Καμία θυσία για το Λαφαζάνη

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών και του πολιτικού σκηνικού εν γένει είναι η συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου. Οι αστικές εφεδρείες απαξιώνονται ραγδαία, η μία μετά την άλλη. Και τώρα που ο σύριζα γίνεται το νέο πασοκ, η ελπίδα λέει ότι δε θα μας πάρει μια οκταετία καιρό για να καταλάβει ο κόσμος το ρόλο του. Αν και πολλοί τον έχουν καταλάβει πολύ καλά, και για αυτό ακριβώς τον ψηφίζουν, χωρίς αυταπάτες. Συσσωρευμένη εμπειρία υπάρχει. Η συλλογική μνήμη είναι το ζητούμενο κι ευτυχώς δεν είμαστε όλοι χρυσόψαρα σε αυτήν την χώρα.

Αν όμως ο σύριζα έφτασε τόσο σύντομα στο νέο 81’ και καεί το ίδιο γρήγορα, το ζητούμενο είναι τι είδους απαλλαγή θα ακολουθήσει την «αλλαγή» των ρούχων του αστού μανωλιού κι αν η επόμενη επιλογή μετά την αυγή του ροζ ανατέλλοντος ηλίου θα είναι η χρυσή αυγή. Καθώς επίσης και ποιο θα είναι το επόμενο 89’ και ποιος θα βάλει πλάτες για την επόμενη συγκυβέρνηση. Και η απόλυτη τραγική ειρωνεία θα είναι αν τελικά το κάνουν αυτοί που το κατήγγειλαν τότε και το έχουν έκτοτε ως σημείο αναφοράς και έτος ένα της ιστορίας του επαναθεμελιωμένου αριστερού κινήματος.

Η επανάληψη της ιστορίας ωστόσο έρχεται ενίοτε ως φαρσοτραγωδία, για να παραφράσουμε διαλεκτικά τον κάρολο. Κι ο αλέξης δεν είναι απλώς πίσω από τα συνθήματα και την πολιτική του πασόκ του 70' και των αρχών του 80', αλλά κι από τον «εθνάρχη» τριανταφυλλίδη κατά την περίοδο της σοσιαλμανίας του. Ο καραμανλής έκανε κι αυτός μερικές εθνικοποιήσεις, είχε σταθερή τροχιά ευρωλαγνείας, αλλά προχώρησε τουλάχιστον –υπό την πίεση των περιστάσεων- στην τυπική ρήξη με το νάτο και την έξοδο από το στρατιωτικό του σκέλος. Ο αλέξης που λέει ότι έχει τις πλάτες του ομπάμα, βιάστηκε να πει ότι αυτό δε θα αποτελέσει προτεραιότητα της δικής του κυβέρνησης. Όσο για τις «κοινωνικοποιήσεις» ας τις δούμε πρώτα και μετά συζητάμε επί πραγματικής βάσης.

Όλα αυτά εν τω μεταξύ βαφτίζονται με έναν πολύ παράδοξο τρόπο τακτική μαστοριά και πούρος λενινισμός, από όσους θέλουν να αντικρίζουν με τα μάτια της ψυχής τους την πραγματικότητα. Η μαστοριά αυτή έχει οδηγήσει προς το παρόν σε αξιοθαύμαστα αποτελέσματα στον χώρο του μεταμοντέρνου χυλού και σε περίοδο πολιτικών εκπτώσεων διαρκείας και ξεπουλήματος θέσεων, ένεκα η κρίση, που αντανακλάται και στο εποικοδόμημα. Από την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση (που πριν είχε μία ακόμα πιο προχωρημένη διατύπωση –που δεν τη θυμάμαι αυτολεξεί- για να εξασφαλίσει ότι δε θα γίνει από μια σκοπιά «εθνικής περιχαράκωσης» και αναδίπλωσης) και τη διάλυση της εε, φτάσαμε στην υιοθέτηση του συνθήματος της ρήξης με την εε, με πρώτο βήμα την έξοδο από την ευρωζώνη και στη ρήξη με το ευρώ. Η οποία ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι μπορεί να σημαίνει, ίσως να ταυτίζεται όμως με το προεκλογικό σύνθημα του συνασπισμού: καμία θυσία για το ευρώ.

Κι από εκεί, ως φυσική συνέπεια στο αντιμνημονιακό μέτωπο και τις δικές του πολιτικές εκπτώσεις.  Από την καταγγελία του μνημονίου, στην πολιτική-νομική χρήση του όρου, στην επανεξέταση της στρατηγικής του, την επαναδιαπραγμάτευση και την αντικατάστασή του με ένα νέο εθνικό σχέδιο ανόρθωσης, το βλέποντας και κάνοντας. Κι από τη συνολική του αντιμετώπιση, στην καταγγελία των επαχθών όρων του.
Οι κρίκοι αντί να οδηγούν στον αμέσως επόμενο {ανώτερο}, σπάνε ο ένας μετά τον άλλο και οδηγούν ολοταχώς προς τα πίσω. Παρόλα αυτά κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν φαντασιακά την επιθυμία τους πραγματικότητα, λένε ότι ο σύριζα ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία και ότι δίνουμε απλώς τον ίδιο αγώνα κάτω από άλλες σημαίες, ελέγχοντάς τον από αριστερά! Αν συνεχίσει αυτή η ιστορία δε θα αργήσει να τεθεί αλά γαλλία το δίλημμα: να ψηφίσουμε νδ, για να μην έρθει η χρυσή αυγή. Και μη χειρότερα.

Ο αλέξης πρέπει οπωσδήποτε να βγει πρωθυπουργός σε αυτές τις εκλογές. Λες να πέφτουμε γιατί μερικοί σφοι το ρίχνουν συνειδητά σύριζα; Σου λέει όσο πιο γρήγορα βγει και καεί, τόσο καλύτερα για έναν κόσμο που θα δει τα πράγματα ως έχουν και θα γλιτώσει από τις αυταπάτες του μια ώρα αρχύτερα. Αλλιώς ο αλέξης θα κηρύξει ως αξιωματική αντιπολίτευση ανένδοτο στη συγκυβέρνηση της συμμαχίας των προθύμων (πασοκ, νδ και λοιποί πρόθυμοι) και στις επόμενες εκλογές θα βγει κυβέρνηση με 40% και θα σαρώσει.

Αυτό το τελευταίο εξάλλου φαίνεται να το επιδιώκει φιλότιμα πολύς κόσμος και πρώτοι απ’ όλους αυτοί που θεωρητικά τον πολεμάνε. Για κάθε δήλωση της φράου μέρκελ, κάθε εκβιαστικό άρθρο ή επίθεση μεγαλοδημοσιογράφου, κάθε απίθανο διαφημιστικό της νδ ή της οννεδ, ο σύριζα κερδίζει και μία εκατοστιαία μονάδα στο ποσοστό του. Μέχρι κι ο σαμαράς βγήκε μετά το τελευταίο άρθρο των φαϊνάνσιαλ τάιμς κατά του σύριζα, για να πει ότι είναι τρόπον τινά «προβοκάτσιες» που του ανεβάζουν το ποσοστό.

Εν τω μεταξύ η τηλεοπτική μετάβαση στο καινούριο καθεστώς δικομματισμού έγινε ομαλά και εντυπωσιακά γρήγορα. Τα κανάλια αφήνουν πρακτικά απεριόριστο χρόνο στους συριζαίους να πουν τα δικά τους, κι αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα συσχετισμών ή κρυφών στοχεύσεων (εδραίωση του σύριζα στη θέση του νέου πασόκ). Έχω την εντύπωση πως πέραν όλων των άλλων, η μερίδα του λέοντος που του δίνουν έχει να κάνει (και) με την αξεπέραστη ασάφεια που διέπει το λόγο των τηλεοπτικών εκπροσώπων του.

Αν έχεις προσέξει σφε αναγνώστη, το βασικό ίσως επιχείρημα των συντονιστών δημοσιογράφων για να κόψουν τον εκπρόσωπο του κουκουέ είναι η μαγική φράση: γίνατε σαφής, ευχαριστώ πολύ. Λες κι αν δεν ήταν, θα τον άφηναν να πει κι άλλα, για να τους εξηγήσει τι εννοεί. Ε, με τον σύριζα πιστεύω ότι γίνεται ακριβώς αυτό. Έχουν περίπου τρεις θέσεις για κάθε ζήτημα, οπότε μέχρι να τις αναλύσουν όλες και να εξηγήσουν ποια προτιμούν, έχει τελειώσει ο χρόνος της εκπομπής.

Οι εκλογές αυτές μου θυμίζουν συνειρμικά ένα σχετικά κρύο ανέκδοτο με το ποντίκι και τη φάκα. Η φάκα αυτή ήταν μια πρωτοποριακή εφεύρεση, όπου ο ποντικός έβλεπε δύο δολώματα, και όπως γυρνούσε το κεφάλι αναποφάσιστος «δεξιά-αριστερά», ποιο από τα δύο να πάρει, μια μικρή λεπίδα του έκοβε το λαιμό και τον καθάριζε. Η επόμενη πρωτοποριακή φάκα του ανταγωνιστή εφευρέτη δεν είχε ούτε τυρί ούτε ψωμί. Κι ο ψηφοφόρος ποντικός έστριβε το κεφάλι του απορημένος «δεξιά-αριστερά». Μα πού είναι το ψωμί; Πού είναι το τυρί; Κι έτσι γινόταν η δουλειά με τη λεπίδα και το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο.

Αυτή τη φορά λοιπόν δεν υπάρχει καν τυρί στη φάκα, θυμίζοντας το αντίστοιχο διαφημιστικό του κόμματος. Τη φάκα τη βλέπεις. Ή τέλος πάντων την υποψιάζεσαι. Αλλά τα πλυντήρια συνείδησης με τις οθόνες σου έχουν υποβάλει την άποψη ότι η σοβαρή και υπεύθυνη στάση δεν είναι να το σκάσουμε σαν τα ποντίκια, αλλά να πιαστούμε οικειοθελώς στη φάκα, γιατί έξω από αυτήν, δε θα βρούμε τυρί. Ή στην καλύτερη περίπτωση η αναδιαπραγμάτευση για ένα πιο ήπιο πρόγραμμα, με πλύση εγκεφάλου στους 30 βαθμούς και στεγνό καθάρισμα. Το τυρί όμως πού ακριβώς το βλέπεις; Παλιά τις υποσχέσεις και τα ταξίματα τα είχαν για ψωμοτύρι. Τώρα ούτε αυτά δεν κάνουν. Αλλά ο κόσμος πάει με κεκτημένη ταχύτητα, όπως ο ποντικός στο ανέκδοτο. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Βλέπουμε λοιπόν με συγκρατημένη απαισιοδοξία την εκλογική μάχη και τις εξελίξεις. Από τη μια σκέφτεσαι ότι το κόμμα έχει ένα σταθερό σκληρό πυρήνα επιρροής, που είναι τουλάχιστον στο 5%. Αλλά αν το πρώτο κόμμα έχει ποσοστό με τριάρι μπροστά, τότε ο νέος δικομματισμός μπορεί να πιάσει αθροιστικά το 60% και μαζί με το μονοψήφιο του πασόκ, κάτι κοντά στο 70%. Αν επομένως από τα τριάντα που περισσεύουν, οι ανελ μαζί με τη δημαρ και τους χρυσαυγίτες πιάσουν ένα 20% και οι εκτός βουλής πέσουν από το 19% -που είχαν στις προηγούμενες εκλογές- στα μισά περίπου, τότε περισσεύει για το κόμμα ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι –πλην λακεδαιμονίων, που θα έχουν επιτέλους εξαφανιστεί.

Συγκρατημένη απαισιοδοξία, γιατί ναι μεν η τροτσκιστική ομάδα ελλάδας δηλώνει «κριτική ψήφο στο κκε, καμία ψήφο στο σύριζα» ως συνεπή εφαρμογή της κριτικής υποστήριξης που περιέγραψε ο λένιν στη μπροσούρα του για τον αριστερισμό, σε μια ανακοίνωση-θησαυρό, που πήραμε την πέμπτη από το μοναχικό, θαρραλέο σπαρτακιστή στη συγκέντρωση της αλέκας, μαζί με ένα φυλλάδιο που περιέγραφε –μεταξύ άλλων- την ταξική συνεργασία του κκε και την ιστορία προδοσιών του. Χάσαμε όμως -αν δεν κάνω λάθος- την κριτική στήριξη των γιγάντων ποσαδίστας, που αυτή τη φορά ψηφίζουν σύριζα, για αριστερή κυβέρνηση. Με τι κουράγια να συνεχίσεις, μετά από τέτοιο χτύπημα.

Τέλος πάντων επειδή είναι μάλλον βαυκαλισμός να πιστεύει κανείς ότι ένα μπλοκ –πόσο μάλλον ένα χρωματισμένο ιστολόγιο- έχει μαζική απεύθυνση, πέρα από τους υποψιασμένους, θα πω κάτι ως επίλογο, που απευθύνεται σε συγκεκριμένη μερίδα αναγνωστών κι υποδηλώθηκε εξ αρχής και στον τίτλο του κειμένου. Φίλε αριστεριστή, μην υποκύψεις στον πειρασμό για εκπτώσεις κι ανίερες συνεργασίες. Σκέψου καθαρά και τίμια. Καμία θυσία για το λαφαζάνη.

Υστερόγραφο

Ο στόχος επετεύχθη, το ρωσόφιλο μπλοκ νικήθηκε κατά κράτος και το ραντεβού με τη μέρκελ στους οκτώ «κλείδωσε». Να το δω με τσίπρα πρωθυπουργό, να ταξιδεύει στο γκντανσκ του βαλέσα και της αλληλεγγύης, για να το δει ζωντανά και να βγάλει κάνα δεκάρικο αντιμνημονιακό, και τι στον κόσμο! Αξία ανεκτίμητη...

Patria o muerte