Έρχεται θύελλα

Όχι ότι έχουμε γίνει «γκρούπις» της αλέκας, αλλά αντιπροχθές η κε του μπλοκ βρέθηκε στην ομιλία της γγ στην πλατεία γεωργίου στην πάτρα. Εκεί όπου τις προάλλες έγινε μια ιδιαίτερα ζωντανή και μαζική μετεκλογική σύσκεψη με φίλους κι οπαδούς κι ένας δάσκαλος μετέφερε το διάλογό του με μια καθαρίστρια που την ενοχλούσε η «ξύλινη γλώσσα» του κουκουέ.

-Ξέρεις τι είναι τα spreads; -Όχι.

-Ξέρεις τι είναι το PSI; -Ούτε.

-Αυτά δηλ γιατί δε σε πειράζουν;

Ενώ ένας άλλος έλεγε για αυτούς που «ξινίζουν για τη γγ: λες κι αν είχαμε γραμματέα καμιά δίμετρη ουκρανή κουκλάρα, θα έρχονταν όλοι να μας ψηφίσουν μονοκούκι.

Το πρώτο συμπέρασμα από τη συγκέντρωση στην πλατεία είναι ότι παντού υπάρχει ένα άσπρο φορτηγάκι, όπως αυτό της κοα, και μια χαρακτηριστική φωνή στα μεγάφωνα που τραβάει την προσοχή.

Το δεύτερο συμπέρασμα –όσων είχαν μέτρο σύγκρισης- είναι ότι είχαμε πιο πολύ κόσμο από την τελευταία προεκλογική με τον κουτσούμπα –κι ήταν λογικό, γιατί φέραμε «μεγαλύτερο όνομα» να μας μιλήσει.

Γενικώς το κόμμα στις τελευταίες εκλογές είχε με διαφορά από τους υπόλοιπους τις μεγαλύτερες προεκλογικές συγκεντρώσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα. Κι αυτό είναι σημαντικό ποιοτικό χαρακτηριστικό. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι εκεί ακριβώς –δηλ στις μεγάλες πόλεις- είναι που σημείωσαν πτώση τα ποσοστά του.

Από την ομιλία της γγ εγώ κράτησα τη φράση ότι αυτή η εκλογική αναμέτρηση είναι η δυσκολότερη των τελευταίων σαράντα χρόνων. Προσωπικά μου φαίνεται μάλλον υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς ότι είχαν προηγηθεί κι οι εκλογές του 93, αμέσως μετά τις ανατροπές και τη διάσπαση. Από την άλλη όμως είναι δείγμα της πολύ μεγάλης πίεσης που δέχεται το κόμμα σε αυτές τις εκλογές, που λειτουργούν σαν δεύτερος γύρος, με εκβιαστικά διλήμματα για να βγει κυβέρνηση.

Γι’ αυτό και η ομιλία της αλέκας ήταν γεμάτη αναφορές –πολιτικές και συναισθηματικές συνάμα- για το αδέσμευτο κι αχειραγώγητο κουκουέ, που πρέπει να μείνει όρθιο (ενώ θέλουν να το γονατίσουν), και τους οπαδούς που πρέπει να κρατήσουν την κριτική τους για αργότερα, αλλά τώρα (έχουμε την απαίτηση) να ματώσουν, να λιώσουν σόλες, να βγάλουν κάλλους στα πόδια, κ.ά. τέτοια δελεαστικά.

Έγραψε καλά με την ατάκα για τον αέρα αλλαγής που πνέει στην ευρώπη και δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός. Κι ύστερα ανέλυσε μερικά από τα πιθανά σενάρια διαχείρισης της κρίσης, όπως το πιθανό κούρεμα κατά 85-90% του χρέους, ή την έκδοση ενός ελληνικού ευρώ ή gEURO (γκιούρο) που έκανε συνειρμική παρήχηση με τους γκιαούρηδες έλληνες, που είναι τα απόβλητα της ευρω-οικουμένης.

Αναφέρθηκε ακροθιγώς στο μεταναστευτικό και τους χρυσαυγίτες, καθώς είχε μόλις γίνει η πρώτη απόπειρα πογκρόμ κατά των μεταναστών στο λιμάνι της πόλης, στον χώρο της πειραϊκής πατραϊκής. Και κράτησε ένα μεγάλο κομμάτι για τον όρο «αριστερά», που δε μπορεί να χρησιμοποιείται όπως πενήντα χρόνια πριν, που το κουκουέ ήταν παράνομο, και να είναι πίσω κι από το πασόκ της δεκαετίας του 70'.

Κι αν τα λέγαμε αυτά με τον ίδιο τρόπο στην προηγούμενη εκλογική περίοδο, ίσως να είχαμε πείσει περισσότερο κόσμο, που ένιωθε σύγχυση ακούγοντας στην τηλεόραση τους εκπροσώπους μας να λεν ότι το κουκουέ δεν είναι αριστερά, χωρίς να εξηγούν πολύ καλά τι ακριβώς εννοούν.

Στο τέλος της ημέρας πάντως, το βασικό θέμα της συζήτησης ήταν τα καινούρια προεκλογικά σποτάκια του κόμματος. Πριν ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα χρειάζεται μια βασική διευκρίνιση. Παραδοσιακά τα σποτάκια του κουκουέ δύσκολα μπαίνουν σε καλούπια. Πέρα και πάνω από άλλους διαχωρισμούς –έξυπνα ή ανέμπνευστα, πρόχειρα ή καλογυρισμένα- δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Είναι πρωτίστως καλτ. Σε αυτή τη βάση μόνο μπορούν να κριθούν.

Κι από εκεί και πέρα οι γνώμες διίστανται (όπως με το ταλέντο του κακοφωνίξ). Σε άλλους αρέσουν, σε άλλους όχι. Το πιο σημαντικό στοιχείο τους όμως είναι το καλτ. Το οποίο δεν έχει αντίστοιχό του στα ελληνικά. Είναι το ωραίο και κακόγουστο μαζί. Για να γελάς και να κλαις συγχρόνως, μέχρι δακρύων ή ώσπου να σε πιάσει νευρικό γέλιο. Κι επειδή είναι φτιαγμένα από ταξική σκοπιά, είναι προλετκαλτ, κατά αντιστοιχία του καλλιτεχνικού ρεύματος της ρώσικης πρωτοπορίας (προλετ-κουλτ).

Κι εδώ τίθεται εύλογα το ερώτημα. Ποιος φτιάχνει τέλος πάντων αυτά τα σποτάκια. Ποιος είναι αυτός που τα σκέφτηκε, τα πρότεινε, τα ενέκρινε; Είναι οι αχτίδες των καλλιτεχνών; Κάποιος επαγγελματίας; Το τμήμα προπαγάνδας της κετουκέ;

Είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν να τον βρουν και να του πούνε δυο λόγια, ή απλά ένα «γιατί;». Όχι ότι θα άλλαζε κάτι δραματικά στο αποτέλεσμα. Αλλά για να μη μας τρώει μέσα μας ότι δεν κάναμε το καλύτερο δυνατό σε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, περνάμε στην κριτική επί του συγκεκριμένου.

Το πρώτο βιντεάκι δείχνει έναν σύντροφο να προχωρά στα διάφορα στάδια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, που απεικονίζονται πίσω του και φτάνει στο συμπέρασμα: δούλοι του εικοστού πρώτου αιώνα δε θα γίνουμε!

Τα δισδιάστατα σκηνικά στο υπόβαθρο θύμισαν σε κάποιους ηλεκτρονικά παιχνίδια (βίντεο γκέιμς) παλιότερων δεκαετιών. Και σε μένα συγκεκριμένα ένα πολύ έξυπνο βιντεάκι με την «προσομοίωση» της σοβιετικής ιστορίας στα σκηνικά του σούπερ μάριο, την οποία μπορείτε να δείτε πιο κάτω.

Οπορτουνιστές του εικοστού πρώτου αιώνα δε θα γίνουμε.

Το δεύτερο σποτάκι είναι αυτό με τον καπιταλιστή και τους εργάτες μαριονέτες, που βρίσκουν την ισχύ εν τη ενώσει και κάνουν τον εκμεταλλευτή τους να φαίνεται νάνος. Αυτό προσωπικά μου θύμισε συνειρμικά εκείνη τη διαφήμιση του επιτραπέζιου σκράμπλ, με τις ανατροπές. Ληστής 8 βαθμοί, γριούλα 14 βαθμοί. Ή στην περίπτωσή μας. Αστός 6 βαθμοί, προλετάριος 10. Κοκ.

Το μακράν πιο θρυλικό σποτάκι όμως είναι το τρίτο, με τίτλο: έρχεται θύελλα. Κι όπως είπε ένας σφος όταν το είδε: μόλις ξεπεράσαμε το ταξί και το τρακτέρ.

Ένα σποτάκι με πολλαπλά μηνύματα κι επίπεδα ανάγνωσης. Αφενός υπονοεί ότι το κόμμα είναι παντός καιρού. Στα πλάνα με την καταιγίδα, θα μπορούσαν να μπουν και πραγματικές σκηνές συντρόφων που διαδηλώνουν μες στη βροχή και προτιμούν να γίνουν παπιά, παρά να μείνουν σπίτι και να κάνουν την πάπια για το εκάστοτε επίμαχο ζήτημα.

Αφετέρου μένει πιστό στις αρχές του σοσιαλιστικού (σου)ρεαλισμού κι έχει αίσιο τέλος (χάπι εντ) που δείχνει την προοπτική. Ανοίξαμε την αλυσίδα κι έγινες ένας από εμάς. Ενώ ο ήλιος λάμπει ξανά στον ουρανό, όπως πάντα μετά από καταιγίδα, η οποία μπορεί να συμβολίζει σε ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης, την αντεπανάσταση του 90’, όπου έπεσε ο ουρανός ο κεφάλι μας. Εμπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την ελλάδα.

Όσο για την εικόνα του συντρόφου που συνεχίζει να μοιράζει προκηρύξεις μες στη βροχή, φέρνει στο νου διάφορες δακρύβρεχτες αναμνήσεις από υγρές εξορμήσεις με μουσκεμένες δυσανάγνωστες προκηρύξεις και ριζοσπάστες που ζύγιζαν τρία κιλά μαζί με το νερό που είχαν μαζέψει. Και ίσως κάποιοι σφοι πάρουνε ιδέες από τη διαφήμιση και βγούνε εξόρμηση στον κόσμο για τις εκλογές με τη θρυλική πια ατάκα: έρχεται θύελλα, έρχεται θύελλα.

Άλλο να το σκέφτεσαι, άλλο να το βλέπεις.