Το εσω-οργανωτικό ζήτημα

Από τότε που με αγάπησαν οι αριστεριστές –όπως αγάπησαν πολλούς πρώην, αλλά εμένα θέλω να πιστεύω σε διαφορετική βάση, λόγω μπλοκ, όχι στη λογική πας πρώην δεδικαίωται κι έφαγαν οι κουφάλες το καλύτερο παιδί γιατί δεν το άντεχαν- ένα κλασικό ερώτημα που μου απευθύνουν είναι αν υπάρχει κρίση στο κουκουέ, κάποια φράξια, διαφωνία, αμφισβήτηση της γραμμής κτλ. Κι εγώ τους έλεγα, μπα, δεν παίζει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά, ξέρω ‘γω σφοι που διαφωνούν και φεύγουν κατά καιρούς, αλλά αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα, δεν συνιστά κρίση. Ούτε έκταση έχει πάρει, ούτε οργανωμένο είναι. Οπότε τους άφηνα με την όρεξη και τη βαθύτερη βεβαιότητα ότι κάτι τους κρύβω και δεν τους λέω την αλήθεια.

Κουφάλες σταλινικοί, γελάτε με τα δικά μας που βγαίνουν όλα στη φόρα, ξεπλυμένα κι άπλυτα και τα δικά σας τα κρατάτε σα σφίγγες μέχρι να μουχλιάσουν και τα παίρνετε μαζί στον τάφο, μετά θάνατον. Όπου θάνατος νοείται ο κομματικός, σε αντιπαράθεση με την κομματική ζωή και τα αντίστοιχα χρόνια που συμπληρώναμε στα κουτάκια με τα πληρεξούσια. Όπως θα έλεγε κι ο αρκάς, η κομματική ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς το θάνατο. Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις κιόλας. Όπως επίσης και να σε σκοτώσουν, ή να αυτοκτονήσεις οικειοθελώς.

Αν ήμουν όμως στην αθήνα, μπορεί να τους απαντούσα διαφορετικά, γιατί θα ήξερα περισσότερα. Και θα ήταν ζήτημα πώς θα τα διαχειριζόμουν και τι ακριβώς θα τους έλεγα, πόσα θα τους άφηνα να δουν. Είναι σαν την τακτική της κοπέλας με τους λιγούρηδες, που φοράει κάτι αποκαλυπτικό, αλλά κρατάει μυστικά και κρυφά τα βασικότερα. Και το ζήτημα είναι αν οι άλλοι είναι λιγούρια, ή αν αυτής της αρέσει να προκαλεί τον κόσμο. Άλλο πράγμα αν της αρέσει κάποιος και του τα δείχνει όλα φόρα παρτίδα, χωρίς συστολές, γιατί τον αγαπά και τον εμπιστεύεται. Που κι αυτό δηλ αντικαταστατικό είναι, αλλά είναι μια στάσις που νιώθεται.

Προσωπικά δε δεσμεύομαι από κάποιο καταστατικό, παρά μόνο από όρια που βάζω εγώ στον εαυτό μου. Δε γράφω πράγματα για να προκαλέσω και να ανεβάσω την αναγνωσιμότητα. Κι οπωσδήποτε δεν απευθύνομαι στα διάφορα λιγούρια που περιμένουν υλικό να πέσουν σαν κοράκια μαύρα με νύχια γαμψά. Το αποτέλεσμα βέβαια το κρίνει ο καθένας, ανεξαρτήτως προθέσεων, που και καλές να είναι, μπορεί να στρώνουν το δρόμο για την κόλαση -στη μετά κομματικό θάνατον ζωή.

Τι λογής είναι λοιπόν αυτή η φράξια; Δεν έχει κανείς παρά να συνδέσει τα κομμάτια από διάφορα γεγονότα των τελευταίων χρόνων και να επιχειρήσει να σχηματίσει μια εικόνα. Θα μου πεις αυτό κάνουν ούτως ή άλλως μερικοί κουκουεδολόγοι ως εξωτερικοί παρατηρητές και πού καταλήγουν; Στον υιό χαλβατζή, το μπλοκ που ‘φτιαξε, την αλλαγή του πρωτούλη, την αποχώρηση χαλβατζή... κι αρχίζει η ανακύκλωση.
Αστεία πράγματα δηλ. Αφενός γιατί ο χαλβατζής δεν έλεγε απολύτως τίποτα σε αυτά που έγραφε (κι ίσως ήταν επιλογή του να μη μπει στην ουσία). Κι αφετέρου γιατί ούτε ο τρόπος, ούτε ο χρόνος αλλαγών των στελεχών του κουκουέ –και βασικά του καταμερισμού εργασίας, όχι των προσώπων- αποτελούν είδηση, ή κάποιο μυστήριο σημάδι, σε όσους γνωρίζουν από μέσα πώς λειτουργεί το κόμμα.

Μόνο τους απ’ έξω μπορούσε να πείσει αυτό το σούσουρο. Κι η ατυχία για τις σουσουράδες είναι ότι από τους γραμματείς της κνε ο ένας είναι πιο συμπαθής απ’ τον άλλο. Φεύγει πχ ο γκιώνης το 07’ κι άπαντες λένε ότι πληρώνει τα ανοίγματα στο φοιτητικό κίνημα. Ο μαϊούνης φεύγει, το μας έρχεται και μαζί του ο πρωτούλης, που είναι άκρως συμπαθής (και σε κόσμο παραέξω, πέρα από τους σκληροπυρηνικούς), συγκροτημένος, επικοινωνιακός, με εργατική καταγωγή και δε βρίσκεις ψεγάδι να του προσάψεις. Φεύγει και αυτός, και λυσσάνε όλοι γιατί φεύγει έξι μήνες μετά από το συνέδριο όπου επανεκλέχτηκε. Αλλά αυτό δε βρίσκουν να το δέσουν πολιτικά όπως με το γκιώνη και λίγο-πολύ ισχυρίζονται ότι τον έφαγαν επειδή ήταν γλυκούλης και συμπαθητικούλης και δεν είχε προφίλ σκληροπυρηνικού. Κι έρχεται στη θέση του ο χιόνης που είναι εξίσου συμπαθής και με παρόμοια χαρακτηριστικά. Επομένως; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ανοίγει ιστορική παρένθεση. Παλιότερα έλεγαν για τους σοβιετικούς ηγέτες ότι ο καθένας είχε τον τρόπο του να παροπλίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο στάλιν (στην καλύτερη) τους εξόριζε, ο χρουτσόφ τους αποστράτευε και τους έδινε σύνταξη κι ο μπρέζνιεφ τους έστελνε πρεσβευτές στο εξωτερικό μακριά από το επίκεντρο των εξελίξεων. Μία αντίστοιχη πρακτική σήμερα (με την πολύ γενική έννοια της αντιστοιχίας) είναι να στέλνουν κάποιον σε μια συνοικιακή κόβα μαζί με πέντε παππούδες απ’ την τασκένδη κι άλλους συνταξιούχους. Αλλά κι αυτό κομματική δουλειά είναι. Κι εξάλλου όταν γυρνάς στη βάση, συνήθως βρίσκεις τον εαυτό σου και την ηρεμία σου. Αλλά να σε στέλνουν σε δουλειά της κε για να σε υποβιβάσουν πρώτη φορά το ακούω. Ενδιαφέρουσα θεωρία. Κλείνει η παρένθεση.

Η σύνδεση λοιπόν ανάμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι διαφορετική. Έχει να κάνει πχ με τον υιό χαλβατζή, αλλά δε δικαιολογεί το ντόρο που έγινε. Έχει να κάνει με την ιστορία που ξέσπασε στη σπουδάζουσα της αθήνας, αλλά ξεφεύγει από τα όρια της σπουδάζουσας. Έχει να κάνει με αυτούς που διαφώνησαν στη περσινή συνδιάσκεψη για τη δουλειά στο συνδικαλιστικό κίνημα, αρνήθηκαν να απεργήσουν χωρίς κάλυψη απ’ το σωματείο τους και διαγράφτηκαν ως απεργοσπάστες. Λίγο-πολύ δηλ, τα γεγονότα είναι γνωστά. Αυτό που έχει σημασία όμως δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η ουσία της κριτικής και της διαφωνίας τους. Κι αυτή δεν είναι εύκολο να την καταλάβεις συνολικά με τη μία και να βρεις το λογικό νήμα που τη διαπερνά και συνδέει τα επιμέρους σημεία της.

Στην ουσία της μοιάζει λίγο, χωρίς να έχει όμως οργανωτική σχέση μαζί του, με την κριτική του ρούση, αλλά επί το σταλινικότερο. Το τονίζω ξανά για να μη βγάλει ο καθένας τα δικά του. Ο ρούσης δεν συνδέεται άμεσα με όλα αυτά. Τον αναφέρω επειδή η κριτική του γίνεται δημόσια και τα κείμενά του είναι ευρύτερα γνωστά. Βοηθάνε να καταλάβουμε του γενικό πνεύμα της «αντιπολίτευσης», αλλά δεν ταυτίζονται με αυτό.

Στον προσυνεδριακό για το 18ο, ο ρούσης είχε γράψει (με πόνο ψυχής) ότι το κόμμα είχε κάνει στροφή μετά το 17ο συνέδριο κι εγκατέλειπε την τακτική συμμαχιών του μετώπου που είχε τα προηγούμενα χρόνια, για να περιχαρακωθεί σεχταριστικά στον εαυτό του. Κάτι παρόμοιο έλεγε στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα –και πιο πριν- η ομάδα της σπουδάζουσας που διαγράφτηκε. Άλλα κοινά σημεία της κριτικής τους είναι μεταξύ άλλων για τη στάση απέναντι στο αίτημα για παύση πληρωμών και διαγραφή (όχι επαναδιαπραγμάτευση) χρέους κι εν μέρει για την τακτική στο φοιτητικό κίνημα.

Βασικό σημείο διαφοροποίησης μεταξύ τους είναι οι θέσεις για το σοσιαλισμό. Γράφοντας για το δεύτερο θέμα του προσυνεδριακού, ο ρούσης είχε πει ότι το κόμμα κάνει (εκτός από σεχταριστική και) σταλινική στροφή, την οποία ανακάλυψε εν έτει 2008 (και δη μετά το 17ο συνέδριο). Ακόμα κι οι δυνάμεις που θα συμφωνούσαν εξ αρχής με το συμπέρασμά του, θα μπορούσαν να του πουν: καλώς όρισες στην αμερική. Αλλά η ομάδα αυτή είναι ακραιφνώς «σταλινική», ή ας πούμε καλύτερα τριτοδιεθνιστική κι από τέτοια σκοπιά ασκεί την κριτική της.

Διαφωνούν μάλλον και για τον δεκέμβρη. τι χαρακτήρα είχε, αν ήταν εξέγερση ή όχι και τι στάση έπρεπε να κρατήσει το κόμμα. Συμφωνούν όμως ότι υπάρχει γνήσια λαϊκή αγανάκτηση πο μπορεί να εκφραστεί με τέτοια ξεσπάσματα και δεν πρέπει να χαρίζεται συλλήβδην στους προβοκάτορες.

Η βασική τους διαφορά όμως είναι ότι ο ρούσης χρησιμοποιεί για την κριτική του τον αστικό τύπο (και είναι αρκετά έξυπνος για να μην καταλαβαίνει τι πετυχαίνει με αυτό). Ενώ όσα μέλη της ομάδας αποχώρησαν ή διαγράφτηκαν απέφυγαν συνειδητά ως τώρα να το κάνουν, αν και θα μπορούσαν. Το θέμα βέβαια είναι τι έκαναν όσο ήταν μέσα στο κόμμα και τι κάνουν αυτοί που συνεχίζουν να είναι. Κι εκεί είναι που φαίνεται κι ο πραγματικός πόνος ψυχής.

Μια άλλη ομοιότητα όμως τώρα τελευταία μεταξύ των δύο, είναι το ξεψείρισμα της επικαιρότητας, για να βρεθούν τεκμήρια που να πιστοποιούν αυτή τη στροφή. Τέτοια τεκμήρια μπορεί να είναι μια επίσκεψη της αλέκας στον τζέφρυ, μια δήλωσή της, ή ένα άρθρο στο ριζοσπάστη, κάποια φράση, ή ένα απόσπασμα. Αυτό που συγκεντρώνει εσχάτως τα πυρά, είναι ένα άρθρο της μπέλλου στο ρίζο για το κόμμα νέου τύπου, για το οποίο έχουν βγει και δημόσια στο διαδίκτυο κάποια κείμενα. Αλλά υπάρχουν κι άλλες δευτερεύουσες διαφωνίες που συνήθως μεγαλοποιούνται για να στηρίξουνε το αρχικό συμπέρασμα: ότι το κόμμα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του και επιχειρείται –από την ηγεσία του- να αλλάξει η επαναστατική του φυσιογνωμία.

Ενδεικτική αυτής της τάσης μεγαλοποίησης (κι αυτό αφορά μια καθαρά υποκειμενική κρίση μου για ένα άσχετο ζήτημα που και λάθος να είναι δεν επηρεάζει το παραπάνω συμπέρασμα) είναι κατά τη γνώμη μου η παρέμβαση του blogger μενόκιο σε μια παλιότερη ανάρτηση του μπλοκ για τον ζαχαριάδη που κατά βάση ήταν μια παρουσίαση κάποιων γεγονότων, ενώ ακολουθούσε μια ήρεμη συζήτηση, χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, από τη μία ή την άλλη πλευρά (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό για ένα ιστορικό πρόσωπο σαν τον ζαχαριάδη). Ο μενόκιο παρόλα αυτά θεώρησε κάπως προβληματικές, τόσο την ανάρτηση όσο και τη συζήτηση στα σχόλια, γιατί θεωρεί ότι επικέντρωναν στην προσωπικότητα του νζ, κι αφετέρου ότι δε μπορεί να γίνεται λόγος για υπόθεση ζαχαριάδη με βάση χαλκευμένες κατηγορίες από ρεβιζιονιστική σκοπιά –για το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς κτλ.

Κι έγραψε ένα κείμενο, πολύ καλό κατά τα άλλα, το οποίο (για να μην το φτωχύνω ή αδικήσω, μπορείτε να διαβάσετε εδώ ολόκληρο: http://menokio.blogspot.com/2011/02/blog-post_26.html#more και) με βρίσκει γενικά σύμφωνο. Ειδικά η σημείωση εισαγωγικά από τον γκράμσι για την ιστορία ενός κομμουνιστικού κόμματος, την οποία είχα διαβάσει πρώτη φορά σε μια έκδοση της κοε με κείμενα του χοτζέα για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Καλό και χρήσιμο ανάγνωσμα εν όψει των εσωκομματικών διαδικασιών για το δεύτερο τόμο της ιστορίας του κόμματος.

Την πολεμική του εν λόγω κειμένου τη θεωρώ υπερβολική αλλά μπορώ να τη δικαιολογήσω με τη λογική ότι τα λέει σε μένα για να τα ακούσουν άλλοι. Κι αυτό έχει να κάνει και με την ιστορία, αλλά και με την λογική ότι το κόμμα είναι τα στελέχη του, που φαίνεται να βγαίνει από μια παράγραφο στο άρθρο της μπέλλου που λέγαμε.

Τι εστί μενόκιο; Αν μπείτε στο μπλοκ του θα καταλάβετε. Κρίμα πάντως που σταμάτησε να το ανανεώνει, γιατί -ανεξάρτητα από όλα τα άλλα- είχε πολλές ενδιαφέρουσες αναρτήσεις που αξίζει τον κόπο να τις διαβάσετε.

Μετά από αυτά, μπορούμε να κλείσουμε τα εισαγωγικά στοιχεία και να μπούμε στην ουσία. Σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Υγ: δεν ξέρω αν είναι «καλή» και χρήσιμη η ανάρτηση. Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Δεκτή κάθε άποψη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η κε του μπλοκ κατεβαίνει για πρώιμες πασχαλινές διακοπές στην αθήνα και δε θα έχει άμεση πρόσβαση στο δίκτυο για καμιά βδομάδα. Ενδιάμεσα ίσως ανέβει καμιά ανάρτηση–κονσέρβα, στα πλαίσια του αφιερώματος στο βάρναλη. Πιθανή επιστροφή η εθνοσωτήριος 21η του μηνός.