Σύντροφοι διαλυόμαστε

Χτες ανακοινώθηκε η απόφαση αυτοδιάλυσης του συνασπισμού (και διάχυσής του στο σύριζα), λίγο πριν συμπληρώσει ένα τέταρτο του αιώνα πολιτικής διαδρομής. Και ποιος να το ‘λεγε ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα και δε θα την χαιρόμασταν, μου λέει ένας σύντροφος. Γιατί ο συνασπισμός αλλάζει απλώς δέρμα, το πολιτικό του περίβλημα, για να καταπιεί τις σύμμαχες συνιστώσες που του είχαν δώσει κάποτε το φιλί της ζωής και να συνεχίσει τον κυβερνητικό καλπασμό του σαν καθαρόαιμο άτι του συστήματος, πιο αντιδραστικός κι ενσωματωμένος από ποτέ· δίνοντας υποσχέσεις για αναστολή μνημονίου και πράσινα άλογα συνθήματα, σαν του ανδρέα, αλλά ξεφτισμένα πια και ξεθωριασμένα.

Ο συνασπισμός μας τέλειωσε, ζήτω ο (νέος) συνασπισμός.

Κι αν οι πολιτικοί χαμαιλέοντες και οι έρποντες γυμνοσάλιαγκες (σαν τους σταθάκη, μητρόπουλο και σία) δε μπορούν να καλπάσουν, αυτό εξηγεί εν μέρει και τη δημοσκοπική στασιμότητα, η οποία απειλεί να στοιχειώσει το όνειρο της κυβερνώσας αριστεράς. Αν και ο σύριζα μπορεί να μοιάζει σε ένα άλλο επίπεδο με τους μυθικούς κενταύρους (χωρίς τους ρέιντζερς) από το πήλιο του κομμάντο, που ζούνε από τη μέση και κάτω σα ζώα μες στην καπιταλιστική ζούγκλα, αλλά από τη μέση και πάνω είναι άνθρωποι που προσπαθούν να εξημερώσουν τα υγιή στοιχεία της ζούγκλας και να της προσδώσουνε ανθρώπινο πρόσωπο. Το ίδιο παρα-μυθικές είναι και οι υποσχέσεις του για ισότητα στα χορτοφάγα ζώα, που τρώνε αμάσητο το κουτόχορτο που τους δίνει και τον ψηφίζουν.

Τώρα λοιπόν, που ανοίγει η κουβέντα για τις οργανωτικές αρχές(;) του νέου συνασπισμού, ο οποίος είναι κάτι σαν το νέο πανιώνιο, μετά την υπαγωγή του στο 44 αλλά ντρέπεται να πει ότι είναι το νέο πασόκ (που δεν έχει υπαχθεί ακόμα στο 44) –όχι αυτό της πρώτης νεότητας με τις εξαλλοσύνες της τρίτης σεπτέμβρη για εοκ και νάτο, αλλά μια μικρή αναπαλαίωση στην εκδοχή του 2009…

Τώρα λοιπόν που ανοίγει αυτή η συζήτηση θα επιτρέψτε σε εμάς τους παλαιοκομμουνιστές να μην πάρουμε πολύ σοβαρά τα όσα άκρως διασκεδαστικά λέγονται για ενιαίο κόμμα χωρίς συνιστώσες, αλλά με τάσεις και καπετανάτα, όπου πρέπει να ανήκεις σχεδόν υποχρεωτικά σε ένα τέτοιο για να καταθέσεις έγκαιρα κι ελεύθερα τη γνώμη σου. Και (θα μας επιτρέψτε) να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή, για να θυμηθούμε ότι αυτόν τον χαμαιλέοντα τον θρέψαμε στο κόρφο μας.

Με το κοινό πόρισμα με την εαρ του κύρκου, που μας έφερε σε μια πενταετία πιο κάτω και από την άνοιξη του σαμαρά, μες στη βαρυχειμωνιά της αντεπανάστασης. Με τις αδικαιολόγητες εκπτώσεις στο θέμα της εοκ και όχι μόνο, για να κλείσουμε μια συμφωνία που δε δικαιολογούνταν με τίποτα· ούτε από τους συσχετισμούς, ούτε –πρωτίστως- πολιτικά. Με την κε να εξουσιοδοτεί την επιτροπή να διαπραγματευτεί συγκεκριμένα σημεία προς συμφωνία και να της έρχονται άλλα αντί άλλων, ως τετελεσμένα προς επικύρωση –εκεί να δεις εν κρυπτώ διολίσθηση, που έμεινε στο απυρόβλητο. Και το μετέπειτα αριστερό ρεύμα να ακολουθεί το διεθνές κλίμα της μετάλλαξης των κκ, θέλοντας να βαδίσει προς το βούρκο της σοσιαλδημοκρατίας, και να επιμένει να τραβήξει μαζί του το κόμμα. Αλλά να (αποτυγ)χάνει οριακά στην εκλογή του νέου γγ, με την αλέκα να υπερισχύει για μερικές ψήφους του δραγασάκη –και να πρέπει να ανέχεται σήμερα κάποια βλαστάρια να της λεν ότι ήταν λαθρεπιβάτης στο τιμόνι του κόμματος.

Τι ακολούθησε στη συνέχεια; Απ’ το 90’ και μετά, μας έχουν πνίξει τα σκατά, να δεις τι σου ‘χω για μετά. Ψηφίσανε το μάαστριχτ (πληρώνει ο λαός) και την προοπτική της ενωμένης ευρώπης (μα στη μάσα χωριστά). Κατέβηκαν στα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια για τη μακεδονία, όλοι μαζί «πλην λακεδαιμονίων», όπως είπε και μια συχωρεμένη ψυχή, γιατί η συμπόρευση με τον εθνικισμό είναι απλώς η άλλη όψη του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου στο (κοινό, ευρωπαϊκό) νόμισμα της ευρω-κομμουνιστικής ενσωμάτωσης. Κι ο λαός τους πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα, αφήνοντας οριακά (και σαδιστικά) τον συνασπισμό εκτός βουλής, κάτω από το όριο του 3%. Μολονότι είχε τα περισσότερα πρωτοκλασάτα στελέχη και διπλάσια κοινοβουλευτική ομάδα μετά τη διάσπαση (14 δικοί τους vs 7 δικών μας), την αμέριστη στήριξη των μεγαλοεκδοτών και το κλίμα της εποχής με το μέρος του –ενώ οι δικές μας εξεγέρσεις ήταν εν γένει εκτός του κλίματος.

Και μετά η απόβαση των ανοιχτά αριβιστών στη μεγάλη αγκαλιά του πασόκ, που έδωσε πάτημα για ποικιλότροπο δούλεμα, μέχρι και στον απολίτικο χαβαλέ του δαπίτη κανάκη πού ήταν παρόλα αυτά προφητικός: μια μέρα νίκο, ο συνασπισμός θα γίνει κυβέρνηση.

Το προεκλογικό σύνθημα η καρδιά χτυπά αριστερά, και οι καρδιακές αρρυθμίες μέχρι να περάσουν το 3% και να την ξαναβρούνε στη θέση της, πριν το επόμενό της ταξίδι προς την κούλουρη και την δεξιά στροφή της. Οι βοναπαρτισμοί του αλαβάνου, που ήθελε να του παραδώσουν το δαχτυλίδι χωρίς εκλογές· και δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό έκτοτε, άλλο αν κάποιοι θέλουν να τον βλέπουν –με τα μάτια της ψυχής τους- σαν ασχημόπαπο που μεταμορφώθηκε σε κύκνο –κι ετοιμάζεται για το κύκνειο άσμα του στην πολιτική με το σχέδιο βήτα και το κόμμα της δραχμής. Η τακτική συμμαχία του αλαβάνου –ως σύριζα- με τις εξωκοινοβουλευτικές γκρούπες, για να περνάει με άνεση το όριο του 3% και να βρεθεί τελικά αυτός στη θέση τους, εκτός βουλής –πώς τα φέρνει η ρημάδα η ζωή.

Το δημοσκοπικό ρεσάλτο με τον αέρα του cool αλέξη, που σταμάτησε απότομα το 08’, αλλά άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη, ως πρόβα τζενεράλε, για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Κι η πολιτική αφροδίτη που αναδύθηκε μέσα απ’ τον αντιμνημονιακό χυλό των πλατειών και έριξε τα βέλη του έρωτά της σε κάθε ορφανό του πασόκ που αναζητούσε το χαμένο όραμα, δηλώνοντας συνάμα ερωτευμένη με την (αστική) εξουσία και τα κυβερνητικά πόστα.

Κι έτσι συμπληρώσαμε ένα φαύλο διαλεκτικό κύκλο, επιστρέφοντας στο σημείο από το οποίο είχε ξεκινήσει αυτή η διαδρομή. Γιατί στο μυαλό κάποιων εκ των πρωτεργατών του ενιαίου συνασπισμού, η συγκρότησή του ήταν το όχημα που θα τους έφερνε στην κεντρική πολιτική σκηνή αντικαθιστώντας το διεφθαρμένο και παρακμασμένο πόλο του πασόκ, που βούλιαζε στον βούρκο των σκανδάλων. Και οι οποίοι δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να αλλάξουν όχημα και να μετεπιβιβαστούν στο πασόκ, τον πιο αυθεντικό εκφραστή της πορείας τους, μόλις αυτό απέδειξε την ανθεκτικότητά του.

Σήμερα κάποιοι μπορεί να πιστεύουν πως ο σύριζα έχει τη διεθνή ακτινοβολία των μπολσεβίκων και εμπνέει τους διαδηλωτές στην τουρκία· ή πως θα γίνει μια ενιαιο/λαϊκο-μετωπική κυβέρνηση, που θα πυροδοτήσει την ταξική πάλη από πιο ευνοϊκές θέσεις και με καλύτερους συσχετισμούς. Μπορεί επίσης να (προσ)εύχονται μεταφυσικά για αριστερή στροφή ενός μορφώματος που βαδίζει ολοένα και πιο δεξιά, με ταχύ βηματισμό, καθώς καλπάζει έρποντας προς την εξουσία.
Αλλά στην πραγματικότητα ο συνασπισμός καταφέρνει μόλις τώρα, εικοσιπέντε χρόνια από την ίδρυσή του, να πετύχει τον αρχικό στόχο που είχαν θέσει κάποιοι πρωτεργάτες του σαν το μίμη ανδρουλάκη. Να γίνει πασόκ στη θέση του πασόκ και κόμμα εξουσίας. Κι από αυτή την άποψη κλείνει πράγματι ένας πρώτος κύκλος στην πορεία του, μολονότι δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό, και είναι έτοιμος να προχωρήσει στην επόμενη φάση της μετάλλαξής του σε αστικό κόμμα. Κι έχει όλα τα φόντα να το πετύχει.

Υστερόγραφο

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από την κλασική φράση στο τέλος των πορειών μας: σύντροφοι διαλυόμαστε, που μπορεί να την πετύχει κανείς και στην πιο διαλεκτική εκδοχή της: διαλυόμαστε συγκροτημένα. Και από το ανέκδοτο-κουίζ του λαϊκού στρώματος, τι είπε ο γκόρμπι το 90, στη λήξη των διαδικασιών του 28ου συνεδρίου του κκσε; (Μα φυσικά) Σύντροφοι διαλυόμαστε. Η διάλυση βέβαια επήλθε τυπικά ενάμιση χρόνο αργότερα. Αλλά το λικβινταριστικό προτσές είχε ήδη προχωρήσει σε σημείο μη αναστρέψιμο. Και εξάλλου –όπως λέει και ο χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας- ας μην αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία. Ή ένα καλό ανέκδοτο, εν προκειμένω.