Το Μάη θα 'μαστε καλά

Η παραπάνω ατάκα ανήκει στον άγγελο αναστασιάδη, που με τη βοήθεια του θεού και της παναγίας φαίνεται πως συμφώνησε να αναλάβει για τέταρτη φορά, αν δεν χάνω το μέτρημα, τον παοκ –χαράς ευαγγέλια για τον ρα και λοιπά αγγελόσκυλα. Την ίδια στιγμή: οι παοκτσήδες έκαναν συλλαλητήριο στην καμάρα για τα χρέη και το προπονητικό κέντρο της ομάδας τους· οι αρειανοί γκρίνιαζαν, γιατί δεν τους συνάντησε ο σαμαράς· οι παναθηναϊκοί έστειλαν στο δημοτικό συμβούλιο το παν.κι.· και οι ολυμπιακοί έβγαζαν πρώτο τον (α)μώραλη, που στο δεύτερο γύρο έχει απέναντι το μιχαλολιάκο των ρέιντζερς και τον κενταύρων, σε μια σχεδόν ενδομαφιόζικη κι ενδοχουντική αντιπαράθεση, όπως στις συμμορίες της νέας υόρκης· ενώ τα ξαδελφάκια τους στο βόλο έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη διαφορά στον αχιλλέα μπέο του ολυμπιακού βόλου. Ο ολυμπιακός δηλ να κερδάει κι όλοι οι άλλοι…

Κι εσύ έψαχνες να βρεις ένα στήριγμα εκτός χώρας, στους παίκτες της μπεσίκτας και τοφόρο τιμής τους για τους νεκρούς ανθρακωρύχους στην πατρίδα τους, για να επιβεβαιώσεις τον χαμένο λαϊκό χαρακτήρα του αθλητισμού και τους πολύ δυνατούς συμβολισμούς που μπορεί να προσφέρει. Και εμείς σφε, με ποιον είμαστε σε βόλο και πειραιά στο δεύτερο γύρο; Ψηφίζουμε νίκη βόλου σε πρώτο και δεύτερο γύρο. Αλλά ο τρίτος με τα πλέι οφ είναι ο τελικός. Αν κι εμείς βλέπουμε κάθε αγώνα σαν τελικό, που συνδέεται με τη στρατηγική μας πρόταση.

Το φαινομενικά παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ενώ ο βλαδίμηρος είχε μιλήσει για την αστική δημοκρατία ως το ιδανικό, το πιο ασφαλές σύστημα για την αστική τάξη και την εξουσία της, που την ασκεί έμμεσα, δια αντιπροσώπων, τα δεδομένα εσχάτως ανατρέπονται. Προκειμένου να συγκρατήσουν οι αστοί την «πολιτική κρίση» του συστήματος (ως απόρροια της οικονομικής), επαναφέρουν στο προσκήνιο τη φασιστική εφεδρεία ή βάζουν μπροστά προβεβλημένα στελέχη τους να αναλάβουν, χωρίς άλλη διαμεσολάβηση. Κι εδώ φαίνεται η χρεοκοπία ενός «πολιτικού λόγου» που στοχοποιεί τις ανίκανες ηγεσίες και την κακή διαχείριση, αφήνοντας στο περιθώριο την ταξική-κοινωνική ανάλυση και τον πυρήνα της εκμετάλλευσης. Μια μεγάλη αγανακτισμένη μερίδα κόσμου δείχνει πρόθυμη να κρεμάσεις τους τρακόσιους στο γουδί, θεωρεί όμως ευεργέτες κι επενδυτές τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους επικεφαλής μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτό φάνηκε εν μέρει και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το νερό, που απασχόλησε χτες τη συμβασιλεύουσα και το απαγόρευσε τυπικά η κυβέρνηση αλλά το αγκάλιασαν οι τοπικές δημοτικές αρχές, φτιάχνοντας ένα ωραίο τεχνητό δίλημμα, χωρίς ουσία. Γιατί το ζήτημα δεν είναι προφανώς να επιλέξουμε μεταξύ μιας ιδιωτικής εταιρίας ή μιας δημόσιας, που θα λειτουργεί στο υπάρχουν πλαίσιο με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια κέρδους. Εξάλλου το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (κμκ) είναι η σύμφυση κράτους και μονοπωλίων, όχι ο διαχωρισμός τους. Κι αυτή είναι κι η σύγχρονη τάση-μοντέλο «ανάπτυξης», με τα σδιτ και την από κοινού διαχείριση ενός οργανισμού, ώστε να παραμείνουν στο κράτος και να μην επιβαρύνουν τους ιδιώτες, αλλά τους φορολογούμενους, μια σειρά μη κερδοφόροι τομείς, όπως πχ η συντήρηση του δικτύου.

Έρχονται στο καπάκι και τα αποτελέσματα σε δήμο και περιφέρεια, η πρωτιά του.. πετυχημένου επιχειρηματία μπουτάρη κι ο δεύτερος γύρος με δυο πατενταρισμένους δεξιούς που ετοιμάζονται να διαλύσουν, μεταξύ άλλων, την κυριακάτικη αργία, και καταλαβαίνεις πως ζεις σε μια από τις χειρότερες, τις πιο αντιδραστικές ελληνικές γωνιές.

Χουντόπολις...

Στο επιβεβαιώνουν ακόμα και τα ονόματα των διαφόρων συνδυασμών και ψηφοδελτίων. Ο ιωαννίδηςπχ (λοιπόν, τρεις λέξεις, λοιπόν…) είναι επικεφαλής της κίνησης ‘πρωταθλήτρια περιφέρεια’ –και πάλι καλά που δεν την είπε αυτοκράτειρα ή κάτι παρόμοιο, να παραπέμπει συνειρμικά στον μπασκετικό άρη του 80’. Ενώ ο καλαφάτης ονόμασε τη δική του δημοτική κίνηση «εντάξει». Αλλά αν ήθελε να πάρει τις ψήφους των παοκτζήδων, έπρεπε να βάλει μπροστά στο όνομα δυο φορές και «ξέρω ‘γω»: παοκ, ξέρω ‘γω, ξέρω ‘γω, εντάξει...

Τι άλλο είδαμε κατά την χτεσινή ημέρα; Τον τσίπρα να σαλιώνει ένα ψηφοδέλτιο με αυτοκόλλητο, ίσως για να ρίξει γέφυρες στην τρίτη ηλικία, που μπορεί να βραχυκυκλώσει με το παραμικρό. Και για να δώσει σαφές μήνυμα πως (αν γίνει κυβέρνηση) αυτός θα βάζει σάλιο και θα μας πονάει λιγότερο. Τους οικολόγους πράσινους να συμβολίζονται με κίτρινο, γιατί το πράσινο το ‘χει καπαρωμένο το πασόκ, που δε στήριξη επισήμως κανέναν, γιατί αν το ‘κανε, δε θα τον ψήφιζε κανείς. Κάποιες γωνιές της ελλάδας να βάφονται άσπρες (πήξαμε στην ανεξαρτησία) σα να ήτανε χιονισμένες. Αλλά και ένα τσουμακί –όπως το λένε στο χωριό μου- χρώμα, που δεν κατάλαβα πολύ καλά τι ακριβώς συμβόλιζε.

Το βορίδη να ζορίζεται στην αρχή και να σου δίνει την εντύπωση πως θα ήθελε να έχει το ελεύθερο να αντιστρέψει εκείνο το αγαπημένο κλισέ επί αλλαγής και να μιλήσει για το «άθροισμα των μη δημοκρατικών δυνάμεων» μαζί με την χρυσή αυγή. Το μέγκα να θέλει να βγάλει ντε και καλά νδ και πασόκ τους μόνους κερδισμένους των εκλογών και να χρησιμοποιεί ως πρώτη γραμμή άμυνας ότι «και ο ολάντ βγαίνει τρίτος ή ο κάμερον πέμπτος στις αυτοδιοικητικές, αλλά αυτό δε θέτει ζήτημα σταθερότητας για την κυβέρνησή τους», για να φτάσουν αργότερα στην ταπεινότητα του σαμαρά στις δηλώσεις του, αν και δικαιολογούταν λέει να θριαμβολογήσει, γιατί αδιαμφισβήτητα θριάμβευσε. Μόνο για τοπικές συντεχνίες που δε μίλησαν δηλ, για τις τοπικές κοινωνίες που τόλμησαν να μην ψηφίσουν τους εκλεκτούς της κυβέρνησης.

Στο σκάι μάλιστα το πήγαν ακόμα παραπέρα κι όσο μιλούσε η βαλαβάνη, κάποιος αντικειμενικός δημοσιογράφος έγραψε σε ένα χαρτί το ποσοστό του σύριζα στην α’ αθηνών τον ιούνη του 12 –που ήταν μεγαλύτερο από αυτό που συγκέντρωσε ο γκάμπριελ- και το ‘δωσε στην κοσιώνη, που το σήκωσε και το έδειξε κατευθείαν στην κάμερα.

Πιο πριν βέβαια οι συριζαίοι είχαν προλάβει να κάνουν μια μοναδική επίδειξη έμφυτης πασοκικής αλαζονείας, πριν καν κληθούν να κυβερνήσουν ή να βεβαιωθούν έστω πρώτα για τα αποτελέσματα. Και δεν περιορίστηκαν να επισημάνουν πόσο αναξιόπιστες είναι οι στημένες δημοσκοπήσεις και τα ευρήματά τους, αλλά την έπεσαν κατευθείαν στους δικούς μας και επικεντρώθηκαν στο αγαπημένο τους θέμα: τη στάση του κκε στο δεύτερο γύρο. Με το βούτση να την πέφτει κατευθείαν στη λιάνα με εμπάθεια –πρόβα για την πίεση που μας περιμένει αυτή τη βδομάδα- και με τον τατσόπουλο να στενοχωριέται για τον αριστερό εμφύλιο... Και με το σοφιανό να λέει βραχνιασμένος λίγο μετά πως αυτές τις μέρες οι δημοσιογράφοι τον έχουν ρωτήσει πιο πολλές φορές τι θα κάνει στο δεύτερο γύρο παρά τι θα κάνει στον πρώτο!

Τι έκανε λοιπόν το κουκουέ στον πρώτο γύρο;

Αν πιστέψουμε το αντικειμενικό μέγκα (και κάποιες γνωστές ιστοσελίδες που θα σπεύσουν να ευθυγραμμιστούν με αυτό το συμπέρασμα) η λασυ κατέγραψε πτώση σε σχέση με τις αντίστοιχες εκλογές του 10’. Το 10’ όμως δεν είναι ίδιο με το 12’, πολύ περισσότερο με το 14’, για να κάνουμε ευθείες συγκρίσεις. Το κόμμα κατάφερε να επαναπατρίσει ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων και να προσεγγίσει τις 500 χιλιάδες πανελλαδικά στις περιφέρειες, παρά τη μεγάλη αποχή. Αυτό μεταφράζεται σε ένα ποσοστό που υπερβαίνει μάλλον το 9% κι αναδεικνύει μια σημαντική δυναμική.

Γενικώς το κόμμα του λαού χτες είχε παράλληλη πορεία με την ομάδα του λαού στο μπάσκετ: αφού πέρασε την πρώτη ψυχρολουσία με τα αναξιόπιστα έξιτ πολ, ανακτήσαμε σταδιακά παλμούς και στο τέλος έκανε την ανατροπή και πέτυχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Παράλληλα το κκε είχε καλύτερα αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις σε επίπεδο δήμων, όπου πήρε την πρώτη θέση στην πάτρα (αν και περιμέναμε αρχικά μεγαλύτερη διαφορά), το χαϊδάρι και την ικαρία (όπου ξεπέρασε το 44% και σε κάποια φάση φλέρταρε και με την εκλογή από τον πρώτο γύρο), ενώ μπαίνει στο δεύτερο γύρο και στην πετρούπολη, όπου μπορεί να επανεκλεγεί η παρούσα –ή μάλλον απερχόμενη- κόκκινη δημοτική αρχή. (Χώρια η καισαριανή κι η σέριφος, όπου χάσαμε για μια χούφτα ψήφους το δεύτερο γύρο και το δήμο αντίστοιχα).

Κι εδώ αντιστρέφεται, με πολύ διασκεδαστικούς όρους μάλιστα, αυτό το περιβόητο ερώτημα «τι θα κάνετε στο δεύτερο γύρο» προς τους κάθε λογής ενωτικούς αριστερούς, που το έχουν σαν καραμέλα, νομίζοντας πως έτσι μας στριμώχνουν. Κι αυτό γιατί σε όλες τις περιπτώσεις που η λασυ είναι στο β’ γύρο, ο σύριζα γίνεται κατά κάποιον τρόπο ρυθμιστής των εξελίξεων. Ή που θα αναγκαστούν να μας ψηφίσουν, για να φανούν συνεπείς με όσα λένε, ή που θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα κι η κάλπη θα είναι αδιάψευστος μάρτυρας γι’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση η κατάληξη θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ή που θα δούνε τους δήμους να βάφονται κόκκινους και θα τρώνε τα καπέλα τους, σαν το ρόμπαξ, από το κακό τους, ή που θα φανούν τελείως ανακόλουθοι και θα γίνουν ρόμπαξ από την ανάποδη.

Οι άλλες δυνάμεις τώρα, προσπαθούν όλες σχεδόν να εφαρμόσουν τη λογική του αγγελάρα (με τη βοήθεια του θεού και της παναγίας) και του μισογεμάτου ποτηριού, να δείξουν πως το μάη (θα) είναι όντως καλά, παίρνοντας επιλεκτικά εκείνα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ένα προειλημμένο συμπέρασμα. Αυτή που σίγουρα βγαίνει κερδισμένη (κι από την εντατική -προσωρινά τουλάχιστον) είναι η ανταρσυα, σε παράλληλη σχεδόν πορεία με εμάς, που αποδεικνύεται καλή δεξαμενή ψήφων διαμαρτυρίας για δυσαρεστημένους συριζαίους και συγκεντρώνει πάνω από 120 χιλιάδες ψήφους και 2% στις περιφέρειες. Κρίμα μόνο που δε θα το χαρούν πολύ μάλλον αλλά μόνο για μια βδομάδα –{το ίδιο που κινδυνεύει να πάθει δηλ και η ατλέτικο, αν χάσει το σάββατο στον τελικό του τσου λου. Λες κι η ανταρσυα να είναι μια μικρή ατλέτικο, με ψυχή σιμεόνε και να μην το ξέρει; Και ποιος είναι στο ρόλο του ντιέγο κόστα, που πλακώνεται με όλους; Ή μάλλον, ποιος θα πρωτοείναι;}

Να δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε δηλ. Γιατί ο σύριζα μπορεί να μην παίζει μεγάλη μπάλα, όπως λένε οι οπαδοί του, αλλά σίγουρα θα ασκήσει ασφυκτική πίεση εν όψει της δεύτερης κυριακής. Αλλά αυτά θα τα δούμε μες στη βδομάδα που άρχισε σήμερα ελπιδοφόρα.