Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Το φάντασμα της αγαμίας και της ανεργίας.
Ο φροϋδισμός έχει στο επίκεντρο της ερμηνείας του για την ανθρώπινη κοινωνία την σεξουαλικότητα, σε αντίθεση με τον μαρξισμό που βάζει στο επίκεντρο την εργασία. Έρωτας κι εργασία, δύο στοιχεία τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και συμπλέκονται διαλεκτικά.
Οι φροϋδικοί λένε ότι η έλλειψη φυσιολογικής ζωής συσσωρεύει αδιοχέτευτη ενέργεια που ψάχνει διέξοδο και τη βρίσκει στον χώρο δουλειάς. Έτσι έχουμε παστρικές γεροντοκόρες και ανέραστους μικροαστούς (ακόμα και παντρεμένους) πειθήνιους κι υπερ-εργατικούς. Οι άγγλοι περιγράφουν τον εθισμό του εργασιομανή εισάγοντας την έννοια του αλκοολικού στη δουλειά (workaholic). Οι υπόλοιποι φέρονται φυσιολογικά και γίνονται αλκοολικοί εκτός οκταώρου, για να ξεχάσουν τα βάσανα της δουλειάς.
Σήμερα ο καπιταλισμός έχει ενσωματώσει (και φαινομενικά ικανοποιήσει) το αίτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά είναι ζήτημα αν έχουμε πιο ομαλή σεξουαλική και κοινωνική λειτουργία. Το σύστημα διαστρέφει τη σεξουαλική επιθυμία και δημιουργεί βίτσια, φετίχ και διαστροφές, κατά αναλογία με τον φετιχισμό του εμπορεύματος στην παραγωγή που παραμένει δέσμια του κέρδους και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, διαστρέφοντας την κοινωνική αναγκαιότητα.
Υπάρχει επίσης η άποψη ότι ο κόσμος σήμερα έχει αποβάλει πολλά ταμπού και μιλάει ελεύθερα για το σεξ, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχει καλή σεξουαλική ζωή. Μιλά πολύ γι’ αυτό, ακριβώς επειδή δεν κάνει και κάπως πρέπει να το καλύψει. Γενικώς πολύ κόσμο τον τρώει η ανεργία κι η αγαμία. Κι αν καταφέρει να λύσει ένα από τα δύο είναι λογικό να πέσει με τα μούτρα, είτε στο σεξ είτε στη δουλειά, για να ισορροπήσει το κενό μέσα του.
Δεδομένου ότι πολύς κόσμος δεν την παλεύει κάστανο με τη δουλειά του, εξηγείται σε μεγάλο βαθμό και το γιατί οι πιο πολλοί γινόμαστε υστερικοί με τα ερωτικά μας, ψάχνοντας απεγνωσμένα έναν ερωτικό σύντροφο και δε μας περισσεύει πολύς χρόνος για πολιτικοποίηση κι όλα τα υπόλοιπα. Αλλά η αποξένωση της μισθωτής εργασίας δε μπορεί να εξαλειφθεί με τις υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις. Συνήθως μάλιστα μεταφέρεται εκεί κι έτσι καταλήγεις να νιώθεις μοναξιά μέσα στο πλήθος, με τον ίδιο τρόπο που νιώθεις ξένους τους συναδέλφους στη δουλειά.
Η σύνδεση αυτή βαθαίνει κα τεκμηριώνεται από μια σειρά στοιχεία. Οι μόνιμες, σταθερές εργασιακές σχέσεις του περασμένου αιώνα που συνοδεύονταν στο εποικοδόμημα από μια σχετικά αυστηρή ηθική περί μονογαμίας, έχουν δώσει τη θέση τους στις ελαστικές σχέσεις, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, που έχει αντίκτυπο και στο ερωτικό πεδίο, όπου επικρατούν οι άστατες κι εφήμερες σχέσεις, που θυμίζουν εμπορικές συναλλαγές. Τόσα δίνω, πόσα θες. Κοινώς κανείς δε μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα όνειρα για τη ζωή του σε κάποιον τομέα.
Ο έρωτας κι η δουλειά μοιάζουν σα δυο σταγόνες. Στη δουλειά υπάρχει το στοιχείο του καταναγκασμού, που θυμίζει το γάμο με συνοικέσιο. Πολλές φορές μάλιστα χρειάζεται και μια προξενήτρα να μεσολαβήσει και να πει καλά λόγια για να σε προσλάβουν.
Η εμπορευματοποίηση της εργατικής δύναμης, των ιδιαίτερων κλίσεων και του ταλέντου του καθενός, θυμίζει κατ’ αναλογία την εκπόρνευση. Αντί για το ιερό δικαίωμα της δουλειάς καταλήγουμε ιερόδουλες της εργοδοσίας. Που πρέπει επιπλέον να φαίνονται ενθουσιασμένες με αυτό που θα τους συμβεί και τον λεγάμενο που τους έλαχε. Πρέπει να δείξουν ότι τους αρέσει και το διασκεδάζουν, να τρέξουν να βρουν το κελεπούρι, να βγουν στο πεζοδρόμιο για να επιλεχθεί η καλύτερη (ή η πιο φτηνή), να γράψουν motivation letters. Να δείξουν ότι είναι φιλοδοξία τους, ένα όνειρο ζωής να τις πηδήξουν κι ότι ανυπομονούν να συμβεί αυτό.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που βρίσκουν δουλειά πάνω σε αυτό που τους αρέσει. Σα να λέμε εκ-βιασμός από έρωτα, γιατί στον καπιταλισμό η δουλειά πάντα είναι μια μορφή εκβιασμού κι αν δεν πουλήσεις την εργατική σου δύναμη, είσαι ελεύθερος να πεθάνεις της πείνας. Είναι σαν εκείνα τα ζευγάρια που κάνουν υπέροχο σεξ, αλλά δεν ξέρουν στην πραγματικότητα τι θα πει να κάνεις έρωτα.
Εξάλλου, και σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα, ο καταναγκασμός παραμένει και φέρνει τη ρουτίνα και την υποχρέωση, που σε βάθος χρόνου σκοτώνουν τον έρωτα και την ευχαρίστηση.
Στον κομμουνισμό αντίθετα η δουλειά θα είναι προαιρετική κι ευχάριστη σαν –προκαταρκτικό- παιχνίδι. Για την ακρίβεια κάτι δημιουργικό κι όμορφο, σα να κάνεις έρωτα.
Ενώ τώρα απλώς μας πηδάνε καθημερινά οι καπιταλιστές, χωρίς σάλιο και προφυλάξεις (ασφάλιση κτλ). Κι οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους και την παρθενιά τους. Και μετά να επανορθώσουν σφιχτά με ράμματα αυτήν της τσούλας της ιστορίας, που ξέβρασε ότι ξοφλήσαμε.
Υγ: Όλα αυτά, μαζί με το διαλεκτικό δίπολο έρωτα-εργασίας, βρίσκουν την ιδανική τους έκφραση στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό της δεκαετίας με τις βάτες και το καλτ διαμάντι του γιάννη δαλιανίδη, όταν οι ρόδες χορεύουν:
Δούλεψε, δούλεψε, μόνο απ’ τον κόπο σου παίρνει η ζωή
Τίποτα, τίποτα δεν έγινε μόνο του πάνω στη γη
Πάλεψε, πάλεψε, τότε τα νιάτα σου θα τα χαρείς
Δούλεψε, δούλεψε, έτσι τον έρωτα μόνο θα βρεις
Έρωτα, έρωτα, πάρε το δρόμο σου για τη δουλειά
Δούλεψε, δούλεψε, να ‘χεις τον έρωτα στην αγκαλιά
http://www.youtube.com/watch?v=XZKEmDogz38
Για κάποιον ανεξήγητο και μεταφυσικό λόγο, παίζει πολύ ψυχανάλυση σήμερα (http://e-globbing.blogspot.com/2011/06/15.htmlστα σχόλια στη 1:00 και 1:22). Κάτι μου λέει ότι διεισδύει ύπουλα ο φροϋδομαρξισμός στις γραμμές μας, η σχολή της Φρανφούρτης και τα λουκάνικα φρανκφούρτης που σκοπεύω να τηγανίσω σήμερα. Άλλη μια ύπουλη έκφανση του οπορτουνισμού, μέρος ενός γενικότερου σχεδίου του ιμπεριαλισμού
ΑπάντησηΔιαγραφή16.2% h επίσημη ανεργια του Μαρτιου.811340 ατομα.Επισημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήEπιτέλους, επιστροφή στην ποιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία παρατήρηση σε σχέση με την σεξουαλική απελευθέρωση κτλ.
Όπως και πολλά άλλα ριζοσπαστικά αιτήματα της 'πολιτισμικής επανάστασης' του '60 [αυτοπραγμάτωση, ηδονισμός, αντικομφορμισμός], έτσι και η απελευθέρωση στον ερωτικό τομέα εσωτερικεύθηκε από τους μηχανισμούς της εξουσίας και χρησιμοποιήθηκε για την ολοκληρωτική καθυπόταξη του ατόμου στους κανόνες ζωής της μαζικής δημοκρατίας.
Μέχρι το baby boom του μεταπολέμου, η σχέση σεξουαλικότητας/εξουσίας ήταν ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ. Η εξουσία έβαζε τους κανόνες και κατέστειλε-εξωθούσε στο περιθώριο όποιον τους παραβίαζε. Από το '60 και μετά η σχέση γίνεται ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ. Η εξουσία λειτουργεί από τα μέσα στο σύμπαν της σεξουαλικότητας.
Μεγάλες διοικητικές διάνοιες του καπιταλισμού όπως ο Luhmann [πάντα μιλάμε για τους πρωτοπόρους πέραν του Ατλαντικού/ η μεταφορά στην γηραιά ήπειρο έγινε λίγο αργότερα] εισηγούνταν ήδη από τη δεκαετία του '50 πως "είναι δυνατόν να κατευθύνουμε τους ατομικούς πόθους με μια διαδικασία 'οινεί εκμάθησης'[-διάβαζε:διαφήμιση/θέαμα] απαλλαγμένη από κάθε είδους 'διαταραχή'[-διάβαζε:καταναγκασμό/καταστολή], ώστε αυτοί να καταστούν συμβατοί με τις αποφάσεις του συστήματος."
Στην μεταμοντέρνα κατάσταση λοιπόν, οι 'αποφάσεις του συστήματος'δεν επιβάλλονται στους πόθους των μαζών. Οι ίδιοι οι πόθοι των μαζών ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ τις αποφάσεις του συστήματος.
Η κυριαρχία και ο έλεγχος γίνονται δυνατοί με την συναίνεση, ακόμα περισσότερο: με τη βούληση του κατακερματισμένου και ζαλισμένου από την πρέζα του θεάματος υποκειμένου.
Να γιατί όλα τα κοριτσάκια θέλουν να μοιάσουν στη Τζούλια, και όλα τα αγοράκια γαμάνε με τον ίδιο τρόπο.
Και, βέβαια, να γιατί στις διαφημίσεις της σπορτντέι εξέχουσα θέση έχουν τα βοηθήματα στύσης [από φυσικά εκχυλίσματα].
Το τελευταίο αυτό ίσως είναι παρήγορο. Ίσως υποδεικνύει την τελευταία άμυνα του ανθρώπινου σώματος, στην προσπάθεια του καπιταλισμού να το μετατρέψει σε μηχανή.
Παντως ο Δαλιανιδης ήταν αριστερός (με ή χωρίς εισαγωγικά. Ειχε μάλιστα υπογράψει την ιδρυτική διακύρηξη του Κουβελη
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=214404
Κομμάντε,
ΑπάντησηΔιαγραφήεάν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε μία "μεταμοντέρνα κατάσταση" τοτε είναι αδύνατο να στοιχειοθετήσουμε προτάσεις που προσβλέπουν στην γενικότητα. Αυτο δεν υποστηρίζουν οι μεταμοντέρνοι..? Ότι τελείωσαν τα μεγάλα σενάρια κτλ?
Ενώ οι θεωρητικοί στην εποχή των Λούμαν, τον Παρσονς κτλ. (από τα δεξιά ή πιο πριν ο Μαρξ από τα αριστερά)έκαναν θεωρητικές κρίσεις που απέβλεπαν στην κατανόηση της κοινωνίας ως όλο.
Το λέω αυτό γιατί η σύνδεση που κάνεις είναι μυστήρια. Για το μεταμοντέρνο δεν στοιχειοθετείται η μετάβαση από μία εποχή που ζυμώνει την γενικευμένη αντίσταση (επανάσταση) ή υποταγή (Λούμαν), εξωτερικά όπως αναφέρεις, π.χ. μέσω του κράτους στην γενικευμένη υποταγή των μαζών ως προϊόν της εσωτερίκευσης των κανόνων της 'καταναλωτικής κοινωνίας'.
Για το θέμα του απολιθώματος:
Xαρακτηριστικό του αδιεξόδου που έχουμε φτάσει είναι οι αγανακτισμένοι, οι οποίοι διαμορφώνουν ένα συγκεκριμένο καταμερισμό εργασίας σε αφαίρεση ως προς τις ιστορικά διαμορφωμένες σχέσεις εργασίας. Σ’άυτο το σύστημα εργασίας (της πλατείας) 'δεν υπάρχουν τάξεις' ως δεσμευτική συνθήκη των σχέσεων εργασίας σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Την εργασία την τη δεσμεέι η ‘δημοκρατική’ απόφαση της ‘πλειοψηφίας’. Υπ’ αυτή την έννοια προβάλλουν το μεταμοντέρνο ως ικανή συνθήκη για τον τρόπο ύπαρξης του πολιτικού που δεν αποσκοπεί στον μετασχηματισμό της κοινωνίας ως όλο, αλλά στο ‘να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι’ και μαλ@κίες.
Η αρχαιοελληνική φαγούρα που χαρακτηρίζει και την αριστερά
προσπαθεί να θέσει στο ασυνείδητο τις γενικές αιτίες της ανεργίας, προβάλλοντας όμως συνειδητά την 'αμεσοδημοκρατία' ως παραδειγματική μορφή οργάνωσης των της κοινωνίας η οποία δεν έχει αλλάξει κι ούτε πρόκειται (κατα το μεταμοντερνηστικότερο), αλλά μπορεί 'να ρίξει την κυβέρνηση'.
Γιατι άραγε παρατηρούμε αυτή τη μετάβαση από το γενικό της νεωτερικότητας στο ειδικό της πλατείας? Μήπως είναι μία αναγκαία συνθήκη που επιβάλλει ο καπιταλιστικός καταμερισμός ‘εξωτερικά’ προβάλλοντας την ‘αυτονομία’ του πολιτικού ως πιθανή δίοδο μέσα απ΄ την οποία αποφορτίζεται το ευρύτερο κοινωνικο-οικονομικό πρόβλημα που συνδέεται με τη μάχη για την κατοχή της ιδιοκτησίας των μέσω παραγωγής και όχι για εκείνη της πλατείας? Όπως και να ‘χει οι μόνοι που φαίνονται να έχουν πραγματικά επαναστατική συνείδηση του προβλήματος (κι όχι πραγμοποιημένη, καπιταλιστικά κατακερματισμένη και αμεσοδημοκρατικοποιημένη) είναι οι τίμιοι αγωνιστές και αγωνίστριες του ΚΚΕ.
"δεν την παλεύει κάστανο"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια που υπηρέτησες και πότε;
296, έβρο και καλαμαριά
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ για την απάντηση αλλά εβρο που;;;; μονάδα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠατσούκα 536. Μέσα στην πόλη. Οπότε το έβρος σκέτο είναι παραπλανητικό μάλλον, για να φαινόμαστε ήρωες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά ρε Απολίθωμα, πέθανε ο Λούντο Μάρτενς και ούτε μια κουβέντα στο βλογ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτροπή και (μπρεζνιεφικό) αίσχος...
τροτσκιστη,λακέ της Αστικης τάξης,ταρτούφε ποντικέ τράβα στο σύριζα παίξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό σένα το μαθαίνω. Δεν έχω έτοιμο τίποτα. Μπορώ να πω μόνο ότι έψηνα έναν σφο στο βέλγιο να του πάρει μια τελευταία συνέντευξη πριν πεθάνει, αλλά ήδη ήταν σε προχωρημένο στάδιο (αλτσχάιμερ νομίζω;) και το όνειρο έμεινε άπιαστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κε του μπλοκ κάνει την αυτοκριτική της.
In memoriam:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://kokkinoskhpos.blogspot.com/2011/04/ludo-martens.html
ο λουντο μαρτενς αλτσχαϊμερ είχε και όταν έγραφε τα βιβλία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα μπορούσε να έχει παρατσούκλι, 'η σάρα, η μάρα και το κακο συναπάντημα'
Ο Μαρτένς σύμφωνα με τους Βέλγους ζούσε στο Κονγκό στα τελευταία του. Εν΄ταξει λάθη είχε το γνωστό βιβλίο , αλλά όχι και τέρατα...
ΑπάντησηΔιαγραφήarbeit macht frei..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι έτσι θυμήθηκα εκείνους τους στίχους της Γώγου
Θά έρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονείς, δεν θα βγαίνουν στη τύχη..και τη δουλία θα τη διαλέγουμε, δεν θα είμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια...
Μέχρι τότε βέβαια συντροφότατοι η διαλεκτική σχέση που συνδέει την αγαμία με την ανεργία ή καλύτερα με την (απλήρωτη) υπερωρία θα μας προσφέρει εκπληκτικές εικόνες high tech porn σε ποικίλους συνδυασμούς και στάσεις πάντα με την ευγενική χορηγία του αγαπημένου μας αφεντικού
ευτυχώς πάει καλά ο τουρισμός φέτος και έχει γεμίσει ο τόπος ξαναμμένες γραμματείς του ΔΝΤ πού έρχονται να μελετήσουν το φαινόμενο του Έλληνα εργάτη
Σε ρώτησα διότι το "κάστανο" δεν το έχω ακούσει να το λέει κανένας άλλος φαντάρος εκτός από αυτούς στην Καβησό Φερών και μάλιστα στο στατόπεδο Βογιατζή (σ.σ. μέγας Κομμουνιστοφάγος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρέλειψα να σου πω ότι οι Φέρες είναι 20km Βόρειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κόκκινο αγόρι -κάλλιο αργά παρά ποτέ-
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως μερικοί μεταμοντέρνοι θεωρητικοί δεν αναγνωρίζουν το ερώτημα του "είναι". Πόσο μάλλον του κοινωνικού είναι.
Δεν με ενδιαφέρει εμένα αυτό.
Εγώ θεωρώ πως το κοινωνικό είναι έχει νόμους λειτουργίας και είναι δυνατό να γίνουν κατανοητοί (τους βασικούς και ακρογωνιαίους τους ανακάλυψε η ιδιοφυϊα του Καρλ Μαρξ πολλά χρόνια πριν)και μάλιστα να χρησιμοποιηθεί αυτή η γνώση για να μεταβληθεί αυτό το ίδιο το "είναι".
Όμως υπάρχουν θεωρητικοί οι οποίοι χαρακτηρίζονται μεταμοντέρνοι (ο Μποντριγιαρ, ο Φουκώ, ο Λυοτάρ -αν κι αυτός είναι πολύ 'θετικιστής' κοινωνιολόγος-) και έχουν να πουν πολλά για τη μετάλλαξη της εξουσίας σ'έναν κόσμο που τα κράτη στρέφονται πλέον προς την εσωτερική επικράτεια για να κάνουν τον πόλεμο που παλιά κάναν στα πεδία των μαχών (όχι πως κάτι τέτοια αποκλείεται πλέον). Και αυτός ο πόλεμος έχει πλέον σημάδια και διαδικασίες που ο "Ιμπεριαλισμός" του Λένιν έχει πολύ λίγα να μας πει. Η εξαφάνιση του κοινωνικού μέσα στην γενικευμένη προσομοίωση του θεάματος ας πούμε. Το οποίο, όπως καταλαβαίνεις, έχει άμεση σχέση με την ανεργία και τις ερωτικές σχέσεις του Απολίθωμα.
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται πολύ 'γαλλικά' ή του 'εποικοδομήματος', αλλά η απαξίωση που τους δείχνει ο εν ελλάδι "μαρξισμός-λενινισμός" δεν δικαιολογείται. Γιατί βέβαια αυτός δεν έχει ούτε μισή απάντηση για τα ερωτήματα που θέτει ο Φουκώ ας πούμε. Άσε που υπάρχει κι ο Jameson -καθαρός μαρξιστής που έχει ασχοληθεί πολύ με το ζήτημα της μετανεωτερικότητας.
Η σύνδεση που κάνω γιατί είναι μυστήρια?
Αυτό που λέει ο Luhmann είναι, σε τελική ανάλυση, ότι άμα το παιχνίδι της "ουσίας" έχει χαθεί για τις κοινωνικές ενέργειες του υποκειμένου (πέρα από την εργασία) , τότε μπορούμε να τις κατευθύνουμε (μέσω της γενικευμένης προσωμοίωσης -ιντερνετ,τηλεόραση,ποδόσφαιρο,διαφημιση,γκατζετ,ναρκωτικα) όπου εμείς θέλουμε.
Το παλιό πρόβλημα των καπιταλιστών "τί να τους κανουμε όταν δεν δουλεύουν" -μην αποκτήσουν καμμιά συνείδηση και μας φάνε..- λύθηκε.
Εγώ δεν λέω ότι δεν υπάρχει "ουσία" "Ιστορία" και όλα ότι είναι χυλός και γλωσσικά παιχνίδια.
Όμως αν δεν αναγνωρίσουμε ότι για το προλετάριατο σήμερα κάπως έτσι είναι τα πράματα, τότε στρουθοκαμηλίζουμε με τον καθαρό μαρξισμός να μας κρατάει συντροφιά.
κομμαντο μεταμεσονύκτιας εντροπίας