Νίκη στην Απερ-τρία

Μικρά παραλειπόμενα των τελευταίων ημερών

Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα γιατί εργάζεται κι έχει συνείδηση. Κι όπως συμπληρώνει ο ψάλτης σε μια ταινία του διαλιανίδη από την χρυσή δεκαετία, ο άνθρωπος εργάζεται κι ασφαλίζεται στο ίκα. Κανένα ζώο δε θα δεχόταν να ασφαλιστεί στο ικα. Το θέμα είναι βέβαια πως τα ζώα μπορεί να μην αναπτύσσουν (ταξική) συνείδηση, αλλά έχουνε τουλάχιστον το ένστικτο της επιβίωσης και παλεύουν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους. Ενώ ο αποχαυνωμένος τηλεθεατής έχει απολέσει προ πολλού το πρώτο και (μολονότι βρίσκεται στο όριο της επιβίωσης) δε διαθέτει ούτε το δεύτερο, παραμένοντας απαθής στον καναπέ του.

Πρώτα ήρθαν οι καπιταλιστές και μου έριξαν στο μισό το μισθό μου, για να βγούμε από την κρίση. Δεν αντέδρασα γιατί είχα τηλεόραση, που μου το επιβεβαίωσε. Ύστερα ήρθε η κυβέρνηση, που με ξεζούμισε με φόρους και χαράτσια, για να δούμε φως στο τούνελ. Δεν αντέδρασα γιατί είχα ακόμα τηλεόραση και μπορούσα να δω τη νικολούλη. Μετά ήρθαν οι τράπεζες να μου πάρουν το σπίτι –πριν τις προλάβει η ευδαπ- και τα σώβρακα. Μία από τα ίδια. Και όταν τελικά έπεσε μαύρο στην οθόνη, κατάλαβα πως δεν είχε μείνει τίποτα άλλο πια να μου πάρουν. Αλλά δε βαριέσαι, υπάρχει και το διαδίκτυο.

Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχει κι ένα κομμάτι που προβληματίζεται κι αντιδρά, με διαδηλώσεις και ανοιχτές συνελεύσεις που τις πραγματοποιούν άνθρωποι ελεύθεροι κι ονειρευόμενοι –ενίοτε ίσως και ονειροπαρμένοι. Το πιο σημαντικό είναι πως δεν υπάρχει καμία αναφορά σε εργατική τάξη και άλλες τέτοιες κοινωνικές κατασκευές που χωρίζουν τεχνητά τους (ελεύθερους, ονειρευόμενους) ανθρώπους. Ενώ παράλληλα πληροφορούμαστε πως δε συμμετείχαν οι φίλοι μας τα ζώα, που έχουν τουλάχιστον ένστικτο επιβίωσης, μακριά από τον πολιτισμό και τις κοινωνικές κατασκευές που καταπολεμάνε και καταστρέφουν τα φυσικά μας ένστικτα. Πλάσματα του θεού είμαστε όλοι, είτε τον ονομάζουμε απλά θεό είτε το βαφτίζουμε μητέρα φύση –που τα πάντα εν σοφία εποίησε- κι επιδιώκουμε την επιστροφή μας σε αυτήν και τις βασικές αρχές Της.

Μια πρώτη γενική εκτίμηση για το κίνημα αλληλεγγύης στην ερτ είναι πως θυμίζει πολύ τις πλατείες, με τη διαφορά πως βασίζεται σε έναν εργατικό αγώνα (όχι όμως του χαρκοβίτη), που δεν είναι φοβικός απέναντι στα σωματεία και τα πολιτικά κόμματα. Με άλλα λόγια θυμίζει πολύ τις πλατείες, με τη διαφορά πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτές. Η όποια σύνδεση γίνεται βάση με το κοινό στοιχείο της παρδαλής ποικιλώνυμης σύνθεσης του συγκεντρωμένου πλήθους και σταματά εκεί. Αλλά παραμένει εν μέρει στο μυαλό του χύμα κόσμου, που έχει (διαπαιδαγωγηθεί και) συνηθίσει να είναι χύμα και να μην οργανώνει την πάλη του.

Ο κόσμος που συγκεντρώνεται έχει ανάγκη να ξεσπάσει, να γιορτάσει, να ξεμιζεριάσει· έχει ανάγκη να κάνει χαβαλέ, να αμπελοφιλοσοφήσει, ή να ψάξει στο κτίριο της ετ3 την εμμανουέλα αγγουράκη, που έφτασε να εμπνεύσει και θεατρικό με τίτλο γιατί τον έκανα τάρανδο. Είναι πρόθυμος να κατέβει στην ερτ, στις πλατείες, ακόμα και να ψηφίσει κάτι για να τα αλλάξει όλα. Αλλά δεν είναι έτοιμος να απεργήσει και να χαλάσει την ζαχαρένια του. Μεταφέρει στον αγώνα τα κουσούρια του καναπέ του, όπως όλοι μας σε ένα βαθμό, και τείνει στις εύκολες πολιτικές λύσεις που υπόσχονται επιστροφή στη χαμένη ζαχαρένια του πρόσφατου παρελθόντος. Κι η βασική ευθύνη γι’ αυτό δε βαραίνει φυσικά τον κόσμο, αλλά τις «χύμα οργανώσεις» που τον διαπαιδαγωγούν βαυκαλιζόμενες πως συνδέονται με το αυθόρμητο.

Εν τω μεταξύ πολλοί αναρωτιούνται αθώα γιατί να απεργούν τώρα οι δημοσιογράφοι. Και λένε πως όταν υπάρχει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, πρέπει να μπορούν να ενημερώσουν τον κόσμο, να είναι ελεύθεροι να φωνάξουν, αντί να φιμώνονται. Ενώ οι πιο… αθώοι προσθέτουν πως έτσι εξυπηρετούν το παιχνίδι και τους σκοπούς της κυβέρνησης.

Αλλά αν κάποιος εκδότης ή καναλάρχης καίγεται να ενημερώσει τον κόσμο για τον αγώνα της ερτ, έχει λαμπρό πεδίο δόξας μπροστά του. Μπορεί να πάρει σχετική άδεια απ’ την εσηεα ή όποια άλλη ένωση και να βγάλει απεργιακό πρόγραμμα ή ειδικό φύλλο. Που θα είναι όντως απεργιακό και όχι απεργοσπαστικό, σαν των αστικών φυλλάδων που κυκλοφόρησαν χτες προβάλλοντας τη προπαγάνδα της κυβέρνησης.

Αλλιώς είναι χίλιες φορές καλύτερο να συνεχίσει η απεργία των δημοσιογράφων –και μόνο για τα παράπλευρα οφέλη της. Δεν είναι μόνο η ερτ που διανύει τις καλύτερες μέρες της από την ίδρυσή της, με τους δημοσιογράφους να νιώθουν για πρώτη φορά ελεύθεροι να πουν αυτό που σκέφτονται –με ό,τι αντιφάσεις κι αν έχει αυτό- και την ετ3 να προβάλλει πραγματικά απεργιακό πρόγραμμα με τους εργατικούς αγώνες της περιοχής. Είναι ότι ακόμα κι αυτά τα ιδιωτικά κανάλια γίνονται σχετικά πιο συμπαθή όταν δεν έχουν δελτία ειδήσεων για να χύσουν δηλητήριο στις συνειδήσεις του κόσμου και χολή εναντίον όσων αγωνίζονται.

Κάποτε το κρατικό μονοπώλιο της είδησης φίμωνε κάθε αντίθετη φωνή στην κυβερνητική προπαγάνδα, που δεν έπειθε κανένα αλλά ήταν η μόνη που μπορούσε να ακουστεί. Σήμερα το ιδιωτικό μονοπώλιο των πλουραλιστικών μμε είναι πιο εκλεπτυσμένο -και γι’ αυτό πιο αποτελεσματικό- αλλά απείρως πιο χυδαία κυβερνητικό και συστημικό· καθιστώντας τον απόγονο της υενεδ το μόνο ραδιοτηλεοπτικό μέσο σχετικά μεγάλης απήχησης όπου μπορείς να δεις και να ακούσεις κάτι διαφορετικό.

Ο σαμαράς πάντως εξαργύρωσε το δωράκι που έκανε στον αλαφούζο –τον τρίτο τελικό πακέτο με το κύπελλο συνομοσπονδιών- με ένα γραπτό διάγγελμα στην καθημερινή, για να μας πει πως η ερτ βρισκόταν συνεχώς σε απεργία. Αυτός αντιθέτως προτίμησε το έντυπο ενός δημοκρατικού ομίλου, όπου οκτώ παχυλά αμειβόμενα στελέχη του διαγράφτηκαν από την εσηεα για απεργοσπασία. Κι αφού είναι πιασμένο από άλλους στο διαδίκτυο το όνομα της νεριτ, μπορεί να δανειστεί προσωρινά και την ιστοσελίδα του σκάι. Κρίμα όμως που δε σκέφτηκαν να κυκλοφορήσουν μαζί με το άρθρο κι ένα αυτόγραφο του πρωθυπουργού, για να γίνει το φύλλο ανάρπαστο από το φιλελεύθερο αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας. Μα τι σόι δεξιοί είναι αυτοί, χωρίς επιχειρηματικό μνημ… εε δαιμόνιο;

Σε κάθε περίπτωση ο λαός πρέπει να διδάσκεται από τον εχθρό του και να δει πως δεν υπάρχει διέξοδος, χωρίς σύγκρουση. Ή όπως λέει κι ο σαμαράς, αν δε σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα. Καλ-ομελέτα κι έρχεται αντώνη.

Τις επόμενες μέρες θα συναντηθούν κι οι κυβερνητικές εταίρες, οπότε θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει λίγο το πολιτικό τοπίο. Μέχρι τότε πολλοί σκέφτονται τα πιθανά σενάρια και προσπαθούν να καταλάβουν τι βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γεγονότων. Προσπαθεί ο σαμαράς να ρεφάρει από το θέμα της δέπα; Κάνει επίδειξη ισχύος δίνοντας εξετάσεις στους καπιταλιστές; Ετοιμάζει συμπληρωματικό ρόλο για τους ναζί της χρυσής αυγής στην κυβέρνηση; Ή μήπως προωθείται νέο κυβερνητικό σχήμα με πυρήνα το σύριζα; Και πώς εξηγείται η στάση της ebu και άλλων αξιωματούχων ανά την ευρώπη; Τι σχεδιασμοί συγκρούονται σε αυτό το πεδίο;

Ο λαός όμως πρέπει να κάψει τα σενάρια που του πλασάρουν και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έχοντας καθαρό σε κάθε περίπτωση αυτό που μας λέει ο στίχος του ποιητή, πως ο πόλεμος και η ειρήνη τους μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το δίπολο (αστική) δημοκρατία-δικτατορία (του κεφαλαίου), με την πρώτη να αποτελεί μόνο το πολιτικό περίβλημα της δεύτερης. Η δημοκρατία κι η δικτατορία τους είναι αδελφάκια –όχι δίδυμα, αλλά- σιαμαία, τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται.