Εκλογο-απολογιστική ανάρτηση

Δηλαδή απολογισμός της μέρας των εκλογών. Αν και στα πανεπιστήμια έχει επικρατήσει το αντίθετο κι οι εκλογο-απολογιστικές συνελεύσεις γίνονται πριν τις εκλογές, για να κάνουν απολογισμό του δσ και να εκλέξουν την εφορευτική.

Το μεσημέρι, μια σύντομη βόλτα στα πανεπιστήμια, όπου βρίσκονταν τρεις κι ο κούκος, που μόνος του δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη. Το πρωί οι μάζες βαρέθηκαν να ξυπνήσουν, το μεσημέρι ποιος να τρέχει τώρα, ε και το απόγευμα ψηφίζουν μόνο οι κλασικοί της τελευταίας στιγμής. Πού να είχε και καλό καιρό δηλ, η χαλκιδική δυο τσιγάρα δρόμος είναι με το αμάξι. (Κάποιοι στον χώρο, επιχειρούν να εξάγουν πολιτικά μηνύματα από την αποχή και τον ριζοσπαστισμό που υπολανθάνει σε αυτήν. Εμένα πάλι μου μοιάζει με τα κενά μηνύματα στο κινητό, όπου ψάχνεις να βρεις τι διάολο εννοούσε αυτός που το έστειλε, ενώ αυτός το έκανε χωρίς να καταλαβαίνει).

Νέκρα διάχυτη πάνω από το πτώμα του φοιτητικού συνδικαλισμού, που αποσυντίθεται χρόνο με τον χρόνο, αλλά κάθε τόσο αναγεννιέται από τις στάχτες του και δίνει λουλούδια που ανθίζουν. Σπανίως συμπίπτει όμως με την άνθιση άλλων χώρων. Ντιπ αχρόνιστο, που λένε και στην κάσο.
Μαζευτήκαμε λοιπόν συγγενείς και φίλοι, σφοι κι επιρροές, για τον επικήδειο. Και τα μπιτάκια της δαπάρας να φτάνουν σαν μελωδία της παρακμής στα αυτιά, παίζοντας το ρέκβιεμ της πολιτικής συνείδησης του φοιτητόκοσμου.

Το απόγευμα, επαναστατική σιέστα, για να αντέξουμε το βράδυ και στο καπάκι στην αλέκα, που δεν την φέραμε προεκλογικά, για να φτιάξουμε κλίμα και να μας τονώσει την πολιτική λίμπιντο, αλλά ανήμερα εκλογών, γιατί κατά βάθος είμαστε πολύ άνετοι (λαρζ, ου μην και δελάρζ) και δεν καιγόμαστε για τις εκλογές.

Καλά τα είπε η συντρόφισσα, τα γράφει κι ο δελάρζ εδώ (http://e-globbing.blogspot.com/2011/05/blog-post_19.html), κι ακόμα καλύτερα τα είπε πιο πριν στους δημοσιογράφους, για το χρέος (http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/5/2011&id=13554&pageNo=8&direction=1).

Στο συγκεκριμένο το χάνουμε ενίοτε, αλλά δεν πειράζει. Είπε πχ σε ένα σημείο ότι εμείς μιλάμε με επιστημονικές ορολογίες. Δίκιο έχει, αλλά κάποια είναι πιο πολύ προπαγανδιστικά, για τον κόσμο. Αλλιώς δηλαδή, τι σημαίνει λαϊκή εξουσία με επιστημονικούς όρους;

Είναι μια εξουσία με κοινωνικοποίηση, συνεταιρισμούς κτλ, αλλά χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου; Ταυτίζεται με το σοσιαλισμό; Την χωρίζει τυπική απόσταση; Και πώς φτάνουμε σε αυτό το σημείο, στην διεκδίκηση της εξουσίας; Με επαναστατικό άλμα, με μεταβατικά που λένε άλλοι, με κάτι άλλο;

Αυτά ήθελα να τη ρωτήσω στην κουβέντα που ακολούθησε, αλλά δεν πρόλαβα να πάρω σειρά, γιατί θα έχανε το αεροπλάνο. Έχουμε λέει και τοπικά στελέχη να απαντήσουν. Ναι αλλά ο καθένας συνήθως αυτοσχεδιάζει και λέει τα δικά του, για να καλύψει το κενό (είτε το δικό του, ή το γενικό θεωρητικό).
Για μένα η λαϊκή εξουσία είναι κάτι σαν τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου, το μεσοδιάστημα της δυαδικής εξουσίας, όπου κρίνεται το ποιος-ποιον. Αλλά εγώ δεν είμαι το κόμμα και μπορεί να λέω τα δικά μου.

Μετά απ' το βελλίδειο, κατευθείαν στα πανεπιστήμια.
Πρώτη στάση η σχολή του κοντόχοντρου. Όπου το σχήμα του στοχοποίησε ένα δαπίτη μπάτσο και φώναξε συνθήματα για τον σοσιαλισμό με τανκς και γραφειοκράτες. Αλλά και το χωρίς εσένα, γρανάζι δε γυρνά, που βασικά το ‘χει ερωτευτεί το εξωκοινοβούλιο κι όταν το λέμε μας σιγοντάρει. Ένας σεκίτης είπε ένα σύνθημα για σταλινικούς, αλλά η περιφρούρηση του κοντόχοντρου τον απομόνωσε και τον παρέδωσε στην χλεύη του κινήματος.
-Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις, μου πέταξε σε κάποια φάση, όταν του είπα ότι εγώ είμαι με τους άλλους, δηλ με εμάς, που είμαστε οι άλλοι, δηλ το μας.
-Όχι άλλη αλλαγή. Φτάνει το 81. Χωρίς (άλλες) αυταπάτες...

Τέσσερις δαπίτισσες ανέβηκαν στα τραπέζια (με φόρα απ’ τα μπουζούκια) και φώναζαν διασκευές από οπαδικά συνθήματα του άρη, όπως το δεν έχω γκόμενα δεν έχω λεφτά. Κι ίσως να ψηφίζουνε δαπ για να βρουν το πρώτο, γιατί για το δεύτερο δεν παίζει. Αλλά δε φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι τις εαακίτισσες, όταν αρχίζουν τα αντροσυνθήματα (στα τέτοια μας κτλ).

Εμείς κρατήσαμε πολιτικό πολιτισμό και η γραμμή ήταν να κόψουμε μαχαίρι τις καφρίλες και τις προκλήσεις. Έτσι έμεινε μόνος να τα φωνάζει ο γνωστός καρδιτσιώτης dj που πήγε στους ηλεκτρολόγους. Και το βάρος της καφρίλας από ταξική σκοπιά έπεσε εξ ολοκλήρου στα εαακ, που έχουν πείρα, τεχνογνωσία και κράτησαν ψηλά τη σημαία.

Ιδίως στο πολιτικό, όπου είχαν πρόσφατα κάτι ντράβαλα με τους δαπίτες κι ο σχηματάρχης –που είναι δεύτερη σχολή- έφερε για συμπαράσταση το παλιό του σχήμα από το φυσικό: τη θρυλική αρεφ που είχε χαρακτηριστεί κάποτε κι ως παιδική αρρώστια του αριστερισμού. Κι επειδή η δαπ φοβήθηκε ότι θα τις φάει για αντίποινα, η κάλπη άνοιξε κι έκλεισε με δύο ώρες καθυστέρηση. Κι έτσι τέλειωσαν όλες οι μεγάλες σχολές κι έμεινε το πολιτικό τελευταίο σχεδόν σε όλο το απθ.

Εκεί λοιπόν ακούσαμε για τα κονσερβοκούτια που δεν σκούριασαν ακόμα, φασίστες θα σας θάψουμε βαθιά μέσα στο χώμα. Ένα άλλο που είναι τραγούδι ολόκληρο και λέει για το φασίστα τον παππού τους, το λένιν (ή το στάλιν, ανάλογα με τα κέφια) που θα τινάξει τα μυαλά τους στον αέρα, την εξορία στη σιβηρία, και τα γκουλάγκ που ριμάρουν με τα εαακ. Ένα άλλο που λέει ξύλο, ξύλο, ξύλο διαρκείας από τη νοπε ως το μακεδονίας, αλλά ήταν κάπως ξύλινο σαν τη γλώσσα μας.
Κι επίσης ότι σε κάθε καταμέτρηση δεν ξέρω τι με πιάνει... και κάτι για τον παύλο μπακογιάννη. Κι εκεί λέω του σχηματάρχη ότι μπορεί να μας το γυρίσουν μπούμερανγκ και να μας πουν κι αυτοί για τον νίκο μπελογιάννη. Δεν πειράζει, μου λέει, θα πούμε κι εμείς, ζει, ζει, ο μπελογιάννης ζει, με πέτρουλα, λαμπράκη μας οδηγεί.
Αυτό είναι, άμα έχεις πιει τα κέρατά σου, δεν ορρωδείς προ ουδενός.

Στη θεολογία όπου ψηφίζει ο απολίθωμας αντιθέτως, δεν είχε πολύ χαβαλέ φέτος. Ούτε τρελούς ανεξάρτητους –που μια χρονιά, τους φώναζαν οι δαπίτες δέκα μαλάκες είσαστε κι αυτοί χόρευαν κι απαντούσαν ρυθμικά, δέκα μαλάκες είμαστε... Ούτε την καταπληκτική κίνηση φοιτητή, που εδώ και δυο χρόνια έχει πάρει πτυχίο και σταμάτησε να κατεβαίνει. Κι όταν είχε περάσει το μπαλέτο μας από τη θεολογία, το είδε μια σφισσα στον πίνακα [κκφ] και ρώτησε: τι είναι αυτό; Το κκ φινλανδίας;
-Όχι, το κκ φίτζι, της είπαμε. Μπορεί και φιλιπίννων.

Στο τέλος της βραδιάς είχαμε πάρει τρεις σχολές: φυσικό, εικαστικό και η-μ ως σύνολο. Εκεί έχει δύο κάλπες, μία για ηλεκτρολόγους και μία για μηχανολόγους κι εμείς βγήκαμε δεύτεροι και στις δύο. Αλλά είναι όπως στην άρση βαρών, που προσθέτεις στο τέλος ζετέ κι αρασέ και βγάζεις τον νικητή από το σύνολο. Κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα...
Βγήκαμε δεύτεροι σε αρκετές σχολές και χάσαμε μόλις για τέσσερις ψήφους το γεωλογικό. Για άλλες τόσες έχασαν και τα εαακ την αυτοδυναμία στην αρχιτεκτονική, κι αυτή ήταν η μόνη σχολή που βγήκαν πρώτοι, αν δεν κάνω λάθος.

Στα τει καταγγείλαμε τα δέντρα που έβαζε η δαπ να ψηφίσουν κι αποχωρήσαμε. Σε αυτούς τους χώρους, και γενικώς όπου έχει αυτοδυναμία η δαπάρα, τα αστικοδημοκρατικά αιτήματα είναι ακόμα επίκαιρα και προς κατάκτηση. Δημοκρατία, ελευθερία, να φύγει ο βασιλιάς, 1-1-4, κτλ. Δύο επαναστατικά στάδια, σε ένα ενιαίο προτσές.

Μένει ο επίλογος όπου πρέπει να βγουν πολιτικά συμπεράσματα για τα αποτελέσματα. Όπου η πανσπουδαστική πέφτει για τρίτη σερί χρονιά και πάει να ισοφαρίσει το ανοδικό σερί της περασμένης δεκαετίας. Γιατί συμβαίνει αυτό όμως;

Η μία εκδοχή λέει ότι η ταξική σύνθεση των φοιτητών έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια κι ότι στα πανεπιστήμια μπαίνουν πλέον λιγότερα παιδιά λαϊκών οικογενειών. Οπότε αυτό επηρεάζει και τα αποτελέσματα. Αλλά η ταξική αναγωγή δεν είναι πάντα ασφαλές κριτήριο για γενικές ερμηνείες.
Άλλοι λένε ότι θεωρητικοποιούμε την αποτυχία της γραμμής μας κάνοντας κρεμαστάρια τις εκλογές. Αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί η αποτυχημένη γραμμή προχώρησε τόσο καλά σε κάποιες σχολές, ή και πόλεις συνολικά. Ούτε προκύπτει (σε μένα τουλάχιστον) ότι πάμε για ξεχωριστούς συλλόγους, ξεχωριστές εκλογές, εφεε του βουνού, ή κάτι παρόμοιο.

Η αλήθεια είναι ως συνήθως –κεντριστική ανέκαθεν- κάπου στη μέση. Κι η πτώση των τελευταίων χρόνων έχει μάλλον να κάνει με τη σπουδάζουσα της αθήνας και τη μεγάλη κρίση που πέρασε προ τριετίας, γιατί στις άλλες πόλεις τα αποτελέσματα δεν είναι άσχημα.

Τον επίλογο, όπως λέει και το σύνθημα, τον γράφει το κίνημα (το οποίο θα πει την τελευταία λέξη). Από τη στιγμή που αυτό απουσίαζε τον τελευταίο χρόνο, το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να είναι θεαματικά υπέρ μας. Κι ο καθένας μπορεί να γράψει το τέλος που του αρέσει, σύμφωνα με το έτοιμο σχήμα που έχει στο κεφάλι του, για να ερμηνεύει την πραγματικότητα.

Αν πάντως ντε και καλά θέλει κάποιος να βρει θεωρητικές προεκτάσεις, θα μπορούσε να θέσει το θέμα της σχέσης με τους διανοούμενους εν γένει, τον ταξικό τους προσδιορισμό, το απ’ έξω του βλαδίμηρου, σε συνδυασμό με την καχυποψία του απέναντι στο μικροαστισμό των διανοούμενων της εποχής του, την εργατική στροφή, την κατάσταση του κμε κτλ. Σε κάποια άλλη ανάρτηση..