ΠΑΜΕ στο ρυάκι

Οι μάζες εξοργίζονται κι αγανακτούν. Κι η οργή αυτή φουσκώνει σαν ποτάμι (που πίσω δε γυρνά) και στρέφεται ενάντια στο σύστημα. Τι είναι το σύστημα όμως; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά; Η πατρίδα μας και η φενάκη του εθνικισμού; Μην είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τα λαμόγια; Ή η νόμιμη ληστεία της υπεραξίας μας που φέρνει τα κέρδη των καπιταλιστών; Μην είναι όλα μαζί τα παραπάνω; Ό,τι κι αν είναι, ας το πάρει το ποτάμι να το τσακίσει.

Όπου ποτάμι είναι το μέτωπο των λαϊκών μαζών, με τα επιμέρους μέτωπα πάλης να γίνονται ρυάκια και παραπόταμοι, που εκβάλουν σε αυτό και το ενισχύουν. Ο παραπόταμος ωστόσο δε μπορεί να υποκαταστήσει το κεντρικό μέτωπο και να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη της μεσοποταμίας. Το ποτάμι ενισχύεται από επιμέρους μέτωπα πάλης, αλλά δεν είναι ένα απλό άθροισμα παραποτάμων. Απορρέει από τη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης και του υδροφόρου ορίζοντα, αποκτώντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ενώ η βασική του πηγή είναι ο αγώνας της εργατικής τάξης για την χειραφέτηση όλης της κοινωνίας.

Σε ένα άλλο επίπεδο η ποταμοσημειολογία μπορεί να συμβολίζει την υποδεέστερη (αλληλ)εξαρτημένη διεθνή θέση της ελλάδας και το εξαγωγικό της έλλειμμα, καθώς όλοι σχεδόν οι ποταμοί της βόρειας ελλάδας (έβρος, αξιός, νέστος, στρυμώνας) έρχονται απέξω στο ελληνικό έδαφος και το μόνο ποτάμι που εξάγουμε στο εξωτερικό (αλβανία) είναι ο αώος.

Αν δεν υπάρχει ισχυρό εργατικό κίνημα, το ποτάμι στερεύει –ιδίως το καλοκαίρι, που δεν υπάρχουν εκ των πραγμάτων πολλές κινητοποιήσεις- και κατεβάζει νερό αραιά και πού, μόνο σε διάφορες κινηματικές μπόρες κι εξάρσεις χωρίς συνέχεια. Κι όταν φουσκώνουν τα νερά, φυτρώνουν διάφοροι επαναστάτες του γλυκού νερόυ, καπετάν-χείμαρροι και καπετάν-φασαρίες, με χειμαρρώδεις ομιλίες και γάργαρο δροσερό λόγο, που αναβλύζει από τα βάθη του αμόλυντου, επαναστατικού ιδεαλισμού τους, και περιγράφει την επανάσταση ως ένα διαρκές ξεφάντωμα σε ρίβερ πάρτι. Αλλά στην πράξη πάντα τα κάνει μούσκεμα και μένει με τις υγρές, επαναστατικές του ονειρώξεις.

Τον υπόλοιπο καιρό όμως τα νερά μένουν στάσιμα σχηματίζοντας έναν (οπορτουνιστικό) βάλτο, όπου αυγατίζουν διάφορα ενοχλητικά κουνούπια. Που δεν είναι αυτά που μας πίνουν το αίμα, αλλά έχουμε καθήκον να τα χτυπάμε και να αντιπαλεύουμε τις λανθασμένες απόψεις τους.

Υπάρχουν επίσης αυτοί που θέλουν μεταβατικά αιτήματα για να γίνουν γέφυρες με τον τελικό στόχο, αλλά περνάν πάνω από το ποτάμι μας και δεν ακουμπάνε καν. Γιατί ο δικός μας στόχος είναι να τινάξουμε στον αέρα τις αυταπάτες για ενδιάμεσα στάδια, όπως τη γέφυρα του γοργοπόταμου.

Κάποιες φορές υπάρχουν σύντροφοι που λυγίζουν και διαβαίνουν το ρουβίκωνα, για να περάσουν στην άλλη όχθη με τους αποστάτες. Ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η κρίση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και το ποτάμι μπορεί να χωριστεί στα δύο, όπως με το μωυσή και την ερυθρά θάλασσα. Που βάση χρώματος και πολιτικής σημειολογίας, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα νερά της διασπάστηκαν τόσο εύκολα κι έγινε το πέρασμα στο σοσιαλισμό και τη γη της επαγγελίας.

Τότε κάποιοι μιλάνε για εκτροπή του ποταμού από τις βασικές αρχές του και για καταστροφή της βιοποικιλότητας και κάθε τι ζωντανού που υπάρχει στο πρόγραμμά του. Τα πάντα ρει όμως, όπως έλεγε ο ηράκλειτος και κανείς δε μπορεί να μπει δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Εάν έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, μπορεί να χρειαστούν αλλαγές και μετατοπίσεις, για να πετύχουμε το στόχο μας.

Το μέτωπο δε μπορεί να εγκλωβιστεί στις παγίδες που του στήνουν οι αστοί για να καταλήξει να χύνει νερό στο μύλο της αντίδρασης. Τα μέσα πρέπει να υπηρετούν τον τελικό σκοπό, όπως στην περίπτωση του ηρακλή, που άλλαξε την πορεία των γειτονικών ποταμών (αλφειός και πηνειός) για να καθαρίσει τον κόπρο του αυγεία και να ξεβρωμίσει ο τόπος, όπως θα έλεγαν σήμερα τα βρωμερά αυγά του φασισμού που εκκολάπτει το σύστημα.

Η πορεία του μετώπου δε θα είναι ένας υγιεινός περίπατος σαν τη ροή ενός πλωτού ποταμού, ούτε ένα μονόπρακτο, μια κι έξω, σαν την πτώση ενός καταρράκτη. Και θα αφορά το σήμερα κι όχι μια θολή προοπτική, όπως λένε όσοι πάσχουν από καταρράκτη. Η αστική τάξη προσπαθεί συνεχώς να βάλει φραγμούς και τεχνητά φράγματα στην ανάπτυξη του κινήματος και τη ροή του ποταμού, για να υπερασπιστεί τη εξουσία της. Ενδέχεται λοιπόν το κίνημα να χρειαστεί να μεταχειριστεί βία για την επίτευξη του σκοπού του. Γιατί όμως να ονομάζουμε βίαια τα νερά του ποταμού κι όχι τις όχθες του που τα συγκρατούν;

Η νομοτελής κατάληξη του ποταμού είναι το δέλτα, το οποίο δε συμβολίζει την (αστική) δημοκρατία γενικά κι αφηρημένα, αλλά τη δικτατορία του προλεταριάτου, που ‘ναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από την καλύτερη αστική δημοκρατία. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η πολιτική μορφή που αντιστοιχεί στο μεταβατικό διάστημα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Εκεί που η πολιτική απονεκρώνεται μαζί με το κράτος και το ποτάμι διαχέεται στη θάλασσα, από όπου δε γυρίζει πίσω πια. Κι η θάλασσα –όπου δεν υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους –λεπτούς-χοντρούς, νεογνά κι υπερήλικες- είναι μια πρόγευση του κομμουνισμού.

Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης.