Μια ωραία πεταλούδα

Στην προδομένη επανάσταση ο τρότσκι λέει ότι η σοβιετία ήταν μια χρυσαλίδα που είχε την προοπτική να γίνει μια σοσιαλιστική πεταλούδα, αλλά δεν ήταν ακόμα. Πολλές χρυσαλίδες χάνονται στο δρόμο χωρίς να περάσουν ποτέ το μεταβατικό στάδιο και να γίνουν πεταλούδες που εφοδεύουν στον ουρανό.

Μια ωραία πεταλούδα σε έναν κάμπο μια φορά, έλεγε τραγουδιστά το σοβιετικό σύνταγμα του 36’ που είχε τη φήμη του πιο δημοκρατικού στον κόσμο. Παραμύθια για μικρά παιδιά, μας λέει ο τρότσκι, ζωγραφισμένα με τα χρώματα της επιθυμίας μας.
Όταν πετάς, από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά. Κι εσύ την πήρες σοβαρά. Και σε έπιασε ο ίλιγγος της επιτυχίας από τους υψηλούς ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης.

Ποιος πρόδωσε λοιπόν την επανάστασή μας; Τα σκουλήκια της ηγεσίας που αυτονομήθηκαν σαν χρυσαλίδες και κλείστηκαν στο κουκούλι τους να μην εξάγουν την επανάσταση κι ανοίξει τα φτερά του το προλεταριάτο.
Ή αν μιλάμε με όρους ανθρώπινης γενετικής κι ανθρωποκοινωνιογένεσης, κάποια ανίκανα σπερματοζωάρια, που από σχηματικής άποψης μοιάζουν πολύ με χρυσαλίδες κι είναι σα σκουλήκια με μεγάλο κεφάλι.

Κοινώς δηλ το απαυτώσαμε τη μαμά πατρίδα. Κι η κατηγορία προς την ηγεσία για ανικανότητα αποκτά πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Μέχρι το εντελώς χυδαίο σημείο ότι τα έκανε μούσκεμα και μας γέμισε σπερματοζωάρια. Κοινώς δηλ οι σταλινικοί έκαναν μ-λ κίες και μας χαντάκωσαν.

Προκύπτει βέβαια το εύλογο ερώτημα τι είδους πεταλούδα μπορεί να είναι ο σοσιαλισμός. Όπου η κοινωνία του μέλλοντος πετάει ένα-ένα τα βαρίδια του παρελθόντος και βγάζει φτερά μες στο κουκούλι της, αλλά δε μπορεί να πετάξει ακόμα. Πώς μπορεί μια μεταβατική κοινωνία να αντιστοιχεί σε μια τελειωμένη κατάσταση και να μη νοείται κι αυτή σαν χρυσαλίδα;

Αυτός που περιγράφει τελικά το σοσιαλισμό με δικές του μπογιές κι επιθυμίες, σα μια παιδική ζωγραφιά χωρίς αντιφάσεις και μεταβατικά διαστήματα είναι ο ίδιος ο τρότσκι. Που μοιάζει να κατηγορεί την πραγματικότητα γιατί δε συμφωνεί με το έτοιμο σκίτσο που είχε στο μυαλό του.

Παρεμπιπτόντως να δείτε οπωσδήποτε την ταινία η γλώσσα της πεταλούδας που μας μιλά με πολύ τρυφερό τρόπο για τον ισπανικό εμφύλιο. Ένα από τα αγαπημένα θέματα του τρότσκι και των οπαδών του για τους προδότες σταλινικούς και τη συνεργασία τους με τα σκουλήκια της αστικής τάξης. Αλλά κι οι δικοί μας στους τρότσκες έψαχναν τους προδότες της υπόθεσης. Κι η πέμπτη φάλαγγα του φρανκισμού έκανε χρυσές δουλειές περίπου ανενόχλητη. Φαντάσου και να μην επαγρυπνούσαμε.

Επιστροφή στον άνθρωπο και την ανθρωποκοινωνιογένεση. Ο σοσιαλισμός είναι η περίοδος που κυοφορεί την κομμουνιστική κοινωνία. Μπορεί ο θυμόσοφος χαρίλαος να είπε μια φορά που τον ρώτησαν ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη, αλλά ξέρουμε καλά ότι δε βγαίνει έτσι ο σοσιαλισμός. Τον φέρνουν οι πελαργοί ως ώριμο τέκνο της οργής και της ανάγκης των καιρών.

Αυτό που γεννιέται από μια σοσιαλιστική επανάσταση είναι πρώιμος κομμουνισμός. Που φέρει το σπέρμα της κοινωνίας του μέλλοντος, αλλά πρέπει πρώτα να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την αστική κοινωνία και τα ταξικά κατάλοιπα. Που είναι ενίοτε και προταξικά και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά κι απ’ το χωριό στην πόλη.

Η εγκυμοσύνη δε μπορεί να νοείται αυτόνομα απ’ τη γέννα και να διαρκεί επ’ αόριστον. Έχει νόημα μόνο ως μεταβατικό διάστημα που θα γεννήσει κάτι. Αλλά το νεογνό δεν πρέπει να κρίνεται με όρους ωριμότητας του ανθρώπινου οργανισμού. Και να λέμε πχ ότι δεν είναι άνθρωπος επειδή δε μιλάει, ή δε περπατάει (ακόμα). Ο κομμουνισμός βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση.

Είναι πρώιμος κι αδύναμος σαν επταμηνίτικο. Γι’ αυτό τον βάζουμε στη θερμοκοιτίδα του βερολίνου, υπό καθεστώς προστασίας, μέχρι να δυναμώσει. Έτσι όμως φτιάχνουμε ένα είδος σοσιαλισμού του θερμοκηπίου. Το λιγοστό φως έρχεται έτοιμο από το σοβιετικό φάρο του σοσιαλισμού και της ορθοδοξίας. Τα αδελφά φυτά δεν πιάνουν γερές ρίζες κι όταν σωθεί το λάδι στο καντήλι του φάρου, χάνονται μαζί του σα δορυφόροι.
Στη βουλγαρία πια δεν έχουμε ζωή.

Η πρώτη φάση του σοσιαλισμού είναι τα κοιλοπονήματα της γέννησης του καινούριου. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας και μπορεί να επισπεύσει τα γεγονότα. Δε μπορεί όμως να τα γεννήσει από το μηδέν, ούτε να τα φέρει πριν την ώρα τους, αν δεν ωριμάσει πρώτα το πράμα κι οι αντικειμενικές συνθήκες μες στην κοιλιά.

Η σοβιετική γέννα στάθηκε ιδιαίτερα επίπονη κι έτσι στις επόμενες λδ προτιμήσαμε την καισαρική μέθοδο και την εξαγωγή της επανάστασης με εξωσωματική και δότη τον κόκκινο στρατό. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως είναι πολύ εύκολο να σε κατηγορήσουν για βιασμό των λαϊκών δημοκρατιών και της ιστορίας. Δεν τους πιάνεις πουθενά τους τρότσκες.

Τελικά μείναμε με το έμβρυο και τα ζιπουνάκια στα χέρια. Κι έκτοτε το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης είναι να βρούμε τι έφταιξε. Ήταν προδοσία εκ των έσω και οικειοθελής έκτρωση (κάτι ήξεραν και τις απαγόρεψαν στη ρουμανία); Αποβολή λόγω ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης; Ή πρώτα έρχονται τα εσωτερικά αίτια;
Ήταν παιδί-θαύμα που έμεινε με τις προοπτικές, ή ήταν έκτρωμα εξ αρχής;

Τι πήγε στραβά σε αυτή την εγκυμοσύνη; Και τι μάθαμε για την επόμενή μας έφοδο;
Κάποιοι λένε ότι δεν είχαμε καθόλου σοσιαλισμό και πως ο οκτώβρης ήταν τελικά ανεμογκάστρι.
Κάποιοι άλλοι λένε πως είχαμε εκφυλισμό και τερατογένεση. Κι αυτό που βγήκε απ’ το κουκούλι της μιτριόσκας δεν ήτανε σοσιαλισμός, αλλά ένας καινούριος, ανέκδοτος κοινωνικός σχηματισμός, για τον οποίο θα αποφανθούν οι γιατροί. Λες και είχαμε δει κι άλλο μωράκι πιο πριν, για να ‘χουμε μέτρο σύγκρισης και να το βγάλουμε αυτό σκάρτο.

Οι τρότσκες μιλάνε για την παγκόσμια επανάσταση που θα κάνει τη γη από κοιλάδα των δακρύων, κοιλάδα με τις πεταλούδες.
Οι μαοϊκοί έχουν μείνει στο μάρκο πόλο και την αγροτική κομμούνα και λένε πως ο πραγματικό δρόμος του μεταξιού ήταν στην κίνα του μάο.
Οι αντιδραστικοί λένε στον κόσμο πως είναι ουτοπία να πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει φτερά και να πάψει να σέρνεται στη γη σαν ερπετό.

Κι εμείς καλούμαστε να λύσουμε τον χρησμό της πεταλούδας. Να πάρουμε το κουκούλι της σοβιετίας, να πολεμήσουμε πολιτικά τους κουκουλοφόρους που το επιβουλεύονται και να αξιοποιήσουμε τη σοβιετική πείρα που είναι πολύτιμη σα μετάξι για τις επαναστάσεις της εποχής μας.
Αφού πρώτα κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα και θυμηθούμε τα βασικά. Για τη μελισσούλα που πηγαίνει στο λουλουδάκι και... αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.

Όταν άρχιζα το κείμενο ήθελα να πω δυο πράγματα και για την παιδικότητα. Αλλά αυτά θα τα δούμε κάποια άλλη φορά, ξεχωριστά.