Η είδηση του θανάτου του ούγκο τσάβες φρίας, ήρθε σαν ψυχρολουσία (ducha fria, όπως το λένε και στα ισπανικά, φτιάχνοντας μια μακάβρια παρήχηση με το τελευταίο του όνομα) στις τάξεις του παγκόσμιου, προοδευτικού κινήματος -για να θυμηθούμε μια ωραία, παλιά μπρεζνιεφική έκφραση.
Κι η σύνδεση αυτή με τους σοβιετικούς δεν είναι ακριβώς τυχαία. Όχι γιατί η μπολιβαριανή επανάσταση έχει άμεση σχέση με την οκτωβριανή και τη σοβιετική εξουσία. Αλλά επειδή ο τσάβες πέθανε τη μέρα ακριβώς που συμπληρώνονταν εξήντα χρόνια από το θάνατο του μπολσεβίκου ηγέτη ιωσήφ στάλιν.
Κι έτσι αρχίζουν αναπόφευκτα οι συνειρμοί κι οι παραλληλισμοί του τσάβες με το σύντροφο με το μουστάκι, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Τις οποίες η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα ήταν πρόθυμη να τραβήξει μέχρι το ανώτατο όριο, από τη δική της σκοπιά και για τους δικούς της σκοπούς. Παρουσιάζοντας τον τσάβες, πότε σαν επικίνδυνο εξτρεμιστή μπολσεβίκο (έννοια που αρκεί από μόνη της να ενεργοποιήσει αυτόματα τα εξαρτημένα συντηρητικά αντανακλαστικά της λοβοτομημένης κοινής γνώμης), πότε σα στυγνό δικτάτορα (του προλεταριάτου), που καταπνίγει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα (των εκμεταλλευτών να παρασιτούν και να κερδοσκοπούν). Ένας κακός δαίμονας των ηπα, που έμπαινε σαν αγκάθι στο μάτι τους κι αμφισβητούσε την κυριαρχία τους.
Το ζήτημα βέβαια είναι τι ακριβώς αποτελούσε για εμάς ο τσάβες κι αν θα μπορούσε να σταθεί οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ των δύο. Κι η απάντηση είναι σαφής -και με το απαράμιλλο δωρικό στιλ του ίδιου του στάλιν: όχι σύντροφοι, δε θα μπορούσε.
Κι αυτό παρά τις όποιες ιντριγκαδόρικες -πλην δευτερεόυσας σημασίας- παρουσίαζαν οι δύο προσωπικότητες. Τις αυθόρμητες και μαζικές εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το πρόσωπό τους. Την ένοπλη υπεράσπιση της εξουσίας από τις λαϊκές μάζες. Τις βενεζουελάνικες misiones (αποστολές), που δανείζονταν στοιχεία από τη λογική του σταχανοβίτικου κινήματος και των πεντάχρονων πλάνων στη σοβιετική ένωση. Ή ακόμα τις πρωτότυπες πολιτικές φόρμουλες και τα συνθήματα για "σοσιαλισμό σε μια χώρα", "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα", κτλ.
Κι εδώ ακριβώς είναι που σταματάν οι ομοιότητες κι αρχίζουν οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Γιατί ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ονομάστηκε έτσι ακριβώς σε διάκριση με την εμπειρία του εικοστού και του υπαρκτού σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, που θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή. Κι οι θεωρητικές του επεξεργασίες θυμίζουν περισσότερο αναζητήσεις του (προμαρξικού) ουτοπικού σοσιαλισμού, παρά δημιουργική συνέχεια του φιλοσοφικού κεκτημένου του μαρξισμού.
Παρόλα αυτά δεν έχουν προκαλέσει τις αντιδράσεις και τα πάθη, που καταφέρνει να εγείρει ακόμα και σήμερα, ενενήντα χρόνια μετά, το σύνθημα του στάλιν για οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Κι αυτό εξηγείται είτε από τον αντι-σταλινικό ζήλο και τα δυο σταθμά κάποιων δυνάμεων, που γίνονται ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Είτε απλούστερα με το ότι εν μέσω πλήρους επικράτησης της αντεπανάστασης, η μπολιβαριανή διαδικασία είναι σαν όαση μες στην έρημο, κι αυτό την καθιστά άτυπα "υπεράνω" κάθε σκληρής κριτικής.
Κατά κάποιον τρόπο η περίπτωση της βενεζουέλας ενσαρκώνει το περίφημο αντι-ιμπεριαλιστικό στάδιο (για το οποίο τόση συζήτηση έχει γινει στα καθ' ημάς, κατά το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν. και το οποίο κάποτε κέρδιζε επίσης την χλεύη αντισοβιετικών δυνάμεων για το "μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης"). Κι αναδεικνύει μια σειρά βασικές παραμέτρους του.
Κατά πρώτον ότι καμία επαναστατική διαδικασία δεν προκύπτει σε καθαρή μορφή, από τη μία ο στρατός της επανάστασης κι από την άλλη το στρατόπεδο της αντίδρασης. Αλλά κι ότι η ίδια η δυναμική της εξέλιξης των πραγμάτων, με την όξυνση των αντιθέσεων, οδηγεί την κατάσταση σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Κατά δεύτερον δείχνει τις προϋποθέσεις εμφάνισης της μπολιβαριανής διαδικασίας. Οι οποίες δεν περιορίζονται στην ενεργειακή αυτάρκεια ελέω πετρελαίου και τις μεγάλες δυνατότητες που έδινε στην κυβέρνηση του τσάβες, ούτε στη συγκρότηση μιας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αντιθέτως περνάνε κυρίως μέσα από τη δράση του υποκειμενικού παράγοντα και την ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, που να επιβάλλει ριζικές αλλαγές.
Παράλληλα όμως η περίπτωση της βενεζουέλας αναδεικνύει ανάγλυφα τις δυνατότητες και τα πολιτικά όρια αυτού του εγχειρήματος.
Αφενός δηλ αποτελεί το γενικό μοντέλο που φαίνεται να υποστηρίζουν διάφορες δυνάμεις της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και για τις χώρες του δυτικού κόσμου: μιας μετωπικής κυβέρνησης, με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, που ανακουφίζει τις λαϊκές μάζες, δίνοντας λύση στα άμεσα προβλήματά τους και προωθεί σταδιακά τη μετάβαση στο σοσιαλισμό.
Αφετέρου όμως δείχνει πολύ καθαρά και το ταβάνι αυτών των μεταρρυθμίσεων ως προς τη σοσιαλιστική προοπτική, το μετέωρο χαρακτήρα της μετάβασης και το ενδεχόμενο ενσωμάτωσης και πισωγυρίσματος της μπολιβαριανής διαδικασίας, που κινδυνεύει άμεσα να εκφυλιστεί σε μια αλλαγή ελληνικού τύπου, και να μείνει πουκάμισο αδειανό.
Σε κάθε περίπτωση, το βασικό είναι τι μέλλει γενέσθαι. Η ύστατη δραματική έκκληση του ούγκο τσάβες «μη με αφήνετε να πεθάνω» αφορά στο ακέραιο και τη μπολιβαριανή επανάσταση. Το ζητούμενο συνεπώς, για να θυμηθούμε και τον αρχικό παραλληλισμό του κειμένου, είναι να αποφευχθεί η επανάληψη μιας εκδοχής «αποσταλινοποίησης» και η σταδιακή πορεία προς την παλινόρθωση, που ακολούθησε μετά το εικοστό συνέδριο. Κι η οποία θα είχε πολύ λιγότερα κεφάλαια να γράψει στη βενεζουέλα, ώσπου να ολοκληρώσει την ανατροπή.
Από μια άποψη ίσως να έφυγε ο τσάβες, προτού χάσει τη δυναμική του το μπολιβαριανό εγχείρημα και προλάβει να απομυθοποιηθεί. Κι έτσι τώρα στο καράκας αντιμετωπίζουν το κλασικό «αντιδιαλεκτικό» ερώτημα που βάζαμε όλοι στον εαυτό μας, αλλά περιμέναμε να τεθεί πρώτα στην κούβα: τι θα απογίνει άραγε η επανάσταση, όταν πεθάνει οφιντέλ… ο ραούλ… ο τσάβες… κτλ.
Η επανάσταση βέβαια δεν είναι θέμα προσώπων και ηγετών. Μετριέται στην κλίμακα των μαζών και των κοινωνικών τάξεων. Αυτές είναι που κράτησαν τον τσάβες στην εξουσία, όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα εναντίον του. Αυτές του έδωσαν 14 συνεχόμενες εκλογικές νίκες –πλην του δημοψηφίσματος για την αναθεώρηση του συντάγματος- ενάντια στα προγνωστικά και τις οργανωμένες προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Κι αυτές είναι που καλούνται τώρα να κάνουν τον πόνο τους δύναμη και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, για να μην αφήσουν τη μπολιβαριανή επανάσταση στη μέση της πλαγιάς, να την πάρει ο κατήφορος.
Τώρα θα κριθεί πόσο δυνατές και βαθιές ρίζες έχει το λαϊκό κίνημα στη βενεζουέλα. Και σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη μας.
Κι η σύνδεση αυτή με τους σοβιετικούς δεν είναι ακριβώς τυχαία. Όχι γιατί η μπολιβαριανή επανάσταση έχει άμεση σχέση με την οκτωβριανή και τη σοβιετική εξουσία. Αλλά επειδή ο τσάβες πέθανε τη μέρα ακριβώς που συμπληρώνονταν εξήντα χρόνια από το θάνατο του μπολσεβίκου ηγέτη ιωσήφ στάλιν.
Κι έτσι αρχίζουν αναπόφευκτα οι συνειρμοί κι οι παραλληλισμοί του τσάβες με το σύντροφο με το μουστάκι, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Τις οποίες η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα ήταν πρόθυμη να τραβήξει μέχρι το ανώτατο όριο, από τη δική της σκοπιά και για τους δικούς της σκοπούς. Παρουσιάζοντας τον τσάβες, πότε σαν επικίνδυνο εξτρεμιστή μπολσεβίκο (έννοια που αρκεί από μόνη της να ενεργοποιήσει αυτόματα τα εξαρτημένα συντηρητικά αντανακλαστικά της λοβοτομημένης κοινής γνώμης), πότε σα στυγνό δικτάτορα (του προλεταριάτου), που καταπνίγει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα (των εκμεταλλευτών να παρασιτούν και να κερδοσκοπούν). Ένας κακός δαίμονας των ηπα, που έμπαινε σαν αγκάθι στο μάτι τους κι αμφισβητούσε την κυριαρχία τους.
Το ζήτημα βέβαια είναι τι ακριβώς αποτελούσε για εμάς ο τσάβες κι αν θα μπορούσε να σταθεί οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ των δύο. Κι η απάντηση είναι σαφής -και με το απαράμιλλο δωρικό στιλ του ίδιου του στάλιν: όχι σύντροφοι, δε θα μπορούσε.
Κι αυτό παρά τις όποιες ιντριγκαδόρικες -πλην δευτερεόυσας σημασίας- παρουσίαζαν οι δύο προσωπικότητες. Τις αυθόρμητες και μαζικές εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το πρόσωπό τους. Την ένοπλη υπεράσπιση της εξουσίας από τις λαϊκές μάζες. Τις βενεζουελάνικες misiones (αποστολές), που δανείζονταν στοιχεία από τη λογική του σταχανοβίτικου κινήματος και των πεντάχρονων πλάνων στη σοβιετική ένωση. Ή ακόμα τις πρωτότυπες πολιτικές φόρμουλες και τα συνθήματα για "σοσιαλισμό σε μια χώρα", "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα", κτλ.
Κι εδώ ακριβώς είναι που σταματάν οι ομοιότητες κι αρχίζουν οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Γιατί ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ονομάστηκε έτσι ακριβώς σε διάκριση με την εμπειρία του εικοστού και του υπαρκτού σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, που θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή. Κι οι θεωρητικές του επεξεργασίες θυμίζουν περισσότερο αναζητήσεις του (προμαρξικού) ουτοπικού σοσιαλισμού, παρά δημιουργική συνέχεια του φιλοσοφικού κεκτημένου του μαρξισμού.
Παρόλα αυτά δεν έχουν προκαλέσει τις αντιδράσεις και τα πάθη, που καταφέρνει να εγείρει ακόμα και σήμερα, ενενήντα χρόνια μετά, το σύνθημα του στάλιν για οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Κι αυτό εξηγείται είτε από τον αντι-σταλινικό ζήλο και τα δυο σταθμά κάποιων δυνάμεων, που γίνονται ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Είτε απλούστερα με το ότι εν μέσω πλήρους επικράτησης της αντεπανάστασης, η μπολιβαριανή διαδικασία είναι σαν όαση μες στην έρημο, κι αυτό την καθιστά άτυπα "υπεράνω" κάθε σκληρής κριτικής.
Κατά κάποιον τρόπο η περίπτωση της βενεζουέλας ενσαρκώνει το περίφημο αντι-ιμπεριαλιστικό στάδιο (για το οποίο τόση συζήτηση έχει γινει στα καθ' ημάς, κατά το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν. και το οποίο κάποτε κέρδιζε επίσης την χλεύη αντισοβιετικών δυνάμεων για το "μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης"). Κι αναδεικνύει μια σειρά βασικές παραμέτρους του.
Κατά πρώτον ότι καμία επαναστατική διαδικασία δεν προκύπτει σε καθαρή μορφή, από τη μία ο στρατός της επανάστασης κι από την άλλη το στρατόπεδο της αντίδρασης. Αλλά κι ότι η ίδια η δυναμική της εξέλιξης των πραγμάτων, με την όξυνση των αντιθέσεων, οδηγεί την κατάσταση σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Κατά δεύτερον δείχνει τις προϋποθέσεις εμφάνισης της μπολιβαριανής διαδικασίας. Οι οποίες δεν περιορίζονται στην ενεργειακή αυτάρκεια ελέω πετρελαίου και τις μεγάλες δυνατότητες που έδινε στην κυβέρνηση του τσάβες, ούτε στη συγκρότηση μιας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αντιθέτως περνάνε κυρίως μέσα από τη δράση του υποκειμενικού παράγοντα και την ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, που να επιβάλλει ριζικές αλλαγές.
Παράλληλα όμως η περίπτωση της βενεζουέλας αναδεικνύει ανάγλυφα τις δυνατότητες και τα πολιτικά όρια αυτού του εγχειρήματος.
Αφενός δηλ αποτελεί το γενικό μοντέλο που φαίνεται να υποστηρίζουν διάφορες δυνάμεις της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και για τις χώρες του δυτικού κόσμου: μιας μετωπικής κυβέρνησης, με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, που ανακουφίζει τις λαϊκές μάζες, δίνοντας λύση στα άμεσα προβλήματά τους και προωθεί σταδιακά τη μετάβαση στο σοσιαλισμό.
Αφετέρου όμως δείχνει πολύ καθαρά και το ταβάνι αυτών των μεταρρυθμίσεων ως προς τη σοσιαλιστική προοπτική, το μετέωρο χαρακτήρα της μετάβασης και το ενδεχόμενο ενσωμάτωσης και πισωγυρίσματος της μπολιβαριανής διαδικασίας, που κινδυνεύει άμεσα να εκφυλιστεί σε μια αλλαγή ελληνικού τύπου, και να μείνει πουκάμισο αδειανό.
Σε κάθε περίπτωση, το βασικό είναι τι μέλλει γενέσθαι. Η ύστατη δραματική έκκληση του ούγκο τσάβες «μη με αφήνετε να πεθάνω» αφορά στο ακέραιο και τη μπολιβαριανή επανάσταση. Το ζητούμενο συνεπώς, για να θυμηθούμε και τον αρχικό παραλληλισμό του κειμένου, είναι να αποφευχθεί η επανάληψη μιας εκδοχής «αποσταλινοποίησης» και η σταδιακή πορεία προς την παλινόρθωση, που ακολούθησε μετά το εικοστό συνέδριο. Κι η οποία θα είχε πολύ λιγότερα κεφάλαια να γράψει στη βενεζουέλα, ώσπου να ολοκληρώσει την ανατροπή.
Από μια άποψη ίσως να έφυγε ο τσάβες, προτού χάσει τη δυναμική του το μπολιβαριανό εγχείρημα και προλάβει να απομυθοποιηθεί. Κι έτσι τώρα στο καράκας αντιμετωπίζουν το κλασικό «αντιδιαλεκτικό» ερώτημα που βάζαμε όλοι στον εαυτό μας, αλλά περιμέναμε να τεθεί πρώτα στην κούβα: τι θα απογίνει άραγε η επανάσταση, όταν πεθάνει οφιντέλ… ο ραούλ… ο τσάβες… κτλ.
Η επανάσταση βέβαια δεν είναι θέμα προσώπων και ηγετών. Μετριέται στην κλίμακα των μαζών και των κοινωνικών τάξεων. Αυτές είναι που κράτησαν τον τσάβες στην εξουσία, όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα εναντίον του. Αυτές του έδωσαν 14 συνεχόμενες εκλογικές νίκες –πλην του δημοψηφίσματος για την αναθεώρηση του συντάγματος- ενάντια στα προγνωστικά και τις οργανωμένες προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Κι αυτές είναι που καλούνται τώρα να κάνουν τον πόνο τους δύναμη και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, για να μην αφήσουν τη μπολιβαριανή επανάσταση στη μέση της πλαγιάς, να την πάρει ο κατήφορος.
Τώρα θα κριθεί πόσο δυνατές και βαθιές ρίζες έχει το λαϊκό κίνημα στη βενεζουέλα. Και σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη μας.
ΑΝΤΙΟ ΟΥΓΚΟ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπρός και πάλι
για ένα καινούριο ξεκίνημα
από τον ίδιο Δρόμο
για τον ίδιο Σκοπό.
Ξέρουμε τι λέει η FARC για το θέμα; Ξέρω απο τη μια οτι έχει παραδώσει ηγετικά στελέχη που κατέφυγαν στην Βενεζουέλα στο κολομβιανό κράτος, απο την άλλη όμως έχει βοηθήσει πολλάκις την υπόθεση τους ποικιλοτρόπως. Πως τον αντιμετωπίζουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Περιμένω με το όπλο παρα πόδας τους υποστηρικτές του μπολιβαριανού μοντέλου που θα προτείνουν μια όμοια λύση και για την Ελλάδα! Consider this friendly fire.
metalorixos
ο τσαβισμός είναι το δεύτερο ( μετά τον Αλιέντε ) στην ιστορία εγχείρημα που μπορεί να παραλληλιστεί με τον " δημοκρατικό δρόμο "του Νίκου Πουλαντζά . Με τον κανονικό όχι ότι του αποδόθηκε . Όχι τόσο με το αντί ιμπεριαλιστικό στάδιο , μιας και δεν υπάρχει στις βασικές σκέψεις του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου έστω σαν αφηρημένη σκέψη ότι είναι το πρώτο στάδιο , και θα ακολουθήσει ένα ριζικά δεύτερο , αλλά με περίπου ομαλό τρόπο . Το να το πούμε εμείς από εδώ , πέρα που έχει σαν προϋπόθεση να συμφωνούμε με βασικές παραδοχές του σοβιετικού μαρξισμού ( θεμιτό , αλλά όχι υποχρεωτικό ) είναι λάθος και κάπως απ ' έξω , μιας και στην Βενεζουέλα υπάρχει συνείδηση του τι επανάσταση κάνουν ,και δεν το θεωρούν στάδιο για κάτι άλλο .
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κοινωνικό του μπλοκ βέβαια είναι διαταξικό , αλλά η αυτοσυνείδηση της " επανάστασης " έχει μεγάλη σημασία για το πληβειακό στοιχείο , που έχει μια βαρύτητα ( σε δομές και πρακτικές ) δυσανάλογα μεγάλη συγκριτικά πχ με το μπλοκ της αλλαγής .
Το να βαθύνει η εθνικοποίηση , οι δομές εξουσίας των κάτω , και οι δομές παραγωγής με αμφισβήτηση του καπιταλιστικού καταμερισμού είναι τα στοιχήματα .
Η ουσία είναι πως είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς μια λογική είτε περίπου ομαλής διαδοχής ανάμεσα σε στάδια ,είτε συγκεντροποίησης μιας αντιτσαβικής εργατικής εξουσίας στο πνεύμα ενός ας πούμε φετιχισμού της δυαδικής εξουσίας .
" με τα φτερά του θα σκοτεινιαζε ένα αλώνι " , Νίκος Καββαδίας .
http://www.youtube.com/watch?v=OzCWPUzB56w
" κάποιος σύντροφος "
Ψύχραιμο το κείμενο του απολιθώματος και σε γενικές γραμμές σωστό. Έχω ένσταση μόνο στο σημείο που αναφέρεται ο Τσάβες ως πρότυπο για την εγχώρια "ριζοσπαστική αριστερά". Ίσως να ήταν μέχρι πριν κάποιο καιρό -όχι όμως τώρα. Κάτι που αποδεικνύεται και από το σε ποιές χώρες επέλεξε να πάει ο κ. Τσίπρας όταν αποφάσισε να ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς τη Βενεζουέλα, έγιναν πολλά για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των λαϊκών μαζών, όμως η αστική τάξη εξακολουθεί να έχει την εξουσία. Παραπέρα, η εναπόθεση των πάντων στον Τσάβες δείχνει τα όρια μιας τέτοιας προσέγγισης που μπορεί μερικές φορές να είναι χρήσιμη για να κερδίζεις εκλογές, σε βάθος χρόνου όμως δημιουργεί προβλήματα (το ίδιο ισχύει και για το Φιντέλ). Πόσο μάλλον που οι λαϊκές μάζες, δεν φαίνεται (μέχρι σήμερα) να είναι προσανατολισμένες στο να πάρουν την εξουσία από την αστική τάξη.
Νομίζω ότι γρήγορα (μέσα σε λίγες μέρες δηλ.) η αντίδραση μέσα και έξω από τη χώρα θα προσπαθήσει να πάρει τη ρεβάνς για την τσαβική περίδο. Αν η εργατική τάξη και το Τσαβικό κόμμα δεν απαντήσει στην αναμενόμενη επίθεση των αστών με αντεπίθεση με στόχο τη σοσιαλιστική επανάσταση, φοβάμαι ότι μπορεί να έχουμε και πισωγύρισμα (είτε με την άμεση παλινόρθωση της δεξιάς είτε με την ενσωμάτωση των διαδόχων του Τσάβες). Το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΚΚ είναι σχετικά αδύναμες με κάνουν όχι πολύ αισιόδοξο.
Σε κάθε περίπτωση, θα τιμούμε τον Τσάβες (με τα πολλά θετικά του και τα υπαρκτά αρνητικά του) σαν έναν ηγέτη που πραγματικά ξεχώρισε από τα καπιταλιστικά ασπόνδυλα που κυβερνούν τις διάφορες χώρες του κόσμου (εξαιρείται μόνο ο Ραούλ -πραγματικά δεν μού έρχεται άλλος στο μυαλό).
Το πώς και το τι του Τζαβες μάλλον θα το κρίνει ο Λαός την Βενεζουέλας και η ιστορία, έχω μόνο να κάνω δυο και παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1ον Πιστεύω ακράδαντα ότι τα προσωποπαγή καθεστώτα δεν κραταν μετά τον θάνατο του ηγέτη. Η Βενεζουέλα κυβερνιόνταν εν πολλοίς από προεδρικά διατάγματα, και όλοι περίμεναν τον Τζαβες να δώσει γραμμή. Δεν υπάρχουν οι θεσμοί, οι διαδικασίες ή το ιδεολογικό υπόβαθρο (πέρα από κοινότυπες ρητορείες) που να στηρίξουν ένα τέτοιο καθεστώς πέρα απ τον θάνατο του. Πιστεύω ότι ο Μαρδουρο δεν θα τα καταφέρει. Όχι γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί ή δεν είναι ικανός ή δεν θα προσπαθήσει … απλώς δεν είναι Τσαβες.
2ον Πολύ αμφιβάλω αν κανείς ποτέ θα ασχολιόταν για τον Τζαβες αν δεν είχε η Βενεζουέλα πετρέλαιο, ή αν μπορούσε να κάνει ότι έκανε χωρίς αυτό. Γιατί στην ουσία δεν έκανε τίποτα άλλο απ το να πάρει τα λεφτά απ το πετρέλαιο και να το «σκορπίσει» παντού. Ναι, το έδωσε στα λαϊκά στρώματα, αλλά μόνο αυτό … κατά την παλιά κινέζικη παροιμία: τους έδωσε το ψάρι, δεν τους έμαθε να ψαρεύουν. Ο Χοσέ Μουχίκα στην Ουρουγουάη έχει ένα απίστευτα ποιο δύσκολο έργο, κάνει μια εξαιρετική και ουσιαστική δουλειά, αλλά κανείς δεν ασχολιέται μαζί του ούτε ο πολύς ο κόσμος ξέρει ποιός είναι (ίσως και καλύτερα γι αυτόν).
"το περίφημο αντι-ιμπεριαλιστικό στάδιο (για το οποίο τόση συζήτηση έχει γινει στα καθ' ημάς, κατά το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν. και το οποίο κάποτε κέρδιζε επίσης την χλεύη αντισοβιετικών δυνάμεων για το "μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης")"
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία η ρεβιζιονιστική σου παραχαραξη, προκειμένου να κατασκευασεις μια συνεχεια μεταξυ των περιοδων '45-'53 και '53-'89.
οι λαϊκες δημοκρατιες ειχαν δυο σταδια. το ενα των αντιφασιστικων-αντιιμπεριαλιστικων δημοκρατικων καθηκοντων και το αλλο που βαδιζε για τη σοσιαλιστικοποιηση της οικονομία (χοντρικα απο το'48-'49 ως το '53).
καμία σχεση λοιπόν οι κυβερνησεις '45'-'48 με τις ρεβιζιονιστικες "μη καπιταλιστικες" κυβερνησεις που υποστηριζεις.
υγ.αυτο δε σημαινε πως οι σταδιακες εθνικοποιησεις του '45-'48(τραπεζων κλπ, και οχι ολων δια μιας, όπως ζητανε τωρα διαφοροι "πιο επαναστατες")δεν ειχαν σοσιαλιστικο προσανατολισμο,παροτι υπηρχε ταξικη παλη και εντος των κυβερνησεων.
Αλλά ποιος να σου τα μαθει αυτα;δεν αντλεις κανενα διδαγμα απο την εμπειρια των πολυκομματικων μετωπικων λαϊκοδημοκρατικων κυβερνησεων.εδω ,αφαιρεθηκε η κριτικη στο ουγγρικο κομμα -που υπηρχε σε καθε αφιερωμα του "ρ"στην ουγγρικη αντεπανασταση-ότι,προχωρώντας στο μονοκομματισμό, ξεχασε πως ειναι δυνατη η ριζοσπαστικοποιηση των μικροαστικων κομματων, για να μη "φωτογραφιζεται"κανενας συριζα..
Κατά σειρά εμφάνισης, όπου κρίνω απαραίτητο.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Εμπρός για τον ίδιο σκοπό και από τον ίδιο δρόμο, αρκεί να μην είναι ο τρίτος..
-Όχι, δεν ξέρουμε τι λένε οι farc για το θέμα. Κι είναι όντως ζήτημα πώς το αντιμετωπίζουν μετά από τις παλινωδίες του τσάβες στο θέμα των αιχμαλώτων.
-Πολύ σωστή η παρατήρηση για τις επισκέψεις του τσίπρα. Που (θέλει) να είναι και με τον ομπάμα και με τον τσάβες, όπως λέει πολύ εύστοχα σήμερα ο μπογιόπουλος.
-Ποιος να μου τα μάθει όλα αυτά, έλα ντε; Ευτυχώς που βρέθηκες εσύ ανώνυμε μαοϊκέ να ξεσκεπάσεις τον ρεβιζιονισμό μου. Αλλά αν αυτό που κρατάμε από την κριτική αποτίμηση των λδ είναι η λογική των σταδίων και πηγαίνουμε να την εφαρμόσουμε αυτούσια σήμερα, κούνια που μας κούναγε..
Σου είπε κανείς ότι είναι το μόνο που κρατάμε από τις λδ; Όμως,είναι κατάντια να συζητάμε για το σοσιαλισμό των ονείρων μας και να σνομπάρουμε τη συζήτηση για το δρόμο προς τα εκεί και πολύ περισσότερο τη μελέτη των λδ ή και να αλλάζουμε την ιστορία τους κατά πώς μας βολεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια εμφανής διαφορά λδ (α'στάδιο) και μπολιβαριανών επαναστάσεων είναι ότι οι μεν έδωσαν τόνο στη βάση (δηλ. εθνικοποιήσεις), αξιοποιώντας όμως και το εποικοδόμημα, οι άλλες επέμειναν πολύ στο εποικοδόμημα (πέραν φυσικά των απαραίτητων εθνικοποιήσεων). Αυτή η διαφορά όμως δεν φέρνει αναγκαστικά τις δύο εμπειρίες σε αντιπαράθεση.
Πολύ περισσότερο δεν σου επιτρέπει να παραχαράσσεις την ιστορία, ταυτίζοντας τον "μη καπιταλιστικό δρόμο" (που οδηγούσε στον καπιταλισμό) με το α'στάδιο ή περίοδο (αφού βγάζεις εξανθήματα, όπως ο κάθε τροτσκιστής) των λαϊκών δημοκρατιών (που οδηγούσε στο σοσιαλισμό.
Άλλο τώρα: ο "ρ" στο πρώτο σχόλιό του μετά το θάνατο του Τσάβες λέει ότι ο Τσάβες "δεν έθιξε το ντόπιο κεφάλαιο". Αυτή η θέση είναι το απαύγασμα του τροτσκισμού.
υπογραφή: "μαοϊκός" (ό,τι πεις. Τα ίδια λέγαν κάποιοι και μετά την "6η Ολομέλεια")
http://kokkiniepithesi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα στον Τσάβες χτες στο ινστιτούτο
Δηλωνω αντιθετος με την ταρριχευση. Ημαρτον πια με αυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χρειάζεται να μου το πει κανείς "μαοϊκε" εντός ή εκτός εισαγωγικών. Τα ίδια σου τα λόγια σε προδίδουν. Όταν λες πως δεν είναι το μόνο που κρατάτε (ποιοι να είστε εσείς άραγε; δεν πάει πουθενά ο νους μου) από τις λδ, πάει να πει πως κρατάς για το σήμερα τη λογική των σταδίων και της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αν θες να διαχωρίσουμε τη σταλινική περίοδο από αυτή του μπρέζνιεφ, ευχαρίστως να το κάνω, σε άλλη πολιτική βάση. Αν όμως θέλεις να κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ καλής και κακής λογικής των σταδίων πριν και μετά το 53', σε ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι το αντι-ιμπεριαλιστικό στάδιο αν είχε κάποια βάση ήταν α. για κάποιες υπανάπτυκτες χώρες που δεν είχαν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό και β. για χώρες μέσου επιπέδου ανάπτυξης, όσο υπήρχε ως στήριγμα η σοβιετική ένωση -και ναι, αυτό αφορά και τη μπρεζνιεφική περίοδο.
Δε νομίζω να έχω άμεση δυναατότητα απάντησης μες στο τριήμερο ούτε με ενδιαφέρει να ανοίξω έναν ατέρμονα διάλογο στο διαδίκτυο, που δε θα κάνει κανέναν από τους δυο μας πιο σοφό. Αν θέλεις μπορείς να πεις τη γνώμη σου ελεύθερα, χωρίς όμως να υπολογίζεις σε δική μου απάντηση. Ευχαριστώ.
σφυροδρέπανε στέλνω για εσένα το παρακάτω σχολιο της νεας σπορά για τον Τσάβες
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://neaspora.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8.html
αν θες δημοσιευσε το κιόλας, αλλά είναι για εσένα.
Δείχνει τι σοβαρο πρόβλημα υπάρχει με την φιλικη ανακοινωση του ΚΚΕ για τον Τσάβες και τα φιλικά σχόλια στον Ριζοσπάστης
Αυτο που λέει η νεασ σπορα για δήθεν τηλεφωνηματα κατακραυγής δεν είναι τίποτα άλλο από τις δύο γραμμες που παλευουν μέσα στο ΚΚΕ
η ανακοινωση της ηγετικης ομάδας δηλαδη είναι κεντριστικη
Όσο για την αστικη τάξη που δήθεν ζητωκράυγαζε με τον θανατο του Τσάβες υπάρχει και ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ το οποίο η νεα σπορά ξεχνάει.
Η ανακοίνωση του ΚΚΕ έπρεπε να εξηγεί ότι ο Τσάβες είναι ο Ανδρεας Παπανδρεου της Λατινικης Αμερικης.
Αν αυριο θα έχουμε μια αναλογη κυβερνηση στην Ελλάδα χρεος της εργατικης ταξης είναι να την καταγγειλει ως βαρβαρη επικιβδυνη και αντιλαικη
Μαλιστα πρέπει να την καταγγειλει ως πιο επικινδυνη από τις κλασσικες νεοφιλελευθερες κυβερνησεις γιατι αυτη έχει την ικανοτητα να διαιωνιζει το καπιταλιστικο συστημα και μέσω της χειραγωγησης και ενσωματωσης
Καμίλο Μπερνέρι
"Ο Τσάβες δεν έθιξε το ντόπιο κεφάλαιο." Γιαυτό πανηγύριζαν τα "βόρεια προάστια" της Βενεζουέλας για το θάνατό του. Γιαυτό και το πραξικόπημα. Μεγαλύτερη απόσταση από την πραγματικότητα δε μας χώρισε ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, η αναπόφευκτη κατάληξη είναι τα τροτσκιστικά φληναφήματα του "εδώ και τώρα σοσιαλισμός". Το ΚΚ Βενεζουέλας θα έπρεπε να καταγγείλει ως πιο επικίνδυνο τον Τσάβες από την αστική αντιπολίτευση, εξηγώντας στο λαό ότι ο σοσιαλισμός εξ αιτίας του απομακρύνεται, ενώ οι νεοφιφιλελεύθεροι υπόδουλοι των ΗΠΑ το φέρνουν πιο κοντά.Τότε θα βλέπαμε βέβαια, αν οι σύντροφοι εκεί θα τη γλίτωναν με απλές μούντζες...
Ο "μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης" θαρρώ ήταν κάτι διαφορετικό, μάλλον κάτι περισσότερο από το ΑΑΔ στάδιο. Τον δρόμο αυτό ακολούθησαν σχεδόν όλες οι αυτόνομες δημοκρατίες και μερικές ενωσιακές της ΕΣΣΔ, και επίσης και κάποιες ΛΔ του ΣΟΑ, έχω υπόψιν μου την Βουλγαρία, που το '45 ήταν μια αγροτική χώρα. Η δυνατότητα αυτού του δρόμου οφειλόταν στην ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος και κυρίως της ΕΣΣΔ. Η ανάπτυξη της υποψήφιας χώρας εξασφαλιζόταν από μεταφορές φόντων (ανταλλαγή με αγροτικά προϊόντα) και τεχνολογίας, από τις χώρες του σοσιαλισμού, κι έτσι μπορούσε να δημιουργηθεί εργατική τάξη, που θα αναλάμβανε στην συνέχεια τα ηνία χωρίς να μεσολαβήσει επανάσταση ενάντια σε μια αστική τάξη, έτσι και αλλιώς αδύναμη και πιθανόν και αντιϊμπεριαλιστική, που θα είχε προσαρμοστεί και συνθηκολογήσει σε μια τέτοια προοπτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν θεωρητική σύλληψη δεν ήταν αβάσιμη, άλλωστε στις περιπτώσεις, που προανέφερα "δούλεψε". Το πρόβλημα ήταν πως προϋπέθετε γερή-υγιή ΕΣΣΔ αλλά και παρουσία "μαγιάς" εντόπιων κομμουνιστικών δυνάμεων, το ίδιο στιβαρών, σε χώρες μη ανεπτυγμένες καπιταλιστικά, δηλαδή χωρίς υπολογίσιμη ντόπια εργατική τάξη. Κι αυτό συνέβαινε, κι ας φαντάζει αντιϊστορικό στους μη διαλεκτικούς δηλ. στους μηχανιστικούς υλιστές. Η κίνηση των ιδεών δεν μπαίνει εύκολα σε κορσέδες. Κομμουνιστές "φυτρώσαν" και σε καθυστερημένες περιοχές, όπως η ελληνική ύπαιθρος, οι αγροτικές περιοχές της Κίνας μακρυά από τα βιομηχανικά παράλια, η Ινδία, η Ινδονησία, η Αφρική, οι καθυστερημένς περιοχές της Λατινικής αμερικής και αλλού.
Δεν ήταν μια εσφαλμένη προσέγγιση.
Το θέμα ήταν πως χρειάζονταν αυτές οι προϋποθέσεις, που ειδικά μετά το '53, που το κομμ. κίνημα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, ήταν δύσκολο να πια να εκπληρωθουν.
Ηδη η Κίνα (= το ΚΚΚ) είχε αρχίσει να κάνει νερά, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η κινέζικη επανάσταση. Είχαν πάρει το πάνω χέρι τα μικροαστικά στοιχεία στο κόμμα του Μάο Τσε Τούνγκ. Ειδικά για την Κίνα το εγχείρημα θα ήταν, λόγω αριθμών, τρομερά δύσκολο, θα έβαζε σε μεγάλη δοκιμασία και την ΕΣΣΔ, που πάσχιζε τότε να ανακάμψει από το χτύπημα του Β'ΠΠ. Οι ποιοτικές απαιτήσεις ήταν τεράστιες και για το ΚΚΚ. Μετά ήρθε κι ο Χρουστσώφ και σκάτωσε τελείως η δουλειά. Για τους ίδιους λόγους χάλασε και στην Αίγυπτο, παρόλο, που εκεί έγινε μια αρχή. Το φράγμα του Ασουάν, με δαπάνη της ΕΣΣΔ δούλεψε τελικά σαν κρατικομονοπωλιακό μέτρο για την υποβοήθηση της ανάπτυξης της ντόπιας αστικής τάξης και οι κομμουνιστές κυνηγήθηκαν. Τα ίδια γίνανε και σε πολλές Λ.Δ. σε Αφρική και Αραβία, με πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα την Λ.Δ. Υεμένης, την Αιθιοπία, το Σουδάν κ.α. Ακόμη και σε χώρες, όπως το Βιετνάμ, αποδείχτηκε πως τα θεωρούμενα πανίσχυρα κκ ήταν στην πραγματικότητα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με σφυροδρέπανα, λέγε με Πασόκ.
Γενικά το μοντέλο "μη καπιταλιστικός δρόμος" δεν δουλεύτηκε επι της ουσίας, δεν πρόλαβε, και έτσι σε μεγάλο βαθμό εκφυλίστηκε σε σοσιαλιστικό περιτύλιγμα ΑΑΔ σταδίων, που οδήγησαν τελικά στον Καπιταλισμό και στην ζεστή αγκαλιά του Ιμπεριαλισμού.
Και η περίπτωση Τσάβες κάτι τέτοιο είναι και θα φανεί όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός της ευφορίας των μικροαστών προσωρινών αντιϊμπεριαλιστών.
Δεν το λέω με χαρά, μακάρι να υπήρχαν πολλοί δρόμοι για τον σοσιασισμό. Θα πηγαίναμε πιο γρήγορα. Αλλά η Ιστορία έχει τη Λογική της.
Και για να μην παρεξηγηθώ, ο Τσάβες ήταν από τους πιο μαχητικούς αντιϊμπεριαλιστές, και το ότι επέλεξε να πάει στην Κούβα για την θεραπεία του λέει πολλά για το τί πράγματι εμπιστευόταν. Αλλά είναι άλλο να υποστηρίζεις έναν αντιϊμπεριαλιστή σαν σύμμαχο στην δική σου υπόθεση κι άλλο σαν φτωχός συγγενής. Αν ο Τσάβες είναι ένας ακόμη Νασέρ, ας ετοιμαστούμε για το ισοδύναμο των "αδελφών Μουσουλμάνων" της Λατινικής Αμερικής. Οι αυταπάτες του φίλου σου δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται και δικές σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πόσο ρεφορμιστης οπορτουνιστής και γω δεν ξέρω τι άλλο ήταν ο Τσάβες (ή ο Αλλιέντε) είναι υπαρκτό αλλά δευτερεύον ζήτημα. Το βασικό ερώτημα είναι τι κάνεις όταν ένα τέτοιο κίνημα υπάρχει, σεισπειρώνει το λαό και συγκρούεται με τον ιμπεριαλισμό και μέρος έστω της ντόπιας αστικής τάξης (πχ ο τσίπρας δεν συσπειρώνει ούτε τα μελη του, όσο για σύγκρουση...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο υποστηρίζεις άνευ όρων και διαχέεσαι στο κόμμα του Τσάβες;
Το καταγγέλεις και περιφέρεις την δογματική σου επαναστατικότητα με τα 100 μέλη που σου έχουν απομείνει;
Ή είσαι Λενινιστής και δίνεις και το αίμα σου, πιθανόν κάνοντας και λάθη,για την υπόθεση του λαού, της εργατικής τάξης συγκεκριμένα και του σοσιαλισμού;
471
Καμίλο Μπερνέρι, η ταξική σου ανάλυση με έχει μαγέψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ποιό κόμμα είσαι να έρθω να γραφτώ και εγώ;
παντός σφυροδρέπανε με εξέπληξες με το γεγονός ότι δεν επισήμανες την ομοιότητα με έναν άλλο μεγάλο ηγέτη που βαλσαμώθηκε .
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οι δυο είχαν διάδοχο με μουστάκι!!!
Να βλέπουμε και τα αισιόδοξα σημάδια
χιχιχιχι
Φιλίκα
Λιβορνο
"Ακόμη και σε χώρες, όπως το Βιετνάμ, αποδείχτηκε πως τα θεωρούμενα πανίσχυρα κκ ήταν στην πραγματικότητα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με σφυροδρέπανα, λέγε με Πασόκ."
ΑπάντησηΔιαγραφήκατήφορος
Γλυκούλη ανωνυμούλη των 12:36 π.μ., εσύ με τα τροτσκιστικά άγχη. Είπα οτι περίμενα κάποιον σαν εσένα για να βγώ στην αντεπίθεση. Και ήρθες. Σε ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκρούστηκε ουσιαστικά με το Κεφάλαιο ο Τσάβεζ;Ελα! Και ποιός νίκησε; Γιατί μια φορά και ο Τσάβεζ μέχρι θανάτου ηγέτης της χώρας ήταν, το δε Κεφάλαιο, ακμαίο στη θέση του. Πως; Να σου πω:
Απαλλοτρίωσε με τη βία τίποτα; Οχι, ξεπλήρωσε μέχρι τελευταίας δραχμής ότι κρατικοποίησε.
Kράτησε τα πετρέλαια της χώρας έστω υπο κρατικό έλεγχο; Οχι ήδη απο πέρσι άρχισε η παρακμή.
http://transitions.foreignpolicy.com/posts/2012/03/01/oil_industry_privatization_in_venezuela_violates_a_chavez_taboo
H οικονομία ακμαία; Γερή και δυνατή;
Μπα. Απο υποτίμηση σε υποτίμηση πηγαίναν και η ακρίβεια στα ύψη.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1727118
http://www.eiu.com/asset_images/388341623.GIF
Η αναλογία ιδιωτικού τομέα και κρατικού; Σίγουρα θα ήταν έστω στα ίσα, τι διάολο, συγκρούστηκε με το Κεφάλαιο ο άνθρωπος.
Μπα, ουτε και αυτό.
http://www.foxnews.com/world/2010/07/18/socialism-private-sector-dominates-venezuelan-economy-despite-chavez-crusade/
( "And the balance between public and private sectors remains nearly identical to when Chavez took office in part because the private sector grew faster than the government between 2003 and 2006, when the economy was booming" )
Αρα τελικά τι έγινε σ αυτή τη χώρα; Αυτό που έγινε, και το λένε και οι ίδιοι οι σύντροφοι στη Βενεζουέλα, είναι οτι υπήρξε μια συμμαχία των μικροαστικών στρωμάτων με καποια μέρη του Κεφαλαίου. Με τα υπόλοιπα συγκρούστηκε ο Τσάβεζ. Και πολύ καλά έκανε. Eιδικά αφού είχε και κάποια θετικά αποτελέσματα για τη ζωή του λαού. Αλλά απο αυτό μέχρι να φτάσουμε να πουμε οτι ο Τσάβεζ συγκρούστηκε με το Κεφάλαιο, υπάρχει μια απόσταση, δε θαρρείς βρε καρδιά μου; Kαι ξέρεις σε τι συμπεράσματα έχουν αρχίσει να έρχονται οι σύντροφοι εκεί; Ας τα πούν οι ίδιοι:
"Ακριβώς γι' αυτό προτείνουμε ταυτόχρονα τη δημιουργία ενός Επαναστατικού Λαϊκού Μπλοκ (BPR), που κατ' ανάγκη θα περιορίζεται σε όσους προτείνουν την πλήρη κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος και που επομένως δεν μπορεί να περιλαμβάνει απολύτως κανένα τμήμα της αστικής τάξης η κάποια οργάνωση που να εκφράζει τα συμφέροντά της."
(Aπο τη τελευταία Διεθνή ΚΟΜΕΠ, το άρθρο μπορεί να βρεθεί και εδω http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1964.html)
Βέβαια όταν βλέπεις κάποιους να σε κατηγορούν οτι είσαι πολύ φιλικά προσκείμενος σε κάτι, και κάποιους άλλους να σε κατηγορούν οτι είσαι εντελώς σε απόσταση απο αυτό, τότε μάλλον καλά τα πας. Ειδικά όταν ο ένας θυμίζει έφηβο με μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα και ο άλλος ονειρεύεται μια καλή εκδοχή του καπιταλισμού για να τη βαφτίσει σοσιαλισμό.
Venceremos!
metalorixos
Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχαν οι απαντήσεις για το τι θα έπρεπε να κάνει ο Τσάβες. Ότι έχουν καπιταλισμό το ξέρουμε, όπως είχε κρατικό καπιταλισμό και η Ρωσία, καμιά δεκαριά χρόνια από τον Οκτώβρη. Δεν είδα να καταδικάζει κανείς το Λένιν
Διαγραφήανώνυμε των 12 : 36
ΑπάντησηΔιαγραφή1ον το "εδω και τωρα σοσιαλισμος" είναι σωστο από την άποψη των υλικών προυποθεσεων και του σαπισματος του καπιταλισου. Ότι εχει προετοιμάσει η οικονομική εξέλιξη είναι λαθεμένο να μην προπαγανδιζουν την αναγκαιοτητα του οι κομμουνιστες.
Η επικαιρότητα και αναγκαιοτητα του σοσιαλισμου είναι όντως τροτσκιστική αντίληψη, αλλά όχι φληναφηματα
2ον Το πραξικόπημα αντιμετωπιστηκε από τον Τσάβες και με δυνάμεις του αστικού στρατου που ήταν με το μέρος του. Έχουμε δηλαδή δύο αστικά πολιτικοστρατιωτικα μλποκ που συγκρούστηκαν
3ον Τα βόρεια προαστια πανηγυριζαν λες με τον θανατό του. Έχεις την αυταπάτη ότι για πάνω από μια δεκαετια διευθυνε την αναπτυξη του
βενεζουελανικου καπιταλισμου χωρίς τις πλάτες τμηματος του κεφαλαιου???
5ον στην βενεζουέλα δεν είναι αστικη μόνο η δεξιά αντιπολιτευση αλλά και αστική είναι και η αριστερη σοσιαλδημοκρατικη κυβερνηση
6ον Η στρατηγικη δεν καθορίζεται από τον συσχετσιμο δύναμης, ακόμα και αν αυτο σημαίνει και κάποιες μούτζες, αλλά από τον χαρακτήρα της εποχής. Αλλιώς το ΚΚ θα το μουτζωνει η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ, ας ΠαιΡΝΟΥΝ και πολλούς ψήφους (βλέπε ΑΚΕΛ)
Καμιλο μπερνέρι
Από τι καθορίζεται η στρατηγική?
ΔιαγραφήΤΟ ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Άσε που ο άνθρωπος είναι και νεκρός, φτου κακά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλού είναι το θέμα. Το κόμμα του Τσάβες δεν ήταν ΚΚ,ήταν ΣΚ. Ενιαίο. Που σημαίνει, με τη συμμετοχή διαφόρων δυνάμεων και τη στήριξη άλλων τόσων. Η σύνθεσή του από μόνη της θα καθορίσει και το πρόγραμμα και τη στρατηγική του (θέλω να πω, αν στηρίζεται ή συμμετέχουν μερίδες της αστικής τάξης, τότε αυτά θα στηρίξει).Η ζωή του λαού, βελτιώθηκε κατακόρυφα, αλλά μέχρι εκεί που χρειαζόταν η αστική τάξη της περιοχής, που έπαιρνε αμπάριζα και αναδυόταν. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, που να χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο! Δε μπα να κρατικοποιήσεις και το CERN; Ξεχνάς το κράτος- συλλογικό καπιταλιστή κι αφήνεις πάλι το λαό στα κρύα του λουτρού.Είναι χρέος της εργατικής τάξης και του ΚΚ, λοιπόν, να μην παλεύει για καλύτερο καπιταλισμό (που σπεύδουν να χειροκροτήσουν τα φιντανάκια από την Ελλάδα), αλλά για εργατική εξουσία. Θέλει άντερα, αλλά η ανταμοιβή είναι πολύ μεγαλύτερη.
τον σοσιαλισμό ανώνυμε 09 : 27 δεν τον " κάνεις " ξύνοντας το κεφάλι σου μέχρι να σου ρθει η καλή ιδέα , άσε που δεν είναι ιδιαίτερο κοινωνικό οικονομικό καθεστώς , είναι αντιπαράθεση καπιταλισμού κομμουνισμού .
ΑπάντησηΔιαγραφήη ερώτηση περί της Μπολιβιριανής επανάστασης είναι αν κάποιος προτείνει ανατροπή της από μια καθαρή συγκεντροποιημενη εργατική εξουσία , ή να βαθύνει η επανάσταση σε όλα τα πεδία παραγωγής και αναπαραγωγής .
" κάποιος σύντροφος "
επισης στη Βενεζουελα υπαρχει και ενα εθνοτικο στοιχειο στην ταξικη παλη και αυτο ειναι (οπως και στη βολιβια) οι ιθαγενεις. Εκπρόσωπος και αυτων ηταν ο Τσαβες (ινδιανος και ο ιδιος). Πηγε λενε οι στατιστικες το ποσοστο της φτωχειας απο 53% στο 24% και ειναι αληθεια . Αλλα αυτο ειναι το ποσοστο της φτωχειας και στην Ελλαδα και δε νομιζω οτι κανεις ισχυριζεται με σοβαροτητα οτι η Ελλαδα ειναι σοσιαλιστικη (εκτος απο τον Πρετεντερη, Γεωργιαδη Βοριδη κλπ) Απο την αλλη ο ιδ. τομεας παραγει περιπου το 70% του ΑΕΠ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τσαβες ανηκει στην ιδια κατηγορια με τον Νασερ, Μπουμεντιεν, Σουκαρνο, Ασαντ κλπ.
Η Βενεζουέλα δεν είναι σοσιαλιστική, αλλά η σύγκριση με την Ελλάδα δεν είναι η απόδειξη γι'αυτό. Στη Γερμανία το επίπεδο ζωής είναι καλύτερο από εκείνο της Κούβας, άρα ούτε η Κούβα είναι σοσιαλιστική ή είναι η Γερμανία...
Διαγραφήεπειδή ο metalorixos, πρoτιμά να ενημερώνεται από το "foxnews" και τον "capital" όποιος έχει όρεξη ας ρίξει μια ματιά εδώ: http://prensapcv.wordpress.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ άγχος.. άντε γεια!
Ανώνυμε 8 Μαρτίου 2013 10:04 π.μ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφεις
« Ο Χοσέ Μουχίκα στην Ουρουγουάη έχει ένα απίστευτα ποιο δύσκολο έργο, κάνει μια εξαιρετική και ουσιαστική δουλειά, αλλά κανείς δεν ασχολιέται μαζί του ούτε ο πολύς ο κόσμος ξέρει ποιός είναι (ίσως και καλύτερα γι αυτόν).»
Μήπως θα μπορούσες να μας διαφωτίσεις πια είναι η εξαιρετική και ουσιαστική δουλεια που έχει κάνει ,επειδή τυχαίνει εδώ και κάποια αρκετά χρόνια να μένω στην συγκεκριμένη χώρα και τον τρώω και στην μάπα ως πρόεδρο εδώ και 3 χρόνια.
Θα μπορούσα να σου γράψω πάρα πολλά που έχει κάνει όντως, αλλά προς την τελείως αντίθετη κατευθυνση από αυτήν που μάλλον εννοείς και ακόμα χειρότερα, τα οποία ούτε οι Blancos με τους Colorados που κυβερνούσαν από ιδρύσεως την Ουρουγουάη μέχρι το 2004 είχαν τολμήσει παλαιότερα να πειράξουν. Αλλά θα περιμένω πρώτα την απάντησή σου μια και γνωρίζεις την «εξαιρετική και ουσιαστική του δουλειά»
Και όντως ο πολύς κόσμος όπως λες δεν ξέρει ποιος είναι και καλύτερα . Και όσοι νομίζουν ότι ξέρουν έχουν μείνει στις δάφνες του παλιού Τουπαμάρο , χωρίς να ξέρουν ποιος είναι σήμερα ο Πεπε Μουχικα πιστός σύμμαχος και υπηρέτης των καπιταλόσκυλων και πολυεθνικών κάθε είδους που έχουν αγοράσει και συνεχίζουν να αγοράζουν την Ουρουγουάη.
Το παρακάτω βίντεο με δηλώσεις του για ορεκτικό . Αν γνωρίζεις ισπανικά μετέφρασε το και για να σου λυθούν οι απορίες αλλά και οι απορίες των αναγνωστών. Αν όχι πές μου και το μεταφράζω εγώ. Για να υπάρξει μια ιδέα για το ποιος είναι ο Πέπε,τι πιστεύει και τι πρεσβεύει σήμερα!!!
http://www.youtube.com/watch?v=-S3-eJfw-_M&NR=1&feature=endscreen
Sentic
O metalorixos φίλε αγχωμένε, έθεσε μερικά ερωτήματα, εκ των οποίων κανένα δεν είδε, με τα λίγα ισπανικά που ξέρει, να απαντιέται στο blog του ΚΚΒ. Επίσης δεν είδε να απαντάς και εσύ σε τίποτα. Αρα μάλλον, ΜΑΛΛΟΝ, οι πηγές του είναι σωστές. Το ίδιο και τα συμπεράσματα του. Αστικές-ξεαστικές, μπορείς να τις αποδομήσεις ελεύθερα με δικές σου, προλεταριακές, και να συγκρίνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον δε το ίδιο το ΚΚΒ, νομίζω οτι πέρα απο την επίσημη γραμμή, είναι ξεκάθαρο τι συμπεράσματα βγαίνουν απο την εμπειρία του στην Μπολιβαριανή "επανάσταση". Δεν σε είδα επίσης να τα σχολιάζεις, παρώτι είναι απο προλεταριακή πηγή(Διεθνή ΚΟΜΕΠ).
metalorixos
ε όχι ρε μεγαλε να συγκρινεις τον Οκτώμβρη του 1917 με την Βενεζουέλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί την εξουσια την είχαν τα εργατικα σοβιέτ
στην Βενεζουέλα η αστικη τάξη
Καμίλο Μπερνέρι
Aπόσπασμα απο την ανακοίνωση της γραμματείας του κεντρικού οργάνου των FARC-EP για τον θάνατο του προέδρου-διοικητή Hugo Chavez Frias: "Η φρίκη που μας προκάλεσε η τόσο μοιραία είδηση δεν μας εμποδίζει να αγκαλιάσουμε με αδελφική αλληλεγγύη και με βαθύ πόνο που χτυπάει το λαό της Βενεζουέλας, τις νόμιμες αρχές, και την οικογένεια του μεγάλου Ηγέτη , στους οποίους από τα βουνά της Κολομβίας συμπαραστεκόμαστε και τους ενθαρρύνουμε να βαδίσουν μπροστά μέχρι τη Νίκη της υπέροχης Μπολιβαριανής Επανάστασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ούγκο Τσάβες καταλαμβάνει πλέον μια τιμητική θέση στην ιστορία της Βενεζουέλας, δίπλα στον Σιμόν Μπολίβαρ και στον Ezequiel Zamora, δείχνοντας το δρόμο της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης για τη χώρα του, τη Λατινική Αμερική, τη Καραϊβική και όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου.Οι ιδέες και το έργο του αποτελούν μέρος του οπλισμού όλων των λαών του κόσμου που αγωνίζονται για την ελευθερία.
ΖΗΤΩ η Μνήμη και το Αιώνιο Παράδειγμα του Hugo Chavez Frias!
ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
Κεντρική Γραμματεία των FARC-EP.
Βουνά της Κολομβίας, 5 Mαρτίου 2013
Αυτό το απόσπασμα το παραθέτω προς ενημέρωση γνώση και συμμόρφωση.
Χ.Γ