Ο αλύγιστος

Σήμερα υπάρχουν διάφορες ιστορικές επέτειοι που σημαδεύουν το ημερολόγιο. Από το θάνατο του συντρόφου με το μουστάκι και τη ματαίωση της επιστράτευσης ελλήνων εργατών από τους ναζί και την κυβέρνηση των δωσίλογων, μέχρι την προ τετραετίας ψήφιση των πρώτων διορθωτικών περικοπών, ως προπομπός του μνημονίου, για να αποφευχθεί τάχα η προσφυγή στο δντ. Η κε του μπλοκ όμως, θα ασχοληθεί με κάτι τελείως διαφορετικό, καθώς χτες ο κάρλες πουγιόλ ανακοίνωσε στα μέσα πως στο τέλος της χρονιάς θα αφήσει την μπαρτσελόνα και (ελπίζω) την ενεργό δράση. Και το λέω αυτό, γιατί ο πουγιόλ με φανέλα άλλης ομάδας θάταν πιο παράξενο θέαμα κι από το να εμφανιζόταν χωρίς μακρύ μαλλί, τη θρυλική κόμη που τον καθιέρωσε και παίρνει επάξια μια θέση στο ιστορικό πάνθεο της ταξικής πάλης, δίπλα στο μουστάκι του ιωσήφ. Κι ο πουγιόλ θα γινόταν τότε ο σύντροφος με τη μαλλούρα, που ακόμα κι αυτή στεκόταν με σεβασμό μπροστά του και όλως παραδόξως δεν έμπαινε ποτέ στα μάτια του, όταν έπαιζε μες στο γήπεδο.

Ο «πούγι» ήταν και αυτός με τον τρόπο του ατσάλινος –αλλά καθαρός, χωρίς... σταλινικά μαρκαρίσματα αλά σκουάντρα ατζούρα κι ορουγουάη- απροσπέλαστος σαν το τείχος του βερολίνου. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε να ενσαρκώσει το μύθο για το σύντροφο με το μουστάκι και τους βασανιστές του, όπου ο στάλιν έβαλε ένα φυλλαράκι στο στόμα του, όσο τον χτυπούσαν με τη σειρά, κι όταν έφτασε στον τελευταίο, το ‘βγαλε και δεν είχε ούτε δαγκωνιά, για να δείξει πως ούτε καν είχε σφίξει τα δόντια του, για να αντέξει στον πόνο.

Φυσικά τα εγκώμια είναι κάπως σχετικά. Στην πραγματικότητα ούτε η άμυνα της μπαρτσελόνα, ούτε το τείχος του βερολίνου είναι/ήταν ακριβώς στεγανά κι αδιαπέραστα. Κι ο κάρλες πουγιόλ δεν είναι αλύγιστος γιατί έχει μείνει άτρωτος από τραυματισμούς στην καριέρα του –κάθε άλλο. Αλλά επειδή συνέχιζε αψηφώντας τον πόνο κι έπεφτε στη φωτιά να θυσιαστεί για την ομάδα. Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα γράφημα με τους τριάντα πέντε (!) διαφορετικούς τραυματισμούς του με την blaugrana φανέλα. Είναι ενδεικτικό πως ενώ ο τσάβι πχ είναι δυο χρόνια μικρότερός του και δεν καθιερώθηκε ουσιαστικά μέχρι το 08’, τον ρίχνει καμιά κατοστάρα και βάλε σε συμμετοχές με την μπαρτσελόνα.

Η ποδοσφαιρική αξία του πουγιόλ είναι ανεκτίμητη. {Το οποίο μας θυμίζει συνειρμικά το σλόγκαν της mastercard. Και τους χορηγούς του πελέ. It was a tough game (mastercard, mastercard) όπως έλεγε σατιρικά ο πανούτσος. Αλλά εφόσον μιλάμε για σκληρό παιχνίδι και αναζητάμε επιζώντες, ο πουγιόλ θα είναι εξ ορισμού ένας από αυτούς. Ο σκληρός πολεμιστής με τη μάσκα, που δεν άλλαξε βέβαια δραματικά την εμφάνισή του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να έχει και τα τυχερά του, όπως με τη μοντέλα μαλένα κόστα, για να παίζουν την πεντάμορφη και το τέρας.

Ο πουγιόλ είναι ο αμυντικός που τρέχει παντού, σαν ποδοβολητό σελήνης και αποκρούει τη μπάλα σαν τερματοφύλακας, ακόμα και με το στήθος. Είναι το καρέ από τη διαφήμιση των αράβων με τα πετροδόλαρα, όπου κόβει με κεφαλιά την πορεία μιας γλάστρας, πριν πέσει σε ένα μικρό παιδάκι –η γλάστρα, όχι ο πουγιόλ. Είναι ο φύλακας άγγελος του πικέ, κατά δήλωση του τελευταίου, που ακόμα να συνέλθει απ’ τη σακίρα και να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης· κι αυτός που κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του, απ’ τον φαντεζί προφήτη ροναλντίνιο μέχρι τον αργεντικό μεσσί-α. Ο πανηγυρισμός στο μπερναμπέου, στο έξι-δύο επί της ρεάλ, όπου φίλησε το περιβραχιόνιο με τα χρώματα της καταλονίας. Κι η πορεία από τα πέτρινα χρόνια στην ομάδα των έξι τίτλων σε μια χρονιά και των τριών τσου λου.

Αλλά η ανεκτίμητη αξία της μπάρτσα είναι στον τρόπο κι όχι στα τρόπαια του παιχνιδιού της. Κι η μεγαλύτερη στιγμή του πουγιόλ ήταν εκτός γηπέδου, όταν φόρεσε στον αμπιντάλ το περιβραχιόνιο, για να σηκώσει αυτός την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, ως δώρο για την περιπέτεια υγείας που πέρασε. Ο πουγιόλ είναι η προσωποποίηση του καθαρού και τίμιου παιχνιδιού, με σπάνιο ήθος στο γήπεδο και παντελή έλλειψη ανταγωνιστικής διάθεσης, σαν εικόνα από την κοινωνία του μέλλοντος.

Είναι η αδαμιαία περιβολή κι η άνετη αδιαφορία μπρος στη βασίλισσα σοφία που επισκέφτηκε τους διεθνείς στα αποδυτήρια. Είναι ο κάρολος της μπάρτσα, το πρωτοπαλίκαρο του γκουαρντιόλα, που εξέλιξε παραπέρα την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του κρόιφ στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και της πλήρους επικράτησης των μονοπωλίων στον χώρο του θεάματος. Είναι σε τελική ανάλυση ο πατερούλης, ο ιδανικός αρχηγός (mes que un capitan) σε μια ομάδα που είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος (mes que un club).

Κάποτε ένας άλλος κάρολος είχε πει πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού κι η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου. Αν σήμερα το ποδόσφαιρο έχει γίνει το σύγχρονο όπιο των λαών, ο πουγιόλ κατ’ αναλογία είναι η ψυχή ενός άκαρδου επαγγελματικού (ποδοσφαιρο)κοσμου, χωρίς συναισθήματα και ιδανικά. Κι η ψυχή μιας ομάδας με σκατόψυχη διοίκηση (που δεν κράτησε τον αμπιντάλ και λέρωσε τη φανέλα της με χορηγούς) και μερικούς λιγόψυχους άσους, που χάνουν πολλές φορές τον μπούσουλα, χωρίς τον πουγιόλ στο γήπεδο.

Μετά από μια τριετία που η μπάρτσα άγγιξε την τελειότητα, άρχισε να παρακμάζει και να χάνει βασικά της στελέχη· πρώτα τον αρχιτέκτονα πεπ, τώρα τον πουγιόλ –να δεις που θα μας λείψει μια μέρα κι ο βαλντές- κι έρχεται σιγά-σιγά και για άλλους πρωταγωνιστές το πλήρωμα του χρόνου. Κι η βασική κριτική που γίνεται στους υπεύθυνους της ομάδας είναι πως δε φρόντισαν τόσο καιρό να βρουν κάποιον να αναπληρώσει το κενό που θα άφηνε τον πουγιόλ. Κι έχουν δίκιο, έπρεπε να έχει βρεθεί ένας επάξιος αντικαταστάτης του «πούγι». Υπάρχει όμως;

-Αντί επιλόγου κι ως φόρος τιμής στην προσφορά του καπιτάν, ας θυμηθούμε αυτή τη σκηνή…

Oh Captain, My Captain...

Oh Captain, my Captain…