Χαιρέτα μου τον Πλατανιά

Σήμερα σφε αναγνώστη θα ξεφύγω από τη συνήθη θεματολογία του μπλοκ και θα σου διηγηθώ τον πόνο μου από την χτεσινή ημέρα. Σκεφτόμαστε που λες τι να κάνουμε μετά το φαγητό και τη βόλτα στη λιακάδα κι αποφασίζουμε να πάμε στο γήπεδο μετά από πολύ καιρό, να θυμηθούμε τα παλιά και να τιμήσουμε την ημέρα της επον και του κόκκινου στρατού. Ο άρης παίζει, ντέρμπι σωτηρίας είναι, στους πάγκους δίνουν παράσταση ο σούλης παπα’όπουλος της θρυλικής «προο» και ο άγγελος του θεού και της παναγίας… Ντάξει, δεν περιμέναμε να δούμε θέαμα, αλλά δεν μπορεί γούστο θα ‘χει το ματσάκι.

Κι αρχίσαμε με πολύ καλούς οιωνούς, παίρνοντας εισιτήρια απ’ το πιο καλτ εκδοτήριο, που δεν ήταν γκισέ ή κάποιος άλλος χώρος του γηπέδου, αλλά ένας υπαίθριος πωλητής με ταμπελάκι, που έμοιαζε πολύ με μαυραγορίτη, «να εδώ πίσω από το λεωφορείο», όπου λεωφορείο ήταν η κλούβα των ματ και ελπίζω ο μαυραγορίτης να ξεπούλησε το μπλοκάκι του και να έπιασε το πλάνο του για το φεστιβάλ. Κι αφού στα περιβόλια δεν υπάρχουν πέταλα και στη σκεπαστή οι κεντρικές θέσεις είναι πιασμένες από τα διαρκείας κι επενδυμένες με δέρμα (!) για τους νεόπλουτους, πήγαμε τιμωρία στη γωνία, στο ύψος της εστίας, δεν πειράζει όμως, θα βλέπουμε τουλάχιστον τα οφσάιντ –και που να φανταστείς τι άλλο...

Προλαβαίνουμε εν τω μεταξύ να χαράξουμε βαθιά μες στην καρδιά μας (τα όνειρά μας και τα χείλη) τον ύμνο του αο πλατανιά, ένα μοναδικό μνημείο ποδοσφαιρικής καλτιάς και υψηλής μουσικοστιχουργικής σύνθεσης, που θα άξιζε να το τραγουδάν τα ζουζούνια, για να το αναδείξουν σε όλο το μεγαλείο του.

Όλα τα καλά παιδιά, παίζουνε στον πλατανιά

Παίξτε μπάλα ρε παιδιά, όλα για τον πλατανιά

Αο πλατανιάς, αο πλατανιάς, σώμα και ψυχή

Η μοναδική ομάδα που έχει κόκκινο τριφύλλι

Κι είναι μες στα όνειρά μας, την καρδιά μας και τα χείλη…

Εντάξει έχω ακούσει πολλά καλτ άσματα ομάδων. Από τον καρναβαλίστικο ύμνο της ξάνθης που υμνεί και τον χορηγό της…

Τη λένε ξάνθη, τη λένε σκόντα και είναι ομάδα που έχει όλα τα προσόντα

…μέχρι τον φτιαγμένο, βαρύμαγκα ρεμπέτη του παοκ

Μαγκιά μου που είμαι παοκτζής, μαγκιά μου, μαγκιά μου

Και το δικέφαλο αετό έχω μες στην καρδιά μου…

Αλλά αυτό τα υπερβαίνει όλα και τερματίζει την πίστα

Ξεκινά λοιπόν το παιχνίδι, πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές, πρώτο αναγνωριστικό πεντάλεπτο, αναγνωριστικό τέταρτο, ημίωρο, ημίχρονο… κάντε μια φάση ρε παιδιά να μην πονάνε τα μάτια μας, γκολ ο πλατανιάς χωρίς να πιέζει, πριν σφυρίξει για ανάπαυλα, συνθήματα για τον αοπ, αλλά εγώ έχω εξαρτημένα αντανακλαστικά και νομίζω προς στιγμήν πως φωνάζουν παοκάρα, βλέπω και κάτι ανάποδα φάουλ ή πλάγια, αλλά δε δίνω σημασία, μη γίνεσαι γραφικός βασίλη, αυτά που κοροϊδεύουμε στους άλλους. Πασατέμπο μπας και περάσει λίγο η ώρα (el tiempo pasa) γιατί δεν το κόβω αλλιώς, δεύτερο ημιχρόνιο, ανεβαίνει ο ρυθμός, μαζί κι ο άρης, ισοπαλίζει με βολέ ο μανιάς, πνίγω τον πανηγυρισμό μέσα μου να μην μπλέξουμε με κάνα περίεργο, είδες ρε συ τι ωραία γκολ βάζουμε άμα θέλουμε..

Αρχίζουν οι προπονητές της κερκίδας των γηπεδούχων, άντε ρε άγγελε, ανέβασε την ομάδα, δε βοηθάει η παναγιά σήμερα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η αληθινή μαγεία του ποδοσφαίρου κι άσε τους άλλους στο εξωτερικό να χαζεύουν ρυθμό και θέαμα, τόσα ξέρουν κι αυτοί. Η ομάδα είναι η καψούρα του οπαδού κι ο προπονητής ο τύπος που θα ακούσει την κρεβατομουρμούρα της εξέδρας, γιατί κάθε σχέση έχει γκρίνια. Αυτός είναι ο ρόλος του, να απορροφά την ένταση σα σφουγγάρι, ή σα σφουγγαράκης, εφόσον είμαστε στην κρήτη. Έτσι και αλλιώς η μουρμούρα φτάνει ως σύννεφο στον πάγκο, δεν ακούγεται καθαρά –και αν τυχόν ακουστεί, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα εισακουστεί κιόλας, δεν είναι αυτή η λειτουργία της. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι κουτόφραγκοι και οι διάφοροι πανουτσοκαρπετόπουλοι.

Κι ύστερα φτάνουμε στη μοιραία φάση του εβδομηκοστού έβδομου λεπτού, που μας έκανε την καρδιά περβόλια, ένα βράδυ που ‘βρεχε, αλλά αυτό έγινε αργότερα, γιατί κι ο ουρανός έκλαιγε από την αδικία, αλλά τότε ακόμα δεν υπήρχε ούτε ένα συννεφάκι στον ορίζοντα, που έκλεινε στο πλάνο του από τα βράχια της μουσούδας της σούδας, ως τον πύργο-παλατάκι ενός παρακείμενου κιτς παιδότοπου, όπου είχαν ανέβει μερικοί τζαμπατζήδες, σαν ιππότες της ελεεινής τραπέζης, της ακόμα πιο ελεεινής σούπερ λίγδας.

Γίνεται λοιπόν η επίμαχη φάση, εμείς καθόμαστε στην ευθεία και ψάχνουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει δώσει, τα καλά παιδιά του πλατανιά συνέχιζαν τη φάση κι ούτε καν σήκωσαν χέρι για να ζητήσουν γκολ, ο βοηθός τρέχει σφαίρα προς τη σέντρα, αλλά τον προλαβαίνουν άλλες σφαίρες στα κιτρινόμαυρα, ο τάτος που δεν είχε βγάλει ένα σπριντ σε όλο το πρώτο μέρος κι έσβηνε με διακόπτη όταν χάναμε την μπάλα, ο σούλης με σπριντ από τον πάγκο, όλοι μαζί ένα κουβάρι της αριάδνης, τα ματ βρίσκονται στο στοιχείο τους κι αρχίζουν να ρίχνουν κάτι ψιλές αδιακρίτως, διακοπή, δυο αποβολές, ο σκόρδας λέει στο βαγγέλι να «πέστε κάτω, οε-οε-οε», αλλά με εννιά παίζουμε καλύτερα, χάνουμε με ψηλά το κομμένο κεφάλι του άρη (και του τζαβέλλα) και τα αίματα στάζουν σαν την κέτσαπ στο βρώμικο από την καντίνα του ομορφάντρα.

Αλλά όπως θα ‘λεγε κι ο αγγελάρας, ήταν θέλημα του θεού και της π… την παναγία σου ρε επόπτη, παλιο-μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, δηλώσεις μπιμπισίδη, μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, φεύγουμε μέσα σε κόρνες και πανηγυρισμούς, γιατί οι περισσότεροι χανιώτες είναι νεόγαβροι στον ελεύθερο τους χρόνο {και όχι γάβροι σκέτοι, όπως ο σούλης από την κοκκινιά} και τις χαίρονται τέτοιες νίκες. Κι όταν έσωσαν τα ματ τον επόπτη και ξαναπλησίαζε στη γραμμή, η κερκίδα τον αποθέωνε σαν τον καλύτερό τους παίκτη και πολυτιμότερος βγήκε λέει ο μπιέλιτς –μπα, από πότε φέρνουμε γιούγκους επόπτες στην ελλάδα; Κι όπως έγραψε στο λογαριασμό του ο γρηγοράκης, που ήταν η προσωποποίηση της ατάκας στο παλιό σπορτάιμ, κάτι σαν το τουίτερ προτού βγει το τουίτερ, ακόμα κι ο σούλης είναι πολυτέλεια για αυτό το πρωτάθλημα.

Τα πειστήρια ενός εγκλήματος..

 Νιώθεις λοιπόν σα να σε βίασαν, σκέφτεσαι πως είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους βιασμούς του αθλήματος σε αυτή τη δεκαετία, μαζί με τον περυσινό τελικό κυπέλλου και το παιχνίδι «και εγώ κάλυπτα τον κατσουράνη», βλέπεις τους πλατανιάδες να χαμογελάνε πονηρά στο τηλέφωνο και να παίρνουν γραμμή για το αν πέρασε τη γραμμή της εστίας και του υποβιβασμού· και τη γραμμή του ορίζοντα με τη μουσούδα και το παλατάκι, που όσο την πλησιάζεις, τόσο αυτή χάνεται, τι σφύριξε ρε συ ο άνθρωπος…

Θυμάσαι το γκολ φάντασμα του χαρστ, αλλά εκείνο είχε σκάσει τουλάχιστον στη γραμμή, μπορούσε να σε ξεγελάσει και το ‘χε κατοχυρώσει σοβιετικός ταβάριτς λάινσμαν στα πλαίσια ετεροχρονισμένης αντιφασιστικής συμμαχίας ενάντια στους απογόνους των ναζήδων –τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η επεξεργασία της στρατηγικής μας. Θυμάσαι και τον καλτ ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας με τις βάτες και λες πως το επόμενο βήμα του μάνταλου είναι να κάνει το μουστάκα στον παρθενοκυνηγό και να το βάλει μόνος του το γκολάκι.

Γυρίζεις σπίτι, ξανατρώς να σου φύγει η ένταση και βλέπεις στο δίκτυο για το εργοτέλειο θέατρο, τις δηλώσεις του αναστασίου για τους ελεύθερους σκοπευτές από το κίεβο και τον πρόεδρο του απόλλωνα που προαναγγέλλει με ανακοίνωση άλλα κόλπα από τους παίκτες του, γιατί έτσι κι αλλιώς «γραμμένους μας έχουν». Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Και για αυτά δε θα πει τίποτα το τζενάκι η μπότση; Ένα μήνυμα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης δεν το αξίζουμε εμείς;

Κάποτε ένας παλιός red blogger είχε γράψει στα νεύρα του (;) πως είναι ξεφτίλα να είσαι ολυμπιακός. Δε συμφωνώ ακριβώς, ξεφτίλα είναι να πανηγυρίζεις τέτοιες νίκες. Ντροπή είναι το πρωτάθλημα της σούπερ λιγκ συνολικά και ξεφτίλες εμείς που ασχολούμαστε ακόμα και πηγαίνουμε πότε-πότε και σε κανένα γήπεδο. Κι αλλού γίνονται σφαγές (δες τι έγινε με την μπέτις στην ισπανία) αλλά βλέπουν λίγη μπάλα τουλάχιστον, ρε σούπερ-λιγκ.

Θα μου πεις γιατί δεν τα έλεγες αυτά πέρσι που είχε σωθεί ο άρης με πεντάρες και τεσσάρες; Ναι ρε σεις, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο, ο άρης πέρσι… ή μάλλον λάθος, γράψε άκυρο, δεν είναι εκεί η ουσία.

Ντροπή βασικά είναι που τα θυμόμαστε όλοι, όταν έρχεται η δική μας σειρά και φωνάζουμε για την ομάδα μας, με την ίδια συντεχνιακή λογική που μας ακολουθεί από το γήπεδο ως τις άλλες σφαίρες της ζωής μας. Ξεφτίλα είναι που εξεγειρόμαστε και φωνάζουμε για όλα αυτά, λες και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου (η μπάλα είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό, έλεγε ένας παλιός προπονητής της λίβερπουλ) ενώ στη δουλειά σκύβουμε το κεφάλι για να πιάσει γεμάτα το λαιμό η γκιλοτίνα της απόλυσης και είμαστε σαν τα καλά παιδιά του πλατανιά.

Συνεπώς, χαιρέτα μου τον πλατανιά σύντροφε…