Το χώμα βάφτηκε κόκκινο

Μάτια μου η ελλάδα, την πάει τη μανωλάδα…
…και προσπαθεί να της μοιάσει. Να γίνει ολόκληρη μια εκφασισμένη οικονομική ζώνη, με ειδικό καθεστώς για τους μισθωτούς σκλάβους που πρέπει να είναι κι ευχαριστημένοι αν βρουν μια θέση στο παζάρι να πωληθούν. Μια εικόνα από τα προσεχώς και το φαρ ουέστ του μέλλοντός μας, με πινακίδες-επιγραφές στις εισόδους των πόλεων, σαν κι αυτές που βλέπουμε στα τεύχη του λούκι λουκ: ξένε είσαι ευπρόσδεκτος για σκλάβος, αλλά αν ήρθες να διεκδικήσεις τα δεδουλευμένα σου, σε περιμένει καυτό μολύβι, κανάγια.

Με αμερόληπτα μέσα ενημέρωσης να παρουσιάζουν περίπου σαν καιρικό φαινόμενο, τις σφαίρες που… έπεσαν, γενικά κι αόριστα, σα μάννα εξ ουρανού –κι ενίοτε εξοστρακίζονται. Και θύματα τους πυροβολημένους τηλεθεατές που παρακολουθούν με απάθεια πυροβολημένους μετανάστες και περιμένουν στωικά τη σειρά τους, με θρησκευτική ευλάβεια. Σώσον Κύριε τον περιούσιο λαό σου με τις περιουσίες του και ευλόγησον την ιδιοκτησία του –και τις δολοφονίες που κάνει για να προστατέψει τα ιερά και όσια της αστικής κοινωνίας: τα κέρδη του.

Κοκκίνισε-κοκκίνισε-ε ολόκληρη η ελλάδα
Θα γίνει ένα κάτεργο, όπως η μανωλάδα…
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από φράουλες και θάνατο και το αίμα των εργατών γης. Σα να λέμε κόκκινη από σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα. Και για να μην το καταλάβει ο κόσμος και πάει με τους κόκκινους, του λένε «πας μη έλλην βάρβαρος» και πως αυτή είναι η βαρβαρότητα που τον απειλεί. Κι αυτός υποδέχεται με το όπλο στο χέρι τους «βάρβαρους» από τα βάθη της ασίας, που ήρθαν να ζητήσουν «ψωμί κι ύδωρ», όχι σαν πέρσες κατακτητές, αλλά κυριολεκτικά ένα πιάτο φαΐ, για να μπορέσουν να ζήσουν στην χώρα του ξένιου δία και να πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Διέπραξαν όμως την ύβρη να τα βάλουν με τους τσιφλικάδες επενδυτές που ευεργετούν τον τόπο με ανάπτυξη και θέσεις εργασίας για εξελιγμένα μοντέλα εργαζόμενων που δεν χρειάζεται να πληρώνονται κιόλας. Μετά την ύβρη λοιπόν ακολουθεί η κάθαρση και έτσι ψηφίζουμε χρυσή αυγή, για να καθαρίσει (ξεβρομίσει) ο τόπος.

Η μανω(ελ)λάδα ανήκει στους έλληνες. Και στο φασισμό του μανωλιού, που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς μετά το 74΄και ντύθηκε δημοκρατικός πολίτης.
Οι βάρβαροι όμως είναι εντός των τειχών, από τη δική μας πλευρά. Είναι τα ελληνικά αφεντικά και το πολιτικό σύστημα που τους στηρίζει αλλά καμώνεται πως δεν είχε ενημέρωση και έπεσε από τα σύννεφα. «Ώστε υπάρχει δηλ ανασφάλιστη εργασία στις καλλιέργειες φράουλας;»
-Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; όπως αναρωτιόταν κι ο μοντεχρήστος στον ισοβίτη του αρκά.

Ο πραγματικός ρατσισμός δεν είναι φυλετικός, αλλά ταξικός. Ενάντια στους προλετάριους που δεν έχουν πατρίδα και στον ήλιο μοίρα και το κεφάλαιο τους θεωρεί αναλώσιμους. «Την εργατική τάξη πυροβολούν» όπως γράφει σήμερα και ο λεκάτης στο ριζοσπάστη. Και γενικώς όποιον τολμήσει να σηκώσει το κεφάλι και να διεκδικήσει τα αυτονόητα που δικαιούται.

Ήρθε όμως ο καιρός να μπει ένα τέλος στο φαύλο κύκλο. Κι αντί να ψάχνουμε τις λέξεις να εκφράσουμε την οργή μας κάθε φορά μετά από τέτοια περιστατικά, να την κάνουμε δύναμη και να οργανώσουμε τον αγώνα μας να αλλάξουμε τον κόσμο, γιατί το χρειάζεται, όπως γράφει κι ο μπρεχτ.