Όλοι μαζί βρε ντιρλιντί

Συνεχίζοντας σε χακί ρυθμούς και σε αντίστοιχο κλίμα με την προηγούμενη ανάρτηση, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με το θέμα της προληπτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών –πριν καν απεργήσουν- κι ως εξωτερικός παρατηρητής ευπειθώς αναφέρει τα εξής, ως ανταπόκριση από το μέτωπο.

Προχτές στη λδ του βορρά είχαμε απογευματινές πορείες αλληλεγγύης στους επιστρατευμένους καθηγητές, όπου συνέβησαν μια σειρά παράδοξα, που ζητούσαν εξήγηση.

Αφενός οι άλλοι, (δηλ οι πλην λακεδαιμονίων), «μας πήραν» το άγαλμα βενιζέλου, όπου δίνουμε κλασικά τα δικά μας αγωνιστικά ραντεβού κι έτσι εμείς συγκεντρωθήκαμε στην αγία σοφία. Αλλά δεν πειράζει, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα ‘ναι (όχι η αγιά σοφιά, η πλατεία γύρω από το άγαλμα του βενιζέλου).

Αφετέρου προχωρήσαμε κι εμείς προς το άγαλμα βενιζέλου κι ακολούθησε κοινή πορεία –όπου στη διαδρομή είδαμε μεταξύ άλλων την αφίσα μιας συναυλίας με θέμα «η μουσική κατά της βίας» και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γυρεύουν εκεί ο χαρούλης κι ο τσακνής, που είναι και ο πιο πολιτικοποιημένος. Παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και μας βγαίνει ο ενωτικός αριστερός που κρύβουμε μέσα μας –όπως είχε γράψει παλιότερα σε άλλα συμφραζόμενα ο άθλιος- μου έρχεται συνειρμικά στο νου ένας στίχος από το δωμάτιο στο άμστερνταμ του άσιμου –εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης. Αλλά για αυτό σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Αφετρίτου, αυτή τη φορά οι άλλοι ήταν περισσότεροι από εμάς. Αν και όλοι μαζί ήμασταν μόλις κάτι σε μικρό τετραψήφιο, πολύ μακριά από τις ανάγκες και το διακύβευμα της συγκυρίας. Μπορεί βέβαια να φταίει το ξαφνικό της κινητοποίησης, οι βιαστικές ειδοποιήσεις της τελευταίας στιγμής ή ακόμα κι οι καιρικές συνθήκες –μια φορά έγινε κοινή πορεία και παραλίγο να ανοίξουν οι ουρανοί. Αλλά που ήταν κρυμμένες όλες αυτές οι κοχλάζουσες αγωνιστικές διαθέσεις για απεργία διαρκείας και γιατί δε βγήκαν μαζικά στους δρόμους να εκφραστούν και να αντιδράσουν στην επιστράτευση; Μήπως κρατάνε δυνάμεις για την παρασκευή;

Στην αθήνα απ’ ό,τι μου μετέφεραν τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα, οι συσχετισμοί στο δρόμο διαφορετικοί υπέρ μας, αλλά ο παρονομαστής κοινός: αξιοπρεπής παρουσία και μαζικότητα, αλλά τελείως αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις. Ένα μέρος του κόσμου φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επιστράτευση απεργών ή να μην τον απασχολεί εφόσον δεν καλούν τη δική του κλάση. Πρώτα ήρθαν να στρατολογήσουν τους ναυτεργάτες, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ναυτεργάτης, μετά ήρθαν να στρατολογήσουν τους καθηγητές, κοκ. Αλλά ακόμα κι όταν έρθει τελικά η σειρά του, παγιδεύεται στη λογική της ατομικής λύσης και ψάχνει να βρει κάνα γιώτα, για να εξαιρεθεί από τα μέτρα, ή κάποιο βύσμα για να βολευτεί κάπως καλύτερα στο στρατόπεδο εργασίας, χωρίς να αμφισβητεί τους γενικούς όρους του.

Τελικά η πορεία ξέφυγε από το καθιερωμένο δρομολόγιο κι έστριψε στην αριστοτέλους για να συνεχίσει παραλιακά, μπροστά από τα καφέ στη νίκης, όπου ο ντουντουκιέρης μας σε μεγάλες στιγμές έμπνευσης φώναξε: εσείς που τώρα κοιτάτε με απορία, αφήστε το φραπέ και ελάτε στην πορεία. Αλλά το καλύτερο ήταν ένα άλλο σύνθημα που έλεγε «όχι στην κρατική τρομοκρατία, αγώνας για δημόσια και δωρεάν παιδεία». Που έτσι γραμμένο δεν προκαλεί καμία αίσθηση στο σφο αναγνώστη, αλλά πρέπει να το τραγουδήσει από μέσα του, για να δει πώς πάει το πρώτο μισό.

Ό-ΧΙ  ΣΤΗΝ  ΚΡΑ/ (παύση) ΤΙ-ΚΗ  ΤΡΟ-ΜΟ-ΚΡΑ-ΤΙ-Α

Κι έτσι όπως τονίζαμε στο τέλος αυτό το «κρα…», σκεφτόσουν συνειρμικά τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, που έπεσαν πάνω στην εργατιά κι επιστρατεύουν όσους κλάδους τολμούν να αντιδράσουν.

Αλλά η πορεία είχε πάει στην παραλία χωρίς κάποιο προφανή λόγο κι εμείς είχαμε εσωτερικά την ίδια απορία με αυτούς που μας κοιτούσαν, προσπαθώντας να μαντέψουμε πού θα κατέληγε. Στο λευκό πύργο για να θυμηθούμε τις πλατείες; Εκεί που αρχίζουν τα όνειρά μας; Στο σπίτι ενός συναγωνιστή που ξέχασε το κολατσιό του και θα ανέβει να το πάρει; Μα τέλος πάντων, που πορευόμαστε κύριοι;

Τελικά αυτοί έστριψαν στην αγγελάκη και συνέχισαν στους δρόμους της πόλης, ενώ εμείς τερματίσαμε  στο ΚΡΑ

τικό θέατρο (κθβε) και τους ευχηθήκαμε καλή συνέχεια και στο επανιδείν.

Αλλά δεν τους ξαναείδαμε, γιατί στην χτεσινή απεργία της αδεδυ οι περισσότεροι προχώρησαν ανοιχτά σε επαναστατική απεργοσπασία, πάντα στο όνομα της απεργίας διαρκείας με προοπτικές αργής ή γρήγορης μετεξέλιξης σε εξέγερση –με την εξαίρεση ενός φιλοσοβιετικού αντάρτη καθηγητή, που ερχόταν συχνά και στις συναντήσεις του ομίλου και που κάποιες φορές μοιάζει να βρίσκεται σε λάθος χώρο, με βάση τις απόψεις του.

Κι έτσι εμείς που ήμασταν ακόμα λιγότεροι από τη δευτέρα, καμιά εκατοστή συνολικά, πορευτήκαμε από το ίδιο σημείο στην αγίας σοφίας προς το άγαλμα για να βρούμε εκεί το δσ της εδοθ και καμιά δεκαριά σεκίτες, που αποφάσισαν να… παρέμβουν στις μάζες μας και κατάφεραν να δημιουργήσουν από το πουθενά μια μικροένταση, χωρίς όμως να δοθεί συνέχεια. Και ήμασταν τόσο λίγοι αθροιστικά, που δεν έγινε καν πορεία..!

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως, ενώ κατά τους δημοφιλείς αριστερίστικους μύθους το παμε αρνείται τους αγώνες που δε μπορεί να ελέγξει κι εμποδίζει με ηττοπάθεια τις εργαζόμενες μάζες να συρρεύσουν σε απεργίες διαρκείας, μόνο οι δικές μας δυνάμεις απέργησαν χτες –και συνολικά μέχρι στιγμής.

Κάποια στέλεχη των παρεμβάσεων μας στηλιτεύουν σε μια δήλωσή τους κι αναρωτιούνται στον τίτλο της αν είμαστε ηλίθιοι ή προβοκάτορες. Μάλλον το πρώτο, θα απαντούσα εγώ. Γιατί είμαστε πάλι οι «βλάκες της υπόθεσης» που σήκωσαν έμπρακτα την απεργία, παρά τις μεγαλοστομίες και τις ονειρώξεις των άλλων. Κι αν τελικά αποφασίσουν οι ελμε να προχωρήσει κανονικά η απεργία –κι όχι συμβολικά, κατά τα γιαπωνέζικα εργασιακά έθιμα- οι δικοί μας θα είναι πάλι στην πρώτη γραμμή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Την ίδια στιγμή που οι καθεστωτικές παρατάξεις παίζουν χοντρό παιχνίδι εντυπώσεων και στήνουν μια κακόγουστη παράτα –με διάφορους κομπάρσους- για τις δικές τους εκλογικές σκοπιμότητες, με το βλέμμα στραμμένο στο συνέδριο της ολμε του άλλου μήνα.

Αντί επιλόγου η κε του μπλοκ συνιστά ανεπιφύλακτα στη βάση την ανάγνωση δύο πολύ καλών σχετικών κειμένων του 2310 νετ για την απεργία των εκπαιδευτικών και την επιστράτευση –που πρέπει να πετύχει.

Συμπληρωματικά μπορείτε να διαβάσετε επίσης μια ανάλυση του στέργιου από το blog αριστερά και πολιτική και κάποια εύλογα ερωτήματα που θέτει ο γιώργος σαρρής στο δικό του ιστολόγιο.