Το γαρ πολύ της θλίψεως

Οι εκλογές ούτως ή άλλως είναι μια διασκεδαστική διαδικασία συνυφασμένη με αστικό πατατάκι.
Διασκέδαση εκ του αρχαίου διασκεδάννυμι που σημαίνει διασκορπίζω και στην παθητική (στάση που κρατάμε, που το πολύ να γίνει παθητική αντίσταση) γίνεται διασκορπίζομαι, σε χίλια κομμάτια, μεταμοντέρνα. Κι άντε μετά να τα μαζέψεις, να σκεφτείς και να αντιδράσεις.

Ενώ η ψυχαγωγία είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Άγει την ψυχή με όχημα τις ωραίες ιδέες και την οδηγεί σε άλλο κόσμο. Όχι στον άλλο κόσμο που θα πας, περιμένοντας τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού και της λαϊκής εξουσίας. Ούτε σε έναν άλλο κόσμο του σεκ που είναι εφικτός. Αλλά στην κοινωνία του μέλλοντος. Απ’ όπου είδαμε πλάνα σαν σε προσεχώς στη σοβιετική οθόνη του μυαλού μας που εξέπεμπε με σεκ-άμ.

Τι εστί όμως αστικό πατατάκι; (Ο όρος είναι δάνειος κι η ανάλυση κλεμμένη κατά το ήμισυ).
Παρασκήνιο, ιστορίες, αναλύσεις, ίντριγκες. Παράθυρο με τον ειδικό εκλογολόγο τρόμπα κι ο κουτσούμπας να πηγαίνει στο ζάππειο μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα και να λέει θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της παράταξης. Αλλά επειδή εμείς δεν έχουμε τέτοια για να σπάσουμε πλάκα, καλύπτουμε λαθραία την ταπεινή ανάγκη για αστικό κουτσομπολιό με ίντριγκες στις ζωές των άλλων και πιάνουμε θέση με πατατάκι ανά χείρας.

Πόσο μάλλον τώρα, που το πατατάκι είχε χάπι εντ. Δίδυμη πτώση νδ-πασόκ, δίδυμη άνοδος (sic) για κουκουέ κι ανταρσύα, της κομμουνιστικής και wannabe αριστεράς, σπάμε το αστικό μπλοκ εξουσίας κι άλλα τέτοια πατριωτικά.

Κι όμως όχι. Αυτή τη φορά βαρέθηκα σχετικά γρήγορα. Είδα λίγο μπαρτσελόνα μαζί με τον υποψήφιο άβερελ. Και στο τέλος έμεινε μια ανεξήγητη, υπόγεια θλίψη. Και μια στυφή γεύση από πανηγυράκι. Κάτι σα γιουροβίζιον. Ή τα παιχνίδια χωρίς σύνορα που κι αυτά η μπόκοτα τα παρουσίαζε.
Στις εθνικές παίζει κι ένας πολιτικός αρχηγός, μπαίνει τζόκερ σε δύο νομούς και διπλασιάζει τους πόντους σου. Αλλά αν πέσουν όλοι στη θεσσαλονίκη όπως στις προηγούμενες, οι ψήφοι μοιράζονται κι οι τζόκερ χαραμίζονται. Τους μένει όμως η στολή για να κάνει το γελωτοποιό ο αλαβάνος.

Γιατί έτσι όμως; Ξέρω ‘γω; Μπορεί από αντίδραση, για να ισοφαρίσω την χαρά των άλλων. Γιατί μετά την χαρά του 07’ με το οκτώ και κάτι πέσαμε στις δυο τρομάρες στις εκλογές του 09’. Φοβού τους κουκουέδες κι αλέκα φέροντες. Αλλά μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ. Κι ο χάγιος φοβέρα θέλει.

Η ίσως γιατί στη δεξιούπολή μας είχαμε τη μικρότερη άνοδο πανελλαδικά. Ακόμα και στα δυτικά προάστια που κάποτε ήταν κόκκινα κι έβγαζαν κομμουνιστές δημάρχους που έκαναν τους πρώτους πολιτικούς γάμους στην ελλάδα. Σαν αυτόν του υποψήφιου άβερελ (που τότε ήταν στο κόμμα) και του θηλυκού μου γονιού (που ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από αυτό).

Μπορεί κι εξαιτίας της χρυσής αυγής, της μεγάλης αποχής στα αστικά κέντρα (στην επαρχία που ήταν μικρότερη, μικραίνουμε κι εμείς) και των πολλών γιούχου ψήφων που αφαιρούν αξία απ’ το νικητή των εκλογών.
Λες κι οι δικές μας να ‘ναι ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα σαν των άλλων; Αλλά όσο να πεις, οι δικοί μας ήταν ανέκαθεν μπετόν αρμέ, έτοιμο υλικό για τα τείχη της νέας εποχής που κρατάνε εκτός των τειχών δούρειους ίππους και πράσινα άλογα που θέλουν να μας αλώσουν.

Μπορεί κι επειδή τα βλέπω απ’ έξω, χωρίς ενεργό συμμετοχή. Ενώ για τους συντρόφους που έτρεξαν κι έγιναν χίλια κομμάτια είναι μια μικρή ανταμοιβή για τους κόπους τους. Παίρνουν κουράγιο να συνεχίσουν για να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς. Κι αυτή είναι απ’ τις πιο σοβαρές παραμέτρους των εκλογών.
Αν βγαίνει κάτι από αυτή την χαρά είναι ότι ο θεσμός των εκλογών δεν είναι ξεπερασμένος. Όχι μόνο για τις μάζες, αλλά και για εμάς τους ίδιους, το δικό μας κόσμο, το δυναμικό των οργανώσεων. Κι είναι ζήτημα αν αυτό είναι δικό τους κουσούρι, ή τους καλλιεργείται μέσα στις οργανώσεις, με την καμπανιακή, προεκλογική τους δράση.

Προσωπικά θα ήθελα να δω στελέχη ικανά, σαν τον παφίλη και το σοφιανό, ακόμα και τον θεοδόση που πήρε χρωματάκι, να οργώνουν σε καθημερινή βάση τους χώρους δουλειάς και μετά τις εκλογές. Η δουλειά που έγινε προεκλογικά, είναι παρακαταθήκη, αλλά αν δε βρει συνέχεια θα μείνει άδεια θήκη, χωρίς αντίκρισμα.

Κανείς ωστόσο δε μπορεί να υποτιμά αυτή την χαρά, γιατί δεν είναι στείρα εκλογική.
Θυμάμαι στο βελλίδειο, στην προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος, φάτσες χαρούμενες, γιορτινές, κόσμο που είχε βάλει τα καλά του για την περίσταση, όχι όπως το πάσχα στην εκκλησία, για επίδειξη, αλλά για να είναι ασορτί με την εσωτερική του διάθεση.
Κι όταν βγήκε η αλέκα… συνθήματα, σημαίες, βουβουζέλες… χαμός! Μόνο τραγιάσκες στον αέρα που δεν πέταξαν. Σηκώθηκαν όρθια τα παππούδια και την χειροκροτούσαν για κάνα λεπτό. Κι εγώ σκεφτόμουν, να δούμε ποιος θα κάνει το λάθος να καθίσει πρώτος. Κι όταν φεύγαμε, ένα μελίσσι κόσμος και μποτιλιάρισμα, μόνο κλάξον που δε βαρούσανε. Ψυχανεμίζονταν το αποτέλεσμα που θα ‘ρθει.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Στο εξωκοινοβούλιο να δεις.
Κομματικός πατριωτισμός από προλετάριους που ήταν είκοσι χρόνια χωρίς πατρίδα, οργανωτικά άστεγοι και τώρα βρήκαν σημείο αναφοράς, καινούριο σπίτι, που τους φαίνεται παράδεισος. Και δεν το κοιτάν στα δόντια, από φόβο να μην τα βρουν λειψά. Κι ίσως κατά βάθος να ξέρουν ότι είναι φαφούτικο, αλλά να μην τους νοιάζει. Το αγαπούν γιατί τα λέει έξω απ’ τα δόντια, σαν τον γεωργίου.

Άπαξ και δαγκώσεις τη λαμαρίνα όμως (ακόμη και χωρίς δόντια), χάνεις τα λογικά σου. Το γαρ πολύ της ευφορίας γεννά παραφροσύνη, που λένε. Το συμπέρασμα είναι καθολικό, τα παραδείγματα τυχαία –τυχαία παρμένα από τους αντάρτες, γιατί αυτά μου χτύπησαν πιο πολύ στο μάτι.

Βγαίνει ας πούμε ο έκπτωτος άγγελος χάγιος να μιλήσει στο γυαλί κι οι δικοί του -που τον έχουν σαν είδωλο- αντί για την πραγματικότητα, βλέπουν μικρά είδωλά της με τη μορφή του χάγιου (μικρά ανθρωπάκια με γυαλί, άσπρες μπούκλες και μουστάκι). Ειδικά η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος που κάνει στη νετ, είναι η επιτομή της κωλοτούμπας (http://www.youtube.com/watch?v=GoHvyZO22WU&feature=player_embedded).

Να μιλάς για διαγραφή του χρέους και να φέρνεις για παράδειγμα την αργεντινή. Να λες ότι αυτά θα γίνουν με λαϊκές κινητοποιήσεις κι όχι απ’ την κυβέρνηση του πασόκ και στο καπάκι να λες ότι τα έκανε κι η δεξιά κυβέρνηση της ουγγαρίας. Δηλαδή στην ουγγαρία εφαρμόζουν το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ανταρσύα;
Μας φτύνει αμάσητο ρεφορμισμό κι αυτοί πέρα ψιχαλίζει.

Ή βλέπουν πχ στο πριν της κυριακής ένα μάλλον απολίτικο πρωτοσέλιδο με μια κοπέλα, όπου το μόνο πολιτικό μήνυμα είναι η κόκκινη μπογιά κι αυτή βγήκε καφέ (λόγω της κακής εκτύπωσης και της ποιότητας του χαρτιού) και λένε πόσο ωραίο είναι. Και μπορεί τώρα να περνάνε καλό φεγγάρι με τις εκλογές, σύντομα όμως δε θα περνάει η κόκκινη μπογιά τους. Ο κόσμος προτιμά το φυσικό κόκκινο που είναι πάντα καλύτερο.

Κι αφού το κάνεις που το κάνεις τέτοιο στιλ το πρωτοσέλιδο, πήγαινέ το μέχρι τέλους. Η κοπέλα είναι μεν συμπαθητική, αλλά δεν είναι καν ερωτεύσιμη.
Πχ σαν αυτή την ιταλίδα μαθήτρια που σε κάνει να θες να ξαναδώσεις βιογραφικό.

Ή σαν αυτή την πιο μετριοπαθή γαλλίδα που σου λέει όχι πριν καν της μιλήσεις και σου πετάει κατάμουτρα ότι είσαι ρεφορμιστής και (ευρω)λιγούρης.


Ή έστω τη μαριάννα τσίχλη σε ένα προεκλογικό βίντεο, όπου μιλά σα να ραπάρει σε γενική συνέλευση (http://www.youtube.com/watch?v=ie8xsvJj7SY) (μετά το 4.50).
Μιλάει για το μαϊούνη και τη φοιτητική εξέγερση(!!), πετάει ένα πώς το λένε (που είναι σαν τις στάνταρντ κινήσεις στο πατινάζ και δεν τόλμησε κανείς να το κόψει στο μοντάζ) και λέει ότι ο καθένας έχει καθήκον να εξεγερθεί για να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εξεγείρεται, το δικαίωμά του να αντιστέκεται και να διεκδικεί...
Αυτό είναι! Να σου φεύγει όλη μαγκιά με τη συντρόφισσα…

Τα καλά νέα με το ποσοστό του χάγιου ήταν ότι πέρασε τον αλαβάνο. Που την πάτησε, γιατί ήταν το καλτ φαβορί για την γιούχου ψήφο, αλλά πλασαρίστηκε ως σοβαρή υποψηφιότητα και πάτωσε.
Κι αν περνούσαν και το μητρόπουλο, θα ‘χε δρομολογηθεί το πράγμα. Ο συν θα επέστρεφε στο ρόλο και τα ποσοστά του παλιού, κακού κκε εσωτερικού. Μία πασοκική τσόντα του ένα κόμμα κάτι τοις εκατό, που ψήφισε την ένταξη στην εοκ και το μάαστριχτ. Ή τέλος πάντων να πάνε όσοι είναι με τον κουβέλη και να απεγκλωβιστούν οι λαφαζάνηδες μήπως φτιάξουν κάτι άλλο, διαφορετικό και συγκλίνουν με τους αντάρτες.
Όλα αυτά όμως είναι αρκετά μακρινά ακόμα.

Το θέμα είναι τι θα κάνουν οι αντάρτες. Κι αυτό που διαγράφεται ως προοπτική στον ορίζοντα –αν και δεν αποκλείεται να είναι κι αντικατοπτρισμός με τόσα είδωλα που μαζεύτηκαν- είναι ένα npa, ένα νουβό παρτί αλά ελληνικά. Ένα μεγάλο αντικαπιταλιστικό κόμμα όπως γράφει μια σχετική διαδικτυακή ανάλυση μπλόγκερ που κυκλοφορεί ευρέως στις ιστοσελίδες του χώρου. Δεν είναι σίγουρο ότι θα τους προκύψει, ίσως να μην είναι καν το πιο πιθανό ενδεχόμενο, αλλά αυτή είναι η ευκαιρία τους να το φτιάξουν. Να πάρουν μαζί τους τη ρίζα του σύριζα και να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ένας σύριζα κατά τι πιο ριζοσπαστικός και αμιγώς εξωκοινοβουλευτικός, με βάσιμες ελπίδες να πάψει να είναι τέτοιος.
3%, πρώτη κατανομή. Ήδη αρχίζουν να κυριεύουν ως σύνθημα το φαντασιακό φίλων και εχθρών.

Αυτό λοιπόν που θεωρείται ως διακύβευμα κι επιτυχία για το άμεσο μέλλον, κατά τη γνώμη μου δείχνει τα όρια και την αποτυχία του όλου εγχειρήματος (κατά το όλον πασόκ, αλλά χωρίς πονηρούς συνειρμούς). Η ραγδαία συριζοποίηση ενός κομμουνιστογενούς κομματιού προερχόμενου απ’ το κουκουέ, που απεμπολεί σταδιακά τα κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά, αναπαράγει ένα ρηχό, αντικαπιταλιστικό λόγο κι έχει ως βασικό συνδετικό, συγκολλητικό στοιχείο τον αντισοβιετισμό.

Κι είναι πραγματικά κρίμα, γιατί αγκαλιάζει ένα δυναμικό αγωνιστών με κομουνιστική αναφορά. Αλλά εδώ βρίσκει μάλλον ισχύ η παροιμία με τα πίτουρα, το σεκ και τους συν αυτώ που έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Από την τακτική του ενιαίου μετώπου και των μεταβατικών αιτημάτων, μέχρι την κυριαρχία του αντικαπιταλισμού στα πρότυπα των γάλλων συντρόφων τους.

Κι η επόμενη μέρα; Καταρχήν τα σχήματα της εαακ θα κάνουν διήμερο σε καλό κλίμα, με λιγότερα παρατράγουδα.
Κατά τα άλλα, έρχεται θύελλα και καταιγίδα, κι εμείς το μόνο που καταφέραμε είναι να αυξήσουμε λιγάκι το μπόι της ομπρέλας. Ζητούμενο όμως παραμένει να περάσουμε στην αντεπίθεση. Και να προετοιμάσουμε την έφοδο στον ουρανό χωρίς να πετάμε στα σύννεφα.

Πέρα από αυτό όμως, την επόμενη μέρα την περιέγραψε πιστά, ένα πιστό σκυλί του συστήματος, ο άδωνις. Να ενωθούν οι νοικοκυραίοι κι όλος ο αστικός κόσμος, όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι πρέπει να παραμείνουμε στην εε, όπως είπε πολύ εύστοχα, για να μην πάρει το κόμμα 50% και μας κυβερνήσουν οι μπολσεβίκοι.

Οι οποίοι βγήκαν οριακά νικητές το 91’ στο γρουσούζικο 13ο συνέδριο της διάσπασης με τους μενσεβίκους –κι ας ήταν λιγότεροι στο πολίτ μπιρό και τη σύνταξη της ίσκρα- και σιγά-σιγά ανασυγκροτούνται (17ο) για την αντεπίθεση (18ο συνέδριο).

Απέχουν όμως πολύ ακόμα από το να φτάσουν στο ύψος των πραγματικών μπολσεβίκων. Προέχει πρώτα να φτάσουμε στο ύψος των περιστάσεων. Κι ύστερα ας ανεβάσουμε και τον πήχη.