Άμα θες να φύγεις, φύγε

Τι, δεν το ‘ξερες; Στις 26 φεύγουν! Βέβαια.. Έτσι λέει δηλ το κεντρικό σύνθημα του σύριζα εν όψει ευρωεκλογών.

Αλλά τι τα θες, και πάλι ο ανδρέας πιο μπροστά ήταν, πιο κιμπάρης αυτός. Στις 18 σοσιαλισμός, φώναζαν οι οπαδοί του. Και μάλιστα όχι το 81’, στις εκλογές της αλλαγής (18 οκτώβρη) που είχαν και δύναμη, αλλά από το 74’ κιόλας. Στις 17 (νοέμβρη) εκλογές, στις 18 σοσιαλισμός. Τότε που ο καραμανλής είχε βάλει τις εκλογές πάνω στην πρώτη επέτειο του πολυτεχνείου, για να επιστεγάσει τη «νίκη της δημοκρατίας» και να επισημοποιήσει το δίλημμα «καραμανλής ή τανκς». Ο σύριζα λοιπόν σήμερα είναι πολυφωνικός και δανείζεται συνθήματα από όλους τους πόλους του συστήματος. Πλασάρει το «τσίπρας ή χάος/μνημόνιο», σα νέος καραμανλής –ο οποίος είχε και τη στήριξη του αλησμόνητου «εσωτερικού» όταν έβαζε την ελλάδα στη στρούγκα της εοκ. Και αντιγράφει όλες τις τακτικές και τα συνθήματα του πασοκ, που είχε λεηλατήσει κι αυτό κάποτε με τη σειρά του τα δικά μας συνθήματα.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση στο μπλοκ ο παπουτσωμένος γάτος έλεγε: μισή ντροπή (= ευθύνη) δική τους, μισή δική μας, για αυτή την κλοπή. Γιατί κάποια συνθήματα είχαν σοσιαλδημοκρατική χροιά κι αντανακλούσαν λανθασμένες πτυχές της στρατηγικής μας. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως –ή τέλος πάντων αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο σημερινός σύριζα δε νιώθει την ανάγκη να δανειστεί δικά μας συνθήματα. Θα μου πεις, πήγε προεκλογικά να το παίξει η ενσάρκωση του προγράμματος του 15^ου και της κυβέρνησης του ααδμ, αλλά αυτό ήταν στην πρώτη φάση του κυβερνητικού κρετινισμού του, άσε που πρέπει κάποιος να τους το σφύριξε, γιατί δεν είναι κι αρκετά έξυπνοι (ή διαβασμένοι) να το σκεφτούν από μόνοι τους. Ούτε αυτό σημαίνει κάτι για το πρόγραμμα του 15^ου συνεδρίου, ότι δηλ το 95’ που το ψηφίσαμε ήμασταν και λίγο σύριζα, ή ότι παλιότερα ήμασταν και λίγο πασοκ –άλλο αν κάποιοι που έφυγαν το 91’ ήταν βαθύ πασόκ τελικά.

Υπάρχει μια βασική διαφορά. Ο σύριζα ασθμαίνει πίσω από το πασοκ του ανδρέα, γιατί τότε εκείνο ένιωθε την ανάγκη να υπερκεράσει το κκε για να φανεί σοσιαλιστικό και να εγκλωβίσει συνειδήσεις: εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο, σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, κοκ. Λες να το ρωτούσε κανείς σφε αναγνώστη, αν όλα αυτά είναι μαξιμαλιστικά και ουτοπικά, αν θα απομονωθούμε στους αδεσμεύτους χωρίς τη στήριξη των δυτικών, αν χρειάζονται ενδιάμεσα βήματα και μεταβατικοί στόχοι; Προφανώς όχι.

Το πασοκ της νέας εποχής αντιθέτως δε νιώθει καν την ανάγκη να δείξει λίγο ευρωσκεπτικισμό για τα μάτια του κόσμου, αν και έχει την πτέρυγα του λαφαζάνη για αυτό το σκοπό –αλήθεια ο πιλάφης μπορεί να μιλήσει άραγε για ενιαία ψήφο-στήριξη στο σύριζα παντού, σε όλες τις κάλπες και όλες τις περιφέρειες –όπως κάνουν οι κομμουνιστές; Ενώ το κυρίως κόμμα στρέφεται στα συνθήματα και τα στελέχη του νεότερου πασοκ –παίρνοντας εκδίκηση για τριάντα χρόνια πριν- και έχει βέβαια και το απαράμιλλο «η κρήτη θα φέρει σοκ στον πρετεντέρη». Που αν κρίνει κανείς από την έμπνευση κι από το πολιτικό παρελθόν του νησιού –κι αυτοί που το φώναξαν πασόκοι πρέπει να ‘τανε.

Στις 26 φεύγουν λοιπόν. Έτσι απλά. Ψηφίστε-σκουπίστε-τε-λειώ-σα-τε. Το τελευταίο συλλαβιστά, με το στιλ του αλέξη στην εκλογική φιέστα του συντάγματος, τον περασμένο ιούνη. Το ερώτημα βέβαια είναι ποιος ακριβώς φεύγει και πού ακριβώς πάει; Το χρέος; Τα δάνεια; Το μνημόνιο; Η ευρωπαϊκή ένωση; Ο καπιταλισμός; Οι καπιταλιστές μήπως; Όχι παιδιά, προς θεού, όχι τους καπιταλιστές, τους υγιείς επιχειρηματίες τους θέλουμε. Θα ψηφίσουμε κι απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από την χώρα, για να τους κρατήσουμε.

Και τι ακριβώς έρχεται από την άλλη; Εντάξει τα συνθήματα και τα σλόγκαν έχουν πάντα ένα βαθμό αφαίρεσης, αλλά δεν πρέπει να ξέρει ο πελάτης πριν αγοράσει το προϊόν; Τι είναι αυτό που θα έρθει; Ο σοσιαλισμός; Μια μεγάλη πορεία προς τα εκεί; Το τζόνι γουόκερ; (Η νύχτα φεύγει, ο αλέξης τσίπρας έρχεται). Έτσι κι αλλιώς, μετά το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Φύγε από τη ζωή μου, είσαι η καταστροφή μου

Βαρέθηκα να χάνω και υπομονή να κάνω

Να αυτό μπορεί να παίζει και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του σύριζα. Θα μου πεις είναι θάνος καλλίρης και δεν κολλάει  πολύ με το προφίλ. Ναι αλλά έχει πάει στηγιουροβίζιον, οπότε ταιριάζει με τις ευρωεκλογές. Θα παίξει μετά και για τη μέρκελ το «είσαι μπελάς, γερμανός δικτάτορας, την καρδιά μου κυβερνάς», που συνοψίζει σε γενικές γραμμές το ζουμί από τις καθησυχαστικές ομιλίες του δραγασάκη σε επιλεγμένους γερμανούς βουλευτές. Εξάλλου και το σύνθημα του σύριζα «στις 26 φεύγουν», δεν είναι και πολύ πιο σοβαρό από τη μουσική του καλλίρη.

Kάποτε έχτιζα δυο γέφυρες τη μέρα
Τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα
Φεύγω, τώρα φεύγω

Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια…

Γ. Μπόμπολας

Υπάρχουν διάφορα φευγάτα τραγούδια που μπορούν να αξιοποιηθούν βέβαια, όπως το «φύγε κι άσε με να απομείνω μόνος μου» και πολλά ακόμα. Νομίζω όμως ότι ο καλύτερος συνειρμός είναι με τη σκηνή από ένα επεισόδιο των απαράδεκτων, όπου η αριστοκράτισσα επιχειρηματίας (η αστική τάξη) φλερτάρει το σπύρο (η αριστερή κυβέρνηση) με το κομμουνιστικό παρελθόν και του τραγουδάει, προφέροντας απαλά τα σύμφωνα

Άσε με να φύγω σε παρακαλώ
Όλο και πιο λίγο κάθε μέρα ζω
Έγινα σκιά σου και σε ακολουθώ
Και σε ακολουθώ (2) μα θα χαθώ

{προσέξτε τους ιδιαίτερους συμβολισμούς με τον αστικό μύθο για τους τίμιους καπιταλιστές που ασφυκτιούν στην ελλάδα με τη γραφειοκρατία και τα χαμηλά κίνητρα για την επιχειρηματικότητα}

Οπότε ο σπύρος χειροκροτά με αβροφροσύνη και λέει να απαντήσει με το δικό του αγαπημένο τραγούδι από το ένδοξο, αγωνιστικό παρελθόν του, που το λέει α καπέλα κι αισθαντικά –πως είναι ρε παιδί μου η διεθνής στο σήμα του «κόκκινου»; Κάπως έτσι.

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά,
Πέσανε πάνω στην εργατιά…

Μα αυτό είναι κομμουνιστικό, λέει φρίττοντας η αστούλα –που είναι η γυναίκα του «αριστερού» μπέζου στην πραγματικότητα. Ο σπύρος της εξηγεί τότε το παρελθόν του στο πολυτεχνείο, που είναι και το αγαπημένο του θέμα συζήτησης. Κι ακολουθεί ένας τρομερός διάλογος που συμπυκνώνει όλο το νόημα της τρέχουσας αντιπαράθεσης και της «κινδυνολογίας» για τα τρομερά και φοβερά πράγματα που σκοπεύει να κάνει τάχα μια αριστερή κυβέρνηση με κορμό σύριζα και μπακλαβά γωνία.

- Εγώ ήμουν πάππου προς πάππου δεξιά και τους σιχαινόμουν τους κομμουνιστάς.

-Μήπως συμπαθούσα εγώ τα καπιταλιστικά γουρούνια, ανεβάζει τους τόνους ο σπύρος.

Κι εκεί που λες πως πάει, ξεσπάθωσε η αριστερή κυβέρνηση (δηλ ο σπύρος), αρχίζει να λέει για την εθνική συμφιλίωση με το πασοκ –αν είχε χρόνο θα έπιανε και τον ιστορικό συμβιβασμό αλά ιταλιάνα με τον μπερλίνγκουερ, το γερμανό, που λέει κι ο παππούς από τον ενικό. Και οδεύουν ολοταχώς για το φιλί, που το αναβάλλουν την τελευταία στιγμή, γιατί ο σπύρος έχει αναστολές μη τυχόν προδώσει τη δημητρούλα (δηλ την εκλογική του βάση). Άλλο που δε θέλει όμως, κατά βάθος...

Κάπως έτσι θα χειριστεί μάλλον το θέμα και μια κυβέρνηση σύριζα. Καλά γελάτε εσείς τώρα, αλλά δεν καταλαβαίνετε γρι από τακτική και λεπτούς χειρισμούς. Αφού στις 26 θα φύγουν λέμε (αλλά πού θα βρουν καλύτερα;). Δε θα ‘ναι πια εδώ. Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ, που τραγουδούσε κι ο βασίλης.

Ο οποίος έκανε δήλωση (όχι φρονημάτων αλλά) εκλογικής στήριξης στο επαμ του καζάκη, μαζί με το βασίλη λέκκα. Για τον παπακωνσταντίνου όλοι είχαν ψυλλιαστεί κάτι για το ραγισμένο γυαλί στις σχέσεις μας, εφόσον δεν ερχότανε τόσο καιρό και στο φεστιβάλ, αλλά για να πω την αλήθεια, αλλού τον περίμενα να κολλήσει, βάση και του ρεύματος της εποχής. Όσο για τον άλλο βασίλη, όσοι είχαν ακούσει το από σκηνής παραλήρημά του (οι ξένοι φταίνε βασικά για όλα) στο πρόσφατο φεστιβάλ –γιατί αυτός συνέχισε να έρχεται και δεν τα είχαμε σπάσει- δε θα παραξενεύτηκαν τόσο από αυτήν την εξέλιξη.

Μεταξύ των υποψηφίων πάντως είναι και η κατερίνα μουτσάτσου, που είχε κάνει ένα σχετικό ντόρο με το πατριωτικά περήφανο βιντεάκι I am Hellene (είμαι ελληνίδα, που θα ‘λεγε και η μερκούρη). Το οποίο θα μπορούσανε να το αξιοποιήσουν και σαν προεκλογικό τους σποτάκι. Να δω τον καζάκη πρωταγωνιστή να λέει I am Hellene και τι στον κόσμο…