Πεντάλεπτη τοποθέτηση

Η κε του μπλοκ έχει σταματήσει να παρακολουθεί στενά τα του φοιτητικού κινήματος (φκ) και κρατά μια χαλαρή επαφή κυρίως μέσω τρίτων. Παρόλα αυτά καταθέτει εν είδει τοποθέτησης κάποιες ανολοκλήρωτες σκέψεις της, για να ανοίξει η συζήτηση σε κάποιο σχετικό κείμενο τουλάχιστον, μιας και το θέμα απασχολεί έντονα τη βάση του μπλοκ.

Πού θα μπορούσε να γίνει αυτή η τοποθέτηση; Εκεί που μάθαμε κι αγαπήσαμε: σε μία οβα μεταξύ συντρόφων. Και σε ποια όβα θα τα πεις; ρωτάει η σφισσα μαριορή. Έλα ντε. Όνειρο κι απωθημένο είναι μια οργάνωση βάσης και στο λέτσοβο με πρώην συντρόφους, που έφυγαν ή ξέφυγαν σε κάποια φάση της ζωής τους, αλλά έχουν μείνει στην ψυχή κατά φαντασίαν κνίτες, δίχως κόμμα ή άλλα υποκατάστατα.
Να κάνουμε ένα reunion να θυμηθούμε τα παλιά. Να τηρήσουμε τις διαδικασίες σύντροφοι. Να πιούμε ένα ποτηράκι στην υγειά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Γιατί έτσι μας αρέσει. Να κάνουμε κι ένα ξεκαθάρισμα από τίμια οπορτουνιστικά στοιχεία που παρεισφρέουν στις γραμμές μας.

Εν αρχή ην η γκρίνια.
Γιατί δε μας πάνε οι γενικές συνελεύσεις; Γιατί ενώ προετοιμάζουμε τους διάφορους γύρους κινημάτων, δεν τους καρπωνόμαστε όταν ξεσπάνε; Γιατί δεν πετυχαίνουμε στους φοιτητές, αυτό που πετύχαμε με τους μαθητές επί αρσένη; Και γιατί η κατάσταση στους μαθητές δεν είναι η καλύτερη δυνατή;

Μία τοποθέτηση γεμάτη ερωτήματα. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που γίνεται στις συνελεύσεις με τις καλυμμένες τοποθετήσεις, που βάζουν για καμουφλάζ ένα ερωτηματικό στο τέλος και μεταμφιέζονται για τις ανάγκες του ρόλου. Κι ακριβώς ό,τι πρέπει να κάνει μία εισήγηση. Όχι να εισηγείται την άγνοια του γραμματέα, αλλά να βάζει ερωτήματα για συλλογική επεξεργασία.

Τι μπορεί να φταίει για το πρώτο; Ένας συνδυασμός παραγόντων και συνθηκών.
Μια ηρωική γενιά –της ανασυγκρότησης- που είχε χαμένους από χέρι τους συσχετισμούς, δίνοντας βάρος στη στρατολόγηση για να τους ανατρέψει και διαπαιδαγώγησε καθοδηγητικά την επόμενη κληροδοτώντας της το ίδιο άγχος και τις ίδιες προτεραιότητες. Τα βιογραφικά ήταν το παν, οι συνελεύσεις δεν ήταν τίποτα -ή υποτάσσονταν στο βασικό στόχο.

Η πάλη όμως προχωρά με σταθμούς κι άλματα. Απαιτεί δουλειά μυρμηγκιού, αλλά και τη στιγμή που τα μυρμήγκια θα γίνουν φτερωτά και θα εφοδεύσουν προς τον ουρανό. Έχει στοιχεία συνέχειας κι ασυνέχειας, με διαλεκτικές τομές, νηνεμία κι εξάρσεις. Αν έχεις μόνο το ένα, πηγαίνεις όπου φυσάει ο άνεμος κι ακολουθείς την πορεία του χαρταετού, μέχρι την τελική πτώση. Αν έχεις μόνο το άλλο στιλ δουλειάς, χύνεις την καρδάρα με το γάλα στα κρίσιμα σημεία και βασανίζεσαι με το μαρτύριο του σισσύφου. Ιδεολογικός βράχος που κατρακυλά και σε κρατά καρφωμένο, ώσπου να ‘ρθει η κινηματική παλίρροια και να σου φάνε τα συκώτια οι κόνδορες και τα πράσινα αρπακτικά με τα παχιά τους λόγια.

Αλλά γιατί δε μπαίνει το ζήτημα εξ αρχής όπως μπήκε το μαϊούνη, μετά την αλλαγή της αρχικής τακτικής; Σε μια βάση που να συσπειρώνει την αντίθεση στο νόμο-πλαίσιο, να της προσδίδει μόνιμα, πολιτικά χαρακτηριστικά και να κατονομάζει τους συν-υπεύθυνους, νδ-πασοκ-εε, και τις δυνάμεις τους στα πανεπιστήμια.

Όχι γιατί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο με την πρότασή μας για ενιαία ανώτατη είναι σεχταρισμός. Πόσο μάλλον όταν τα ‘ενωτικά αντι-σεχταριστικά' πλαίσια κατεβάζουν όλη τη γραμμή τους για ενιαία πανεπιστημιακή ως μίνιμουμ συμφωνίας. Κι ο κόσμος τα ψηφίζει, κάνοντας αφαίρεση από το τετρασέλιδο κατεβατό που έχει μπροστά του, χωρίς να καταλαβαίνει συνολικά τι σημαίνει.

Ούτε γιατί η λογική της ενότητας στο πρόβλημα μπορεί να δώσει αποτελέσματα. Αλλά γιατί το βασικό στην τακτική είναι ένας επιμέρους κρίκος που να σου δίνει πάτημα να ξεδιπλώσεις το σύνολο της πολιτικής σου. Κι η εκτίμηση για το επίπεδο της συνείδησης του κόσμου για να βρεις ποια βήματα θα το προωθήσουν παραπέρα.

Η τέχνη της πολιτικής, όπως κάθε τέχνη, δεν πρέπει να κοιτά αφ’ υψηλού τον κόσμο με νοήματα που δε μπορεί να τα κάνει κτήμα του και να βελτιώσει τη ζωή του. Ούτε να ρίχνει εκ προοιμίου τον πήχη, για να αντανακλά το –τυχόν- χαμηλό επίπεδο των ευρύτερων μαζών. Αλλά να πέφτει σε αυτό το επίπεδο, για να το πάρει και να το σηκώσει, στην κυριολεξία. Να το ανυψώσει και να το τραβήξει ως το τέλος.

Το μερικό μπορεί να τραβήξει ως τις τελικές του συνέπειες και να αναδείξει το γενικό: ποιο πανεπιστήμιο, για ποιον σκοπό και σε ποια κοινωνία. Πού θα στοχεύει και τι απόφοιτους θα βγάζει. Κι από εκεί θα απορρέουν κι όλα τα υπόλοιπα: οργάνωση, διοίκηση, λειτουργία και κάθε τι επιμέρους που το αφορά.

Το μερικό μπορεί να αναδείξει τα δύο στρατόπεδα που συγκρούονται, αλλά και τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Ποιοι παλεύουν με συνέπεια και συνέχεια, με σχέδιο κι ολοκληρωμένη πρόταση.

Λένε πχ συχνά στις συνελεύσεις ότι αν ακολουθούσε το κίνημα τη ‘γραμμή ηττοπάθειας’ των κομμουνιστών, θα είχε χάσει ήδη πολλές μάχες και κεκτημένα. Σήμερα όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι η νικηφόρα γραμμή που πετούσε από κορυφή σε κορυφή μας έφερε στο σημερινό σημείο, όπου το φκ ξυπνά από ένα μακροχρόνιο λήθαργο –κι ας ελπίσουμε ότι δεν είναι ήδη αργά για τη σημερινή μάχη και το κρίσιμο διακύβευμά της. Χωρίς συντονισμό και συνέχεια, μετά την χαμένη ευκαιρία του 2007, χωρίς σύνδεση με το ταξικό εργατικό κίνημα κι αξιόλογες αντιδράσεις τα δυο τελευταία χρόνια εν μέσω κρίσης.

Αλλά αυτή η κουβέντα πρέπει να περάσει σε δεύτερο πλαίσιο –ενωτικό ή μη. Εκεί που πρέπει να στοχεύουν όλα τα σφυριά είναι στις δυνάμεις του μαύρου μπλοκ της αντίδρασης και τις διάφορες παραλλαγές του που επιχειρούν να βγουν έξω από το κάδρο των συνένοχων. Όσο γλαφυρά και στοχευμένα το βάζει κι αυτή η ανακοίνωση που δημοσίευσε το όργανο.
http://www.spoudastes.gr/2011/09/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84/

Αν η πασπάρα καταφέρει να περάσει ως το καλό πασοκ που δεν ξεστράτισε από τις αρχές του, αν ο φοιτητικός συντονισμός καταλήξει στο γνωστό γραφειοκρατικό εκφυλισμό της αμεσοδημοκρατίας, αν το αποτέλεσμα του αγώνα στείλει τον κόσμο στο σπίτι του απογοητευμένο κι αυτός κάνει άλλα τόσα χρόνια να σηκώσει κεφάλι με αγωνιστικές διεργασίες, τότε οι φόβοι μας θα δικαιωθούν, αλλά δε θα υπάρχουν δικαιολογίες. Ο στόχος δεν είναι η δικαίωση της ήττας, αλλά να την αποτρέψουμε. Και σε αυτό είναι που θα κριθούμε σε τελική ανάλυση, από τον φοιτητόκοσμο κι από τους εαυτούς μας.

Και δυο λόγια για κλείσιμο. Αυτή είναι η εικόνα ενός εξωτερικού παρατηρητή που βλέπει τα πράγματα από μακριά. Που ίσως να πάσχει από πολιτική μυωπία και να τα βλέπει λίγο θολά, όπως τα θυμάται από το πρόσφατο παρελθόν, πριν τον ξεβράσει το φκ, λόγω ορίου ηλικίας.

Ίσως σε κάποιους φανεί ελλιπής. Ή σε άλλους σφους κάπως μίζερη κι απαισιόδοξη. Για τα υπόλοιπα υπάρχει κι η εισήγηση, που είναι πλήρης και κομμουνιστικά αισιόδοξη. Δεν την έγραψα γιατί στο ενδιάμεσο διάβασα διάφορα κείμενα που με κάλυψαν και δεν έκρινα σκόπιμο να τα επαναλάβω με δικά μου λόγια. Αφού τα βάζει κι η εισήγηση...

Ε, και για ό, τι άλλο υπάρχει κι η δευτερολογία.