Δέκα μέρες στην Αθήνα

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος, με την υψηλή εγκληματικότητα και το δύσκολο εγκλιματισμό. Όπου πιάνεις κρούστα από την ψύχρα των γύρω σου και γίνεσαι σκληρός απ’ έξω για να αντέξεις –αδιάφορο αν μέσα σου όλα καταρρέουν κι ανατρέπονται σα σοβιετία. Αλλιώς θεωρείσαι αφελής και μαλακός –μαζί κι ένα ομόηχο με τρία άλφα. Μπορεί μάλιστα να σε πουν και χωριάτη απροσάρμοστο, για να τονίσουν τη διαφορά τους ως πλεονέκτημα. Ενώ στην πράξη είναι απλώς πλεονέκτες που έχουν ξεχάσει τι πάει να πει ανθρωπιά.

Απάνθρωπες πόλεις χτισμένες από ανθρώπους σαν κλουβιά, όπου ούτε καν ζώο δε θα μπορούσε να ζήσει κι όσα αναγκάζονται να το κάνουν είναι συνήθως δυστυχή και τρομαγμένα.
Όπως λέει και μια ταινία με τον -αριστερό- Ψάλτη -του συστήματος- ο άνθρωπος έχει πολλές διαφορές από τα άλλα ζώα. Διότι εργάζεται κι ασφαλίζεται στο ικα. Κανένα ζώο δε θα δεχόταν να ασφαλιστεί στο ικα.

Εκεί που φαίνεται όμως πόσο φιλική είναι πραγματικά μια πόλη για τον άνθρωπο, είναι όταν βρέχει. Που αν όντως ισχύει, τότε η αθήνα είναι σα να σε βρίζει και να σου λέει να τσακιστείς να φύγεις το γρηγορότερο.
Δεν βρέχει, μας φτύνουν. Τα υπόγεια πλημμυρίζουν απελπισία με το μαρτύριο της σταγόνας. Κι οι γυναίκες με τις ομπρέλες σε θέση βολής, δρεπανηφόρα άρματα που περνάν ξώφαλτσα. Στις τσιμεντουπόλεις της ζωής μας το συμβάν, ασυγκίνητο σε αφήνει.

Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία. Και μελαψοί αφγανοί που ψάχνουν εν μέσω μπόρας για μια θέση στον ήλιο.
-Αμπρέλα, αμπρέλα, πάρε αμπρέλα. Δε θέλω αρχηγέ. Είμαι κατά, από θέση αρχής. Αυτά είναι για τους ρεφόρμες. Κι οι κουκούλες για τους μαύρους, μπάχαλους κι ασφαλίτες που μεταμφιέζονται. Εμείς είμαστε με εκείνη τη φράση του μπογιό (αφού μάλλον αυτός την έγραψε) και με κάτι αναρχικούς που τον μαϊούνη σε μια βροχερή πορεία, φώναζαν: αυτός ο νόμος θα μας τα πάρει ούλα, μέχρι κι οι κνίτες φορέσανε κουκούλα.

Φτάνω επιτέλους στο εκτός των τειχών, το βιβλιοπωλείο των μουλάδων, που –γι’ άλλη μια φορά- είναι απέναντι από την πρωτοπορία. Και είναι μάλλον το μόνο –μαζί με τη σύγχρονη εποχή- που δεν φέρνει από άποψη το τελευταίο βιβλίο της έλλης παππά.

Κι από εκεί στο παζάρι βιβλίου στην κλαυθμώνος που διοργανώνει ο αγαπημένος μας ΣΕΒ (σύνδεσμος ελλήνων βιβλιοπωλών). Εκεί που γνώρισα πέρσι έναν πρώην σφο, που έγινε νυν σφος της πρώην σφίσσας μου. Σύντροφοι είμαστε όλοι στην τρέλα (φορούσε πανταλόνα μωβ η περσινή μας η κοπέλα). Ευτυχώς υπάρχει κι η διαλεκτική να βγάζουμε μια άκρη με τόσες αντιθέσεις και να μην καταλήγουμε στο γκρεμό.
Ξέχασε και το καπέλο του. Καλός άνθρωπος ήτανε.

Η ασφάλιση δεν είναι για παζάρια και για διάλυση. Αλλά στα βιβλία επιβάλλεται το πρώτο για να μη συμβεί το δεύτερο. Κι έτσι βρίσκεις απούλητο στοκ από βλαντά, δημητρίου (παραλειπόμενα της διάσπασης), παλιούς γραμματείς του κουκουέ (κορδάτος, μάξιμος), έλλη παππά (οι μαρξιστικές αναλύσεις της δεν πούλησαν τόσο κι έμειναν στα αζήτητα). Τη σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας με ένα ασώματο σκίτσο του στάλιν για εξώφυλλο. Βιογραφία του έριχ χόνεκερ με πρόλογο ανδρέα παπανδρέου (και στη λαοκρατική δημοκρατία πιστεύουμε). Πρακτικά από εργασίες των συμφώνων της βαρσοβίας και της οικονομικής αλληλοβοήθειας, των βαθιά μπρεζνιεφικών εκδόσεων ειρήνη. Ποιήματα του μάο, τη σιδερένια φτέρνα μισοτιμής απ’ όσο το πουλάει η σύγχρονη. Δεν είναι ακριβώς αυτά που θέλεις, αλλά είναι φτηνά και τα θες όλα. Και πιο πολύ τα καλτ.

Λίγο πιο πάνω ήταν οι αφγανοί πρόσφυγες με ραμμένα στόματα. Κι ακόμα πιο πάνω η κατειλημμένη νομική και το πανό στα κάγκελα για τις αστικές συγκοινωνίες με υπογραφή παμε. Στο πολυτεχνείο έχουν καταφύγει ιρανοί και παλαιστίνιοι. Αλλά γιατί έχουν ιλουστρασιόν αφίσα; Μήπως είναι κατά του αχμαντινεζάντ, στο αντι-δελαστίκ μέτωπο κι έχουν κάποιον χρηματοδότη;

Και γιατί είναι σε τρία διαφορετικά σημεία και δε συνεργάζονται μεταξύ τους; Γιατί τους μεν τους κινητοποίησε το δίκτυο, ενώ στους δε έχει παρέμβαση το σεκ. Κι αυτοί οι δυο έχουν σκοτωθεί μεταξύ τους κι αποκλείεται να συντονιστούν.

Τάδε έφη βουρνούκιος στο μαγαζί όπου πήγαμε με τον άθλιο και τον είδαμε να παίζει λύρα με το συγκρότημά του, τους υπεραστικούς. Οι οποίοι ενσαρκώνουν την υπέρβαση της αστικής κουλτούρας, αλλά και την ενότητα της αριστεράς, τόσο ως σύνθεση μελών, όσο και ως ρεπερτόριο (βασίλης και θανάσης μαζί).

Το μεταναστευτικό όμως αρχίζει να αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις. Ο παύλος μας έλεγε ότι τόσο καιρό μιλούσε σε κόσμο απ’ το χωριό του, κάπου στην πελοπόννησο, για θέματα όπως η κρίση, αλλά τώρα με τα γεγονότα της νομικής, τον πήραν οι συγγενείς του τηλ και του είπαν μεταξύ σοβαρού κι αστείου να μην ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
-Τι; -ρωτά ο άθλιος- δεν έπιασε το επιχείρημα για παύση πληρωμών;

Όχι. Όπως δεν θα έπιανε στην παρούσα φάση κι αυτό που λέει στην τελευταία κομεπ ο μάκης παπαδόπουλος: αποδέσμευση από την εε και διαγραφή χρέους με λαϊκή εξουσία.
Τα πράγματα αγριεύουν και αρχίζουν να θυμίζουν την κατάσταση που περιγράφει ο τζακ λόντον στη σιδερένια φτέρνα. Αν δεν μπορέσει το εργατικό κίνημα να κάνει οργανικό του κομμάτι τους μετανάστες, μπορεί να τους βρει απέναντί του, ως λούμπεν εφεδρείες του συστήματος. Ενώ οι μικροαστοί νοικοκυραίοι θα τους έχουν στο στόχαστρο, εξιλαστήρια θύματα για τα σπασμένα της κρίσης και τις δουλειές που πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Το πρόγραμμα περιείχε κι εκδήλωση με μπαντιού στο πολυτεχνείο και το σάββα μιχαήλ μεταφραστή. Δε θα έλεγα ότι ακούσαμε κάτι πρωτότυπο. Η ανατολή που επαναστατεί κι η επιθυμία για τη δύση η οποία σημαίνει κοινοβούλιο και καπιταλιστική αγορά. Προσωπικά μου θύμισε κάπως τη λογική της σύγκρουσης των πολιτισμών του χάντιγκτον από την ανάποδη.
Αλλά το κοινό ενθουσιάστηκε και χειροκροτούσε όρθιο για κάνα δίλεπτο. Λες κι υπήρχε τιμωρία για όποιον τολμούσε να καθίσει πρώτος. Κι όταν κάποιος από κάτω, είπε και για το σάββα μιχαήλ, χειροκρότησαν μόνο κάτι λίγα δεύτερα. Από εκεί να καταλάβεις πολιτικό κριτήριο.

Είχε κι άλλες εκδηλώσεις το εξωκοινοβούλιο. 40χρονα εκκε, εκδήλωση νΚα, μια τοπική ανταρσύα με καζάκη και χάγιο. Αλλά μου κόπηκε η όρεξη μετά από μια εκδήλωση στις εστίες, που είχε θέμα –μεταξύ άλλων- την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος κι ο ομιλητής το έπιασε σφαιρικά από το 07’ για να μας πει για το συντονισμό των πρωτοβάθμιων..

Η πολιτική περιοδεία του κλιμακίου της κε του μπλοκ ολοκληρώθηκε με μια αυτοψία στο πάντειο και ξεναγό μια σφισσα της αραν που μου έδειξε τον μοιραίο πεζόδρομο.
Το πολιτικό πόρισμα της κε αναφέρει τα εξής: α. απέναντι η δαπάρα έχει φτιάξει ταπετσαρία αδιαπέραστη. Οποιαδήποτε απόπειρα να μπει εκεί η πλακέτα, θα ήταν πέρα από πολιτική αυτοκτονία κι εντελώς κιτς. β. η κολόνα είναι ακριβώς ανάμεσα στα δυο τραπεζάκια, το δικό μας και της εαακ. Θα μπορούσε κάλλιστα να μπει πιο πέρα, όπου είναι οι κύπριοι της προοδευτικής και δε θα είχαν πρόβλημα. Αλλά κι εκεί που είναι τώρα μπορούν να μπουν αφίσες, πάνω, κάτω κι από δίπλα. Το θέμα είναι ότι η εαακ δεν έχει βάλει καμία αφίσα. Ούτε στην κολόνα που της έμεινε, ούτε καν στο τραπεζάκι της. Αποδιοργάνωση λόγω εξεταστικής.

Η σφισσα είπε ότι οι ενισχύσεις τους είχαν έρθει από ιατρική και πολυτεχνείο –αλλά όχι από τους πολύ σκληροπυρηνικούς- κι ότι αφότου ξαναμπήκε η πλακέτα, οι σχέσεις τους είναι όπως πριν. Οι τσιμενταρισμένοι είχαν κι από πριν τσιμέντο στον εγκέφαλο. Κι οι λοιποί ρεβιζιονιστές ακολουθούν τακτική ειρηνικής συνύπαρξης.

Φτάνοντας στο τέλος δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να είναι το ταξικό επιμύθιο. Σίγουρα δεν ήταν δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, αλλά είχαν απ’ όλα: από τα γεγονότα της νομικής και τον ενδοαριστερό εμφύλιο, μέχρι την εξέγερση της αιγύπτου. Κι αν δεν επιχειρώ να κάνω τον τζόνι ριντ της δεκάρας είναι γιατί όσο έμεινα εκεί είχα λιγοστή επαφή με κανάλια και διαδίκτυο και δεν έχω πλήρη εικόνα.

Καλύτερα να βλέπεις κάθε μέρα συντρόφους και να συμπληρώνει ο ένας τα κενά του άλλου. Αν τους είχα κι εδώ πάνω, μάλλον θα με γέμιζαν άλλα πράγματα και δε θα έγραφα τόσο συχνά στο μπλοκ.