάτωση του σεκ.
Κι έτσι επιστρέψαμε στα σώματα, στο σημείο απ’ το οποίο ξεκινήσαμε, αλλά σε ανώτερο επίπεδο.

Μην είστε όμως πολύ σίγουροι ότι το κύτταρο είναι η απλούστερη σχέση της βιολογίας, λέει ο σκληρός διαλεκτικός. Κι έτσι έκοψε τα φτερά του γιούρι κακάριν που ήταν σχεδόν σίγουρος.
Και ποια είναι δηλ; Το πολιτ-μπιρό;

-Σε κάθε περίπτωση ζούμε μεγάλες στιγμές.
Τα μαντρόσκυλα του συστήματος αλυχτάνε, ο κυρίαρχος των οκτώ ουρλιάζει για τις ντάτσες, το πρωτοσέλιδο της αυγής λέει ότι τα μέτρα διχάζουν το πασοκ, η αλέκα μπουκάρει στο λογιστήριο, ο κόσμος απ’ έξω τρέπει τους μπάτσους σε φυγή, το παπαγαλάκι του κρεμλίνου ενσαρκώνει το ηρωικό πνεύμα των ναυτών της κροστάνδης, ο περο-πομ-πέρρος ανακοινώνει απ’ τις ντουντούκες την απεργία της παρασκευής τη μέρα που πέθανε ο στάλιν κι οι σύντροφοι τρέχουν και δε φτάνουν γιατί κάθε μέρα είναι πολύτιμη και σήμερα έχει συλλαλητήριο.

Αγάντα και τους έχουμε…