Εσύ δρεπάνι πάρε τους το σκαλπ...

…κι εσύ σφύρο πας για τρίτο γύρο

Η προκήρυξη της ανάληψης για την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας των χρυσαυγιτών ήρθε μόλις μία μέρα πριν την επέτειο του πολυτεχνείου, μη τυχόν και ξεστρατίσει κανενός η σκέψη και δεν πάει κατευθείαν ο νους του να κάνει τη σύνδεση. Και αν είχαν λίγο χιούμορ τα παιδιά θα μπορούσαν να ονομάσουν τη δική τους οργάνωση 16νοέμβρη για να δέσει το γλυκό.

Το κείμενο ήταν κάπως πιο προσεγμένο από τα αντίστοιχα της σέχτας –όπου έμπαζε ακόμα και το όνομα της οργάνωσης. Μπορεί αυτή τη φορά να είχαν καλύτερη μέθοδο «αντιγραφής-επικόλλησης» από το διαδίκτυο· ή να έβαλαν μια τάξη ασφαλίτες να γράψουν έκθεση ιδεών και να βράβευσαν την καλύτερη με δημοσίευση. Αλλά πέρα από τον ιδεολογικό αχταρμά –για να χωρέσει στο μίγμα όλο το αριστερό άκρο- τους προδίδουν κάποια σημεία με γραφικές διατυπώσεις του στιλ: «να τους ανοίγει τα κεφάλια με σφυρί, να τους κόβει προς παραδειγματισμό το χέρι με δρεπάνι».
Που εμένα προσωπικά μου θύμισε εκείνο το παλιό σύνθημα των αρειανών: εσύ γιαννάκη παρ’ τους τα μυαλά κι εσύ γκάλη παρ’ τους το κεφάλι. Εξ ου και η εισαγωγή του κειμένου με το σχετικό τίτλο (που έχουμε πόσα χρόνια να δούμε στο αλεξάνδρειο).

Κατά τα άλλα η χτεσινή μέρα σημαδεύτηκε από τη γυμνή διαμαρτυρία δυο διαδηλωτών μπροστά σε αστυνομικούς. Όταν λέμε γυμνή εννοούμε κυρίως από στόχευση και πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί πιο πολύ και από το να δείξει πως ο βασιλιάς και οι σημερινοί κρατούντες είναι γυμνοί ή να παραπέμψει συμβολικά στα γυμνά στήθη των φοιτητών του πολυτεχνείου μπροστά στα τανκς της χούντας, αυτό που κατέδειξε ήταν η ιδεολογική γύμνια μιας ελαφριάς μερίδας του κινήματος, που βαδίζει ξυπόλητη στα αγκάθια. Τουλάχιστον δε ντύθηκε με τη σοβαροφάνεια άλλων πολιτικών λύσεων και προτάσεων, που είναι εξίσου κενές πλην βαρύγδουπες και γεμίζουν άσκοπα την επικαιρότητα.

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις.

Μα οι κυβερνήσεις μένουνε –μαζί με το χρέος- και το ηθικό μας πέφτει.

Αυτά δεν τα γράφω ως κάποια αφ’ υψηλού θεώρηση για την «άμαθη πλέμπα». Είναι ζήτημα εξάλλου αν και τα δικά μας ρούχα είναι επαρκή για αυτές τις συνθήκες. Μπορεί να γινόμαστε κόμμα παντός καιρού αλλά είναι κάποιες μέρες που δεν ξέρεις τι να φορέσεις με τέτοιο παλιόκαιρο κι αν τελικά θα αρέσεις στον κόσμο που σε βρίσκει ξεπερασμένο κι εκτός μόδας. Γιατί δηλ, τι έχουν τα ταγάρια και τα αμπέχονά μας;

Άλλο αυτό όμως και άλλο να κάνεις πολιτικό γυμνισμό από άποψη και να τον ανάγεις σε ιδεολογία, πιστεύοντας πως οτιδήποτε άλλο είναι αφύσικο και σκλαβώνει τον άνθρωπο στον ‘πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας’.

Μιας και μιλήσαμε για πολιτισμό (και δυστυχία) ο χτεσινός ρίζος είχε τη διακήρυξη της κετουκε για τα 95χρονα που σηματοδοτεί μια γεμάτη πενταετία μέχρι τα εκατόχρονα του κουκουέ. Του πιο νέου κόμματος, που πρεσβεύει τη νιότη του κόσμου, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Και κάνει κάλεσμα σε νέους καλλιτέχνες κι επιστήμονες να εμπνευστούν από την επέτειο και να συμβάλουν στον εορτασμό της με τις δημιουργίες τους.

Ιδού η ρόδος για τη γενιά μας να κάνει το άλμα και να φτάσει τους κολοσσούς των χρόνων της μεταπολίτευσης –και προγενέστερων- που παραμένουν αξεπέραστοι. Κι αυτό το βλέπει κανείς –ή μάλλον το ακούει- με εκκωφαντικό τρόπο στα μεγάφωνα των συγκεντρώσεών μας, είτε παίζουν τα ίδια και τα ίδια από το ένδοξο παρελθόν, είτε βάζουν άλλα πιο σύγχρονα που δε συγκινούν κανένα. Και να πεις πως δεν προσφέρεται η εποχή μας για εμπνεύσεις…

Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία, σε κάθε επίπεδο. Για να μην χρειαστεί στο ιωβηλαίο να καταφύγουμε σε «πεπατημένες λύσεις» όπως φέτος, με τη συναυλία στο σεφ και το αφιέρωμα στο έργο του θεοδωράκη. Ο οποίος με τη διαδρομή του σε αναγκάζει να δοκιμάσεις κάπως την πίστη σου στο μαρξισμό κι όσα ήξερες για τη διαλεκτική ενότητα του έργου με το δημιουργό και να πας τελικά με την εκδοχή της σχετικής αυτονόμησης του πρώτου από τον δεύτερο, για να μην πέσεις σε τοίχο αδιέξοδο.

Κι ίσως κάποτε «αξιωθούμε» κι εμείς να ζήσουμε στιγμές ανάλογες με τη μαγεία και τον ηλεκτρισμό της πρώτης επετείου του πολυτεχνείου. Τη μέρα που οι κρατούντες προγραμμάτισαν εκλογές, για να σκεπάσουν με τη γιορτή της δημοκρατίας το κίνημα και τον κόσμο που έβγαινε στους δρόμους. Το πολυτεχνείο όμως δεν ήταν γιορτή –κι οπωσδήποτε όχι γιορτή της αστικής δημοκρατίας. Η πορεία μεταφέρθηκε μία εβδομάδα μετά και είχε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, από το πολυτεχνείο ως το σύνταγμα, σε πυκνές γραμμές. Με το ρίτσο να απαγγέλλει στίχους του και το κοινό να φλέγεται, να χειροκροτεί, να απογειώνεται.



Και το ερώτημα είναι ποιος θα τα δείχνει όλα αυτά στη μικρή οθόνη, τώρα που δεν υπάρχει ερτ και το πολύτιμο αρχείο της. Η οποία θυμήθηκε μέσα στο τριήμερο τις «αγωνιστικές της καταβολές» κι εξέπεμψε ένα πολύ καλό πρόγραμμα με συνεχή ενημέρωση από τις συγκεντρώσεις. Αυτά όμως έχουν μεγαλύτερη αξία όταν γίνονται εγκαίρως κατ’ επιλογήν κι όχι κατ’ ανάγκη εκ των υστέρων –γιατί τότε είναι πολύ αργά.

Κατεβαίνεις λοιπόν στην πορεία του πολυτεχνείου και ψάχνεις το συναίσθημα που είχε περιγράψει ο σαββόπουλος: η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά. Αλλά πώς να το βρεις σε μια πόλη που νομίζει ότι έχει λυμένα τα προβλήματά της, σαν τα χανιά καλή ώρα..
Αποφεύγεις λοιπόν όσους φαντασιώνονται πως το ξαναζούν εδώ και τώρα (βοήθειάάάάάά τους) –και η ραχήλ στα κάγκελα, μαζί με τα μυαλά. Και καταλαβαίνεις πως πρέπει να το ξαναβρούμε μόνοι μας. Να ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα, να ανακαλύψουμε τη φωτιά, για να κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή. Να κομίσουμε γλαύκας εις αθήνας, γιατί πήξαμε στους μπούφους και τις κουτοπόνηρες αλεπούδες.

Αγώνας-γνώση-τόλμη και αντοχή, όπως λέει ένα καινούριο σύνθημα της οργάνωσης. Κι ας θυμίζει λίγο ένα παλιό παρατσούκλι του βουρνούκιου από τους υπεραστικούς: «επιμονή, μυαλό και τόλμη», από το οποίο δικαιολογούσε κυρίως το πρώτο στα σχόλιά του –αλλά δεν πειράζει γιατί σήμερα γιορτάζει και αμαρτίαν ουκ έχει.

Η δική μας ερυθρόδερμη φυλή λοιπόν –περικυκλωμένη από μια άγρια καπιταλιστική δύση- αντιστέκεται στο μεθοδευμένο εκφυλισμό του πολυτεχνείου και των αγώνων. Και είναι από σπάνιο υλικό, που παίρνει τις καλύτερες παραδόσεις της ανθρωπότητας και ατσαλώνεται απ’ τις συνθήκες. Δεν ξεγελιέται από χάντρες και καθρεφτάκια, ούτε μπλέκει σε «ενδοαριστερό εμφύλιο» -γιατί όπως και με τον ελληνικό εμφύλιο, το ζήτημα ήταν ταξικό, όχι από πού κατάγεται ο καθένας.

Και ποια είναι αυτή η περίφημη φυλή των λακεδαιμονίων;

Είμαστε η κόκκινη φυλή των κούτσι (από το όνομα του νέου γγ) ενώ παλιότερα λεγόμασταν η φυλή των αλεκούτσι, με καταγωγή τη (γουινέα) παπαούα.

Δεν είμαστε ζουλού, δεν είμαστε παπούα, είμαστε η άγρια φυλή των παπαούα.

Υστερόγραφο

Ένα άλλο φετινό σύνθημα ξεκινούσε κάπως έτσι: «εμπρός λαέ άλλαξε σελίδα...». Η οποία μοιάζει να ‘χει κολλήσει όπως σε εκείνα τα παλιά βιβλία που ήταν κολλημένα και χρειάζονταν «σταλινικές μέθοδες» με χαρτοκόπτη. Αν και το βασικό πρόβλημα είναι πως ο λαός έχει κολλήσει στην ίδια σελίδα, επειδή δεν του αρέσει τόσο το διάβασμα, μόνο να του διαβάζουν παραμυθάκια για να αποκοιμάται ήσυχα η ταξική του συνείδηση. Εδώ δεν μπορεί καλά-καλά να βγάλει ένα κεφάλαιο, πόσο μάλλον το Κεφάλαιο του κάρολου ή έστω το κεφάλαιο για την υπεραξία.
Μπορεί ο κάρολος να αφιέρωσε το «Κεφάλαιο» στην εργατική τάξη, αλλά αυτή πολύ δύσκολα θα αφιερώσει στο τέλος μιας δύσκολης μέρας της τον χρόνο και τον κόπο που απαιτείται για την ανάγνωσή του. Και το πιο πιθανό είναι να τον καταβάλλει η κούραση προτού καν προλάβει να γυρίσει σελίδα.

Κι έτσι ανοίγουμε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο με τα συνθήματα του πολυτεχνείου. Αλλά αυτό θα το δούμε σε επόμενη ανάρτηση.