Ο νΤσίπρας η νΤσίπρος και τα μυστήρια

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγά κι οι εξελίξεις στην κύπρο είναι ραγδαίες, υπάρχει διάχυτη μια έκδηλη αμηχανία, όπου ο καθένας μας προσπαθεί να παρακολουθήσει τη συνεχή ροή ειδήσεων, να δει πίσω από την επιφάνεια και τα μεγάλα λόγια και να καταλάβει τι είδους παιχνίδι παίζεται, με τι όρους, συσχετισμούς και με ποιο σκοπό για την κάθε πλευρά.

Τι θέλουν να πετύχουν πχ οι γερμανοί σφίγγοντας το ζωνάρι της κύπρου; Να βάλουν στο χέρι ένα μερίδιο από τις καταθέσεις στο νησί και να το μεταφέρουν στις γερμανικές τράπεζες; Γιατί να στήσουν όμως τόσο χοντρό παιχνίδι για μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια; Αξίζει τον κόπο άραγε; Μήπως θέλουν να γίνει η κύπρος παράδειγμα προς αποφυγή και φόβητρο για όσους λαούς τολμήσουν να παρεκκλίνουν απ’ τις βασικές κατευθύνσεις της εε κι αρχίσουν να σκέφτονται τις εναλλακτικές; Ή μήπως να χτυπήσουν συνολικά το τραπεζικό σύστημα της κύπρου, ώστε να μη δρα ανεξέλεγκτα ως πλυντήριο –τουλάχιστον όχι χωρίς τον έλεγχο το δικό τους και των 29 κατασκευαστών πλυντηρίων made in germany που συνιστούν skip.

Πώς δέχτηκαν οι ρώσοι σχετικά αδιαμαρτύρητα το δεύτερο κούρεμα με τους πιο δυσμενείς όρους, ενώ είχαν προβάλει έντονες αντιρρήσεις για το πρώτο; Τι διαπραγματεύτηκαν στο ενδιάμεσο με το σαρρή στη μόσχα; Και πώς εξηγείται ο υστερικός ζήλος των αστικών μμε ενάντια στους… ρώσους ολιγάρχες –λες κι οι άλλες αστικές τάξεις αποτελούνται από αξιοσέβαστους επιχειρηματίες κι από λουλούδια για μύρισμα- που θα τον ζήλευε κι η οακκε;

Και τέλος γιατί ο αναστασιάδης έπαιξε το χαρτί της παραίτησής του, που θα άφηνε σύξυλους τους εταίρους του, αν ήταν να δεχτεί κανονικά όλους τους όρους τους και χωρίς ψήφιση από το κυπριακό κοινοβούλιο; Κι αν ανοίξει ο ασκός του αιόλου στην κύπρο με τις καταθέσεις, τι μας βεβαιώνει πως δε θα συμπαρασύρει σε ένα σκληρό ροκ κι ολόκληρη την ευρώπη; Οέο;

Αυτή η γενική σύγχυση εκδηλώνεται με διάφορες αφορμές και διαπερνά μια σειρά πτυχές και παρουσίες του τηλεοπτικού σκηνικού και του (μικρο)αστικού πολιτικού κόσμου –εξάλλου αυτά τα δύο στη σύγχρονη ελλάδα εν πολλοίς ταυτίζονται.

Οι θιασώτες του «φιλελεύθερου καπιταλισμού» βρέθηκαν να υπερασπίζονται με πάθος μια απόφαση που καταργούσε όχι απλά την ιερή αγελάδα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αλλά κι αυτήν ακόμα την ελευθερία κίνησης των απλών καταθέσεων! Όλα στο βωμό της σύγχρονης μεγάλης ευρωενωσιακής ιδέας.

Κι ο δελαστίκ στον πρετεντέρη μιλούσε για το νέο στάδιο του «ληστρικού καπιταλισμού», κερδίζοντας τον αφειδώλευτο έπαινο της «υπουργήσιμης» ρένας δούρου. Προφανώς δηλαδή στο προηγούμενο στάδιο ανάπτυξής του ο καπιταλισμός δεν ήταν ληστρικός και δεν απομυζούσε την υπεραξία της εργατικής δύναμης. Και ο όρος «ολοκληρωτικός» που χρησιμοποιεί το ρεύμα στις αναλύσεις του έχει μάλλον παλιώσει και χρειάζεται κάτι πιο ηχηρό και πομπώδες, για να εντυπωσιάσει το μέσο τηλεθεατή.

Ο τράγκας παλλόταν από εθνική περηφάνια για την παλιγγενεσία της 25^ης μαρτίου που ξημέρωνε και την έμπλεκε δημιουργικά με το κυπριακό ΟΧΙ, την 28^η οκτώβρη και με ιαχές που θύμιζαν τις ταινίες του κώστα πρέκα. Ο δεξιός τράγκας που προεκλογικά στήριζε –εμμέσως πλην σαφώς- σύριζα κι εσχάτως χρυσή αυγή, ούρλιαζε από οθόνης για τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες και έδειξε ένα βιντεάκι για τους ταγματασφαλίτες και τα αίσχη τους επί κατοχής, που τα ξέπλυναν όμως στον εμφύλιο που ακολούθησε!

Κι η παναριστερή ντριμ-τιμ στο πάνελ του –απ’ το γλέζο και τον αλαβάνο μέχρι τον πληθωρικό πι-πι- τα κατάπιε όλα αμάσητα κι αδιαμαρτύρητα! Uber alles ο αντιμνημονιακός αγών και η εθνική ενότητα. Μην πάει χαμένη κι η σημειολογία της ημέρας, με το μέτωπο εθνικής σωτηρίας και των συν-καμμένων της σ-ανελ (εκ του σύριζα και των ανελ) και με την προβολή της ψυχής βαθιάς του βούλγαρη, που έπαιζε την ίδια ώρα απέναντι σε άλλο κανάλι.

Εν τω μεταξύ ο αλαβάνος έγραψε μια ανάλυση στην έκτακτη έκδοση του βήματος για την κύπρο, με το περιβόητο σχέδιο βήτα του, που πλασάρει με ορολογία πολιτικού τεχνοκράτη. Στην οποία είχαμε γκραν φινάλε με μια εντυπωσιακή αντιστροφή της λογικής «συν αθηνά και χείρα κίνει».

Η κύπρος, μας λέει ο αλέκος, χρειάζεται την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας. Αλλά και τη βοήθεια του Θεού! Και πρέπει να ακούσουμε τον εκπρόσωπο του Μεγαλοδύναμου στο νησί, που λέει στο λαό του «να αφήσουμε το ευρώ και να γυρίσουμε στη λίρα μας».

Βοήθειά μας. Κι άλαλα τα χείλη των ασεβών…

Το περιβόητο σχέδιο β του αλέκου περιορίζεται στην αλλαγή νομίσματος και βρίσκεται πιο δεξιά κι από άλλες αναλύσεις, όπως αυτή του σεφεριάδη στο ίδιο φύλλο που λέει ότι αν σε δύο πειράματα έχουμε παρόμοια αποτελέσματα κι ένα μόνο κοινό παράγοντα, τότε αυτός είναι είτε η αιτία είτε αναγκαίο κομμάτι της αιτίας που προκάλεσε το φαινόμενο. Εάν λοιπόν η κύπρος, που δεν έχει το χρέος και το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας, υφίσταται την ίδια θανάσιμη «σωτηρία» που πρέπει να αναζητήσουμε αυτόν τον κοινό παράγοντα;

Το κείμενο του σεφεριάδη φέρει τον... πρωτότυπο τίτλο «είναι ο καπιταλισμός ανόητε» -αν και ο μπογιό έχει καθιερώσει στις συνειδήσεις και τις καρδιές μας το «ηλίθιε» έναντι άλλων πιθανών συνώνυμων, είναι ο καπιταλισμός χαζούλη, βρε κουτό, μπούφο, σερσέμη, κτλ.

Αν ο αρθρογράφος έκανε τη σύνδεση με τον τίτλο του δικού του άρθρου, θα είχε στοχεύσει στην ουσία του πράγματος. Αλλά ο σεφεριάδης την κάνει με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την τοξική λειτουργία του, την οποία θεωρεί κι υπαίτια για την κρίση. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερο βάθος από την ανάλυση του ριζοσπάστη αλαβάνου με τη θεία φώτιση.

Έτσι λοιπόν μέσα σε τόση ιδεολογική σύγχυση ξεκαθαρίζουν κάποια πολύ βασικά σημεία: δε μπορεί να υπάρξει ουσιαστικά σχέδιο βήτα και διαπραγμάτευση εντός της λυκοσυμμαχίας της εε, όπως δεν υπάρχει εναλλακτική και έξοδος προς όφελος του λαού από την καπιταλιστική κρίση στα πλαίσια του συστήματος.

Όποιος καταλαβαίνει πως η εε είναι ο λάκκος των λεόντων δε μπορεί να κάνει με λεονταρισμούς τον επίδοξο θηριοδαμαστή, που θα κάνει με ταχυδαχτυλουργικά κόλπα τους λύκους αρνάκια και τα κοράκια συμμάχους μας. Αν τον πιστέψουμε θα φάμε το κεφάλι μας, πριν μας αποτελειώσουν τα λιοντάρια. Όποιος βλέπει ότι έρχεται ο βράχος καταπάνω μας, δε μπορεί να απλώνει για δίχτυ προστασίας μια ομπρελίτσα με σημαιούλα, σαν αυτές που βάζουν στο παγωτό, όπως το κογιότ που κυνηγάει το μιτ-μιτ (road runner), αντί να προετοιμάζει τον κόσμο για σύγκρουση με το βράχο που απειλεί να μας πλακώσει.

Όποιος λέει ότι το όχι της κύπρου πρέπει να πάει μέχρι τέλους, πρέπει να εξηγεί από τώρα ποιο είναι αυτό το τέλος (=σκοπός) και να απαντά πειστικά: ποια όπλα χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σε αυτό; Τι σημαίνει παίρνω στα χέρια μου την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας; Είναι μήπως το νόμισμα ή κάτι πολύ ευρύτερο;

Κι αφού πιάσαμε πριν και το τρίτο ράιχ στην κουβέντα μας, ας μην το αφήσουμε παραπονεμένο. Κάποτε ο δυτικός αστικός κόσμος ακολουθούσε πολιτική κατευνασμού απέναντι στον χίτλερ για να ανακόψει –υποτίθεται- την πορεία του, ενώ στην πραγματικότητα του έδινε φόρα, για να πέσει πάνω στους σοβιετικούς και να τους τσακίσει. Αυτά τα κόλπα μπορεί να ξεγελάνε προσωρινά τους πιο αφελείς, αλλά όχι τους πολιτικούς που δρουν συνειδητά.

Αν λοιπόν κάποιοι μιλάνε σήμερα για μια πολιτική κατευνασμού του ακραίου επιθετικού τραπεζιτικούς κεφαλαίου –από το οποίο απορρέει κι ο φασισμός, όπως έλεγε κι η εισήγηση του ντιμιτρόφ στην κομιντέρν- δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαιωνίζουν την κυριαρχία του, αφήνοντας τα θύματά του ανυποψίαστα κι εφησυχασμένα, τυλιγμένα με γλυκερές αυταπάτες, που εισχωρούν σα δηλητήριο και παραλύουν τη δράση τους. Κι όταν αυτό το κάνει μια «αριστερή» πολιτική δύναμη, με αγωνιστικό προσωπείο, έχουμε ένα σύγχρονο ζωντανό ορισμό για το τι μπορεί να σημαίνει ο διαβόητος σοσιαλφασισμός στην εποχή μας.

Κι αν θέλουμε τελικά να είμαστε ακριβείς ως προς τη συγκυρία και τις εθνικές επετείους, το όχι της κύπρου, γενικά κι αόριστα, δεν ήταν ακριβώς όχι, όπως δεν ήταν και το πρωτότυπο όχι, που υποτίθεται πως είπε ο μεταξάς στον ιταλό πρέσβη. Το πραγματικό όχι το είπε ο λαός μας. Κι αυτός ακριβώς είναι που καλείται να το πει τώρα και στην κύπρο και να παλέψει για να το επιβάλει στην πράξη. Κι αν τότε το είπε με μπροστάρη το εαμ και μια οργανωμένη πρωτοπορία σαν το κκε, που ήταν η ψυχή του μετώπου, αυτό ακριβώς είναι που λείπει σήμερα από το θλιβερό πολιτικό σκηνικό της κυβερνώσας αριστεράς στο νησί. Ένα πραγματικό κκ, για να οργανώσει την πάλη και τις αντιστάσεις του λαού και να τους δώσει διέξοδο και προοπτική.