Εσύ να πάρεις πρέπει το ευρωμπάσκετ

Η κε του μπλοκ δημοσιεύει σήμερα το τρίτο και τελευταίο μέρος της μπασκετικής τριλογίας. Για να προλάβω τις όποιες τυχόν διαμαρτυρίες της βάσης για το ελαφρό του θέματος, δεν αγνοώ ότι το πιο μείζον ζήτημα των ημερών είναι η ύπουλη, φασιστική, τραμπούκικη επίθεση των χρυσαυγιτών στους συντρόφους στο πέραμα. Αλλά μες στο τριήμερο του φεστιβάλ δεν έχω τη δυνατότητα να γράψω και έτσι δημοσιεύω κείμενα-«κονσέρβα», που έχουν γραφτεί νωρίτερα. Καλή ανάγνωση.

Το 87’ οι φατμέ τραγουδούσαν πως έρχονται άλλες εποχές και μας προειδοποιούσαν πως θα ξανάρθει η ρουτίνα και θα ξανάρθουνε βροχές, μα κανείς δεν τους άκουγε. Και εμείς προτιμούσαμε να σταθούμε αισιόδοξα στο ότι «κάτι άλλαξε από χθες» χωρίς να μας προβληματίζει αν αυτή η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο, το χειρότερο ή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.

Κι ήρθανε όντως αυτές οι εποχές κι αλλάξανε τα κόζια. Κι ενώ ο μη αστικός μύθος μας λέει πως το 92’ στη βαρκελώνη κάποιοι αθλητές της κοινοπολιτείας φορούσαν μπλουζάκια και φόρμες της cccp με το σφυροδρέπανο, σήμερα μετράμε κρούσματα από την ανάποδη –το άλλο άκρο που θα έλεγαν κι οι αγαπημένοι μας φιλελεύθεροι: η σβάστικα στην τσάντα του λαβρίνοβιτς, ο κάτσε με τη φανέλα του ουτσεκά, πιο πριν ο ναζιστικός χαιρετισμός του κατίδη, για να σηκωθούν και να τον δοξάσουν. Κι όλοι μετά να δηλώνουν συντετριμμένοι απ’ το στιγμιαίο λάθος τους και να γίνονται μετανοούσες μαγδαληνές για να το μαζέψουν και να γλιτώσουν την τιμωρία.

Κι οι απολογίες τους είναι κατά κανόνα πιο φαιδρές κι από την πολιτική τους συγκρότηση –δεν ήξερα, δε ρώταγα, δεν είναι αυτό που νομίζεις-, δίνοντας υλικό για ξεχωριστή ανάρτηση. Θυμάμαι πχ κάποτε ο νάβας –καμία σχέση με την παραπάνω κατηγορία, απλά είχε πλάκα η απολογία του κι αξίζει αναφοράς- είχε αποβληθεί σε ντέρμπι με κόκκινη κι αποχωρούσε από το γήπεδο με υψωμένα χέρια και τα μεσαία τους δάχτυλα προς τους αντιπάλους. Και αργότερα προς τη νοημοσύνη μας, όταν είπε στον αθλητικό δικαστή πως έδειχνε στο κοινό το σκορ που ήταν ένα-ένα. Μιλάμε όμως για μια χώρα που πίστεψε κατά πλειοψηφία -και πιστεύει ακόμα δηλ- πως θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση για το μνημόνιο, το χρέος είναι βιώσιμο και θα δούμε σύντομα φως στο τούνελ.

Μία σου και μία μου

Τόσα παρόμοια στιγμιαία λάθη όμως είναι σαν τις συμπτώσεις: παύουν να είναι τυχαία και να γίνονται… κατά λάθος. Όπως τιτίβισε κάποιος και στο διαδίκτυο: πώς γίνεται και μπλέκουν όλως τυχαίως όλοι με τα φασιστικά σύμβολα και δεν μπερδεύεται κανείς να φορέσει κατά λάθος πχ μια μπλούζα με σφυροδρέπανο; Και πώς τυχαίνει να μένουν όλοι πρακτικά ατιμώρητοι από τις αρχές, χωρίς να υφίστανται σοβαρές κυρώσεις,; Θα πρόσθετα εγώ.

Ειδικά στην περίπτωση του λιθουανού λαβρίνοβιτς ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό το σλόγκαν της διαφήμισης: δεν έτυχε, πέτυχε. Δεν είναι μόνο ότι στην χώρα του κυνηγάν τα κομμουνιστικά σύμβολα και τους παλαίμαχους του κόκκινου στρατού, αποκαθιστώντας με δόξα και τιμή τους συνεργάτες των ναζί. Ή η σατανική ομοιότητα των φρυδιών του γιασικεβίτσιους με αυτά του αντεπαναστάτη γέλτσιν. Είναι και το πολιτικό ποιόν του προέδρου της ομοσπονδίας του που τον κάλυψε, του πασίγνωστου και μη εξαιρετέου άρβιντας σαμπόνις, κι ο αχαλίνωτος αντικομμουνισμός του, που κάλπαζε ήδη από τα χρόνια της σοβιετίας.

Όσοι συλλέγουν παλιά τρίποντα, από τα πρώτα χρυσά χρόνια του περιοδικού, μπορούν να ανατρέξουν στο αρχείο τους, στο νοέμβρη του 93’, τεύχος 260, και σε μια μικρή συνέντευξη του σάμπας στο βασίλη σκουντή, με τίτλο «ο κομμουνισμός με κατέστρεψε» (σσ: επειδή οι σοβιετικοί δεν τον άφησαν να πάει νωρίτερα στο ΝΒΑ). Κι αν θέλετε μια πιο πρόσφατη μαρτυρία σε ηλεκτρονική μορφή, μπορείτε να διαβάσετε αυτό το άρθρο (του σκουντή και πάλι) που λέει για τον σαμπόνις ότι ήταν ανέκαθεν άτακτος, δεν δεχόταν να συστήνεται ως Σοβιετικός υπήκοος και μάλιστα είχε δηλώσει ότι στις παρουσιάσεις δεν ψέλλιζε καν τον εθνικό ύμνο!

Η κλασική δικαιολογία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι βέβαια ότι οι αθλητές είναι μεγάλα παιδιά στην ουσία, που παρασύρονται χωρίς να ξέρουν τι κάνουν κι έχουν περίπου το ακαταλόγιστο. Κανείς όμως δε λέει ποιος διαπαιδαγώγησε αυτά τα «παιδιά» και τα άφησε ελεύθερα να αλωνίζουν. Σαν την ασυλία που απολαμβάνουν και κάτι άλλα μαύρα παιδιά, διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων. Και αν ήταν να πάει στον αθλητικό δικαστή ο λαβρίνοβιτς, θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι εξίσου ευφάνταστο για να τη σκαπουλάρει, πχ ότι έβαλε ένα διακριτικό σημαδάκι στην τσάντα του για να μπορούν επιτέλους να τον ξεχωρίζουν από το δίδυμο αδελφό του.

Παιδιά είναι μωρέ...   Του Πάνου Ζάχαρη

Ας έχουμε εξάλλου υπ’ όψιν μας πως μιλάμε για μια χώρα, όπου πέρσι στον αγώνα ζαλγκίρις-ρεάλ για την ευρωλίγκα, δυο σεσημασμένοι χούλιγκαν, λιθουανοί και φιλοναζί, την έπεσαν στον εντελώς αντιπαθή ρούντι φερνάντες των φιλοξενούμενων και στην απολογία τους είπαν πως το έκαναν γιατί ο παίκτης τους πρόσβαλε βαριά και τους είπε κομμουνιστές, ένεκα το σοβιετικό παρελθόν. Κι εσύ να ακούς την είδηση, να μπλοκάρεις και να μην ξέρεις τι να απαντήσεις στο αρχέγονο ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε;

Κι η περίπτωση κάτσε; Ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ θύρας 4 και χρυσής αυγής; Εδώ κολλάει για την τελευταία ειδικά –που έκανε πολύ έξυπνες και μελετημένες ανακοινώσεις για τα δεδομένα της, αλλά την πάτησε γιατί έμπλεξε με παοκτζήδες- ένα άλλο διαδικτυακό τιτίβισμα που σατιρίζει την ανακολουθία των φασιστών και τη στάση τους στις περιπτώσεις κάτσε και κατίδη. Τον ένα τον στήριξαν, ενώ τον άλλο τον έκραξαν, προφανώς γιατί θεωρούν πως η εθνικιστική-φασιστική βλακεία πρέπει να είναι αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο.

Κατά τα άλλα μένεις στη μέση αμήχανος κι αναρωτιέσαι αν αξίζει να πάρεις το μέρος (σαν άτομο προφανώς, όχι συλλογικά σαν κόμμα) ενός οπαδικού συνδέσμου –που είναι ταυτόσημο της πρέζας, με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια και η βασική του θέση ήταν "μην μπλέκετε τον παοκ στα πολιτικά σας παιχνίδια"- απλά και μόνο με την υποψία και το μη αστικό μύθο πως στη δεκαετία με τις βάτες υπήρχε οργάνωση βάσης θύρας τέσσερα στη νεολαία και κόβα στους ποδοσφαιριστές του ηρακλή (με βάσια, κωφίδη κι έναν εκ των παπαδόπουλων).

Σήμερα ο μόνος αθλητικός χώρος που θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο είναι στους ομοσπονδιακούς προπονητές μπάσκετ, όπου είναι κοντά μας ο πετρόπουλος και ο μάκης δενδρινός και ψάχνουν τον τρίτο για να φτιάξουνε κομματική τριάδα. Εκτός κι αν τη διευρύνουμε στον χώρο των παικτών για να μπει κι ο νίκος παππάς, που έκανε κι αυτός πέρσι δήλωση εκλογικής στήριξης και μάλιστα τον ιούνιο, που ήταν από τις πιο δύσκολες αναμετρήσεις και μετρούσαμε στα δάχτυλα –που λέει ο λόγος- τους πραγματικούς μας φίλους και τους βρήκαμε 4,5 (τοις εκατό).

Και όλοι ξέρουμε κατά βάθος πως ο παπάς δεν αποκλείστηκε από τον τρινκιέρι για την απειθαρχία του και τον «προβληματικό του χαρακτήρα», όπως κυκλοφορεί στην πιάτσα, αλλά ότι πληρώνει την πολιτική του απειθαρχία και την κομματική του ένταξη. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς δηλ την ξεροκέφαλη επιλογή να μείνει γυμνή η ομάδα στην περιφέρεια με τρεις μόνο χειριστές της μπάλας και να μείνει εκτός αποστολής ο πρώτος σκόρερ της περσινής Α1; Και πώς να δει χαΐρι η ομάδα χωρίς έναν κουκουέ; Το 87’ ήταν ο φασούλας –άλλο τι έγινε στη συνέχεια- και το 05’ στο βελιγράδι ο σοβιετοθρεμμένος λάζος, που τον έφαγε ο βασιλακόπουλος. Τώρα;

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν με την εθνική στο ευρωμπάσκετ; Πριν την έναρξή του ο σκουντής είχε γράψει με αφορμή το όνομα του τρινκιέρι  το σύνθημα ‘εμπρός αντρέα για μια ελλάδα νέα’, που κολλάει και με το πολιτικό παρελθόν του βασιλακόπουλου. Σύντομα όμως περάσαμε από το δόξα τω θεώ στο βόηθα παναγιά. Και αν δεν αφήσουμε τις πατάτες πίσω μας στην γενέτειρα του καποδίστρια (κόπερ ή capo d’ istria στα ιταλικά), σύντομα θα αποχαιρετήσουμε τη διοργάνωση –και ας νικήσαμε τους κακούς μας δαίμονες, ισπανούς.

Το πρόβλημα είναι πως από τότε που πήγαν σεπτέμβρη τα ευρωμπάσκετ (που στο μέλλον θα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, όχι επειδή σκοτίστηκε η φίμπα για τους παίκτες που ξεζουμίζονται αλλά γιατί σκέφτεται το προϊόν της που απαξιώνεται με τόσες πρωτοκλασάτες απουσίες)... Από τότε λοιπόν που πήγαν σεπτέμβρη τα ευρωμπάσκετ, πέφτουν χρονικά πάνω στο φεστιβάλ της οργάνωσης.

Θυμάμαι το 11’ στο πάρκο τρίτση, που ήταν το 37^ο φεστιβάλ και το 37^ο ευρωμπάσκετ ταυτόχρονα και είχαν μαζευτεί πηγαδάκια συντρόφων στη μοναδική καφετέρια του πάρκου που είχε οθόνη για να ρίξουν λαθραίες ματιές στον αγώνα της εθνικής με τη γαλλία. Θα μπορούσα να πω μάλιστα πως ήμασταν περισσότεροι κι από αυτούς που παρακολούθησαν ύστερα την αθλητική εκδήλωση με τον χάρο. Κι όπως φεύγαμε μπριζωμένοι με την τζάμπα ήττα που μας έκοψε την υπέρβαση, νόμιζες πως θα ακούσεις από τα μεγάφωνα: 37^ο ευρωμπάσκετ κνε-οδηγητή, εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ή δίνε πάσα σε όποιον είναι ελεύθερος. Εσύ να πάρεις πρέπει το ευρωμπάσκετ*.

*Αυτά βέβαια ήταν τα περσινά συνθήματα του φεστιβάλ (και όχι του 11’), αλλά ας μην αφήσουμε μια τόσο μικρή λεπτομέρεια, να χαλάσει έναν τέτοιο συνειρμό.

Ιεροσυλία θα μου πεις, ε; Εντάξει εδώ η βαλαβάνη μετέφρασε την εξουσία ‘διαχείριση’, σε αυτό θα κολλήσουμε τώρα;