Προεκλογικές εκτιμήσεις

Σε μια προηγούμενη ανάρτηση είχε ανοίξει στα σχόλια μια εκτενής συζήτηση γύρω από τα ποσοστά, που λειτούργησε μάλλον αποπροσανατολιστικά ως προς την ουσία που ‘θελε να αναδείξει το κείμενο: ότι δηλ ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όσο καλό κι αν είναι, δε θα έχει καμία αξία αν δε συνοδεύεται από μια αντίστοιχη κινηματική ανάταση. Κι ότι στην πραγματικότητα έχει ως βασική προϋπόθεση αυτή την ανάταση και είναι πολύ δύσκολο –έως απίθανο- να έρθει χωρίς αυτή. Όπως είπε τις προάλλες και ο κουτσούμπας στον ενικό (σηκώνοντας την τρίχα του μέσου τζήμερου) «η δική μας εκτίμηση είναι πως δε γίνονται σήμερα αρκετές απεργίες, πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερες».

Αυτή τη βδομάδα είχαμε τα συλλαλητήρια του παμε για την υγεία και την κάθοδο των αγροτών στους δρόμους της ελλάδας, αλλά αυτά δεν αρκούν προφανώς από μόνα τους για να αντιστρέψουν τη νηνεμία και το γενικότερο κλίμα. Παράλληλα είχαμε και την ανακοίνωση των υποψηφίων του κκε στις περιφέρειες και τους βασικούς δήμους της χώρας. Υποψιάζομαι πως η παρουσία του μαργαρίτη στην εκδήλωση στο τιτάνια συνδέεται μάλλον με το ευρωψηφοδέλτιο, αλλά καλύτερα να περιμένουμε κάποια επίσημη ανακοίνωση. Θα ‘χει ενδιαφέρον να δούμε την τελική σύνθεση του ψηφοδελτίου, όπου λογικά δε θα τεθεί πάλι επικεφαλής ο παφίλης, εφόσον θα είναι επιφορτισμένος με την προεκλογική δουλειά για την περιφέρεια αττικής.

Σήμερα λοιπόν θα δούμε μερικά πιο ειδικά εκλογικά ζητήματα και κάποιες πρώτες εκτιμήσεις, έχοντας ωστόσο ως πυξίδα την εισαγωγική επισήμανση ως προς το πού πρέπει να δοθεί βάρος και ποιο είναι το κύριο στη σημερινή συγκυρία.

Οι φετινές εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν την ιδιαιτερότητα να συμπίπτουν χρονικά με τις ευρωεκλογές. Μπαίνει λοιπόν αναπόφευκτα το ερώτημα ποια μάχη είναι πιο σημαντική και έχει προτεραιότητα. Καμία και όλες μαζί, είναι η απάντηση που δίνουμε από τη δική μας σκοπιά. Μας ενδιαφέρει δηλ να έχουμε καλά αποτελέσματα τόσο τη δεύτερη κυριακή στις ευρωεκλογές, που θα γίνουν σε κλίμα οξυμένης πόλωσης, όσο και την πρώτη κυριακή με τα ψηφοδέλτια της λασυ (λαϊκής συσπείρωσης), ιδίως στις περιφέρειες που θα αποτυπώσουν και αυτές αθροιστικά έναν πανελλαδικό συσχετισμό –αν και είναι πιθανό να υπάρχει κάποια απόκλιση μεταξύ των δύο.

Μήπως σφοι ισχύουν και για τις άλλες δυνάμεις τα ίδια κριτήρια; Όχι σφοι, δεν ισχύουν. Το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης έχει φροντίσει να συμπέσουν οι ευρωεκλογές με τη δεύτερη κυριακή των δημοτικών-περιφερειακών, για να πέσει η συμμετοχή και να περιορίσει κάπως το μέγεθος και τη σημασία της επικείμενης ήττας του. Παραπλήσια είναι η τακτική του και στις άλλες εκλογές, που επιχειρεί να τις αποφορτίσει από το πολιτικό τους περιεχόμενο και να τις παρουσιάσουν ως επιλογή προσώπων –σε αυτή τη λογική άλλωστε κινούνταν η πρόταση για ένα μοντέλο επιλογής υποψηφίων συμβούλων από όλους τους συνδυασμούς, ανεξαρτήτως δημάρχου ή περιφερειάρχη.

Ο σύριζα προτάσσει σαφώς τις ευρωεκλογές, αφενός γιατί μπορεί να του δώσουν ευρύ προβάδισμα κι έναν αέρα νίκης για τις επόμενες εθνικές εκλογές, αφετέρου γιατί κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχός του δε θέλει να κάψει την προοπτική μελλοντικής υπουργοποίησής του, μπλέκοντας σε κάποιο δήμο ή περιφέρεια. Εκεί όπου βρέθηκε δηλ η αγλαΐα μαζί με διάφορους «ριζοσπαστικούς» καραγκιόζηδες και γίνεται αριστερό άλλοθι σε ένα πολιτικό θέατρο σκιών, που δεν πείθει ούτε καν τους ίδιους τους ψηφοφόρους του τσίπρα. Η περίπτωση της κυρίτση αναδεικνύει βέβαια ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την κοντόφθαλμη λογική που επικρατεί σε μια μερίδα απολυμένων της ερτ και άλλων δημόσιων υπαλλήλων που απειλούνται με διαθεσιμότητα κι απόλυση και κυρίως για το τι αντιλαμβάνονται ως προοπτική και άμεση λύση στο πρόβλημά τους. Αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί εδώ.

Αυτή η ιεράρχηση πάντως είναι πολύ βολική για την «αριστερή αντιπολίτευση» του σύριζα, που μπορεί να εφαρμόσει τον άτυπο συγκεντρωτισμό του σύριζα στις ευρωεκλογές, για να μη δεχτεί ισχυρό πλήγμα η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης, αλλά να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της στις περιφέρειες, δίνοντας πχ ψήφο διαμαρτυρίας κι υπόσταση στην ανταρσύα. Τι αστικό κόμμα θα ήταν εξάλλου ο πλήρως μεταλλαγμένος σύριζα, αν δεν φρόντιζε να βρίσκει τέτοιες βαλβίδες ασφαλείας για την εκτόνωση της δυσαρέσκειας και τον επαναπατρισμό των διαμαρτυρόμενων ψηφοφόρων στις πιο κρίσιμες μάχες. Τους λείπει ακόμα η τεχνογνωσία του κοινοβουλευτικού μασάζ για τα δύσκολα και σκληρά νομοσχέδια που καλείται να υπερψηφίσει ο κυβερνητικός λόχος, αλλά για αυτό υπάρχει και η πείρα των συνεργαζόμενων.

Ας έρθουμε τώρα στις υποψηφιότητες που στηρίζει το κόμμα και τις ανακοίνωσε ο γγ την περασμένη δευτέρα στο τιτάνια για να κάνουμε κάποιες αρχικές εκτιμήσεις. Το πρώτο σημείο στο οποίο μπορεί να σταθεί κανείς είναι ο σημαντικός βαθμός ανανέωσης με υποψηφίους που δεν έχουν κλείσει καν το τριακοστό έτος της ηλικίας τους· αναφέρω από μνήμης μια 27χρονη υποψήφιά μας στη λευκάδα και τον 29χρονο γιάννη βήτα, υποψήφιο στην περιφέρεια δυτικής μακεδονίας, απέναντι στον αμαρτωλό καριπίδη. Υπάρχουν όμως και σταθερές αξίες, όπως ο κερκυραίος γιατρός που έχει χαίρει εκτίμησης σε όλο το νησί και έχει ξεγεννήσει το μισό πληθυσμό –που λέει ο λόγος- και πολλοί άλλοι, για τους οποίους μπορεί να γίνει και ξεχωριστή ανάρτηση. Σχεδόν ίδιοι –με την ουσιαστική προσθήκη του πρωτούλη- έχουν παραμείνει οι υποψήφιοι της λασυ και στην αττική, όπου συναντάμε μερικά από τα πιο συμπαθή και δημοφιλή στελέχη του κόμματος. Τον παφίλη επικεφαλής, τον πέρρο, την μπαλλού και τον πρωτούλη για αντιπεριφερειάρχες, μανουσογιαννάκη και τζατζάνη στον πειραιά, το σοφιανό στο δήμο αθηνών, τον κουμπούρη, κτκ.

Η περιφέρεια αττικής έχει κομβική σημασία γιατί αντιστοιχεί, αν δεν κάνω λάθος, σχεδόν στο ένα τέταρτο των συνολικών ψήφων της επικράτειας. Στην προηγούμενη αναμέτρηση του 10’ ο παφίλης είχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, συγκεντρώνοντας περίπου το 15% των ψήφων με ανοδικές τάσεις στις λαϊκές εργατικές περιοχές –νομίζω πως ήταν δεύτερος στη β’ αθήνας και στη β’ πειραιώς. Και αυτό παρά τη μεγάλη διασπορά ψήφων σε εννιά ψηφοδέλτια και τα ισχυρά συστημικά αναχώματα –όπως ο δημαράς, που κατέβηκε με το προφίλ του ανεξάρτητου αντιμνημονιακού κι ισχυρή μιντιακή στήριξη, ή ο αλαβάνος με τα μεγάλα λόγια για.. πρόκριση στο δεύτερο γύρο, πριν έρθει τελευταίος και καταϊδρωμένος, πίσω κι από τον χάγιο της ανταρσύα με την οποία τώρα θα συνεργαστούν.

Από εκείνη την εκλογική μάχη τον οκτώβρη του 10’ έχει μεσολαβήσει η κατάρρευση του πασόκ, που λογικά θα αλλάξει ποσοστά και θέσεις με το σύριζα, που είχε μείνει σε μονοψήφια επίπεδα με τον επίσης πασόκο μητρόπουλο. Είναι αμφίβολο όμως αν ο ροζ εκλογικός μηχανισμός αποδειχτεί εξίσου αποτελεσματικός με το πράσινο πελατειακό σύστημα, ιδίως από τη στιγμή που δεν κλείδωσε κάποια δυνατή υποψηφιότητα από τα ονόματα που κυνηγούσε (μικρούτσικος, λαζόπουλος). Μπορεί μάλιστα η υποψηφιότητα της δούρου να ενισχύσει κάποια φυγόκεντρη τάση της αριστερής τάσης (τη ριζοσπαστική τάση, ω υπέρταση), όσο κι αν το μάο εκτιμά πως η ρένα έχει μεγάλη διεισδυτικότητα στις γυναίκες ψηφοφόρους και το νεανικό κοινό –είπαμε να γίνεται καλόπιστη κριτική, αλλά όχι και με τέτοιο τρόπο που να αρχίζει κανείς να αμφιβάλλει για την προαίρεση και το σκοπό του καθενός.

Στην εκλογική εξίσωση θα μπει φέτος κι η χρυσή αυγή –που είχε κατέβει μόνο στο δήμο- μάλλον όμως με ψαλιδισμένα φτερά, ενώ βγαίνει πιθανότατα ο δημαράς –που και να κατέβει με τους ανελ, δε νομίζω να πιάσει το προηγούμενο ποσοστό του. Συμπερασματικά η σκόνη έχει αρχίσει κάπως να κατακάθεται και το σκηνικό πολώνεται γύρω από το νέο δικομματισμό, αλλά συνεχίζει να είναι θολό.

Η εκλογική δυναμική του κόμματος μπορεί να εμφανίζεται συγκριτικά μειωμένη, αλλά εγώ θα ριψοκινδυνεύσω μια πρώτη εκτίμηση και θα πω ότι ο παφίλης έχει τη δυνατότητα να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα με τη λασύ, πλησιάζοντας ίσως και την προηγούμενη επίδοση στις εκλογές του 10’ –κάτι που θα δώσει μεγάλη ώθηση και στο πανελλαδικό ποσοστό των συνδυασμών της λασύ, που ‘χε στις περιφέρειες προσεγγίσει το 11%.

Εξίσου κρίσιμες μάχες θα δοθούν τοπικά και σε κάποιους δήμους –πχ στο πέτρογκραντ, την ικαρία ή και την πάτρα, όπου οι πρώτες πολύ πρώιμες δημοσκοπήσεις έδιναν κάποιο προβάδισμα στο δικό μας υποψήφιο.

Όλα αυτά όμως δε σημαίνουν τίποτα και δεν πρέπει να λειτουργήσουν αποπροσανατολιστικά. Το πιο σημαντικό είναι αυτό που επισημάνθηκε εξ αρχής στο κείμενο για τον πρωτεύοντα ρόλο που έχει το κίνημα κι οι ζωντανές, συλλογικές διεργασίες.

Εξάλλου είναι ζήτημα τι περιθώρια φιλολαϊκής διαχείρισης υπάρχουν για ένα κομμουνιστή υποψήφιο σήμερα στους δήμους, που γίνονται το μακρύ χέρι του κράτους και μοχλός προώθησης μιας σειράς αντιλαϊκών μέτρων –ιδιωτικοποιήσεις, ενοικίαση ωφελούμενων χωρίς εργατικά δικαιώματα, κτλ.

Αλλά αυτό το κομμάτι θα το δούμε αναλυτικά σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις.