Οι ιμπεριαλιστές βγήκαν παγανιά

Οι εξελίξεις στην ουκρανία τρέχουν με ραγδαίο ρυθμό· οι ειδήσεις και οι εφήμερες ανταποκρίσεις παλιώνουν γρήγορα και ξεπερνιούνται από τα ίδια τα γεγονότα· και μόνο οι αρχικές εκτιμήσεις των κομμουνιστών επιβεβαιώνονται και οι προειδοποιήσεις τους γίνονται τραγικά επίκαιρες, δείχνοντας (έστω κι έτσι) την αξία της μαρξιστικής ανάλυσης και των μεθοδολογικών της εργαλείων.

Άλλος για τη βάρκα μας...

 Ου γαρ έρχεται μόνος ο αντικομμουνισμός, χωρίς να συμπληρωθεί από κάποια μορφή ανοιχτού ή μόλις συγκαλυμμένου φασισμού –ποια είναι άραγε τα όρια μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και φασιστικής δικτατορίας στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» στην ουκρανία; Κι ο ιμπεριαλισμός προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας μελαγχολία, τις κολοβές ανησυχίες ευαίσθητων δημοκρατών, χωρίς να μας περιμένει να συνηθίσουμε τις καινούριες εύθραυστες ισορροπίες, που σπάνε αλυσιδωτά, καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις.

Προχωρά ολοταχώς στη σύγκρουση και το ματοκύλισμα των λαών μέσα από ζιγκ-ζαγκ και τις πιο «αντιφατικές», φαινομενικά παράδοξες συμμαχίες. Η «δημοκρατική ευρώπη» δίπλα στους πολιτικούς ηγέτες που χαιρετάνε ναζιστικά τους οπαδούς τους. Οι «καθαροί» ουκρανοί με τα λάβαρα της εε και τον εκλεκτό της ουάσιγκτον. Κι όλοι μαζί ενάντια στους κομμουνιστές, το κομμουνιστικό παρόν και παρελθόν, με την αναβίωση μεσαιωνικών βασανιστηρίων της ιεράς εξέτασης.

Εξορκισμός άθεου κομμουνιστή στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού του 

Αν τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας ήταν για την εθνικοποίηση της γης και την υπογραφή ειρήνης –κι εμείς ονειροπολούμε και σκεφτόμαστε τα αντίστοιχα καθήκοντά της στη δική μας εποχή- δεν υπάρχει αστική δικτατορία που να μη στρέψει τα βέλη και τα πρώτα της διατάγματα ενάντια στους κομμουνιστές, τους εργάτες και τις οργανώσεις τους, θέτοντάς τους εκτός νόμους. Ας το επαναλάβουμε άλλη μία φορά, προς γνώση και εμπέδωση: δεν υπάρχει αντικομμουνισμός που να μην οδηγεί στο φασισμό. Ειδικά σε μια περιοχή με τέτοιο ιστορικό φορτίο, όπου τίποτα δεν γίνεται τυχαία ή αυθόρμητα. Το γκρέμισμα των αγαλμάτων του λένιν, η αποκαθήλωση και η καταδίωξη του σφυροδρέπανου, φέρνει όπως το σύννεφο τη βροχή τη ναζιστική σβάστικα. Ας το έχει κατά νου κάθε ευαίσθητος δημοκράτης, εντός ή εκτός εισαγωγικών, αν θέλει να βγάλει σωστά συμπεράσματα από την υπόθεση της ουκρανίας.

Εκεί όπου η φλόγα εξαπλώνεται και φτάνει στην χερσόνησο της κριμαίας, με την τεράστια γεωστρατηγική σημασία. Κι όσο κοιτά κανείς τον χάρτη της -ήδη αυτονομημένης- περιοχής, με τις πόλεις λενίνο και σοβιέτσκι δίπλα στην πρωτεύουσα συμφερούπολη, δεν μπορεί να μην αναλογιστεί την τραγική ειρωνεία με τους συνειρμούς και τα λογοπαίγνια που προκαλεί το όνομά της. Μια χώρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και των αλληλοσυγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που ετοιμάζονται να τη ματοκυλήσουν και να την κάνουν συμφορούπολη, εβδομήντα χρόνια μετά την επέλαση των ναζί.

Και τώρα δεν υπάρχει κι ένας στάλιν, να του φορτώσουν οι αστοί τη γενοκτονία του χολομοντόρ και να πάρει εκδίκηση από τα φασιστικά μαύρα κοράκια κάθε πολιτικής απόχρωσης κι εθνικότητας.

Να τελειώνουμε, κάποτε

Σήμερα η κε του μπλοκ συνεχίζει την αναδημοσίευση παλιότερων επιστολών συντρόφων στον προσυνεδριακό διάλογο του κρίσιμου και κομβικού 13^ου συνεδρίου του κόμματος. Η πρώτη είναι μια πληρωμένη απάντηση γεμάτη ρητορικά ερωτήματα του μακαρίτη θανάση παπαρήγα περί της δημοκρατίας και των εξελίξεων στην ανατολική ευρώπη. Και η δεύτερη η συναισθηματική επιστολή ενός βετεράνου του κόμματος από τα δωδεκάνησα, που δίνει μια πολύ καλή εξήγηση στον επίλογο για ποιο λόγο διακατέχεται από τέτοιο συναισθηματισμό. Καλή ανάγνωση.

-.-.-

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ, ΚΑΠΟΤΕ

Η επιστολή αυτή απευθύνεται σ’ εκείνους που επίμονα ταυτίζουν τη «δημοκρατία» με τα αίτια των εξελίξεων στην Ανατολική Ευρώπη.

Απαιτώ (το τονίζω: απαιτώ) απάντηση στα παρακάτω ερωτήματα:

1) Πόσο θα «κρατούσαν» οι κυβερνήσεις των 2/3 του κόσμου αν οι «7», με ομόφωνη ανακοίνωσή τους, τάσσονταν υπέρ μιας Νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης και ανήγγειλαν συγκεκριμένα μέτρα άμεσης εφαρμογής της;

2) Πόσο θα «κρατούσε» η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας αν την είχαν επί 40 χρόνια στη λίστα του COCOM, με την κατηγορία της στρατιωτικής δικτατορίας;

3) Πόσο θα «κρατούσε» η κυβέρνηση της Βρετανίας αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ την αποκαλούσε «Αυτοκρατορία του Κακού» απειλώντας την με βομβαρδισμό σε 5 λεπτά, επειδή άφησε 10 Ιρλανδούς να πεθάνουν, ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς να δείξει ιδιαίτερη συγκίνηση;

4) Πόσο θα έμενε στη θέση του ο στρατηγός Κενιάν Εβρέν αν ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, αντί να κάνει ο ίδιος πρώτος την αναγγελία, έδινε εντολή στις δυνάμεις των ΗΠΑ στην Τουρκία να κινηθούν ενάντια στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 12^ης Σεπτέμβρη 1980;

5) Πόσοι από τους –ήδη όχι εξαιρετικά πολυάριθμους- οπαδούς του Τουργκούτ Οζάλ θα παράμεναν τοιούτοι, αν ήξεραν ότι ξένη και μεγάλη δύναμη του επέβαλε να αποκηρύξει την εισβολή στην Κύπρο και την ενσωμάτωση του Κουρδιστάν, καθώς και να προάγει τον Χ. Κουτλού και τον Ν. Σαργκίν σε βουλευτές της Μεγάλης Συνέλευσης της Δημοκρατίας, αν όχι σε συγκυβερνήτες της Τουρκίας;

Πόσο θα έμενε στη θέση του ο σημερινός πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης (και όλη η κυβέρνηση) αν τους είχαν επιβληθεί ασφυκτικές διεθνείς κυρώσεις για τις δηλώσεις ότι το «κράτος είναι ο αστυφύλακας», για τα επεισόδια του OLYMPIC KΕTERING και για την προετοιμασία αντιαπεργιακού νομοσχεδίου;

Αυτά για την ώρα

Όσο για τα πραγματικά αίτια, αυτά μπορεί να τα δει κανείς εύκολα, αρκεί να διαβάσει την εφημερίδα (οποιαδήποτε εφημερίδα) των περιόδων 1-7.12.1989 και 15-21.10.1990. Όσοι διάβασαν και δεν είδαν είναι απλώς τυφλοί. Όσοι διάβασαν, είδαν και δεν κατάλαβαν, είναι και «πτωχοί τω πνεύματι».

Κι ευτυχώς. Σκέψου να ήταν κι έξυπνοι και να οδηγούσαν «Ρενώ»! Γιατί, βέβαια, «TRAΒANT» αποκλείεται να προτιμούσαν…

Θ. ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

«Ριζοσπάστης»/Αθήνα

-.-.-

Σύντροφοι – συντρόφισσες

Ξεκινάω από μια παράγραφο της Θέσης 66 όπου αναφέρεται ότι το «ΚΚΕ χρειάζεται στην ελληνική κοινωνία, γιατί ο σοσιαλισμός δεν παύει να αποτελεί το ζωτικό αίτημα και της εποχής μας».

Μια θέση που όλοι μας λίγο - πολύ συμφωνάμε. Όμως για να παραμείνει το ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: « Τι ΚΚΕ θέλουμε»; Ένα ΚΚΕ που θα λειτουργεί με τις βασικές αρχές λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ένα ΚΚΕ όπου η πειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας θα είναι δεδομένη, ένα ΚΚΕ που ο στρατηγικός του στόχος θα είναι δεδομένη, ένα ΚΚΕ εκφραστή των πόθων και των προσδοκιών της εργατικής τάξης ή ένα ΚΚΕ «σύγχρονο», «ανανεωτικό» που θα λειτουργεί με δημοκρατικές – ριζοσπαστικές πλατφόρμες, όπου ο καθένας (γιατί σε μια δεδομένη συζήτηση-απόφαση, ο καθένας μας μπορεί να είναι μειοψηφία) να διαχωρίζει τη θέση του και να σηκώνει μέσω Τύπου και ραδιοφώνου (κομματικού ή αστικού δεν έχει σημασία, η διάσπαση, η μη υλοποίηση της οποιασδήποτε απόφασης θα έχει γίνει) το δικό του μπαϊράκι;

Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή; Σε ποιο κόμμα, έστω αστικό, λειτουργούν οι δημοκρατικές – ριζοσπαστικές πλατφόρμες (ξεχάσαμε κάποιες δηλώσεις «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος, έχασε το τρένο της αλλαγής, είμαστε κόμμα και όχι ομάδες»); Γιατί και ποιανού συμφέροντα θα λύσει η λειτουργία των δημ. ριζ. πλατφορμών; Πιστεύω, σύντροφοι, ότι όχι μόνο δε θα λύσει ζητήματα, αλλά αντίθετα θα δημιουργήσει πολλά άλλα. Σε τι θα διαφέρει η ύπαρξη πλατφορμών μέσα στο ΚΚΕ, από την ύπαρξη φράξιας ή ομάδων; Αντικειμενικά ο «δυσαρεστημένος σύντροφος» θα βρίσκει καταφύγιο στις πλατφόρμες ή θα δημιουργήσει νέες δικές του. Πού πάει λοιπόν η ενότητα του κόμματος που όλοι μας στο όνομα του ΛΕΝΙΝ επικαλούμαστε; Τι ΚΚΕ λοιπόν θέλουμε;

Άμα, σύντροφοι, δεχτούμε τις απόψεις που αναφέρονται στην κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Στη δημιοργία Δημ. - Ριζ. πλατφορμών, στην κατάργηση του μαρξισμού – λενινισμού, στην κατάργηση του προλεταριακού διεθνισμού, σε τι θα διαφέρουμε από ένα τυπικό – εκσυγχρονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, από ένα νεορεφορμιστικό κόμμα;

Μιλάμε για ραγδαίες εξελίξεις, ότι απέτυχε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ότι η περεστρόικα περιέχει στοιχεία επαναστατικότητας, ότι πρέπει να εφαρμοστεί επιτέλους ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο και στο όνομα όλων αυτών να αλλάξουμε και εμείς μιας και είμαστε μέσα στις ραγδαίες εξελίξεις. Για να δούμε λοιπόν αυτές τις εξελίξεις: Ανατράπηκαν τα πάντα σε όλο τον κόσμο,  διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων –τουλάχιστον στην Ανατ. Ευρώπη- χιλιάδες τα μέλη των ΚΚ που αποχωρούν.

Στην παράγραφο 2 της θέσης 5 αναφέρεται ότι «τεράστια σημασία για την ελκτικότητα των ιδεών του σοσιαλισμού, για την πορεία των διεθνών επαναστατικών δυνάμεων, για την πρόοδο σε όλο τον κόσμο, θα έχει η επιτυχία των βαθιών αυτών μεταρρυθμίσεων κλπ. στη Σοβ. Ένωση.

Για ποια Σοβιετική Ένωση μιλάμε;

1) Στην ουσία δεν υφίσταται ο όρος Σοβ. Ένωση και 2) έχουν ήδη εκφραστεί απόψεις για αλλαγή του σοβ. Κράτους (απόψεις που πιστεύω ότι στο όνομα της περεστρόικα θα επικρατήσουν). Δεν υφίσταται πια ο όρος Σοβ. Ένωση γιατί κάθε άλλο παρά Σοβ. Ένωση υπάρχει αυτή τη στιγμή. (Γέλτσιν, ύπαρξη πλατφορμών, εθνικιστικοί πόλεμοι, αποσχίσεις κρατών, αποχωρήσεις εκατοντάδων χιλιάδων κομ. μελών, ελεύθερη οικονομία, κλπ).

Δεν μπορούμε να μιλάμε αισιόδοξα για δυνάμωμα των διεθνών επαναστατικών δυνάμεων γιατί δεν υπάρχει την περίοδο αυτή κάτι το δυναμικό – προοδευτικό στην περεστρόικα που εφαρμόζει η Σοβ. Ένωση.

Τι ανάπτυξη του σοσιαλισμού έχουμε όταν εφαρμόζεται η θεωρία της ελεύθερης οικονομίας ή όταν πάνε να βγούνε με νόμο του κράτους παράνομα τα κομμουνιστικά κόμματα; Τι πλουραλιστική δημοκρατία υπάρχει όταν ο άλλος αυτοκτονεί επειδή του είναι βαριά η ρετσινιά του κομμουνιστή; Τι είδους πλουραλισμός είναι αυτός όταν οι πανκς, οι νεοναζιστές, οι τσαρικοί, τα πορνό, τα χάμπουργκερς, οι πίτσες, τα δυτικά και αμερικάνικα τραπεζικά κεφάλαια εισβάλλουν παντού ακάθεκτα; Τι είδους περεστροϊκός πολιτισμός είναι αυτός να ζωγραφίζουν γυμνές κοπέλες με σαντιγύ; Ποιο είναι το καινούργιο που έφερε ο Γκόρμπυ, όπως τον ονομάζουν Ρωσικά οι Αμερικάνοι;

Πιστεύω συντρ. ότι μετά και την εξαφάνιση του «σοσ. στρατοπέδου» ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός βρίσκεται στα πάνω του και θα γίνει ακόμα πιο απάνθρωπος, πιο επικίνδυνος για την ανθρωπότητα. Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου είναι τώρα πιο εμφανής όσο ποτέ άλλοτε. Και δεν είναι ούτε η περεστρόικα, ούτε ο Γκορμπατσόφ, ούτε η ενοποιημένη Γερμανία που μπορούν να τον εμποδίσουν. Αλλά αυτοί που μπορούν και να τον φρενάρουν και να τον ανατρέψουν είναι το Ενωμένο Επαναστατικό Διεθνές Κίνημα, ο προλεταριακός διεθνισμός, οι λαοί κάτω από τις ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού.

Έχω τη γνώμη, ότι η περεστρόικα και τα γεγονότα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν επηρεάσει πολλά στελέχη και μέλη του κόμματος, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει την ψύχραιμη σκέψη και πανικόβλητοι τρέχουμε να απορρίψουμε κάθε «δογματικό» και να ασπαστούμε ό,τι νέο φέρνει η περεστρόικα, ανεξάρτητα αν είναι θετικό ή αρνητικό. Ας μείνουμε ψύχραιμοι λοιπόν και ας μη φτάσουμε στο σημείο να λέμε «ο Στάλιν πέθανε. Ζήτω ο Γκορμπατσόφ».

Ακόμα θέλω να τονίσω ότι με βρίσκει αντίθετο η αλλαγή μας στο θέμα της ΕΟΚ. Η θέση που λέει ότι «η συμμετοχή μας στην ΕΟΚ προσφέρεται για μια πιο ενεργητική συμμετοχή στο διεθνή καταμερισμό εργασίας» δεν την καταλαβαίνω.

Ποιοι και για ποιανού συμφέροντα είναι αυτοί που κανονίζουν το διεθνή καταμερισμό εργασίας;

Επειδή πολλά ακούγονται για την αλλαγή της φράσης «δικτατορία του προλεταριάτου», θέλω να προγράψω ότι δε γίνεται ΚΚ χωρίς αυτές τις λέξεις μέσα του. Όταν υπάρχει επαναστατική διαδικασία σύντρ. αλλάξουμε ή δεν αλλάξουμε τον όρο ή την ουσία, ο λαός θα την εφαρμόσει και έτσι θα την αποκαλέσει «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ».

Και μερικές σκέψεις για την ιδιότητα του μέλους. Δε νομίζω ότι πρέπει να αλλαχτεί τίποτα από αυτά που αναφέρει το τωρινό καταστατικό. Η οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα αυτό θα οδηγήσει σε πλαδαρές ΚΟΒ, σε «εθελοντές» υλοποίησης μιας απόφασης, σε δημιουργία δημ. ριζ. πλατφορμών.

Θα μετατραπούμε σε ένα κόμμα αστικού ή σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα τύπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΟΔΗΣΟ, κ.ά. μιας και αυτοί μιλάνε για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για εκσυγχρονισμό,  για «δημοκρατία». Παλιά σύντροφοι, όταν κυνηγούσαν τους κομμουνιστές και τους έβαζαν στις εξορίες και στις φυλακές, τους σκότωναν στα πέντε μέτρα, τους ζήταγαν πρώτα να δηλώσουν- να υπογράψουν, να αποκηρύξουν δηλαδή τις ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού, τις ιδέες του κομμουνιστή. Το ίδιο μας ζητάνε και σήμερα, να αποκηρύξουμε τις ιδέες μας.

Να μην τους δόσουμε αυτή τη χαρά.

ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ – ΝΑ ΜΗ ΔΗΛΩΣΕΙ

Να τους δηλώσουμε για άλλη μια φορά ακόμα ότι «ΤΙΜΗ ΜΑΣ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ».

Το δικαίωμα να είμαστε μέλη αυτού, του σημερινού, του ΤΙΜΗΜΕΝΟΥ ΚΚΕ να μην το χαρίσουμε σε κανένα.

Υ.Γ. Το ξέρω αγαπητοί σύντροφοι, ότι διακατέχομαι από συναισθηματισμούς, αλλά όταν πάψω να είμαι συναισθηματικός, θα πάψω να είμαι κομμουνιστής, και όταν θα πάψω να είμαι κομμουνιστής, θα πάψω να είμαι και συναισθηματικός και εγώ θέλω να είμαι και κομμουνιστής και συναισθηματικός.

ΠΛΑΝΤΖΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Μέλος ΝΓ Βορ. Συγκρ. Δωδ/σου Κως

Πιασ’ το ευρώ και κούρευ'το

Προσπαθώντας μες στη βδομάδα να καταλάβω σφε αναγνώστη τι ακριβώς γίνεται στον εκλογικό αρραβώνα αλαβάνου-ανταρσύα, ένιωσα λίγο σαν το γερο-δάσκαλο που χάνει τον μπούσουλα και νιώθει να τον προσπερνούν οι εξελίξεις στο γνωστικό του αντικείμενο. Έναν χώρο νόμιζα και εγώ πως κατέχω λίγο καλύτερα, πάει κι αυτός, έχει γίνει σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, με οριζόντιες και κάθετες δομές κι ανάκατους ορισμούς που αλληλοαναιρούνται.

Τι ακριβώς έχει γίνει; Έλα ντε. Πήγαν να τα βρουν, αλλά τελικά έχασαν τα ευρώ και τα πασχάλια. Βγήκαν διάφορα συνθετικά κείμενα, αλλά τελικά ψηφίστηκαν δύο διαφορετικά από κάθε πλευρά. Κάποιοι λένε πως τα δύο κείμενα μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό κι άλλοι πως έχουν μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές –αλλά όχι αγεφύρωτες. Άλλοι κρύβουν «οπορτουνιστικά» τις υπαρκτές διαφορές κάτω από το χαλάκι της μετωπικής συμπόρευσης και άλλοι τις γιγαντώνουν «σεχταριστικά» για να κρυφτούν –χρησιμοποιώ λίγο σχηματικά τους όρους, γι’ αυτό και μπαίνουν σε εισαγωγικά. Κάποιοι κάνουν στοχευμένες διαρροές στο μικρο-αστικό τύπο (αυγή, εφημερίδα των συντακτών) κι οι άλλοι τους κατηγορούν, όχι για τις διαρροές αυτές καθαυτές, αλλά επειδή αυτές ήταν επιλεκτικές. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη βρίσκει κι από όλα τα θαλασσινά μ’ αρέσουνε τα φρίσκις.

Θέλεις να κάνεις πολιτική κριτική στον εκκολαπτόμενο νέο φορέα και δυσκολεύεσαι να βρεις σε ποια βάση και σε ποια ακριβώς θέση θα την ασκήσεις. Συναισθηματικά κλίνω προς εκείνο το κομμάτι του ναρ που αντιστέκεται και αρνείται να συμμαχήσει σε ένα εκλογικό μίνιμουμ κατά του ευρώ με έναν πολιτικό αριβίστα σαν τον αλαβάνο. Κι απ’ την άλλη η λογική μου λέει «αφού πάνω-κάτω τα ίδια λεν, γιατί δεν ενώνονται επιτέλους»; Έτσι κι αλλιώς θεωρώ πολύ δύσκολο να μην κλειδώσει μελλοντικά η συμμαχία αυτή, ακόμα κι αν δεν ευδοκιμήσει εν όψει των ευρωεκλογών.

Θες ακόμα να κρατήσεις κάποιο επίπεδο, ξεφεύγοντας από το πολιτικό χαβαλέ, αλλά δυσκολεύεσαι να προσεγγίσεις διαφορετικά το ζήτημα. Εδώ το ‘χουν ρίξει στην πλάκα μεταξύ τους και τα ίδια τα μέλη της ανταρσύα, βλέποντας αυτή την κατάσταση. Αντιγράφω από το –πάντοτε ενημερωμένο σε θέματα εξωκοινοβουλίου- ιστολόγιο του χαρίδημου.

Μπορεί την περασμένη Κυριακή να ψήφισε απόφαση για τη ‘Μετωπική Συμπόρευση’ τόσο το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της Ανταρσύα,

Απόφαση της συνεδρίασης του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑστις 16/2

όσο και η Πανελλαδική Συνέλευση του Σχεδίου Β’

Ανακοίνωση για την Πανελλαδική Συνέλευση τουΣχεδίου Β’

όμως το ενδεχόμενο συνεργασίας μάλλον απομακρύνθηκε, αφού τα δυο όργανα συζήτησαν &ψήφισαν διαφορετικά κείμενα.. με συνέπεια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βγάλει αυτό το κείμενο τη Δευτέρα

Μια οφειλόμενη απάντηση

Και το Σχέδιο-Β χθες το ακόλουθο

Το ΣχέδιοΒ δεν πρόκειται να συμπράξει ώστε να γίνει η αριστερά το δέντρο που πληγώνουμε –σε σχέση με…

(σημείωση.. το γεγονός πως δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει συνιστώσες αλλά οργανώσεις, δείχνει ίσως πόσο πολύ πιστεύουν τη συμπόρευση)

Παράλληλα η ΚΟ Ανασύνταξη πήρε κι αυτή θέση (με βάση το κείμενο που ψήφισε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι αυτό που ψήφισε το Σχέδιο Β) τόσο για τη Συμπόρευση όσο και για τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις

[2014-2-16] Ανακοίνωση της Π.Ε. της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ για τη Συμπόρευση

[2014-2-16] Απόφαση της Π.Ε. της κ.ο.ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Διαβάστε ακόμα:

Βρείτε τις διαφορές και κερδίστε… μια μετωπική συμπόρευση (ΑΡ.Α.Σ)

Το Σχέδιο Β και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Επιμένουμε Αντικαπιταλιστικά

Του Πάνου Γκαργκάνα

Να μη «διαδικτυοποιηθεί» η αριστερή πολιτική

του Κίμωνα Γαστεράτου

Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων

Παναγιώτης Σωρτήρης μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Για μια συζήτηση που πρέπει να γίνει πολιτικά και συντροφικά

Των Αντώνη Δραγανίγου (ΠΕ ΝΑΡ), Γιάννη Μπαλάση (ΚΣ νΚΑ)

Και μετά δείτε και το Life of Brian…

Εξίσου εύγλωττος είναι κι ο τίτλος της ανάρτησης: χαμένοι στη μετάφραση.

Ας δούμε πώς σχολιάζει τα τεκταινόμενα κι ένα άλλο αξιόλογο ιστολόγιο του χώρου, η αριστερή αντεπίθεση, που συνιστά ως μουσική υπόκρουση ένα επίκαιρο τραγούδι των κατσιμιχαίων.

Το Σχέδιο Β και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: η συνέχεια στις εξελίξεις για τη μετωπική συμπόρευση!

Συμπόρευσης συνέχεια:

Ξανά τα ίδια, τα ίδια απ’ την αρχή!

Για μια συζήτηση που πρέπει να γίνει πολιτικά και συντροφικά

Άρθρο των Αντώνη Δραγανίγου, μέλος του Γραφείο της Π.Ε. του ΝΑΡ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Γιάννη Μπαλάση, μέλους του Γραφείου του Κ.Σ. της νΚΑ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (διαβάστε εδώ)

Βρείτετις διαφορές και κερδίστε… μια μετωπική συμπόρευση Ανακοίνωση της ΑΡΑΣ (διαβάστε εδώ)

Επιμένοντας στη μετωπική συμπόρευση

Νέο Κείμενο και κάλεσμα 22 στελεχών της Αριστεράς για τη συγκρότηση της μετωπικής συμπόρευσης (διαβάστε εδώ)

ΑΡΑΝ για τη Μετωπική συμπόρευση: Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στον κόσμο του αγώνα και της Αριστεράς (διαβάστε εδώ)

Διαβάστε ακόμα:

Αυγή: Ναυαγεί η συμπόρευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον Αλ. Αλαβάνο (διαβάστε εδώ)

Ριζοσπάστης: ΑΝΤΑΡΣΥΑ – «ΣΧΕΔΙΟ Β» Νόθος αντικαπιταλισμός (διαβάστε εδώ)

Εφημερίδα των Συντακτών: Σοβαρά εμπόδια στη συνεργασία (διαβάστε εδώ)

Και όσο θα διαβάζετε ακούστε:

Υπενθυμίζουμε τους στίχους αυτού του ωραίου τραγουδιού

(κάθε συνειρμός είναι απλά τυχαίος)

Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
άντε ξανά τα ίδια τα ίδια απ’ την αρχή
τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ, στο γενικά

Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα

Τώρα τι να σου πω τι να μου πεις κι εμένα
έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραγμένα
τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ στο γενικά

Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα

Όποιος έχει υπομονή και όρεξη να διαβάσει υλικό, μπορεί να ακολουθήσει τους προτεινόμενους συνδέσμους και να προσπαθήσει να βγάλει μια άκρη. Προσωπικά πάντως συνιστώ ανεπιφύλακτα την ανακοίνωση της αρας, οργάνωσης που συμμετέχει στην ανταρσύα, η οποία κινείται χωρίς υπερβολή στα όρια του τρολαρίσματος και βασικά του αυτοσαρκασμού. Κάνει κι αυτή έμμεση αναφορά στην ταινία των μόντι πάιθονς (αλλά με τον ελληνικό της τίτλο), συνεχίζει σε κάποια φάση με γαλλικά και εγχειρίδια χρήσεων και χειρισμών (mode d’ emploi) και το γυρίζει στο κλείσιμο στα μαθηματικά με την επίλυση της εξίσωσης: Χ= 1+1

Ενδιάμεσα παίρνει τα δύο κείμενα, τα συγκρίνει σημείο προς σημείο και σχολιάζει τις αλλαγές. Πχ «προστέθηκε αυτό», «αφαιρέθηκε το άλλο», «επαναδιατυπώθηκε καλύτερα ένα σημείο», «η παρένθεση αντικαταστάθηκε από δευτερεύουσα αναφορική πρόταση». Και σε κάποια σημεία, το ρίχνουν μάλλον κι αυτοί στην ελαφρά ειρωνεία –προς τους υπεύθυνους για το μη κλείσιμο της εκλογικής συμφωνίας.
Πχ «μην ψάχνετε άδικα, είναι το ίδιο»

Ή «εκτός του ότι έχει μπει μια τελεία (κρίσιμη, δε λέμε) κατά τα λοιπά είναι το ίδιο».
Και ο αρχικός τίτλος της ανακοίνωσης παραπέμπει σε διαγωνισμό: βρείτε τις διαφορές και κερδίστε… μια μετωπική συμπόρευση

Μετά από αυτά, δεν ξέρω αν «η αριστερά είναι το δέντρο που πληγώνουμε», όπως σχολίασε το σχέδιο β’, σίγουρα όμως το έργο αυτό εκτός από λυρικές μελό φράσεις, έχει κι αρκετές κωμικές σκηνές και πρωταγωνιστές με καλή αίσθηση του χιούμορ.

Εντυπώσεις από μια προεκλογική εκδήλωση

Την περασμένη παρασκευή ήταν να έρθει να μιλήσει σε μια συνάντηση εργατικών σωματείων στα χανιά ο πέρρος, αλλά του έτυχε κάτι απρόσμενο και αναγκάστηκε να φύγει εσπευσμένα, αφήνοντάς μας με την όρεξη. Χτες όμως ο παπαδάκης, μέλος της κετουκε, παρέστη κανονικά στην εκδήλωση της τοπικής κομματικής οργάνωσης για την επικείμενη εκλογική μάχη, στην αίθουσα του εμπορο-βιομηχανικού επιμελητηρίου, που αποδείχτηκε αρκετά μικρή για να χωρέσει τους σφους και φίλους που ήρθαν να την παρακολουθήσουν. Όσα ακολουθούν είναι μια σύντομη παρουσίαση, με τη μορφή ρεπορτάζ, κάποιων βασικών σημείων, χωρίς πολλές συνειρμικές παρεμβολές και παρενθέσεις.

Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομους χαιρετισμούς από τον ορφανό και τον παπαντωνάκη, υποψηφίους μας στην περιφέρεια κρήτης και το δήμο χανίων, αντίστοιχα. Ο ορφανός μίλησε κοντά στα άλλα για τους συσχετισμούς και το μόνιμο μοτίβο στο περιφερειακό συμβούλιο, όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονται σχεδόν ομόφωνα, με 44 ψήφους υπέρ και μία δική μας κατά (στο δήμο θεσσαλονίκης που ξέρω, έχουμε σαφώς καλύτερους συσχετισμούς: μόλις 47-2). Κι εκεί φαίνονται οι πραγματικές διαφορές των άλλων δυνάμεων –συμπολιτευόμενων και μη- καθώς και των διάφορων υποψήφιων που το παίζουν ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι, αδιάφθοροι, ατίθασοι και δε συμμαζεύεται. Να βλέπεις δηλ στα χανιά τον πασόκο δήμαρχο (σκουλάκης) να το παίζει υπεράνω κομμάτων και κομματικής στήριξης και να σε πιάνουν τα γέλια.

Στο δικό του χαιρετισμό ο παπαντωνάκης πρόσθεσε ένα παράδειγμα σπατάλης των χρημάτων του δήμου όχι σε κάποιο έργο αλλά στη μελέτη επισκευών στην πλατεία αγοράς· και συμπλήρωσε πως η ψήφος στο κουκουέ και τη λαϊκή συσπείρωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους πεις «σας πήραμε χαμπάρι…».

Ο παπαδάκης ήταν αρκετά καλός ομιλητής, πατούσε σε σημειώσεις αλλά δεν τις διάβαζε από μέσα και κούμπωσε με το χανιώτικο κοινό. Η ομιλία του έπιασε πολλά θέματα, μοιάζοντας με ένα πλήρες ενημερωτικό μαγκαζίνο ή μάλλον με ένα καλό ξεφύλλισμα του ρίζου.

Μεταξύ πολλών άλλων μίλησε: για τα μεγάλα κέρδη του τουριστικού τομέα και τα ελάχιστα οφέλη που γύρισαν στο λαό και τους εργαζόμενους του κλάδου. Για το μεγάλο θέμα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων –ανάμεσά τους και των χανίων. Για την αναφορά της αυγής στις 28 γενάρη πως η εναλλακτική πρόταση του σύριζα δεν αποκλείει τα προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης! Για τα ναυπηγεία στο σκαραμαγκά και άλλες επιχειρήσεις που φυτοζωούν και κλείνουν, χωρίς να έχει γίνει ούτε μισό δεύτερο απεργιακών κινητοποιήσεων. Για τη συμφωνία του μάαστριχτ που είναι κάτι σαν το μνημόνιο των μνημονίων και η βάση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής. Για τη λογική του μικρότερου κακού, που όσο πάει και θεριεύει και γίνεται πάντα σκαλοπάτι για τα χειρότερα.

Είπε ακόμα για το μείζον ζήτημα των χημικών της συρίας και την υδρόλυσή τους στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ κρήτης και ιταλίας. Για τις κολοβές ανησυχίες του σύριζα που καλούσε δια στόματος δούρου τη διεθνή κοινότητα να επέμβει και να απαλλάξει το συριακό λαό από την τυραννία του άσαντ, ενώ τώρα κλαψουρίζει για τα αποτελέσματα των δικών του εκκλήσεων. Για τον ουκρανικό λαό, που σφάζεται για να μπει στο σφαγείο της εε και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και για τους φασίστες που γκρεμίζουν και καταστρέφουν αντιφασιστικά μνημεία και αγάλματα του λένιν σε όλη την χώρα. Για τη διελκυστίνδα συμφερόντων γύρω από το φυσικό αέριο και τους αγωγούς του. Για τη διχοτομική λύση που προωθείται στο κυπριακό με δύο συνιστώτα κράτη και τη ρωσία που κοίταξε να υπερασπίσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περίπτωση της χρεοκοπίας της κύπρου και των τραπεζών της.

Μίλησε για τους «αδοκίμαστους» κι άφθαρτους υποψήφιους του σύριζα και για τον πρωτοπόρο δήμαρχο σαρωνικού (με στήριξη της κουμουνδούρου) που είχε ανοίξει πρώτος το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας και της κατάργησής της. Για το λαφαζάνη που καταγράφει τις διαφωνίες στο μπλογκ (την ίσκρα εννοεί) για να είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Για το νόθο αντικαπιταλισμό του αλαβάνου, που κατηγορούσε κάποτε το κόμμα για εθνική περιχαράκωση στο θέμα της εοκ και τώρα εκφράζει τον ‘αριστερό ευρωσκεπτικισμό’. Για την εργατική αντιπολίτευση του κκε (χωρίς αλεξάνδρα κολοντάι) και για το λαό που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να συστρατευτεί με το κόμμα, ακόμα κι αν δε συμφωνεί μαζί μας για το τέλος αυτής της διαδρομής.

Το ωραίο είναι πως μετά από αυτά τα ολίγα, στο γύρο των ερωτοαπαντήσεων που ακολούθησε ένας ηλικιωμένος σφος από το κοινό παρατήρησε στον παπαδάκη πως ξέχασε να πει για τα γεγονότα της βενεζουέλας και για τους νέους επιστήμονες που ξενιτεύονται μαζικά για να βρουν καλύτερη τύχη.

Στο πρώτο θέμα ο παπαδάκης απάντησε –μεταξύ άλλων- πως στη βενεζουέλα κυριαρχούν ακόμα τα μονοπώλια και δεν έχει προφανώς σοσιαλισμό, υπάρχει όμως ένας οργανωμένος λαός που αγωνίζεται και το ζητούμενο είναι να δυναμώσει η πάλη του κι η αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα.

Στο δεύτερο ζήτημα μετέφερε την εμπειρία από τις κομματικές οργανώσεις του εξωτερικού, όπου πολλοί νέοι βρίσκουν κάποια δουλειά με σχετικά υψηλές απολαβές, αλλά τους πετάνε έξω από την αγορά εργασίας, μόλις υπερβούν κάποιο ηλικιακό όριο (40-45 χρονών) για να πάρουν άλλους πιο νέους στη θέση τους. Ενώ σε αρκετές χώρες, τα εργοδοτικά συνδικάτα υπογράφουν κατάπτυστες συμφωνίες, πχ για συγκεκριμένη ποσόστωση προσλήψεων από γραφεία ενοικίασης εργαζομένων –μια σύγχρονη μορφή σκλαβοπάζαρου.

Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι πλέον, όταν μιλάμε για το μεγάλο θέμα των μεταναστών, πρέπει να διευκρινίζουμε αν εννοούμε τους φτωχοδιάβολους που έρχονται στην ελλάδα ή τους έλληνες που την εγκαταλείπουν για να βρουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Ο παπαδάκης απάντησε επίσης για τους καλλικρατικούς δήμους που έχουν γίνει το μακρύ χέρι του κράτους και των θεσμών της εε, γι’ αυτό εδώ και κάποιο καιρό στις αναλύσεις μας κάνουμε λόγο για τοπική διοίκηση κι όχι «αυτοδιοίκηση». Εξήγησε πως αν το κουκουέ πάρει κάποιο δήμο δε θα γίνει κάποιο είδος τοπικής κυβέρνησης, αλλά θα συνεχίσει να είναι αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική. Κι ότι κόκκινος δήμος –όπως είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε στη μεταπολίτευση κάποιους δήμους προπύργια του κουκουέ- είναι αυτός στον οποίο αναπτύσσονται αγώνες και προχωρά η ταξική πάλη.

Ακολούθησε ένας γύρος τοποθετήσεων, όπου μίλησε ένας συνεργαζόμενος φαρμακοποιός με το κκε και τη λασυ κι είπε πολύ εύστοχα πως οι κομμουνιστές έχουν γνήσια αυτοδιοικητικό, πολιτικό λόγο, γιατί συνδέουν το ειδικό με το γενικό, το απλό και καθημερινό με τις πολιτικές του διαστάσεις· και μιλάνε με κατανοητά, ταξικά σχήματα και όχι με νεφελώδεις, αντιδραστικές θεωρίες περί κοινωνίας των πολιτών.

{Γιατί; Δεν έχει πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο ο αντάρτης τζιτζικώστας που έθεσε ως στόχο να γίνει η κεντρική μακεδονία η πρώτη περιφέρεια της ελλάδας που θα βγει από την κρίση; Και αν όχι τον πολιτικό λόγο, δεν οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την καλή αίσθηση χιούμορ με όσα λέει;}

Στο κλείσιμο ο παπαδάκης μίλησε για τις σημερινές.. ανεργουπόλεις, όπου δεν υπάρχει πιο φλέγον ζήτημα απ’ αυτό για τους δημότες τους και είπε να αναμετρηθούμε με αυτοπεποίθηση με όλα τα ζητήματα, γιατί ο αντίπαλός μας δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

Είναι ένα ζήτημα βέβαια κατά πόσο και ποιους έχουν αγγίξει η ανεργία και η κρίση στην κρήτη με την κρατούσα μικροαστική νοοτροπία. Αλλά αυτό θα το δούμε αναλυτικά σε κάποια επόμενη ανάρτηση.

Χαιρέτα μου τον Πλατανιά

Σήμερα σφε αναγνώστη θα ξεφύγω από τη συνήθη θεματολογία του μπλοκ και θα σου διηγηθώ τον πόνο μου από την χτεσινή ημέρα. Σκεφτόμαστε που λες τι να κάνουμε μετά το φαγητό και τη βόλτα στη λιακάδα κι αποφασίζουμε να πάμε στο γήπεδο μετά από πολύ καιρό, να θυμηθούμε τα παλιά και να τιμήσουμε την ημέρα της επον και του κόκκινου στρατού. Ο άρης παίζει, ντέρμπι σωτηρίας είναι, στους πάγκους δίνουν παράσταση ο σούλης παπα’όπουλος της θρυλικής «προο» και ο άγγελος του θεού και της παναγίας… Ντάξει, δεν περιμέναμε να δούμε θέαμα, αλλά δεν μπορεί γούστο θα ‘χει το ματσάκι.

Κι αρχίσαμε με πολύ καλούς οιωνούς, παίρνοντας εισιτήρια απ’ το πιο καλτ εκδοτήριο, που δεν ήταν γκισέ ή κάποιος άλλος χώρος του γηπέδου, αλλά ένας υπαίθριος πωλητής με ταμπελάκι, που έμοιαζε πολύ με μαυραγορίτη, «να εδώ πίσω από το λεωφορείο», όπου λεωφορείο ήταν η κλούβα των ματ και ελπίζω ο μαυραγορίτης να ξεπούλησε το μπλοκάκι του και να έπιασε το πλάνο του για το φεστιβάλ. Κι αφού στα περιβόλια δεν υπάρχουν πέταλα και στη σκεπαστή οι κεντρικές θέσεις είναι πιασμένες από τα διαρκείας κι επενδυμένες με δέρμα (!) για τους νεόπλουτους, πήγαμε τιμωρία στη γωνία, στο ύψος της εστίας, δεν πειράζει όμως, θα βλέπουμε τουλάχιστον τα οφσάιντ –και που να φανταστείς τι άλλο...

Προλαβαίνουμε εν τω μεταξύ να χαράξουμε βαθιά μες στην καρδιά μας (τα όνειρά μας και τα χείλη) τον ύμνο του αο πλατανιά, ένα μοναδικό μνημείο ποδοσφαιρικής καλτιάς και υψηλής μουσικοστιχουργικής σύνθεσης, που θα άξιζε να το τραγουδάν τα ζουζούνια, για να το αναδείξουν σε όλο το μεγαλείο του.

Όλα τα καλά παιδιά, παίζουνε στον πλατανιά

Παίξτε μπάλα ρε παιδιά, όλα για τον πλατανιά

Αο πλατανιάς, αο πλατανιάς, σώμα και ψυχή

Η μοναδική ομάδα που έχει κόκκινο τριφύλλι

Κι είναι μες στα όνειρά μας, την καρδιά μας και τα χείλη…

Εντάξει έχω ακούσει πολλά καλτ άσματα ομάδων. Από τον καρναβαλίστικο ύμνο της ξάνθης που υμνεί και τον χορηγό της…

Τη λένε ξάνθη, τη λένε σκόντα και είναι ομάδα που έχει όλα τα προσόντα

…μέχρι τον φτιαγμένο, βαρύμαγκα ρεμπέτη του παοκ

Μαγκιά μου που είμαι παοκτζής, μαγκιά μου, μαγκιά μου

Και το δικέφαλο αετό έχω μες στην καρδιά μου…

Αλλά αυτό τα υπερβαίνει όλα και τερματίζει την πίστα

Ξεκινά λοιπόν το παιχνίδι, πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές, πρώτο αναγνωριστικό πεντάλεπτο, αναγνωριστικό τέταρτο, ημίωρο, ημίχρονο… κάντε μια φάση ρε παιδιά να μην πονάνε τα μάτια μας, γκολ ο πλατανιάς χωρίς να πιέζει, πριν σφυρίξει για ανάπαυλα, συνθήματα για τον αοπ, αλλά εγώ έχω εξαρτημένα αντανακλαστικά και νομίζω προς στιγμήν πως φωνάζουν παοκάρα, βλέπω και κάτι ανάποδα φάουλ ή πλάγια, αλλά δε δίνω σημασία, μη γίνεσαι γραφικός βασίλη, αυτά που κοροϊδεύουμε στους άλλους. Πασατέμπο μπας και περάσει λίγο η ώρα (el tiempo pasa) γιατί δεν το κόβω αλλιώς, δεύτερο ημιχρόνιο, ανεβαίνει ο ρυθμός, μαζί κι ο άρης, ισοπαλίζει με βολέ ο μανιάς, πνίγω τον πανηγυρισμό μέσα μου να μην μπλέξουμε με κάνα περίεργο, είδες ρε συ τι ωραία γκολ βάζουμε άμα θέλουμε..

Αρχίζουν οι προπονητές της κερκίδας των γηπεδούχων, άντε ρε άγγελε, ανέβασε την ομάδα, δε βοηθάει η παναγιά σήμερα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η αληθινή μαγεία του ποδοσφαίρου κι άσε τους άλλους στο εξωτερικό να χαζεύουν ρυθμό και θέαμα, τόσα ξέρουν κι αυτοί. Η ομάδα είναι η καψούρα του οπαδού κι ο προπονητής ο τύπος που θα ακούσει την κρεβατομουρμούρα της εξέδρας, γιατί κάθε σχέση έχει γκρίνια. Αυτός είναι ο ρόλος του, να απορροφά την ένταση σα σφουγγάρι, ή σα σφουγγαράκης, εφόσον είμαστε στην κρήτη. Έτσι και αλλιώς η μουρμούρα φτάνει ως σύννεφο στον πάγκο, δεν ακούγεται καθαρά –και αν τυχόν ακουστεί, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα εισακουστεί κιόλας, δεν είναι αυτή η λειτουργία της. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι κουτόφραγκοι και οι διάφοροι πανουτσοκαρπετόπουλοι.

Κι ύστερα φτάνουμε στη μοιραία φάση του εβδομηκοστού έβδομου λεπτού, που μας έκανε την καρδιά περβόλια, ένα βράδυ που ‘βρεχε, αλλά αυτό έγινε αργότερα, γιατί κι ο ουρανός έκλαιγε από την αδικία, αλλά τότε ακόμα δεν υπήρχε ούτε ένα συννεφάκι στον ορίζοντα, που έκλεινε στο πλάνο του από τα βράχια της μουσούδας της σούδας, ως τον πύργο-παλατάκι ενός παρακείμενου κιτς παιδότοπου, όπου είχαν ανέβει μερικοί τζαμπατζήδες, σαν ιππότες της ελεεινής τραπέζης, της ακόμα πιο ελεεινής σούπερ λίγδας.

Γίνεται λοιπόν η επίμαχη φάση, εμείς καθόμαστε στην ευθεία και ψάχνουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει δώσει, τα καλά παιδιά του πλατανιά συνέχιζαν τη φάση κι ούτε καν σήκωσαν χέρι για να ζητήσουν γκολ, ο βοηθός τρέχει σφαίρα προς τη σέντρα, αλλά τον προλαβαίνουν άλλες σφαίρες στα κιτρινόμαυρα, ο τάτος που δεν είχε βγάλει ένα σπριντ σε όλο το πρώτο μέρος κι έσβηνε με διακόπτη όταν χάναμε την μπάλα, ο σούλης με σπριντ από τον πάγκο, όλοι μαζί ένα κουβάρι της αριάδνης, τα ματ βρίσκονται στο στοιχείο τους κι αρχίζουν να ρίχνουν κάτι ψιλές αδιακρίτως, διακοπή, δυο αποβολές, ο σκόρδας λέει στο βαγγέλι να «πέστε κάτω, οε-οε-οε», αλλά με εννιά παίζουμε καλύτερα, χάνουμε με ψηλά το κομμένο κεφάλι του άρη (και του τζαβέλλα) και τα αίματα στάζουν σαν την κέτσαπ στο βρώμικο από την καντίνα του ομορφάντρα.

Αλλά όπως θα ‘λεγε κι ο αγγελάρας, ήταν θέλημα του θεού και της π… την παναγία σου ρε επόπτη, παλιο-μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, δηλώσεις μπιμπισίδη, μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, φεύγουμε μέσα σε κόρνες και πανηγυρισμούς, γιατί οι περισσότεροι χανιώτες είναι νεόγαβροι στον ελεύθερο τους χρόνο {και όχι γάβροι σκέτοι, όπως ο σούλης από την κοκκινιά} και τις χαίρονται τέτοιες νίκες. Κι όταν έσωσαν τα ματ τον επόπτη και ξαναπλησίαζε στη γραμμή, η κερκίδα τον αποθέωνε σαν τον καλύτερό τους παίκτη και πολυτιμότερος βγήκε λέει ο μπιέλιτς –μπα, από πότε φέρνουμε γιούγκους επόπτες στην ελλάδα; Κι όπως έγραψε στο λογαριασμό του ο γρηγοράκης, που ήταν η προσωποποίηση της ατάκας στο παλιό σπορτάιμ, κάτι σαν το τουίτερ προτού βγει το τουίτερ, ακόμα κι ο σούλης είναι πολυτέλεια για αυτό το πρωτάθλημα.

Τα πειστήρια ενός εγκλήματος..

 Νιώθεις λοιπόν σα να σε βίασαν, σκέφτεσαι πως είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους βιασμούς του αθλήματος σε αυτή τη δεκαετία, μαζί με τον περυσινό τελικό κυπέλλου και το παιχνίδι «και εγώ κάλυπτα τον κατσουράνη», βλέπεις τους πλατανιάδες να χαμογελάνε πονηρά στο τηλέφωνο και να παίρνουν γραμμή για το αν πέρασε τη γραμμή της εστίας και του υποβιβασμού· και τη γραμμή του ορίζοντα με τη μουσούδα και το παλατάκι, που όσο την πλησιάζεις, τόσο αυτή χάνεται, τι σφύριξε ρε συ ο άνθρωπος…

Θυμάσαι το γκολ φάντασμα του χαρστ, αλλά εκείνο είχε σκάσει τουλάχιστον στη γραμμή, μπορούσε να σε ξεγελάσει και το ‘χε κατοχυρώσει σοβιετικός ταβάριτς λάινσμαν στα πλαίσια ετεροχρονισμένης αντιφασιστικής συμμαχίας ενάντια στους απογόνους των ναζήδων –τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η επεξεργασία της στρατηγικής μας. Θυμάσαι και τον καλτ ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας με τις βάτες και λες πως το επόμενο βήμα του μάνταλου είναι να κάνει το μουστάκα στον παρθενοκυνηγό και να το βάλει μόνος του το γκολάκι.

Γυρίζεις σπίτι, ξανατρώς να σου φύγει η ένταση και βλέπεις στο δίκτυο για το εργοτέλειο θέατρο, τις δηλώσεις του αναστασίου για τους ελεύθερους σκοπευτές από το κίεβο και τον πρόεδρο του απόλλωνα που προαναγγέλλει με ανακοίνωση άλλα κόλπα από τους παίκτες του, γιατί έτσι κι αλλιώς «γραμμένους μας έχουν». Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Και για αυτά δε θα πει τίποτα το τζενάκι η μπότση; Ένα μήνυμα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης δεν το αξίζουμε εμείς;

Κάποτε ένας παλιός red blogger είχε γράψει στα νεύρα του (;) πως είναι ξεφτίλα να είσαι ολυμπιακός. Δε συμφωνώ ακριβώς, ξεφτίλα είναι να πανηγυρίζεις τέτοιες νίκες. Ντροπή είναι το πρωτάθλημα της σούπερ λιγκ συνολικά και ξεφτίλες εμείς που ασχολούμαστε ακόμα και πηγαίνουμε πότε-πότε και σε κανένα γήπεδο. Κι αλλού γίνονται σφαγές (δες τι έγινε με την μπέτις στην ισπανία) αλλά βλέπουν λίγη μπάλα τουλάχιστον, ρε σούπερ-λιγκ.

Θα μου πεις γιατί δεν τα έλεγες αυτά πέρσι που είχε σωθεί ο άρης με πεντάρες και τεσσάρες; Ναι ρε σεις, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο, ο άρης πέρσι… ή μάλλον λάθος, γράψε άκυρο, δεν είναι εκεί η ουσία.

Ντροπή βασικά είναι που τα θυμόμαστε όλοι, όταν έρχεται η δική μας σειρά και φωνάζουμε για την ομάδα μας, με την ίδια συντεχνιακή λογική που μας ακολουθεί από το γήπεδο ως τις άλλες σφαίρες της ζωής μας. Ξεφτίλα είναι που εξεγειρόμαστε και φωνάζουμε για όλα αυτά, λες και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου (η μπάλα είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό, έλεγε ένας παλιός προπονητής της λίβερπουλ) ενώ στη δουλειά σκύβουμε το κεφάλι για να πιάσει γεμάτα το λαιμό η γκιλοτίνα της απόλυσης και είμαστε σαν τα καλά παιδιά του πλατανιά.

Συνεπώς, χαιρέτα μου τον πλατανιά σύντροφε…

Σημειώσεις για την Ουκρανία

Δε θεωρώ απαραίτητο να εισηγείται κανείς κάθε φορά επί παντός επιστητού ως ειδικός, πόσο μάλλον αν δεν έχει κάτι ουσιαστικό και πρωτότυπο να προσθέσει σε όσα έχουν ήδη γραφτεί κι ειπωθεί. Κατά συνέπεια, δε θεώρησα σκόπιμο να ανεβάσω κάτι για τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην ουκρανία, όχι προφανώς γιατί δε με απασχολούν αλλά γιατί δεν κατέχω επαρκώς το ζήτημα για να κάνω μια ουσιαστική ανάλυση ή κάποιο σημαντικό σχόλιο. Όσα ακολουθούν λοιπόν είναι απλές σημειώσεις εν είδει προσωπικού ημερολογίου και εν μέρει δεν αποτελούν πρωτότυπες σκέψεις, αλλά στοιχεία κι επισημάνσεις που αλίευσα σε άλλες γωνιές του διαδικτύου. Αν εμπλουτιστούν βέβαια από τις παρατηρήσεις των σφων αναγνωστών, τόσο το καλύτερο.

Η λύση που φαίνεται να προωθείται στην ουκρανία και φαντάζει σαν έσχατη διέξοδος απ’ το κουβάρι των αντιθέσεων είναι μια μορφή διάσπασής της μεταξύ του δυτικού «φιλοευρωπαϊκού» τμήματος της χώρας και του νοτιο-ανατολικού κομματιού με την έντονη παρουσία ρωσόφωνου πληθυσμού και μια ομοσπονδιοποίησή της, περίπου στα πρότυπα του κυπριακού· σε μια παράξενη συγκυρία, με έντονη σημειολογία αλλά καθόλου συγκυριακό, συμπτωματικό χαρακτήρα, όπου το κυπριακό ανακινείται εκ νέου με τη μετεξέλιξη κι ουσιαστική επαναφορά του σχεδίου ανάν μέχρι να υποκύψουν οι κουμπάροι στα εκβιαστικά διλήμματα και να συναινέσουν στην ‘επίλυση’ που τους προσφέρουν. Όπως ακριβώς δηλ με τα διάφορα επαναλαμβανόμενα ευρωδημοψηφίσματα, μέχρι να βγει στην κάλπη το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι εξελίξεις είναι ιδιαίτερα αντιφατικές. Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία της ανεξαρτησίας, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στη λογική της επιλογής του καλύτερου ιμπεριαλιστή. Οι ουκρανοί φασίστες απορρίπτουν τον ‘ευρωσκεπτικισμό’ τον ευρωπαίων ομοϊδεατών τους, εκφράζοντας ένα μαχητικό ‘ρωσοσκεπτισκισμό’ και το ευρωπαϊκό όραμα, χωρίς φτιασιδώματα. Οι εθνικές αντιθέσεις διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο σε μια χώρα, που δεν έχει ανεπτυγμένη εθνική ταυτότητα-συνείδηση και πλούσια ιστορία σαν αυτόνομο κράτος. Και το εθνικιστικό αφιόνι που στη βοσνία πάσχιζε να καλύψει τεχνητά το εκρηκτικό κοινωνικό τοπίο, ερμηνεύοντας όλες τις εξελίξεις υπό αυτό το πρίσμα. Εδώ αγκαλιάζει «αυθόρμητα» τις μάζες και συμπυκνώνει συμβολικά στο δίπολο δύση-ρωσία βασικές κοινωνικές αντιθέσεις. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι τα διλήμματα που βάζει επιτακτικά η ίδια  ζωή, αλλά να διαβάσουμε σωστά τη συγκυρία, τον χαρακτήρα της εποχής και τη βασική της αντίθεση για να απαντήσουμε στα σωστά ερωτήματα, να μην παγιδευτούμε σε εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα.

Η αλήθεια αγαπάει να κρύβεται (κρύπτεσθαι φιλεί) όπως έλεγαν στην αρχαία ελλάδα και δε βρίσκεται πάντα στα επιφαινόμενα και τη μορφή με την οποία εκδηλώνονται κάποιες αντικειμενικές τάσεις. Το ουκρανικό κκ πχ είναι μάλλον ενταγμένο στο φιλορωσικό μπλοκ, χωρίς να έχει δώσει, ως όφειλε, μια πραγματική εναλλακτική στο λαό. Ακόμα και τα δύο αντίμαχα στρατόπεδα όμως παρουσιάζουν αρκετές αντινομίες με την εικόνα που περνάει προς τα έξω. Ο φιλορώσος πρόεδρος γιανουκόβιτς δε διέκοψε οριστικά τις διαπραγματεύσεις για τη διαδικασία σύνδεσης της χώρας με την εε, ούτε έχει πετύχει μια καλύτερη, προνομιακή τιμή από τους ρώσους, πχ για το φυσικό αέριο. Οι αμερικάνοι από την άλλη φροντίζουν για την επάνοδο του γιουτσένκο, του αντιπολιτευόμενου ηγέτη της αρεσκείας τους, χωρίς να δίνουν δεκάρα για την «ευρωπαϊκή προοπτική» της ουκρανίας –όπως προκύπτει κι από διπλωματικές διαρροές, που δε διαψεύστηκαν επί της ουσίας.

Ο ιμπεριαλισμός δείχνει θαυμαστή τακτική ευελιξία και δεν έχει κανένα ιδεολογικό πρόβλημα να συνεργαστεί με ανοιχτά ναζιστικές οργανώσεις, όσο του είναι χρήσιμες. Εξάλλου διαθέτει πλούσια πείρα αντίστοιχων συνεργασιών, με δικτάτορες, μπανανοκράτορες και μουτζαχεντίν, προτού κηρύξει δημοκρατική σταυροφορία εναντίον τους –όταν πάψουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Την ίδια θαυμαστή ελαστικότητα παρουσιάζουν και τα κριτήρια του αστικού τύπου-τηλεόρασης, που εκθειάζουν τη δράση των διαδηλωτών, χωρίς να θυμηθούν το «ιερό κι απαραβίαστο» μονοπώλιο του κράτους στην χρήση βίας.

Η σημερινή εικόνα παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την «αντεπανάσταση από τα κάτω» της διετίας 89-91’ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ενθουσίαζε ανέκαθεν το αλάνθαστο πολιτικό αντι-ιμπεριαλιστικό κριτήριο των δεξιών αριστεριστών. Η κίνηση των μαζών είναι το παν, ο τελικός τους σκοπός δεν είναι τίποτα, θα βρεθεί στην πορεία των πραγμάτων και της συνειδητοποίησης του κόσμου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως η λαϊκή βάση του «φιλοευρωπαϊκού μπλοκ» πορεύεται με τις ίδιες ακριβώς αυταπάτες για τον παράδεισο του δυτικού κόσμου, που είχαν αυτοί οι πληθυσμοί πριν από είκοσι χρόνια. Έκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά και η βιτρίνα της ανεπτυγμένης δύσης έχει αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη, για να πλασάρεται ως πρότυπο.

Το γκρέμισμα του αγάλματος του λένιν στο κίεβο ήταν ένα ορόσημο για την ουσία των αντιδράσεων και την εξέλιξη των διαδηλώσεων. Όποιος ομνύει στο λένιν και το σφυροδρέπανο δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστής, γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, όπως φαίνεται ίσως και στην περίπτωση του ουκραινικού κκ. Όποιος όμως καταδιώκει και καταστρέφει τα κομμουνιστικά σύμβολα, δεν είναι απλά κι αόριστα «αντιρώσος», είναι αντικομμουνιστής. Κι όπου ευδοκιμεί ο αντικομμουνισμός, ο φασισμός είναι το λογικό παρεπόμενο.

Σήμερα τα δόντια της δημοκρατικής εε κάνουν ακόμα πιο αισθητή την χρεοκοπία των ευρωπαϊκών οραμάτων. Κι η ιμπεριαλιστική διελκυστίνδα με τις ηπα και τη ρωσία, τονίζει την απουσία της εσσδ στο διεθνές προσκήνιο. Αν σήμερα παρακολουθούμε με μια δόση αμηχανίας τις εξελίξεις, δεν είναι επειδή πάλιωσαν οι αναλύσεις μας για τον ιμπεριαλισμό και τα μεθοδολογικά μας εργαλεία· ούτε (μόνο) επειδή βιώνουμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες της ένταξης της ελλάδας στη λυκοσυμμαχία κι απορούμε με τον ουκρανικό λαό που θέλει να μπει στη στρούγκα· αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτής της απουσίας, που αφήνει έρμαιο τους λαούς στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να παλεύει και να αντιδρά κάτω από ξένες (πρωτίστως με την ταξική έννοια) σημαίες.

Στον επίλογο της ανάρτησης μένει μια μικρή απογοήτευση για τη συμμετοχή της τζένης μπότση (πρωταγωνίστρια στη φαντασία του αποστόλη της ελληνοφρένειας και πολλών εφήβων της εποχής) στο ομαδικό σποτάκι αλληλεγγύης στην ουκρανία, όπου δεν ήξερες με τι να πρωτογελάσεις: με τους συμμετέχοντες και την αναμφίβολη καλλιτεχνική τους ποιότητα ή με αυτά που τους έλεγαν να πουν. Αλλά κι η απορία για τις πιθανές αντιδράσεις κάποιων «μαοϊκών», όταν βλέπουν τους φασίστες επικεφαλής του ‘δημοκρατικού αντιρωσικού αγώνα’.

Παρεμπιπτόντως, η οακκε κήρυξε καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης, για να μπορέσει να κατέβει στις ευρωεκλογές και βασίζεται στη στήριξη όσων την κατάλαβαν και την αγάπησαν. Γιατί για έναν κούτελο ζούμε στην κοινωνία σήμερον.

Ήξερες εσύ ότι...;

Δεν ξέρω αν σου ‘χει τύχει ποτέ σφε αναγνώστη να χάνεσαι σε ρετρό αναγνώσματα, αρχεία και παλιά αποκόμματα εφημερίδων. Να κόβεις τις γέφυρες με το περιβάλλον και να αναβιώνεις νοερά στο μυαλό σου ένα άλλο παλιότερο, πολύ πιο συναρπαστικό από το τωρινό. Όχι γιατί η βουτιά στο παρελθόν και τις αναμνήσεις είναι ασφαλές καταφύγιο από τη μίζερη πραγματικότητα· ούτε επειδή σε είκοσι χρόνια από τώρα θα βλέπουμε και τη δική μας εποχή με ιστορικό δέος και τρυφερότητα –που κι αυτό μπορεί να συμβεί ως ένα βαθμό. Αλλά γιατί κάποιες περίοδοι σημάδεψαν την ιστορία του σύντομου εικοστού αιώνα, έχοντας αν μη τι άλλο δραματικό χαρακτήρα, χωρίς αυτό να έχει μονοσήμαντα θετική ή αρνητική απόχρωση.

Μου έχει τύχει για παράδειγμα να πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα για την περίοδο της κολεκτιβοποίησης και να την υπερασπίζομαι με ζήλο, χωρίς να γνωρίζω πχ λεπτομέρειες για τις συνέπειες της καπ και να μπορώ να σταθώ με αξιώσεις σε μια αντίστοιχη συζήτηση επικαιρότητας. Έχω συγκρατήσει μέχρι σήμερα παιχνίδια που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια, την εξέλιξη του σκορ και τις συνθέσεις των ομάδων πριν από είκοσι χρόνια, ενώ δε θυμάμαι ποιοι παίκτες έπαιζαν προ διετίας. Κι όταν βρίσκω παλιά τρίποντα της εποχής στο μοναστηράκι, τα διαβάζω κι οι μνήμες ανεβαίνουν στα μάτια, έτοιμες να γίνουν κορόμηλο. Θεωρώ επίσης συγκλονιστικές χωρίς υπερβολή λεπτομέρειες κι ιστορίες από την εποχή της διάσπασης, απ’ αυτές που θα λέω κάποτε στα παιδιά μου για να φάνε όλο τους το φαγητό –πριν έρθει και τα πάρει ο αναθεωρητής μπαμπούλας της αντεπανάστασης- αδιαφορώντας για τα πιο σύγχρονα γεγονότα. Κι ενθουσιάζομαι με «ειδήσεις» και «νέα» για πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής, που κάνουν την «έκτακτη επικαιρότητα» να μοιάζει με ρουτίνα επαναλαμβανόμενη.

Ήξερες για παράδειγμα εσύ σφε αναγνώστη ότι εν έτει 1990, η κετουκε είχε τμήμα πληροφορικής; Ότι στη θεσσαλονίκη διοργάνωνε εκδήλωση η κοβ αει-τει και η οβ σπουδάζουσας –γιατί προφανώς όλη η κνε είχε φύγει το 89 με το ναρ; Ότι ο ρίζος δημοσίευε τότε την εισήγηση του πολιτμπιρό στην ολομέλεια της κε κι όλες τις τοποθετήσεις των μελών της περιληπτικά; Κι ότι ο λαφαζάνης ήταν ο… πιο αριστερός στην επιτροπή για το προσχέδιο του νέου προγράμματος –περίπου όπως θεωρείται σήμερα στο σύριζα; Ή ότι ο φαράκος παρουσίαζε το προσχέδιο σε ανοιχτές συγκεντρώσεις λέγοντας πως το κουκουέ είναι αναντικατάστατο σήμερα (δηλ το 90, έναν χρόνο πριν τη διάσπαση) όσο ποτέ άλλοτε;

Μήπως ήξερες (κι αν ήξερες, θυμόσουν) ότι στο ριζοσπάστη έγραφε ρεπορτάζ ο δήμος βερύκιος με αποκαλύψεις για την επιχείρηση γκλάντιο – κόκκινη προβιά, κτλ; Ότι η κώττη του νευροσπάστη επιμελήθηκε ένα αφιέρωμα στο ρίτσο για το θάνατο του μεγάλου ποιητή; Κι η τιτίνα δανέλλη έβαζε ανοιχτά στον προσυδριακό το ζήτημα αν πρέπει να είναι ο ρίζος όργανο ή κανονική εφημερίδα, για να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητές του; Ενώ ο ναυτίλος στάθης απουσιάζε μια μέρα λόγω ασθένειας και ανανέωνε το ραντεβού (ου μην και το κόμμα) για… καλύτερες ημέρες. Ότι ο γραμματέας της κόβας του ρίζου έγραφε στον προσυνεδριακό ότι είναι ανυπόστατα όσα λέγονται για ομαδοποιήσεις στο προσωπικό της εφημερίδας –μόνο τον ψυχίατρο που δε συνέστησε σε όσους το πίστευαν; Κι ότι όλοι οι παραπάνω είχαν συνάδελφό τους την ιωάννα μάνδρου; ‘Η τον κουβαρά να παίρνει συνέντευξη από τον ευρωβουλευτή του πασοκ ρωμαίο;

Ήξερες ότι στις σελίδες της εφημερίδας είχε αρθρογραφήσει ο μαγκριώτης ο στέλεχος της νεολαίας πασόκ και ο πρόεδρας κωνσταντόπουλος για το εκλογικό σύστημα; Ότι κάναμε στρογγυλή τράπεζα με στελέχη από όλες τις νεολαίες –και το θεοδωρικάκο της gpo γραμματέα της κνε- για την επέτειο του πολυτεχνείου; Ότι είχαμε χαιρετισμούς του μητσοτάκη και του παπανδρέου για την επέτειο της οκτωβριανής επανάστασης; Και τη σοφία αδαμίδου να παίρνει τότε συνεντεύξεις για το καλλιτεχνικό ένθετο από ηθοποιούς σαν το δάνη κατρανίδη και τον -τελείως δεξιό, αν δεν κάνω λάθος- χρυσικάκο;

Ήξερες ότι ο ριζοσπάστης είχε αποστολή στη σοβιετία –που έχανε η μάνα πατρίδα το παιδί και το παιδί το κόμμα- για να φωτίσει επιμέρους πτυχές και την πορεία της περεστρόικα; Και ότι ένας από τους ανταποκριτές μας στη μόσχα λεγόταν Λυπημένος –και πώς να μην είναι με όσα γίνονταν εκεί; Ότι η πορνεία αυξανόταν ραγδαία στις επίσημες στατιστικές και οι αστυνομικές αρχές ζητούσαν τη νομιμοποίησή της! Κι ότι η δημοτική αρχή της μόσχας και του λένινγκραντ ζητούσαν την αναβολή των εορταστικών εκδηλώσεων για την οκτωβριανή επανάσταση; Αλλά ο ρίζος είχε ένα συλλεκτικό, βαρυσήμαντο άρθρο του γκόρμπι για τη σημασία του οκτώβρη; Κι ότι φιλοξενούσε μεταφρασμένο ένα κομμάτι της πράβδα σε καθημερινή σχεδόν βάση; Ή ότι στην πρώτη επέτειο από την πτώση του τείχους υπογράφτηκε ιστορικό σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ γερμανίας και εσσδ από τους κολ και γκορμπατσόφ;

Ήξερες εσύ σφε αναγνώστη ότι ο ρίζος είχε τρεις σελίδες αθλητικά κι είχε πάρει συνέντευξη από το σοβιετικό προπονητή του οσφπ τότε όλεγκ μπλαχίν, που έλεγε πως αμφισβητεί ακόμα και τον εαυτό του, αλλά πιστεύει πως δεν υπάρχει αναρχικό ποδόσφαιρο; Κι άλλη μία από το φασούλα (στον ντίνο καραμητρούση) με προαναγγελία από το προηγούμενο φύλλο «ο φασούλας καρφώνει στο τερέν της πολιτικής; Όπου η (κατσαρίδα) κι η αράχνη έλεγε πως δε θα είχε κατέβει δημοτικός σύμβουλος του φατούρου αν δεν είχε τη στήριξη ενός από τους δύο, συνασπισμού ή πασόκ –γιατί κάναμε και τέτοιες συνεργασίες εκείνη την εποχή. Κι ότι λέει ναι σε μια ανανεωμένη αριστερά, αλλά θα ξαναπήγαινε στο μαυσωλείο του λένιν, γιατί δεν του έφταιξε σε τίποτα ο βλαδίμηρος για όσα έγιναν.

Ήξερες ότι κλιμάκιο του συνασπισμού με τον κύρκο και το βουλευτή πέλλας χατζηδημητρίου είχε συνάντηση με το προεδρείο του πσακ, γιαννάκη, φασούλα, παταβούκα κι εσύ έψαχνες στη φωτό να βρεις ποιος είναι ο πιο πασόκος απ’ όλους; Ότι είχαμε οδοιπορικό-αφιέρωμα στη λάρισα, που ήταν ουραγός στο πρωτάθλημα δύο μόλις χρόνια αφού κέρδισε τον τίτλο; Κι ένα άλλο στα μυστικά του ΝΒΑ και τον ιδιότυπο σοσιαλισμό του στο σύστημα κατανομής των εσόδων στις ομάδες; {άλλη μια νίκη για το διεθνές κίνημα} Θυμόσουν πως κάθε παρασκευή ο ρίζος έδινε προγνωστικά για το δελτίο προπό, με αγαπημένες καλτ διατυπώσεις σαν κι αυτή:
«Στο φετινό πρωτάθλημα και τα δύο συγκροτήματα ξεκίνησαν άσχημα. Στα πέντε πρώτα παιχνίδια συγκέντρωσαν από τρεις βαθμούς και βρίσκονται στη ζώνη του υποβιβασμού. Πάντως τον πρώτο λόγο έχουν οι γηπεδούχοι, λόγω της "καυτής" έδρας»;

Ήξερες ότι ο ριζοσπάστης διαφήμιζε από αυτοκίνητα και τράπεζες, μέχρι άλλα έντυπα, όπως τα νέα και η μεσημβρινή, και το βιβλίο της σώτης από τη σύγχρονη εποχή για τις κινηματογραφημένες πολεις; Ότι είχε πλούσια, καθημερινή στήλη επικοινωνίας –και πάλι δεν τα έβαζε όλα, πχ κάποιες επικριτικές επιστολές για το μίκη θεοδωράκη, που ήταν τότε υπουργός του μητσοτάκη; Κι ότι ένας σφος ζητούσε εξηγήσεις στον προσυνεδριακό, γιατί μπαίνει το πρόγραμμα ενός σοβιετικού καναλιού πριν από αυτό το cnn –που δεν κολλούσε κι αλφαβητικά δηλ- και γιατί η κομεπ μετέφραζε τα περιεχόμενά της στα ρώσικα και τα αγγλικά κι όχι πχ στα γαλλικά και τα γερμανικά που τα μιλούσε περισσότερος κόσμος στην ελλάδα; Ή ότι το τεύχος της κομεπ φιλοξενούσε έναν αποχαιρετισμό σε όλα αυτά… και στη σοσιαλιστική αλεξάνδρεια που χάναμε;

Και να ‘ταν μόνο αυτά…

Ήξερες ότι το πανεπιστήμιο αθηνών είχε εβδομάδα τιμητικών εκδηλώσεων για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του στέφανου σαράφη;! Ότι ο ριζοσπάστης παρουσίαζε τα υλικά του 28^ου συνεδρίου του κκσε με τίτλο: για έναν ανθρώπινο, δημοκρατικό σοσιαλισμό;! Ότι δημοσίευε αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός κρατούμενου για την εξέγερση των φυλακισμένων; Κι έβαζε σατιρικούς τίτλους του τύπου «και μόνος και μάνος» σε ένα θέμα για τον υπουργό της νδ; Ότι είχε συνεχή αρθρογραφία από την αλέκα, τον χαλβατζή για το καταστατικό κι όχι μόνο, το μίμη για το σοσιαλισμό, τον κεπέση, το λαφαζάνη, το μήτσο στολίδη, το γόντικα. Κι ότι ο κασπάροφ με τον καρπόφ διεκδικούσαν τον τίτλο κι είχαν πολλές ισοπαλίες, αλλά ο πρώτος ειδικά φάνηκε σχεδόν μισογύνης με τη δήλωσή του πως είναι πιθανό να τον νικήσει κάποτε ένας υπολογιστής, όχι όμως και μια γυναίκα(!), ξεσηκώνοντας έτσι θύελλα αντιδράσεων;

Ότι, ότι, ότι…

Κι όλα αυτά είναι παρμένα από ένα μόλις μήνα (το νοέμβρη του 90’), γιατί δεν άντεξα περισσότερα. Και εσύ μου λες να ασχοληθούμε με την προβοκάτσια του σύριζα για τη διαγραμμένη κοβ κονίτσης και την κομματική οργάνωση στο λέτσοβο. Σιγά τους ερασιτέχνες…

Παίρνεις έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, που φέρνει όγκο στον εγκέφαλο, και δεν μπορείς να το διαχειριστείς εύκολα. Αγχώνεσαι, θες να κλάψεις, σου έρχεται να λαλήσεις, να αρχίσεις να φωνάζεις «κοκορίκο» όπως στο «ξύπνα βασίλη»

Το πρόγραμμά μου είναι θολό

Μα το δικό σας πιο λειψό

Σας θόλωσε η πασοκιά

Γεια σου ανδρουλάκη φαφλατά

Κοκορίκο-οοο…

Η ομιλία του Μ. Ανδρουλάκη στο 13ο Συνέδριο

Το στιλό που κρατούσα σημειώσεις τα ‘παιξε και δεν έχει μελάνη για να γράψει κάτι άλλο μετά από αυτά. Κι εσύ συμπάσχεις και δεν περιγράφεις άλλο, σαν το χελάκη –που κι αυτός κουκουέ πρέπει να ήταν τότε. Κι όσο περισσότερα διαβάζεις, νιώθεις μια (σκοτο)δίνη να σε καταπίνει και να σε τραβά. Μια ακατανίκητη έλξη κι αδυναμία να κλείσεις το αρχείο, που είναι σαν το κουτί της πανδώρας –όχι του βαξεβάνη, το άλλο- και άνοιξε τους ασκούς του αιόλου και της αλλαγής, σκορπίζοντας το κόμμα στους πέντε ανέμους. Αλλά έμεινε στον πάτο η ελπίδα. Αυτή είναι που κράτησε το κόμμα στην πιο δύσκολη στιγμή και το ξαναγέννησε από τις στάχτες του.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.

Υγ: στο επόμενο μέρος, θα δούμε κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τον προσυνεδριακό διάλογο εκείνης της περιόδου για το 13^ο συνέδριο του κουκουέ.

Να αλλάξουμε τι;

Χτες είχαμε την επέτειο έναρξης των εργασιών του κομβικού και πολύ κρίσιμου 13^ου συνεδρίου του κόμματος (19-24 φλεβάρη του 91’) που δεν καθόρισε απλά τη μετέπειτα εξέλιξή του, αλλά την ίδια την ύπαρξή του ενάντια στο κλίμα της εποχής. Ως πρόγευση κάποιων αναρτήσεων που σκοπεύω να ακολουθήσουν στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος, η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει σήμερα από το ρίζο της εποχής (νοέμβρη του 90’) την επιστολή του δασκάλου λευτέρη κορέλη στον προσυνεδριακό διάλογο, που φέρει τον τίτλο της ανάρτησης. Ο δάσκαλος καταφέρνει να δώσει μες σε λίγες γραμμές πληρωμένη απάντηση στην κυρίαρχη φιλολογία περί ανανέωσης που φοριόταν πολύ εκείνα τα χρόνια. Παρά τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς σε κάποια επιμέρους σημεία, θα συμφωνήσει υποθέτω πως η επιστολή περιγράφει μια διαχρονική κατάσταση, που έχει φτάσει σχεδόν αναλλοίωτη μέχρι τις μέρες μας.

Είναι ένας κουκουεδολόγος (κατά το αμερικάνικο σοβιετολόγος) που τον φαντάζομαι να μεταμορφώνεται σε Κοντορεβυθούλη του παραμυθιού και να κρύβεται μέσα σε ντουλάπες και κάτω από τις καρέκλες της αίθουσας συνεδριάσεων του Περισσού… Να βλέπει μέσα από κλειδαρότρυπες και ν’ ακούει τους καυγάδες των «ανανεωτικών» και «σταλινικών» κουκουέδων… Να πιτσιλίζεται από το αίμα των «συντροφικών μαχαιρωμάτων» και ν’ ακούει την κλαγγή των όπλων, των διασταυρούμενων σπαθιών και των ιπτάμενων καρφιών… Να διαβάζει τις εκθέσεις των κομματικών οργανώσεων και να βλέπει τους πίνακες των μελών του ΚΚΕ που από 65.000 πέρσι έγιναν 35.000 φέτος και να πηγαίνει ύστερα να τα περιγράφει όλα αυτά στις στήλες μεγάλης εβδομαδιαίας εφημερίδας…

Από την ίδια πάλι εφημερίδα, ένας, παλιός όπως φαίνεται αριστερός αυτός, αναλύει την πολιτική της Αριστεράς και αντλώντας επιχειρήματα από το με περισσή φροντίδα κι επιμέλεια συγκεντρωμένο από χρόνια πλούσιο λαθολόγιό της, ανακαλύπτει κι επισημαίνει την αμετάβλητη σταλινική γραμμή του ΚΚΕ και απρόβλεπτη εξαφάνιση και καταποντισμό του εδώ και αρκετά χρόνια… Μαλάκωσε για λίγο το φαρμάκι του πέρσι το καλοκαίρι, που η Αριστερά συμμετείχε στην κυβέρνηση Τζανετάκη…

Υπάρχει κι ένας δημοσιογράφος με δική του εκπομπή στην ΥΧ, έξυπνος, ικανός και κατά τα άλλα συμπαθής άνθρωπος, ο οποίος αγωνίζεται κάθε φορά που ξεμοναχιάζει κάποιο στέλεχος της Αριστεράς, να του αποσπάσει κάποια κουβέντα, κάποιο υπονοούμενο, κάποια άποψη, έστω και προσωπική, του συνεντευξιαζόμενου, για να συμπεράνει πως κάτι δεν πάει καλά στο ΚΚΕ, στην ΕΑΡ, στο Συνασπισμό… Κι ενώ είναι διακηρυγμένες οι Θέσεις όλων αυτών, αυτός θέλει, σώνει και καλά, να βγάλει και να πει πως δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στο θέμα των απεργιών, πως κάτι κρύβεται στο κλείσιμο της «Πρώτης», πως κάτι συμβαίνει με την καθυστέρηση της αναγγελίας του υποψηφίου δημάρχου στον Πειραιά, με τη θρυλούμενη αποχώρηση του Φλωράκη από την ενεργό πολιτική…

Κι ένας άλλος τέλος βαρύς διανοούμενος, κατηγορεί την Αριστερά για την τακτική της απέναντι στους πραγματικούς διανοούμενους, που τάχα «τους εκμεταλλεύεται και στο τέλος τους αποβάλλει με τη μέθοδο της έκτρωσης». Και αναφέρει σαν παράδειγμα μεταξύ άλλων και το Δημήτρη Γληνό, ο οποίος πέθανε σα μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και τιμήθηκε και τιμάται όσο κανένας άλλος από τους συντρόφους του… Το πάθος του για το ΚΚΕ τον οδηγεί σε ανακρίβειες…

Και δε μιλάμε για τον καθημερινό και περιοδικό αστικό Τύπο κι ούτε για την «Αυριανή» που ζει και πορεύεται συκοφαντώντας τους αγωνιστές και την ηγεσία της Αριστεράς…

Και σ’ όλα αυτά τα κοράκια, θα μπορούσε ν’ απαντήσει κανείς με τη λαϊκή παροιμία: «Από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιαζ’ αν καεί;».

Εκείνο όμως που χρησιμοποιούν κατά κόρον και με επιμονή –αιώνια τακτική τους- είναι ότι το ΚΚΕ δεν εκσυγχρονίζεται, δεν αλλάζει στόχους, πρόγραμμα, μέθοδο και τακτική… Εδώ ακριβώς χύνουν το μελάνι και το δηλητήριό τους… Κι εγώ καλόπιστα, θα ‘θελα να ακούσω έναν από αυτούς να μας πει: Τι ακριβώς νομίζει πρέπει να αλλάξει σ’ αυτό το Κόμμα των 70 και παραπάνω χρόνων; Ν’ αλλάξει το έμβλημά του; Το βρίσκω ανόητο, γιατί όλα τα κόμματα σ’ Ανατολή και Δύση, έχουν το έμβλημά τους από την ίδρυσή τους και το διατηρούν. Ν’ αλλάξει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και η διεθνιστική του αλληλεγγύη; Και τι πρέπει να μπει στη θέση τους;

Μ’ όλα ταύτα ο Φλωράκης είπε κάποτε πως δε θα ‘χε αντίρρηση να μπει στη θέση του σφυροδρέπανου μια καμινάδα εργοστασίου, ένα φουγάρο πλοίου, η εικόνα ενός τρακτέρ! Κι ωστόσο ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός πήρε άλλη μορφή κι η προλεταριακή αλληλεγγύη άλλαξε περιεχόμενο. Ακόμα και η δικτατορία του προλεταριάτου εγκαταλείφθηκε ως στόχος. Τι άλλο θέλουν λοιπόν οι κουκουεδολόγοι για να ικανοποιηθούν και να λουφάξουν;

Για να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα, θα πρέπει να δεχθούμε, εκ προοιμίου, ότι οι κουκουεδοαναλυτές αυτοί δεν είναι ούτε αφελείς ούτε αγράμματοι. Μερικοί (Γεωργαλάς) έχουν σπουδάσει μαρξισμό-λενινισμό σε σοβιετικά πανεπιστήμια. Άλλοι έχουν περάσει απ’ τις γραμμές του ΚΚΕ κι έζησαν την κομματική του ζωή…

Σήμερα, όλοι τους, υπηρετούν κάποιους κυρίους απ’ τους οποίους πληρώνονται και βγάζουν το ψωμάκι τους και στην καλύτερη περίπτωση –σπάνιο φαινόμενο- είναι θαυμαστές καθεστώτων που συγκρούστηκαν με το ΚΚΕ και πλήρωσαν κάποιο λογαριασμό. Τους τελευταίους θεωρώ εντιμότερους… Αυτοί, λοιπόν, όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό του ΚΚΕ, εννοούν ν’ αλλάξει το Κόμμα πρόγραμμα, σκοπούς, τακτική και στρατηγική! Δε θέλουν να σβήσει, γιατί τους χρειάζονται πάντα κάποιοι «βάρβαροι»… Θέλουν ένα κόμμα-σκορδαλιά, αλλά δίχως το σκόρδο!

-Δεν έχετε δικαίωμα να λέτε πως είστε το κόμμα της εργατικής τάξης, μας λένε. Εμείς έχουμε περισσότερους εργάτες που μας ψηφίζουν.

-Σωστά, τους απαντάμε. Ανέκαθεν είχατε περισσότερους. Όμως εμείς έχουμε λίγους, αλλά πρωτοπόρους. Έχουμε τους μπροστάρηδες, τους ανιδιοτελείς, τους γενναίους… Αυτούς, για τους οποίους ο Βενιζέλος έκανε το ιδιώνυμο. Αυτούς που σκότωσε, που εξόρισε, που φυλάκισε ο Μεταξάς… Αυτούς που πολέμησαν τον κατακτητή σε πόλεις και βουνά τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης. Αυτούς που έστειλε το μεταπελευθερωτικό κράτος των δωσιλόγων στο εκτελεστικό απόσπασμα, στη Μακρόνησο, στα Γιούρα… Αυτούς που τουφέκιζαν οι Γερμανοί στην Κοκκινιά και στην Καισαριανή… Τους Σουκατζίδηδες, τους Μπελογιάννηδες, τους Πλουμπίδηδες…

Αυτοί οι λίγοι εργάτες της φάμπρικας ή του γραφείου, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες, αυτοί είναι που δεν αλλάζουν, που δεν «εκσυγχρονίζονται».

Πολλοί απ’ αυτούς –κι εγώ ένας τους- έγιναν κομμουνιστές σε μια εποχή που τα χωράφια τα ‘χαν οι τσιφλικάδες, ενώ οι γεωργοί, εκείνοι που τα δούλευαν, δεν χόρταιναν ψωμί. Δεν είχαν δεύτερο βρακί, πέθαιναν χωρίς γιατρό και φάρμακα, έμπαιναν φυλακή για χρέη στο Δημόσιο. Οι λίγοι μάθαιναν γράμματα κι οι πολλοί ήταν αγράμματοι.

Αυτή λοιπόν την εποχή, κάποιοι λίγοι, αλλά πολύ θαρραλέοι, μπήκαν μπροστά σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια κι οδήγησαν τη φτωχολογιά, της γης τους κολασμένους, σε «άνιση πάλη κι αγώνες…», πείθοντάς τους πως «οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν…»

Εμείς, νέα παιδιά τότε, ακούσαμε το σάλπισμα, απαντήσαμε «παρών» και στοιχηθήκαμε στη φάλαγγα που τραβούσε μπροστά μ’ επικεφαλής το κόκκινο λάβαρο…

Ακολουθώντας την ανηφορική κι επίπονη πορεία διδαχτήκαμε: Ν’ αγαπάμε τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος ή φυλής… Ν’ αγαπάμε την πατρίδα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, το δίκαιο… Κι επιχειρήσαμε να κάνουμε έναν καινούργιο κόσμο ειρηνικό, χωρίς βία κι αδικία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…

Γι’ αυτά τα ιδανικά, γι’ αυτούς τους οραματισμούς αγωνιστήκαμε, παλέψαμε, ματώσαμε επί μισό αιώνα και παραπάνω. Και μας λένε τώρα να εκσυγχρονισθούμε. Δηλαδή; Να τα αλλάξουμε, να τα εγκαταλείψουμε; Και τι να βάλουμε στη θέση τους; Τον καταναλωτισμό, τον ευδαιμονισμό ή το ρατσισμό;

Ας μάθουν λοιπόν οι κουκουεδολόγοι τούτα τα απλά που θέλουν να τα ξεχνούν:

Με τους αγώνες των λαών και την καθοδήγηση της πρωτοπορίας των αγωνιστών, πολλά άλλαξαν στον καπιταλισμό. Άλλαξε πρόσωπο κι υποχρεώθηκε να κάμει παραχωρήσεις στους εργαζόμενους κι έγινε πιο ανθρώπινος στη συμπεριφορά του…

Παρόλα αυτά, οι κίνδυνοι για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη δεν εξαλείφθηκαν.

Η φτώχεια εξακολουθεί να ταλανίζει εκατομμύρια ανθρώπων σ’ όλη τη γη…

Σήμερα πέθανε στην Αθήνα ο ποιητής Νίκος Καρούζος στα 64 του χρόνια, φτωχός και ξεχασμένος. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με δελτίο απορίας! Και ω της ειρωνείας! Κηδεύτηκε «δημοσία δαπάνη».

Είπαν γι’ αυτόν και τον χαρακτήρισαν:

«Κατατάσσεται στους μεγάλους των Ελληνικών Γραμμάτων» (Τζαννετάκης).

«Αδρή ποιητική φυσιογνωμία κι ο θάνατός του, απώλεια για τον τόπο μας» (Φλωράκης)

«Σπάνιας αξίας δημιουργός» (Κύρκος)

Θα θέλαμε κι εμείς πολύ να αλλάξουμε. Αλλά, δυστυχώς, τα ιδανικά για τα οποία αγωνιστήκαμε μένουν ακόμα ανεκπλήρωτα και μας συγκινούν…

Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, όπου γης κι όποιου χρώματος ή φυλής, που πεινούν όχι μόνο για ψωμί αλλά και για δικαιοσύνη κι ελευθερία, ειρήνη και δημοκρατία και σιγουριά για το αύριο, εμείς θα παλεύουμε μαζί τους και δε θα ανανεωθούμε κι ούτε θ’ αλλάξουμε ρότα…

Δεν είμαστε ούτε σταλινικοί, ούτε συντηρητικοί, ούτε ανανεωτικοί. Είμαστε απλά αγωνιστές!..

Είμαστε περήφανοι για το κόμμα μας, για τους ήρωές του, για τα θύματά του, για τους αγώνες του, για τους καθοδηγητές του…

Τζάμπα ξοδεύουν το μελάνι τους και το φαρμάκι τους οι κουκουεδολόγοι. Ελάχιστοι τους ακούνε. Οι πολλοί τραβούν το δρόμο της τιμής και του αγώνα, με σύμβολο το κόκκινο πανί με ή χωρίς το σφυροδρέπανο που τους ενοχλεί… Τους θυμίζουμε το του Αποστόλου Παύλου: «Σληρόν προς κέντρα λακτίζειν».