Τα φοιτητικά τα χρόνια

(άρθρο συνεργάτη μας με αφορμή τις αυριανές φοιτητικές εκλογές)

Στα χρόνια μου οι φοιτητικές εκλογές στο πολυτεχνείο σήμαιναν κυρίως δύο πράγματα. Προεκλογικό ξύλο και καφρίλες στην καταμέτρηση.

Παλιότερα που ήταν πιο οξυμένα τα πνεύματα κι η «προεκλογική περίοδος» κρατούσε τουλάχιστον ένα μήνα, σ’ εμάς έπεφτε ξύλο σχεδόν επί καθημερινής βάσης, συνήθως μεταξύ δαπ κι εαακ. Οι πρώτοι γενικά κρύβονταν γιατί δεν τους έπαιρνε στο πολυτεχνείο, ενώ οι εαακίτες φώναζαν «ζει ζει» για τον τεμπονέρα και σιγοντάριζαν οι πασπίτες. Και ποιος να το έλεγε δέκα χρόνια πριν ότι φέτος το εαμ β’, η οργάνωση του τεμπονέρα, θα στήριζε στις εκλογές το νέο πασοκ του συριζα.

Το ξύλο συνήθως έπεφτε στα διαλείμματα, για να υπάρχει κοινό και διά ασήμαντον αφορμή: τη μάχη της αφίσας, για μια κολώνα, ή για τα ψάρια του αλφαβητίξ που δεν είναι φρέσκα, σε στυλ γαλατικού χωριού. Γενικώς αν έψαχνες αφορμή για ξύλο, θα την έβρισκες εύκολα. Ειδικά στους μεταλλειολόγους όπου υπήρχαν δύο κατηγορίες χώρων: αυτοί που κολλάει αφίσες ο αχμμετ και αυτοί που δυνητικά θα μπορούσε να κολλάει. Οπότε αν πήγαινες με αποστολή αυτοκτονίας να κολλήσεις αφίσες κοντά στον χώρο του, είχες εξασφαλισμένη δράση. Υπήρχαν φορές όμως που ξέφευγε το πράγμα κι άρχιζαν οι καφρίλες. Όπως τότε που κάποιος  γνωστός-άγνωστος είχε επιλέξει να αφοδεύσει, με το συμπάθιο, μπροστά από το στέκι ενός σχήματος για να αφήσει το στίγμα και να τους εκδικηθεί.

Η συνεννόηση για τις αφίσες πάντως δεν ήταν πολύ εύκολη. Εμείς πχ είχαμε εκλογές στον ίδιο όροφο με τους μεταλλειολόγους, όπου ο αχμμετ έκανε ταπετσαρίες με τις μαύρες αφίσες του ακόμα και πάνω στις λάμπες. Κι επειδή δε φωτιζόταν από κάπου αλλού ο χώρος, ερχόσουν απ’ έξω κι είχες την αίσθηση ότι μπαίνεις στον άδη. Με ένα άλλο σχήμα, χρειαζόταν ολόκληρη διαπραγμάτευση να μη βάλουν αφίσα σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να μπορεί να ανοίγει το παράθυρο και να μην σκάσουμε σαν τα ποντίκια απ’ τον καπνό και τη ζέστη. Άλλες φορές βγάζαμε συνεννόηση, άλλες όχι.

Η επαναστατική εγρήγορση απαιτούσε να κοιμόμαστε εκεί το βράδυ της παραμονής, πάνω σε τραπεζάκια κι υπνόσακους για να περιφρουρούμε το χώρο. Κι είχαμε μερικούς συντρόφους που κοιμόντουσαν σαν πουλάκια και κελαηδούσαν όλη νύχτα από τη μύτη, κερδίζοντας την αγάπη των υπολοίπων, είτε με γλυκόλογα και μπινελίκια, είτε έμπρακτα με παπούτσια κι άλλα ιπτάμενα για να το βουλώσουν.

Τις τελευταίες μέρες γινόταν κι ένα μαραθώνιο δσ ανά τμήμα για να συμφωνήσουμε στον κανονισμό, τι είναι έγκυρο και τι άκυρο, για τους σταυρούς κλπ. Σε ένα από αυτά οι δαπίτες ζήτησαν να μπει στο όνομα του ψηφοδελτίου κάτω από το σήμα της δαπ ως υπότιτλος: ψηφοδέλτιο νίκης. Κι εμείς αρνηθήκαμε και τους είπαμε, αν είναι έτσι να βάλουμε κι εμείς τίτλο ψηφοδέλτιο για το ααδμ – όχι ως αρκτικόλεξο, ολόκληρο. Κι έτσι μόνο το όνομα θα έπιανε τη μισή κόλλα.

Σε άλλες σχολές που είχε δύναμη η δαπ, είχε αυτοδυναμία και στην εφορευτική κι ακύρωνε ό,τι ήθελε, από ψήφο μέχρι ολόκληρο ψηφοδέλτιο. Πήγαινε στα τεφαα ας πούμε ένας από το δίκτυο (συν) να καταθέσει ψηφοδέλτιο και τον άρχιζαν: άντε ρε μαλάκα που θα κατέβεις στις εκλογές. Άντε πήγαινε τώρα.

Στο πολυτεχνείο δεν τους έπαιρναν οι συσχετισμοί όμως. Γιατί πάει κι έρχεται να ανοίξεις βεντέτα με τα εαακ που ρίχνουν συμβατικό ξύλο. Αν μπλέξεις όμως με τα φρικιά τι γίνεται; Δε μπορεί να φέρνεις κάθε μέρα μπράβους της νύχτας να καθαρίζουν. Κι έτσι λούφαζαν. Παρόλα αυτά πάντα υπήρχε μια φημολογία στα όρια του μύθου ότι έρχονται από στιγμή μπράβοι και τραμπούκοι μαζί με rangers, κενταύρους κι άλλα μυθικά ζώα, για να μην χαλαρώνει η περιφρούρηση.

Τελικά η μόνη φορά που είχαμε πρόβλημα ήταν το 04’ ή το 05’ –δε θυμάμαι ακριβώς- που έκαναν επιδρομή τα φρικιά κι έκαψαν την κάλπη των πολιτικών στο ισόγειο του γκίνη. Εμείς ετοιμάζαμε αλυσίδες κι οδοφράγματα να τους κόψουμε τη φόρα, αλλά αν κατάφερναν να φτάσουν στον τέταρτο, αυτό σήμαινε ότι θα είχαμε θρηνήσει θύματα στους τρεις προηγούμενους. Παρόλα αυτά οι εαακίτες έρχονταν έντρομοι κάθε τόσο και μας ρωτούσαν: «πού είναι το κόμμα; Έρχεται το κόμμα;» Ή «πότε θα ‘ρθουν οι οικοδόμοι;»

Τη μέρα των εκλογών οι δαπίτισσες φορούσαν ότι είχαν από ξι –ξώβυζα, ξέκωλα, ξώπλατα κτλ- κι ήταν ακροβολισμένες από το μετρό της ομόνοιας μέχρι το πολυτεχνείο ή τη νομική, μιλώντας σου με φωνή ροζ γραμμής: πρώτη φορά ψηφίζεις; Μπορώ να σε βοηθήσω;

Οι πασπίτισσες είχαν ομοιόμορφα μπλουζάκια που τα έδεναν κάτω από το στήθος, για να δείξουν την αλυσίδα στον αφαλό τους ή κάτι περισσότερο. Στο μεταπτυχιακό μου είχα πετύχει μια άλλη πρασινοφρουρό που έλεγε στον –ας πούμε- καθοδηγητή της (γιατί πιο πολύ με «προϊστάμενο» έμοιαζε): τρία στοματικά έκανα χθες, κανείς δεν ήρθε. Θα μου πεις ότι αυτό είναι λίγο χυδαίο επιχείρημα, γιατί δε μπορείς να το αποδείξεις. Ε ναι, δεν ήμουνα μπροστά για να είμαι σίγουρη ότι τα έκανε, αλλά η τύπισσα μια φορά αυτό είπε. Κι όποιος θέλει το πιστεύει.

Παράλληλα υπήρχε ένας άλλος μύθος για την αρχιτεκτονική, όπου παραδοσιακά υπήρχε ισχυρή αναρχία και κάθε χρόνο ερχόταν ένα κομμάτι της να ψηφίσει για να μη βγει η πανσπουδαστική πρώτη δύναμη. Αυτός ο «μπαμπούλας» λειτούργησε μια, δυο, τρεις φορές, ώσπου έγινε σαν την ιστορία του τσοπάνη με το λύκο. Οπότε μια χρονιά ήρθαν τελικά λιγότεροι να ψηφίσουν και την πήραμε όντως τη σχολή.

Έρχονται λοιπόν οι σφοι της αρχιτεκτονικής στη δική μας καταμέτρηση που αργούσε ακόμα να ανακοινώσουν το αποτέλεσμα. Ακούν οι εαακίτες αρχιτεκτονική, σου λέει πρώτοι θα ‘μαστε, οπότε αρχίζουν να κάνουν ρυθμικά ω-ω-ω με τα χέρια απλωμένα με τα χέρια απλωμένα μπροστά και περιμένουν να πουν το «ό-λε» για την αποθέωση. Αντ’ αυτού όμως ακούν πκσ πρώτη, εαακ δεύτερη και μένουν με τα χέρια έτσι, στην πρόταση, και το στόμα ανοιχτό, χωρίς να βγάζουν ήχο.

Όταν έρχονταν από τους μεταλλειολόγους –που τελείωναν κι εκεί νωρίς- η ανακοίνωση ήταν σε στιλ: είκοσι πέντε χρόνια τσο και λο, ο αχμμέτ πρώτη δύναμη με τόσα, οι άλλοι δεν πήραν τίποτα. Οπότε έπιαναν το τραγούδι οι αρασίτες, στο ρυθμό του «πέρα στους πέρα κάμπους». Πέρα απ’ τους τοπογράφους (3) κι από το γενικό, είναι μια πατρίδα με σοσιαλισμό. Γεια σου αχμμετ, πατέρα μας εσύ, μεταλλειολόγοι με τη σωστή γραμμή.

Άλλες φορές όταν είχαν τρενάκι με συνεχόμενες ψήφους δικές τους, έπιαναν κάνα αντάρτικο και το ‘λεγαν όλο, από την αρχή ως το τέλος, ακόμα κι αν όλα τα επόμενα ψηφοδέλτια ήταν τρενάκι ψήφων της δαπ. Κι όταν έπιαναν τα «μαύρα κοράκια» κι έφταναν στην τελευταία στροφή, τραγουδούσαμε κι εμείς μαζί τους το στίχο «της τρίτης διεθνούς του λένιν στάλιν», με έμφαση στο δεύτερο μισό για σπάσιμο.

Τα περισσότερα συνθήματα των καταμετρήσεων ήταν σεξουαλικά ή κοπρολαγνικά. Εμείς κρατούσαμε γραμμή σχετικής εγκράτειας, οπότε το βάρος αντικειμενικά έπεφτε στους αριστεριστές – άλλο που δεν ήθελαν κι αυτοί. Μόνο μια φορά που τους περάσαμε και βγήκαμε δεύτεροι, λύγισε η «άτεγκτη» γραμμή και φωνάξαμε το γνωστό σύνθημα για το… ψωμί του κκε που χορεύει μες στον… πόλο κλπ. Κι αυτό στο τέλος της καταμέτρησης. Στο ενδιάμεσο πήγαιναν οι σφοι με παρακλητικό ύφος κουταβιού στην καθοδήγηση και τη ρωτούσαν: λίγο ψωμί, λίγο ψωμί; (εννοώντας το σύνθημα). Κι αυτή έμενε αλύγιστε και έγνεφε αρνητικά.

Μια από τις καλύτερες ιδέες που είχαμε προεκλογικά ως πολυτεχνείο (μετά την πήραν κι άλλοι) ήταν μια αφισέτα με το εικονογραφημένο σύνθημα: για να μη μείνεις με το (σήμα δαπ) στο (σήμα πασπ) ψήφο στην πκσ. Και για να το κάνουμε πενηνταράκια σε όλους: για να μη μείνεις με το πουλί στο χέρι, ψήφο στην πκσ.

Η πλάκα είναι ότι ένας αρχιδαπίτης λεγόταν πετούμενος κι οι δαπίτες συχνά φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Κι όταν ερχόταν κάποιος τρίτος κι άκουγε «πετούμενος περομ-πομ-περομ» προσπαθούσε να καταλάβει τι σημαίνει το σύνθημα της δαπ. Μήπως το λένε για το πουλί στο σήμα τους;

Για την πασπ δε βρίσκω πολλά να γράψω γιατί παλιότερα, ελέω κινητοποιήσεων, δεν είχαν πολύ δύναμη, ενώ τώρα είναι απλώς εκνευριστικοί και λαμόγια έτοιμα να ενταχθούν στο σύστημα. Να φανταστείς πως το πιο ενδιαφέρον για την πασπ πολυτεχνείου είναι ότι είχε περάσει από το δυναμικό της ο γιος γνωστού μέλους της 17 νοέμβρη.

Το δίκτυο είχε ακόμα λιγότερες δυνάμεις κι επί της ουσίας ήταν αμελητέα ποσότητα, εκτός από το σχήμα στους πολιτικούς που το είχε φτιάξει ο τσίπρας. Οι αρασίτες το φλέρταραν για να το ενσωματώσουν και να μην τους κόψει ψήφους. Αλλά τους συνασπισμένους τους ενδιέφερε απλώς η καταγραφή. Γι’ αυτό μετά στην καταμέτρηση, τις σπάνιες φορές που έβγαινε ψηφοδέλτιο του δικτύου, η αρας τραγουδούσε «πυρ στον αλαβάνο και φωτιά στον κωνσταντόπουλο». Ποιος να το έλεγε ότι η ζωή θα τα έφερνε έτσι και τώρα θα μιλούσαν για ιστορική χαμένη ευκαιρία που δε συνεργάστηκε η ανταρσυα με τον αλαβανο.

Και σήμερα; Σήμερα σε εμάς οι καταμετρήσεις είναι κλειστές, μεταξύ συγγενών και φίλων, ο δικομματισμός κυρίαρχος, τα εαακ διασπασμένα σε δύο ψηφοδέλτια κι εμείς έχουμε κόψει εντελώς τα γηπεδικά. Έχουν γίνει ξενέρωτα τα πράγματα, αλλά μπορεί να φταίει κι ότι μεγαλώσαμε. Και μπορεί τώρα να τα παρουσιάζω έτσι, τότε όμως είχαμε την αγωνία να φανεί η δουλειά ενός χρόνου και να δοθεί μια ώθηση στο κίνημα. Δεν ήταν όλα χαβαλές κι εκφυλισμός. Για σήμερα δεν ξέρω. Ειδικά ως προς το κίνημα.

Πλέον δεν ξέρω από μέσα τι γίνεται, αλλά δεν αισιοδοξώ πολύ για τις εκλογές. Μπήκαν δέκα μέρες μετά τις βουλευτικές, χωρίς ζωντανό κίνημα, λογικά θα πέσουμε, αλλά πρέπει να μας απασχολήσει το γιατί.