Ραντεβού με την εισαγγελία

Πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει στην τελευταία ανάρτηση.

Φεύγοντας λίγο πριν τα μεσάνυχτα απ’ τη λεωφόρο, βλέπουμε τον μανουσογιαννάκη με δυο συντρόφους να ξεροσταλιάζουν στα σκαλιά της γαδα, περιμένοντας εκεί πιθανότατα για ό,τι ανάγκη τυχόν προκύψει. Την άλλη μέρα το πρωί ήταν στο πόδι, κι είναι ζήτημα αν (και πόσο) είχαν κοιμηθεί λίγο στο ενδιάμεσο.

Σύντομη ξεκούραση και πρωινό ξύπνημα, για να πάμε στο πεδίο του άρεως. Ο κόσμος είναι ήδη πολύς, ξεπερνά τις προσδοκίες για τόσο άγριες ώρες. Η πορεία ξεκινά χωρίς καθυστέρηση και οι αργοπορημένοι τρέχουν ξωπίσω της να την προφτάσουν. Σπάνια βλέπεις τόση δύναμη σε τόσο κουρασμένα πρόσωπα.

Φτάνουμε στα δικαστήρια κι απλωνόμαστε γύρω απ’ την είσοδο. Ο χώρος δεν είναι ο ίδιος και δε βοηθά για συγκρίσεις, αλλά πρέπει να είμαστε διπλάσιοι απ’ ό,τι στη γαδα την προηγούμενη μέρα. Περιμένουμε ότι θα φύγουν κάποιοι εργαζόμενοι και θα σπάσει λίγο ο κόσμος, αλλά έρχονται κι άλλοι και γινόμαστε συνεχώς περισσότεροι –ούτως ή άλλως πολλοί από εμάς είναι άνεργοι. Προφανώς δεν έχουμε όλοι τις πελατειακές σχέσεις που υπονόησε ο προκλητικός βρούτσης. Κι όπως πάει το πράγμα σε λίγο θα πρέπει να έχει μέσο κανείς για να πάρει σύνταξη και θα θεωρείται προνομιούχος.

Φτάνουν τα δυο λεωφορεία με τους συλληφθέντες. Βγαίνουν έχοντας ψηλά το κεφάλι, το φρόνημα και τις σφιγμένες γροθιές. Ο κόσμος τους χαιρετά, τους χειροκροτά, τους εμψυχώνει. Όλη η συγκέντρωση είναι μια αγκαλιά που τους ξεπροβοδίζει. Κι άξαφνα οι ρόλοι αλλάζουν. Οι συλληφθέντες είναι ελεύθεροι, ένα με το πλήθος, παίρνουν δύναμη απ’ τη δύναμή του. Κι οι ανθρωποφύλακες χάνονται μέσα του, γίνονται δεσμώτες πολιορκημένοι, χρυσαυγίτες με στολή οι περισσότεροι –όπως είπε κι ο ζιώγας σε μια εκπομπή στην τηλεόραση- που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο ατσάλι.

Πρώτη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, των δικαστικών υπαλλήλων, παρίστανται και συμπαρίστανται.. Διαβάζει δυο λόγια πρόχειρα ο εκπρόσωπός τους και δίνει ετεροχρονισμένα μια απάντηση σε κάποιον δημοσιογράφο που ρωτούσε στο γυαλί αν οι συνδικαλιστές είχαν κανονίσει ραντεβού με τον υπουργό, ότι η εργατική τάξη μόνο ένα ραντεβού έχει (περιμένουμε να ακούσουμε: αγωνιστικό ραντεβού στους δρόμους ή κάτι παρόμοιο, αλλά όχι)· ραντεβού με την ιστορία!

Την τελευταία φορά που είχαμε τέτοιο ραντεβού βέβαια, η αλλαγή μας έστησε στη γωνία και περιμέναμε άδικα. Ενώ ο χάρρυ κλυνν πήρε τη φράση του ανδρέα, μετά το σκάνδαλο κοσκωτά και το έκανε ραντεβού με την εισαγγελία, που ταιριάζει και στην περίσταση –εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης. Κι είναι ζήτημα εάν αυτό έγινε μάθημα στον κόσμο ή αν αναπολεί το στήσιμο που έφαγε και τις αυταπάτες του –οι οποίες έρχονται πάντα πακέτο με την καταστολή, ως καρότο και μαστίγιο. Αλλά το ταξικό κίνημα έχει σήμερα μεγαλύτερη πείρα για να μην εγκλωβιστεί στην ίδια κατάσταση και να μην κάνει λάθη του παρελθόντος.

Δεύτερη ανακοίνωση, παρίστανται και συμπαρίστανται σύσσωμοι οι εργάτες του εργοστασίου της ελίτ, που απέργησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης! Και εδώ το θαυμαστικό μπαίνει ακριβώς ως ένδειξη θαυμασμού κι ειλικρινούς ενθουσιασμού για μια τέτοια κίνηση αλληλεγγύης, που σπανίζει στις μέρες μας. Αλλά για αυτούς ήταν στοιχειώδης υποχρέωση να ανταποδώσουν την ολόπλευρη στήριξη που είχαν ανά πάσα στιγμή από το παμε. Ακολουθούν κι άλλες ανακοινώσεις από διεθνείς συνδικαλιστικές ενώσεις από σουηδία, πακιστάν, παλαιστίνη, κ.α.

Αναπτύσσουμε σχέσεις με τους γειτονικούς εβε και τις καφετέριες. Πολλοί προτιμούν την πεπατημένη της γνωστής παρακείμενης αλυσίδας, αλλά τα καλύτερα πράγματα τα έχει ένας φούρνος παραμέσα, που τον σταμπάρουμε για την επόμενη φορά.

Βγαίνει η αλέκα από τα δικαστήρια και μαθαίνουμε ότι κατέπεσε η κατηγορία για φθορά δημόσιας περιουσίας, είτε γιατί αναγνωρίζουν εμμέσως τη σκηνοθεσία κι ότι δε μπορεί να σταθεί το κατηγορητήριο, είτε για να την προετοιμάσουν καλύτερα. Μένει μόνο η κατηγορία για διατάραξη της κοινής ησυχίας, η οποία είναι απαραίτητη για να μένουν εν υπνώσει οι λαϊκές συνειδήσεις.

Έρχεται ένα μικρό μπλοκ πισωμουλάδων με πανό, προκήρυξη και διακριτή παρουσία. Αυτοί είναι λίγο πιο παραδοσιακοί και ξύπνησαν εγκαίρως. Για τους άλλους το πρωινό κάλεσμα έπεσε λίγο νωρίς, αλλά δεν πειράζει γιατί είχαν δώσει το «παρών» την προηγούμενη μέρα.

Στήνουμε πηγαδάκια και αναλύουμε τις εξελίξεις. Για τους συλληφθέντες που βγαίνοντας με αλυσίδες από το υπουργείο εργασίας τραγουδούσαν προφητικά το μπεζεντάκο. Για την προβοκάτσια με τις φωτογραφίες των καταστροφών ένας σύντροφος λέει: εγώ κι εσύ να παλέψουμε σπίτι μου, λίμπα θα το κάνουμε το δωμάτιο. (-Άσε που το δικό μου είναι έτσι κάθε μέρα, χωρίς καβγά, λέω από μέσα μου). Ένας άλλος κάνει το συνειρμό με την καμπάνια για την απελευθέρωση των πέντε κουβανών πατριωτών και βγάζει το σύνθημα:

FREE THE ΠΑΜΕ THIRTY FIVE.

Συζητάμε για τις τηλεοπτικές παρουσίες των συντρόφων, που αυτές τις μέρες βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό –κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι και τον υπόλοιπο χρόνο το ίδιο καλοί. Εμείς ήμασταν ως επί το πλείστον στο δρόμο κι έχουμε χάσει τα περισσότερα, αλλά πετυχαίνουμε το βράδυ στον ευαγγελάτο τον κουμπούρη, που ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες. Προσπάθησαν να τον στριμώξουν σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες των σωματείων και την χρονική στιγμή αυτής της κίνησης –υπονοώντας ότι η απόφαση πάρθηκε κεντρικά από τον περισσό, για να ανακάμψει το κόμμα. Αλλά τους γύρισε μπούμερανγκ κι ο κουμπούρης τους είπε να μην κρίνουν μόνο από τις κινητοποιήσεις που προβάλλει το κανάλι τους, γιατί στην πραγματικότητα έχουν γίνει πολύ περισσότερες.

Κουμπούρης-Σκάι 1-0 (κι εκτός έδρας μάλιστα).

Γενικώς η γραμμή που πουλάνε ενορχηστρωμένα αυτές τις μέρες τα μίντια είναι ότι το κκε έχει επιλέξει να ανεβάσει την ένταση, για να ξεφύγει από τη στασιμότητα και τα πολιτικά του αδιέξοδα. Τα νέα μάλιστα το πήραν και το έκαναν πρωτοσέλιδο, με ένα σκίτσο της γγ καβάλα σε τρακτέρ και τίτλο: η επιστροφή της αλέκας. Που κι ετυμολογικά δηλ να το πάρεις, πρϋποθέτει να υπάρχει κάποια στροφή (πριν την επιστροφή). Που αν δεν είσαι εργατικός αγώνας να μιλάς για την τροτσκιστική στροφή της ηγεσίας του κόμματος, μπούρου-μπούρου, δεν σου προκύπτει από πουθενά. Πότε σταμάτησε δηλαδή να πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις το παμε, για να τους προκαλεί έκπληξη η «σκληρή στάση των συνδικαλιστών του κκε»;

Εμάς πάλι δε μας εκπλήσσει καθόλου η δική τους στάση. Είναι η ίδια ακριβώς με αυτήν που κράτησαν στην απεργία του μετρό, στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών, στις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, και γενικώς απέναντι σε όποιον τολμά να προβάλει αντίσταση. Πάντα η ίδια μόνιμη επωδός: σεβόμαστε το δικαίωμα στην απεργία αλλά... είναι ιερό βεβαίως το δικαίωμα στην απεργία, ωστόσο... Με άλλα λόγια σαν να μας λένε, ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά γαμώ τα ιερά και όσιά σας, το δικαίωμα στην απεργία και γενικώς όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Όπως είπε κι ένας αγροτοσυνδικαλιστής στο φακό τις προάλλες: απεργία δε θέλετε, μπλόκα δε θέλετε, καταλήψεις δε θέλετε, ε πώς να αντιδράσουμε δηλαδή, παίζοντας πρέφα;

Άσε που αν έχεις μια στοιχειώδη επαφή με τα πράγματα, καταλαβαίνεις αμέσως πως δε μπορεί να σταθεί αυτό το σκεπτικό. Συνεδρίασαν δηλαδή στον περισσό και είπανε: δεν κάνουμε μια συμβολική κατάληψη και μια επίσκεψη στα μπλόκα, να ανεβάσουμε τα ποσοστά μας; Για να γελάει ο κόσμος...

Οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι και βγαίνουν από τα δικαστήρια. Ο πέρρος παίρνει τη ντουντούκα και βγάζει ένα σύντομο λόγο με την κατακλείδα: σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει.

Μαθαίνουμε ότι ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 12 φλεβάρη, έναν χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου επί παπαδήμου, τη μεγάλη διαδήλωση στην αθήνα και την παρα-κρατική προβοκάτσια με την πυρπόληση κτιρίων του κέντρου (καμία φαντασία και πρωτοτυπία, μετά το ράιχσταγκ). Κι ακριβώς στην επέτειο της συμφωνίας της βάρκιζας.

Μια ιδιαίτερη σημειολογία με την οποία το κράτος φαίνεται να λέει «βάρκιζα τέλος», αλλά με τον δικό του τρόπο. Βάρκιζα τέλος, με την έννοια ότι τελείωσε η ανακωχή κι η περίοδος ανοχής της μεγαλόχαρης αστικής δημοκρατίας,. Όταν η καταστολή χτυπάει συμβολικές καταλήψεις και μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, παύει να είναι συμβολική. Την τελευταία εβδομάδα μόνο η επίθεση ξεδιπλώθηκε σε όλα τα μέτωπα (ενάντια σε αγρότες, επιτροπές κατοίκων κατά των διοδίων, συνδικαλιστές). Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οι κρατούντες βρίσκουν και κάνουν επίδειξη πυγμής, αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την άλλη όψη της αδυναμίας τους και των αδιεξόδων του συστήματος που υπηρετούν.

Παράλληλα όμως η αστική εξουσία εξακολουθεί να θέλει το λαό αφοπλισμένο από υλική και ιδεολογική-πολιτική άποψη. Κι αυτός με τη σειρά του πρέπει να σηκώσει το γάντι και να την πολεμήσει. Όχι απλώς επειδή «σου πίνουνε το αίμα». Όχι μόνο επειδή τον ξεζουμίζουν διπλά σε περίοδο κρίσης. Αλλά και γιατί «σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους κι εσύ». Προς το παρόν μοιάζει να είναι επαναστατημένος, αλλά η στάση του δεν είναι ακόμα επαναστατική, δεν έχει πάρει ώριμα και συνειδητά χαρακτηριστικά.

Κάποτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο μίσσιος είχε πει σε μια ομιλία του στους φοιτητές της νομικής, ότι το δυστύχημα της γενιάς τους είναι ότι δεν έχει ούτε ένα τόσο δα λόγο να πάει φυλακή. Το ευτύχημα –που δεν πρόλαβε να ζήσει για να το δει ο χρόνης- είναι ότι η πολιτεία φροντίζει για όλα και δεν πρόκειται να μας αφήσει παραπονεμένους σε χλωρό κλαρί.

Το στοίχημα για το εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να ενισχυθεί αποφασιστικά, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτού του πολέμου. Να μπορέσει δηλαδή αφενός να γίνει τόσο ισχυρό, που να μη μπορούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί να πιάνουν με μια ψαριά τόσα στελέχη του και να το αφήνουν ακέφαλο, χωρίς ηγεσία. Κι αφετέρου να μπορεί να βγάζει συνεχώς καινούρια στελέχη από τις γραμμές του, ψημένα και ετοιμοπόλεμα, που να βγαίνουν μπροστάρηδες στις μάχες και την οργάνωσή του.

Μπροστά μας έχουμε τη δεύτερη 48ωρη των ναυτεργατών και το σταθμό της γενικής απεργίας στις 20 φλεβάρη. Κι αν μέχρι τώρα κάποιες κινητοποιήσεις έτειναν ίσως να πάρουν τα χαρακτηριστικά μιας επαναλαμβανόμενης ρουτίνας –όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό, για τους απεργούς που ρισκάρουν τη δουλειά τους και το ψωμί που τρώει η οικογένειά τους- αυτή τη φορά θα έχει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα μάχης.

Τάξη απέναντι σε τάξη, όπως λέει το σύνθημα..