Το εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστή

Εναλλακτικός τίτλος: σύντροφος αυτός ο γίγας.

Είναι φορές που η ανθρώπινη ιδιότητα μοιάζει ασυμβίβαστη με αυτή του συντρόφου. Και δεν το εννοώ από φιλοσοφική άποψη, όπως οι αλτουσεριανοί, που το θεωρητικοποιούν κι αντιπαραθέτουν τον ουμανισμό στον επιστημονικό σοσιαλισμό, αλλά από καθαρά πρακτική σκοπιά.

Ο σύντροφος πρέπει να είναι αλύγιστος, βράχος αδιάβρωτος, να μη φοβάται την απόλυση, τον αυταρχισμό. Ή ακόμα την ιδεολογική μοναξιά μαζί με τη στάμπα του γραφικού που θα βιαστούν να του κολλήσουν κάποιοι, για να μην προβληματιστούν με όσα λέει, μη τυχόν και δε μπορέσουν να τα αντικρούσουν.

Να είναι ευαίσθητος, αλλά χωρίς αδυναμίες. Ακλόνητος, αλλά να ψάχνεται συνεχώς, να διαβάζει ακατάπαυστα. Να μην έχει πολλές στιγμές ανθρώπινες, προσωπικές, ξεκούρασης ή απλώς με τους δικούς του. Να είναι βράχος ιδεολογικός και συνάμα ευλύγιστος, για να συσπειρώνει και να μαζικοποιεί.

Πρέπει να μπορεί να αποστασιοποιείται και να γενικεύει. Να κάνει αφαίρεση, αλλά να επιστρέφει στη γη, στο συγκεκριμένο, χωρίς να πετάει στα σύννεφα. Να βλέπει τον πραγματικό εχθρό, να μη μισεί το δίπλα μαγαζί, άλλο αν το κριτικάρει πολιτικά.

Και πάνω απ’ όλα να είναι διαλεκτικός. Να μπορεί να καταλάβει ότι η ιδιότητα του κομμουνιστή και του ανθρώπου είναι μια σχέση διαλεκτική, με ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Όσοι μένουν στο επίπεδο της τυπικής αντίθεσης, διαλέγουν ένα από τα δύο στρατόπεδα και πορεύονται αναλόγως.

Οι «άνθρωποι» διαγράφουν το κομματικό τους παρελθόν, προχωρούν σε εκκαθάριση από τα συνειδησιακά τους κατάλοιπα κι ιδιωτεύουν για να ζήσουν εκείνες τις μικρές στιγμές που κάνουν τη διαφορά και την ευτυχία ενός μικροαστού.

Ενώ οι σύντροφοι πιστεύουν ότι υπηρετούν την κομματικότητα ως έννοια όταν είναι σκληροί κι απρόσιτοι, χωρίς να λογαριάζουν δυσκολίες, δικές τους ή συντρόφων, μονοκόμματοι κι αδιάλλακτοι. Αυτοί έχουν και την περισσότερη πλάκα στις διαλεκτικές στροφές της ιστορίας που απαιτούν αντίστοιχες προσαρμογές κι από το κόμμα.

Άξιοι θαυμασμού δεν είναι οι άτεγκτοι κι οι σκληροπυρηνικοί, αυτοί που δεν έχουν ποτέ αμφιβολίες γιατί δε σκέφτονται. Αλλά όσοι έχουν φόβους ή αδυναμίες και το αντιμετωπίζουν. Όσοι δε βγάζουν την πίεσή τους στους άλλους, αλλά την απορροφούν σα σφουγγάρι κι εμπνέουν σιγουριά. Που βρίσκουν χρόνο για όλα, φίλους, συγγενείς και τον εαυτό τους, για τη σφαιρική καλλιέργεια της προσωπικότητας. Που είναι ευαίσθητοι στα ερεθίσματα και τις ανησυχίες του κόσμου, αντλούν κουράγιο από την επαφή μαζί του και τους δεσμούς που αναπτύσσουν, για να παλέψουν.

Αυτοί ξέρουν ότι ο ουμανισμός είναι κούφιος αν δεν αντιπαλεύεις τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Ξέρουν να συνδέουν το πανανθρώπινο με το ταξικό, να μην το χαρίζουν στον ρηχό ουμανισμό και τα αναρχικά κηρύγματα του μίσσιου.

Πώς τα κάνουν όλα αυτά; Δεν είναι υπεράνθρωποι του νίτσε, ή κινουμένων σχεδίων, με υπερφυσικές ιδιότητες. Είναι άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο (χωρίς κύκλο) κι όλη τη σημασία της λέξης. Που βρίσκουν δύναμη στη συντροφικότητα και τον συλλογικό αγώνα. Με δυο λόγια είναι κομμουνιστές. Ή τουλάχιστον προσπαθούν να γίνουν.

Όλα αυτά δίνουν το έναυσμα για ένα καινούριο εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστή, σαν αυτό που είχε γράψει ο ζαχαριάδης κι έλεγε ότι κάθε σύντροφος πρέπει να πλένεται, να μαθαίνει ρώσικα και να κοιμάται με ανοιχτό παράθυρο, για να μπορεί να το σκάσει όταν χρειαστεί.

Ας δούμε πώς μπορούμε να το συμπληρώσουμε.
Να μην χορεύει όλα τα τραγούδια σε στιλ χασαποσέρβικο. Τα αντάρτικα δεν είναι σουξέ, αλλά ξέσπασμα του μαχητή πριν το θάνατο. Και για εμάς ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ζωή εν τάφω.

Να μελετά τους λόγους της αλέκας, κατά προτίμηση γραπτούς, μην τύχει καμιά κασέτα με την παπαρήγα την καλή και γίνουμε ρεζίλι. Να βλέπει απαράδεκτους σε επανάληψη. Αλλά να προσέχει να μην καταντήσει σαν τον σπύρο παπαδόπουλο.

Να πηγαίνει σε όλες τις εκδηλώσεις, ακόμα και των άλλων, να δει από πρώτο χέρι τι λένε και να γυρίσει ατσαλωμένος. Να έχει δίψα να μαθαίνει. Να μην χρησιμοποιεί ποτέ τη θέση του στην οργάνωση για να μάθει πράγματα που αν θέλουν να τα μάθουν οι άλλοι σύντροφοι τους λένε κουτσομπόληδες.

Να οδηγεί λάντα. Και να παίρνει μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι κι αλλιώς τα λάντα άχρηστα είναι. Αλλά έχουν σπάνια, συλλεκτική ομορφιά.
Να ‘χει δαγκώσει τη λαμαρίνα (του λάντα) με τη σοβιετία, την ιστορία των κομμουνιστών και του κινήματος. Να μαθαίνει στα παιδιά του να παίζουν με μπάμπουσκες.

Να αφήνει μακρύ μαλλί και μούσι. Αλλά να μην το κάνει ζήτημα για όσους δεν έχουν.
Να διαβάζει συχνά το ρίζο. Να τον αγοράζει κιόλας. Αλλά το σημαντικό είναι να τον διαβάζει.
Να έχει καλλιτεχνικό κριτήριο και να θαυμάζει το ωραίο. Να είναι οπαδός της μπαρτσελόνα, γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους.

Να μην χτυπά αριστεριστές και να μην τραμπουκίζει. Για τους σύγχρονους εκοφίτες της δαπ και τους απόγονους των δοσίλογων (πασπ) το βλέπουμε ευέλικτα και κατά περίσταση. Να μην έχει φέις μπουκ. Αλλά αν έχει να το χρησιμοποιεί για χαρτογράφηση.

Να προτιμά συντρόφισσες για να αναπαράγει το είδος μας. Αλλά μην καταντήσουμε κλειστή κάστα, όπου αν δεν έχει δώσει βιογραφικό ο άλλος, θεωρείται ανέραστος. Να παντρευτεί σε δημαρχείο. Ει δυνατόν με δικό μας δήμαρχο και τιμητική φρουρά κνίτες με κοντόξυλα, που θα τα σηκώνουν σα σπαθιά, ενώ το ζευγάρι περνάει από κάτω τους. Και στις επόμενες δημοτικές να κάνει δουλειά προεκλογικά, για να ξαναβγεί ο δήμαρχος που τον πάντρεψε.

Να είναι μονογαμικός, όχι επειδή πρέπει, από υποχρέωση, αλλά επειδή το θέλει κι έτσι του βγαίνει συνειδητά. Αν δεν του βγαίνει να μην κοροϊδεύει τη σύντροφό του ειδικά αν είναι συντρόφισσα (το αυτό ισχύει και για τις σφισσες).
Να μην προσεγγίζει επιρροές έχοντας κρυφές βλέψεις άλλου τύπου.
Να μη δουλεύει τους σεκίτες για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Στα πολιτικά ας βγάλει όση καζούρα θέλει, υλικό θα βρει μπόλικο. Διμέτωπος απέναντι στον σεξισμό και το σεκ.

Να ‘χει μέτωπο ενάντια στον μπάφο και τις πρέζες κάθε είδους, για να μην γίουμε σαν την ισπανία, όπου το κίνημα ασθμαίνει και μπαφιάζει στην ανηφόρα που έχει μπροστά του να ανέβει. Να ακούει ρεμπέτικα, αλλά να μην ταυτίζεται με τα βαριά χασικλίδικα.

Να είναι γεμάτος απορίες σαν ένα πεντάχρονο παιδί. Και να τα εξηγεί όλα στους γύρω του σαν να απευθύνεται σε πεντάχρονους συνομήλικούς του, χωρίς όμως να υποτιμά τη νοημοσύνη τους. Άτομα χωρίς κριτική ικανότητα διαγράφονται από την οργάνωση και το κόμμα.

Να ελέγχει συστηματικά κι ουσιαστικά τα παραπάνω όργανα.
Να απομονώσει τον προβοκάτορα αλφαβητίξ και τα βρωμερά ψάρια του, που είναι το ίδιο μπαγιάτικα με τις ιδέες του και τον καπιταλισμό που σαπίζει και πεθαίνει. Ζήτω τα αγριογούρουνα (κι ο στίβος της ταξικής πάλης).

Η λίστα μένει ανοιχτή σε ιδέες της βάσης του μπλοκ και κατατίθεται απλώς ως συμβολή για το προσχέδιο.