Πώς φίλησα τον αλαβάνο

Και πώς ανέδειξα τον αστό ριζοσπάστη μαρκέτο, ιστορικό, συγγραφέα του βιβλίου πώς φίλησα τον μουσολίνι, σε κινηματική περσόνα, επειδή έγραψε –πρώτος λέει- σε κάποιο άρθρο του για τη διαγραφή χρέους κι έκτοτε περιφέρει την αυθεντία του σε διάφορες εκδηλώσεις του χώρου, για να εξαργυρώσει σε δόξα τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας.


Το πραγματικό πρόβλημα με τους μεταλλαγμένους κνίτες είναι οι πολιτικοί τους (επί/από)γονοι. Μεταλλαγμένοι δεύτερης γενιάς, που χάνουν τα παραδοσιακά τους χαρακτηριστικά κι αλλοιώνουν την ουσία του αριστερισμού που γνωρίσαμε. Αφού πρώτα πέταξε το μωρό της οργάνωσης, μαζί με τα απόνερα της γραφειοκρατίας, ως ώριμο τέκνο της οργής για τα δεξιά λάθη του κόμματος, το πολιτικό εκκρεμές του χώρου, ακολουθεί τους μετα-μοντέρνους ρυθμούς του φουκώ και κινείται δεξιόστροφα.

Προχωράει η όσμωση με το άλλο κέντρο –παράπλευρο και παραπληρωματικό- της πλην λακεδαιμονίων αριστεράς που μοιάζει να δικαιώνει αναδρομικά την επίσημη κομματική εκδοχή για την κρίση του 89-91 με τα αλληλοτροφοδοτούμενα κέντρα. Η οποία είναι μάλλον φτωχή για να αποδώσει την ουσία απ’ όσα έγιναν και πείθει κυρίως τους νεότερους που δεν τα έζησαν κι όσους τα βλέπουν από κάποια χρονική απόσταση. Αλλά εκ των υστέρων δικαιώνεται στην πράξη.

Συντελείται η οργανική σύνδεση με την άλλη όψη του μεταμοντέρνου στην πολιτική. Το νέο ρεύμα της ποπ 89’ συναντά το νέο κύμα του ευρωκομμουνισμού των 60’ς και κάποιους νεοφώτιστους σοσιαλιστές που είδαν καθυστερημένα το φως το αληθινό κι εναρμονίστηκαν με τις εξελίξεις, για μια νέα αριστερά που είναι σαν το άρθρο 44 και τον νέο-νέο πανιώνιο.
Ενθουσιάζονται με τις ίδιες ιδέες, τα ίδια συνθήματα, τα ίδια ντοκιμαντέρ... χρέος, ελέ, debtocracy, πι-πί, αριστερό βήμα, ζίζεκ, μπαντιού, έξοδος από το ευρώ.
Εσείς με τον κορέα κι εμείς με την κορέα.

Ολοκληρώνεται με «θετικό» τρόπο και περιεχόμενο η σύγκλιση χώρων που μέχρι τώρα κατά βάση ετεροπροσδιορίζονταν από το κόμμα και τις προτάσεις του. Κι είναι τέτοια η «ηθική υπεροχή» που απορρέει από την ξεχασμένη χαρά του αυτοπροσδιορισμού ταυτότητας, που ξεφεύγει και φτάνει ενίοτε στα όρια της αλαζονείας και της φαιδρότητας. Παρέες που κάνουν πρόποση στην υγειά του κορέα –τώρα που μας τελείωσε ο κάστρο και η κουβανέζικη επανάσταση. Αλήστου μνήμης αναλύσεις του στιλ το κουκουέ βρήκε τα λεφτά. Πανηγυρισμοί για την τηλεθέαση και το μάρκετινγκ –κι όχι για το περιεχόμενο- του ντοκιμαντέρ του χατζηστεφάνου. Που είχε αντάρτικη σφραγίδα –και συντελεστές- αλλά συριζικό περιεχόμενο. Ο σύριζα του εξωκοινοβουλίου προσεγγίζει τη ρίζα του αυθεντικού και ονειρεύεται να γίνει χαλίφης στη θέση του. Κι ο μπλιαχ χαχάτ θα μείνει πάλι στην απέξω.

Οποία έκπληξις, θα πει κανείς. Η αναρχίζουσα κι η σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση που έφυγαν από διαμετρικά αντίθετες σκοπιές, έσονται εις σάρκα μίαν. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά είναι. Εξάλλου στα πανεπιστήμια, όπου βρίσκεται κι η μεγαλύτερη δύναμη του χώρου, κάποια κομμάτια της (καλύτερα «των» εν προκειμένω) εκφράζουν εδώ και χρόνια στην πράξη αυτή τη διαλεκτική ενότητα. Συγκρουσιακή μορφή κι «ουγκαλισμός» στα όρια του πρωτόγονου κομμουνισμού, έχοντας για σημαία το σύνθημα του πατριάρχη της σοσιαλδημοκρατίας μπερστάιν: το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα. Κι επειδή ο τελικός σκοπός είναι συνυφασμένος με την οργανωμένη πρωτοπορία που τον επιβάλλει, παίρνοντας την εξουσία, αυτό μπορεί να διαβαστεί κι ως εξής: το κίνημα είναι το παν, το κόμμα δεν είναι τίποτα. Κι αυτό αποτελεί κοινό τόπο για όσους ταξίδεψαν μακριά απ’ το κόμμα το 68 και το 91, ή το 89. Ακόμα κι αν δεν ξεκίνησαν για αυτόν τον προορισμό.

Δεν είναι τόσο απλό όμως. Αφενός γιατί κατά τη δεκαετία με τις βάτες, όλο σχεδόν το κόμμα είχε στοιχεία σοσιαλδημοκρατικής παρέκκλισης στη γραμμή και τη λειτουργία του, τα οποία σταδιακά πήραν το πάνω χέρι και παραλίγο να το στείλουν στον άλλο κόσμο, του σεκ και του εφικτού. Κι όπως έλεγε ο βλαδίμηρος, η αναρχία είναι τη τιμωρία του κόμματος για τα δεξιά λάθη του. Ο αριστερισμός είναι πάντα καλοπροαίρετος, σαν την ψυχή ενός παιδιού που πάσχει από αρρώστιες της ηλικίας του. Ενώ ο δεξιός οπορτουνισμός είναι περίπου συνώνυμος της κατρακύλας και του βολέματος και πολύ δύσκολα θεραπεύεται με συμβατικά μέσα.

Αφετέρου γιατί μες σε όλους αυτούς που πήρε η μπάλα εκείνο το διάστημα κι οι πιο πολλοί πήγαν σπίτι τους και ιδιώτευσαν, υπήρχαν και κομμουνιστές, σαν τον κώστα κάππο. Κι υπάρχουν επίσης, πολλοί μικροί βουρνούκιοι, με κουκουέ μόρφωση –που είναι αναντικατάστατη- αλλά αντικομματικά αντανακλαστικά –λόγω βιωμάτων κυρίως, αλλά όχι μόνο- για τους οποίους δεν αρκεί ένα προεκλογικό κάλεσμα της αλέκας, που μπορεί να ληφθεί ως υποκριτικό, αν δεν έχει συνέχεια μετά τις εκλογές. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Από μια κριτική για το 89, που δε θα λέει απλώς περασμένα-ξεχασμένα, μέχρι μια όχι τόσο εχθρική στάση απέναντί τους στο μαζικό κίνημα, η οποία τώρα συντηρεί κι ανατροφοδοτεί τα προϋπάρχοντα αντανακλαστικά.

Αυτή η συντελούμενη στροφή όμως, μάλλον εκμηδενίζει τα περιθώρια μιας στοιχειώδους συνεννόησης σε επιμέρους ζητήματα. Όταν δυο καράβια πηγαίνουν σε άλλα λιμάνια, δεν έχει νόημα να χαράξουν κοινή πορεία. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι είχαν εγκαταλείψει το πρώτο στα δύσκολα.
Αντί να τρώμε λοιπόν τα συκώτια και τις αντοχές μας σε μια συζήτηση που ανακυκλώνεται σαν το μαρτύριο του σίσσυφου, ας δουλέψει ο καθένας το δικό του σχέδιο, ακολουθώντας τη συμβουλή του βλαδίμηρου: μαζί να χτυπάμε, χωριστά να βαδίζουμε. Κι όποιος έχει δίκιο, θα το βρει πείθοντας μαζικά τον κόσμο με τη γραμμή που παλεύει. Κι οι υπόλοιποι θα αναγκαστούν να τον ακολουθήσουν.

Εξάλλου όπως είχε πει παλιότερα ο άθλιος –που κι αυτός από κάπου αλλού το είχε δει- δεν είμαστε αδύναμοι, επειδή είμαστε χώρια και διαιρεμένοι. Αλλά είμαστε διαιρεμένοι, επειδή είμαστε αδύναμοι. Ο αδύναμος κρίκος του υποκειμενικού παράγοντα, που θα ‘λεγε κι ο βλαδίμηρος. Μπορεί κι ο άθλιος.

Άλλος για σάββα τράβηξε, πήγε κι άλλος (1) για λαφαζάνη
Όμως το σεκ μουλάρωσε, συνδιάσκεψη δεν κάνει

Μονάχα τον χαρίδημο (2) πλέον τον νοιάζει αν θα γίνει
Κι άλλος στης πάτρας τα δσ, αίμα και δάκρυα χύνει

Υποσημειώσεις
1. το ναράν 2. http://ashtonhar.blogspot.com/

Υστερόγραφο-παράρτημα, περί καθαρότητας

Όπως σε όλα τα δίπολα, η καθαρότητα, ετεροκαθορίζεται ως έννοια από την αντίθετή της, τη βρωμιά. Κι η αριστερίστικη καθαρότητα, ετεροπροσδιορίζεται από το βρώμικο 89 που είναι κι ο βασικός λόγος της ύπαρξής της. Έτσι πολλοί αντιλαμβάνονται την καθαρότητα αρνητικά. Θέλουν να μείνουν καθαροί για να μη γίνουν σαν τους άλλους τους βρωμιάρηδες, να (δια)τηρήσουν τις αρχές τους και το ειδοποιό τους στίγμα που τους διαφοροποιεί απ’ όλους τους άλλους. Κι όσο πιο καθαροί μένουν, μακριά από τις βρωμιές και τις αντιφάσεις της πραγματικότητας, που δεν υπάρχει ποτέ σε καθαρή μορφή, τόσο περισσότερο τους αποφεύγει ο κόσμος, σα να βρωμάνε από χιλιόμετρα. Ίσως κάπως έτσι να βγήκε και το στερεότυπο για τους άπλυτους.

Όταν δεν έχεις στρατηγική, ανάγεις σε τέτοια τους τακτικισμούς. Αλλά καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται (ούτε κεραυνούς κλεισμένους σε κύκλο). Ούτε φοβάται την καθημερινή πάλη, μην τυχόν λερωθεί από τις αυταπάτες των μαζών και τον αυθόρμητο οικονομισμό τους. Αν η ταξική καθαρότητα είναι η μισή αρχοντιά, η άλλη μισή είναι η τακτική ευελιξία, που συνδέεται διαλεκτικά με το στρατηγικό στόχο. Η τακτική καθαρότητα είναι μια κενολογία, η άλλη όψη του νομίσματος για όσους δεν έχουνε τακτική κι ανάγουν σε τέτοια τη στρατηγική τους.

Κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
Βρείτε το άλλο σας μισό κι αμέσως παντρευτείτε
Κι η διαλεκτική κουμπάρα