Στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε

Είναι τέτοιο το χάρισμα κι η επικοινωνιακή χάρη του συντρόφου μπογιό, που δε γράφει μόνο δημοφιλή βιβλία (που τα συναντάς πια παντού, δίπλα στα μπεστ σέλερ της μαντά και της δημουλίδου) αλλά αρκεί μια απλή αναφορά στο όνομά του, για να σπάσει κάθε ρεκόρ αναγνωσιμότητας και σχολίων στα κόκκινα ιστολόγια.

Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να γράψουμε για ένα θέμα που πουλάει αλλά για την ουσία, που όπως είχαμε αναλύσει σε προηγούμενο σημείωμα είναι πολύ ευρύτερη από την τύχη του μπογιόπουλου και τον κάθε μπογιό. Και ως προς αυτήν δεν έχουν αλλάξει πολλά, παρά μόνο προς το καλύτερο. Αύριο ξεκινά τη λειτουργία του το διαδικτυακό ραδιόφωνο του παμε και την προσεχή κυριακή κυκλοφορεί ο ριζοσπάστης με νέα μορφή, που την αναμένουμε με ενδιαφέρον, για να μπορούμε να μιλήσουμε επί νέας βάσης.

Θα μπορούσε παράλληλα να γίνει μια συζήτηση για τη δουλειά στο διαδίκτυο και την κομματική προπαγάνδα γενικότερα, υποθέτω όμως πως αυτό θα το πιάσει εν μέρει η επικείμενη συνδιάσκεψη του κόμματος για τη νεολαία –που όμως δεν περιλαμβάνει δημόσιο (προσυνδιασκεπτικό) διάλογο, όπως η αντίστοιχη προηγούμενη προ οκταετίας.

Θα μπορούσαμε επίσης να δούμε ξεχωριστά το ζήτημα των ατομικών συμβάσεων στο ριζοσπάστη κι αν συνάδουν με τον χαρακτήρα ενός κκ. Αφενός όμως οι μόνες σχετικές πληροφορίες προέρχονται από το βρωμερό ρεπορτάζ του βήματος, που δεν μπορεί να σταθεί ως βάση συζήτησης. Αφετέρου, ακόμα κι αν επιβεβαιώναμε θετικά την παραπάνω πληροφορία, θα μας έλειπαν πολλά κομμάτια από το παζλ, για να έχουμε συνολική εικόνα και να κάνουμε σωστή εκτίμηση. Είναι ζήτημα τι ακριβώς προτάθηκε στον μπογιόπουλο (να επιλέξει σε ποιο μέσο θα αρθρογραφεί; να αμείβεται όσο τα άλλα κομματικά στελέχη;) και με ποιο σκεπτικό δεν το δέχτηκε. Αυτά είναι στοιχεία που δεν μπορούμε να (και καλώς δεν) τα γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να τα ελέγξουμε με «γενικά κριτήρια». Η εθελοντική προσφορά κάθε συντρόφου στο κόμμα δεν υπάγεται σε κανένα είδος σύμβασης ή τυπικής μισθωτής σχέσης.

Υπάρχουν ωστόσο κάποια άλλα σημεία που αφορούν εξίσου την ουσία κι όχι στενά το επικοινωνιακό κομμάτι. Θα έπρεπε για παράδειγμα να βγει το κόμμα και να μιλήσει ανοιχτά για αυτά τα ζητήματα; Κάποιοι σύντροφοι στην κόκκινη μπλογκόσφαιρα λένε πως δεν χρειάζεται να δίνουμε λογαριασμό και να απολογούμαστε στον αστικό τύπο, ούτε να τρέχουμε πίσω από κάθε λιβελογράφημα και να το διαψεύδουμε. Εγώ πάλι βλέπω ότι οι στήλες του ριζοσπάστη σπανίως αφήνουν να πέσουν κάτω χωρίς απάντηση τέτοια δημοσιεύματα {ας θυμηθούμε και την απάντηση του ίδιου του μπογιό στον τράγκα για τον ημεροδρόμο ρίζο που τάχα «κόπηκε λόγω χρυσής αυγής…»}. Και πολύ καλά κάνουν. Όπως πολύ καλά έκανε η σύνταξη του ριζοσπάστη κι έδωσε απάντηση στο σημερινό φύλλο για τα κριτήρια λειτουργίας της εφημερίδας (και κάθε άλλης εφημερίδας, όχι ειδικά του οργάνου της κε) και για το πώς αξιοποιεί κι αμείβει τα οργανωμένα μέλη στη δημοσιογραφική δουλειά.

Και αν περιμέναμε μερικές μέρες, μπορεί να μεσολαβούσε κάποια εξήγηση και από την πλευρά του μπογιόπουλου, που θα καθιστούσε εντελώς περιττή την ανάρτηση. Εξάλλου τα περισσότερα που είχα σκεφτεί να γράψω, τα ‘χω διαβάσει ήδη σ’ άλλα ιστολόγια –και με καλύπτει ως ένα βαθμό το κείμενο του 2310net.

Προσωπικά λοιπόν έχω λίγο διαφορετική αντίληψη επί του θέματος. Οι σύντροφοι έχουν καεί στον χυλό της γκλάσνοστ του γκόρμπι, αλλά δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την επαφή με το λαό και τη σχέση ειλικρίνειας που έχουν χτίσει με τις μάζες. Όταν είχε βγει η αλέκα σε μια συνέντευξη τύπου παλιότερα –αν θυμάμαι καλά κοντά στις πρώτες απολύσεις στον 902- κι είχε πει «δεν περιμένουμε να μας πούνε και μπράβο», δεν απολογούνταν ούτε έδινε εξηγήσεις στον αστικό τύπο αλλά στη βάση και τους φίλους του κόμματος.

Η γνώμη μου είναι πως κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και τώρα. Όχι για να εστιάσουμε στον μπογιόπουλο ή να διαψεύσουμε το σταυρόπουλο, αλλά για να γνωρίζουν οι δικοί μας, μέλη και οπαδοί, συγκεκριμένα: πώς έχει η κατάσταση, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί, τι προοπτικές υπάρχουν και κυρίως πότε θα σταματήσει η ιστορία των περικοπών πάσης φύσης.

Θα μου πεις, δεν τα ξέρει ήδη όποιος είναι κοντά στο κόμμα; Σίγουρα. Άλλο όμως να μου λες εσύ, να ξέρω εγώ και να μαντεύουμε μαζί τα υπόλοιπα κι άλλο να τα μάθουμε από τα πλέον αρμόδια χείλη. Κι εφόσον δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση, βρίσκουν πάτημα διάφορα παπαγαλάκια και τρολ του διαδικτύου να πούνε τα δικά τους και να βρούνε πρόθυμους ακροατές.

Υπάρχει κι ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα, που συνδέεται άμεσα κι επηρεάζει τα προηγούμενα και επείγει να αντιμετωπιστεί δραστικά. Αναφέρομαι στο βαθύ λαρύγγι που υπάρχει στις τάξεις του κόμματος και παρέχει συστηματικά θέματα κι εσωτερική πληροφόρηση στο γνωστό ρεπόρτερ του βήματος που φυσικά τα παίρνει και τα πασπαλίζει στη συνέχεια με δικά του… κοιλοπονήματα. Όσο αυτά όμως μπλέκουν με μισές αλήθειες και φαίνονται να επαληθεύονται, αποκτούν σταδιακά ‘κύρος’ κι ‘αξιοπιστία’ ενισχύοντας τη σπερμολογία. Όπως για παράδειγμα η απόλυση του μπογιόπουλου και η είδηση που είχε βγάλει για το εσπευσμένο κλείσιμο των εργασιών του πρόσφατου συνεδρίου.

Αν η λειτουργία του κόμματος είναι «διάτρητη» στα αστικά μέσα, αλλά αυτό δεν παίρνει επίσημη θέση για όσα βγαίνουν στη φόρα, η εκδοχή που θα μάθουν οι απέξω είναι του αντιπάλου μας, που πέραν των άλλων καθίσταται και ‘αξιόπιστη πηγή’ στα μάτια του κόσμου. Όταν όμως το κόμμα βγαίνει από μόνο του (και όχι τρέχοντας πίσω από δημοσιεύματα) να μιλήσει για την κατάσταση, το σχεδιασμό και τις συνθήκες που τον επιβάλλουν, προετοιμάζει τη βάση και την απαλλάσσει από τις συνεχόμενες ψυχρολουσίες που την έχουν φέρει σε ρόλο χειμερινού κολυμβητή. Όπως είπε κι ο καλαμούκης στην χτεσινή ελληνοφρένεια, οι κομμουνιστές έχουν βρεθεί να απολογούνται, ενώ θα έπρεπε όλοι οι άλλοι να απολογούνται σε αυτούς.

Ας σκεφτούμε για παράδειγμα την εξέλιξη του «θέματος μπογιό» {και το αναφέρω έτσι, γιατί συμβάλλουν σε αυτό από την ανάποδη διάφορα συντροφικά(;) σχόλια όψιμων αντιμπογιοπουλικών, που «πάντα τα έλεγαν» και δεν τους καθόταν καλά ο μαρξισμός του νίκου κι η προσωπολατρία}, τις σκέψεις ενός μέσου φίλου του κόμματος και τις αλλεπάλληλες ζώνες άμυνας που παίζει στη σκέψη του.

Δεν υπάρχει κανένα θέμα με τον μπογιό.

Ναι του έγινε κριτική για το βιβλίο του στο λιβάνη, αλλά την αποδέχτηκε.

Μπορεί να γράφει ό,τι θέλει στον προσυνεδριακό, αλλά στη στήλη του υπερασπίζεται άψογα τη γραμμή του συνεδρίου και του νέου προγράμματος.

Κόπηκε η στήλη του, αλλά συνεχίζει να γράφει στο ρίζο.

Πήγε στον ενικό, αλλά γράφει ό,τι ακριβώς έγραφε και στον ημεροδρόμο.

Απολύθηκε από την εφημερίδα, αλλά παραμένει κομματικό μέλος.

Και πάει λέγοντας. Την επόμενη φορά όμως που θα βγει κάποια φήμη του τύπου «κάτι τρέχει με τον δίπλα», θα κρατήσει κι αυτός μια πισινή να μην εκτεθεί και θα της δώσει βάση.

Ελπίζω ειλικρινά πάντως αυτή να είναι η τελευταία «γραμμή υποχώρησης» και να μην προστεθούν άλλοι κρίκοι στην αλυσίδα.

Αυτό όμως εξαρτάται κι απ’ τον ίδιο τον μπογιόπουλο. Που καλείται να δώσει απαντήσεις από όποιο βήμα κρίνει πρόσφορο, όπως είχε κάνει και κατά το παρελθόν, μετά από τον προσυνεδριακό.

Πρώτον, με τα κείμενά του στον ενικό ή όπου αλλού επιλέξει να συνεχίσει. Δεύτερον διαχωρίζοντας άμεσα τη θέση του από διάφορες… μπογίνσκαγιες (εκ της γλυκύτατης σοβιετικής γυμνάστριας), με τις οποίες συνεργάζεται στο unfollow και έσπευσαν με κατάπτυστα κείμενα να μιλήσουν πχ για κκε χωρίς κομμουνιστές (αλλά προς θεού, εννοεί την ηγεσία, όχι τη βάση).

Μπορώ να καταλάβω την πικρία από διάφορους άτυχους χειρισμούς (το κείμενο της αθηνάς ζύμαρη, την επαναφορά της επικοινωνίας με τους αναγνώστες για μία και μόνο επιστολή η οποία τον στόλιζε) αλλά δεν μπορεί να αφήνει να εννοηθεί πως τον εκφράζουν τα κείμενα των αυτόκλητων υπερασπιστών του –ιδίως από τη στιγμή που είναι κομματικό μέλος.

Εν κατακλείδι: αν η ουσία είναι η ποιότητα της κομματικής προπαγάνδας, ο μπογιόπουλος είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, που μπορεί να γίνει ακόμα πιο χρήσιμο εκτός έδρας, αλλά δεν περισσεύει από τα δικά μας μέσα. Κι είναι αναγκαίο κατά τη γνώμη μου να βρεθεί ο τρόπος ώστε να προσφέρει και να συνεργάζεται είτε με το πόρταλ του 902, είτε και με το ριζοσπάστη, μια φορά κάθε εβδομάδα, είτε ακόμα και ως υποψήφιος του κόμματος σε εκλογικές αναμετρήσεις, αν όχι και εκπρόσωπος τύπου –λέμε τώρα.