Δεν ταιριάζετε σου λέω

Για να μιλήσει κανείς για τα φοιτητικά και τις σημερινές εκλογές, που έρχονται χωρίς ανάσα μετά το συνέδριο, πρέπει να έχει διατηρήσει μια στοιχειώδη επαφή με τα αμφιθέατρα. Κι εγώ δε μπορώ να πω ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία.

Ως εξωτερικός παρατηρητής λοιπόν παρακολουθώ με σχετική αμηχανία την παρακμή του φοιτητικού κινήματος την τελευταία πενταετία, χωρίς να είμαι σε θέση να δώσω συνολικά κάποια έγκυρη ερμηνεία για τα αίτιά της. {Αν και θα μπορούσα να πω παρενθετικά πως οι νίκες του προηγούμενου διαστήματος κι ένας συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισής τους, που τις πρόβαλλε αποσπασματικά ως τελεσίδικες, έφεραν μέσα τους το σπέρμα της ύφεσης και της ήττας, που ακολούθησε}.

Με αντίστοιχη αμηχανία, που προκύπτει πρωτίστως λόγω άγνοιας, παρακολουθώ κάποιες στιγμές (χρονικές και διαλεκτικές) της διαμόρφωσης της τακτικής μας, αλλά και την πολεμική που ασκείται εναντίον της. Η βασική μας ιδέα για το φοιτητικό κίνημα, όπως την καταλαβαίνω τουλάχιστον, είναι η δημιουργία του Μας, ως κάτι αντίστοιχο με το παμε, με συλλόγους και επιτροπές αγώνα που συσπειρώνονται στις γραμμές του. Κι οφείλω να πω ότι ως γενική ιδέα είναι καλή και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση –με την υποσημείωση πως πρέπει να ληφθούν υπόψη οι διαφορές κι οι ιδιαιτερότητες της σπουδάζουσας.

Αν κάποιος διαφωνεί και ρωτάει επιτιμητικά «δηλ τι θέλετε, ένα πάμε φοιτητών;» τραβώντας μακρόσυρτα τα φωνήεντα, για να τονίσει την απέχθειά του, έχει μάλλον κάποιο σύνδρομο ή αλεργία στο παμε συνολικά, παρά στη «μηχανιστική του μεταφορά στα πανεπιστήμια».

Το θέμα λοιπόν είναι πώς εφαρμόζεται στην πράξη αυτή η ιδέα. Εδώ υπάρχει συσσωρευμένη αρκετή πείρα, θετική και αρνητική, όπως παραδέχτηκε τις προάλλες και ο σοφιανός σε μια προεκλογική μας εκδήλωση στο πολυτεχνείο. Κι οι αδυναμίες αυτές έχουν να κάνουν κατά τη γνώμη μου σε μεγάλο βαθμό με την απειρία των συντρόφων.

Τη δική μου γενιά μπορεί να τη συνοδεύει διαχρονικά το ερώτημα, γιατί δε μπήκε σε εφαρμογή εν μέσω κινήματος η λογική των αιρετών κι ανακλητών αντιπροσώπων από τις γενικές συνελεύσεις, όταν φαινόταν να υπάρχει η διάθεση και πιθανότατα οι συσχετισμοί να περπατήσει στην πράξη. Ήταν όμως κοινός τόπος ότι η υπάρχουσα κατάσταση ήταν αδιέξοδη και χρειαζόταν επιτακτικά μια διαφορετική μορφή συντονισμού του φ.κ.

Αυτό ακριβώς το σημείο έχει ως αφετηρία η συγκρότηση του μας, για την οποία πολλοί σφοι πιστεύουν πως έπρεπε να έχει ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα· κι αν ήταν ακόμα φοιτητές, θα ήξεραν πολύ καλά πώς και γιατί πρέπει να την προχωρήσουν. Ενώ αντίθετα οι σύντροφοι στη σημερινή σπουδάζουσα καλούνται να εφαρμόσουν μια λογική χωρίς να έχουν προλάβει να γευτούν από πρώτο χέρι την κατάσταση και τα αδιέξοδα που κατέστησαν απαραίτητη την εφαρμογή της.

Κι είναι λογικό στην αρχή να κάνουν κάμποσα λάθη από απειρία ή υπερβάλλοντα ζήλο, που θα τα διορθώσουν στην πορεία, προχωρώντας ψηλαφιστά προς τα μπρος –πχ η αποχή για ένα διάστημα από όλες τις γενικές συνελεύσεις συλλήβδην κι όχι από αυτές που παρουσίαζαν όντως εκφυλιστικά φαινόμενα. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές και κάποιο άλλο προηγούμενο να λειτουργήσει σαν μπούσουλας. Οπότε τα λάθη είναι περίπου μονόδρομος για την κατάκτηση της απαιτούμενης πείρας.

Ο αντίλογος απέναντι σε αυτό το σχέδιο, με τις όποιες αντιφάσεις κι αδυναμίες του, δε βασίζεται σε κάποια ουσιαστική αντιπρόταση, αλλά κατά βάση σε άναρθρες κραυγές και χοντρή παραποίηση της πραγματικότητας, ακόμα κι όταν αυτή φοράει το μανδύα έγκριτων αναλυτών του ακαδημαϊκού κύκλου. Μιλάει πχ για σεχταρισμό και «κόκκινους συλλόγους» με αφορμή το τει λαμίας –λες και το ενωτικό είναι να νομιμοποιήσεις τα όργια και το κράτος εν κράτει των τραμπούκων της δαπ. Ίσως μόνο η σοβαρή συνιστώσα να έχει μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη στο ερώτημα «τι συλλόγους και τι φοιτητικό κίνημα θέλουμε». Αλλά είναι ζήτημα –πέραν των άλλων αδυναμιών της- αν μπορεί να την προωθήσει στις τάξεις της εαακ –πόσο μάλλον στην πραγματική ζωή. Κι αν αυτό είναι το επίπεδο της αντιπαράθεσης, δε μπορούμε να θρέφουμε φρούδες ελπίδες για το ρόλο που θα παίξουν δυνητικά οι άλλες δυνάμεις για μια ανασύνταξη του φ.κ. που είναι και το ζητούμενο.

Όλα τα παραπάνω συνδέονται και με μια σειρά άλλα ζητήματα, που είναι δύσκολο να αναλυθούν εν συντομία.

-την αντίληψη κάθε χώρου για το φοιτηταριάτο, τις προοπτικές και το ρόλο του στην κοινωνία. Κάποιες δυνάμεις θεωρούν τους φοιτητές πρωτοπόρο κομμάτι του κινήματος και τους απόφοιτους ως το πιο δυναμικό κομμάτι της νέας βάρδιας εργαζομένων –εν μέρει για να καλύψουν την αδυναμία παρέμβασής τους σε μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης. Αν όμως λυγίσουμε το κλαδί από την ανάποδη, θα έχουμε μια τάση υποτίμησης των ειδικών, προνομιακών συνθηκών που προσφέρει ακόμα το πανεπιστήμιο (για μαζικό άνοιγμα, στρατολόγηση και ιδεολογική δουλειά), αλλά και εν γένει της διανόησης.

-Την αυτοτελή δουλειά της οργάνωσης, που έχει βάλει σε προτεραιότητα τα λαϊκά παιδιά των τει κι έχει θέσει πιο αυστηρά κριτήρια σε σχέση με τις στρατολογήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Αυτή η ιεράρχηση ωστόσο δε μπορεί να επηρεάζει αρνητικά την ικανότητά μας να συσπειρώνουμε στο μαζικό κίνημα. Απεναντίας συμπληρώνεται διαλεκτικά κατά τη γνώμη μου από ένα πλατύτερο άνοιγμα σε ακόμα πιο ευρεία κλίμακα στο επίπεδο των συσπειρώσεων –κι εν προκειμένω του μας και της πανεπιστημονικής. Αν και η διαλεκτική στην πράξη δεν είναι κι από τα πιο εύκολα σπορ.

-Την πιθανή αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης του φοιτητικού σώματος τα τελευταία χρόνια. Και την εντελώς βέβαιη αλλαγή της κοινωνικής συμπεριφοράς των φοιτητών εν μέσω κρίσης. Ένα μεγάλο κομμάτι –σίγουρα μεγαλύτερο απ’ ό,τι στο παρελθόν- το ενδιαφέρει να πάρει απλώς το πτυχίο με έναν καλό βαθμό, για να αντιμετωπίσει από καλύτερες θέσεις –έτσι νομίζει δηλ- το ρευστό σκηνικό στο σκλαβοπάζαρο –κατ’ ευφημισμόν αγορά- μισθωτής εργασίας. Ενώ ένα άλλο κομμάτι που έχει αντικειμενικό συμφέρον να παλέψει πιο άμεσα για κάποια ζητήματα, αναγκάζεται πχ να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του κι αδυνατεί να πάρει ενεργά μέρος στις διαδικασίες του συλλόγου –όταν αυτές υπάρχουν.

Γενικώς το φοιτητικό παράδειγμα αναδεικνύει ανάγλυφα, γιατί η κρίση δεν αποτελεί αυτομάτως προνομιακό πεδίο για ριζοσπαστικές κινηματικές διεργασίες.

Κι αυτό είναι εν τέλει και το ζουμί της υπόθεσης. Η ελεγχόμενη κατάρρευση της πασπ θα τροφοδοτήσει πιθανότατα την άνοδο όλων των άλλων χώρων και μπορεί να ρίξει στάχτη στα μάτια για τους πραγματικούς συσχετισμούς και τη δυναμική των πραγμάτων μες στις σχολές. Αλλά το φοιτητικό κίνημα παρέμεινε δυστυχώς ουραγός και σχεδόν παθητικός θεατής των αγωνιστικών κινητοποιήσεων της τελευταίας τριετίας. Φέτος ειδικά –πχ στη θεσσαλονίκη- έχουν βγει ελάχιστες συνελεύσεις στα τμήματα που δε θίγονται άμεσα από τις αλλαγές με το σχέδιο αθηνά. Ενώ η πιθανή πρώτη εμφάνιση των χρυσαυγιτών έρχεται σαν καμπανάκι κινδύνου, σε έναν χώρο όπου πριν από μια πενταετία κάτι τέτοιο θα έμοιαζε αδιανόητο.

Αυτά βέβαια θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε καλύτερα και στα σχόλια της ανάρτησης. Επειδή όμως η μέρα των φοιτητικών εκλογών δεν έχει μόνο αυτό τον χαρακτήρα, ας κλείσουμε με κάποια προλεκάλτ (προ)εκλογικά στιγμιότυπα που δίνουν άλλο χρώμα στην όλη διαδικασία.

-Η συγκρότηση φοιτητικής παράταξης με το όνομα «κώστας μήτρογλου» στο πολιτικό του απθ. Κι η αγωνία αν θα τους ξαναδούμε φέτος και αν θα έχουν ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας που χαράζει ο ηγέτης.

-Η θρυλούμενη και θρυλική συνάμα είσοδος σφου κνίτη σε μάθημα στη φιλοσοφική του απθ, με μια μπανανόφλουδα ανά χείρας, που την πέταξε επιδεικτικά και έκλεισε με το σύνθημα της προεκλογικής αφίσας προς τους φοιτητές.

Μικρός θεούλης, που θα λέγανε και στο φάιτ κλαμπ –ε, αγιεκμπένι;

Κι η προλεκάλτ αφίσα από το πανεπιστήμιο πειραιά (παπει) με τον κάθετο/διαγώνιο διαχωρισμό του κινήματος από τα διάφορα πολύχρωμα τερατάκια των άλλων δυνάμεων και δυνατό επιμύθιο με τον στίχο που βλέπετε και στον τίτλο της ανάρτησης.

Για του λόγου το αληθές κι η φωτογραφική επιβεβαίωση από το πόρταλ του 902.