Μπουλκουμέ

Το απόγευμα της δευτέρας η κε του μπλοκ βρέθηκε στο θέατρο ακροπόλ στην επίσημη πρεμιέρα της πρωτοβουλίας των δυο μουλού (μπρος και πίσω) και μερικών ανένταχτων για τη συγκρότηση αριστερής, αντι-ιμπεριαλιστικής συνεργασίας.

Υποθέτω ότι αν ήμουν μουλάς, θα είχα κουραστεί να ακούω το αστειάκι για τις διαφορές των δύο μουλού, τις οποίες ο πολύς κόσμος αγνοεί και τώρα μάλλον δε θα χρειαστεί ποτέ να τις μάθει. Τόσο άχαρο αστειάκι, που μέχρι και στο ράδιο αρβύλα έπαιξε –από εκεί δηλαδή να καταλάβεις. Αυτά τα σατίρισαν στον καιρό τους οι μόντι πάιθονς με το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας κι ο χάρρυ κλυνν με το «κουκουέ μπουλκουμέ». Έκτοτε δεν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθεί επί του θέματος.

Με αυτό το σκεπτικό θα αποφύγω και το κλασικό σχόλιο για τα πρεσβυωπικά παπούδια που μπέρδευαν το ψηφοδέλτιο του κόμματος με τα μουλού, ανεβάζοντας το ποσοστό τους, αλλά τώρα πλέον δε θα αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Θα μείνουμε στο ρεπορτάζ με τις εντυπώσεις από την εκδήλωση κι ένα μικρό επίλογο.

Ο χώρος δεν ήταν γεμάτος, αλλά υπήρχε μια σχετικά αξιοπρεπής παρουσία, κοντά στα 250 άτομα, αν υπολογίζω καλά. Ανάμεσά τους και διάφοροι εξωτερικοί παρατηρητές, όπως εγώ με μια σφισσα και λίγο μπροστά μας δύο ναρίτες, εκ των οποίων ο ένας βαρέθηκε σχετικά σύντομα κι έφυγε νωρίς.

Ένας βετεράνος στο τέλος είπε ότι ήταν χαρούμενος που έβλεπε τόσους νέους και λιγότερα  άσπρα κεφάλια. Αν και αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό, γιατί μπορεί να σημαίνει απλώς ότι λιγοστεύουν τα άσπρα κεφάλια και στο τέλος να μη μείνουν καθόλου κεφάλια –εκτός από του χαϊλάντερ.

-Άσε που μερικοί μπορεί να τα βάφουν, είπε η σφισσα δίπλα μου. Η οποία επισήμανε και τη βασική διαφορά με αντίστοιχες εκδηλώσεις πχ της ανταρσύα (αν και δεν είχε το σπόρτινγκ ως μέτρο σύγκρισης). Εκεί ο μέσος όρος ηλικίας είναι κοντά στα τριάντα και δίνουν τον τόνο οι φοιτητές. Ενώ εδώ τον δίνει η φοιτητική γενιά της ππσπ και... "οι 300 προβοκάτορες" –όσοι απέμειναν...

Το βασικό σύνθημα της εκδήλωσης στο πανό πάνω από το προεδρείο ήταν: δουλειά (με «ει»), ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Ενώ η μουσική υπόκρουση πριν την έναρξη, ήταν θεοδωράκης κι έφτιαχνε ρετρό ατμόσφαιρα. Η οποία προσωπικά μου θύμιζε κάπως το happy end από τη νεράιδα και το παληκάρι.

-Μα όχι. Φουρτουνάκηδες και βροντάκηδες! Πρώτα εσάς και μετά εμάς.

-Μα τι λέτε; Βροντάκηδες και φουρτουνάκηδες! Εσείς πρώτοι.

Ξεκινήσαμε με τις δύο ομιλίες, μία από κάθε οργάνωση. Ο ΜΛ– μπροστά θύμιζε στη σφισσα δίπλα μου τη φωνή της ελληνοφρένειας από τα σποτάκια του κουκουέ, με το «Ό-ΟΟΧΙ» (τίποτα δεν είναι τυχαίο). Ενώ ο (μ-λ) πίσω, μπερδεύτηκε στην αρχή και είπε ότι θα μας διαβάσει την τοποθέτηση του ΜΛ-ΚΚΕ, αλλά τον διόρθωσε το κοινό από κάτω. Εντάξει αν μπερδεύονται κι αυτοί μεταξύ τους, τα πράγματα είναι πιο σόβαρα απ’ όσο δείχνουν.

Οι ομιλητές διάβασαν τη γραπτή τοποθέτηση κάθε οργάνωσης, που δε διέφερε ουσιαστικά από το κείμενο που μοιραζόταν στην είσοδο. Κάλεσμα για κοινή δράση και μόνιμο μέτωπο συντονισμού, που θυμίζει ίσως το αντίστοιχο κάλεσμα της ανταρσύα –ακόμα και στο όνομα, αλλά έχει αντι-ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, δίνει έμφαση στην αντίσταση και θεωρεί ενσωματώσιμα και ρεφορμιστικά τα μεταβατικά αιτήματα (μαζί με την «αφηρημένη, λαϊκή εξουσία» και τον ευρωπαϊσμό-κυβερνητισμό του συν). Μιλάει για εξάρτηση, υποτέλεια και ντόπιους υποτακτικούς. Βάζει αντι-ιμπεριαλιστικούς στόχους πάλης. Επιδιώκει ρήγματα σε μια πορεία προς την επανάσταση. Δίνει βάρος στην πάλη έξω απ’ το κοινοβούλιο και τονίζει ότι η πρωτοβουλία δεν έχει εκλογικό χαρακτήρα. Δεν υποκαθιστά τις πρωτοβουλίες από τα κάτω και δε βάζει στο κίνημα διαιρέσεις που δεν το αφορούν.

Περισσότερο ζουμί είχαν οι παρεμβάσεις του κοινού που ακολούθησαν. Ένας ασπρομάλλης είπε ότι έχουμε κατοχή και πόλεμο, που μπορούμε να τον κερδίσουμε, για να μη δεχόμαστε την εθνική ταπείνωση, να μη γίνουμε ραγιάδες και είλωτες. Μια άλλη είπε ότι το μέτωπο πρέπει να είναι κι αντι-ρατσιστικό, αλληλέγγυο προς τους μετανάστες. Ενώ ένας από το εεκ –κατά δήλωσή του τουλάχιστον- με φανερό πρόβλημα έκφρασης στην ομιλία, είπε να κάνουμε μέτωπο κατά της δεξιάς, αντί να μαλώνουμε μεταξύ μας (!).

Ένας παλιός συνεργάτης του περιοδικού θέματα παιδείας –και πρώην δικός μας- είπε ότι σωστά μεν δεν τίθεται ως άμεσος στόχος ο σοσιαλισμός, αλλά χρειάζεται ένας ενδι-άμεσος πολιτικός στόχος που να απαντά στο ερώτημα: «προς τα πού να πάμε;» Μια συναδέλφός του από τους εκπαιδευτικούς απάντησε ότι η πρωτοβουλία δε συγκροτεί το κόμμα της εργατικής τάξης, για να έχει ολοκληρωμένες απαντήσεις –αν και έχουμε τα εχέγγυα για να το κάνουμε.

Ένας τύπος «από την πορεία» –που μας άφησε με την α-πορ(ε)ία, μέχρι να καταλάβουμε ότι εννοεί την «πορεία αριστερή» από το ηράκλειο- είπε ότι η ελλάδα δεν έγινε ιμπεριαλιστική χώρα, επειδή άνοιξαν κάποιες αλυσίδες σούπερ μάρκετ στα βαλκάνια. Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι ότι για κάποιους υπάρχουν ιμπεριαλιστές (των βαλκανίων κτλ), όχι όμως κι ιμπεριαλισμός -αναιρέθηκε με καινούριο στάδιο.

Ποιοι άλλοι μίλησαν;

Ο εκπρόσωπος μιας ομάδας τεσσάρων ανένταχτων (που στο δικό μου μυαλό ήταν κάτι σαν τη συμμορία των τεσσάρων, με την χήρα του μαο) για τη φασιστικοποίηση και την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού. Ένας άλλος βετεράνος για όσους σου λένε δημόσια «μπράβο» για την πρωτοβουλία, αλλά τα αλλάζουν μόλις τους γυρίσεις την πλάτη (και στο δικό μου μυαλό ήταν κάτι σαν το στιλέτο του τίτο). Για να προσθέσει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τον καπιταλισμό, γιατί είναι μια χάρτινη τίγρης με πήλινα πόδια.

Ένας χαλυβουργός που ζήτησε ενότητα χωρίς συρματοπλέγματα και διάβασε ένα δικό του ποίημα για την περίσταση, με τον τίτλο άρμα, από το οποίο πρόλαβα να σημειώσω σκόρπια μερικούς στίχους. Σε γνώρισα εκεί που αντιστάθηκες, τη ζωή σου στα ζάρια την έπαιξαν, αντικρίζοντας την οδύνη, κλωναράκι η ελπίδα, καταθέτω ένα στίχο, το δάκρυ μου, μιας ελλάδας που άρμα να γίνει.

Μίλησαν επίσης εκπρόσωποι των αγωνιστικών κινήσεων και της της μαθητικής αντίστασης, όλα αυτά όμως ήταν απλώς το ορεκτικό μέχρι να φτάσει η σειρά του τσιριγώτη. Ανέβηκε στο βήμα ρώτησε πόσο χρόνο είχε, «τρία λεπτά» του είπαν από το προεδρείο. «Καλά, πήρα χρόνο κι από άλλους» απάντησε και συνέχισε με την ίδια μοναδική θεατρικότητα τη δεκάλεπτη τοποθέτησή του.

Το θέμα είπε είναι αν αυτός ο τόπος μπορεί να γεννήσει ξανά μπελογιάννηδες. Ο οποίος (μπελογιάννης) δεν ήταν ούτε πλατύς, ούτε στενός, ήτανε κομμουνιστής, δηλ πλατύς στο μέτωπο, αλλά στενός στο στρατηγικό περιεχόμενο. Γιατί ο κόσμος δεν ζητάει την ψήφο μας, την ψυχή μας ζητάει. Ενώ το σύστημα παίρνει τη σημαία, τη φανέλα της εργατικής τάξης και την κάνει άθυρμα... Θέλει να την αφήσει χωρίς τον βαθύ πυρήνα της, το κάπα –των κομμουνιστών.

Και το δεύτερο κάπα, του κόμματος; Το άλλο κάπα στην κίνα βρίσκεται.

Εκεί που ο σύντροφος μάο μιλούσε με σοφά αποφθέγματα, σαν αυτό του τσιριγώτη: η τάξη και η πατρίδα είναι τα δύο κοινωνικά πέδιλα (sic)! Γιατί η περήφανη πατρίδα είναι εδώ! (sic) Αυτό λέει το ρέμα μας (πάλι sic), αντίθετα με όσους λένε ότι η πατρίδα δε μας χρειάζεται και την εκχωρούνε ελαφρά τη καρδία.

Η παράσταση έκλεισε με την υπόμνηση μιας αντίστοιχης εκδήλωσης του –ενιαίου τότε- ΜΛ-ΚΚΕ, στο ίδιο θέατρο πριν από 37 χρόνια. "Μετά από αντιφάσεις και δολιχοδρομίες, εκείνο το εγχείρημα δεν ολοκληρώθηκε. Τι θα γινόταν όμως, αν λείπαμε εμείς τα τελευταία 30 χρόνια;" (Κανείς δε θα το καταλάβαινε, είπε χαιρέκακα η σφισσα δίπλα μου). -Δε θα υπήρχε αυθεντικό κομμουνιστικό κίνημα, απάντησε στην ερώτησή του ο τσιριγώτης.

Γιατί, ποιος μίλησε για ιμπεριαλισμό όλα αυτά τα χρόνια; Εμείς...

Ποιος έκανε αυτό και ποιος το άλλο; Πάλι "εμείς"...

Εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς, που λέει και το σύνθημα.

Και κάπου εκεί το πήραμε απόφαση να φύγουμε. Γιατί αυτά σήμερα φαντάζουν κακόγουστοι μικρομεγαλισμοί.

Μπορεί να είχαν κάποιο νόημα 37 χρόνια πριν, ίσως και μέχρι το 08’. Γιατί αν τα δυο μουλού είχαν ενωθεί τότε, πριν από την ανταρσύα, θα ήταν πιθανότατα ηγεμονεύουσα δύναμη στο εξωκοινοβούλιο. Τώρα όμως η αυλαία φαίνεται να έχει πέσει. Σαν την κλειστή μπορντώ αυλαία του ακροπόλ, πίσω από το βήμα του τσιριγώτη.

Κρίμα ίσως από μία άποψη. Γιατί ο παραδοσιακός αριστερισμός ήταν μάλλον πιο συμπαθής πολιτικά από τον σύγχρονο, που έχει το πάνω χέρι –κι αυτό είναι μάλλον μη αναστρέψιμο. Μπορεί πάλι να μου είναι πιο συμπαθής, απλώς επειδή δεν τον έζησα στα ντουζένια του.

Ό,τι συμπαθώ εγώ πεθαίνει. Και ξαναρχίζει απ’ την αρχή...