Η φάρμα των ζώων

Κι εναλλακτικός σατιρικός τίτλος ‘το μπουντρούμι δεν τον λυγά’, για τον αρχηγό της χρυσής αυγής που οδηγείται στον κορυδαλλό και γίνεται ο πρώτος αρχηγός πολιτικού σχηματισμού που μπαίνει στη φυλακή, όπως μας ενημέρωσαν κάποια κανάλια. Ο ζαχαριάδης δε μετράει, γιατί οι κομμουνιστές δεν είναι εθνικόφρονες. Συνεχίζουμε.

Οι αρχές λοιπόν έκριναν προφυλακιστέο το μεγάλο κεφάλι της χρυσής αυγής. Αλλά το φίδι του ναζισμού είναι σαν τη λερναία ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεις, δύο φυτρώνουν. Ένα κρατικό κι ένα παρακρατικό. Που συνθέτουν από κοινού το βυζαντινό δικέφαλο αετό της ελληνορθόδοξης αστικής εξουσίας. Ή μάλλον το δικέφαλο κοράκι της.
Αλλά κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Ενώνουν λοιπόν τις δυνάμεις τους και πέφτουν πάνω στην εργατιά, με ρόπαλα, λοστούς και συνταγματικά τόξα, συνδυασμός νόμιμης και παράνομης δουλειάς.

Κι έχει πλάκα να βλέπεις τα παλιά μέλη της επεν, πρώην ρέιντζερς και κενταύρους, που είναι από τη μέση και πάνω δημοκράτες κι από κάτω κτήνη, να κάνουν μαθήματα πολιτικού savoir vivre στους.. ακραίους χρυσαυγίτες, να μην επιβάλλουν τόσο απροκάλυπτα το νόμο της ζούγκλας, αλλά να επιδείξουν ένα φασισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και δημοκρατικό μανδύα.
Κι εμείς που τους ακούμε, καλά ζώα είμαστε και τους ανεχόμαστε. Γιατί ο φασισμός δεν είναι παρά ο πιο απροκάλυπτος, χωρίς προσχήματα καπιταλισμός. Κι αυτός όχι μόνο δεν εξανθρωπίζεται, αλλά όσο πάει κι αποκτηνώνεται.

Αχ φασιστάκι, φασιστάκι, ξύλο γιατί βαράς;

Πάνω σε ξένους μετανάστες μονάχα να ξεσπάς.

Μην τσαλακώνεις το προφίλ σου, γίνε πιο σοβαρός

Μη φτάνεις στα άκρα βρε παιδί μου, φυλάκα να μην τρως

Λαγοί που ντύθηκαν λιοντάρια. Από το ιστολόγιο του TRASH

Η τηλεοπτική εικόνα παίρνει κουνελάκια και Λαγούς και τους παρουσιάζει σα λιοντάρια που δε λύγισαν. Κι όλα αυτά θυμίζουν πολύ εκείνο το ανέκδοτο με το βασιλιά της ζούγκλας και τον πολιτικό λαγό της βασιλικής κυβέρνησης, που καθορίζει την ατζέντα της.

-Τι νέα λαγέ; -Να εδώ, λέμε καμιά μαλακία ότι είμαστε αντισυστημικό κόμμα να περνάει η ώρα.

Αλλά το ανέκδοτο ισχύει κι από την ανάποδη για το λιοντάρι της κυβέρνησης που βρυχάται σα γατάκι μπρος στους δανειστές της και στο μεγάλο κεφάλαιο. -Ε να εδώ, λέμε καμιά μαλακία ότι χτυπάμε το φασισμό, για να περνάει η ώρα.

Η κουκουβάγια της σοφίας όμως –όπως μας λέει ο χέγκελ- πετάει μόνο το βράδυ, μετά τα δελτία ειδήσεων και τις βραδινές πολιτικές συζητήσεις. Τότε που θα επεξεργαστούμε όλες τις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε και θα καταλάβουμε πως «είναι ο καπιταλισμός ρε μπούφο». Αυτός είναι η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά κι αυτοί μετά στρατολογούν άλλες θρασύδειλες κότες, που αναπαράγουν το σύστημα και γίνονται ένα κουβάρι αξεδιάλυτο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Το κοκοράκι κικιρίκι-κί, να σε σκοτώνει κάθε πρωί.

Του Κ. Ρουγγέρη από το ιστολόγιο Πλάκα Κάνεις

Κι αυτό το κοτέτσι τo φυλάνε σα μαντρόσκυλα οι χρυσαυγίτες, που είναι ο καλύτερος φίλος του συστήματος. Δείξε μου το σκύλο σου να σου πω ποιος είσαι. Αλλά το σύστημα τους θέλει τώρα εξημερωμένα κατοικίδια με λουράκι κι εμβόλια, για να τους ξαμολήσει ξανά όταν θα τους χρειαστεί. Κι αυτοί υπακούουν πειθήνια, χωρίς να δαγκώνουν ποτέ το χέρι του εφοπλιστή που τους ταΐζει. Και όσο τους κρατάει χορτάτους, για να τρομοκρατούν τον εργατόκοσμο, έχει και την πίτα με τα κέρδη ολόκληρη.

Αυτά τα σκυλάκια λοιπόν είναι πολύ περίεργα, γιατί (σε αντίθεση με τη λαϊκή παροιμία) αν τα αφήσεις να γαβγίζουν ανενόχλητα, ξεθαρρεύουν και πάνε να σε δαγκώσουν. Αλλά όταν τα βρούνε σκούρα, γίνονται γατάκια, που τρέμουν σαν το ψάρι, εγκαταλείπουν το πλοίο που βουλιάζει σαν τα ποντίκια κι αρχίζουν να κελαηδάν σαν τα πουλάκια (σπιούνοι) για τους 'συναγωνιστές' τους και να τους στέλνουν στον κορυδαλλό με τις μαρτυρίες τους.

Ο άνθρωπος όμως είναι λίγο περήφανο ζωάκι, που θέλει να καταλάβει μόνος το λάθος του και να το επαναλάβει μετά με άλλον τρόπο. Κι αν του το υποδείξουμε άγαρμπα, θα μας πει ‘σασταλεγάκηδες’, που κουνάμε επιτιμητικά το δάχτυλο στο κοπάδι, όταν μας επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις.

Πρωτίστως όμως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και κοινωνικό. Δεν είναι άβουλο, τρομαγμένο κι αγελαίο. Κι αν του πήρε τόσα χρόνια να φτάσει ως εδώ, να περπατά στα δυο πόδια και να ονειρεύεται την έφοδο στον ουρανό, αγγίζοντας τις παρυφές του, θα είναι έγκλημα να λυγίσουμε στην αποκτήνωση και τη βαρβαρότητα της αστικής κοινωνίας και να τον αφήσουμε να γονατίσει ξανά στα τέσσερα, όπως είχε πει κάποτε κι ο λουντέμης…